gazal

ਗ਼ਜ਼ਲ –ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ 5-12 –11
ਕਾਲਖ਼ ਦੇ ਇਸ ਨਗਰ ਵਿਚ ਤੂੰ ਕਿਹੜੀ ਆਸ ਲੈਕੇ। ਨਿਕਲੀ ਏਂ ਦੱਸ ਨੀ ਜਿੰਦੇ ਚਿੱਟਾ ਲਿਬਾਸ ਲੈਕੇ।
ਪਰਬਤ ਉਤੇ ਬਰਫ ਡਿੱਗੀ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਮਨ ਦੇ ਪੰਛੀ ਸਾਰੇ ਝੀਲਾਂ 'ਤੇ ਆ ਗਏ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪਿਆਸ ਲੈਕੇ।
ਮਹਿਫ਼ਿਲ ਹੈ ਹੱਸਦਿਆਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ ਹੈਂ ਤਾਂ ਜਾਈਂ ਵਰਨਾ ਰੰਗ ਵਿਚ ਨਾ ਭੰਗ ਪਾਈਂ ਚਿਹਰਾ ਉਦਾਸ ਲੈਕੇ।
ਤੇਰੀ ਦੱਖਣੀ ਧਰੁਵ ਬਜ਼ਮ 'ਤੇ ਮੇਰੇ ਪੈਂਗੁਇਨ ਜਿਹੇ ਜ਼ਜ਼ਬੇ ਡਾਹਢੇ ਉਦਾਸ ਪਰਤੇ ਆਏ ਸੀ ਆਸ ਲੈਕੇ।
ਬੇਸ਼ਕ ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਕੰਧਾਂ ਵੀ ਉੱਚੀਆਂ ਨੇ ਪਰ ਭਟਕਦੇ ਹਾਂ ਫਿਰ ਵੀ ਸਭ ਮਨਾਂ 'ਚ ਬਨਵਾਸ ਲੈਕੇ।
ਸਤਿਲੁਜ ਲਿਆਵਾਂਗਾ ਮੈਂ ਤੂੰ ਮੋੜ ਦੇਵੀਂ ਜਿਹਲਮ, ਰਾਵੀ ਲਿਆਈਂ ਤੂੰ ਮੈਂ ਆਵਾਂਗਾ ਬਿਆਸ ਲੈਕੇ।
ਅੰਨ•ੇ ਰਿਉੜੀਆਂ ਹੀ ਸਭ ਵੰਡਦੇ ਨੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਫਿਰਦੇ ਨੇ ਅੱਜ ਕੱਲ• ਕੈਪਟਨ, ਜੋ ਪਾਸ਼ , ਦਾਸ ਲੈਕੇ।
ਢਿੱਲੋਂ ਨਾ ਮੈਅਕਦਾ ਹੈ , ਨਾ ਸਾਕੀ ਹੈ ਨਾ ਹੀ ਸੁਰਾਹੀ ਬੈਠੇ ਹਾਂ ਖਾਲੀ ਹੱਥ ਵਿਚ ਕੱਚ ਦਾ ਗਿਲਾਸ ਲੈਕੇ।

ਆਟਾ ਵਿਗੜ ਕੇ ਡਬਰ ਰੋਟੀ...
ਦੁੱਧ ਵਿਗੜ ਕੇ ਬਣੇ ਪਨੀਰ ਲੋਕੋ ,
ਗੁੜ ਵਿਗੜ ਕੇ ਬਣੇ ਸਰਾਬ ਚੰਗੀ...
ਲੱਕੜ ਵਿਗੜ ਕੇ ਬਣੇ ਛਤੀਰ ਲੋਕੋ ,
ਯਾਰ ਵਿਗੜ ਕੇ ਸਦਾ ਰਕੀਬ ਬਣਦਾ ...
... .ਆਸਿਕ ਵਿਗੜ ਕੇ ਬਣੇ ਫਕੀਰ ਲੋਕੋ ,
ਤੀਵੀ ਵਿਗੜ ਕੇ ਬਣੇ ਪੰਚਾਇਤ ਮੈਬਰ...
ਬੰਦਾ ਵਿਗੜ ਕੇ ਬਣੇ ਵਜੀਰ ਲੋਕੋ ...:hardeepdhillon

ਗ਼ਜ਼ਲ—ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ 11-11-11-94171-20427

ਗ਼ਜ਼ਲ—ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ 11-11-11-94171-20427
ਸਾਡੀ ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਦਾਣੇ ਹੋ ਗਏ। ਲਗਦੈ ਆਪਾਂ ਵੀ ਸਿਆਣ ਹੋ ਗਏ।
ਜ਼ਿਦ ਕਰਨ ਨਾ ਹੁਣ ਖਿਡੌਣੇ ਵਾਸਤੇ ਬੱਚੇ ਕਿੰਨੇ ਬੀਬੇ ਰਾਣੇ ਹੋ ਗਏ।
ਭੁੱਲ ਜਾ ਹੁਣ ਤੱਕੜੀ ਇਨਸਾਫ ਦੀ ਜੱਜ ਰਾਜੇ ਅੰਨ•ੇ ਕਾਣੇ ਹੋ ਗਏ।
ਸੱਦਾ ਦੇਈਏ ਹੁਣ ਕਿਹੜੇ ਚੋਰ ਨੂੰ ਮੱਤਦਾਤੇ ਜੀਅ-ਭਿਆਣੇ ਹੋ ਗਏ।
ਮੈਂ ਵੀ ਹਾਂ ਕਬੀਲਦਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇਰੇ ਵੀ ਹੁਣ ਨੇ ਨਿਆਣੇ ਹੋ ਗਏ।
ਜਿੰਨ•ਾਂ ਨੂੰ ਸੀ ਰੋ ਕੇ ਪੜਿ•ਆ ਕਦੇ ਹਾਏ ਉਹ ਖ਼ਤ ਵੀ ਪੁਰਾਣੇ ਹੋ ਗਏ।
ਨਿੱਤ ਲਿਖਣੇ ਪੈਂਦੇ ਨੇ ਰੋਜ਼ਨਾਮਚੇ ਘਰ ਵੀ ਲਗਦੇ ਨੇ ਥਾਣੇ ਹੋ ਗਏ।
ਕਿਰਤ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਦਿੰਦੇ ਫਿਰ ਰਹੇ ਕਿੰਨੇ ਲੋਕ ਨੇ ਮੰਗ ਖਾਣੇ ਹੋ ਗਏ।
ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਚਿੰਤਨ ਕਰਨ ਦਾ ਹੈ ਵਕਤ ਬਹੁਤ ਢਿੱਲੋਂ ਗੀਤ ਗਾਣੇ ਹੋ ਗਏ।
Converted

ਆਪਣੀ ਅੱਗ ਵਿਚ –10-11-11

ਆਪਣੀ ਅੱਗ ਵਿਚ –10-11-11
Êਪੱਤਰਕਾਰ ,ਡਰਾਈਵਰ ਤੇ ਉਪਗ੍ਰਿਹ ਨੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਫਰ ਦੇ ਵਿਚ ਚਲੰਤ ਤਿੰਨੇ।
ਉਲੂ, ਉੱਠ ਤੇ ਭੱਸਰਾ ਕਦੇ ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਇਹ ਮੀਂਹ ਮੰਗਦੇ ਮੂਲ ਨਾ ਜੰਤ ਤਿੰਨੇ।
ਲਾਉਣ ਪੈਸੇ ਦੀ ਨਦੀ ਵਿਚ ਤਾਰੀਆਂ ਜੀ ਫਿਲਮੀ ਹੀਰੋ, ਵਜ਼ੀਰ ਤੇ ਸੰਤ ਤਿੰਨੇ।
ਲਾਈ ਆਪਣੀ ਅੱਗ 'ਚ ਆਪ ਸੜ ਗਏ ਇੰਦਰਾ ਗਾਂਧੀ, ਰਾਜੀਵ ,ਬੇਅੰਤ ਤਿੰਨੇ
ਗ਼ਜ਼ਲ

ਇਸ ਤਰਾਂ ਗੁਜ਼ਰੇ ਵਰ•ੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਨਹੀਂ।
ਮੈਂ ਰਿਹਾ ਖ਼ੁਦ ਤੋਂ ਪਰੇ• ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਨਹੀਂ।
ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਰੁੱਤਾਂ ਬੇਦਸਤਕ ਲੰਘ ਗਈਆਂ ਬਾਰ 'ਚੋਂ
ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਸਾਂ ਮੈਂ ਘਰੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਨਹੀਂ।
ਜਿੰਨਾਂ ਦੀ ਦੋਸਤੀ ਨੂੰ ਮੈਂ ਸੀ ਸਾਰਾ ਸਮਰਿਪਤ ਹੋ ਗਿਆ
ਦੋਸਤ ਸਨ ਕਿ ਮਸਖ਼ਰੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਨਹੀਂ।
ਫਟ ਰਹੇ ਬੰਬਾਂ ਅਤੇ ਵਰਦੀਆਂ ਗੋਲੀਆਂ ਦੇ ਸ਼ੋਰ ਵਿਚ
ਸੀ ਆਪਣੇ ਕਿੰਨੇ ਮਰੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਨਹੀਂ।
ਉਮਰ ਦੀ ਪੱਤਝੜ 'ਚ ਆਕੇ ਸੁੱਕ ਗਏ ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਬਾਗ
ਜ਼ਖ਼ਮ ਕਿਉਂ ਦਿਲ ਦੇ ਹਰੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਨਹੀਂ।
ਮੈਂ ਹੀ ਸਾਂ ਮਦਹੋਸ਼ ਕਿ ਜਾਂ ਸੀ ਇਹ ਜ਼ਮਾਨਾ ਬੇਖ਼ਬਰ
ਕੀ ਹੋ ਹੋ ਗਿਆ ਅਰੇ ਅਰੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਨਹੀਂ।
ਨਾ ਹੀ ਹੈ ਕੋਈ ਤੂਫਾਨ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਦਿਸ ਰਹੇ
ਕਾਹਤੋਂ ਪਰਿੰਦੇ ਨੇ ਡਰੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਨਹੀਂ।
ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਡੂੰਘੀ ਨਦੀ 'ਚ ਕੁੱਦੇ ਸਾਂ ਪੂਰੀ ਸ਼ਿਦਤ ਨਾਲ
ਢਿੱਲੋਂ ਡੁੱਬੇ ਸਾਂ ਕਿ ਤਰੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਨਹੀਂ।
2
ਜਾਣੀ ਹੈ ਪਤਝੜਾਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਆਉਣੀ ਬਹਾਰ ਹੋਰ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਪਿਆਸੀ ਹੈ ਬੜੀ ਮੰਗਦੀ ਹੈ ਪਿਆਰ ਹੋਰ।
ਹੁਣ ਤਕ ਕਮਾਈਆਂ ਯਾਰੀਆਂ ਦੇਖੀਂ ਨਾ ਬੈਠੀਂ ਤੋੜ
ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਇਸ ਮੁਕਾਮ 'ਤੇ ਬਨਣੇ ਨਹੀਂ ਯਾਰ ਹੋਰ।
ਜਿੰਨੇ ਕੁ ਬੀਜ ਸਕਦੇ ਸੀ ਬੀਜੇ ਨੇ ਫੁੱਲ ਅਸਾਂ ਬਹੁਤ
ਭਾਵੇਂ ਖਿਲਾਰੇ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਇਥੇ ਰਾਹਾਂ 'ਚ ਖ਼ਾਰ ਹੋਰ।
ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ 'ਕੱਠਾ ਗਿਆਨ ਦਾ ਕਰਦਾ ਭੰਡਾਰ ਹਾਂ
Îਮੱਥੇ 'ਚ ਵਧਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਸੋਚਾਂ ਦਾ ਭਾਰ ਹੋਰ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸੀ ਚਾਰ ਦਿਨ ਦੀ ਰੱਜ ਰੱਜ ਕੇ ਮਾਣ ਲਈ
ਮੁੜ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੀਏ ਫੇਰ ਤੋਂ ਆ ਦਿਨ ਹਾਲੇ ਚਾਰ ਹੋਰ।
ਇਥੋਂ ਦੇ ਧਰਮ ਗੁਰੂ ਜੀ ,ਨੇਤਾ ਤੇ ਅਫਸਰ ਲੋਕ
ਧੰਧੇ ਕਮਾਉਂਦੇ ਹੋਰ ਨੇ ਤੇ ਕਰਦੇ ਵਿਉਪਾਰ ਹੋਰ।
ਇਥੇ ਸਾਲਮ ਸ਼ਹਿਰ ਹੀ ਵਿਕਾਊ ਹੈ ਫਿਰ ਰਿਹਾ
ਛੱਡ ਢਿੱਲੋਂ ਏਸ ਮੰਡੀ ਨੂੰ ਲੱਭੀਏ ਬਾਜ਼ਾਰ ਹੋਰ ।
3
ਕਦੇ ਆਕਾਸ਼ ਤੇ ਕਦੇ ਪਾਤਾਲ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ।
ਦਰ ਹਕੀਕਤ ਆਪਣੀ ਹੀ ਭਾਲ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ।
ਸੱਭਿਅਕ ਹੋਕੇ ਵੀ ਇਹ ਬੰਦਾ ਹੋਰ ਹੋਇਆ ਬੇਸੁਰਾ
ਬੱਦਲ ਤੇ ਪੰਛੀ ਇਕ ਬਝਵੀਂ ਤਾਲ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ।
ਵਰਤਮਾਨ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੈ ਸਾਥੋਂ ਕਤਲ ਹੁੰਦਾ ਰਿਹਾ
ਅਸੀਂ ਸਦਾ ਭਵਿੱਖ, ਭੂਤਕਾਲ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ।
ਸਾਇੰਸ ਨੇ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਦਾ ਕਣ ਕਣ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਫੋਲਤਾ
Ñਲੋਕ ਫਿਰ ਵੀ ਰੂਹਾਂ ਦੇ ਜੰਜਾਲ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ।
ਡੇਰਿਆਂ ਮਹਿਲਾਂ ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਹੋਰ ਵੀ ਵਧਦੀ ਗਈ
ਮਿਹਨਤਕਸ਼ ਨੇ ਹੋਰ ਮੰਦੇ ਹਾਲ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ।
ਸੱਚ ਅਤੇ ਸੂਰਜ ਅਕੇਲੇ ਸ਼ਾਂਤ ਚਮਕਦੇ ਰਹੇ ਸਦਾ
ਅੰਨ•ੀ ਭੀੜ ਦੇ ਦਰਿਆ ਉਬਾਲ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ।
ਮੂਰਿਆਂ ਦੀ ਪਰੇ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ ਅੱਖਰ ਲਈ
ਅਸੀਂ ਅੰਨ•ੀ ਬਜ਼ਮ ਵਿਚ ਮਸ਼ਾਲ ਲਈ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ।
ਕੁੱਤੇ ਭੌਂਕਦੇ ਰਹੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਕੰਮ ਹੀ ਸੀ ਭੌਂਕਣਾ
ਢਿੱਲੋਂ ਹਾਥੀ ਮਸਤ ਆਪਣੀ ਚਾਲ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ।
*
*
ਬੁੱਲਿ•ਆ ਮੈਂ ਜਾਣਾ ਮੈਂ ਕੌਣ
ਮੈਂ ਅੰਬਰ ਹਾਂ ,ਧਰਤੀ ਹਾਂ , ਸੂਰਜ ਹਾਂ ਪਾਣੀ ਅਤੇ ਪੌਣ ਹਾਂ
ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਬੁੱਲਿ•ਆ ਹੁਣ ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਕੌਣ ਹਾਂ।
ਮੈਂ ਹਿੰਦੂ ਨਾ ਮੁਸਲਿਮ ਨਾ ਸਿੱਖ ਨਾ ਇਸਾਈ ।
ਮੈਂ ਕੋਈ ਜਾਤ ਪਾਤ ਵੀ ਹੈ ਨਹੀਂ ਅਪਣਾਈ।
ਮੈਂ ਮਿਹਨਤਕਸ਼ ਮਾਨਵ ਦਾ ਹਾਂ ਭਾਈ। ਮੈਂ ਸੂਰਜ ਦੇ ਅੰਗ ਸੰਗ ਯਾਰੀ ਹੈ ਲਾਈ।
ਜੋ ਨਿੱਤ ਬਦਲਦੀ ਹੈ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ ਰੇਖਾਵਾਂ , ਮੈਂ ਉਸ ਧਰਤੀ ਦਾ ਨਹੀਂ ਭੌਣ ਹਾਂ। ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ—
ਮੈਂ ਲਾਵਾਂ ਤਿਲਕ ਨਾ ਹੀ ਪਾਵਾਂ ਜਨੇਊ,ਮੈਂ ਜਾਵਾਂ ਨਾ ਗਿਰਜੇ ਤੇ ਜਾਵਾਂ ਮੱਕੇ।
ਇਹ ਸਾਰੀ ਹੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਅੱਖਰ ਨੇ ਮੇਰੇ,ਮੇਰਾ ਰਾਹ ਨਾ ਰੋਕਣ ਕੋਈ ਪੰਜ ਕੱਕੇ।
ਰਿਹੈ ਰਾਜ ਇਥੇ ਸਦਾ ਵਿਹਲੜਾਂ ਦਾ ਮਿਹਨਤ ਨੂੰ ਵੱਜਦੇ ਹੀ ਆਏ ਨੇ ਧੱਕੇ।
ਇਸੇਲਈ ਇਹ ਜਾਤਾਂ ਤੇ ਪਾਤਾਂ ਦੇ ਝਗੜੇ ਕੁਝ ਕੁ ਸ਼ੈਤਾਨਾਂ ਨੇ ਕੀਤੇ ਨੇ ਪੱਕੇ।
ਮੈਂ ਇਸੇ ਧਰਤੀ 'ਚੋਂ ਹਾਂ ਰੱਖ ਵਾਂਗ ਉਗਿਆਂ ਇਸੇ 'ਚ ਲਗਾ ਹੁਣ ਸਮੌਣ ਹਾਂ , ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ—
ਜਾਦੂ ,ਟੂਣੇ ,ਪ੍ਰੇਤ ਆਤਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦਾ ਮੈਂ। ਅਖਾਂ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੀਆਂ ਨਹੀਂ ਜੋ ਸ਼ੈਆਂ
ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਛਾਵਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦਾ ਮੈਂ।
ਦੁੱਖ ਤਾਂ ਹੈ,ਦੁੱਖ ਦਾ ਇਲਾਜ ਵੀ ਹੈ ਪਰ ਫਰਜ਼ੀ ਬਲਾਵਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦਾ ਮੈਂ।
ਢਿੱਲੋਂ ਸੀ ਇਹ ਰੱਬ ਵੀ ਮੈਂ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਬਣਾਇਆ ਤੇ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਇਹਨੂੰ ਹੁਣ ਲਗਾ ਢੌਣ ਹਾਂ।

ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਬੁੱਲਿ•ਆ ਹੁਣ ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਕੌਣ ਹਾਂ।













ਆਪਣੀ ਅੱਗ ਵਿਚ –10-11-11
Êਪੱਤਰਕਾਰ ,ਡਰਾਈਵਰ ਤੇ ਉਪਗ੍ਰਿਹ ਨੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਫਰ ਦੇ ਵਿਚ ਚਲੰਤ ਤਿੰਨੇ।
ਉਲੂ, ਉੱਠ ਤੇ ਭੱਸਰਾ ਕਦੇ ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਇਹ ਮੀਂਹ ਮੰਗਦੇ ਮੂਲ ਨਾ ਜੰਤ ਤਿੰਨੇ।
ਲਾਉਣ ਪੈਸੇ ਦੀ ਨਦੀ ਵਿਚ ਤਾਰੀਆਂ ਜੀ ਫਿਲਮੀ ਹੀਰੋ, ਵਜ਼ੀਰ ਤੇ ਸੰਤ ਤਿੰਨੇ।
ਲਾਈ ਆਪਣੀ ਅੱਗ 'ਚ ਆਪ ਸੜ ਗਏ ਇੰਦਰਾ ਗਾਂਧੀ, ਰਾਜੀਵ ,ਬੇਅੰਤ ਤਿੰਨੇ
ਗ਼ਜ਼ਲ

ਇਸ ਤਰਾਂ ਗੁਜ਼ਰੇ ਵਰ•ੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਨਹੀਂ।
ਮੈਂ ਰਿਹਾ ਖ਼ੁਦ ਤੋਂ ਪਰੇ• ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਨਹੀਂ।
ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਰੁੱਤਾਂ ਬੇਦਸਤਕ ਲੰਘ ਗਈਆਂ ਬਾਰ 'ਚੋਂ
ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਸਾਂ ਮੈਂ ਘਰੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਨਹੀਂ।
ਜਿੰਨਾਂ ਦੀ ਦੋਸਤੀ ਨੂੰ ਮੈਂ ਸੀ ਸਾਰਾ ਸਮਰਿਪਤ ਹੋ ਗਿਆ
ਦੋਸਤ ਸਨ ਕਿ ਮਸਖ਼ਰੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਨਹੀਂ।
ਫਟ ਰਹੇ ਬੰਬਾਂ ਅਤੇ ਵਰਦੀਆਂ ਗੋਲੀਆਂ ਦੇ ਸ਼ੋਰ ਵਿਚ
ਸੀ ਆਪਣੇ ਕਿੰਨੇ ਮਰੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਨਹੀਂ।
ਉਮਰ ਦੀ ਪੱਤਝੜ 'ਚ ਆਕੇ ਸੁੱਕ ਗਏ ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਬਾਗ
ਜ਼ਖ਼ਮ ਕਿਉਂ ਦਿਲ ਦੇ ਹਰੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਨਹੀਂ।
ਮੈਂ ਹੀ ਸਾਂ ਮਦਹੋਸ਼ ਕਿ ਜਾਂ ਸੀ ਇਹ ਜ਼ਮਾਨਾ ਬੇਖ਼ਬਰ
ਕੀ ਹੋ ਹੋ ਗਿਆ ਅਰੇ ਅਰੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਨਹੀਂ।
ਨਾ ਹੀ ਹੈ ਕੋਈ ਤੂਫਾਨ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਦਿਸ ਰਹੇ
ਕਾਹਤੋਂ ਪਰਿੰਦੇ ਨੇ ਡਰੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਨਹੀਂ।
ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਡੂੰਘੀ ਨਦੀ 'ਚ ਕੁੱਦੇ ਸਾਂ ਪੂਰੀ ਸ਼ਿਦਤ ਨਾਲ
ਢਿੱਲੋਂ ਡੁੱਬੇ ਸਾਂ ਕਿ ਤਰੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਨਹੀਂ।
2
ਜਾਣੀ ਹੈ ਪਤਝੜਾਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਆਉਣੀ ਬਹਾਰ ਹੋਰ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਪਿਆਸੀ ਹੈ ਬੜੀ ਮੰਗਦੀ ਹੈ ਪਿਆਰ ਹੋਰ।
ਹੁਣ ਤਕ ਕਮਾਈਆਂ ਯਾਰੀਆਂ ਦੇਖੀਂ ਨਾ ਬੈਠੀਂ ਤੋੜ
ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਇਸ ਮੁਕਾਮ 'ਤੇ ਬਨਣੇ ਨਹੀਂ ਯਾਰ ਹੋਰ।
ਜਿੰਨੇ ਕੁ ਬੀਜ ਸਕਦੇ ਸੀ ਬੀਜੇ ਨੇ ਫੁੱਲ ਅਸਾਂ ਬਹੁਤ
ਭਾਵੇਂ ਖਿਲਾਰੇ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਇਥੇ ਰਾਹਾਂ 'ਚ ਖ਼ਾਰ ਹੋਰ।
ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ 'ਕੱਠਾ ਗਿਆਨ ਦਾ ਕਰਦਾ ਭੰਡਾਰ ਹਾਂ
Îਮੱਥੇ 'ਚ ਵਧਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਸੋਚਾਂ ਦਾ ਭਾਰ ਹੋਰ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸੀ ਚਾਰ ਦਿਨ ਦੀ ਰੱਜ ਰੱਜ ਕੇ ਮਾਣ ਲਈ
ਮੁੜ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੀਏ ਫੇਰ ਤੋਂ ਆ ਦਿਨ ਹਾਲੇ ਚਾਰ ਹੋਰ।
ਇਥੋਂ ਦੇ ਧਰਮ ਗੁਰੂ ਜੀ ,ਨੇਤਾ ਤੇ ਅਫਸਰ ਲੋਕ
ਧੰਧੇ ਕਮਾਉਂਦੇ ਹੋਰ ਨੇ ਤੇ ਕਰਦੇ ਵਿਉਪਾਰ ਹੋਰ।
ਇਥੇ ਸਾਲਮ ਸ਼ਹਿਰ ਹੀ ਵਿਕਾਊ ਹੈ ਫਿਰ ਰਿਹਾ
ਛੱਡ ਢਿੱਲੋਂ ਏਸ ਮੰਡੀ ਨੂੰ ਲੱਭੀਏ ਬਾਜ਼ਾਰ ਹੋਰ ।
3
ਕਦੇ ਆਕਾਸ਼ ਤੇ ਕਦੇ ਪਾਤਾਲ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ।
ਦਰ ਹਕੀਕਤ ਆਪਣੀ ਹੀ ਭਾਲ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ।
ਸੱਭਿਅਕ ਹੋਕੇ ਵੀ ਇਹ ਬੰਦਾ ਹੋਰ ਹੋਇਆ ਬੇਸੁਰਾ
ਬੱਦਲ ਤੇ ਪੰਛੀ ਇਕ ਬਝਵੀਂ ਤਾਲ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ।
ਵਰਤਮਾਨ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੈ ਸਾਥੋਂ ਕਤਲ ਹੁੰਦਾ ਰਿਹਾ
ਅਸੀਂ ਸਦਾ ਭਵਿੱਖ, ਭੂਤਕਾਲ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ।
ਸਾਇੰਸ ਨੇ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਦਾ ਕਣ ਕਣ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਫੋਲਤਾ
Ñਲੋਕ ਫਿਰ ਵੀ ਰੂਹਾਂ ਦੇ ਜੰਜਾਲ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ।
ਡੇਰਿਆਂ ਮਹਿਲਾਂ ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਹੋਰ ਵੀ ਵਧਦੀ ਗਈ
ਮਿਹਨਤਕਸ਼ ਨੇ ਹੋਰ ਮੰਦੇ ਹਾਲ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ।
ਸੱਚ ਅਤੇ ਸੂਰਜ ਅਕੇਲੇ ਸ਼ਾਂਤ ਚਮਕਦੇ ਰਹੇ ਸਦਾ
ਅੰਨ•ੀ ਭੀੜ ਦੇ ਦਰਿਆ ਉਬਾਲ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ।
ਮੂਰਿਆਂ ਦੀ ਪਰੇ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ ਅੱਖਰ ਲਈ
ਅਸੀਂ ਅੰਨ•ੀ ਬਜ਼ਮ ਵਿਚ ਮਸ਼ਾਲ ਲਈ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ।
ਕੁੱਤੇ ਭੌਂਕਦੇ ਰਹੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਕੰਮ ਹੀ ਸੀ ਭੌਂਕਣਾ
ਢਿੱਲੋਂ ਹਾਥੀ ਮਸਤ ਆਪਣੀ ਚਾਲ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ।
*
*
ਬੁੱਲਿ•ਆ ਮੈਂ ਜਾਣਾ ਮੈਂ ਕੌਣ
ਮੈਂ ਅੰਬਰ ਹਾਂ ,ਧਰਤੀ ਹਾਂ , ਸੂਰਜ ਹਾਂ ਪਾਣੀ ਅਤੇ ਪੌਣ ਹਾਂ
ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਬੁੱਲਿ•ਆ ਹੁਣ ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਕੌਣ ਹਾਂ।
ਮੈਂ ਹਿੰਦੂ ਨਾ ਮੁਸਲਿਮ ਨਾ ਸਿੱਖ ਨਾ ਇਸਾਈ ।
ਮੈਂ ਕੋਈ ਜਾਤ ਪਾਤ ਵੀ ਹੈ ਨਹੀਂ ਅਪਣਾਈ।
ਮੈਂ ਮਿਹਨਤਕਸ਼ ਮਾਨਵ ਦਾ ਹਾਂ ਭਾਈ। ਮੈਂ ਸੂਰਜ ਦੇ ਅੰਗ ਸੰਗ ਯਾਰੀ ਹੈ ਲਾਈ।
ਜੋ ਨਿੱਤ ਬਦਲਦੀ ਹੈ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ ਰੇਖਾਵਾਂ , ਮੈਂ ਉਸ ਧਰਤੀ ਦਾ ਨਹੀਂ ਭੌਣ ਹਾਂ। ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ—
ਮੈਂ ਲਾਵਾਂ ਤਿਲਕ ਨਾ ਹੀ ਪਾਵਾਂ ਜਨੇਊ,ਮੈਂ ਜਾਵਾਂ ਨਾ ਗਿਰਜੇ ਤੇ ਜਾਵਾਂ ਮੱਕੇ।
ਇਹ ਸਾਰੀ ਹੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਅੱਖਰ ਨੇ ਮੇਰੇ,ਮੇਰਾ ਰਾਹ ਨਾ ਰੋਕਣ ਕੋਈ ਪੰਜ ਕੱਕੇ।
ਰਿਹੈ ਰਾਜ ਇਥੇ ਸਦਾ ਵਿਹਲੜਾਂ ਦਾ ਮਿਹਨਤ ਨੂੰ ਵੱਜਦੇ ਹੀ ਆਏ ਨੇ ਧੱਕੇ।
ਇਸੇਲਈ ਇਹ ਜਾਤਾਂ ਤੇ ਪਾਤਾਂ ਦੇ ਝਗੜੇ ਕੁਝ ਕੁ ਸ਼ੈਤਾਨਾਂ ਨੇ ਕੀਤੇ ਨੇ ਪੱਕੇ।
ਮੈਂ ਇਸੇ ਧਰਤੀ 'ਚੋਂ ਹਾਂ ਰੱਖ ਵਾਂਗ ਉਗਿਆਂ ਇਸੇ 'ਚ ਲਗਾ ਹੁਣ ਸਮੌਣ ਹਾਂ , ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ—
ਜਾਦੂ ,ਟੂਣੇ ,ਪ੍ਰੇਤ ਆਤਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦਾ ਮੈਂ। ਅਖਾਂ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੀਆਂ ਨਹੀਂ ਜੋ ਸ਼ੈਆਂ
ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਛਾਵਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦਾ ਮੈਂ।
ਦੁੱਖ ਤਾਂ ਹੈ,ਦੁੱਖ ਦਾ ਇਲਾਜ ਵੀ ਹੈ ਪਰ ਫਰਜ਼ੀ ਬਲਾਵਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦਾ ਮੈਂ।
ਢਿੱਲੋਂ ਸੀ ਇਹ ਰੱਬ ਵੀ ਮੈਂ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਬਣਾਇਆ ਤੇ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਇਹਨੂੰ ਹੁਣ ਲਗਾ ਢੌਣ ਹਾਂ।

ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਬੁੱਲਿ•ਆ ਹੁਣ ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਕੌਣ ਹਾਂ।





















Converted from

ਗ਼ਜ਼ਲ- ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ

ਗ਼ਜ਼ਲ- ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ
ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਟੀਸੀ ਉੱਤੇ ਬਹੁਤਾ ਨਹੀਂ ਚੜ•ਾਈਦਾ ।
ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਡਿਗਣ ਵੇਲੇ ਫਿਰ ਕੀਚਰ ਕੀਚਰ ਹੋ ਜਾਈਦਾ।
ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀ ਛੱਤ ਉਤੋਂ ਜਦ ਚੰਨ ਸਿਤਾਰੇ ਦਿਸਦੇ ਨੇ
ਕਿਸੇ ਦੇ ਕੋਠੇ ਚੜ• ਕੇ ਐਵੇਂ ਨੀਂ ਅਹਿਸਾਨ ਕਰਾਈਦਾ।
ਸ਼ੁਹਰਤ, ਪੈਸੇ ਦੀ ਹਵਸ ਬੁਰੀ, ਇਸ ਦਾ ਕੋਈ ਕਿਨਾਰਾ ਨਹੀਂ
ਐ ਤੈਰਾਕੋ, ਇਸ ਦਰਿਆ ਵਿਚ ਅਕਸਰ ਡੁੱਬ ਹੀ ਜਾਈਦਾ।
ਸਾਲਾਂ ਬੱਧੀ 'ਕੱਠੇ ਰਹਿਕੇ ਫਿਰ ਵੀ ਵੱਖ ਵੱਖ ਲਗਦੇ ਹਾਂ
ਕਿਸੇ ਕਿਸੇ ਚਿਹਰੇ ਦੇ ਐਪਰ ਪਲ 'ਚ ਮੁਰੀਦ ਹੋ ਜਾਈਦਾ।
ਉਮਰਾਂ ਭਰ ਦੇ ਸਾਥ ਦਾ ਇਹ ਵੀ ਹੈ ਇਕ ਬੰਦੋਬਸਤ ਜਿਹਾ
ਕਿੰਨੀ ਲੰਮੀ ਸਜ਼ਾ ਹੈ ਯਾਰੋ ਗਲ ਪਿਆ ਢੋਲ ਵਜਾਈਦਾ।
ਕਿਸਦਾ ਜੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਾ ਕੇ ਪਰਦੇਸਾਂ ਵਿਚ ਭਟਕਣ ਲਈ
ਜੇਕਰ ਆਪਣੇ ਮੁਲਕ 'ਚ ਹੋਵੇ ਸਾਧਨ ਕੋਈ ਕਮਾਈ ਦਾ।
Îਮੇਰੇ ਆਹਲਣਿਆਂ ਦੇ ਬੋਟ ਵੀ ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰ ਪਾਰ ਗਏ
ਪਿਛੇ ਪਿਛੇ ਰਿਜਕ ਦੇ ਵੇਖੋ ਤਨ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਭਜਾਈਦਾ।
ਹੁਣ ਨਾ ਕੋਈ ਪਰਿੰਦਿਆਂ ਦੇ ਲਈ ਛੱਤ 'ਤੇ ਪਾਣੀ ਰੱਖਦਾ ਹੈ
ਨਵੇਂ ਮਕਾਨਾਂ ਤਾਈਂ ਰਬੜ ਦੇ ਰੁੱਖਾਂ ਨਾਲ ਸਜਾਈਦਾ।
ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਵੀ ਮਨ ਵਿਚ ਪੈਲਾਂ ਪਾਉਣ ਦੀ ਤਾਂਘ ਉਭਰਦੀ ਹੈ
ਕੱਚੀ ਜਿਹੀ ਕੰਧੋਲੀ 'ਤੇ ਫਿਰ ਮਿੱਟੀ- ਮੋਰ ਬਣਾਈਦਾ ।
ਸੌਗਾਤਾਂ ਦੇ ਏਸ ਦੌਰ ਵਿਚ ਮੋਹ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਤਿੜਕ ਗਏ
ਹਰ ਬੰਦੇ ਨੇ ਸੇਕ ਹੰਢਾਇਆ ਯਾਰੋ! ਅੱਜ ਮਹਿੰਗਾਈ ਦਾ।
ਦੋਸਤ ਜਦੋਂ ਦੁਸ਼ਮਣ ਬਣ ਜਾਵਣ ਤਾਂ ਹੁੰਦੀ ਪੀੜ ਬੜੀ ਹੈ
ਅੱਜ ਕੱਲ• ਸੋਚ ਸਮਝ ਕੇ ਤਾਂਹੀਂ ਦੋਸਤ ਨਵਾਂ ਬਣਾਈਦਾ ।
ਬੇਵਫਾਈ ਵੀ ਕੁਝ ਹੱਦ ਤਕ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਢਿੱਲੋਂ ਅੱਜ ਕੱਲ• ਯਾਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਬਹੁਤਾ ਨਹੀਂ ਅਜ਼ਮਾਈਦਾ।


ਗ਼ਜ਼ਲ
ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਜੀਵਨ ਅੰਦਰ ਇਉਂ ਵੀ ਝੱਖਡ਼ ਝੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਜ਼ਹਰਿ ਵਹਾਜਣ ਖਾਤਰਿ ਜੱਿਦਾਂ ਹੱਥੋਂ ਅੰਮ੍ਿਰਤ ਡੁੱਲ੍ਹ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਕਤੇ ਗ਼ੁਲਾਮੀ ਦੀ ਵੀ ਆਪਣੀ ਅਜਬ ਸੁਰੱਖਆਿ ਹੁੰਦੀ ਯਾਰੋ
ਪੰਿਜਰੇ ਨਾਲ ਹੀ ਮੋਹ ਹੋ ਜਾਂਦੈ ਪੰਛੀ ਉਡਣਾ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਝੱਖਡ਼ ਬਣ ਕੇ ਜੋ ਗ਼ੈਰਾਂ ਦੇ ਦੀਪ ਬੁਝਾਉਂਦੇ ਹੀ ਰਹੰਿਦੇ ਨੇ
ਇਹ ਵੀ ਸੱਚ ਹੈ ਇਕ ਦਨਿ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਦੀਵਾ ਹੋ ਗੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਸ਼ੁਹਰਤ ਦਾ ਵੀ ਅਜਬ ਨਸ਼ਾ ਹੈ, ਬਡ਼ਾ ਗ਼ਰੂਰ ਹੈ ਕਰਦਾ ਬੰਦਾ
ਜਉਿਂ ਪਾਟਣ ਲਈ ਕੋਈ ਗੁਬਾਰਾ ਫੁਲਦਾ ਫੁਲਦਾ ਫੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਇਸ ਮੰਡੀ ਵਚਿ ਜਧਿਰ ਦੇਖੋ ਹਰ ਇਕ ਚੀਜ਼ ਵਕਾਊ ਯਾਰੋ!
ਹੁਣ ਤਾਂ ਆਮ ’ਜੀ ਵਸਤੂ ਵਾਂਗੂ ਪਆਿਰ ਵੀ ਮਲਿ ਹੀ ਮੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਰਸ਼ਿਤੇ ਪੰਛੀਆਂ ਵਾਂਗ ਨੇ ਹੁੰਦੇ ਬਹੁਤਾ ਘੁੱਟਆਿਂ ਮਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਜੇਕਰ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਛੱਡੋ ਤਾਂ ਇਹ ਹੱਥੋਂ ਉੱਡ ਬੁਲਬੁਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਸ਼ੇਅਰ –2-11-11

ਸ਼ੇਅਰ –2-11-11
ਨਿਊਟਨ ਨੇ ਇਹ ਤਾਂ ਜਾਣ ਲਿਆ ਕਿ ਸੇਬ ਹੇਠਾਂ ਕਿਉਂ ਡਿਗਦਾ ਹੈ ਪਰ ਉਹ ਇਹ ਨਾ ਜਾਣ ਸਕਿਆ
ਕਿ ਹੇਠਾਂ ਡਿਗ ਕੇ ਵੀ ਸੇਬ ਹੇਠਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।
*ਹਮ ਫਕੀਰੋਂ ਸੇ ਜੋ ਚਾਹੇ ਦੁਆ ਲੇ ਜਾਏ, ਫਿਰ ਨਾ ਜਾਨੇ ਕਹਾਂ ਹਮ ਕੇ ਹਵਾ ਲੇ ਜਾਏ।
*ਉਠਾ ਕੇ ਲੇ ਗਏ ਸਭ ਲੋਗ ਮੁਝੇ ਸੂਲੀ ਤਕ ,ਮੈਂ ਚੀਖਤਾ ਹੀ ਰਹਾ ਯਾਰੋ ਮੇਰਾ ਬਿਆਂ ਲੇ ਲੋ।
*ਮੈਂ ਜਾਨਤਾ ਹੂੰ ਇਸ਼ਕ ਮੁਕੰਮਲ ਫ਼ਰੇਬ ਹੈ ਫਿਰ ਭੀ ਫ਼ਰੇਬ ਖਾਨੇ ਕੀ ਆਦਤ ਹੈ ਕਿਆ ਕਰੇਂ।
*ਸਚਾਈ ਦੇ ਅਸੂਲ ਤੇ ਜਦ ਕੋਈ ਸਖਸ਼ ਅੜ ਗਿਆ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸੁੰਨੇ ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਸਮਝੇ
ਇਕੱਲਾ ਖੜ• ਗਿਆ ।
*ਅਬ ਤਸੱਲੀ ਨਹੀਂ ਦੀ ਜਾਤੀ ਮਰੀਜ਼ੇ ਗ਼ਮ ਕੋ ਦੇਖਨੇ ਵਾਲੇ ਭੀ ਮਰਨੇ ਕੀ ਦੁਆ ਦੇਤੇ ਹੈਂ।
*ਏਕ ਪਲ ਮੇਂ ਜਹਾਂ ਸੇ ਹਮ ਉਠੇ ਬੈਠਨੇ ਮੇਂ ਜਹਾਂ ਜ਼ਮਾਨੇ ਲਗੇ।
*ਇਤਨੀ ਮਿਲਤੀ ਹੈ ਮੇਰੀ ਗ਼ਜ਼ਲ ਸੇ ਸੂਰਤ ਤੇਰੀ ਲੋਗ ਤੁਝਕੋ ਮੇਰਾ ਮਹਿਬੂਬ ਸਮਝਤੇ ਹੋਂਗੇ।
*ਕੁਛ ਤੋ ਸਾਕੀ ਕੋ ਗਿਲਾ ਹੋਗਾ ਹੁਸਨ ਸੇ ਵਰਨਾ ਕੌਨ ਮੈਖ਼ਾਨੇ ਸੇ ਉਠਤਾ ਹੈ ਦੋ ਇਕ ਜਾਮ ਕੇ
ਬਾਦ।
ਜਾਨੇ ਕਿਉਂ ਲੋਗ ਮੇਰੇ ਨਾਮ ਸੇ ਜਲ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਜਬ ਆਤਾ ਹੈ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਕੇ ਬਾਦ।
ਮੈਅਕਦਾ ਥਾ ਤੋ ਵਹਾਂ ਰੋਜ ਚਲਾ ਜਾਤਾ ਥਾ ਅਬ ਕਹਾਂ ਮੇਰਾ ਠਿਕਾਨਾ ਹੈ ਕੋਈ ਸ਼ਾਮ ਕੇ ਬਾਦ।
*ਅਬ ਖ਼ੁਦਾ ਜਾਨੇ ਤੁਝੇ ਭੀ ਤੁਅੱਲਕ ਹੈ ਕਿ ਨਹੀਂ ਲੋਗ ਲੇਤੇ ਹੈਂ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਕੇ ਬਾਦ।
*ਕੋਈ ਸਮਝੇ ਨਾ ਸਮਝੇ ਉਨਕੋ ਸਮਝਾਨੇ ਸੇ ਮਤਲਬ ਹੈ ਨਸੀਹਤ ਕਰਨੇ ਵਾਲੇ ਭੀ ਬੜੇ ਨਾਦਾਨ
ਹੋਤੇ ਹੈਂ।
*ਦੁਨੀਆਂ ਯੇ ਉਸੀ ਕੀ ਹੈ ਦੁਨੀਆਂ ਕੋ ਜੋ ਠੁਕਰਾ ਦੇ ਜਿਤਨਾ ਇਸੇ ਠੁਕਰਾਇਆ ਉਤਨੀ ਹੀ
ਕਰੀਬ ਆਈ।
*ਆਜ ਕਲ ਉਸੀ ਕੋ ਜੀਨੇ ਕਾ ਹੱਕ ਹੈ ਜ਼ਮਾਨੇ ਮੇਂ ਜੋ ਇਧਰ ਕਾ ਲਗਤਾ ਰਹੇ ਔਰ ਉਧਰ
ਕਾ ਹੋ ਜਾਏ।
*ਸ਼ਾਮ ਕੇ ਸਾਂਵਲੇ ਚਿਹਰੇ ਕੋ ਨਿਖਾਰੇ ਜਾਏ ,ਕਿਉਂ ਨਾ ਸਾਗਰ ਮੇਂ ਕੋਈ ਚਾਂਦ ਉਤਾਰਾ ਜਾਏ।
*ਐਸੇ ਵਿਛੜੇ ਕਿ ਫਿਰ ਜਫਾ ਭੀ ਨਾ ਕੀ ਦੁਸ਼ਮਨੀ ਕਾ ਭੀ ਹੱਕ ਅਦਾ ਨਾ ਹੂਆ।
*ਬੁਰੁਖੀ ਇਸ ਸੇ ਬੜੀ ਔਰ ਕਿਆ ਹੋਗੀ ਏਕ ਮੁਦਤ ਸੇ ਮੁਝੇ ਉਸਨੇ ਸਤਾਇਆ ਭੀ ਨਹੀਂ।
*ਦੁਨੀਆਂ ਕੀ ਹਰ ਨਿਗਾ• ਕੋ ਪਹਿਚਾਨਤੇ ਹੈਂ ਹਮ ਦੁਨੀਆਂ ਸੇ ਹਮਕੇ ਕੋਈ ਸ਼ਕਾਇਤ ਨਹੀਂ ਰਹੀ।
*ਬੇਬਸੀ ਅਪਨੀ ਕਭੀ ਯੂੰ ਹੀ ਜਤਾ ਦੇਤੇ ਹੈਂ ਹਮ , ਜਿਸਮ ਕੇ ਇਸ ਘਰ ਕੇ ਔਰ ਭੀ ਸਜਾ ਦੇਤੇ
ਹੈਂ ਹਮ।
*ਬੇਬਸੀ ਆਪਣੀ ਹਾਂ ਏਦਾਂ ਵੀ ਜਤਾ ਦਿੰਦੇ ਅਸੀਂ
ਗਮਲਿਆਂ ਵਿਚ ਬੋਹੜ ਦੇ ਬੂਟੇ ਲਗਾ ਦਿੰਦੇ ਅਸੀਂ।
*ਯੇ ਕੈਸਾ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ ਯੇ ਕੈਸੇ ਲੋਗ ਹੈਂ ਕੋਈ ਰੁਕਤਾ ਨਹੀਂ ਹਾਦਸਾ ਦੇਖ ਕਰ।
*ਮਹਿਫ਼ਲ ਮੇਂ ਤੇਰੀ ਆਕੇ ਯੂੰ ਬੇਆਬਰੂ ਹੂਏ।
ਪਹਿਲੇ ਥੇ ਆਪ ,ਆਪ ਸੇ ਤੁਮ , ਤੁਮ ਸੇ ਤੂ ਹੂਏ ।


Converted from Satluj to Unicode

ਜਿਸੇ ਸ਼ੱਕ ਹੈ

ਜਿਸੇ ਸ਼ੱਕ ਹੈ ਵੋਹ ਕਰੇ ਕਿਸੀ ਔਰ ਖ਼ੁਦਾ ਕੀ ਤਲਾਸ਼ ਹਮ ਤੋ ਇਨਸਾਨ ਕੋ ਦੁਨੀਆਂ ਕਾ ਖ਼ੁਦਾ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ।
*ਤੁਮ ਨਈ ਤਹਿਜ਼ੀਬ ਕੇ ਵਾਕਿਫ ਨਹੀਂ ਅਬ ਹਿਮਾਕਤ ਭੀ ਹੁਨਰ ਮੇਂ ਆ ਗਈ ਹੈ।
(*ਸਾਹਿਲ ਕੇ ਸਕੂੰ ਸੇ ਕਿਸੇ ਇਨਕਾਰ ਹੈ ਲੇਕਿਨ ਤੁਫਾਂ ਸੇ ਲੜਨੇ ਕਾ ਮਜ਼ਾ ਹੀ ਕੁਛ ਔਰ ਹੈ।
*ਐ ਗਰਦਿਸ਼ੇ ਆਯਾਮ ਤੇਰਾ ਸ਼ੁਕਰੀਆ ਹਮ ਨੇ ਹਰ ਪਹਿਲੂ ਸੇ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇਖ ਲੀ।
*ਬੋਮਾਅਨੀ ਹੇ ਵੋਹ ਇਸ਼ਕ ਜਿਸ ਮੇਂ ਕਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਦਿਲਚਸਪ ਨਾ ਹੋ ਹੁਸਨ ਤਾਂ ਸੂਰਤ ਹਰਾਮ ਹੈ।
*ਚਲਾ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ਹੰਸਤਾ ਖੇਲਤਾ ਮੌਜ ਏ ਹਵਾਦਿਸ ਸੇ ਅਗਰ ਆਸਾਨੀਆਂ ਹੋਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੁਸ਼ਵਾਰ ਹੋ ਜਾਏ।
*ਬਾਗਬਾਂ ਅਧਖਿਲੇ ਫੂਲੋਂ ਕੋ ਸੰਭਾਲੇ ਰੱਖਨਾ ਯੇਹ ਖਿਲੇਂਗੇ ਤੋ ਬਹਾਰ ਆਏਗੀ।
*ਯੇ ਸੱਚ ਹੈ ਸ਼ਾਇਸ਼ਤਗੀ ਇਲਮ ਕੀ ਜਾਨ ਹੈ ਫੂਲ ਖਿਲਤੇ ਹੈਂ ਤੋ ਆਵਾਜ ਕਹਾਂ ਹੋਤੀ ਹੈ।
*ਰਗੋਂ ਮੇਂ ਦੌੜਨੇ ਫਿਰਨੇ ਕੇ ਹਮ ਨਹੀਂ ਕਾਇਲ ਜੋ ਆਂਖ ਹੀ ਸੇ ਨਾ ਟਪਕਾ ਵੋਹ ਲਹੂ ਕਿਆ ਹੈ।
*ਫੂਲ ਸੇ ਆਸ਼ਕੀ ਕਾ ਹੁਨਰ ਸੀਖ ਲੇ ਤਿਤਲੀਆਂ ਖ਼ੁਦ ਰੁਕੇਂਗੀ ਸਦਾਏਂ ਨਾ ਦੇ।
*ਆਓ ਪੈਦਲ ਹੀ ਸਫਰ ਕੇ ਸਿਲਸਿਲੋਂ ਕੋ ਰੌਂਦ ਦੇਂ ਬੈਠੇ ਬੈਠੇ ਬਾਂਝ ਹੋਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹੈਂ ਦੋਸਤੋ।
*ਗੁਲਸ਼ਨ ਪ੍ਰਸਤ ਹੂੰ ਮੁਝੇ ਗੁਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਕਾਂਟੋਂ ਸੇ ਭੀ ਨਿਭਾ ਕੀਏ ਜਾ ਰਹਾ ਹੂੰ ਮੈਂ।
(* ਨਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਹੈ ਨਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਕਾ ਪਤਾ ਹੈ , ਮੁਹੱਬਤ ਰਾਸਤਾ ਹੀ ਰਾਸਤਾ ਹੈ।
ਂ
*
Converted from Satluj to Unicode

ਜੋ ਰਾਤੋਂ ਕੋ ਸਿਤਾਰੇ ਤੋੜਤੇ ਥੇ ਸ਼ੇਅਰ 1 –11 –11

ਜੋ ਰਾਤੋਂ ਕੋ ਸਿਤਾਰੇ ਤੋੜਤੇ ਥੇ ਸ਼ੇਅਰ 1 –11 –11
*ਜੋ ਰਾਤੋਂ ਕੋ ਸਿਤਾਰੇ ਤੇੜਤੇ ਥੇ ਉਨ•ੀ ਕੇ ਹਾਥ ਮੇਂ ਟੂਟਾ ਆਸਮਾਂ ਹੈ।
>ਯੇ ਵਹਿਮ ਥਾ ਮੁਝਕੇ ਵੋਹ ਭੂਲ ਚੁਕਾ ਹੋਗਾ,ਜਬ ਮਿਲਾ ਤੋ ਮੇਰੀ ਤਰਹ ਵਿਆਕੁਲ ਥਾ।
*ਵੋਹ ਜਬਰ ਵੀ ਦੇਖਾ ਹੈ ਤਾਰੀਖ ਕੀ ਆਂਖੋਂ ਨੇ ਲਮਹੋਂ ਨੇ ਖ਼ਤਾ ਕੀ ਥੀ ਸਦੀਉਂ ਨੇ ਸਜ਼ਾ ਪਾÂਂੀ।
*ੋਬੋਬਸੀ ਅਪਨੀ ਕਭੀ ਯੂੰ ਭੀ ਜਤਾ ਦੇਤੇ ਹੈਂ ਹਮ, ਔਰ ਭੀ ਘਰ ਕੋ ਕਰੀਨੇ ਸੇ ਸਜਾ ਦੇਤੇ ਹੈਂ ਹਮ।
ਜਬ ਦੀਵਾਰੋਂ ਕਾ ਬਦਨ ਹਰ ਲਮਸ ਪਰ ਭੁਰਨੇ ਲਗੇ,ਦਰ ਦੀਵਾਰੋਂ ਪਰ ਨਏ ਪਰਦੇ ਲਗਾ ਦੇਤੇ ਹੈਂ ਹਮ।
*ਅਬ ਬਨਾਇਆ ਜਾਏਗਾ ਯੇ ਦੇਵਤਾਉਂ ਕਾ ਨਗਰ ਔਰ ਮਾਰੇ ਜਾਏਂਗੇ ਜੋ ਭੀ ਜਹਾਂ ਇਨਸਾਨ ਹੈਂ।
ਹੈ ਕਹੀਂ ਸੰਗੀਨ ਕਾ ਪਹਿਰਾ ਕਹੀਂ ਚਾਕੂ ਕਾ ਡਰ ਹਮ ਘਰੋਂ ਮੇਂ ਕੈਕ ਯਾ ਲੂਟੇ ਹੂਏ ਸਾਮਾਨ ਹੈਂ।
*ਰੰਕ ਹੋਗਾ ਨਾ ਕੋਈ ਰਾਜਾ ਹੋਗਾ, ਏਕ ਦਿਨ ਵਕਤ ਕਾ ਯੇ ਆਮ ਤਕਾਜ਼ਾ ਹੋਗਾ।
*ਵਕਤ ਕਾਟੇ ਸੇ ਨਾ ਕਟਤਾ ਥਾ ਮਗਰ ਮਸਤ ਰਹੇ,ਸੀਖਲੀ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਗ਼ਜ਼ਲ ਖ਼ੁਦ ਕੋ ਸੁਨਾਨੀ ਹਮਨੇ।
*ਜਿਨਕੋ ਆਂਖੋਂ ਸੇ ਲਗਾਇਆ ਜਿਨਕੋ ਰੋ ਰੋ ਕਰ ਪੜ•ਾ ਹਾਏ ਵੋਹ ਖ਼ਤ ਭੀ ਨਜ਼ਰ ਆਨੇ ਲਗੇ ਬੇਕਾਰ ਸੇ।
(ਰੋਨੇ ਵਾਲੋਂ ਸੇ ਕਹੋ ਉਨਕਾ ਭੀ ਰੋਨਾ ਰੋ ਲੇਂ ਜਿਨਕੋ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਏ ਹਾਲਾਤ ਨੇ ਰੋਨੇ ਨਾ ਦੀਆ। \
ਆਪ ਕਹਿਤੇ ਥੇ ਕਿ ਰੋਨੇ ਸੇ ਨਾ ਬਦਲੇਂਗੇ ਨਸੀਬ ਉਮਰ ਭਰ ਆਪ ਕੀ ਇਸ ਬਾਤ ਨੇ ਰੋਨੇ ਨਾ ਦੀਆ।
*ਵੋਹ ਨਾਮ ਜਿਸਕੇ ਜਿਸਕੇ ਲੀਏ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਗਵਾਈ ਗਈ ਨਾ ਜਾਨੇ ਕਿਆ ਥਾ ਮਗਰ ਕੁਛ ਭਲਾ ਭਲਾ ਸਾ ਥਾ।
*ਮੁਝਕੋ ਭੂਲ ਜਾਨਾ ਲੇਕਿਨ ਦਿਲ ਕੋ ਮੇਰੀ ਯਾਦੋਂ ਸੇ ਸਜਾਏ ਰੱਖਨਾ ।
*ਯੇ ਨਹੀਂ ਕਿ ਗ਼ਮ ਨਹੀਂ ,ਹਾਂ ਮੇਰੀ ਆਂਖ ਪੁਰਨਮ ਨਹੀਂ।ਤੁਮ ਭੀ ਤੋ ਤੁਮ ਨਹੀਂ ਹੋ ਆਜ ਹਮ ਭੀ ਆਜ ਹਮ ਨਹੀਂ

ਦਿਲ ਮੇਂ ਚੁਭ ਜਾਏਂਗੇ ,,,ਸ਼ੇਅਰ 31-10=11

ਦਿਲ ਮੇਂ ਚੁਭ ਜਾਏਂਗੇ ,,,ਸ਼ੇਅਰ 31-10=11
*ਦਿਲ ਮੇਂ ਚੁਭ ਜਾਏਂਗੇ ਜਬ ਅਪਨੀ ਜੁਬਾਂ ਖੋਹਲੇਂਗੇ,ਹਮ ਅਬ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਕਾਂਟੋਂ ਕੀ ਦੁਕਾਂ ਖੋਹਲੇਗੇ।
*ਪਹਿਲੇ ਤੋ ਮੇਰੀ ਯਾਦ ਸੇ ਆਈ ਉਨ•ੇ ਹਯਾ ਫਿਰ ਆਈਨੇ ਮੇਂ ਚੂਮ ਲੀਆ ਅਪਨੇ ਆਪ ਕੋ।
*ਯਾਦ ਰਖੋ ਤੋ ਦਿਲ ਕੇ ਪਾਸ ਹੈਂ ਹਮ ਭੂਲ ਜਾਓ ਤੋ ਫਾਸਲੇ ਹੈਂ ਬਹੁਤ।
*ਆਤਸ਼ੇ ਹਿਜ਼ਰ ਕੋ ਅਸ਼ਕੋਂ ਸੇ ਬੁਝਾਨੇ ਵਾਲੇ, ਤੁਝੇ ਰੋਨੇ ਭੀ ਨਾ ਦੇਂਗੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਵਾਲੇ।
*ਵਕਤ ਕੀ ਗਰਦ ਮੇਂ ਢਕੀ ਰਹਿਨੇ ਦੋ ਇਸੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਆਈਨਾ ਦੇਖੀਗੀ ਤੋ ਡਰ ਜਾਏਗੀ।
*ਮੇਰਾ ਤੋ ਕਮਾਲ ਏ ਫ਼ਨ ਬਸ ਇਤਨਾ ਹੈ ਜਿਗਰ ਆਪ ਮੁਝ ਪੇ ਛਾ ਗਏ ਮੈਂ ਜ਼ਮਾਨੇ ਪੇ ਛਾ ਗਿਆ।
*ਮੈਂ ਭੀ ਜਲਦੀ ਮੇਂ ਹੂੰ ਕੈਸੇ ਬਾਤ ਹੋ ਤੂ ਭੀ ਲਗਤਾ ਹੈ ਕਿਸੀ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਮੇਂ ਹੈ।
ਸਾਰੇ ਮੰਜ਼ਿਰ ਏਕ ਸੇ ਲਗਨੇ ਲਗੇ ਕੌਨ ਸ਼ਾਮਿਲ ਮੇਰੀ ਹੈਰਾਨੀ ਮੇਂ ਹੈ।
*ਤੇਰੀ ਤਲਾਸ਼ , ਮੇਰੀ ਜਾਂ ਔਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਾ ਵੀਰਾਨਾ ਸਫਰ ਤੋ ਖ਼ੂਬ ਥਾ ਮਗਰ ਰਸਤਾ ਖ਼ਰਾਬ ਮਿਲ
ਗਿਆ।
*ਨਾਹੱਕ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹੋ ਤੁਮ ਪਰ ਅਸਰ ਨਾ ਹੋਗਾ ਔਰੋਂ ਕਾ , ਚਾਂਦ ਭੀ ਕਾਲਾ ਪੜ ਜਾਤਾ ਧਰਤੀ
ਕੀ ਪਰਛਾਈ ਸੇ।
*ਫੂਲ ਚੁਨਨੇ ਕਾ ਸਲੀਕਾ ਜੇ ਤੁਝੇ ਆਤਾ ਨਹੀਂ ਕਰਕੇ ਜ਼ਖ਼ਮੀ ਅਪਨੀ ਖ਼ੁਦ ਉਂਗਲੀਆਂ ਰਹਿ ਜਾਏਗਾ।
*ਹਮ ਨਾ ਹੋਂਗੇ ਤੋ ਕਰੋਗੇ ਕਿਸ ਸੇ ਅਪਨੇ ਦਿਲ ਕੀ ਬਾਤ, ਹਮਨੇ ਮਾਨਾ ਆਜ ਹੋ ਤੁਮ ਮਹਿਫ਼ਲੋਂ
ਕੇ ਬੀਚ ਮੇਂ।
*ਤਨ ਬਚਾਨੇ ਚਲੇ ਥੇ ਕਿ ਮਨ ਖੋ ਗਿਆ। ਏਕ ਮਾਟੀ ਕੇ ਪੀਛੇ ਰਤਨ ਖੋ ਗਿਆ।
ਦੋਸਤੀ ਕਾ ਸਭੀ ਖਾ ਚੁਕੇ ਜਬ ਵਿਆਜ ਤੋ ਪਤਾ ਯੇ ਚਲਾ ਮੂਲਧਨ ਖੋ ਗਿਆ।
ਹਮ ਨੇ ਪੜ ਕਰ ਜਿਸੇ ਪਿਆਰ ਸੀਖਾ ਕਭੀ ਏਕ ਗਲਤੀ ਸੇ ਵੋਹ ਵਿਆਕਰਨ ਖੋ ਗਿਆ।ੋ
*ਨਾ ਅਫਸਰ ਹੈ ਨਾ ਚਪੜਾਸੀ ਨਾ ਬਿਜਲੀ ਹੈ ਨਾ ਬਾਬੂ ਹੈ ਜੋ ਦਫਤਰ ਮੇਂ ਬੈਠੇ ਹੈਂ ਸਭ
ਐਤਵਾਰ ਬੈਠੇ ਹੈਂ।


Converted

ਗ਼ਜ਼ਲ- ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ

ਗ਼ਜ਼ਲ- ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ
ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਹੁਤਾ ਟੀਸੀ ਉੱਤੇ ਨਹੀਂ ਚੜ•ਾਈਦਾ ।
ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਡਿਗਣ ਵੇਲੇ ਫਿਰ ਕੀਚਰ ਕੀਚਰ ਹੋ ਜਾਈਦਾ।
ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀ ਛੱਤ ਉਤੋਂ ਜਦ ਚੰਨ ਸਿਤਾਰੇ ਦਿਸਦੇ ਨੇ
ਕਿਸੇ ਦੀ ਪੌੜੀ ਚੜ• ਕੇ ਐਵੇਂ ਨਹੀਂ ਅਹਿਸਾਨ ਕਰਾਈਦਾ।
ਸ਼ੁਹਰਤ , ਪੈਸੇ ਦੀ ਹਵਸ ਦਾ ਕੋਈ ਕਿਨਾਰਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ
ਐ ਤੈਰਾਕੋ, ਇਹਨਾਂ ਦਰਿਆਵਾਂ ਵਿਚ ਹੈ ਡੁੱਬ ਜਾਈਦਾ।
ਸਾਲਾਂ ਬੱਧੀ 'ਕਠਿਆਂ ਰਹਿਕੇ ਅੱਡ ਅੱਡ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਐਪਰ
ਕੁਝ ਚਿਹਰਿਆਂ ਦੇ ਇਕ ਪਲ 'ਚ ਹੈ ਗੁਲਾਮ ਹੋ ਜਾਈਦਾ।
ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਸਾਥ ਦਾ ਇਹ ਵੀ ਹੈ ਇਕ ਬੰਦੋਬਸਤ ਜਿਹਾ
ਕਿੰਨੀ ਲੰਮੀ ਸਜ਼ਾ ਹੈ ਯਾਰੋ ਗਲ ਪਿਆ ਢੋਲ ਵਜਾਈਦਾ।
ਕਿਸਦਾ ਜੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਾਕੇ ਪਰਦੇਸਾਂ ਵਿਚ ਭਟਕਣ ਲਈ
ਜੇਕਰ ਆਪਣੇ ਮੁਲਕ 'ਚ ਹੋਵੇ ਸਾਧਨ ਕੋਈ ਕਮਾਈ ਦਾ।
Îਮੇਰੇ ਆਹਲਣਿਆਂ ਦੇ ਬੋਟ ਵੀ ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰ ਪਾਰ ਗਏ
ਪਿਛੇ ਪਿਛੇ ਰਿਜਕ ਦੇ ਯਾਰੋ ਤਨ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਭਜਾਈਦਾ।
ਹੁਣ ਨਾ ਕੋਈ ਪੰਛੀਆਂ ਲਈ ਛੱਤ 'ਤੇ ਪਾਣੀ ਰੱਖਦਾ ਹੈ
ਨਵੇਂ ਮਕਾਨਾਂ ਤਾਈਂ ਰੱਬੜ ਦੇ ਰੁੱਖਾਂ ਨਾਲ ਸਜਾਈਦਾ।
ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਮਨ 'ਚ ਪੈਲ•ਾਂ ਪਾਉਣ ਦੀ ਤਾਂਘ ਉਭਰਦੀ ਹੈ
ਕੱਚੀ ਜਿਹੀ ਕੰਧੋਲੀ ਉਤੇ ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਮੋਰ ਬਣਾਈਦਾ ।
ਕੁਝ ਤੋਹਫੇ ਨਾ ਦੇਣ ਤੇ ਜਦ ਮੋਹ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਤਿੜਕ ਗਏ
ਏਦਾਂ ਦਾ ਵੀ ਸੇਕ ਹੰਢਾਇਆ ਹੈ ਅਸੀਂ ਮਹਿੰਗਾਈ ਦਾ।
ਜਦ ਦੋਸਤ ਦੁਸ਼ਮਣ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ,ਪੀੜ ਬੜੀ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਅੱਜਕੱਲ• ਸੋਚ ਸਮਝ ਕੇ ਯਾਰੋ ਦੋਸਤ ਨਵਾਂ ਬਣਾਈਦਾ ।
ਬੇਵਫਾਈ ਵੀ ਤਾਂ ਕੁਝ ਹੱਦ ਤਕ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਢਿੱਲੋਂ ਐਵੇਂ ਯਾਰਾਂ ਤਾਈਂ ਬਹੁਤਾ ਨਹੀਂ ਅਜ਼ਮਾਈਦਾ।

ਨਵੇਂ ਸ਼ੇਅਰ 28-10-11

ਨਵੇਂ ਸ਼ੇਅਰ 28-10-11
*ਫੂਲ ਗੁਲਸ਼ਨ ਮੇਂ ਖਿਲਾ ਮੁਰਝਾ ਗਿਆ । ਅਪਨਾ ਹੰਸਨਾਂ ਯਾਦ ਮੂਝਕੇ ਆ ਗਿਆ।
*ਤੇਰੀ ਮਹਿਫ਼ਲ ਮੇਂ ਆਕਰ ਸੋਚਤਾ ਹੂੰ ਮੈਂ ਨਾ ਆਤਾ ਤੋ ਬਹੁਤ ਨੁਕਸਾਨ ਹੋਤਾ।
*ਭੂਲੇ ਸੇ ਜੈਸੇ ਹਿਰਨ ਕੋਈ ਆਬਾਦੀ ਮੇਂ ਆ ਜਾਏ ਯੇ ਮਿਲਨਾ ਭੀ ਕੋਈ ਮਿਲਨਾ ਘਬਰਾਏ ਹੂਏ ਰਹਿਨਾ।
*ਉਧਰ ਕੋਈ ਬੇਬਸ ਬਹਾਤਾ ਹੈ ਆਂਸੂ ਇਧਰ ਭੀਗ ਜਾਤਾ ਹੈ ਦਾਮਨ ਹਮਾਰਾ ।
*ਰਾਤ ਕੇ ਸੰਨਾਟੇ ਮੇਂ ਹਮਨੇ ਕਿਆ ਕਿਆ ਧੋਖੇ ਖਾਏ ਹੈਂ , ਅਪਨਾ ਹੀ ਜਬ ਦਿਲ ਧੜਕਾ ਤੋ ਮੈਂ ਸਮਝਾ ਵੋਹ ਆਏ ਹੈਂ।
*ਕਿਤਨਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੈ ਮਾਸੂਮ ਪਰਿੰਦੋਂ ਕੇ ਲੀਏ ਚਾਲਾਕ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਸੇ ਬਚਾਏ ਰੱਖਨਾ।
*ਇਸ ਸ਼ਹਿਰੇ ਬੇਚਿਰਾਗ ਮੇਂ ਤੂੰ ਜਾਏਗੀ ਕਹਾਂ ਆ ਐ ਸ਼ਬੇ ਫ਼ਿਰਾਕ ਤੁਝੇਘਰ ਹੀ ਲੇ ਚਲੇਂ।
*ਕੋਈ ਆਹਟ, ਕੋਈ ਦਸਤਕ ਕਿਸੀ ਚਿੜੀਆ ਕੀ ਚਹਿਕ ਘਰ ਕੀ ਸੁੰਨਸਾਨ ਹਵੇਲੀ ਮੇਂ ਸਜਾਏ ਰੱਖਨਾ।
*ਰੁਖ਼ਸਤ ਹੂਆ ਤੋ ਆਂਖ ਮਿਲਾਕਰ ਨਹੀਂ ਗਿਆ। ਵੋਹ ਕਿਉਂ ਗਿਆ ਯੇ ਭੀ ਬਤਾ ਕਰ ਨਹੀਂ ਗਿਆ।
*ਘਰ ਮੇਂ ਹੈ ਆਜ ਤਕ ਉਸਕੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਵਸੀ ਹੂਈ ਲਗਤਾ ਹੈ ਜੈਸੇ ਕਿ ਵੋਹ ਆਕਰ ਨਹੀਂ ਗਿਆ।
*ਰਹਿਨੇ ਦੀਆ ਨਾ ਉਸਨੇ ਕਿਸੀ ਕਾਮ ਕਾ ਮੁਝੇਔਰ ਖ਼ਾਕ ਮੇਂ ਭੀ ਮੁਝਕੇ ਮਿਲਾ ਕਰ ਨਹੀਂ ਗਿਆ।
*ਕੋਈ ਦੁਸ਼ਮਨ ਭੀ ਮਿਲ ਜਾਏ ਤੋ ਝੁਕ ਕਰ ਕਰੋ ਸਲਾਮ ਪਹਿਲੇਖ਼ੁਦ ਝੁਕਤਾ ਹੈ
ਔਰੋਂ ਕੋ ਝੁਕਾਨੇ ਵਾਲਾ।
*ਕਾਗਜ ਕੀ ਕਿਸ਼ਤੀਉਂ ਕੋ ਰੇਤੀਲੇ ਤਟ ਪਰ ਰੱਖ ਕਰ ਬਹਿਲਾ ਰਹੇ ਹੈਂ ਬੱਚੇ ਸੂਖੀ ਹੂਈ ਨਦੀ ਕੋ।
*ਬੈਠਾ ਹੈ ਹਾਥ ਜੇੜੇ ਆਂਖੋਂ ਮੇਂ ਏਕ ਆਂਸੂ ਦੇਖਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਐਸੇ ਪੂਜਾ ਮੇਂ ਯੂੰ ਕਿਸੀ ਕੋ।
*ਜਬ ਪੂਛ ਲੀਆ ਉਨਸੇ ਕਿ ਕਿਸ ਬਾਤ ਕਾ ਡਰ ਹੈ। ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਐਸੇ ਹੀ ਸਵਾਲਾਤ ਕਾ ਡਰ ਹੈ।
ੌਯੇ ਰਾਸਤਾ , ਬੇਵਾਸਤਾ , ਯੇ ਵਾਸਤਾ ਬੇਰਾਸਤਾ,ਰਿਸ਼ਤੋਂ ਮੇਂ ਯਹਾਂ ਖ਼ੁਦ ਸੇ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕਾ ਡਰ ਹੈ।
*ਐਨ ਮੁਮਕਿਨ ਹੈ ਮੁਝਮੇ ਹੀ ਕਮੀ ਹੋ ਲੇਕਿਨ ਵੋਹ ਸਾਹਮਣੇ ਆਏ ਮੁਹੱਬਤ ਜਿਸੇ ਰਾਸ ਆਈ ਹੈ।
ਹਮ ਜੋ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ ਨਸ਼ੇ ਮੇ ਹਮੇ ਕਹਿ ਲੇਨੇ ਦੋ ਐਨ ਮੁਮਕਿਨ ਹੈ ਕਿ ਫਿਰ ਹੋਸ਼ ਮੇਂ ਆਕਰ ਨਾ ਕਹੇਂ।
ੰਜਾਨੇ ਪਹਿਚਾਨੇ ਸੇ ਚਿਹਰੇ ਅਪਨੀ ਤਰਫ ਬੁਲਾਉਗੇ, ਕਦਮ ਕਦਮ ਪੇ ਲੇਕਿਨ ਅਪਨੇ ਸਾਏ ਸੇ ਟਕਰਾਉਗੇ।
*ਪੁਕਾਰਤੀ ਹੈਂ ਫ਼ੁਰਸਤੇਂ ,ਕਹਾਂ ਗਈ ਵੋਹ ਸੋਹਬਤੇਂ,ਜ਼ਮੀਂ ਨਿਗਲ ਗਈ ਉਨਹੇਂ ਕਿ ਆਸਮਾਂ ਖਾ ਗਿਆ।
*ਸੋਚਾ ਥਾ ਹਾਕਿਮ ਸੇ ਕਰੇਂਗੇ ਸ਼ਕਾਇਤ ਕੰਮਬਖ਼ਤ ਵੋਹ ਭੀ ਤੇਰਾ ਚਾਹਨੇ ਵਾਲਾ ਨਿਕਲਾ।
*ਵਿਛੜ ਕੇ ਤੁਝਸੇ ਦੇਖਾ ਗਿਆ ਨਾ ਕਿਸੀ ਕਾ ਮਿਲਾਪ ਉੜਾ ਦੀਏ ਹੈਂ ਪਰਿੰਦੇਪੇੜ ਪੇ ਬੈਠੇ ਹੂਏ।
*ਹੋ ਸ਼ਮਾਂ ਤੋ ਬਤਾਏਂ ਕਿ ਜਲਤੇ ਹੈਂ ਕਿਸ ਤਰਹ ਜੁਗਨੂੰ ਵੀ ਮਰ ਗਏ ਹੋਂ ਤੋ ਪਰਵਾਨਾ ਕਿਆ ਕਰੇ।
*ਅੰਦਰ ਕਾ ਬਾਗ ਜਿਸਕਾ ਬਦਲ ਜਾਏ ਦਸਤ(ਜੰਗਲ) ਮੇਂ
ਵੋਹ ਸਖ਼ਸ਼ ਤੇਰੇ ਫੂਲ ਸੇ ਚਿਹਰੇ ਕੋ ਕਿਆ ਕਰੇ।
*ਇਸ ਤਰਹ ਗਿਰਨੇ ਨਾ ਦੋ ਯਾਦੋਂ ਕੀ ਸ਼ਬਨਮ ਦੇਰ ਤਕ ਯੇਹ ਖ਼ੁਨਕ(ਸ਼ੀਤਲ) ਸਾਇਆ ਭੀ ਕੋਈ ਦਿਲਜਲਾ ਲੇ ਜਾਏਗਾ।
*ਵੋਹ ਨਾਮ ਜਿਸਕੇ ਲੀਏ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਗਵਾÂਂੀ ਗਈ ਨਾ ਜਾਨੇ ਕਿਆ ਥਾ ਮਗਰ ਭਲਾ ਭਲਾ ਸਾ ਥਾ।
*ਗੋ ਜ਼ਰਾ ਸੀ ਬਾਤ ਪਰ ਬਰਸੋਂ ਕੇ ਯਾਰਾਨੇ ਗਏ । ਲੇਕਿਨ ਇਤਨਾ ਤੋ ਹੂਆ ਕੁਛ ਲੋਗ ਪਹਿਚਾਨੇ ਗਏੇ।
<*ਜਲ ਕਰ ਗਿਰਾ ਹੂੰ ਸੂਖੇ ਰੁੱਖ ਸੇ ਗਿਰਾ ਨਹੀਂ ਮੈਨੇ ਵਹੀ ਕੀਆ ਜੋ ਤਕਾਜ਼ਾ ਵਫ਼ਾ ਕਾ ਥਾ।
*ਸੁਨੋ ਜਹਾਂ ਸੇ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤੋ ਇਜ਼ਾਜ਼ਤ ਦੋ ਮੁਝੇ ਤਲਾਸ਼ ਮੇਂ ਅਪਨੀ ਰਵਾਨਾ ਹੋਨਾ ਹੈ।
*ਜਬ ਤਕ ਜੀਏ ਬਿਖ਼ਰਤੇ ਰਹੇ, ਟੂਟਤੇ ਰਹੇ, ਹਮ ਸਾਂਸ ਸਾਂਸ ਕਰਜ਼ ਕੀ ਤਰਹ ਅਦਾ ਹੂਏ।
*ਵੋਹ ਦੋਸਤੀ ਤੋ ਖੈਰ ਅਬ ਨਸੀਬ ਏ ਦੁਸਮਨਾਂ ਹੂਈ ਵੋਹ ਛੋਟੀ ਛੋਟੀ ਰੰਜ਼ਸ਼ੋਂ ਕਾ ਲੁਤਫ਼ ਭੀ ਚਲਾ ਗਿਆ।
Converted from Satluj to Unicode
©2011 Aglsoft - Disclaimer - Feedback

nven vichar 25-10-11

ਜਦ ਵਿਚਾਰਧਾਰਕ ਮੱਤਭੇਦ ਜਾਤੀ ਵਿਰੋਧ ਬਣ ਜਾਣ ਤਾਂ ਮਨੁੱਖੀ ਵਿਹਾਰ ਨੀਵੇਂਪਨ ਦੀਆਂ ਡੂੰਘਾਣਾਂ ਛੋਹ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਜੇ ਤੂੰ ਦਰਿਆ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਨਾ ਸਹੀ ਐਨਾ ਤਾਂ ਦੱਸ ਮੈਨੂੰ ਕਿ ਹਰ ਪਿਆਸਾ ਪਰਿੰਦਾ ਕਿਉਂ ਤੇਰੇ ਕੰਢੇ 'ਤੇ ਉਤਰਦਾ ਹੈ।
Îਮੌਕਾ , ਬਰਫ ਦੀ ਤਰਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਹੋਰ ਸੋਚਦੇ ਰਹੇ ਤਾਂ ਇਸਨੇ ਪਿਘਲ ਜਾਣਾ ਹੈ।
ਪਰਿੰਦੋਂ ਦੀ ਤਰਹ ਵੋਹ ਆਏ ਥੇ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਮੇਂ ਜਰਾ ਸਾ ਪੰਖ ਨਿਕਲ ਆਏ ਤੋ ਆਸ਼ੀਆਨਾ ਛੋੜ ਦੀਆ।
ਇਕ ਗਰੀਬ ਆਦਮੀ ਸੁਬਾ• ਜਲਦੀ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਦਾ ਹੈ ਪੇਟ ਭਰਨ ਵਾਸਤੇ , ਇਕ ਅਮੀਰ ਆਦਮੀ ਸੁਬ•ਾ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਦਾ ਹੈ ਪੇਟ ਘੱਟ ਕਰਨ ਵਾਸਤੇ।
**
ਦਰਦ ਕਿਆ ਹੋਤਾ ਹੈ ਬਤਾਏਂਗੇ ਕਿਸੀ ਰੋਜ।
ਕਮਾਲ ਕੀ ਇਕ ਗ਼ਜ਼ਲ ਸੁਨਾਏਂਗੇ ਕਿਸੀ ਰੋਜ।
ਉੜਨੇ ਦੋ ਇਨ ਪਰਿੰਦੋਂ ਕੋ ਆਜ਼ਾਦ ਫਿਜ਼ਾਉਂ ਮੇ
ਹਮਾਰੇ ਹੂਏ ਤੋ ਲੌਟ ਕੇ ਆ ਜਾਏਂਗੇ ਕਿਸੀ ਰੋਜ।
Ñਲੋਕਾਂ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਤਕ ਅੱਛੇ ਹੋ ਜਦ ਤਕ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਉਮੀਦਾਂ ਪੂਰੇ ਕਰਦੇ ਹੈ , ਲੋਕ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਉਦੋਂ ਤਕ ਹੀ ਚੰਗੇ ਹਨ ਜਦ ਤਕ ਤੁਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਕੋਈ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ।
ਜੋ ਦਿਲ ਕ ਆਈਨੇ ਹੋ ਵਹੀ ਹੈ ਪਿਆਰ ਕੇ ਕਾਬਿਲ ਵਰਨਾ ਦੀਵਾਰ ਕੇ ਕਾਬਿਲ ਤੋ ਹਰ ਤਸਵੀਰ ਹੋਤੀ ਹੈ।
ਚਾਹਤ ਕੇ ਚਿਰਾਗੋਂ ਮੇ ਯਹੀ ਅਜੀਬ ਬਾਤ ਹੈ , ਮੱਧਮ ਤੋ ਹੋ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਲੇਕਿਨ ਬੁਝਤੇ ਨਹੀਂ।
Îਮੁਹੱਬਤ ਕੇ ਅੰਦਾਜ਼ ਜੁਦਾ ਜੁਦਾ ਸੇ ਹੈਂ, ਕਿਸੀ ਨੇ ਟੂਟ ਕਰ ਚਾਹਾ ਕੋÂਂੀ ਚਾਹ ਕਰ ਟੂਟਾ।
ਹੁਣ ਤਾਂ ਕਤਰੇ ਵੀ ਸਮਝਣ ਲੱਗ ਪਏ ਨੇ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਦਰਿਆ , ਮੈਂ ਸਮੁੰਦਰ ਸੀ ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਾ ਦੱਸਿਆ ਮੈਂ
ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਦਾ ਸਾਥ ਇਸ ਲਈ ਨਾ ਛੱਡਣਾ ਉਸ ਕੋਲ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੇਣ ਲਈ ਬੱਸ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਸਾਥ ਨਿਭਾਉਣਾ ਕਿ ਉਸ ਕੋਲ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਗੁਆਉਣ ਤੋਂ ਸਿਵਾ।
ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਸੱਚ , ਗਰੂਰਤਾ ਸਿਧਾਂਤ ਦੇ ਉਲਟ
‘ਦਿਲ ਹੌਲਾ ਹੌਲਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਇਸ ਵਿਚ ਵਸ ਜਾਂਦਾ ਹੈਪਰ ਉਦੋਂ ਇਹ ਬਹੁਤ ਭਾਰਾ ਭਾਰਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੈ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਇਸ ਨੂੰ ਛੱਡ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਮੇਰਾ ਸੱਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਦੋਸਤ ਹੈ ਜਦ ਮੈਂ ਰੋਂਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਇਹ ਕਦੇ ਹੱਸਦਾ ਨਹੀਂ।
ਸੱਚ ਬੋਲਣਾ ਸੱਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਫਾਇਦਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਬੋਲ ਕੇ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਰੱਖਣਾ ਪੈਂਦਾ ।
Îਮੱਤ ਸੌਣਾ ਕਿਸੇ ਦੋਸਤ ਦੀ ਗੋਦ ਵਿਚ ਸਿਰ ਰੱਖਕੇ , ਜਦ ਇਹ ਵਿਛੜਦੇ ਤਾਂ ਫਿਰ ਰੇਸ਼ਮ ਦੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਤੇ ਸਿਰ ਰੱਖ ਕੇਵੀ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ।

ਮੋਬਾਇਲ 94171-20427

ਜਦ ਵਿਚਾਰਧਾਰਕ ਮੱਤਭੇਦ ਜਾਤੀ ਵਿਰੋਧ ਬਣ ਜਾਣ ਤਾਂ ਮਨੁੱਖੀ ਵਿਹਾਰ ਨੀਵੇਂਪਨ ਦੀਆਂ ਡੂੰਘਾਣਾਂ ਛੋਹ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਜੇ ਤੂੰ ਦਰਿਆ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਨਾ ਸਹੀ ਐਨਾ ਤਾਂ ਦੱਸ ਮੈਨੂੰ ਕਿ ਹਰ ਪਿਆਸਾ ਪਰਿੰਦਾ ਕਿਉਂ ਤੇਰੇ ਕੰਢੇ 'ਤੇ ਉਤਰਦਾ ਹੈ।
Îਮੌਕਾ , ਬਰਫ ਦੀ ਤਰਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਹੋਰ ਸੋਚਦੇ ਰਹੇ ਤਾਂ ਇਸਨੇ ਪਿਘਲ ਜਾਣਾ ਹੈ।
ਪਰਿੰਦੋਂ ਦੀ ਤਰਹ ਵੋਹ ਆਏ ਥੇ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਮੇਂ ਜਰਾ ਸਾ ਪੰਖ ਨਿਕਲ ਆਏ ਤੋ ਆਸ਼ੀਆਨਾ ਛੋੜ ਦੀਆ।
ਇਕ ਗਰੀਬ ਆਦਮੀ ਸੁਬਾ• ਜਲਦੀ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਦਾ ਹੈ ਪੇਟ ਭਰਨ ਵਾਸਤੇ , ਇਕ ਅਮੀਰ ਆਦਮੀ ਸੁਬ•ਾ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਦਾ ਹੈ ਪੇਟ ਘੱਟ ਕਰਨ ਵਾਸਤੇ।
**
ਦਰਦ ਕਿਆ ਹੋਤਾ ਹੈ ਬਤਾਏਂਗੇ ਕਿਸੀ ਰੋਜ।
ਕਮਾਲ ਕੀ ਇਕ ਗ਼ਜ਼ਲ ਸੁਨਾਏਂਗੇ ਕਿਸੀ ਰੋਜ।
ਉੜਨੇ ਦੋ ਇਨ ਪਰਿੰਦੋਂ ਕੋ ਆਜ਼ਾਦ ਫਿਜ਼ਾਉਂ ਮੇ
ਹਮਾਰੇ ਹੂਏ ਤੋ ਲੌਟ ਕੇ ਆ ਜਾਏਂਗੇ ਕਿਸੀ ਰੋਜ।
Ñਲੋਕਾਂ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਤਕ ਅੱਛੇ ਹੋ ਜਦ ਤਕ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਉਮੀਦਾਂ ਪੂਰੇ ਕਰਦੇ ਹੈ , ਲੋਕ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਉਦੋਂ ਤਕ ਹੀ ਚੰਗੇ ਹਨ ਜਦ ਤਕ ਤੁਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਕੋਈ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ।
ਜੋ ਦਿਲ ਕ ਆਈਨੇ ਹੋ ਵਹੀ ਹੈ ਪਿਆਰ ਕੇ ਕਾਬਿਲ ਵਰਨਾ ਦੀਵਾਰ ਕੇ ਕਾਬਿਲ ਤੋ ਹਰ ਤਸਵੀਰ ਹੋਤੀ ਹੈ।
ਚਾਹਤ ਕੇ ਚਿਰਾਗੋਂ ਮੇ ਯਹੀ ਅਜੀਬ ਬਾਤ ਹੈ , ਮੱਧਮ ਤੋ ਹੋ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਲੇਕਿਨ ਬੁਝਤੇ ਨਹੀਂ।
Îਮੁਹੱਬਤ ਕੇ ਅੰਦਾਜ਼ ਜੁਦਾ ਜੁਦਾ ਸੇ ਹੈਂ, ਕਿਸੀ ਨੇ ਟੂਟ ਕਰ ਚਾਹਾ ਕੋÂਂੀ ਚਾਹ ਕਰ ਟੂਟਾ।
ਹੁਣ ਤਾਂ ਕਤਰੇ ਵੀ ਸਮਝਣ ਲੱਗ ਪਏ ਨੇ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਦਰਿਆ , ਮੈਂ ਸਮੁੰਦਰ ਸੀ ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਾ ਦੱਸਿਆ ਮੈਂ
ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਦਾ ਸਾਥ ਇਸ ਲਈ ਨਾ ਛੱਡਣਾ ਉਸ ਕੋਲ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੇਣ ਲਈ ਬੱਸ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਸਾਥ ਨਿਭਾਉਣਾ ਕਿ ਉਸ ਕੋਲ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਗੁਆਉਣ ਤੋਂ ਸਿਵਾ।
ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਸੱਚ , ਗਰੂਰਤਾ ਸਿਧਾਂਤ ਦੇ ਉਲਟ
‘ਦਿਲ ਹੌਲਾ ਹੌਲਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਇਸ ਵਿਚ ਵਸ ਜਾਂਦਾ ਹੈਪਰ ਉਦੋਂ ਇਹ ਬਹੁਤ ਭਾਰਾ ਭਾਰਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੈ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਇਸ ਨੂੰ ਛੱਡ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਮੇਰਾ ਸੱਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਦੋਸਤ ਹੈ ਜਦ ਮੈਂ ਰੋਂਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਇਹ ਕਦੇ ਹੱਸਦਾ ਨਹੀਂ।
ਸੱਚ ਬੋਲਣਾ ਸੱਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਫਾਇਦਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਬੋਲ ਕੇ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਰੱਖਣਾ ਪੈਂਦਾ ।
Îਮੱਤ ਸੌਣਾ ਕਿਸੇ ਦੋਸਤ ਦੀ ਗੋਦ ਵਿਚ ਸਿਰ ਰੱਖਕੇ , ਜਦ ਇਹ ਵਿਛੜਦੇ ਤਾਂ ਫਿਰ ਰੇਸ਼ਮ ਦੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਤੇ ਸਿਰ ਰੱਖ ਕੇਵੀ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ।

ਮੋਬਾਇਲ 94171-20427

ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਘਰਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਗਾਇਬ ਹੋ ਗਈਆਂ ਮਿੱਟੀ ਰੰਗੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ- ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ

ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਘਰਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਗਾਇਬ ਹੋ ਗਈਆਂ ਮਿੱਟੀ ਰੰਗੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ- ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ
ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਅਸੂਲ ਹੈ ਕਿ ਇਥੇ ਕੋਈ ਵੀ ਜਗ•ਾ ਖਾਲੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ । ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਥੋੜੇ ਘਰ ਹੀ ਕੱਚੇ ਰਹਿ ਗਏ ਹਨ। ਤਕਰੀਬਨ ਸਾਰੇ ਹੀ ਘਰ ਪੱਕੇ ਹਨ। ਇਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਮੇਰਾ ਪਿੰਡ ਕੋਠੀਆਂ ਵਾਲਾ ਪਿੰਡ ਕਰਕੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਵੱਡੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਕੋਠੀਆਂ ਪਾ ਲਈਆਂ ਹਨ। ਬਕੌਲ ਸ਼ਾਇਰ “ ਇਹ ਵਫਾ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਦੋਸਤੋ ਜਦ ਮਕਾਨ ਕੱਚੇ ਅਤੇ ਲੋਕ ਸੱਚੇ ਸਨ।”ਵਫ਼ਾ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਜਗ•ਾ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਨੇ ਲੈ ਲਈ ਹੈ। ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਘਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਅਲੋਪ ਹੋ ਗਈਆਂ ਮਿੱਟੀ ਰੰਗੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ। ਬਹੁਤ ਭੋਲੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਇਹ ਚਿੜੀਆਂ ਇਹ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਬੈਠੀਆਂ ਦਾਣੇ ਚੁਗਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ । ਹੁਣ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜਗ੍ਰਾ ਸਿਰ 'ਤੇ ਟੋਪੀ ਵਾਲੀਆਂ ਰੰਗ ਬਰੰਗੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ ਨੇ ਲੈ ਲਈ ਹੈ। ਇਹ ਫੁਦਕਦੀਆਂ , ਚਹਿਚਹਿਉਂਦੀਆਂ ਤਾਂ ਚੰਗੀਆਂ ਲਗਦੀਆਂ ਹਨ। ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਮਿੱਟੀ ਰੰਗੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ ਵਾਂਗ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਬਹਿੰਦੀਆਂ । ਫੁਰਰ ਕਰਕੇ ਉੱਡ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਕੱਚੇ ਮਕਾਨਾਂ ਦੀ ਛੱਤ ਕੱਖਾਂ ਕਾਨਿਆਂ (ਕੜੀ ਬਾਲੇ) ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ । ਉਹ ਮਿੱਟੀ ਰੰਗੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ ਉਹਨਾਂ ਕੜੀ ਬਾਲਿਆਂ 'ਚ ਆਪਣੇ ਆਹਲਣੇ ਪਾਉਂਦੀਆਂ । ਹੁਣ ਜਦ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪਾਉਣ ਲਈ ਕੋਈ ਛੱਤ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਤਾਂ ਵਿਚਾਰੀਆਂ ਦੂਰ ਕਿਤੇ ਪਰਵਾਸ ਕਰ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਜਾਂ ਹੋ ਸਕਦੈ ਉਹ ਪਰਜਾਤੀ ਹੀ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਇਸੇ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਆਈਆਂ ਚਿੜੀਆਂ ਬੂਟਿਆਂ 'ਤੇ ਫੁਦਕਦੀਆਂ ਫਿਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਆਹਲਣੇ ਵੀ ਰੁੱਖਾਂ 'ਤੇ ਪਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਮਿੱਟੀ ਰੰਗੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ ਨੇ ਰੁੱਖਾਂ 'ਤੇ ਆਹਲਣੇ ਪਾਉਣ ਦੀ ਜਾਚ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਿੱਖੀ । ਉਹ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਘਰ 'ਚ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਸਨ ਸਾਡੇ ਘਰ ਦੇ ਜੀਆਂ ਵਾਂਗ।
40 ਕੁ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਜਦ ਮੀਂਹ ਪੈਂਦਾ ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਵਿਹੜਾ ਮਖ਼ਮਲੀ ਚੀਚ ਵਹੁਟੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰ ਜਾਂਦਾ। ਗੁਲਾਬੀ ਰੰਗ ਦੇ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਮਖ਼ਮਲੀ ਰੁਮਾਲੇ ਵਰਗੇ ਜੀਵ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰੇ ਲਗਦੇ ਸਨ। ਅਸੀਂ( ਬੱਚੇ) ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ 'ਤੇ ਰੱਖ ਕੇ ਬਹੁਤ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੁੰਦੇ। ਮੀਂਹ ਪੈਣ ਸਾਰ ਕੱਚੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਗੰਡੋਏ ਵੀ ਆ ਜਾਂਦੇ। ਅਸੀਂ ਗੰਡੋਏ ਲੋਹੇ ਦੀ ਕੁੰਡੀ ਵਿੱਚ ਟੰਗ ਕੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਛੱਪੜ ਵਿਚ ਮੱਛੀਆਂ ਫੜਣ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ । ਜਦ ਗੰਡੋਆ ਖਾਣ ਆਉਂਦੀ ਕੋਈ ਮੱਛੀ ਕੁੰਡੀ ਵਿਚ ਫਸ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੇ । ਹੁਣ ਤਾਂ ਗੰਡੋਏ ਖੇਤਾਂ 'ਚ ਵੀ ਖਤਮ ਹੋ ਚਲੇ ਹਨ।ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚ ਛੱਪੜ ਵੀ ਵਿਰਲੀ ਟਾਵੀਂ ਰਹਿ ਗਈ ਹੈ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਜੁਗਨੂੰ(ਟਟਹਿਣੇ) ਆਮ ਹੀ ਟਿਮਟਿਮਾਉਂਦੇ ਫਿਰਦੇ। ਇਹਨਾਂ ਜੁਗਨੂੰਆਂ ਨੂੰ ਫੜ• ਲੈਂਦੇ । ਬਚਪਨ ਦੀ ਉਸੇ ਘਟਨਾ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਕਵਿਤਾ ਦੀਆਂ ਇਹ ਲਾਈਨਾਂ ਲਿਖੀਆਂ ਗਈਆਂ “ ਮੁੱਠੀ ਵਿਚ ਨਾ ਜੁਗਨੂੰ ਘੁੱਟ ਐਵੇਂ ਇਸ ਮੌਕੇ ਨਾ ਇਸ ਨੂੰ ਮਾਰ ਪਿਆਰੇ। ਸਿਰਫ ਫੁੱਲ ਹੀ ਕਰ ਮਹਿਸੂਸ ਸਕਦੈ ਮੋਈ ਤਿਤਲੀ ਦਾ ਕਿੰਨਾ ਭਾਰ ਪਿਆਰੇ। ” ਹੁਣ ਤਾਂ ਜੁਗਨੂੰ ਦੇਖਿਆਂ ਹੀ ਮੁੱਦਤ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਚਾਮਚੜਿਕਾਂ ਨਾਲ ਅਸਮਾਨ ਭਰ ਜਾਂਦਾ । ਇਹ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਉਡੀਆਂ ਫਿਰਦੀਆਂ ਅਤੇ ਫਿਰ ਦਿਨ ਚੜ•ਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਛੱਤਾਂ ਦੀਆਂ ਕੜੀਆਂ ਵਿਚ ਲੁਕ ਜਾਂਦੀਆਂ । ਹੁਣ ਨਾ ਚੀਚ ਵਹੁਟੀਆਂ ਹਨ, ਨਾ ਜੁਗਨੂੰ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਚਾਮਚੜਿਕਾਂ। ਮੀਂਹ ਪੈਣ ਤੋਂ ਬਾਦ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਭਮੱਕੜ (ਪਰਵਾਨੇ) ਦੀਵਿਆਂ 'ਤੇ ਆ ਜਾਂਦੇ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅੱਗ ਦੀ ਲਾਟ 'ਤੇ ਸੜਣ ਦਾ ਚਾਅ ਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਹਣ ਨਾ ਦੀਵੇ(ਸ਼ਮਾਂ) ਰਹੇ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਜੁਗਨੂੰ,ਬਕੌਲ ਸ਼ਾਇਰ “ਹੋ ਸ਼ਮਾਂ ਤੋ ਬਤਾਏਂ ਕਿ ਜਲਤੇ ਹੈਂ ਕਿਸ ਤਰਹ ਜੁਗਨੂੰ ਵੀ ਮਰ ਗਏ ਹੋਂ ਤੋ ਪਰਵਾਨਾ ਕਿਆ ਕਰੇ”। ਹੁਣ ਘੁਮਿਆਰ ਬੇਦਿਲੀ ਜਿਹੀ ਨਾਲ ਦੀਵਾਲੀ ਮੌਕੇ ਦੀਵੇ ਵੰਡਦੇ ਤਾਂ ਹਨ ਪਰ ਕੋਈ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ । ਲੋਕ ਬਿਜਲੀ ਦੀਆਂ ਲੜੀਆਂ ਲਗਾ ਕੇ ਰੰਗ ਬਰੰਗਾ ਚਾਨਣ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।
ਜਦ ਹਵਾ ਗਰਮ ਹੋਕੇ ਉਪਰ ਚੜ•ਦੀ ਤਾਂ ਖਾਲੀ ਥਾਂ ਭਰਨ ਲਈ ਟਿੱਬਿਆਂ ਦਾ ਰੇਤਾ ਆ ਜਾਂਦਾ । ਅਸਮਾਨ 'ਤੇ ਹੋਰ ਹੀ ਖੱਖ ਜਿਹੀ ਚੜ• ਜਾਂਦੀ । ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਬਾਰ ਬੰਦ ਕਰ ਲੈਂਦੇ , ਕਹਿੰਦੇ ਆਹ ਤਾਂ ਕਾਲੀ ਬੋਲੀ ਨੇ•ਰੀ ਆ ਗਈ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਟਿੱਬੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹੇ, ਹਨੇਰੀ ਕਿਥੋਂ ਆਉਣੀ ਹੋਈ । ਟਿੱਬਿਆਂ ਵਾਲੇ ਥਾਵਾਂ 'ਚ ਹੁਣ ਝੋਨਾ ਲਗਦਾ ਹੈ। ਝੋਨੇ ਦੀ ਪਰਾਲੀ ਦੀ ਅੱਗ ਦੇ ਧੂਏਂ ਨਾਲ ਜਦ ਅਸਮਾਨ ਕਾਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਕਾਲੀ ਬੋਲੀ ਹਨੇਰੀ ਚੇਤੇ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਉਹ ਕਾਲੀ ਬੋਲੀ ਹਨੇਰੀ ਕੁਝ ਚਿਰ ਆਕੇ ਫਿਰ ਮਹੌਲ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਕਿ ਇਹ ਸੰਘਣਾ ਹਨੇਰਾ ਹਰ ਸਾਲ ਹੋਰ ਸੰਘਣਾ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਨੁੱਖਤਾ ਦਾ ਸਾਹ ਘੁਟਣ ਲਗਦਾ ਹੈ। ਪੰਛੀਆਂ ਦੀਆਂ ਅਨੇਕਾਂ ਪਰਜਾਤੀਆਂ ਇਸ ਕਾਲੇ ਧੂੰਏੀ ਦੀ ਭੇਂਟ ਚੜ• ਗਈਆਂ ਹਨ। ਹੁਣ ਸਵੇਰ ਦੀ ਸੈਰ ਵੇਲੇ ਵੀ ਹਵਾ ਜ਼ਹਿਰੀਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਬਕੌਲ ਸ਼ਾਇਰ “ਹਮੇਂ ਤਾਜ਼ੀ ਹਵਾ ਕਹੀਂ ਨਾ ਮਿਲੀ ਪੂਛ ਆਏ ਹਮ ਕਈ ਦੁਕਾਨੋ ਮੇ, ਬੰਦ ਲੋਗੌਂ ਨੇ ਕਰ ਦੀਆ ਜੀਨਾ ਜੈਸੇ ਹੜਤਾਲ ਹੋ ਕਾਰਖਾਨੋ ਮੇ।”ਜਦ ਲੋਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿਉਣੋ ਹੱਟ ਗਏ ਤਾਂ ਮੌਤ ਨੇ ਆ ਦਰਸ਼ਨ ਦਿਤੇ। ਆਖਰ ਖਾਲੀ ਥਾਂ ਤਾਂ ਭਰਨੀ ਹੋਈ। ਧਰਤੀ , ਹਵਾ , ਪਾਣੀ ਸੱਭ 'ਚ ਹੀ ਜ਼ਹਿਰ ਮਿਲ ਗਿਆ ਹੈ। ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਮੁਨਾਫ਼ੇ ਦੀ ਅੰਨ•ੀ ਹਵਸ ਨੇ ਦਰਿਆ ਵੀ ਕੈਂਸਰ ਦੇ ਕਾਰਖਾਨੇ ਬਣਾ ਦਿੱਤੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਵੀ ਕਦੇ ਕਦੇ ਕੁਝ ਜਿੰਦਾ ਲੋਕ ਮਿਲ ਹੀ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਜਿਥੇ ਅਜੇ ਮੌਤ ਨਹੀਂ ਅਪੜੀ ਉਥੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਧੜਕਦੀ ਹੈ ਬਕੌਲ ਸ਼ਾਇਰ “ ਦਿਲ ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ ਦੇਖ ਕੇ ਕੁਝ ਲੋਕ ਜ਼ਿੰਦਾ ਨੇ ਅਜੇ ਇਸ ਮੁਰਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਮਰਦਮ ਸ਼ੁਮਾਰੀ ਕਰਦਿਆਂ, ਚਲੀਏ ਹੁਣ ਮਿੱਟੀ ਰੰਗੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿਚ।
ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ ਦਬੜ•ੀਖਾਨਾ ਵਾਇਆ ਬਾਜਾਖਾਨਾ ਪਿੰਨ ਕੋਡ 151205- 0417120427
Converted from Satluj to U

ਰੀਝਾਂ ਸਾਡੀਆਂ ਅਜੇ ਗੁਲਾਮ ਬੇਲੀ

ਕਾਵਿ ਵਿਅੰਗ
ਰੀਝਾਂ ਸਾਡੀਆਂ ਅਜੇ ਗੁਲਾਮ ਬੇਲੀ
ਜਿਸ ਰਾਹ ਦੇ ਉਤੇ ਹੁਣ ਤੂੰ ਤੁਰਨ ਲਗਿਐਂ ਇਹ ਵੀ ਰਸਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਆਮ ਬੇਲੀ।
ਖੰਨਿਉਂ ਤਿੱਖਾ ਇਹ ਮਾਰਗ ਹੈ ਬੜਾ ਬਿਖੜਾ ਔਖਾ ਬਦਲਣਾ ਬੜਾ ਨਿਜ਼ਾਮ ਬੇਲੀ।
ਅਸੀਂ ਸੁਬ•ਾ ਉਡੀਕਦੇ ਹੀ ਥੱਕ ਗਏ ਹਾਂ ਪਰ ਹੁੰਦੀ ਸੰਘਣੀ ਰੋਜ ਹੈ ਇਹ ਸ਼ਾਮ ਬੇਲੀ।
ਭਾਵੇਂ ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਇਹ ਦੇਸ਼ ਆਜ਼ਾਦ ਸਾਡਾ ਰੀਝਾਂ ਸਾਡੀਆਂ ਨੇ ਅਜੇ ਗੁਲਾਮ ਬੇਲੇ।
ਗਿਰਝਾਂ ਨੋਚ ਕੇ ਖਾ ਗਈਆਂ ਮਾਸ ਸਾਡਾ ਉਹ ਵੀ ਕੋਈ ਲੁਕ ਕੇ ਨੀ ਸ਼ਰੇਆਮ ਬੇਲੀ।
ਰਾਖੀ ਆਪਣੀ ਕਰਨ ਦਾ ਹੈ ਹੱਲ ਇਕੋ ਢਿੱਲੋਂ ਸੰਗਰਾਮ , ਸੰਘਰਸ਼ , ਸੰਗਰਾਮ ਬੇਲੀ।

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਵਿਚ ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਇੰਜ ਵੀ ਝੱਖੜ ਝੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਜ਼ਹਿਰ ਵਿਹਾਜਣ ਖਾਤਿਰ ਆਪਣੇ ਹਥੋਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਡੁੱਲ• ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਗੁਲਾਮੀ ਦੀ ਵੀ ਆਪਣੀ ਹੀ ਅਜਬ ਸੁਰੱਖਿਆ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਯਾਰੋ ਕਿ
ਬੰਦ ਪਿੰਜਰੇ ਦੇ ਨਾਲ ਮੋਹ ਹੋ ਜਾਂਦੈ ਪੰਛੀ ਉਡਣਾ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਜਿਹੜੇ ਝੱਖੜ ਬਣ ਕੇ ਦੀਵੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਬੁਝਾਉਂਦੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ
ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਵੀ ਮੈਂ ਦੇਖਿਐ ਦੀਵਾ ਇਕ ਦਿਨ ਹੋ ਗੁਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਕਿਸੇ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਾ ਕੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਹੈ ਸ਼ਾਬਾਸ਼ ਹੀ ਲੈਣੀ ਹੁੰਦੀ ,ਉਂਜ
ਹੋਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਬੰਦੇ ਦਾ ਕੰਮ ਹੋ ਆਪਣੇ ਆਪ ਹੀ ਕੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਸ਼ੁਹਰਤ ਦਾ ਵੀ ਅਜਬ ਨਸ਼ਾ ਹੈ ਬਹੁਤ ਗਰੂਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਬੰਦਾ
ਪਾਟਣ ਦੇ ਲਈ ਰੱਬੜ ਬੁਲਬੁਲਾ ਫੁਲਦਾ ਫੁਲਦਾ ਫੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਇਸ ਮੰਡੀ ਵਿਚ ਜਿਧਰ ਦੇਖੋ ਹਰ ਇਕ ਚੀਜ ਵਿਕਾਊ ਹੈ ਯਾਰੋ
ਹੋਰ ਸੌਦਿਆਂ ਵਾਂਗੂ ਹੁਣ ਪਿਆਰ ਵੀ ਮਿਲ ਹੀ ਮੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਰਿਸ਼ਤੇ ਪੰਛੀਆਂ ਵਾਂਗੂ ਹੁੰਦੇ ਇਹ ਬਹੁਤਾ ਘੁਟੋ ਤਾਂ ਮਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਜੇਕਰ ਬਹੁਤੇ ਖੁੱਲ•ੇ ਛੱਡੋ ਤਾਂ ਇਹ ਹਥੋਂ ਉੱਡ ਬੁਲਬੁਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਢਿੱਲੋਂ ਸਫਰ ਵਾਪਸੀ ਦਾ ਹੁਣ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੈ ,ਮੈਂ ਨਿਕਲ ਚੁਕਿਐਂ
ਜਿੱਦਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ 'ਚੋਂ ਕੋਈ ਅਥਰੂ ਅਚਾਨਕ ਡੁੱਲ• ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਆਦਮੀ ਦੀ ਬੇਵਕੂਫ਼ੀ

ਆਦਮੀ ਦੀ ਬੇਵਕੂਫ਼ੀ
ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਅਤੇ ਆਦਮੀ ਦੀ ਬੇਵਕੂਫੀ ਦੋਵੇਂ ਅਸੀਮ ਹਨ। ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਬਾਰੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਪੱਕਾ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦਾ , ਹੋ ਸਕਦੈ ਇਹਦੀ ਕੋਈ ਸੀਮਾ ਹੋਵੇ ਪਰ ਆਦਮੀ ਦੀ ਬੇਵਕੂਫ਼ੀ ਬਾਰੇ ਮੈਂ ਪੱਕੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਸਦੀ ਕੋਈ ਸੀਮਾ ਨਹੀਂ।
ਅਲਬਰਟ ਆਈਨਸਟਾਈਨ

ਦੁਸਹਿਰਾ- ਨੇਕੀ 'ਤੇ ਬਦੀ ਦੀ ਜਿੱਤ

ਦੁਸਹਿਰਾ- ਨੇਕੀ 'ਤੇ ਬਦੀ ਦੀ ਜਿੱਤ
ਆਖਿਰ ਨੇਕੀ 'ਤੇ ਬਦੀ ਦੀ ਜਿੱਤ ਹੋਈ ਦਰਾਵੜ ਸੂਰਮਾ ਮਾਰਤਾ ਰਾਜਿਆਂ ਨੇ।
ਪਤੀ ਵਰਤਾ “ਸੀਤਾ” ਨੂੰ ਘਰੋਂ ਕੱਢ ਕੇ ਬਿਲਕੁਲ ਮਨੋਂ ਵਿਸਰਤਾ ਰਾਜਿਆਂ ਨੇ।
ਇਕ ਦਲਿਤ ਰਿਸ਼ੀ ਸ਼ੰਭੂਕ ਸੀ ਤਪ ਕਰਦਾ ਲਹੂ ਉਹਦਾ ਵੀ ਠਾਰਤਾ ਰਾਜਿਆਂ ਨੇ।
Àਸਤਤ ਆਪਣੀ ਵਿਚ ਪਰੋਹਿਤਾਂ ਕੋਲੋਂ ਲਿਖਾਈ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਵਾਰਤਾ ਰਾਜਿਆਂ ਨੇ।
ਨੇਕੀ 'ਤੇ ਬਦੀ ਦੀ ਜਿਤ ਦੀਆਂ ਕਾਹਦੀਆਂ ਮੁਬਾਰਕਵਾਦਾਂ ਜੀ ??????????????
ਲੋਕ ਰਾਜ ਦਾ ਚਿੜੀਆ ਘਰ
ਲੋਕ ਰਾਜ ਵਿਚ ਰਾਜ ਤਾਂ ਕਰਨ ਸ਼ਾਤਿਰ ਐਂਵੇਂ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਤਾਂ ਭਾਅ ਜੀ ਨਾਂ ਹੁੰਦੈ।
ਚਿੜੀਆ ਘਰ ਵਿਚ ਜਿਸਤਰਾਂ ਚਿੜੀਆਂ ਲਈ ਐਂਵੇਂ ਨਾਮਾਲੂਮ ਜਿਹਾ ਥਾਂ ਹੁੰਦੈ।
Îਮਨਫ਼ੀ ਸਿਆਸਤ 'ਚੋਂ ਪਿਆਰ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਹੁੰਦੇ ਹਿੰਦਸਾ ਨਫ਼ਰਤ ਦਾ ਰੋਜ ਜਮ•ਾਂ ਹੁੰਦੈ।
ਰਾਜਨੇਤਾ,ਵਪਾਰੀ, ਪ੍ਰੋਹਿਤ ਹੀ ਅਸਲ ਦੇ ਇਥੇ ਵਿਚ ਸਾਰੀ ਲੁੱਟ ਖਸੁਟ ਦੀ ਮਾਂ ਹੁੰਦੈ।

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵੋਹ ਹੈ ਜੋ ਕਾਮ ਆਏ ਕਿਸੀ ਕੇ ( ਸ਼ੇਅਰ 3-10-11)

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵੋਹ ਹੈ ਜੋ ਕਾਮ ਆਏ ਕਿਸੀ ਕੇ ( ਸ਼ੇਅਰ 3-10-11)
*ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵੋਹ ਹੈ ਜੋ ਕਾਮ ਆਏ ਕਿਸੀ ਕੇ ਵਰਨਾ ਇਸੇ ਜੈਸੇ ਭੀ ਗੁਜ਼ਾਰੋਗੇ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਏਗੀ।
*ਦੋ ਘੜੀ ਦਿਲ ਕੇ ਬਹਿਲਾਨੇ ਕਾ ਸਹਾਰਾ ਭੀ ਗਿਆ ਲੀਜੀਏ ਆਜ ਤਸੱਵਰ ਮੇ ਭੀ ਤਨਹਾਈ ਹੈ।
*ਯੂੰ ਤੋ ਰਹਾ ਨਾ ਕੁਛ ਭੀ ਉਸ ਸੜੇ ਮਕਾਨ ਮੇ ਏਕ ਵਾਰ ਮੁੜ ਕੇ ਦੇਖ ਲੂੰ ਚਲਨੇ ਸੇ ਪੇਸ਼ਤਰ।
*ਦੀਵਾਰ ਓ ਦਰ ਨੇ ਰੋਕਾ ਨਾ ਗਲੀਉਂ ਨੇ ਦੀ ਸਦਾਅ ਕਿਤਨਾ ਹਮੇਂ ਗ਼ੁਮਾਨ ਥਾ ਚਲਨੇ ਸੇ ਪੇਸ਼ਤਰ।
*ਖ਼ਲੂਸ ਰਹਿ ਗਿਆ ਬਸ ਇਕ ਮੁਕਾਲਮਾ ਬਨ ਕਰ ਹਜੂਰ ਕੈਸੇ ਹੈ ? ਆਲੀ ਜਨਾਬ ਕੈਸੇ ਹੈਂ?
*ਅਪਨੇ ਮਰਨੇ ਕੀ ਖ਼ਬਰ ਇਕ ਦਿਨ ਉੜਾਤੇ ਕਾਸ਼ ਹਮ, ਅਪਨੇ ਚਾਹਨੇ ਵਾਲੋਂ ਕਾ ਹਮ ਭੀ ਮੰਜ਼ਿਰ ਦੇਖਤੇ।
*ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਦਮੋਂ ਮੇ ਹੈ ਠੁਕਰਾਈਏ ,ਔਰ ਕਿਆ ਖ਼ਿਦਮਤ ਕਰੂੰ ਬਤਲਾਈਏ।
*ਆਜ ਸਾਕੀ ਕੋ ਪਿਲਾ ਦੀ ਜਾਏਗੀ ,ਬਸ ਯਹੀ ਉਸਕੋ ਸਜ਼ਾ ਦੀ ਜਾਏਗੀ।
* ਅਬ ਯੇਹ ਹੋਤਾ ਹੈ ਕਿ ਤਨਹਾਈ ਸੇ ਹਮ ਤੰਗ ਆਕਰ ,ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਦਰਵਾਜੇ ਕੀ ਜ਼ੰਜ਼ੀਰ ਹਿਲਾ ਦੇਤੇ ਹੈਂ।
*ਵਕਤ ਕਾ ਕਿਆ ਹੈ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਏਗਾ ਲੇਕਿਨ ਇਸ ਕੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਸੇ ਡਰ ਲਗਤਾ ਹੈ।
*ਮੇਰਾ ਦੁੱਖ ਸੁਨਾ ਚੁਪ ਰਹੇ , ਫਿਰ ਵੋਹ ਬੋਲੇ ਯੇਹ ਰਾਗ ਪਹਿਲੇ ਕਾ ਗਾਇਆ ਹੂਆ ਹੈ।
*ਮਿਲ ਸ਼ਾਇਦ ਕਹੀਂ ਤਸਕੀਂ ਕਾ ਪਹਿਲੂ ਦਰਦੇ ਗ਼ਮੇ ਦੁਨੀਆਂ ਕੋ ਸੀਨੇ ਕੋ ਲਗਾ ਰੱਖਨਾ।
*ਰੋਈ ਸ਼ਬਨਮ ਤੋ ਗੁਲ ਕੋ ਹਸੀਂ ਆ ਗਈ , ਹਰ ਕੋÂਂੀ ਅਪਨੀ ਫ਼ਿਤਰਤ ਪੇ ਮਜ਼ਬੂਰ ਹੈ।
*ਦਬਾ ਕੇ ਕਬਰ ਮੇਂ ਚਲ ਦੀਏ ਦੁਆ ਨਾ ਸਲਾਮ , ਜਰਾ ਸੀ ਦੇਰ ਮੇ ਕਿਆ ਹੋ ਗਿਆ ਜ਼ਮਾਨੇ ਕੋ।
*ਕਲ• ਸੁਲਗਤੀ ਦੁਪਹਿਰ ਮੇ ਉਸਕੀ ਯਾਦੋਂ ਕੇ ਗੁਲਾਬ ਇਸ ਤਰਹ ਮਹਿਕੇ ਕਿ ਸਾਰਾ ਘਰ ਗੁਲਸਿਤਾਂ ਹੋ
ਗਿਆ।
*ਕਿਆ ਤੇਰੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕੀ ਲਜ਼ਤ ਬਿਆਂ ਕਰੂੰ ਮਿਲ ਕਰ ਭੀ ਤੁਝਕੋ , ਮੁਝਕੋ ਤੇਰਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਹੈ।
*ਜ਼ਿੰਦਾ ਦਿਲ ਲੋਗ ਰੂਹ ਤਕ ਅਪਨੀ ਦਰਹਕੀਕਤ ਉਦਾਸ ਹੋਤੇ ਹੈਂ।
*ਯੇ ਅਦਾ ਏ ਬੇਨਿਆਜ਼ੀ ਤੁਝੇ ਬੇਵਫ਼ਾ ਮੁਬਾਰਕ ਮਗਰ ਇਤਨੀ ਭੀ ਬੇਰੁਖੀ ਕਿਆ ਕਿ ਸਲਾਮ
ਤਕ ਨਾ ਪਹੁੰਚੇ।
*ਮੈਂ ਨਿਗਾਹੋਂ ਸੇ ਪੀ ਰਹਾ ਥਾ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਨੇ ਬਦਦੁਆ ਦੀ , ਤੇਰਾ ਹਾਥ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਭਰ ਕਭੀ ਜਾਮ
ਤਕ ਨਾ ਪਹੁੰਚੇ।
*ਮੁਝਕੇ ਮੇਰੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਨਾਈ ਨਹੀਂ ਦੇਤੀ ਜਾਨੇ ਯੇਹ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਕੈਸਾ ਸ਼ੋਰ ਮਚਾ ਹੈ।
* ਮੈਂ ਐਸੇ ਜਮਘਟੇ ਮੇ ਖੋ ਗਿਆ ਹੂੰ ਯਹਾ ਮੇਰੇ ਸਿਵਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੈ।
*ਨਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਹੈ ਨਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਕਾ ਪਤਾ ਹੈ। ਮੁਹੱਬਤ ਰਾਸਤਾ ਹੀ ਰਾਸਤਾ ਹੈ।
*ਮੌਸਮੋਂ ਕੀ ਸਜ਼ਾਏਂ ਬੇਹਤਰ ਹੈਂ ਘਰ ਕੇ ਭੀਤਰ ਉਦਾਸ ਰਹਿਨੇ ਸੇ।
*ਘਰ ਕਾ ਆਈਨਾ ਵਹੀ ਸ਼ਕਲ ਪੁਰਾਨੀ ਮਾਂਗੇ। ਜੈਸੇ ਮੁਝਸੇ ਮੇਰੇ ਹੋਨੇ ਕੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਮਾਂਗੇ।
*ਏਕ ਆਂਸੂ ਕਹਿ ਗਿਆ ਸਭ ਹਾਲ ਦਿਲ ਕਾ ਮੈਂ ਸਮਝਤਾ ਥਾ ਯੇਹ ਜ਼ਾਲਿਮ ਬੇਜ਼ੁਬਾਂ ਹੈ।
*ਤੁਮਹਾਰਾ ਖਿਆਲ ਆਤਾ ਹੈ ਦਿਨ ਰਾਤ ਅਬ ਤੋ , ਕਿਸੀ ਕੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਪੇ ਇਸ ਕਦਰ
ਛਾਇਆ ਨਹੀਂ ਕਰਤੇ।
*ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਕ ਹਾਦਸਾ ਹੈ ਔਰ ਐਸਾ ਹਾਦਸਾ ਮੌਤ ਸੇ ਖ਼ਤਮ ਜਿਸਕਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਹੋਤਾ ਨਹੀਂ।
*ਸੂਰਜ ਕੇ ਸਾਥ ਡੂਬ ਗਿਆ ਦਿਲ ਭੀ ਆਜ ਤੋ ਇਤਨਾ ਉਦਾਸ ਸ਼ਾਮ ਕਾ ਮੰਜ਼ਿਰ ਕਭੀ ਨਾ ਥਾ।
* ਸਦੀਉਂ ਮੇਂ ਫੈਲਨੇ ਕੀ ਤਮੰਨਾ ਲੀਏ ਹੂਏ ਕਿਆ ਸ਼ਖਸ਼ ਥਾ ਜੋ ਖੋ ਗਿਆ ਲਮਹੋਂ ਕੀ ਭੀੜ ਮੇਂ।
* ਜਿਸ ਧਜ ਸੇ ਕੋਈ ਮਕਤਲ ਮੇਂ ਗਿਆ ਵੋਹ ਸ਼ਾਨ ਸਲਾਮਤ ਰਹਿਤੀ ਹੈ ਯੇਹ ਜਾਨ ਤੋ
ਆਨੀ ਜਾਨੀ ਹੈ ਇਸ ਜਾਂ ਕੀ ਕੋਈ ਬਾਤ ਨਹੀਂ।
*ਮਸਤ ਕਰਦੇ ਮੁਝੇ ਸਾਕੀ ਮਗਰ ਇਕ ਸ਼ਰਤ ਕੇ ਸਾਥ ਹੋਸ਼ ਇਤਨਾ ਰਹੇ ਬਾਕੀ ਕਿ ਮੁਝੇ ਯਾਦ ਰਹੇ।
*ਅਕੇਲਾ ਹੂੰ ਆਬਾਦ ਕਰ ਲੇਤਾ ਹੂੰ ਵੀਰਾਨਾ ਬਹੁਤ ਰੋਏਗੀ ਮੇਰੇ ਬਾਦ ਮੇਰੀ ਸ਼ਾਮ ਏ ਤਨਹਾਈ।
*ਭੀੜ ਮੇਂ ਇਕ ਅਜਨਬੀ ਕਾ ਸਾਹਮਨਾ ਅਛਾ ਲਗਾ। ਸਭ ਸੇ ਛੁਪ ਕਰ ਵੋਹ ਕਿਸੀ ਕਾ ਦੇਖਨਾ
ਅਛਾ ਲਗਾ।
*ਖੋਖਲੇ ਨਾਹਰੋਂ ਕੀ ਸ਼ਬਨਮ ਸੇ ਨਾ ਬੁਝ ਪਾਏਗੀ ਯੇਹ ਮੇਰੇ ਹੋਟੋਂ ਪਰ ਮੁਕੰਮਲ ਇਕ ਸਦੀ ਕੀ ਪਿਆਸ ਹੈ।
*ਹੈ ਸਰ ਪੇ ਮੇਰੇ ਧੂਪ ਮਗਰ ਤੂ ਭੀ ਤੋ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਗਿਰਤੀ ਹੂਈ ਜਾਨ ਗਿਰਤੀ ਹੂਈ ਦੀਵਾਰ ਕੇ
ਸਾਏ ਮੇਂ ਖੜ•ੀ ਹੈ।
*ਪੜਤੇ ਹੈਂ ਮਜ਼ੇ ਲੇਕਰ ਵੋਹ ਫਸਾਦੋਂ ਕੀ ਬਾਤੇਂ ਘਰ ਅਪਨੇ ਜਿਨਹੇਂ ਕਭੀ ਸੜਤੇ ਨਹੀਂ ਦੇਖੇ।
*ਯੇਹ ਕੈਸੀ ਦਸਤੂਰ ਏ ਜ਼ੁਬਾਂ ਬੰਦੀ ਹੈ ਤੇਰੀ ਮਹਿਫਿਲ ਮੇਂ ਜਹਾਂ ਤੋ ਬਾਤ ਤਕ ਕਰਨੇ ਤਰਸਤੀ ਹੈ
ਜੁਬਾਂ ਮੇਰੀ।




Converted from

ਵੱਡੀ ਗੱਡੀ ਛੋਟਾ ਨੰਬਰ ਮੱਥੇ ਬੱਤੀ ਲਾਲ ਸਜਾ ਕੇ।

ਵੱਡੀ ਗੱਡੀ ਛੋਟਾ ਨੰਬਰ
ਵੱਡੀ ਗੱਡੀ ਛੋਟਾ ਨੰਬਰ ਮੱਥੇ ਬੱਤੀ ਲਾਲ ਸਜਾ ਕੇ। ਦੇਖੋ ਬਾਬੇ ਸੰਤ ਜੀ ਚੱਲੇ ਨੇ ਮੱਥੇ ਤਿਲਕ ਲਗਾ ਕੇ।
ਇਹ ਜੱਗ ਰਚਨਾ ਝੂਠੀ ਭਾਈ , ਮਾਇਆ ਨਾਗ ਦੀ ਬੱਚੀ,ਪਰ ਸੰਤਾਂ ਨੇ ਵੱਸ ਕੀਤੀ ਹੈ ਮੱਥਾ ਟੇਕੋ ਆਕੇ।
Ðਰੱਬ ਲਈ ਦਸਵਾਂ ਹਿੱਸਾ ਕੱਢੋ , ਨਹੀਂ ਉਹ ਦਸ ਵੀ ਖੋਹ ਲਊ,ਅਸੀਂ ਹਾਂ ਰੱਬ ਦੇ ਦੂਤ ਹਟਾਂਗੇ ਰੱਬ ਦੇ ਕੋਲ ਪੁਚਾ ਕੇ।
ਸੁਣਿਐਂ ਸੋਹਣੀਆਂ ਜ਼ੁਲਫਾਂ ਵਾਲੇ ਦੇਵ ਪੁਰਸ਼ ਮਨਮੋਹਣੇ,ਕੱਲ• ਂਿÂਕ ਸੋਨ ਪਰੀ ਨੂੰ ਲੈ ਗਏ ਸ਼ਿਮਲੇ ਵਲ ਭਜਾ ਕੇ।
ਇਕ ਬਾਬੇ ਦੀ ਪਤਨੀ ਨੇ ਪੰਜ ਕੁੜੀਆਂ ਕਾਹਦੀਆਂ ਜੰਮੀਆਂ ਬਾਬੇ ਧੱਕਾ ਦੇ ਤਾ ਉਹਨੂੰ ਨਹਿਰ ਦੇ ਕੋਲ ਲਿਜਾਕੇ।
ਆਜੋ ਜੀਹਨੇ ਮੁੰਡੇ ਲੈਣੇ ਥੋੜ•ੇ ਰਹਿ ਗਏ ਭਾਈ ਛੇ ਕੁੜੀਆਂ ਦਾ ਪਿਓ ਸੰਤ ਵੇਚਦਾ ਕੜੇ ਸੀ ਠੋਕ ਵਜਾ ਕੇ।
ਸੀ ਸੁਲਫੇ ਦੀ ਲਾਟ ਜਿਹੀ ਲੱਤਾਂ ਬਾਬੇ ਦੀਆਂ ਘੁਟਦੀ ਕੋਲ ਹੀ ਉਸਦਾ ਪਤੀ, ਭਰਾ ਸੀ ਬੈਠਾ ਨੀਵੀਂ ਪਾਕੇ।
ਸਾਈਂ ਬਾਬਿਆਂ ਦੇ ਡੇਰਿਆਂ 'ਚੋਂ ਢੇਰ ਸੋਨੇ ਦੇ ਨਿਕਲੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਦੇਣ ਲਈ ਰੱਖੇ ਸੀ ਤਹਿਖਾਨੇ ਵਿਚ ਲੁਕਾ ਕੇ।
ਜੇਕਰ ਪੈਸੇ ਨੂੰ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣਾ ਨੌਕਰ ਨਹੀਂ ਬਣਾਉਂਦੇ ਪੈਸਾ ਤੁਸਾਂ ਨੂੰ ਰੱਖ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਆਪਣਾ ਦਾਸ ਬਣਾ ਕੇ।
ਇਹ ਭੇਡਾਂ ਜਨਤਾ ਨੇ ਇਉਂ ਹੀ ਉਨ ਲਹਾਉਂਦੇ ਰਹਿਣਾ ਢਿੱਲੋਂ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਮੁਦਤਾਂ ਤੋਂ ਥੱਕ ਗਏ ਸਮਝਾ ਕੇ।
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਇਹ ਮੁਕਾਮ ਆ ਗਿਆ। ਸ਼ੂਕਦਾ ਦਰਿਅ ਇਕ ਸੁੱਕੀ ਰੇਤ ਵਿਚ ਸਮਾ ਗਿਆ।
ਆਪਣੀ ਹੀ ਸਿਰਜਣਾ ਤੋਂ ਮਨ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਆਪਣੀ ਰੱਬਤਾ ਤੋਂ ਦੋਖੋ ਰੱਬ ਮੈਂ ਛਲਿਆ ਗਿਆ।
ਹੁਣ ਇਹ ਭਰੇ ਰਾਹ ਲਗਦੇ ਸੁੰਨੇ, ਜਰਾ ਵੀ ਆਪਣੇ ਲਗਦੇ ਨਹੀਂ ਤੇਰੀ ਮੇਰੀ ਪੈੜ ਨੂੰ ਸਮੇਂ ਦਾ ਦੈਂਤ ਖਾ ਗਿਆ।
ਹੁਣ ਇਹ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਫਿਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੁਸਾਂ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਥੋਂ ਦੋਸਤੋ ਸਾਂ ਦੇਰ ਦਾ ਚਲਿਆ ਗਿਆ।
ਛੱਡ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਪਰਾਏ ਹੋ ਗਏ ਹੋ ਗਏ ਮਹਿਰਮ ਜਦੋਂ ਤੋਂ ਉਹ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਰੋਸਿਆਂ ਦਾ ਲੁਤਫ਼ ਹੀ ਚਲਾ ਗਿਆ।
Êਪੱਥਰਾਂ ਦੇ ਮੀਂਹ 'ਚ ਵੀ ਡੋਲਿਆ ਨਹੀਂ ਸਾਂ ਮੈਂ ਕਦੇ ਪਰ ਸੱਲ ਤੇਰੇ ਹਿਜਰ ਦਾ ਸੀਨੇ ਵਿਚ ਛੇਕ ਪਾ ਗਿਆ।
ਢਿੱਲੋਂ ਗਲਤ ਫ਼ਹਿਮੀਆਂ ਦਾ ਦੌਰ ਹੈ ਇਸ ਤਰਾਂ ਹੋਇਆ ਸ਼ੁਰੁ ਹੈ ਆਪਣੀ ਹੀ ਹੋਂਦ ਤੋਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਡਗਮਗਾ ਗਿਆ।
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਲਿਖਣ ਦੇ ਲਈ ਜਦ ਕਿਸੇ ਦੇ ਕੋਲ ਕੁਝ ਨਾ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਆਪਣੀ ਆਤਮ ਕਥਾ ਹਰ ਕੋਈ ਲਿਖਣ ਬਹਿ ਗਿਆ।
ਸ਼ੂਕਦਾ ਦਰਿਆ ਸੀ ਉਹ ਸਨਮਾਨ ਮਿਲਣ ਸਾਰ ਹੀ ਪਹਿਲਾਂ ਕੱਸੀ ਜਿੱਡਾ ਤੇ ਫਿਰ ਰੇਤ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ।
ਜੇ ਜਿਉਂਦੇ ਰਹੇ ਤਾਂ ਮਿਲਦੇ ਰਹਾਂਗੇ ਫੇਰ ਵੀ , ਮਰਨ ਤੋਂ ਕੁਝ ਦੇਰ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ ਮਰਨ ਵਾਲਾ ਕਹਿ ਗਿਆ।
ਬਹੁਤ ਅੱਛਾ ਜਿਉਣ ਦਾ ਹੋਇਆ ਤਜੱਰਬਾ ਉਸ ਵਕਤ ਜਿਉਣ ਲਈ ਜਦ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਬਾਕੀ ਕੁਝ ਨਾ ਰਹਿ ਗਿਆ।
ਆਪਣੇ ਵਜੂਦ ਤੋਂ ਹੁਣ ਹਰ ਕੋਈ ਅਵਾਜ਼ਾਰ ਹੈ ਕਿਉਂ ਮਹਿਕ ਦਾ ਸਾਗਰ ਚੁਰਾ ਕੇ ਵਕਤ ਕਿੱਥੇ ਲੈ ਗਿਆ।
ਇਸ਼ਕ ਸੀ, ਤੂਫ਼ਾਨ ਸੀ,ਜਾਂ ਸੀ ਕੋਈ ਪਾਣੀ ਦਾ ਹੜ•,ਕੁਝ ਪਲ ਦੇਕੇ ਜੀਣ ਦੇ ਸਭ ਚਾਅ ਬਹਾ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ।
ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਬਿਟ ਬਿਟ ਤਕਦੇ ਨੇ ਮੇਰੇ ਸਿਰਜੇ ਹੋਏ ਨੈਣ ਕੋਈ ਨਿਰਮੋਹੀ ਸਿਧਾਰਥ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਬਹਿ ਗਿਆ।
ਤੇਰੇ ਨਕਸ਼ ਚਿਤਵ ਢਿੱਲੋਂ ਲੋਰ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਾ ਸਾਂ ਮੈਂ ਹੁਣ ਤੇਰਾ ਚੇਤਾ ਦੁਖਾਵੀਂ ਯਾਦ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ।

ਦੁਨਿਆ ਦੇ ਵਿੱਚ ਰੱਖ____ਫਰੀਦਾ____ਐਸਾ ਬਹਿਣ ਖਲੋਣ ,
ਕੋਲ ਹੋਈਏ ਤਾਂ ਹੱਸਣ ____ਲੋਕੀ____ਤੁਰ ਜਾਇਏ ਤਾਂ ਰੋਣ.....

ਗ਼ਜ਼ਲ 20 ਸਤੰਬਰ

ਗ਼ਜ਼ਲ 20 ਸਤੰਬਰ
ਜੋ ਆਦਮੀ ਖ਼ਾਸ ਸੀ ਦੇਖੋ ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਆਮ ਹੋਇਆ ਏ ।
ਤੇ ਆਮ ਆਦਮੀ ਇਸ ਦੌਰ ਵਿਚ ਬਦਨਾਮ ਹੋਇਆ ਏ।
ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ Àੋਸ ਪੰਖੇਰੂ ਦਾ ਪਤਾ ਟਿਕਾਣਾ ਵੀ ਦੋਸਤੋ
ਜੋ ਅੰਬਰ ਛੋਹਣ ਲਈ ਅਖੀਰ ਵਿਚ ਨਾਕਾਮ ਹੋਇਆ ਏ।
Îਮੇਰੀ ਇਸ ਭਟਕਣ 'ਚ ਮੇਰੀ ਆਪਣੀ ਕੋਈ ਮਰਜੀ ਨਹੀਂ
ਇਹ ਅਥਰਾ ਵਕਤ ਦਾ ਘੋੜਾ ਹੀ ਬੇਲਗਾਮ ਹੋਇਆ ਏ।
ਇਹ ਵੀ ਆਦਮੀ ਫ਼ਿਤਰਤ ਹੈ ਕਿ ਆਰਾਮ ਖਾਤਿਰ ਉਹ
ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਉਹ ਬੇ ਆਰਾਮ ਹੋਇਆ ਏ ।
ਲਾਕੇ ਉਂਗਲ ਨੂੰ ਲਹੂ ਹੈ ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਵਿਚ ਉਹ ਸ਼ਾਮਿਲ
ਜਿਸਦੀ ਉਂਗਲ 'ਤੇ ਹੀ ਸਾਰਾ ਕਤਲੇਆਮ ਹੋਇਆ ਏ।
ਜਿਸ ਮੁਹੱਬਤ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਅੰਤਾਂ ਦੀ ਹੈ ਰਹੀ ਨਫ਼ਰਤ
ਅਜੇ ਵੀ ਚੇਤਿਆਂ 'ਚ ਲਿਖਿਆ ਉਹਦਾ ਨਾਮ ਹੋਇਆ ਏ।
ਕਿਸੇ ਦੀ ਯਾਦ ਦਾ ਪੱਥਰ ਅਚਾਨਕ ਫੇਰ ਡਿਗਿਆ ਹੈ
ਮੇਰੇ ਮਨ ਦੇ ਪਾਣੀਆਂ 'ਚ ਮੱਚਿਆ ਕੋਹਰਾਮ ਹੋਇਆ ਏ।
ਬੜੀ ਰੌਣਕ ਹੈ ਮੈਅਕਦੇ 'ਤੇ ਪਰ ਮੈਂ ਹੀ ਉਦਾਸ ਹਾਂ
ਮੇਰੇ ਹੱਥਾਂ 'ਚ ਫੜਿਆ ਟੁਟਿਆ ਕਿਉਂ ਜਾਮ ਹੋਇਆ ਏ।
ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਚੀਜ ਖ਼ੁਦ ਦੁਨੀਆਂ ਹੈ
ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਪਿਛੋਂ ਇਹ ਇਲਹਾਮ ਹੋਇਆ ਏ।
ਜਿਹੜਾ ਵੀ ਬੰਦਾ ਦਾਸ ਪੈਸੇ ਨੂੰ ਬਣਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ
ਉਹ ਬੰਦਾ ਦੇਖਿਆ ਖ਼ੁਦ ਪੈਸੇ ਦਾ ਗੁਲਾਮ ਹੋਇਆ ਏ।
ਉਹ ਬੰਦਾ “ਢਿੱਲੋਂ” ਵਾਂਗੂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੱਚ ਬੋਲਦਾ ਹੋਣੈ
ਜੀਹਦਾ ਪਿੰਡ ਦੇ ਚੌਰਾਹੇ ਵਿਚ ਕੰਮ ਤਮਾਮ ਹੋਇਆ ਏ

ਦਲ ਬਦਲੂ ਬਨਾਮ ਡੈਮੋਕਰੇਸੀ

ਦਲ ਬਦਲੂ ਬਨਾਮ ਡੈਮੋਕਰੇਸੀ
ਤੇਰੀਆਂ ਇਹ ਸਫਾਈਆਂ ਨੇਤਾ ਜੀ , ਸਾਨੂੰ ਸਮਝ ਨਾ ਆਈਆਂ ਨੇਤਾ ਜੀ।
ਕੱਲ• ਸੁਰਖ ਸੀ ਸੱਜਣ ਜੀ ਅੱਜ ਚਿੱਟੇ ਹੋ ਗਏ , ਲਕੋਂ ਡੂੰਘੇ ਪਾਣੀ ਗਿੱਟੇ ਗਿੱਟੇ ਹੋ ਗਏ।
ਕੱਲ• ਪੀਲੇ ਸੀ ਅੱਜ ਕਾਸਤੋਂ ਨੀਲੇ ਹੋ ਗਏ , ਲਗਦੈ ਆਪਣੇ ਕਿਧਰੇ ਹੋਰ ਵਸੀਲੇ ਹੋ ਗਏ।
ਬੜੇ ਸ਼ੌਕ ਨਾਲ ਪੰਛੀਆਂ ਨੇ ਸੀ ਪਾਏ ਆਲ•ਣੇ ਇਕ ਹਨੇਰੀ ਨਾਲ ਹੀ ਤੀਲੇ ਤੀਲੇ ਹੋ ਗਏ।
ਇਨਕਲਾਬ ਦੇ ਲਾ ਰਹੇ ਸਨ ਜਿਹੜੇ ਨਾਹਰੇ ਪਲਾਂ ਛਿਣਾ ਵਿਚ ਸਾਮਰਾਜ ਦੇ ਫੀਲ•ੇ ਹੋ ਗਏ।
ਬਕੌਲ ਚਾਚਾ ਗਲਿਬ“ਪਾਰਟੀ ਤੋੜੀਏ , ਜੋੜੀਏ ਫਿਰ ਤੋੜੀਏ , ਰੰਗ ਲਾਏਗੀ ਹਮਾਰੀ
ਮੌਕਾ ਪ੍ਰਸਤੀ ਏਕ ਦਿਨ।”ਨੇਤਾ ਜੀ ਪੀ ਏ ਨੂੰ “ਯੇਹ ਕਿਆ ਡੈਮੋਕਰੇਸੀ ਹੋਤੀ ਹੈ ? ਤੋ ਪੀ ਏ ਬੋਲਾ
ਜਿਸ ਮੇਂ ਲੋਗੋਂ ਕੇ ਲੀਏ , ਲੋਗੋਂ ਦੁਆਰਾ , ਲੋਗੋਂ ਕੀ ਐਸੀ ਤੈਸੀ ਹੋਤੀ ਹੈ।”
Converted from Satluj to Uni

ਜੇ ਅਸਂੀਂ ਦੇਸ਼ ਦੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਹੱਲ ਕਰਨ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਨਹੀਂ ਬਣਦੇ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਖ਼ੁਦ

ਜੇ ਅਸਂੀਂ ਦੇਸ਼ ਦੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਹੱਲ ਕਰਨ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਨਹੀਂ ਬਣਦੇ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਖ਼ੁਦ
ਹੀ ਦੇਸ਼ ਲਈ ਇਕ ਸਮੱਸਿਆ ਹਾਂ(C

ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਦੇ ਯਾਰ ਮੇਰੇ ਜੋ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਜਾਹ ਜਾਹ, ਨਹੀਂ।

TUESDAY, AUGUST 23, 2011

ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਦੇ ਯਾਰ ਮੇਰੇ ਜੋ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਜਾਹ ਜਾਹ, ਨਹੀਂ।
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਦੇ ਯਾਰ ਮੇਰੇ ਜੋ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਜਾਹ ਜਾਹ, ਨਹੀਂ।
ਜਦ ਮਹਿਫਲ 'ਚੋਂ ਤੁਰਨ ਲਗਦਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਆਜਾ ,ਨਹੀਂ।
ਕਿਹੜਾ ਦਿਲ ਦਾ ਜ਼ਖਮ ਅਸਾਡਾ ਜੋ ਤਰੋ ਤਾਜਾ ਨਹੀਂ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਐਨੇ ਗ਼ਮ ਹਨ ਕਿ ਕੋਈ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਨਹੀਂ।
ਆਪਣੀ ਹਉਮੈਂ ਦੀ ਵਲਗਣ ਵਿਚੋਂ ਆਵਾਂ ਬਾਹਰ ਕਿੰਜ
ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਹੀ ਦੀਵਾਰਾਂ ਨੇ ਕੋਈ ਵੀ ਦਰਵਾਜਾ ਨਹੀਂ।
ਉਸਦੀਆਂ ਹੀ ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਦਿਸਦੀ ਹੈ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਚਮਕ
ਜੋ ਅਜੇ ਵੀ ਅਧੁਨਿਕਤਾ ਦਾ ਬਣ ਸਕਿਆ ਖਾਜਾ ਨਹੀਂ।
Ñਲੋਕਾਂ ਨਾਲੋਂ ਦੂਰ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰਾ ਹੀ ਇਹ ਖ਼ਲੂਸ
ਆਪਣੀ ਹੀ ਏਸ ਖ਼ੂਬੀ ਦਾ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸੀ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਨਹੀਂ।
ਐਨੀ ਸ਼ਿਦਤ ਨਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਆਈ ਨਾ ਸੀ ਤੇਰੀ ਯਾਦ
ਪਹਿਲਾਂ ਦਿਲ ਦਾ ਜ਼ਖ਼ਮ ਹੋਇਆ ਐਨਾ ਸੀ ਤਾਜ਼ਾ ਨਹੀਂ।
ਇਹ ਅੰਧੇਰੀ ਨਗਰੀ ਢਿੱਲੋਂ ਚੌਪਟ ਹੈ ਇੱਥੋਂ ਦਾ ਵੀ ਰਾਜ
ਦਿਸਦਾ ਕੋਈ ਇਥੇ ਅੰਨਿ•ਆਂ 'ਚ ਕਾਣਾ ਵੀ ਰਾਜਾ ਨਹੀਂ।
POSTED BY AMRJEET DHILLON DAVRIKHANA

rabb da yabb (peg 23 bande da rabb v bande warga

ਭਾਫ ਨੂੰ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਮੀਲ ਦੂਰ ਪਹਾੜਾਂ 'ਤੇ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪਹਾੜਾਂ ਦੇ ਘੱਟ ਦਬਾਅ 'ਤੇ ਇਹ ਭਾਫ ਬੱਣਲ ਬਣਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਬਰਫ ਬਣ ਕੇ ਜੰਮ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪਹਾੜਾਂ 'ਤੇ ਜੰਮੀ ਇਹ ਬਰਫ ਪਿਘਲ ਕੇ ਦਰਿਆ ਬਣਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪਾਣੀ ਮੈਦਾਨਾਂ 'ਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਿ ਗੰਗਾ ਸ਼ਿਵਜੀ ਦੀਆਂ ਜਟਾਵਾਂ 'ਚੋਂ ਨਿੱਕਲੀ ਸੀ। ਢਲਾਣ ਤੋਂ ਆਉਂਦੇ ਇਸ ਗਤੀਸ਼ੀਲ ਪਾਣੀ ਦੀ ਊਰਜਾ ਨਾਲ ਡੈਮ ਚੱਲਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਸਾਰੀ ਊਰਜਾ ਸੂਰਜ ਦੀ ਬਦੌਲਤ ਹੈ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਗੰਗਾ ਨਦੀ 'ਤੇ ਵੀ ਏਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਟੀਹਰੀ ਡੈਮ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ। ਡੈਮ ਬਣਨ ਸਮੇਂ 12-13 ਦਿਨ ਗੰਗਾ 'ਚ ਪਾਣੀ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਜਿਸ ਨਾਲ ਪੁਰਾਤਨ ਗੰ੍ਰਥਾਂ ਦੀ ਇਹ ਮਿੱਥ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ ਕਿ ਗੰਗਾ ਦੇ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਰੋਕ ਸਕਦਾ। ਜੇ ਪੁੱਛਿਆ ਜਾਵੇ ਕਿ ਸੂਰਜ ਵਿੱਚ ਊਰਜਾ ਕਿੱਥੋਂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ? ਤਾਂ ਜਵਾਬ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਸੂਰਜ ਦੀ ਨਾਭੀ 'ਚ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦਬਾਅ ਅਤੇ ਗਰਮੀ ਕਾਰਨ ਹਾਈਡ੍ਰੋਜਨ ਦੇ ਪ੍ਰਮਾਣੂ ਇੱਥ ਦੂਜੇ 'ਚ ਧੱਸ ਕੇ ਹੀਲੀਅਮ ਦੇ ਪ੍ਰਮਾਣੂ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਪਦਾਰਥ ਦਾ ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ ਊਰਜਾ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਵਿੱਚ ਇਸ ਸੂਰਜ ਤੋਂ ਕਈ ਲੱਖ ਗੁਣਾ ਵੱਡੇ ਹੋਰ ਲੱਖਾਂ ਸੂਰਜ ਵੀ ਹਨ। ਜੋ ਸਾਡੀ ਪਹੁੰਚ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹਨ।
ਬਨਸਪਤੀ : ਕਰੋੜਾਂ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਧਰਤੀ ਉੱਪਰ ਬਨਸਪਤੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜਦ ਧਰਤੀ ਦੀਆਂ ਚਟਾਨਾਂ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਮਿੱਟੀ 'ਚ ਬਦਲੀਆਂ ਅਤੇ ਪਾਣੀ ਇਕੱਠਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਬਨਸਪਤੀ ਪੈਦਾ ਹੋਈ। ਜੀਵ ਜੰਤੂ ਬਹੁਤ ਬਾਅਦ 'ਚ ਪੈਦਾ ਹੋਏ। ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬਨਸਪਤੀ ਕਾਰਨ ਆਕਸੀਜਨ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਅਤੇ ਓਜ਼ੋਨ ਪਰਤ (ਨੀਲਾ ਆਕਾਸ਼) ਬਣੀ। ਇਸ ਓਜ਼ੋਨ ਪਰਤ ਕਾਰਨ ਜੀਵਨ ਲਈ ਘਾਤਕ ਸੂਰਜ ਦੀਆਂ ਪਰਾਂਵੈਂਗਣੀ ਕਿਰਨਾਂ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਆਉਣੋਂ ਹਟੀਆਂ। ਸਾਹਲੈਣ ਵਾਸਤੇ ਹਵਾ 'ਚ ਆਕਸੀਜਨ ਦੀ ਮਾਤਰਾ ਵਧੀ। ਜੀਵਨ ਲਈ ਸਾਰੀਆਂ ਹਾਲਤਾਂ ਅਨੁਕੂਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਖਾਰੇ ਸਾਗਰਾਂ 'ਚ ਜੀਵਨ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੋਈ। ਹੋਰ ਗ੍ਰਹਿਆਂ (ਮੰਗਲ, ਬ੍ਰਹਿਸਪਤੀ ਆਦਿ) 'ਤੇ ਅਜਿਹੀਆਂ ਹਾਲਤਾਂ ਪੈਦਾ ਨਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਜੀਵਨ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਿਆ। ਬਨਸਪਤੀ ਦੀ ਖੁਰਾਕ ਕਿਉਂਕਿ ਕਾਰਬਨ ਡਾਈਆਕਸਾਈਡ ਗੈਸ ਹੈ। ਜਦ ਤੱਕ ਇਹ ਕਾਫੀ ਮਾਤਰਾ 'ਚ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਹੋਈ, ਤਦ ਤੱਕ ਰੁੱਖ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਹੋਏ।
ਗੁਰੂਤਾ ਖਿੱਚ : ਪੁਲਾੜ ਦੀ ਗੁਰੂਤਾ ਖਿੱਚ ਕਾਰਨ ਸਾਰੇ ਗ੍ਰਹਿ, ਤਾਰੇ ਆਪੋ ਆਪਣਿਆਂ Converted from Satluj to Unicode

rabb da yabb (peg 22,bande da rabb v bande warga

ਦਿਮਾਗੀ ਮਿਹਨਤ ਕਰਕੇ ਰੱਬ ਦੀ ਸਿਰਜਣਾ ਕੀਤੀ। ਆਤਮਾ, ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ, ਪੁਨਰ ਜਨਮ, ਪਰਲੋਕ, ਸੁਰਗ, ਨਰਕ, ਕਿਸਮਤ ਅਤੇ ਮੁਕਤੀ ਉੱਪਰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕੀਮਤੀ ਇਨਸਾਨੀ ਸਮਾਂ ਬਰਬਾਦ ਹੋਇਆ (ਅਤੇ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ)। ਭਗਤੀ ਯੁੱਗ 'ਚ ਜਿਸ ਗਿਆਨ ਨੂੰ ਵੇਦਾਂ, ਪੁਰਾਣਾਂ ਦੁਆਰਾ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਅੱਜ ਉਸ ਨਾਲੋਂ ਗਣਿਤ ਵਿਗਿਆਨ, ਭੂਗੋਲ, ਖਗੋਲ ਵਿਗਿਆਨ ਆਦਿ ਕਾਲਜਾਂ 'ਚ ਪੜ੍ਹਾਏ ਜਾਂਦੇ ਵਿਸ਼ੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮੁਲਵਾਨ ਵਿਸ਼ੇ ਹਨ, ਜੋ ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਪ੍ਰਮਾਣਾਂ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਤਿਆਰ ਕੀਤੇ ਹਨ।
ਪਦਾਰਥ ਦੇ ਰੂਪ : ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਵਿੱਚ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਅਣਗਿਣਤ (ਅਰਬਾਂ-ਖਰਬਾਂ) ਨਿਯਮ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਕਰਕੇ ਪਦਾਰਥ ਆਪਣਾ ਰੂਪ ਬਦਲਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਹਵਾ ਦਾ ਬਕਾਇਦਾ ਭਾਰ ਹੈ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਨਾਈਟ੍ਰੋਜਨ ਹੈ। ਹਵਾ 'ਚੋਂ ਨਾਈਟ੍ਰੋਜਨ ਲੈ ਕੇ ਯੂਰੀਆ ਖਾਦ ਬਣਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਧੁੱਪ ਨਾਲ ਹਵਾ ਗਰਮ ਹੋ ਕੇ ਫੈਲਦੀ ਹੈ। ਗਰਮ ਹਵਾ ਹਲਕੀ ਹੋ ਕੇ ਉੱਪਰ ਉੱਠਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਭਾਰੀ ਹਵਾ ਉਸ ਦੀ ਥਾਂ ਲੈਣ ਲਈ ਦੌੜਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਹਵਾ ਚੱਲਣ ਕਾਰਨ ਪੱਤੇ ਹਿੱਲਦੇ ਹਨ (ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਿ ਰੱਬ ਦੇ ਹੁਕਮ ਬਿਨਾਂ ਪੱਤਾ ਨਹੀਂ ਹਿੱਲਦਾ) ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਹਵਾ ਦਾ ਚੱਲਣਾ ਸੂਰਜ ਦੀ ਧੁੱਪ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਸੂਰਜ, ਚੰਦ ਦੀ ਗੁਰੂਤਾ ਖਿੱਚ ਕਾਰਨ ਸਮੁੰਦਰ 'ਚ ਜਵਾਰਭਾਟਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਸੂਰਜ ਦੀ ਧੁੱਪ 'ਚ ਕਲੋਰੋਫਿਲ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਨਾਲ ਕਾਰਬਨ ਡਾਈਆਕਸਾਈਡ ਗੈਸ ਲੈ ਕੇ ਰੁੱਖ ਆਪਣਾ ਭੋਜਨ ਤਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹਨ (ਭਾਵ ਮੋਟੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ)
ਊਰਜਾ ਅਤੇ ਸੂਰਜ
ਬਿਜਲੀ ਦਾ ਚਮਕਣਾ, ਬੱਦਲ ਦਾ ਗਰਜਣਾ, ਹਵਾ ਦਾ ਚੱਲਦਾ, ਮੀਂਹ, ਜਵਾਰਭਾਟਾ, ਸੂਰਜ ਅਤੇ ਚੰਦ ਗ੍ਰਹਿਣ ਆਦਿ ਸਭ ਘਟਨਾਵਾਂ ਪਦਾਰਥ ਦਾ ਆਪਣਾ ਗੁਣ ਹਨ। ਇੱਕ ਘਟਨਾ ਦਾ ਦੂਜੀ ਘਟਨਾ ਨਾਲ ਡੂੰਘਾ ਸਬੰਧ ਹੈ। ਪਦਾਰਥ ਅੰਦਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਕਸਤ ਹੋਣ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਹੈ। ਪਦਾਰਥ ਆਪਣਾ ਕਾਰਨ ਖੁਦ ਹੈ। ਪ੍ਰੋਟੋਨ, ਨਿਊਟ੍ਰੋਨ 'ਚ ਬਦਲਦਾ ਹੈ। ਨਿਊਟ੍ਰੋਨ, ਪ੍ਰੋਟੋਨ ਅਤੇ ਇਲੈਕਟ੍ਰੋਨ 'ਚ ਬਦਲਦਾ ਹੈ। ਪ੍ਰੋਟੋਨ, ਨਿਊਟ੍ਰੋਨ ਅਤੇ ਇਲੈਕਟ੍ਰੋਨ ਮਿਲ ਕੇ ਪ੍ਰਮਾਣੂ (ਐਟਮ) ਬਣਦਾ ਹੈ। ਪ੍ਰਮਾਣੂ 'ਚ ਪ੍ਰੋਟੋਨ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਵੱਖੋਂ ਵੱਖ ਤੱਤ ਬਣਦੇ ਹਨ। ਤੱਤਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਮਾਣੂ ਆਪਸ 'ਚ ਮਿਲਣ 'ਤੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਚੀਜ਼ਾਂ ਬਣਦੀਆਂ ਹਨ। ਸੂਰਜ ਦੀ ਧੁੱਪ ਨਾਲ ਸਮੁੰਦਰ 'ਚੋਂ ਪਾਣੀ ਭਾਫ ਬਣ ਕੇ ਉੱਡਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਹਵਾ ਇਸ

ਬੰਦੇ ਦਾ ਰੱਬ ਵੀ ਬੰਦੇ ਵਰਗਾ 2

ਚ ਹੀ ਕੀਤੀ, ਉਹ ਵੀ ਜਵਾਨ ਮਰਦ ਦੇ ਰੂਪ 'ਚ। ਭਾਵੇਂ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਦੇ ਪੈਰ ਦਬਾਉਣ ਲਈ ਲਕਸ਼ਮੀ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਪਰ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਸਾਜਣ ਵਾਲੇ ਬ੍ਰਹਮਾ ਦੇ ਜਨਮ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਦੇ ਪੇਟ 'ਚੋਂ ਹੋਣ ਦੀ ਕੀਤੀ ਗਈ ਨਾ ਕਿ ਲਕਸ਼ਮੀ ਦੇ। ਆਦਮੀ ਨੇ ਜਦੋਂ ਭਗਵਾਨ ਬਣਾਇਆ ਤਾਂ ਉਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਵਰਗੇ ਹੀ ਗੁਣ ਪੈਦਾ ਕੀਤੇ। ਜਿਵੇਂ ਆਦਮੀ ਖੁਸ਼ਾਮਦ ਪਸੰਦ ਹੈ, ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭਗਵਾਨ ਨੂੰ ਵੀ ਖੁਸ਼ਾਮਦ ਪਸੰਦ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਭਗਵਾਨ ਸਿਰਫ ਖੁਸ਼ਾਮਦੀ ਭਗਤਾਂ ਦੇ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਖੁਸ਼ਾਮਦੀ ਭਗਤ ਭਵਗਾਨ ਦੀ ਭਗਤੀ ਕਰਕੇ ਵਿਹਲੇ ਰਹਿੰਦੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਕਮਾਈ 'ਤੇ ਪਲਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਰੱਬ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਆਦਮੀ ਨੇ ਰੱਬ 'ਚ ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰੀ ਵਾਲਾ ਗੁਣ ਵੀ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ। ਮਾੜੇ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਰਿਸ਼ਵਤ (ਦਾਨ-ਪੁੰਨ) ਦਿਓ, ਰੱਬ ਮੁਆਫ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ। ਪੰਡਿਤ, ਪੁਜਾਰੀ, ਭਾਈ ਮੁੱਲਾ ਰਿਸ਼ਵਤ ਲੈਣ ਵਾਲੇ ਠੇਕੇਦਾਰ ਬਣ ਗਏ। ਭਾਵੇਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਦੇਸ਼ਾਂ 'ਚ ਰੱਬ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਰੱਬ ਦੇ ਯੱਥ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਪਰ ਹਰ ਜਗ੍ਹਾ ਆਦਮੀ ਨੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅਨੁਸਾਰ ਹੀ ਢਾਲਣ ਦਾ ਜਤਨ ਕੀਤਾ। ਬੰਦਾ ਇਹ ਮੰਨ ਕੇ ਚੱਲਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਰੀ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਰੱਬ ਨੇ ਬੰਦੇ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਲਈ ਹੀ ਬਣਾਈ ਹੈ ਅਤੇ ਭਗਵਾਨ ਬੰਦੇ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਚੱਲਦਾ ਹੈ। ਹੋਰ ਪਸ਼ੂ ਪੰਛੀਆਂ ਅਤੇ ਜੀਵ ਜੰਤੂਆਂ ਨਾਲ ਬੰਦਾ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਨਾਲ ਰੱਬ ਨੂੰ ਕੋਈ ਚੋਟ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਦੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਦੂਸਰੇ ਜੀਵ ਜੰਤੂ ਕਿਹੜਾ ਭਗਵਾਨ ਦੀ ਭਗਤੀ ਜਾਂ ਦਾਨ ਪੁੰਨ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਮੰਨ ਕੇ ਚੱਲਦਾ ਹੈ ਕਿ ਦੂਜੇ ਜੀਵ ਜੰਤੂਆਂ ਨੂੰ ਰੱਬ ਦੀ ਕੋਈ ਜ਼ਰੂਰਤ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਨਾ ਬਣਾਇਐ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਰੱਬ ਨਾਲ ਕੋਈ ਸਬੰਧ ਹੈ। ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਜਿਹੇ ਆਦਮੀ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ, ਜੋ ਹਰ ਵਕਤ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹੇ। ਜਿਸ 'ਤੇ ਬਹੁਤ ਖਰਚਾ ਵੀ ਨਾ ਆਵੇ। ਸੋ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਵਰਗਾ ਇੱਕ ਭਗਵਾਨ ਬਣਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਅਨੇਕਾਂ ਕਿੱਸੇ ਕਹਾਣੀਆਂ ਅਤੇ ਗੀਤ ਆਦਿ ਲਿਖ ਦਿੱਤੇ। ਲੱਖਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਭਗਤ ਬਣ ਕੇ ਦਾਨ ਦੱਛਣਾ ਲੈਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਭੇਤ ਨੂੰ ਵਿਗਿਆਨਕ ਵਿਧੀ ਨਾਲ ਸਮਝਣ ਦਾ ਕੰਮ ਤਾ ਸਿਰਫ 400 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ। ਉਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ 'ਚ ਜਬਰਦਸਤ ਭਗਤੀ ਯੁੱਗ ਰਿਹਾ। ਇਸ ਭਗਤੀ ਯੁੱਗ 'ਚ ਭਾਰਤ 'ਚ ਅਨੇਕ ਭਗਤ ਹੋਏ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰੱਬ ਨੇ ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਨਹੀਂ ਬਣਾਈ ਸਗੋਂ ਆਦਮੀ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਖਤ Converted from Satluj to Uni

karn ate karjda nizm 2

ਭੇਂਟ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਬੁੱਧ ਵੱਲੋਂ ਬ੍ਰਹਿਮਣਵਾਦ ਨੂੰ ਵੱਜੀ ਤਕੜੀ ਸੱਟ ਕਾਰਨ ਬ੍ਰਹਿਮਣ ਖੁਦ ਬੁੱਧ ਦੇ ਭ੍ਰਿਕਸ਼ੂ ਬਣ ਗਏ। ਇੱਕ ਸਾਜਿਸ਼ ਤਹਿਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬੁੱਧ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਦਾ ਨੌਵਾਂ ਅਵਤਾਰ ਐਲਾਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਅੰਦਰੋਂ ਅਤੇ ਬਾਹਰੋਂ ਦੂਹਰੇ ਹਮਲਿਆਂ ਕਾਰਨ ਆਦਿ ਸ਼ੰਕਰਾਚਾਰੀਆ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਹੇਠ ਕੀਤੇ ਕਤਲੇਆਮ ਨੇ ਬੁੱਧ ਧਰਮ ਨੂੰ ਭਾਰਤ 'ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ। ਦੋ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਈਸਾ ਮਸੀਹ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਸਭ ਦਾ ਸਾਂਝਾ ਪਿਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਸ ਦਾ ਆਖਰੀ ਪੈਗੰਬਰ ਹਾਂ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉੱਠ ਸੂਈ ਦੇ ਨੱਕੇ 'ਚੋਂ ਭਾਵੇਂ ਲੰਘ ਜਾਵੇ ਪਰ ਅਮੀਰ ਬੰਦਾ ਸੁਰਗ 'ਚ ਦਾਖਲ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਯੋਰੋਸ਼ਲਮ 'ਚ ਉਸ ਉੱਪਰ ਬਗਾਵਤ ਦਾ ਮੁਕੱਦਮਾ ਚੱਲਿਆ ਅਤੇ ਦੋ ਚੋਰਾਂ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਸਲੀਬ 'ਤੇ ਲਟਕਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਯਸ਼ੂ ਮਸੀਹ ਨੇ ਚੋਰਾਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਾਣ ਤਿਆਗ ਦਿੱਤੇ। ਇਸਾਈ ਮੱਤ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲਿਆਂ 'ਚ ਸੇਂਟ ਪਾਲ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸਨ।

ਧਰਮਾਂ 'ਚੋਂ ਧਰਮਾਂ ਦਾ ਵਿਕਾਸ
ਬਾਈਬਲ 'ਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਰੱਬ ਨੇ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਈਸਾ ਤੋਂ 4004 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਜੀ। ਈਸਾ ਤੋਂ ਪੌਣੇ 600 ਸੌ ਸਾਲ ਬਾਅਦ 20 ਅਪਰੈਲ 571 ਈਸਵੀ ਨੂੰ ਸਾਊਦੀ ਅਰਬ ਦੇ ਮੱਕਾ ਸ਼ਹਿਰ 'ਚ ਹਜ਼ਰਤ ਮੁਹੰਮਦ ਦਾ ਜਨਮ ਹੋਇਆ। ਉਸ ਦਾ ਬਚਪਨ ਬੱਕਰੀਆਂ ਚਾਰਨ 'ਚ ਬਤੀਤ ਹੋਇਆ। 20 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ 'ਚ ਉਸ ਨੇ ਮੱਕੇ ਦੀ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਔਰਤ ਵਿਧਵਾ ਖਦੀਜਾ ਕੋਲ ਨੋਕਰੀ ਕਰ ਲਈ ਅਤੇ ਵਪਾਰ ਕਰਨ ਲੱਗਾ। 40 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ 'ਚ ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਨਾਲ ਹੀ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਦੋ ਬੇਟੇ ਅਤੇ ਚਾਰ ਬੇਟੀਆਂ ਹੋਈਆਂ। ਦੂਸਰੇ ਵਿਆਹਾਂ 'ਚ ਉਸ ਦੇ ਤਿੰਨ ਬੱਚੇ ਹੋਰ ਹੋਏ ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਪੁੱਤਰੀ ਫਾਤਮਾ ਹੀ ਔਲਾਦ ਵਾਲੀ ਹੋਈ। ਬਾਕੀ ਬੱਚੇ ਮਰ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੁੱਲ 11 ਵਿਆਹ ਕੀਤੇ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ 'ਚ 9 ਵਿਧਵਾਵਾਂ ਇੱਕ ਤਲਾਕਸ਼ੁਦਾ ਇੱਕ 9 ਸਾਲਾਂ ਆਈਸ਼ਾ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਅਨੇਕਾਂ ਲੜਾਈਆਂ ਲੜੀਆਂ। 622 ਈਸਵੀ 'ਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੱਕੇ ਤੋਂ ਭੱਜ ਕੇ ਮਦੀਨੇ ਜਾਣਾ ਪਿਆ। ਜਿਸ ਤੋਂ ਸਨ ਹਿਜਰੀ (ਜੁਦਾਈ) ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ। 632 ਈਸਵੀ 8 ਜੂਨ ਨੂੰ ਬੁਖਾਰ ਕਾਰਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੌਤੇ ਸਮੇਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ

ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਕਾਰਜ ਦਾ ਨਿਯਮ 1

ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਕਾਰਜ ਦਾ ਨਿਯਮ
ਕਰੀਬ ਸਾਢੇ ਤਿੰਨ ਤੋਂ ਚਾਰ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਆਰੀਅਨ ਕੌਮਾਂ ਮੱਧ ਏਸ਼ੀਆ 'ਚੋਂ ਭਾਰਤ (ਪੰਜਾਬ) ਆਈਆਂ ਅਤੇ ਇੱਥੇ ਆ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਜਾਤਾਂ 'ਤੇ ਆਧਾਰਿਤ ਸਮਾਜ ਕਾਇਮ ਕੀਤਾ। ਈਸਾ ਮਸੀਹ ਤੋਂ 600 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਜਦ ਹਜ਼ਰਤ ਮੂਸਾ ਯਹੂਦੀਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀਆਂ ਸੁਣਾ ਰਹੇ ਸਨ ਤਾਂ ਉਸ ਸਮੇਂ ਹੈਰਾਕਲੀਟਸ ਨਾਂਅ ਦਾ ਵਿਦਵਾਨ ਵਸਤੂਆਂ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਅਤੇ ਅਸਲੀਅਤ ਬਾਰੇ ਕਲਪਨਿਕ ਖੋਜਾਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਦੋਂ ਹੀ ਭਾਰਤ 'ਚ ਗੌਤਮ ਬੁੱਧ ਬਨਾਰਸ 'ਚ ਆਪਣੇ ਨਿਰਵਾਣ ਪਦ ਬਾਰੇ ਵਿਖਿਆਨ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਸਮੁੱਚੀ ਮਨੁੱਖਤਾ ਆਪਣੇ 2000 ਸਾਲ ਦੇ ਬਚਪਨੇ ਨੂੰ ਲੰਘ ਕੇ ਜਵਾਨੀ 'ਚ ਪੈਰ ਧਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਭਾਰਤ ਵਿਚਲੇ ਦਰਾਵਿੜ, ਜਿਹਨਾਂ ਦੀ ਸੱਭਿਅਤਾ ਬਹੁਤ ਅਮੀਰ ਸੀ, ਮਾਨਸਿਕ ਬਲ ਦੀ ਘਾਟ ਕਾਰਨ ਬਾਹਰੋਂ ਆਈ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਬੋਲਣ ਵਾਲੀ ਆਰੀਅਨ ਕੌਮ ਨਾਲ ਘੁਲ ਮਿਲ ਨਹੀਂ ਸਕੇ ਸਨ। ਆਰੀਅਨਾਂ ਨੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਦਰਾਵਿੜਾਂ ਨੂੰ ਗੁਲਾਮ ਬਣਾ ਕੇ ਆਰੀਅਨ ਬ੍ਰਹਿਮਣਾਂ ਰਾਹੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ੂਦਰ ਦਾ ਦਰਜਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਹੱਕ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਇਸੇ ਸਮੇਂ ਗੌਤਮ ਬੁੱਧ ਲਿਤਾੜੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਆਸ ਦੀ ਇੱਕ ਕਿਰਨ ਬਣ ਕੇ ਉੱਭਰੇ। ਗੌਤਮ ਨੇ ਸਪੱਸ਼ਟ ਕਿਹਾ ਕਿ ਰੱਬ ਹੋਣ ਦਾ ਕੋਈ ਸਬੂਤ ਨਹੀਂ। ਵੇਦ ਰੱਬੀ ਗੰ੍ਰਥ ਨਹੀਂ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇਸ ਲਈ ਹੀ ਨਾ ਮੰਨੋ ਕਿ ਇਹ ਫਲਾਣੇ ਗੰ੍ਰਥ 'ਚ ਲਿਖੀ ਹੈ ਜਾਂ ਫਲਾਣੇ ਦੇਵ ਪੁਰਸ਼ ਨੇ ਕਹੀ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾ ਕਿਹਾ ਕਿ ਆਪਣੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ 'ਤੇ ਕਾਬੂ ਪਾ ਕੇ ਦੁੱਖਾਂ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਪਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਿਰਵਾਣ ਪਦ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਗੌਤਮ ਬੁੱਧ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਕਾਰਜ ਦਾ ਨਿਯਮ ਅਟੱਲ ਹੈ। ਕਾਰਨ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕੋਈ ਕਾਰਜ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਜੇ ਰੱਬ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਕੋਈ ਕਾਰਨ ਜ਼ਰੂਰ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਉਹ ਕਿਉਂ ਹੈ? ਜੇ ਕੋਈ ਕਾਰਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਫਿਰ ਰੱਬ ਦੇ ਹੋਣ ਦਾ ਵੀ ਕੋਈ ਮਤਲਬ ਨਹੀਂ।
ਯਹੂਦੀ ਰੱਬ ਦੇ ਭੈਅ ਕਾਰਨ ਸੱਚੇ ਮਾਰਗ 'ਤੇ ਚੱਲਣ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ। ਪਰ ਗੌਤਮ ਬੁੱਧ ਦੇ ਉਪਦੇਸ਼ 'ਚ ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦਾ ਕੋਈ ਡਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਬੁੱਧ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਕਈ ਕਰਾਮਾਤਾਂ ਜੋੜ ਦਿੱਤੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਕਸਰ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪੁਜਾਰੀ ਵਰਗ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਮਹਾਂਪੁਰਖ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਨਾਲੋਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਕਰਾਮਾਤਾਂ ਦੀ ਵੱਧ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕਰਾਮਾਤਾਂ ਸਦਕਾ ਹੀ ਲੋਕ ਦਾਨ Converted from Satluj to Uni

ਧਰਮ ਦੀਆਂ ਵਹਿਸ਼ੀ ਕਾਰਵਾਈਆਂ 2

ਸਿਕੰਦਰ ਭਾਰਤ 'ਤੇ ਹਮਲੇ ਸਮੇਂ ਇੱਕ ਈਸ਼ਵਰ ਦਾ ਸਿਧਾਂਤ ਲੈ ਕੇ ਹੀ ਆਇਆ ਸੀ। ਭਾਰਤ 'ਚੋਂ ਵਾਪਸ ਜਾਂਦੇ ਸਮੇਂ ਉਹ 32 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ 'ਚ ਮਲੇਰੀਆ ਬੁਖਾਰ ਨਾਲ ਮਰ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ 'ਤੇ ਰਾਜ ਕਰਨ ਦੀ ਉਸ ਦੀ ਇੱਛਾ ਅਧੂਰੀ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈ। ਸਿਕੰਦਰ ਨੇ ਅਰਸਤੂ ਦੀਆ ਖੋਜਾਂ ਚਾਲੂ ਰੱਖਣ ਲਈ ਆਰਥਿਕ ਸਹਾਇਤਾ ਦਿੱਤੀ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰੱਬ ਦੀ ਖੋਜ ਅਤੇ ਵਿਗਿਆਨਕ ਖੋਜਾਂ ਦਾ ਕੰਮ ਨਾਲੋ ਨਾਲ ਚੱਲਦਾ ਰਿਹਾ।

ਧਰਮ ਦੀਆਂ ਵਹਿਸ਼ੀ ਕਾਰਵਾਈਆਂ

ਧਰਮ ਦੀਆਂ ਵਹਿਸ਼ੀ ਕਾਰਵਾਈਆਂ
ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਸਾਲ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਦੇਵੀ-ਦੇਵਤਿਆਂ ਉੱਪਰ ਹੈਰਾਨ ਅਤੇ ਕੁਰਬਾਨ ਹੁੰਦੇ ਰਹੇ। ਬਲੀਦਾਨ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀ ਜੀਵਨ ਲੀਲਾ ਸਮਾਪਤ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਮਨੁੱਖ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਸਨ ਪਰ ਜਾਤੀਆਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਯੁੱਧ ਕਰਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਪ੍ਰੋਹਿਤਾਂ ਅਤੇ ਪੁਜਾਰੀਆਂ ਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਮਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵਰ੍ਹੇ ਸਾਰਣੀਆਂ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖ ਘਾਤ ਦੇ ਨੇਮਾਂ, ਉਪਨੇਮਾਂ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਔਖੇ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਜਾਤੀ ਲੜਾਈਆਂ 'ਚੋਂ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਰਾਜ ਹੋਂਦ 'ਚ ਆ ਗਏ। ਰਾਜਿਆਂ ਅਤੇ ਪ੍ਰੋਹਿਤਾਂ ਦੀ ਆਪਸੀ ਸਾਂਝ ਵੱਧਣ ਲੱਗੀ ਜੋ ਅੱਜ ਵੀ ਜਾਰੀ ਹੈ। ਮਿਸਰ ਵਿੱਚ ਆਕਾਸ਼ੀ ਨਛੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਵਾਚ ਕੇ ਸ਼ੁੱਭ ਆਰੰਭ ਦੱਸਿਆ ਜਾਣ ਲੱਗਿਆ (ਜੋ ਜੋਤਿਸ਼ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਸੀ)। ਲਗਪਗ ਸਾਢੇ ਤਿੰਨ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਭਾਸ਼ਾ ਬੋਲਣ ਵਾਲੀਆਂ ਆਰੀਅਨ ਕੌਮਾਂ ਮੱਧ ਏਸ਼ੀਆ 'ਚੋਂ ਆਸੇ ਪਾਸੇ ਜਰਮਨੀ, ਇਰਾਨ, ਇਰਾਕ, ਰੂਸ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਆਦਿ 'ਚ ਖਿੰਡ ਗਈਆਂ। ਲੜਾਕੀਆਂ ਆਰੀਅਨ ਕੌਮਾਂ ਨੇ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਉੱਨਤ ਸੱਭਿਆਤਾਵਾਂ ਨੂੰ ਤਹਿਸ ਨਹਿਸ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਉੱਪਰ ਯੱਗ ਪੂਜਾ ਆਦਿ ਦੇ ਨਿਯਮ ਥੋਪੇ। ਯਹੂਦੀ ਕੌਮ ਤਿੰਨ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਯੋਰੋਸ਼ਲਮ 'ਚ ਆ ਵਸੀ। ਇਸ ਨਾਮੀ ਜਾਤੀ ਹਿਬਰੂ ਦਾ ਮਿਸਰ, ਸੀਰੀਆ ਆਦਿ ਰਾਜਾਂ ਨਾਲ ਗੂੜਾ ਸਬੰਧ ਸੀ। ਹਿਬਰੂ ਦੀ ਅੰਜ਼ੀਲ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਲਿਖਤੀ ਸਾਹਿਤ ਅਤੇ ਪਵਿੱਤਰ ਗ੍ਰੰਥ ਹੈ। ਅੰਜ਼ੀਲ ਨੇ ਯਹੂਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਉਤਸ਼ਾਹ ਭਰਿਆ। ਅੰਜ਼ੀਲ ਵਿੱਚ ਉਸ ਸਮੇਂ ਮੁਤਾਬਿਕ ਉਤਸ਼ਾਹ ਵਧਾਊ ਅਤੇ ਜੀਵਨ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਵਿਚਾਰ ਸਨ। ਢਾਈ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਦੁੱਖ ਭੋਗਦਿਆਂ ਵੀ ਯਹੂਦੀਆਂ ਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ। ਤਕਰੀਬਨ 2800 ਤੋਂ 3000 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਈਸ਼ਵਰ ਦੀ ਅਦ੍ਰਿਸ਼ਟਤਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਨਿਵਾਸ ਸਥਾਨ ਕਿਤੇ ਦੂਰ ਦੁਰਾਡੇ ਹੋਣ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਯਹੂਦੀਆਂ ਨੇ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਰੱਬ, ਪ੍ਰਮੇਸ਼ਵਰ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਦਿਆਲੂ ਮੰਨਦੇ ਸਨ। ਅੰਜ਼ੀਲ ਪੜ੍ਹਣ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਸਮੇਂ ਵੀ ਪੈਗੰਬਰ ਅਖਵਾਉਣ ਵਾਲੀ ਹਸਤੀ ਪੈਦਾ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਪੈਗੰਬਰ ਅਮੋਸ (ਮੂਸਾ) ਆਜੜੀਆਂ ਦੀ ਕੌਮ ਦਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਬੱਕਰੀਆਂ ਚਾਰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਬੱਕਰੀਆਂ ਦੀ ਖੱਲ ਪਹਿਨਦਾ ਸੀ। ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੀ ਵਿਰੋਧਤਾ ਕਰਨ ਕਰਕੇ 400 ਈਸਾ ਪੂਰਵ ਸੁਕਰਾਤ ਨੂੰ ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ। ਸੁਕਰਾਤ ਦਾ ਚੇਲਾ ਪਲੈਟੋ (ਅਫਲਾਤੂਨ) ਅਤੇ ਅਗਾਂਹ ਪਲੈਟੋ ਦਾ ਚੇਲਾ ਅਰਸਤੂ (ਸਿਕੰਦਰ ਮਹਾਨ ਦਾ ਗੁਰੂ) ਵੀ ਦੇਵਤਾਵਾਦ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਸਨ। 324 ਈਸਵੀ ਪੂਰਵ Converte

ਫਰਮਾਂਹ ਆਂਗੂੰ ਸ਼ੂਕਦੇ ਐਂ

ਜੈ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਜੀ
ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਜੀ, ਆਪ ਸੁਨਾਓ
ਠੀਕ ਐ ਜੀ, ਫਰਮਾਂਹ ਆਂਗੂੰ ਸ਼ੂਕਦੇ ਐਂ
ਆਨੰਦ ਹੈ ਜੀ , ਪਰਮ ਆਨੰਦ
ਨਿਰਭੈ ,ਅੰਧ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਤੋਂ ਰਹਿਤ
ਜੱਗ ਰਚਨਾ ਸਭ ਸੱਚ
ਜੋ ਦਿਸਦਾ ਉਹ ਸੱਚਾ
ਜੋ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦਾ ਉਹ ਕਲਪਿਤ
ਜਨਮ ਦਿਨ ਮੁਬਾਰਕ ਜੀ , ਖੁਸ਼ ਰਹੋ, ਤੰਦਰੁਸਤ ਰਹੋ
ਆਪਕੀ ਇਨਾਇਤ ਹੈ।
ਇਹ ਸਭ ਮੌਸਮ ਦਾ ਸਦਕਾ ਹੈ
ਇਸ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਕੁਝ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ
ਜੇਕਰ ਮੇਰੇਗ਼ਮਲੇ ਦੇ ਫੁੱਲ ਤੈਨੂੰ ਬੜੇ ਪਿਆਰੇ ਲੱਗੇ।
Converted from Sat

ਮਨੁੱਖ

ਮਨੁੱਖ
ਮਨੁੱਖ ਕੁਦਰਤੀ ਤੌਰ ਤੇ ਸੁਆਰਥੀ, ਲਾਲਚੀ ਅਤੇ ਵਹਿਸ਼ੀ ਜਾਨਵਰ ਹੈ । ਇਸੇ ਲਈ ਇਸ ਵਾਸਤੇ
ਡਰ ਅਤੇ ਬੰਧਨ ਪੈਦਾ ਕੀਤੇ ਗਏ।
2
ਕੀੜੀ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਅਨਾਜ ਇਕੱਠਾ ਕਰਦੀ ਅਤੇ ਖਾਂਦੀ ਹੈ ਪਰ ਰਜਦੀ ਫਿਰ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਸ਼ੇਰ ਇਕ
ਵਾਰ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਕੇ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਕੁਝ ਲੋਕ ਕੀੜੀਆਂ ਵਰਗੇ ਅਤੇ ਕੁਝ ਸ਼ੇਰਾਂ ਵਰਗੇ
ਹੁੰਦੇ ਹਨ।

ਜਦ ਤਕ ਮਨ ਵਿਚ ਜੀਵਤ ਬੱਚਾ

ਜਦ ਤਕ ਮਨ ਵਿਚ ਜੀਵਤ ਬੱਚਾ---
ਚਾਨਣ ਹੋਣ ਤੇ ਹੀ ਦਿਸਣ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ, ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਚਾਹੀਦੀ ਜੋਤ ਹੋਣੀ।
ਅੱਖਾਂ ਖੁੱਲ•ੀਆਂ ਹੋਣ, ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦੀ ਵਿਚ ਪਲਕਾਂ ਦੇ ਕੋਈ ਖੜੋਤ ਹੋਣੀ।
ਜੋਤ ਵਿਚ ਜਿਗਿਆਸਾ ਵੀ ਹੋਵੇ, ਜਿਗਿਆਸਾ ਲਈ ਹੁੰਗਾਰਾ ਹੋਵੇ।
ਹੁੰਗਾਰੇ ਦੇ ਵਿਚ ਹਾਸਾ ਹੋਵੇ , ਹਾਸਾ ਨਿਰਛਲ , ਪਿਆਰਾ ਹੋਵੇ। ਜਿਵੇਂ ਮਾਸੂਮ ਬੱਚੇ ਦਾ
ਹਾਸਾ ,ਡੁਲ•ਦਾ ਸਾਰੇ ਦਾ ਸਾਰਾ ਹੋਵੇ।
Ðਰੋਗ ਦਾ ਕੋਈ ਕਾਰਨ ਹੁੰਦੈ, ਹਾਸੇ ਦਾ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਹਾਸਾ ਸਦਾ ਅਕਾਰਨ ਹੁੰਦੈ।
ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਕਾਰਜ ਦਾ ਨਿਯਮ ਹਾਸੇ ਤੇ ਨਹੀਂ ਲਾਗੂ ਹੁੰਦਾ,ਹਾਸਾ ਅਸਧਾਰਨ ਹੁੰਦੈ।
ਤੁਸੀਂ ਇਕ ਵਾਰ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਕਿਲਕਾਰੀ ਵਰਗਾ ਨਿਰਛਲ ਹਾਸਾ ਹੱਸ ਕੇ ਦੇਖੋ।
ਅਸੀਂ ਜਿਉਂਦੇ ਹਾਂ ਇਹ ਗੱਲ ਦੁਨੀਆਂ ਤਾਈਂ ਦੱਸ ਕੇ ਦੇਖੋ।
ਜਦ ਤਕ ਬੰਦੇ ਦੇ ਮਨ ਅੰਦਰ ਜੀਵਤ ਮਾਸੂਮ ਜਿਹਾ ਬੱਚਾ ਹੈ।
ਤਦ ਤਕ ਹੀ ਇਨਸਾਨ ਹੈ ਬੰਦਾ ਤਦ ਤਕ ਹੀ ਬੰਦਾ ਸੱਚਾ ਹੈ।
Con

devtian da janam 3

ਹੈ। ਇਸ ਤਕਰਾਰ 'ਚ ਹੀ ਭਿਆਨਕ ਲੜਾਈਆਂ ਹੋਣ ਲੱਗੀਆਂ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖਤਾ ਦਾ ਲਹੂ ਵਹਿਣ ਲੱਗਾ। ਜਿੰਨਾ ਖੂਨ ਇਨ੍ਹਾਂ ਧਾਰਮਿਕ ਜਨੂੰਨ ਨੇ ਵਹਾਇਆ ਹੈ ਉਨਾਂ ਕੁੱਲ ਕੁਦਰਤੀ ਆਫਤਾਂ ਐਟਮ ਬੰਬ ਹਮਲੇ, ਗੈਸ ਲੀਕ, ਹਵਾਈ, ਸੜਕ ਹਾਦਸੇ ਆਦਿ ਰਾਹੀਂ ਹੋਇਆ ਮਨੁੱਖੀ ਨੁਕਸਾਨ ਉਸ ਸਾਹਮਣੇ ਤੁੱਛ ਹੈ।
ਆਦਿ ਮਨੁੱਖੀ ਸਮਾਜ ਛੋਟੇ ਛੋਟੇ ਕਬੀਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਅਸੱਭਿਆ ਮਨੁੱਖ ਵਿੱਚ ਕਬੀਲੇ ਦੇ ਮੋਢੀ ਲਈ ਡਰ ਅਤੇ ਆਦਰ ਸੀ ਅਤੇ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵਾਲਾ ਭੈਅ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਜ਼ਜ਼ਬਿਆਂ ਨੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਅਤੇ ਕਲਪਨਾਵਾਂ ਨਾਲ ਆਦਿ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਕਾਰਨ ਧਰਮ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰਨ ਕੀਤਾ। ਪਸ਼ੂਆਂ ਦੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨੇੜਲੇ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਆਦਿ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਪਸ਼ੂ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੀ ਵੀ ਕਲਪਨਾ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਕਾਰਜ ਦਾ ਸਬੰਧ ਸਥਾਪਿਤ ਕਰਨ 'ਚ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸੇ ਕਾਰਨ ਟੂਣੇ-ਟੋਟਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਅਸਲ 'ਚ ਟੂਣਾ ਟੋਟਕਾ, ਪੂਜਾ ਅਸੱਭਿਆ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਵਿਗਿਆਨ ਹੈ। ਆਦਿ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਮਹਾਂਮਾਰੀ (ਭਿਆਨਕ ਰੋਗਾਂ) ਅਤੇ ਮੌਤ ਦੇ ਡਰ ਕਾਰਨ ਬੜੀ ਬੇਚੈਨੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਇਸੇ ਬੇਚੈਨੀ 'ਚੋਂ ਹੀ ਅਰਦਾਸ ਦਾ ਜਨਮ ਹੋਇਆ। ਇਸੇ ਡਰ ਅਤੇ ਕਲਪਨਾ 'ਚੋਂ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਜਾਦੂ, ਟੂਣੇ ਅਤੇ ਛੋਟੇ ਮੋਟੇ ਰੋਗਾਂ ਦਾ ਇਲਾਜ ਕਰਨ ਦੀ ਰੀਤ ਤੋਰੀ। ਇੱਥੋਂ ਅੱਗੇ ਕਾਫੀ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੀ ਕਾਢ ਕੱਢੀ। ਜਦ ਤਿੰਨ ਹਜ਼ਾਰ ਕੁ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਮਨੁੱਖੀ ਮਨ ਹੋਰ ਵਿਕਸਤ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਕਲਪਿਤ ਦੇਵਤਿਆਂ 'ਤੇ ਸ਼ੰਕਾ ਕਰਨ ਲੱਗਿਆ ਤਾਂ ਰੱਬ ਦੀ ਕਾਢ ਕੱਢੀ ਗਈ। ਇਹ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਕਿ ਰੱਬ ਸਭ ਦੇਵਤਿਆਂ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਹੈ। ਰੱਬ ਬਾਰੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਧਰਮਾਂ ਦੀਆਂ ਵੱਖੋ-ਵੱਖ ਕਲਪਨਾਵਾਂ ਹਨ। ਇਹ ਸਿਲਸਿਲਾ ਅਜੇ ਤੱਕ ਜਾਰੀ ਹੈ ਅਤੇ ਨਿੱਤ ਨਵੇਂ ਰੱਬ ਪੈਦਾ ਕਰਕੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਅਗਿਆਨ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਉਠਾ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕਿਰਤ ਲੁੱਟੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਕਿ ਰੱਬ ਨੂੰ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਹੀ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਦਾ ਖਾਤਮਾ ਵੀ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਹੀ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਜਿੰਨੀ ਛੇਤੀ ਇਸ ਭਰਮ ਦਾ ਖਾਤਮਾ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ, ਉਨੀ ਛੇਤੀ ਹੀ ਮਨੁੱਖ ਦੀਆਂ ਤਕਲੀਫਾਂ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਣਗੀਆਂ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖ ਝੂਠ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਸੱਚ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰ ਸਕੇਗਾ। ਵਿਗਿਆਨ ਤੇ ਤਰੱਕੀ ਦੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਇਸ ਸਮੇਂ ਧਰਮ ਅਤੇ ਰੱਬ ਹੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਰੋੜਾ ਹੈ।

ਦੇਵਤਿਆਂ ਦਾ ਜਨਮ

ਦੇਵਤਿਆਂ ਦਾ ਜਨਮ
'ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਗੁਜਾਰ ਦੀ ਖੁਦਾ ਕੀ ਤਲਾਸ਼ ਮੇਂ, ਆਪਣੀ ਨਾ ਕੀ ਤਲਾਸ਼ ਯਹੀਂ ਭੂਲ ਹੋ ਗਈ।'
ਮਨੁੱਖੀ ਸੱਭਿਅਤਾ ਦੀ ਉਮਰ ਮਸਾਂ 10 ਕੁ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਹੈ। ਉਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਨੁੱਖ ਆਮ ਪਸ਼ੂਆਂ ਵਰਗਾ ਜਾਨਵਰ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਭਾਵ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨ ਲਈ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਦੀ ਕਾਢ ਕੱਢੀ। ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਲਿਪੀਆਂ ਵਿਕਸਤ ਹੋਈਆਂ। ਭੂ ਮੱਧ ਸਾਗਰ ਅਤੇ ਹਿੰਦ ਮਹਾਂਸਾਗਰ ਦੇ ਇਲਾਕੇ 'ਚ ਸਿੰਧੂ ਘਾਟੀ, ਚੀਨ 'ਚ ਰਾਂਗਘਾਟੀ, ਇਰਾਕ 'ਚ ਦਜ਼ਲਾ ਫਰਾਤ ਅਤੇ ਮਿਸਰ 'ਚ ਨੀਲ ਨਦੀ ਘਾਟੀ ਮਨੁੱਖੀ ਸੱਭਿਅਤਾਵਾਂ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਮੁੱਖ ਕੇਂਦਰ ਸਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੱਭਿਅਤਾਵਾਂ 'ਚ ਹੀ ਕਲਾਵਾਂ ਦਾ ਜਨਮ ਹੋਇਆ। ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਸੋਚ ਵਿਕਸਤ ਹੋਣ ਲੱਗੀ, ਉਸ ਦੇ ਮਨ 'ਚ ਜਗਿਆਸਾ ਪੂਰਨ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਉੱਠਣ ਲੱਗੇ। ਜਿਵੇਂ ਅੱਜ ਡੇਢ ਦੋ ਸਾਲ ਦਾ ਬੱਚਾ ਆਪਣੀ ਜਗਿਆਸਾ ਵੱਸ ਵੱਡਿਆਂ ਨੂੰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਆਦਿ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਵੀ ਇਹੀ ਹਾਲ ਸੀ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਨੁੱਖੀ ਸੱਭਿਅਤਾ ਦੇ ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਮਨੁੱਖ ਸੂਰਜ, ਚੰਦ, ਤਾਰੇ, ਹਨ੍ਹੇਰੀ, ਅੱਗ, ਹੜ੍ਹ, ਮੀਂਹ ਆਦਿ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ, ਪਰ ਉਸਦੀ ਬੁੱਧੀ ਅਜੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਵਾਲਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਦੇਣ ਜੋਗੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਭਿਆਨਕ ਆਫਤਾਂ ਕਾਰਨ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਮਨ 'ਚ ਭਿਆਨਕ ਡਰ ਅਤੇ ਸਹਿਮ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ। ਆਦਿ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਮਨੋਭਾਵਾਂ ਦਾ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਕਰਨ ਲਈ ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਨੂੰ ਕਈ ਮੂਲ ਸੋਮਿਆਂ ਦੀ ਖੋਜ ਕਰਨੀ ਪਈ। ਅੱਜ ਦੇ ਸਮਾਜ 'ਚ ਜੋ ਅੰਧ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਪਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਇਹ ਆਦਿ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਸੋਚ ਦੀਆਂ ਕਠੋਰ ਯਾਦਾਂ ਹਨ। ਮੌਤ, ਬਿਮਾਰੀ ਆਦਿ ਦੇ ਡਰ ਤੋਂ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਟੂਣੇ ਟੋਟਕਿਆਂ ਆਦਿ ਦੀ ਕਾਢ ਕੱਢੀ। ਇਹੋ ਟੂਣੇ ਟੋਟਕਿਆਂ ਦਾ ਕਾਰਜ ਨਿਭਾਉਣ ਨੂੰ ਪ੍ਰਣਾਏ ਮਨੁੱਖ ਅੱਗੇ ਚੱਲ ਕੇ ਸੰਤ, ਸਾਧ, ਪਾਦਰੀ, ਪੁਰੋਹਿਤ, ਪੁਜਾਰੀ ਆਦਿ ਬਣੇ। ਅਸਲ 'ਚ ਮਨੁੱਖੀ ਸੱਭਿਅਤਾ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਹੀ ਵਿਹਲੜ ਵਰਗ ਵੀ ਹੋਂਦ 'ਚ ਆਉਂਦਾ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਮਨੁੱਖ ਨੇ 10 ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਖੇਤੀ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਉਸ ਕੋਲ ਆਪਣੀ ਲੋੜ ਤੋਂ ਵੱਧ ਅਨਾਜ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਵਿਹਲੜ ਵਰਗ ਨੇ ਇਹ ਵਾਧੂ ਅਨਾਜ ਹਥਿਆਉਣ ਲਈ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਪੁੰਨ ਦਾਨ ਕਰਨ ਅਤੇ ਦਸਵਾਂ ਦਸੌਂਧ ਕੱਢਣ ਆਦਿ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹੀ ਸੂਰਜ, ਚੰਦ, ਪਾਣੀ, ਹਵਾ, ਅੱਗ, ਆਕਾਸ਼, ਧਰਤੀ ਆਦਿ ਨੂੰ ਦੇਵੀ ਦੇਵਤੇ ਮੰਨ ਕੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਵਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇਵੀ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਲਗਾਤਾਰ ਵੱਧਦੀ ਗਈ। ਕਈ ਰੁੱਖ ਅਤੇ ਪਸ਼ੂ ਪੰਛੀ ਵੀ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੀ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਵਿੱਚ ਆ ਗਏ। ਸੱਪ ਦੇ ਭੈਅ ਕਾਰਨ ਉਸ ਨੂੰ ਗੁੱਗਾ ਪੀਰ ਕਹਿ ਕੇ ਪੂਜਿਆ ਜਾਣ ਲੱਗਿਆ। ਰੋਮ ਦੀ ਸੱਭਿਅਤਾ ਵਿੱਚ ਜਹੋਵਾ ਨੂੰ ਮੁੱਖ ਦੇਵਤਾ ਮੰਨਿਆ ਗਿਆ। (ਇਹ ਹੀ ਬਾਅਦ 'ਚ ਜਾ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਰੱਬ ਬਣਿਆ ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਹੀ ਇੱਕ ਰੱਬ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੋਈ) ਚੀਨੀਆਂ ਦੇ ਮੁੱਖ ਦੇਵਤੇ ਧਰਤੀ ਅਤੇ ਆਕਾਸ਼ ਸਨ। ਭਾਰਤ 'ਚ ਵੈਦਿਕ ਆਰੀਅਨਾਂ ਦੇ ਮੁੱਖ ਦੇਵਤੇ ਸੂਰਜ ਅਤੇ ਇੰਦਰ ਸਨ। ਇੰਦਰ ਆਰੀਅਨਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਯੋਧਾ ਹੀ ਸੀ। ਇੰਦਰ ਨੇ ਮੂਲ ਭਾਰਤੀ ਦਰਾਵਿੜਾਂ ਦਾ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਕਤਲੇਆਮ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਰਿਗਵੇਦ ਦੇ ਲਿਖਾਰੀਆਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸੁਰਗ ਦੇ ਦੇਵਤੇ ਦਾ ਖਿਤਾਬ ਦਿੱਤਾ। ਇਸੇ ਸਮੇਂ ਆਰੀਅਨ ਸੱਭਿਅਤਾ ਵਿੱਚ ਹੀ ਮਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਤਮਾ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਪ੍ਰਚਲਿਤ ਹੋਇਆ।

devtian da janam 2

to
ਇਸੇ ਵਿਚਾਰ ਤਹਿਤ ਮਿਸਰ 'ਚ ਮ੍ਰਿਤਕ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ਜਾਣ ਲੱਗਿਆ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੰਮੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਸੀ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ 'ਚ ਆਤਮਾ ਦੁਬਾਰਾ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰੇਗੀ ਅਤੇ ਇਹ ਜੀ ਉੱਠਣਗੇ। ਭਾਰਤ 'ਚ ਬ੍ਰਹਮਾ, ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਅਤੇ ਸ਼ਿਵਜੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਦਿਖਾਉਣ ਦੀ ਹੋੜ ਲੱਗੀ ਰਹੀ, ਪਰ ਮਹਾਤਮਾ ਬੁੱਧ ਅਤੇ ਮਹਾਂਵੀਰ ਜੈਨ ਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇਵੀ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਵਾਢਿਉਂ ਹੀ ਖੰਡਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਰੋਮ ਵਿੱਚ ਯਹੂਦੀ ਅਤੇ ਇਸਾਈ ਧਰਮ ਪੈਦਾ ਹੋਏ। ਯਹੂਦੀਆਂ ਦੇ ਪੈਗੰਬਰ ਮੂਸਾ ਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ (ਤਿੰਨ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ) ਇੱਕ ਰੱਬ ਦਾ ਸਿਧਾਂਤ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਧਾਰਮਿਕ ਗ੍ਰੰਥ ਅੰਜ਼ੀਲ ਦੀ ਸੇਧ ਵਿੱਚ ਹੀ ਇਸਾਈ ਧਰਮ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੋਈ। ਮੂਸਾ ਨਾਲ ਪ੍ਰਚਲਿਤ ਕੋਹਤੂਰ ਪਹਾੜ ਦੀ ਕਲਾਪਨਿਕ ਮੂਸਾ-ਰੱਬ ਮਿਲਣੀ (ਧਾਰਮਿਕ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਰੱਬ ਦੇ ਚਾਨਣ ਨਾਲ ਕੋਹਤੂਰ ਪਹਾੜ ਰਾਖ ਹੋ ਕੇ ਸੁਰਮੇਂ ਦਾ ਹੋ ਗਿਆ) ਇਸ ਬਾਰੇ ਉਰਦੂ ਦਾ ਸ਼ੇਅਰ ਹੈ, 'ਤੂਰ ਪਰ ਛੇੜਾ ਥਾ ਜਿਸ ਨੇ ਆਪਕੋ, ਵੋਹ ਮੇਰੀ ਦੀਵਾਨਗੀ ਥੀ, ਮੈਂ ਨਾ ਥਾ'। ਇਨ੍ਹਾਂ ਕਾਲਪਨਿਕ ਕਹਾਣੀਆਂ ਨਾਲ ਸ਼ਾਇਰੀ ਦੇ ਸੁਮੇਲ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਹ ਲੋਕ ਕਹਾਣੀਆਂ ਬਣ ਕੇ ਜਨਮਾਨਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਯਹੂਦੀਆਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੂਸਾ ਰੱਬ ਦਾ ਆਖਰੀ ਪੈਗੰਬਰ ਹੈ। ਯਹੂਦੀਆਂ ਦੇ ਗ੍ਰੰਥ ਅੰਜ਼ੀਲ ਦੀ ਸੇਧ 'ਚ ਹੀ ਬਾਈਬਲ ਦੀ ਰਚਨਾ ਹੋਈ ਅਤੇ ਇਸਾਈਆਂ ਨੇ ਈਸਾ ਨੂੰ ਸੂਲੀ 'ਤੇ ਲਟਕਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਿਹਾ ਕਿ ਯਸੂ ਮਸੀਹ (ਈਸਾ) ਰੱਬ ਦਾ ਆਖਰੀ ਪੈਗੰਬਰ ਸੀ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਧਰਮਾਂ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋ ਕੇ ਹੀ ਕੁਰਾਨ ਸ਼ਰੀਫ ਦੀ ਰਚਨਾ ਹੋਈ ਅਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਹਜ਼ਰਤ ਮੁਹੰਮਦ ਰੱਬ ਦਾ ਆਖਰੀ ਪੈਗੰਬਰ ਹੈ। ਈਸਾਈ ਅਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਇਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਰੱਬ ਨੇ ਛੇ ਦਿਨਾ 'ਚ ਦੁਨੀਆਂ ਸਾਜੀ ਅਤੇ ਸੱਤਵੇਂ ਦਿਨ ਥੱਕ ਕੇ ਅਰਾਮ ਕੀਤਾ। ਈਸਾਈਆਂ ਮੁਤਾਬਿਕ ਸੱਤਵਾਂ ਦਿਨ ਐਤਵਾਰ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਮੁਤਾਬਿਕ ਸੱਤਵਾਂ ਦਿਨ ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਸੀ। ਇਸੇ ਲਈ ਇਸਾਈਆਂ ਨੇ ਐਤਵਾਰ ਦੀ ਛੁੱਟੀ ਪ੍ਰਚੱਲਿਤ ਕੀਤੀ ਜਦੋਂ ਕਿ ਮੁਸਲਮਾਨ ਦੇਸ਼ਾਂ 'ਚ ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਦੀ ਛੁੱਟੀ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਸਾਈਆਂ ਨੇ ਤਾਂ ਬਾਈਬਲ ਅਨੁਸਾਰ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਸਾਜਣ ਦੀ ਤਰੀਕ ਵੀ ਈਸਾ ਤੋਂ 4004 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਮਿੱਥ ਦਿੱਤੀ। ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਅਨੁਸਾਰ ਰੱਬ (ਵਿਸ਼ਨੂੰ) ਸ਼ੇਸ਼ਨਾਗ ਦੀ ਸੇਜ 'ਤੇ ਆਰਾਮ ਫਰਮਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਤਨੀ ਲਕਸ਼ਮੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੈਰ ਘੁੱਟ ਰਹੀ ਸੀ। ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਨੇ ਆਪਣੀ ਨਾਭੀ 'ਚੋਂ ਬ੍ਰਹਮਾ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ (ਲਕਸ਼ਮੀ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਸਮਝੀ)। ਬ੍ਰਹਮਾ ਨੇ ਹੀ ਚਾਰ ਵੇਦਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਸਾਜੀ। ਉਂਜ ਚਾਰਾਂ ਵੇਦਾਂ 'ਚ ਅਜਿਹੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਲਿਖੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ। ਜਿਸ 'ਚ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਸਾਜਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਹੀ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਇਹ ਤੁੱਕਾ ਅਜੇ ਤੱਕ ਚੱਲਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਲੋਕ ਬਿਨਾਂ ਕਿੰਤੂ ਪਰੰਤੂ ਕੀਤਿਆਂ ਹੀ ਮੰਨੀ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਧੰਨ ਮਹਾਰਾਜ, ਧੰਨ ਮਹਾਰਾਜ ਕਰੀ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ।
ਸਾਰੇ ਧਰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਵਿਹਲੜ ਪੁਜਾਰੀ ਵਰਗ ਵੱਧਦਾ ਗਿਆ, ਉਹ ਆਪੋ-ਆਪਣੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਰੱਬ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਅਤੇ ਅਜੇ ਤੱਕ ਕਰੀ ਜਾ ਰਿਹਾ Converted f

ਰੱਬ ਦੇ ਯੱਬ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਸੁਖਾਲੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ

ਕਲਪਨਾਵਾਂ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਨਣ ਵਾਲਾ ਆਧੁਨਿਕ ਮਨੁੱਖ ਤਾਂ ਕਿਵੇਂ ਵੀ ਮੁਆਫੀ ਦੇ ਕਾਬਲ ਨਹੀਂ ਅਤੇ ਸਜ਼ਾ ਦਾ ਹੱਕਦਾਰ ਹੈ। ਗੌਤਮ ਬੁੱਧ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ (26 ਸੌ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ) ਵਿੱਚ 'ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦੀਪਕ ਆਪ ਬਨਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਵਿਚਾਰਵਾਨ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਹਰ ਸਮੇਂ ਗਿਆਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਚੱਲਣ ਦੀ ਜੀਵਨ ਜਾਚ ਸਿੱਖਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਸੁਣੀ-ਸੁਣਾਈ ਗੱਲ, ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਪਰਖ-ਪੜਚੋਲ ਦੇ ਸਿਰਫ ਮੂਰਖ ਹੀ ਮੰਨ ਸਕਦੇ ਹਨ।' ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਿਗਿਆਨਕ ਵਿਧੀ ਰਾਹੀਂ ਪਰਖ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਜਿਸ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਸਿੱਧ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ, ਉਸ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਧਰਮ ਦੇ ਖੇਤਰ 'ਚ ਆਉਂਦੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਰੱਬ, ਆਤਮਾ, ਪੁਨਰ ਜਨਮ, ਨਰਕ, ਸਵਰਗ, ਧਰਮ ਰਾਜ, ਯਮਦੂਤ (ਫਰਿਸ਼ਤੇ) ਆਦਿ ਦੀ ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਿੱਧ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਅਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੋਂਦ ਦਾ ਕੋਈ ਸਬੂਤ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਸਿਰਫ ਝੂਠੀਆਂ ਕਲਪਨਾਵਾਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਕਿਸੇ ਧਰਮ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਵੇਲੇ ਹੀ ਇਹ ਮੰਨ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਧਰਮ ਦੇ ਮੋਢੀ ਦੀ ਰੱਬ ਨਾਲ ਸਿੱਧੀ ਗੱਲਬਾਤ ਸੀ। ਇਹ ਵੀ ਕਿ ਉਹ ਰੱਬ ਦਾ ਆਖਰੀ ਪੈਗੰਬਰ (ਦੂਤ) ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਯਹੂਦੀਆਂ ਦਾ ਮੂਸਾ, ਈਸਾਈਆਂ ਦਾ ਈਸਾ, ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦਾ ਹਜ਼ਰਤ ਮੁਹੰਮਦ, ਹਿੰਦੂਆਂ ਦੇ 24 ਅਵਤਾਰ, ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ 10 ਗੁਰੂ, ਨਾਮਧਾਰੀਆਂ, ਨਿਰੰਕਾਰੀਆਂ, ਰਾਧਾ ਸੁਆਮੀਆਂ ਦੇ ਅਵਤਾਰ ਆਦਿ। ਹਿੰਦੂ, ਸਿੱਖ ਇੱਕ ਆਖਰੀ ਅਵਤਾਰ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜਿਸ ਨੇ ਅਜੇ ਆਉਣਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਨਿਹਕਲੰਕ ਅਵਤਾਰ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ।
ਧਰਮ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਨਫਰਤ ਅਤੇ ਭੇਦਭਾਵ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਧਰਮ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਦੂਜੇ ਲਈ ਅਧਰਮ ਹੈ। ਬੁੱਤ ਪੂਜਾ ਹਿੰਦੂਆਂ ਲਈ ਧਰਮ ਅਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਲਈ ਅਧਰਮ ਹੈ। ਉਹ ਬੁੱਤ ਪੂਜਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਕਾਫਿਰ (ਨਾਸਤਿਕ) ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਪਹਿਲਾਂ ਸਿੱਖ ਵੀ ਬੁੱਤ ਪੂਜਾ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਸਨ, ਪਰ ਹੁਣ ਉਹ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਬੁੱਤ ਪੂਜਕ ਹੋ ਨਿੱਬੜੇ ਹਨ। ਮਾੜੀ ਮਸਾਣੀਂ, ਯਾਦਗਾਰਾਂ, ਕਰਾਮਾਤਾਂ ਆਦਿ ਨੂੰ ਮੰਨਣ 'ਚ ਹੁਣ ਸਿੱਖ ਸਭ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਹਨ। ਧਾਰਮਿਕ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਸੱਚਾਈ 'ਤੇ ਆਧਾਰਿਤ ਨਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਅੰਨ੍ਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਅੰਧਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਜਲਦੀ ਹੀ ਜਨੂੰਨ (ਪਾਗਲਪਨ) ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰਨ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਧਾਰਮਿਕ ਪਾਗਲਪਨ ਨੇ ਕਰੋੜਾਂ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੀਆਂ ਜਾਨਾਂ ਲਈਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਅਜੇ ਵੀ ਇਹ ਸਿਲਸਿਲਾ ਜਾਰੀ ਹੈ। ਬਕੌਲ ਸ਼ਾਇਰ “ਬੰਦੇ ਨਾ ਹੋਂਗੇ ਜਿਤਨੇ ਖੁਦਾ ਹੈ ਖੁਦਾਈਂ ਮੇਂ, ਕਿਸ ਕਿਸ ਖੁਦਾ ਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸੱਜਦਾ ਕਰੇ ਕੋਈ।
Converted from Satluj

ਰੱਬ ਦੇ ਯੱਬ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਸੁਖਾਲੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ

ਰੱਬ ਦੇ ਯੱਬ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਸੁਖਾਲੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ
'ਆਦਮੀ ਕੇ ਜ਼ਿਹਨ ਮੇਂ ਥਾ ਇੱਕ ਭਿਆਨਕ ਖੌਫ,
ਉਸ ਕਾ ਕਿਸੀ ਨੇ ਖੁਦਾ ਨਾਮ ਰੱਖ ਦੀਆ।'

ਰੱਬ, ਖੁਦਾ, ਅੱਲਾ, ਗੌਡ, ਈਸ਼ਵਰ ਆਦਿ ਸਭ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚਲੇ ਡਰ ਦੇ ਹੀ ਨਾਂਅ ਹਨ। ਰੱਬ ਦੀ ਉਮਰ ਸਿਰਫ ਤਿੰਨ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਹੈ। ਤਿੰਨ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਕਿਸੇ ਗੰ੍ਰਥ ਵਿੱਚ ਰੱਬ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ। ਹਿੰਦੂ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਵਿਸ਼ਨੂੰ (ਰੱਬ) ਨੇ ਚਾਰ ਵੇਦ ਬ੍ਰਹਮਾ ਨੂੰ ਦੇ ਕੇ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਸਾਜਣ ਵਾਸਤੇ ਭੇਜਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਚਾਰ ਵੇਦਾਂ 'ਚੋਂ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣਾ ਗ੍ਰੰਥ ਰਿਗਵੇਦ ਹੈ। ਰਿਗਵੇਦ ਨੂੰ ਸਾਢੇ ਤਿੰਨ ਤੋਂ ਚਾਰ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਪੁਰਾਣਾ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਸ ਵਿੱਚ ਰੱਬ ਦਾ ਕਿਤੇ ਵੀ ਕੋਈ ਜ਼ਿੰਕਰ ਨਹੀਂ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਆਰੀਅਨ (ਸੁਰ) ਅਤੇ ਦਰਾਵੜਾਂ (ਅਸੁਰ) ਦੇ ਯੁੱਧਾਂ ਦਾ ਵਰਨਣ ਹੈ ਅਤੇ ਇੰਦਰ ਦੇ ਪ੍ਰਸੰਸਾਮਈ ਗੀਤ ਗਾਏ ਗਏ ਹਨ, ਜਿਸ ਨੇ ਲੱਖਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ 'ਚ ਅਸੁਰਾਂ (ਦਰਾਵਿੜਾਂ) ਨੂੰ ਮਾਰਿਆ। ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਿੰਨ ਹਜ਼ਾਰ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪੁਰਾਣੇ ਗ੍ਰੰਥ 'ਚ ਕਿਤੇ ਵੀ ਰੱਬ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਨਹੀਂ। ਰੱਬ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਤਿੰਨ ਕੁ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕੀਤੀ। ਮਨੁੱਖੀ ਸੱਭਿਅਤਾ ਦੀ ਉਮਰ ਦਸ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਦੇ ਕਰੀਬ ਹੈ। 8,000 ਸਾਲ ਈਸਾ ਪੂਰਵ (ਖੇਤੀ ਕਰਨ ਸਮੇਂ) ਮਨੁੱਖੀ ਸੱਭਿਅਤਾ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਰਾਹ ਪੈ ਗਈ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਨੁੱਖ ਆਮ ਪਸ਼ੂਆਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਜੰਗਲਾਂ 'ਚ ਵਿਚਰਦਾ ਸੀ। 40 ਲੱਖ ਵਰ੍ਹੇ ਦੇ ਕਰੀਬ (ਜੀਵ ਵਿਕਾਸ ਅਨੁਸਾਰ) ਮਨੁੱਖ ਇਸ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਪੈਦਾ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। 40 ਕੁ ਹਜ਼ਾਰ ਵਰ੍ਹੇ ਪਹਿਲਾਂ ਧਰਮ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੋਈ ਅਤੇ ਤਿੰਨ ਹਜ਼ਾਰ ਵਰ੍ਹੇ ਪਹਿਲਾਂ ਰੱਬ ਦਾ ਨਾਂਅ ਹੋਂਦ 'ਚ ਆਇਆ। 39 ਲੱਖ 60 ਹਜ਼ਾਰ ਵਰ੍ਹੇ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਧਰਮ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਅਤੇ 39 ਲੱਖ 97 ਹਜ਼ਾਰ ਵਰ੍ਹੇ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਰੱਬ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਹੀ ਗੁਜ਼ਾਰੇ। ਉਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇਵੀ-ਦੇਵਤਿਆਂ ਨਾਲ ਹੀ ਕੰਮ ਚੱਲਦਾ ਰਿਹਾ। ਰਿਗਵੇਦ ਵਿੱਚ 152 ਦੇਵੀ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਸਭ ਤੋਂਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਕੁਦਰਤੀ ਆਫਤਾਂ ਤੋਂ ਭੈਅਭੀਤ ਹੋ ਕੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਅੱਗੇ ਗਿੜਗਿੜਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਅਸਮਾਨ 'ਚ ਚਮਕਦੀ ਬਿਜਲੀ, ਤੇਜ ਮੀਂਹ, ਗੜ੍ਹੇ, ਹਨੇਰੀ, ਤੂਫਾਨ, ਭੁਚਾਲ, ਹੜ੍ਹ, ਜੰਗਲ ਦੀ ਅੱਗ ਦਾ ਵਰਤਾਰਾ ਜਦ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਸਮਝ 'ਚ ਨਾ ਆਉਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਇਨ੍ਹਾਂ ਅੱਗੇ ਅਰਦਾਸਾਂ ਕਰਦਾ। ਅੱਜ ਵਿਗਿਆਨਕ ਸੂਝ ਕਾਰਨ ਮਨੁੱਖ ਇਨ੍ਹਾਂ ਆਫਤਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਧਰਮ ਦਾ ਜਨਮ ਅਗਿਆਨ 'ਚੋਂ ਹੋਇਆ । ਜਿਸ ਮਕਾਨ ਦੀ ਨਹੀਂ ਦੀ ਇੱਟ ਹੀ ਟੇਢੀ ਧਰੀ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਬਾਕੀ ਉਸਾਰੀ ਬਾਰੇ ਅਸੀਂ ਖੁਦ ਹੀ ਕਲਪਨਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਅਗਿਆਨ 'ਚੋਂ ਧਰਮ ਦੀ ਉਤਪਤੀ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਜਗਿਆਸਾ (ਜਾਨਣ ਦੀ ਤਾਂਘ) ਦਾ ਹੀ ਨਤੀਜਾ ਸੀ। ਅੱਜ ਜਿਹੜੇ ਦੇਵ ਪੁਰਸ਼ ਇਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਧਰਮ ਸਿਰਫ ਮਹਿਸੂਸ ਹੀ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਕਿ ਧਰਮ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਉੱਪਰ ਆਧਾਰਿਤ ਹੈ, ਉਹ 40 ਹਜ਼ਾਰ ਵਰ੍ਹੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲੇ ਆਦਿ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਹੀ ਵਿਚਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਬੇਸ਼ੱਕ ਝੂਠੀਆਂ ਅਤੇ ਨਿਰ ਆਧਾਰ ਕਲਪਨਾਵਾਂ ਕਾਰਨ ਆਦਿ ਮਨੁੱਖ ਮੁਆਫੀ ਦੇ ਕਾਬਲ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਪਰ ਅੱਜ ਦੇ ਵਿਗਿਆਨਕ ਯੁੱਗ 'ਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਝੂਠੀਆਂ

rabb da yabb...... rabb da yabb

ਯਥਾਰਥ ਤੋਂ ਟੁੱਟ ਕੇ ਦੇਖੇ ਸੁਪਨੇ-ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ

ਯਥਾਰਥ ਤੋਂ ਟੁੱਟ ਕੇ ਦੇਖੇ ਸੁਪਨੇ ਹੀ ਖ਼ੁਦਕੁਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਦੇ ਹਨ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਤਰਕ ਨਾਲ ਸੋਚਣ ਵਾਲਾ ਮਨੁੱਖ ਕਦੇ ਵੀ ਖ਼ੁਦਕੁਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ । ਉਸਨੂੰ ਹਰ ਕਾਰਜ ਦੇ ਕਾਰਨ ਦਾ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਮੁਸੀਬਤ ਦਾ ਹੱਲ ਸੋਚ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਸਿਖ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਅੱਜ ਕੱਲ• ਦੀ ਸਿਖਿਆ, ਮਾਪਿਆਂ ਵਲੋਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਯਥਾਰਥ ਦੇ ਉਲਟ ਦਿਖਾਏ ਸੁਪਨੇ ,ਕੋਰੇ ਸਬਜ਼ਬਾਗ ਅਤੇ ਕਲਪਿਤ ਸਵਰਗ ਹੀ ਖ਼ੁਦਕੁਸ਼ੀਆਂ ਅਤੇ ਤਲਾਕ ਦਾ ਸਬੱਬ ਬਣਦੇ ਹਨ। ਜਦ ਕਿਸੇ ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਸਵਰਗੀ ਕਲਪਨਾ ਨਾਲ ਲਬਰੇਜ਼ ਕਰਕੇ ਸਹੁਰੇ ਭੇਜਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਗਾਂਹ ਪਤੀ ਨਸ਼ਈ , ਨਿਖੱਟੂ ਅਤੇ ਸਹੁਰੇ ਕਰਜ਼ਾਈ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸੱਚ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ। ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਜਦ ਆਈ ਏ ਐਸ, ਪੀ ਸੀ ਐਸ ਆਦਿ ਵੱਡੇ ਅਫਸਰ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਬੋਝ ਹੇਠ ਦਬ ਦਿਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਹਾਰਨ ਦੀ ਸੂਰਤ ਵਿਚ ਉਹ ਮਾਨਸਿਕ ਖਿੰਡਾਅ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਇਹ ਵੀ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਿਸੇ ਸਰਲ ਵਿਸ਼ੇ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਨਹੀਂ। ਇਹ ਇਕ ਬਹੁਤ ਵਿੰਗ ਵਲਾਵਿਆਂ ਅਤੇ ਜੋਖ਼ਮ ਵਾਲਾ ਰਸਤਾ ਹੈ। ਇਥੇ ਕਦਮ ਕਦਮ ਤੇ ਹਰ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਪੜ•ਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਅਜ ਕੱਲ• ਇਕ ਚਿਹਰੇ ਉਪਰ ਕਈ ਚਿਹਰੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਕ ਆਦਮੀ ਵਿਚ ਕਈ ਕਈ ਆਦਮੀ ਵਸਦੇ ਹਨ। ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਵਿਕਾਸ ਕਿਉਂਕਿ ਅਨੇਕਾਂ ਖਤਰਨਾਕ ਜੀਵਾਂ ਵਿਚ ਦੀ ਗੁਜ਼ਰਦਿਆਂ ਹੋਇਆ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਆਦਮੀ 'ਚ ਕਦੋਂ ਕਿਹੜਾ ਜਾਨਵਰ ਜਾਗ ਪਵੇ। ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤਰਕਸ਼ੀਲਤਾ ਅਤੇ ਸੱਚ ਦਾ ਰਸਤਾ ਹੀ ਅਪਣਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਧਾਰਮਿਕ ਅਡੰਬਰਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹਿ ਕੇ ਕਿਰਤ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਆਦਮੀ ਹੀ ਮਹਾਂਪੁਰਸ਼ ਹੈ। ਸਾਂÂਂੀ ਬਾਬੇ ਵਰਗੇ ਮਹਾਂਪੁਰਸ਼ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਾਇਆਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹਿਣ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਦੇਕੇ ਖੁਦ ਮਰਣ ਵੇਲੇ ਅਰਬਾਂ ਰੁਪਿਆ ਅਤੇ ਸੋਨਾ ਜਵਾਹਰਾਤ ਆਪਣੇ ਤਹਿਖਾਨਿਆਂ 'ਚ ਹੀ ਛੱਡ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਸੁਸਾਇਟੀ ਹਰਿਆਣਾ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਰਾਜਾ ਰਾਮ ਹੰਢਿਆਇਆ ਨੇ ਕਿਹਾ ਵਹਿਮਾਂ ਭਰਮਾਂ 'ਚ ਫਸੇ ਮਨੁੱਖ ਕਦੇ ਵੀ ਸੁਖ ਸ਼ਾਂਤੀ ਵਾਲੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਹੀਂ ਜਿਉਂ ਸਕਦੇ। ਵਿਗਿਆਨ ਨੇ ਇਹ ਸਿੱਧ ਕਰ ਦਿਤਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਸਮੁੱਚੇ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਵਿਚ ਨਾ ਕੋਈ ਗ਼ੈਬੀ ਸ਼ਕਤੀ, ਨਾ ਭੂਤ ਪ੍ਰੇਤ , ਨਾ ਆਤਮਾ , ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਨਰਕ ਸੁਰਗ ਹੈ। ਇਹ ਸਭ ਚਾਲਾਕ ,ਲੁਟੇਰੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਕਾਢਾਂ ਹਨ। ਕੁਦਰਤ ਆਪਣੇ ਆਪ 'ਚ ਪਰੀਪੂਰਣ ਹੈ ਅਤੇ ਸਵੈਚਾਲਕ ਹੈ।
ਨਰੋਈਆਂ ਸਖਸ਼ੀਅਤਾਂ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਵਿਗਿਆਨਕ ਸੋਚ ਦੇ ਧਾਰਨੀ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਝੂਠ ਇਕ ਜੰਗਲੀ ਬੂਟੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਜੰਗਲ 'ਚ ਨਹੀਂ ਉਗਣ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਝੂਠ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕਮਜੋਰ ਆਦਮੀ ਬੋਲਦੇ ਹਨ । ਸੱਚ ਬੋਲਣ ਨਾਲ ਆਦਮੀ 'ਚ ਨਵੀਂ ਤਾਕਤ ਦਾ ਸੰਚਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸੱਚ ਬੋਲਣ ਦਾ ਸੱਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਫਾਇਦਾ ਇਹ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਬੋਲ ਕੇ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਰੱਖਣਾ ਪੈਂਦਾ।

ਰੱਬ?
ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਰੱਬ ਹੈ
ਇਹ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਯੱਬ ਹੈ।
ਜਾਂ ਜਾਬ•ਾਂ ਦਾ ਭੇੜ ਹੈ,
ਮਾਨਵਤਾ 'ਚ ਦੁਫੇੜ ਹੈ।
ਸੱਭਿਅਤਾ ਜਾਂ ਹੋਈ ਜਵਾਨ ਸੀ
ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਏ ਸ਼ੈਤਾਨ ਸੀ।
ਜੋ ਵਿਹਲੇ ਬਹਿ ਕੇ ਖਾਂਵਦੇ, ਤੇ ਕਿਰਤੀਆ ਤਾਈਂ ਡਰਾਂਵਦੇ।
ਰੱਬ ਸਿਰਜਣਹਾਰੇ ਬਣ ਗਏ! ਰੱਬ ਦੇ ਹਰਕਾਰੇ ਬਣ ਗਏ।
ਉਨ•ਾਂ ਵਿਹਲੇ ਬਹਿ ਜੰਗਲਾਂ ਵਿਖੇ,
ਸੀ ਢੇਰ ਗੰ੍ਰਥਾਂ ਦੇ ਲਿਖੇ।
ਜੋ ਰਾਜੇ ਰਾਜ ਕਮਾਂਵਦੇ, ਉਹ ਵੀ ਉਨ•ਾਂ ਕੋਲ ਜਾਂਵਦੇ,
ਇਹ ਵੀ ਸਮਿਆਂ ਦਾ ਗੇੜ ਸੀ, ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਹੋਇਆ ਨੇੜ ਸੀ।
ਅੱਜ ਤੱਕ ਜੋ ਚੱਲਿਆ ਆ ਰਿਹਾ ਤੇ ਬੰਦਾ ਛਲਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ।
ਫਿਰ ਰੱਬ ਦੀਆਂ ਪੈ ਗਈਆਂ ਵੰਡੀਆਂ, ਬੰਦੇ ਦੀਆਂ ਹੋਈ ਭੰਡੀਆਂ।
ਮਜ਼ਹਬਾਂ ਦੇ ਕਲਮੇ ਪੜ•ਦਿਆਂ
ਤੇ ਰੱਬ ਦੇ ਨਾਂਅ 'ਤੇ ਲੜਦਿਆਂ
ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ਜਨੂੰਨ ਸੀ
ਸਦੀਆਂ ਤੱਕ ਡੁੱਲਿ•ਆ ਖੂਨ ਸੀ।
ਇਹ ਖੂਨ ਅੱਜ ਵੀ ਡੁੱਲ ਰਿਹਾ
ਕਿਰਤੀ ਕਾਮਾ ਹੈ ਰੁਲ ਰਿਹਾ।
ਇਨ•ਾਂ ਵਿਹਲੜਾਂ ਤਾਈਂ ਟਾਲੀਏ
ਆਓ ਆਪਣੀ ਕਿਰਤ ਸੰਭਾਲੀਏ
ਸਭ ਤੋਂ ਹੋ ਕੇ ਬੇਵਾਸਤਾ
ਇਸ ਰੱਬ ਦਾ ਵੱਢੀਏ ਫਾਸਤਾ
ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਰੱਬ ਹੈ
ਇਹ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਯੱਬ ਹੈ।
**

ਮਨ ਦਾ ਡਰ
ਨਾ ਇਹ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਬੁਝਾਰਤ
ਨਾ ਇਹ ਗੋਰਖਧੰਦਾ
ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਡਰ 'ਚੋਂ ਹੀ ਰੱਬ ਸਿਰਜ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਬੰਦਾ।
ਭਾਈ, ਪੰਡਿਤ, ਮੁੱਲਾਂ ਇਹ ਡਰ
ਹੋਰ ਵਧਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ
ਇਸੇ ਆਸਰੇ ਚੱਲਦਾ
ਵਿਹਲੜ ਸ਼ੈਤਾਨਾਂ ਦਾ ਧੰਦਾ

kvi o wach 5-8 -11

1ਕਵੀ ਓ ਵਾਚ
Îਮੁੱਠੀ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਜੁਗਨੂੰ ਘੁੱਟ ਐਵੇਂ ਇਸ ਮੌਤੇ ਨਾ ਇਸਨੂੰ ਮਾਰ ਪਿਆਰੇ।
ਇਸ਼ਕ ਕਰਨਾ ਸਿਖ ਲੈ ਫੁੱਲ ਕੋਲੋਂ ਮਹਿਕ ਆਪਣੀ ਦੇਹ ਖਿਲਾਰ ਪਿਆਰੇ।
ਖੁਦ ਤਿਤਲੀਆਂ ਆਉਣਗੀਆਂ ਚਲਕੇ ਖਾਹਮਖਾਹ 'ਵਾਜ਼ਾਂ ਨਾ ਮਾਰ ਪਿਆਰੇ।
ਸਿਰਫ ਕਵੀ ਹੀ ਕਰ ਮਹਿਸੂਸ ਸਕਦੈ ਮੋਈ ਤਿਤਲੀ ਦਾ ਕਿੰਨਾ ਭਾਰ ਪਿਆਰੇ।
ਕਾਹਤੋਂ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦਾ ਚੁਕੀ ਬੋਝ ਫਿਰਦੈਂ ਅਜ ਕਲ• ਲੈਂਦੇ ਲੋਕੀ ਸਾਰ ਪਿਆਰੇ।
Ñਲੋਕ ਵੇਚਦੇ ਰੱਦੀ ਦੇ ਭਾਅ ਜਿਸਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਹੀਂ ਪੁਰਾਣਾ ਅਖਬਾਰ ਪਿਆਰੇ।
2
ਪੜਿ•ਆ ਪੁੱਤ ਪਟਵਾਰੀ ਦਾ ਦੇਖ ਕਿੱਦਾਂ ਸੋਲਾਂ ਦੂਣੀ ਨੂੰ ਆਖਦਾ ਅੱਠ ਅੜੀਏ।
ਹੱਸਦੇ ਰਹਿਣ ਗੰਵਾਰ ਤੇ ਮਰਣ ਚਿੜੀਆਂ ਸਾਰਾ ਕਾਮੇ ਦੀ ਭੂਰੀ 'ਤੇ 'ਕੱਠ ਅੜੀਏ।
Ñਲੋਕ ਰਾਜ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਇਹ ਮੱਝ ਉਹਦੀ ਜੀਹਦੇ ਹੱਥ ਹੈ ਸੋਨੇ ਦੀ ਲੱਠ ਅੜੀਏ।
ਵਿਹਲੜ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਹੈ ਤੂੰ ਇਹ ਸ਼ੈਤਾਨ ਘੜਿਆ ਕੀ ਕਰੇਂਗੀ ਪੂਜ ਕੇ ਮੱਠ ਅੜੀਏ।
3
Îਮੇਰੀ ਮਹਿਕ ਚੁੰਮਣ ਦੇਹ ਕੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਫੁੱਲ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਪਹਿਲਾਂ ਮੁਰਝਾਉਣ ਤੋਂ ਨੀ।
ਇਸ ਤਰਾਂ ਤਾਂ ਦੋਸਤੀ ਹੈ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੀ ਫਿਰ ਵੀ ਲੋਕ ਡਰਦੇ ਨਹੀਂ ਅਜ਼ਮਾਉਣ ਤੋਂ ਨੀ।
ਖੀਸਾ ਅਕਲ ਦਾ ਕੱਟਿਆ ਹੈ ਜਾਂਦਾ ਕੀ ਹੈ ਥੁੜਿ•ਆ ਤੀਰਥਾਂ 'ਤੇ ਨਹਾਉਣ ਤੋਂ ਨੀ।
ਜਿਹੜਾ ਆਦਮੀ ਨਹੀਂ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਆਉਂਦਾ ਲੈਣਾ ਕਿਸੇ ਕੀ ਉਸਦੇ ਜਿਉਣ ਤੋਂ ਨੀ।
4
ਹਰ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਹੀ ਸੋਚਦਾ ਇਥੇ ਕੇਹੀ ਚੰਦਰੀ ਵਗੀ ਹੈ ਵਾਅ ਪਿਆਰੇ।
ਜਲਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਫਿਕਰ ਨਹੀਂ ਹਰ ਕੋਈ ਘਰ ਆਪਣਾ ਹੀ ਰਿਹਾ ਬਚਾ ਪਿਆਰੇ।
ਰੀਂਘ ਰਹੀ ਇਸ ਹਿਯਾਤ ਦਾ ਕੀ ਕਰੀਏ ਕੋਈ ਵੈਦ ਨਾ ਦੱਸੇ ਉਪਾਅ ਪਿਆਰੇ।
ਵਿਹਲੜ ਕਰਦੇ ਐਸ਼ ਸਾਡੀ ਕਿਰਤ ਉਤੇ ਸਾਨੂੰ ਕਿਸਮਤਾਂ ਵਿਚ ਉਲਝਾ ਪਿਆਰੇ।
5
ਦਾਅ ਮੰਤਰੀ ਮੰਡਲ ਵਿਚ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ ਜੋੜ ਲਏ ਨੇ ਮਾਇਆ ਦੇ ਢੇਰ ਮੀਆਂ।
ਭੱਠੇ ,ਪੰਪ ਪਰਮਿਟ ਲਏ ਮਿੰਨ•ੀਆਂ ਦੇ ਸਿਕੰਦਰ ਵਕਤ ਦੇ ਬਣੇ ਧਨ ਕੁਬੇਰ ਮੀਆਂ।
ਹਾਰ ਗਏ ਸਾਂ ਨਵੇਂ ਜਿਹੇ ਇਕ ਛੋਕਰੇ ਤੋਂ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਹੈ ਨਿਕਲਦੀ ਲੇਰ ਮੀਆਂ ।
ਟਿਊਬਾਂ ਜਗਣ ਵਜ਼ੀਰਾਂ ਦੀਆਂ ਕੋਠੀਆਂ ਵਿਚ ਐਪਰ ਵੋਟਰਾਂ ਘਰੇ ਹੈ ਹਨੇਰ ਮੀਆਂ।

ਪਹਿਲਾਂ ਸੂਰਜ ਚੌਰਸ ਹੁੰਦਾ ਸੀ

ਪਹਿਲਾਂ ਸੂਰਜ ਚੌਰਸ ਹੁੰਦਾ ਸੀ
ਲਓ ਜੀ ,ਅੱਜ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇੱਕ ਵੇਦਾਂ ਪੁਰਾਣਾਂ ਦੀ ਕਥਾ ਸੁਣਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਹਵਾਲਾ (ਮਹਾਨ ਕੋਸ਼ ਸਫਾ1095)ਵਿਸ਼ਵਕਰਮਾ-ਰਿਗਵੇਦ ਅਨੁਸਾਰ ਸੰਸਾਰ ਰਚਣ ਵਾਲਾ।ਇਸਦੇ ਸਾਰੇ ਪਾਸੇ ਮੂੰਹ, ਪੈਰ ਅਤੇ ਬਾਹਾਂ ਹਨ। ਸੰਸਾਰ ਦੀ ਰਚਨਾ ਕਰਨ ਵੇਲੇ ਇਹ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਤੋਂ ਕੰਮ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਵਿਚ ਇਹਨੂੰ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦਾ ਚੀਫ ਇੰਜਨੀਅਰ ਲਿਖਿਆ ਹੈ। ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੇ ਰੱਥ ਅਤੇ ਸ਼ਾਸ਼ਤਰ ਇਸੇ ਨੇ ਹੀ ਬਣਾਏ । ਇਸਦੇ ਹੁਨਰ 'ਤੇ ਧਰਤੀ ਖੜ•ੀ ਹੈ। ਇਸਨੇ ਆਪਣੀ ਪੁਤਰੀ ਸੰਜਨਾ ਦਾ ਵਿਆਹ ਸੂਰਜ ਨਾਲ ਕੀਤਾ । ਸੰਜਨਾ ਸੂਰਜ ਦਾ ਸੇਕ ਨਾ ਸਹਾਰ ਸਕੀ। ਫਿਰ ਬਾਬਾ ਵਿਸ਼ਵਕਰਮਾ ਜੀ ਨੇ ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਸਾਣ(ਖਰਾਦ) 'ਤੇ ਲਾਕੇ ਇਹਦਾ ਚੌਰਸ ਮੂੰਹ ਗੋਲ ਕੀਤਾ ਇਸ ਤਰਾਂ ਉਸਦਾ ਅਠਵਾਂ ਭਾਗ ਛਿਲਿਆ ਗਿਆ ਜਿਸ ਨਾਲ ਸੂਰਜ ਦਾ ਸੇਕ ਘਟ ਹੋ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਹੀ ਸੰਜਨਾ ਸੂਰਜ ਦੀ ਪਤਨੀ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਸਕੀ।
ਮਹਾਨ ਕੋਸ਼ ਦਾ ਹੀ ਇਕ ਹੋਰ ਹਵਾਲਾ(ਸਫਾ 432) ਗੰਗਾ-ਭਾਰਤ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪਵਿਤਰ ਮੰਨੀ ਜਾਂਦੀ ਨਦੀ। ਜੋ ਹਰਦੁਆਰ ਤੋ 180 ਮੀਲ ਉਪਰ ਹੈ ਇਸਦੀ ਉਚਾਈ 13800ਫੁਟ ਮੰਨੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਪੁਰਾਣਾ 'ਚ ਇਸ ਬਾਰੇ ਅਨੇਕ ਕਥਾਵਾਂ ਪ੍ਰਚਲਤ ਹਨ। ਬਾਲਮੀਕਯ ਰਮਾਇਣ 'ਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਹਿਮਾਚਲ ਪਰਬਤ ਦੇ ਘਰ ਸੁਮੇਰ ਦੀ ਕੰਨਿਆ ਮੇਨਕਾ ਦੇ ਪੇਟੋਂ ਗੰਗਾ ਅਤੇ ਉਮਾ ਦੋ ਭੈਣਾ ਪੈਦਾ ਹੋਈਆਂ। ਇਕ ਵਾਰ ਸ਼ਿਵਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਨੇ ਆਪਣਾ ਵੀਰਜ ਗੰਗਾ ਵਿਚ ਪਾਇਆ ਪਰ ਗੰਗਾ ਉਸਨੂੰ ਧਾਰਨ ਨਾ ਕਰ ਸਕੀ । ਉਹ ਗਰਭ ਸਿਟ ਕੇ ਬ੍ਰਹਮਾ ਦੇ ਕਰਮੰਡਲ ਵਿਚ ਜਾ ਵੜੀ। ਫਿਰ ਭਗੀਰਥ ਰਿਸ਼ੀ ਨੇ ਗੰਗਾ ਨੂੰ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਤਪੱਸਿਆ ਕੀਤੀ । ਬ੍ਰਹਮਾ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਗੰਗਾ ਭੇਜ ਤਾਂ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ਇਸਨੂੰ ਧਰਤੀ ਤੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੌਣ ਰੋਕੇਗਾ। ਸ਼ਿਵਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਨੇ ਗੰਗਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਤੇ ਰੋਕਣ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕਰ ਲਿਆ । ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਜਟਾਜੂਟ ਐਨਾ ਵਧਾ ਲਿਆ ਕਿ ਗੰਗਾ ਬਾਰਾਂ ਸਾਲ ਵਿਚੇ ਹੀ ਉਲਝੀ ਰਹੀ । ਫਿਰ ਭਗੀਰਥ ਨੇ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਸ਼ਿਵਜੀ ਨੇ ਗੰਗਾ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਭੇਜਿਆ। ਨੋਟ-ਇਸ ਲਈ ਮਹਾਨ ਭਾਰਤ ਦੇ ਲੋਕ ਗੰਗਾ ਨੂੰ ਮਾਤਾ ਮੰਨਕੇ ਪੂਜਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਦੂਜੇ ਦਰਿਆਵਾਂ ਵਾਂਗ ਪਹਾੜਾਂ ਤੋਂ ਬਰਫ ਖੁਰਣ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ , ਇਹ ਤਾਂ ਭਾਈ ਬ੍ਰਹਮਾ ਜੀ ਦੇ ਕਰਮੰਡਲ ਤੋਂ ਵਾਇਆ ਸ਼ਿਵਜੀ ਜਟਾ ਹੋਕੇ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ 94171 20427

ਦੋ ਹੀ ਕਾਰਗਰ ਤਰੀਕੇ ਨੇ ਲੁੱਟਣ ਦੇ ਲਾਲਚ ਦਿਓ ਅਤੇ ਡਰਾਓ ਆਦਮੀ ਨੂੰ।

ਦੋ ਹੀ ਕਾਰਗਰ ਤਰੀਕੇ ਨੇ ਲੁੱਟਣ ਦੇ ਲਾਲਚ ਦਿਓ ਅਤੇ ਡਰਾਓ ਆਦਮੀ ਨੂੰ।
ਨਰਕਾਂ ਦੀ ਅੱਗ, ਸੁਰਗ ਦਾ ਲਾਲਚ ਹਰ ਵਕਤ ਇਹ ਹੀ ਦਿਖਾਓ ਆਦਮੀ ਨੂੰ।
ਕਿਰਤ ਕਰੋ ਤੇ ਇਛਾ ਫਲ ਦੀ ਕਰੋ,ਆਖੋ ਮੰਦਰੀਂ ਚੜ•ਾਵਾ ਚੜਾਓ ਆਦਮੀ ਨੂੰ।
ਚੁਰਾਸੀ ਲੱਖ ਜੂਨ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਜੇ ਹੋਣਾ ਗਧਾ ਬਨਣ ਲਈ ਸਮਝਾਓ ਆਦਮੀ ਨੂੰ।
ਤਰਕ ,ਦਲੀਲਾਂ ਲਈ ਨਫ਼ਰਤ ਸਿਖਾਓ ਬਸ ਲਾਈਲੱਗ ਹੀ ਬਣਾਓ ਆਦਮੀ ਨੂੰ।
ਧਰਮ ਸਥਾਨਾਂ ਤੇ ਜੋ ਮੱਥਾ ਨਾ ਟੇਕੇ ਬਸ ਆਦਮੀ ਤੋਂ ਹੀ ਉਸ ਵਢਾਓ ਆਦਮੀ ਨੂੰ।
ਲੁੱਟ ,ਗਰੀਬੀ ਉਪਰ ਵਾਲੇ ਦੀ ਹੀ ਰਜਾ ਹੈ ਭਾਣੇ 'ਚ ਰਹਿਣਾ ਸਿਖਾਓ ਆਦਮੀ ਨੂੰ।
ਪਾਗਲ ਨੇ ਜੋ ਆਪਣੇ ਹਕੂਕ ਮੰਗਦੇ ਨੇ ਭਾਵੀ ਦਾ ਫਲਸਫਾ ਪੜ•ਾਓ ਆਦਮੀ ਨੂੰ।
ਸੰਤਾਂ ਨੇ ਵੱਸ ਕਰ ਲਈ ਹੈ ਇਹ ਮਾਇਆ,ਹੋਰਾਂ ਲਈ ਨਾਗਣੀ ਬਚਾਓ ਆਦਮੀ ਨੂੰ।
ਸਾਇੰਸ ਦੀ ਨਿੰਦਿਆ ਕਰੋ ਜਿੰਨੀ ਹੋਵੇ ਵਿਗਿਆਨ ਖਿਲਾਫ ਭੜਕਾਓ ਆਦਮੀ ਨੂੰ।
ਜਹਾਜਾਂ 'ਚ ਝੂਟੇ ਲਉ ਐਪਰ ਆਖੋ ਕਿ ਜੋ ਵਿਗਿਆਨੀ ਹੈ ਮਾਰ ਮੁਕਾਓ ਆਦਮੀ ਨੂੰ।
ਧਰਤੀ ਬਲਦ ਦੇ ਸਿੰਗ 'ਤੇ ਹੀ ਖੜ•ੀ ਹੈ ,ਨਹੀਂ ਘੁੰਮਦੀ ਕਹਿ ਬਹਿਕਾਓ ਆਦਮੀ ਨੂੰ।
ਹਿੰਦੂ,ਮੁਸਲਿਮ ,ਸਿੱਖ ਈਸਈ ਬਣਾਓ ਐਪਰ ਨਾ ਬੰਦਾ ਕਦੇ ਵੀ ਬਣਾਓ ਆਦਮੀ ਨੂੰ।
ਐ ਸ਼ਾਕਾਹਾਰੀ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਬਾਬਿਓ ਇਹ ਖੁੱਲ• ਹੈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿ ਲੁੱਟੋ, ਖਾਓ ਆਦਮੀ ਨੂੰ।



Converted from Satluj to Unicode

ਸੱਚੇ ਸੌਦੇ ਦੇ ਵਿਚ ਵੀ ਹੈ ਖੋਟ ਰਲਿਆ

ਜੀਵਨ ਝੂਠ ਨਹੀਂ ਹੈ ਇਹ ਸੱਚ ਕੋਰਾ ਮੌਤ ਜੀਵਨ ਦਾ ਇੱਕ ਪੜਾਅ ਬੇਲੀ,
ਜਿਹੜੇ ਮੌਤ ਨੂੰ ਹੀ ਸਿਰਫ ਸੱਚ ਕਹਿੰਦੇ ਰਹੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤਾਈਂ ਛੁਟਿਆ ਬੇਲੀ।
ਵਿਹਲੜ ਸਾਧ ਨੇ ਆਖਦੇ ਝੂਠ ਜਿਉਣਾ ਕਰਦੇ ਐਸ਼ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਡਰਾ ਬੇਲੀ।
ਇਸ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਕਰਨ ਲਈ ਹੋਰ ਸੋਹਣਾ ਗੀਤ ਿਆਪੇ ਆਵਣੇ ਮੇਮਣੇ ਨਹੀਂ ਚਰਕੇ-----27-7-11
ਆਪੇ ਆਵਣੇ ਮੇਮਣੇ ਨਹੀਂ ਚਰਕੇ ਰੱਬ ਉਤੇ ਇਹ ਝੂਠੀਆਂ ਡੋਰੀਆਂ ਨੇ।
ਥਾਂ ਥਾਂ ਨੇ ਬੜੇ ਬਘਿਆੜ ਬੈਠੇ ਜਿਹਨਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਫਸਲਾਂ ਭੋਰੀਆਂ ਨੇ।
ਗਧੀਗੇੜ ਪਾਕੇ ਤੈਨੂੰ ਕਿਸਮਤਾਂ ਦੇ ਤੋਰੀ ਫੁਲਕੀਆਂ ਵਿਹਲੜਾਂ ਤੋਰੀਆਂ ਨੇ।
ਡੇਰਾ ਡਾਂਗ ਤੇ ਰੱਖਣਾ ਸਿਖ ਬੀਬਾ ਤੈਨੂੰ ਮਾਰਿਆ ਸਿਰਫ ਕਮਜੋਰੀਆਂ ਨੇ।
2
ਨੀਰ ਭਰੇ ਉਦਾਸ ਦੋ ਨੈਣ ਕਾਲੇ ਉਡੀਕ ਸੱਸੀ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਬਲੋਚ ਦੀ ਹੈ।
ਲਿੱਸੀ ਸ਼ਕਲ ਇਕ ਪਾ ਰਹੀ ਔਂਸੀਆਂ ਰੋਜ ਮਾਸ ਆਪਣੇ ਜਿਗਰ ਦਾ ਨੋਚਦੀ ਹੈ।
ਉਹ ਹੈ ਕੌਣ ਤੇ ਕਿਥੇ ਹੈ ਪਤਾ ਹੈ ਨਹੀਂ ਰੂਹ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਲੋਚਦੀ ਹੈ।
ਕਦੋਂ ਖਿੜਣਗੇ ਇਥੇ ਗੁਲਾਬ ਕਾਲੇ ਬੁਲਬੁਲ ਦੂਰ ਕਿਤੇ ਬੈਠੀ ਸੋਚਦੀ ਹੈ।
3
ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਵੰਡਣੀ ਸਾਰੇ ਸਮਾਜ ਅੰਦਰ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤੀ ਦੀ ਸਲਤਨਤ ਹੁੰਦੀ।
ਜ਼ਾਲਿਮ ਦਿਲ ਐਪਰ ਵੰਡਦੇ ਨੇ ਪੀੜਾਂ ਚੁਕੀ ਉਹਨਾਂ ਤਾਂ ਅੱਤ ਹੁੰਦੀ।
ਭਲੇ ਲੋਕ ਨੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਬੀਜ ਦਿੰਦੇ ਧਰਤ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਜਦਸਂ ਵੱਤ ਹੁੰਦੀ।
ਲਗਦੀ ਗ਼ਮ ਦੀ ਬਹੁਤ ਬਰਸਾਤ ਭੈੜੀ ਚਿਉਂਦੀ ਮਨ ਦੀ ਜਦੋਂ ਹੈ ਛੱਤ ਹੁੰਦੀ।

Ñ4
ਜ਼ੰਦਗੀ ਦੇ ਨਵੋਂ ਗਾ ਬੇਲੀ।
5
ਸੱਚੇ ਸੌਦੇ ਦੇ ਵਿਚ ਵੀ ਹੈ ਖੋਟ ਰਲਿਆ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋਰ ਤੇ ਕਰਦੇ ਨੇ ਹੋਰ ਬਾਬੇ।
ਭੇਸ ਸਾਧਾਂ ਦਾ ਧੂਣੀ ਰਮਾਈ ਰੱਖਦੇ ਕਢਦੇ ਦਿਲਾਂ 'ਚੋਂ ਨਹੀਂ ਪਰ ਖੋਰ ਬਾਬੇ।
ਪਾਉਂਦੇ ਰੇਸ਼ਮੀ ਚੋਲੇ ਸੁਗੰਧ ਵਾਲੇ ਕਾਰ ਰੱਖਦੇ ਮਹਿੰਗੀ ਤੇ ਨਵੀਂ ਨਕੋਰ ਬਾਬੇ।
ਤਪੋਂ ਰਾਜ ਤੇ ਰਾਜੋਂ ਨਰਕ ਕਹਿੰਦੇ ਪਰ ਰਾਜ ਕਰਨ ਲਈ ਲਾਉਂਦੇ ਜੋਰ ਬਾਬੇ।
ਆਵਾਜ਼ ਕਰਕੇ ਫੁੱਲ ਲਾਊਡ ਸਪੀਕਰਾਂ ਦੀ ਸੁਬ•ਾ ਸ਼ਾਮ ਕਰਦੇ ਬੜਾ ਸ਼ੋਰ ਬਾਬੇ।
ਵੋਟਾਂ ਪਾਉਣ ਦੇ ਵੀ ਹੁਕਮ ਨੇ ਦੇਣ ਲੱਗੇ ਰੀਤ ਵੱਖਰੀ ਹੀ ਰਹੇ ਹੁਣ ਤੋਰ ਬਾਬੇ।
ਨੁਕਤਾਚੀਂ ਦਾ ਮਿੰਟ ਵਿਚ ਕਤਲ ਕਰਵਾਉਂਦੇ ਬੜੇ ਜ਼ਾਲਿਮ ਤੇ ਬੜੇ ਕਠੋਰ ਬਾਬੇ।
ਮਾਇਆ ਨਾਗਣੀ ਨਾਗਣੀ ਆਖਕੇ ਤੇ ਫਿਰ ਢੇਰ ਮਾਇਆ ਦੇ ਕਰਨ ਸਟੋਰ ਬਾਬੇ।
<
6
ਖੱਟਿਆ ਕੀ ਉਜਾੜ ਦੇ ਵਿਚ ਜਾਕੇ ਚੰਗੇ ਰਹਿੰਦੇ ਜੇ ਵੱਸਦੇ ਘਰੇ ਰਹਿੰਦੇ।
ਆਹ ਚੰਦਰਾ ਵੇਲਾ ਸੀ ਨਹੀਂ ਆਉਣਾ ਖ਼ੁਦਗ਼ਰਜ ਸਿਆਸਤ ਤੋਂ ਪਰ•ੇ ਰਹਿੰਦੇ।
ਨਿੱਘ ਉਡਿਆ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿਸ ਪਾਸੇ ਹੱਥ ਦੋਸਤਾਂ ਦੇ ਠਰੇ ਠਰੇ ਰਹਿੰਦੇ।
ਵਿਰਲੇ ਮਿਲਣਗੇ ਜਗਤ ਵਿਚ ਅਮਰਜੀਤਾ ਸਚੀਂ ਮੁੱਚੀਂ ਜੋ ਆਦਮੀ ਖਰੇ ਰਹਿੰਦੇ।

ਖੀਰ ਖਵਾਉਣ ਤੋਂ ਪਿਛੋਂ ਦੰਦ ਖਸਾਈ ਦੇਣੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ------

ਖੀਰ ਖਵਾਉਣ ਤੋਂ ਪਿਛੋਂ ਦੰਦ ਖਸਾਈ ਦੇਣੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ------
(ਇਹ ਗ਼ਜ਼ਲ ਨਹੀਂ-----ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ)
ਆਪਸ ਦੇ ਵਿਚ ਕਿੰਨਾ ਪਾੜਾ ਯਾਰੋ ਸਿਖ ਤੇ ਭਾਈ ਦਾ। ਸਿੱਖ ਦੇ ਲੀਰਾਂ ਭਾਈ ਵਲੋਂ ਰੇਸ਼ਮ ਪੱਟ ਹੰਢਾਈਦਾ।
ਇਕ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਇਕੋ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਨਾਲ ਸਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ਆਪੋਆਪਣੀਆਂ ਜਾਤਾਂ ਦਾ ਗੁਰਦਵਾਰਾ ਹੈ ਬਣਾਈਦਾ।
ਇਕ ਨੂਰ ਤੋਂ ਸਭ ਜੱਗ ਉਪਜਿਆ ਕਹਿੰਦੇ ਸੁਣਦੇ ਹਾਂ ਪਰ ਦਲਿਤ ਗ੍ਰੰਥੀ ਕੋਲੋਂ ਕੜਾਹ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦਿ ਨਹੀਂ ਵਰਤਾਈਦਾ।
ਗੀਤਾ ਆਖੇ ਕਿਰਤ ਕਰੋ ਪਰ ਫਲ ਦੀ ਇਛਾ ਮੱਤ ਕਰੋ ਸੱਤ ਬਚਨ ਕਹਿ ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਅੱਗੇ ਹੈ ਸੀਸ ਝੁਕਾਈਦਾ ।
ਪਾਠ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪਾਠੀ ਆਪਣਾ ਫਲ ਮੰਗ ਲੈਂਦੇ ਲਓ ਬਾਬਾ ਜੀ! Ñਲਓ ਸੁਆਮੀ ਜੀ! ਕਹਿਕੇ ਝੱਟ ਫੜਾਈਦਾ।
ਖੀਰ ਖਵਾਉਣ ਤੋਂ ਪਿਛੋਂ ਦੰਦ ਖਸਾਈ ਦੇਣੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਚੁੱਕ ਕਣਕ ਦਾ ਗੱਟਾ ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਦੇ ਘਰੇ ਪੁਚਾਈਦਾ।
ਇਕ ਨੂਰ ਤੋਂ ਉਪਜੇ ਹਾਂ ਪਰ ਲੰਗਰ ਵੱਖੋ ਵੱਖਰੇ ਨੇ ਦਲਿਤ ਅਛੂਤਾਂ ਤਾਈਂ ਹੈ ਵੱਖਰੀ ਪੰਗਤ ਵਿਚ ਬਿਠਾਈਦਾ।
Ðੂਰੂੰਮੀ ਡਰਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਕੋਈ ਦਲਿਤ ਰੌਲ ਨਹੀਂ ਲਾ ਸਕਦਾ ਭਾਵੇਂ ਕਰਨਾ ਆਵੇ Àਸਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਪਾਠ ਸਫਾਈਦਾ।
ਚੌਥੇ ਪੌੜੇ ਵਾਲੇ ਵੱਖਰੀ ਲਾਈਨ ਬਣਾ ਕੇ ਬੈਠੋ ਬਈ ਓਇ! ੍ਰਬੁੱਢੇ ਦਲ ਵਾਲੇ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਜਦੋਂ ਛਕਾਈਦਾ।
ਅਕਾਲ ਤਖ਼ਤ ਜੀ! ਇਹਨਾਂ ਮਸਲਿਆਂ ਬਾਰੇ ਕਿਉਂ ਚੁੱਪ ਧਾਰੀ ਹੈ ਕਿ ਆਦੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਆਇਆ “ਬਾਦਲ”ਜੀ ਵਲੋਂ ਸਖਤਾਈ ਦਾ।
ਸਾਡੇ ਲਈ ਨਾਗਣੀ ਮਾਇਆ ਸੰਤਾਂ ਦਾ ਦਮ ਭਰਦੀ ਹੈ ਟਨਾ ਦੇ ਟਨ ਸੋਨਾ ਉਹਨਾਂ ਤਹਿਖਾਨਿਆਂ ਵਿਚ ਪਾਈਦਾ।
ਸਾਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਪਿਛਲੇ ਕਰਮਾ ਦਾ ਫਲ ਦੁੱਖ ਗਰੀਬੀ ਹੈ ਢਿੱਲੋਂ ਲਾਈਲੱਗ ਅਸੀਂ ਹਾਂ ਜੋ ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਮੰਨ ਜਾਈਦਾ।


Converted from Satluj to Unicode

ਗ਼ਜ਼ਲ ੍ਰ17 –7 11

ਗ਼ਜ਼ਲ ੍ਰ17 –7 11
ਕੂੜ ਅਮਾਵਸ ਦਾ ਹਨੇਰਾ ਏਦਾਂ ਹੈ ਮਨ 'ਚੋਂ ਦੂਰ ਭਜਾਈਦਾ ।
ਆਪਣੇ ਮਸਤਿਕ ਅੰਦਰ ਗਿਆਨ ਦਾ ਦੀਪਕ ਰੋਜ ਜਗਾਈਦਾ।

ਕੀ ਪਤਾ ਕੋਈ ਮਹਿਰਮ ਆਕੇ ਇਨਾਂ ਨੂੰ ਜਿਉਂਦੀਆਂ ਕਰ ਦੇਵੇ
Îਮਰ ਮੁੱਕ ਚੁਕੀਆਂ ਰੀਝਾਂ ਤਾਈਂ ਵੀ ਜਲਦੀ ਨਹੀਂ ਦਫ਼ਨਾਈਦਾ।
ਨਾ ਉਸਨੇ ਕੋਈ ਸ਼ਬਦ ਹੀ ਉਚਰੇ ਨਾ ਹੀ ਮੈਂ ਕੁਝ ਸੁਣ ਸਕਿਆ
ਅਲਵਿਦਾ ਆਖਣ ਦਾ ਵੀ ਅਜਬ ਅੰਦਾਜ਼ ਸੀ ਉਸ ਹਰਜਾਈ ਦਾ।
ਜੋਬਨ ਰੁਤੇ ਮਾਣੀ ਹੋਈ ਉਸਦੀ ਚਹਿਚਹਾਟ ਵੀ ਭੁਲਦੀ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਹੋਰ ਵੀ ਚੇਤੇ ਆਵੇ ਬੁਲਬੁਲ ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਹੈ ਉਹਨੂੰ ਭੁਲਾਈਦਾ।
Îਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਦਿਲਬਰ ਕੋਈ ਆਏ ਸੀ ਜਿਉਂ ਪੰਖੇਰੂ ਬਣ ਕੇ
ਉਡਣ ਦਾ ਥੋੜਾ ਵਲ ਸਿਖਦੇ ਹੀ ਉਹ ਦੇ ਗਏ ਸੱਲ ਜੁਦਾਈ ਦਾ।


ਮੁਹੱਬਤ ਤਾਂ ਕੋਮਲ ਪੱਤਿਆਂ ਦੀ ਸਰਸਰਾਹਟ ਵਰਗੀ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਜਿਉਂ ਸੂਹੇ ਫੁਲ ਉਤੇ ਸੁੱਤੀ ਤਿਤਲੀ ਨੂੰ ਤਕ ਕੇ ਹੈ ਨਸ਼ਿਆਈਦਾ।
ਆਖਿਰ ਫਿਰ ਬਹਾਰਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਉਹ ਮੌਲਣ ਟਹਿਕਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਿਢੱਲੋਂ ਮੁਰਝਾਏ ਬਿਰਖਾਂ ਬੂਟਿਆਂ ਨੂੰ ਖਿਜ਼ਾਂ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਪੁਟਾਈਦਾ।



Converted from

ਆਹਲਣਿਆਂ ਦੇ ਬੋਟ (ਲਲਿਤ ਨਿਬੰਧ) ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ

ਆਹਲਣਿਆਂ ਦੇ ਬੋਟ (ਲਲਿਤ ਨਿਬੰਧ) ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ
*
“ਮੇਰੇ ਆਹਲਣਿਆਂ ਦੇ ਬੋਟ ਵੀ ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰ ਪਾਰ ਗਏ , ਪਿੱਛੇ ਪਿੱਛੇ ਰਿਜ਼ਕ ਦੇ ਯਾਰੋ ਤਨ ਦੇ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਭਜਾਈਦਾ”।ਆਹਲਣੇ ਬਣਾਉਂਦੇ ਪਰਿੰਦਿੰਆਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਅਕਸਰ ਇਹ ਤੁਕਾਂ ਮੇਰੇ ਚੇਤੇ ਆ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਬਚਪਨ 'ਚ ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਦੀ ਗੁਰਮੁਖ ਸਿੰਘ ਮੁਸਾਫਿਰ ਦੀ ਇਕ ਕਹਾਣੀ ,ਆਹਲਣੇ ਦੇ ਬੋਟ ਪੜ•ੀ ਸੀ। ਬੇਟੇ ਨੇ ਕੋਠੀ ਪਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਰੁੱਖਾਂ ਦੇ ਪੌਦੇ ਲਾਉਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਪੌਦੇ ਲਾਉਂਦਿਆਂ ਮੇਰੇ ਜ਼ਿਹਨ 'ਚ ਇਹ ਸ਼ੇਅਰ ਆ ਗਿਆ “ਪੁੱਤ ਪਾ ਰਹੇ ਨੇ ਕੋਠੀਆਂ ਤੇ ਅਸੀਂ ਲਾ ਰਹੇ ਹਾਂ ਪਨੀਰੀਆਂ ਤਾਂ ਕਿ ਪੱਥਰਾਂ ਸੰਗ ਗੁਫ਼ਤਗੂ ਰੁੱਖਾਂ ਦੀ ਵੀ ਹੁੰਦੀ ਰਹੇ”। ਘਰ ਸਾਹਮਣੇ ਬੀਹੀ 'ਚ ਲੱਗੀ ਬਰਮਾ ਡੇਕ ਛਾਂਗਣ ਲਗਾ ਤਾਂ ਅਚਾਨਕ ਇਕ ਕਾਲੀ ਚਿੜੀ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਤੇ ਆਕੇ ਕੂਕਣ ਲਗ ਪਈ। ਤਦੇ ਮੇਰੀ ਨਿਗਾਹ ਕੱਟੀ ਜਾ ਰਹੀ ਟਾਹਣੀ ਤੇ ਪਏ ਆਹਲਣੇ ਅਤੇ ਉਹਦੇ 'ਚ ਮੂੰਹ ਟੱਡੀ ਬੈਠੇ ਨਿਕੇ ਬੋਟ ਤੇ ਪਈ।ਮੈਂ ਟਾਹਣੀ ਕੱਟਣੀ ਛੱਡ ਕੇ ਦੂਰ ਜਾ ਖੜ•ਾ। ਕਾਲੀ ਚਿੜੀ ਅਜੇ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਗੁੱਸੇ ਤੇ ਭੈਅ ਨਾਲ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ।ਮੈਂ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਘਰ ਚਲਾ ਗਿਆ ਕਿ ਚਲੋ ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਲਵੇਗੀ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਉਹ ਬੋਟ ਉਥੇ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਕਈ ਦਿਨ ਇਸਦਾ ਪਛਤਾਵਾ ਰਿਹਾ ਜਿਵੇਂ ਅਨਜਾਣੇ ਹੀ ਮੈਥੋਂ ਬਹੁਤ ਵੱਡੇ ਪਾਪ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਮੈਂ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਧਰਵਾਸ ਦਿੰਦਾ ਰਿਹਾ ਕਿ ਮਾਂ ਨੇ ਜਰੂਰ ਹੀ ਆਪਣਾ ਬੱਚਾ ਸੰਭਾਲ ਲਿਆ ਹੋਵੇਗਾ“ਚੀਂ ਚੀਂ ਕਰਦੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੌਣ ਭਲਾ ਦੱਸ ਸਕਦਾ ਹੈ ,ਆਹਲਣਿਆਂ ਦੇ ਬੋਟਾਂ ਨੂੰ ਝੱਖੜਾਂ ਤੋਂ ਕਿਜ ਬਚਾਈਦਾ।”
ਥੋੜੇ ਦਿਨਾਂ ਬਾਦ ਉਸ ਛਾਂਗੀ ਹੋਈ ਟਾਹਣੀ ਦੀ ਹੋਰ ਟਾਹਣੀਆਂ ਫੁਟ ਪਈਆਂ । ਮੈਂ ਕੱਟਰ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿਤਾ ਕਿ ਹੁਣ ਕਿਸੇ ਵੀ ਰੁੱਖ ਦੀ ਛੰਗਾਈ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ। ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਦ ਮੈਨੂੰ ਲਗਾਤਾਰ ਘੁਗੂੰ ਘੂੰ ਦੀ ਆਵਾਜ ਸੁਣੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਬਾਹਰ ਆਕੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਲੌਬੀ'ਚ ਲਗੇ ਪੱਖੇ ਤੇ ਘੁਗੀਆਂ ਦਾ ਜੋੜਾ ਬੈਠਾ ਸੀ । ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਨਰ ਮਾਦਾ ਵਾਰੋ ਵਾਰੀ ਜਾਕੇ ਕੁਝ ਲੱਭ ਰਹੇ ਸਨ । ਮੈਂ ਸਮਝ ਗਿਆ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਹਲਣਾਂ ਪਾਉਣ ਵਾਸਤੇ ਕੋਈ ਥਾਂ ਨਹੀਂ ਲੱਭ ਰਹੀ ।ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਚਿੜੀ ਵਾਲੇ ਉਸੇ ਆਹਲਣੇ ਕੋਲ ਲੈਕੇ ਜਾਵਾਂ। ਪਰ ਇਹ ਸੰਭਵ ਨਹੀ ਸਂੀ “ਇਨਸਾਨ ਕੀ ਫਿਤਰਤ ਕੋ ਸਮਝਤੇ ਹੈਂ ਪਰਿੰਦੇ ਕਿਤਨਾ ਵੀ ਪਿਆਰ ਸੇ ਬੁਲਾਉ ਪਾਸ ਨਹੀਂ ਆਤੇ।”ਖੈਰ ਹੌਲੀ ਹੋਲੀ ਉਹ ਜੋੜਾ ਉਸੇ ਥਾਂ ਚਲਾ ਗਿਆ ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਟਾਹਣੀਆਂ 'ਚ ਡੱੱਕੇ ਟਿਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹੇ। ਜਦ ਉਹ ਉਡ ਕੇ ਗਏ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਾਫੀ ਸਾਰੇ ਡੱਕੇ ਲੈਕੇ ਆਹਲਣਾ ਬਣਾ ਦਿਤਾ । ਜਦ ਫਿਰ ਆਏ ਤਾਂ ਮਾਦਾ ਘੁੱਗੀ ਉਥੇ ਟਿਕ ਕੇ ਬੈਠ ਗਈ ਅਤੇ ਨਰ ਹੋਰ ਡਕੇ ਇਕੱਠੇ ਕਰ ਕੇ ਉਸਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਰੱਖਦਾ ਰਿਹਾ। ਮੈਂ ਰੋਜ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ ਹੁਣ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਂਡਿਆਂ ਤੇ ਇਸ ਤਰਾਂ ਅਖਾਂ ਮੀਚ ਕੇ ਬੈਠੀ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਜੋਗੀ ਸਮਾਧੀ ਵਿਚ ਲੀਨ ਹੋਵੇ। ਦੋ ਮੀਂਹ ਵੀ ਉਪਰ ਪੈ ਚੁਕੇ ਹਨ ਪਰ ਉਹ ਅਡੋਲ ਆਪਣੀ ਭਗਤੀ 'ਚ ਲੀਨ ਹੈ ।ਮੈਂ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਕਿ ਕਦ ਉਸਦੇ ਨ•ੰਨੇ ਪਿਆਰ ਬੋਟ ਨਿਕਲਣ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਨਿਹਾਰ ਕੇ ਆਤਮਿਕ ਖੁਸ਼ੀ ਅਨੁਭਵ ਕਰ ਸਕਾਂ।ਕਦੇ ਮੈਂ ਆਹਲਣਾ ਡਿਗਣ ਦੇ ਡਰ ਤੋਂ ਇਹ ਸ਼ੇਅਰ ਵੀ ਗੁਣਗੁਣਾ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ“ ਬਹਾਨਾ ਮਿਲ ਨਾ ਜਾਏ ਬਿਜਲੀਉਂ ਕੋ ਕੜਕ ਪੜਨੇ ਕਾ ਕਲੇਜਾ ਕਾਂਪਤਾ ਹੈ ਆਸ਼ੀਆਂ ਕੋ ਆਸ਼ੀਆਂ ਕਹਿਤੇ।”
ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ ,ਦਬੜੀਖਾਨਾ 94171 20427
ਂ




Converted from Satluj to

ਗ਼ਜ਼ਲ---16-7=11

((\ ਗ਼ਜ਼ਲ---16-7=11
**ਐਵੇਂ ਲਾਈਲੱਗਾਂ ਨਾਲ ਬੇਵਜ•ਾ ਨਹੀਂ ਸੰਵਾਦ ਰਚਾਈਦਾ।
ਜਦ ਵੀ ਵਿਹਲ ਮਿਲੇ ਬਸ ਆਪਣੇ ਮਨ ਤਾਈਂ ਸਮਝਾਈਦਾ।
ਲਫ਼ਜ਼ ਗੁਲਾਮ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਸਾਡੇ ਲੇਕਿਨ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ
ਪਰ ਬੋਲਣ ਪਿਛੋਂ ਅਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਹੈ ਗੁਲਾਮ ਹੋ ਜਾਈਦਾ।
ਚਿੜੀ ਚੁੰਝ ਭਰ ਪਾਵੇ ਪਾਣੀ ਜੇ ਬਲਦੇ ਰੁੱਖ ਉੱਤੇ ਆਖਿਰ
ਕੁਝ ਕੁ ਸਿਹਰਾ ਤਾਂ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਅੱਗ ਬੁਝਾਈਦਾ।
ਕਬਰਸਿਤਾਨ ਜਿਹੇ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ 'ਚ ਲੋਕੀ ਸਾਹ ਤਾਂ ਲੈਂਦੇ ਨੇ
Êਪਰ ਜਿੰਦਾ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ ਇਥੇ ਜਦ ਭੀ ਕੋਈ ਬੁਲਾਈਦਾ।
ਪਿੰਜਰੇ 'ਚ ਬੰਦ ਬੈਠਾ ਤੋਤਾ ਚੂਰੀ ਖਾਂਦਾ ਂਿÂਹ ਸੋਚੇ ਅਕਸਰ
ਹੁਣ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਹਾਂ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸ਼ਿਕਰੇ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਖਾਈਦਾ।
ਚੰਦ ਕੁ ਸਿਕਿਆਂ ਬਦਲੇ ਹੀ ਇਥੇ ਤਾਂ ਵਿਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜ਼ਮੀਰ
Êਪਤਾ ਨੀ ਫਿਰ ਵੀ ਰੌਲਾ ਕਿਉਂ ਪਾਉਣ ਲੋਕ ਮਹਿੰਗਾਈ ਦਾ।
ਯਾਦ ਤੇਰੀ ਨੂੰ ਤਾਂ ਭੁਲਿਆਂ ਮੁੱਦਤਾਂ ਹੋ ਗਈਆਂ ਚੇਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਪਰ ਅਹਿਸਾਸ ਜਿਹਾ ਵੀ ਇਹ ਹੋਵੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕਦੋਂ ਭੁਲਾਈਦਾ।
Îਮੌਤ ਦੀ ਕੋਈ ਹੋਂਦ ਨਹੀਂ ਢਿੱਲੋਂ ਜੀਵਨ ਹੀ ਅਟੱਲ ਸਚਾਈ ਹੈ
ਸਿਰਫ ਪਦਾਰਥ ਵਲੋਂ ਹੀ ਇਥੇ ਖੁਦ ਆਪਣਾ ਰੂਪ ਵਟਾਈਦਾ।



Converted from Satluj to Unicode

gazal 13 -7 -11

।।। ਗ਼ਜ਼ਲ ।। –13 7 11
ਹੋ ਸਕੇ ਜਿੰਨਾਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਹੈ ਗ਼ਮ ਛੁਪਾਈਦਾ ।
ਹਰ ਇਕ ਕੋਲੇ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦਾ ਦੁਖੜਾ ਨਹੀਂ ਸੁਣਾਈਦਾ।
*
ਦਾਨੇ ਬੀਨੇ ਬੰਦਿਆਂ ਕੋਲੇ ਜਦ ਇਹ ਭਾਰਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
ਨੰਨੇ ਮੁੰਨੇ ਬੱਚਿਆਂ
.ਕੋਲੇ ਹੀ ਬਹਿਕੇ ਦਿਲ ਬਹਿਲਾਈਦਾ।
*ਕਿਸਦਾ ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਾਕੇ ਪਰਦੇਸਾਂ ਵਿਚ ਭਟਕਣ ਲਈ ਜੇਕਰ ਆਪਣੇ ਮੁਲਕ 'ਚ ਹੋਵੇ ਸਾਧਨ ਕੋਈ ਕਮਾਈਦਾ।
*ਮੇਰੇ ਆਹਲਣਿਆਂ ਦੇ ਬੋਟ ਵੀ ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰ ਪਾਰ ਗਏ ਪਿਛੇ ਪਿੱਛੇ ਰਿਜਕ ਦੇ ਯਾਰੋ ਤਨ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਭਜਾਈਦਾ।
ਸੰਤ ਜਨਾ ਦੇ ਸਭ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਏਦਾਂ ਲਗਦੇ ਨੇ ਜਿਉਂ ਕਿੱਲੇ 'ਤੇ ਬੱਧਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਬਕਰਾ ਕੋਈ ਕਸਾਈ ਦਾ ।
*ਹਾਏ ਗਰਮੀ! ਹਾਏ ਸਰਦੀ ਬਹੁੜੀ, ਹਾਏ ਬਰਖਾ ! ਹਾਏ ਔੜ ਬੜੀ , ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਤੇ ਇਉਂ ਮੌਸਮ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਈਦਾ।
*ਅਜ ਕਲ• ਕੌਣ ਪਰਿੰਦਿਆਂ ਦੇ ਲਈ ਛੱਤ ਤੇ ਪਾਣੀ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ਰੁੱਖ ਤੇ ਗਾਉਂਦੀ ਬੁਲਬੁਲ ਨੂੰ ਵੀ ਤਾੜੀ ਮਾਰ ਉਡਾਈਦਾ।
*ਦੋਸਤੀਆਂ ਦੇ ਪਰਦੇ ਹੇਠਾਂ ਛੁਪੀਆਂ ਦੋਸਤੀਆਂ ਤਕ ਕੇ ,ਕਦੇ ਕਦੇ ਤਾਂ ਮਿਥ ਕੇ ਦੁਸ਼ਮਣ , ਦੋਸਤ ਕੋਈ ਬਣਾਈਦਾ।
*ਅਨਜਾਣੇ ਹੀ ਰੀਝ ਗਏ ਸਾਂ ਦੇਖ ਗੁਲਾਬੀ ਹਾਸੇ ਨੂੰ ਪਰ ਉਸ ਅੱਗ ਦੇ ਫੁੱਲ ਦਾ ਸੇਕ ਹੈ ਅਜ ਤਕ ਵੀ ਹੰਢਾਈਦਾ।
*ਚੰਦ ਕੁ ਸਿਕਿਆਂ ਪਿਛੇ ਇਥੇ ਲੋਕ ਜ਼ਮੀਰਾਂ ਵੇਚ ਰਹੇ,ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਫਿਰ ਵੀ ਰੌਲਾ ਹੈ ਕਾਹਤੋਂ ਮਹਿੰਗਾਈ ਦਾ।
*ਸੱਚ ਇਕੱਲਾ ਹੁੰਦਾ “ਢਿੱਲੋਂ ” ਲੋੜ ਨਾ ਚਾਰ ਵੀ ਬੰਦਿਆਂ ਦੀ ਨਾ ਜਿਉਂਦੇ ਨਾ ਮਰ ਕੇ ਕਦੇ ਸਹਾਰਾ ਕੋਈ ਤਕਾਈਦਾ।
-----------------------

Converted

ਗ਼ਜ਼ਲ(ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ)

ਗ਼ਜ਼ਲ(ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ)
ਹਸਣ ਲੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀ।
ਹੋ ਗਏ ਨੇ ਡਰਪੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀ।
ਮੀਂਹ, ਸੋਕਾ, ਗਰਮੀ , ਸਰਦੀ ਹਰ ਮੌਸਮ ਦਾ
ਰਹਿਣ ਮਨਾਉਂਦੇ ਸੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀ।
ਆਉਂਦੀ ਹੋਵੇ ਗੱਲ ਜਾਂ ਆਉਂਦੀ ਨਾ ਹੋਵੇ
ਕਹਿਣੋ ਸਕਣ ਨਾ ਰੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਾਹ।
ਕਿਸੇ ਦੀ ਗੱਲ ਪਰਚੂਨ ਚ ਵੀ ਨਾ ਸੁਣ ਸਕਦੇ
ਪਰ ਖੁਦ ਬੋਲਣ ਥੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀ।
ਬੋਲਣ ਵੇਲੇ ਖੋਲ•ਣ ਪੰਡ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ
ਜਿਦਾਂ ਮਿਆਂਕਣ ਬੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀ।
ਪੌ ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ ਲਗਿਆ ਦੇਖ ਕੇ ਰੁਕ ਜਾਂਦੇ
ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਨੇ ਓਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀ।
ਕੱਚੇ ਘੜੇ ਦਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਛੱਡ ਕੇ ਪੀਂਦੇ ਨੇ
ਜ਼ਹਿਰ ਮਿਲਾਏ ਕੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀ।

ਗੰਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੇ ਅਸ਼ਲੀਲ ਲਤੀਫਿਆਂ ਨੂੰ
ਅਕਸਰ ਕਹਿਣ ਸਲੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀ।
ਇਸ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਗੰਦੇ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਪਰ
ਯਾਦ ਰੱਖਣ ਪਰਲੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀ।
ਜਬਰ ਜ਼ੁਲਮ ਦੇ ਉਲਟ ਜੇ ਖੜ•ਨਾ ਪੈ ਜਾਏ
ਖੜ•ੇ ਹੀ ਮਾਰਨ ਮੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀ।
ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਗੱਲ ਹੀ ਪੂਰੀ ਸੁਣਦੇ ਨਹੀ
ਵਿਚੋਂ ਦਿੰਦੇ ਟੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀ।
ਢਿਲੋਂ ਤੇਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤਾਂ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਲਈ
ਐਵੇਂ ਹੀ ਬੱਸ ਫੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀ।

ਸਾਇੰਸ ਸਿਟੀ ਕਪੂਰਥਲਾ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਕਿਤਾਬ“ਨੀਲੀ ਛਤਰੀ”

ਸਾਇੰਸ ਸਿਟੀ ਕਪੂਰਥਲਾ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਕਿਤਾਬ“ਨੀਲੀ ਛਤਰੀ”
------
ਮੇਰੀ ਪਹਿਲੀ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਕਿਤਾਬ“ਧੁੱਪ ਦਾ ਲਿਬਾਸ”1998'ਚ ਦੂਜੀ ਵਾਰਤਕ ਦੀ
ਕਿਤਾਬ“ਜੱਗ ਰਚਨਾ ਦਾ ਸੱਚ”2001 'ਚ ਅਤੇ ਤੀਸਰੀ ਕਿਤਾਬ “ਨੀਲੀ ਛਤਰੀ”
2003'ਚ ਤਰਕ ਭਾਰਤੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨ ਬਰਨਾਲਾ ਵਲੋਂ ਛਾਪੀ ਗਈ। ਮੈਂ ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਦੇ
ਅੱਗੇ ਲਿਖਿਆ ,ਵਿਗਿਆਨਕ ਕਾਵਿ –ਵਾਰਤਕ। ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਕਵੀਸ਼ਰ ਬਾਪੂ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ
ਪਾਰਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਪੜਿ•ਆ ਹੈ। ਉਹ ਇਹ ਕਿਤਾਬ
ਕੈਨੇਡਾ ਵੀ ਲੈਕੇ ਗਏ ਤੇ ਉਹਨਾ ਉਥੇ ਕਾਫੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਕਿਤਾਬ ਪੜ•ਾ ਕੇ ਮੈਨੂੰ
ਟੋਰਾਂਟੋ ਤੋਂ ਫੋਨ ਵੀ ਕੀਤਾ। ਤਰਕ ਭਾਰਤੀ ਵਲੋਂ 104ਸਫੇ ਦੀ ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਦੀ ਕੀਮਤ
ਸਿਰਫ 30 ਰੁਪੈ ਰੱਖੀ ਗਈ ,ਇਸਦੀਆਂ ਦੋ ਐਡੀਸ਼ਨਾਂ ਵਿਕ ਚੁਕੀਆਂ ਹਨ। ਇਸਦੇ ਹਰ
ਆਰਟੀਕਲ ਦੇ ਅੱਗੇ ਉਸ ਵਿਸ਼ੇ ਨਾਲ ਹੀ ਸਬੰਧਤ ਕਵਿਤਾ , ਗ਼ਜ਼ਲ ਹੈ
ਜਿਵੇਂ ਸੂਰਜ ਬਾਰੇ ਲਿਖੇ ਆਰਟੀਕਲ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਗ਼ਜ਼ਲ (ਜਦ ਧਰਤੀ ਦੇ ਓਹਲੇ ਹੋਕੇ ਆਥਣ ਨੂੰ ਛੁਪ ਜਾਏ
ਸੂਰਜ , ਰਾਤੀਂ ਘੁੱਪ ਹਨੇਰੇ ਦੇ ਵਿਚ ਯਾਦ ਬੜਾ ਹੀ ਆਏ ਸੂਰਜ)ਇਸੇਤਰਾਂ ਹੀ ਚੰਨ, ਧਰਤੀ ,
ਨੀਲੀ ਛਤਰੀ(ਓਜੋਨ ਪਰਤ,ਨੀਲਾ ਆਕਾਸ਼)
,ਜੋਤਿਸ ਅਤੇ ਹੋਰ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਬਾਰੇ ਹੈ।
ਖੈਰ! ਬਾਜਾਖਾਨਾ
ਤੋਂ ਹੰਸਰਾਜ ਬੀ ਐਡ ਕਾਲਜ ਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਸਾਇੰਸ ਸਿਟੀ ਕਪੂਰਥਲਾ ਦੇ ਟੂਰ ਤੇ ਗਏ।
ਉਥੇ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੇ ਘੁੰਮ ਰਹੇ ਰੈਕ ਵਿਚ ਜਦੋਂ ਇਹ ਕਿਤਾਬ ਨੀਲੀ ਛਤਰੀ ਸਾਹਮਣੇ ਆਈ
ਤਾਂ ਪਿੰਸੀਪਲ ਉਪਿੰਦਰ ਸ਼ਰਮਾ ਨੇ ਸਾਰੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਦੇਖੋ ਜੇ
ਦਬੜ•ੀਖਾਨਾ ਪਿੰਡ ਦਾ ਇਕ ਅੰਡਰ ਗਰੈਜੂਏਟ ਵਿਅੱਕਤੀ ਇਥੇ ਪਹੁੰਚ ਸਕਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ
ਕੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ? ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਲਗਿਆ ਕਿ ਮੇਰੀ ਮਿਹਨਤ ਅਜਾਈਂ ਨਹੀਂ ਗਈ।

ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਦੇ ਤੀਰ

ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਦੇ ਤੀਰ
1
ਕੂੜ ਹੈ ਸੁਰਗ ,ਕੂੜ ਅਗਲਾ ਜਨਮ ਤੇ ਰੱਬ, ਸੱਚ ਹੈ ਸਿਰਫ ਸਾਹਮਣੇ ਜੋ ਦਿਸੇ ਜੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਸੱਚ ਹੈ ਇਹ ਮੋਹ,ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ, ਧੀਆਂ ਪੁੱਤ ਸੱਚ, ਸੱਚ ਹੈ ਬਲ ਰਹੀ ਪੇਟ ਵਿਚ ਅੱਗ ਪਿਆਰੇ ।
ਵਿਹਲੜ ,ਨਿਖੱਟੂ ਜੋ ਡਰਾਵੇ ਦਿੰਦੇ ਨਰਕਾਂ ਦੇ ਸਾਡੀ ਉਹ ਕਿਰਤ ਡਰਾ ਕੇ ਰਹੇ ਠੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਰਾਹ 'ਚ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਸਾਰੀਆਂ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਨੇ ਕਹਿੰਦੇ ਜੋ ਦੁਨੀਆਂ ਹੈ ਸਾਬਣ ਦੀ ਝੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਕਰਮ ਕਰੋ ਅਤੇ ਇੱਛਾ ਫਲ ਦੀ ਨਾ ਕਰੋ ਕਹਿੰਦੇ ਬਸ ਬਣੇ ਰਹੋ ਅੰਨ•ੇ ਅਤੇ ਲਾਈਲੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਤੇਰਿਆਂ ਹੱਕਾਂ 'ਤੇ ਡਾਕਾ ਮਾਰੀ ਜਾਂਦੇ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਹੋਕੇ ਸੁਚੇਤ ਸਾਂਭ ਆਪਣੀ ਤੂੰ ਪੱਗ ਪਿਆਰੇ।
2
ਬੰਦੇ ਤਾਈਂ ਬੇਮੌਤ ਹੀ ਨੇ ਮਾਰ ਦਿੰਦੇ ਦੁਨੀਆਂ ਵਾਲੇ ਇਹ ਬੜੇ ਕਠੋਰ ਬਾਬਾ।
ਅਸੀਂ ਜਿਉਂਦੇ ਹਾਂ ਜਿਉਣ ਦਾ ਹੁਨਰ ਕਰਕੇ ਸਾਡੇ ਹੱਥ ਹੈ ਆਪਣੀ ਡੋਰ ਬਾਬਾ।
ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ• ਕੇ ਦੇਖ ਫਿਰ ਪਤਾ ਲਗੂ ਇਥੇ ਕਿੰਨੇ ਆਦਮੀ ਹਨ ਆਦਮਖੋਰ ਬਾਬਾ।
ਭੇਤ ਪਾ ਲਿਆ ਅਸੀਂ ਇਸ ਸਲਤਨਤ ਦਾ ਗੁੰਡੇ ਸਾਧ ਅਤੇ ਨੇਤਾ ਨੇ ਚੋਰ ਬਾਬਾ।
3
ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੀ ਬਣਕੇ ਐਮ ਐਲ ਏ ਜਿਹੜਾ ਬਣ ਗਿਆ ਵੱਡਾ ਵਜ਼ੀਰ ਹੋਵੇ।
ਚੱਕਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸਿਕੰਦਰ ਵਕਤ ਦਾ ਉਹ ਰਾਤੋ ਰਾਤ ਹੀ ਜਿਹੜਾ ਅਮੀਰ ਹੋਵੇ।
ਭਾਈ ਲਾਲੋਆਂ 'ਚੋਂ ਮੁਸ਼ਕ ਆਂਵਦਾ ਫਿਰ ਮਲਕ ਭਾਗੋਆਂ ਨਾਲ ਜਦ ਸੀਰ ਹੋਵੇ।
ਢਿੱਲੋਂ ਦਿਸੇ ਨਾ ਕੋਈ ਇਸ ਜਹਾਨ ਦੇ ਵਿਚ ਜੀਹਦਾ ਸ਼ੁਰੂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਅਖੀਰ ਹੋਵੇ।
4
ਆਵਾਜ ਮਾਰੀ ਤੋਂ ਖੁਦ ਹੀ ਬੋਲਦੇ ਨੇ ਐਪਰ ਮਾਰ ਕੇ 'ਵਾਜ ਬੁਲਾਉਣ ਆਪੇ।
ਇਸ ਧਰਤੀ ਉਤੇ ਰੱਬ ਨੇ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਬੰਦੇ,ਰੱਬ ਦੇਖੋ ਰੱਬ ਨੂੰ ਪਏ ਧਿਆਉਣ ਆਪੇ।
ਚਾਹਤ ਕਹਿਣ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਪੈਦਾ ਚਾਹੁਣ ਵਾਲੇ ਤਾਂ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਚਾਹੁਣ ਆਪੇ।
ਹੁਨਰ ਆਸ਼ਕੀ ਦਾ ਸਿਖ ਫੁੱਲ ਕੋਲੋਂ 'ਵਾਜ਼ਾਂ ਮਾਰ ਨਾ ਤਿਤਲੀਆਂ ਆਉਣ ਆਪੇ।
5
ਖੰਨਿਉਂ ਤਿੱਖੇ ਉਸ ਮਾਰਗ 'ਤੇ ਤੁਰੂ ਕਿਹੜਾ “ਰੋਡ ਸ਼ੋਅ”ਇਹ ਕੁਰਸੀ ਦੌੜ ਬੇਲੀ।
ਕੋਤਲ ਘੋੜੇ ਇਹ ਨੀਲੇ ਦੀ ਜ਼ਦ ਦੇ ਨੇ ਸਾਰੇ ਜੋ ਖਾਂਦੇ ਪੀਂਦੇ ਤੇ ਮਾਰਦੇ ਪੌੜ ਬੇਲੀ।
ਸਾਰੇ ਵੋਟਾਂ ਮੰਗਦੇ ਨੇ ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਨਾਮ ਉਤੇ ਇਹ ਨੇਤਾ ਸਾਧ ਪਏ ਕਰਦੇ ਚੌੜ ਬੇਲੀ।
ਮੀਂਹ ਮਾਇਆ ਦਾ ਭਾਈਆਂ ਦੇ ਘਰੇ ਪੈਂਦਾ ਤੇ ਲਗੀ ਸਿਖਾਂ ਦੇ ਘਰੀਂ ਹੈ ਔੜ ਬੇਲੀ।

doha

ਕਬੀਰ ਸਾਨੂੰ ਸੱਜਣ ਉਹ ਮਿਲੇ ਜਿਹੜੇ ਸਾਥੋਂ ਵੀ ਸਮਰੱਥ।
ਸਾਡੇ ਤੇੜ ਲੰਗੋਟੜੇ ਤੇ Àਹਨਾਂ ਦੇ ਅੱਗੇ ਪਿੱਛੇ ਹੱਥ।

ਨਦਾਨ ਮੂਰਖ 5-7-11

1**ਨਦਾਨ ਮੂਰਖ
ਸਿਆਣਾ ਮੌਕੇ 'ਤੇ ਢੁਕਵੀਂ ਗੱਲ ਕਹਿੰਦਾ ,ਚੀਕ ਮਾਰ ਕੇ ਕਰੇ ਹੈਰਾਨ ਮੂਰਖ।
ਉਸਤੋਂ ਗੱਲ ਨਾ ਪੁਛਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਹੀ ਕਰੇ ਬਿਆਨ ਮੂਰਖ।
ਦਿਖਾਵਾ ਆਪਣੀ ਸੂਝ ਦਾ ਕਰਨ ਖਾਤਿਰ ਦਿੰਦੇ ਸਿਖਿਆ ਹਨ ਨਾਦਾਨ ਮੂਰਖ।
ਸੂਝਵਾਨ ਸਦਾ ਗਹਿਰ ਗੰਭੀਰ ਰਹਿੰਦੇ ਪਰ ਰਹਿਣ ਘੋਟਦੇ ਸਦਾ ਗਿਆਨ ਮੂਰਖ।
2
ਹੀਰ ਆਖਦੀ ਜੋਗੀਆ ਝੂਠ ਬੋਲੇਂ ਇਥੇ ਸਦਾ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਦੁਰਗਤ ਹੈ ਵੇ।
ਲਹੂ ਕਿਰਤੀਆਂ ਦਾ ਵਿਹਲੜ ਰੋਜ ਪੀਂਦੇ ਅੰਨ ਦਾਤੇ 'ਚ ਸਾਹ ਨਾ ਸਤ ਹੈ ਵੇ।
ਕੁਲੀ,ਗੁਲੀ ਦਾ ਫਿਕਰ ਸਤਾਂਵਦਾ ਹੈ ਉਹਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਅੰਬਰ ਦੀ ਛੱਤ ਹੈ ਵੇ।
ਪੂਣੀ ਜ਼ਿੰਦ ਦੀ ਗ਼ਮਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਭਿੱਜੀ ਹੁੰਦਾ ਸਾਹਾਂ ਦਾ ਸੂਤ ਨਹੀਂ ਕੱਤ ਹੈ ਵੇ।

3ਪੰਖੇਰੂ ਦਿਲ ਲੈ ਕੇ ਤੜਕਸਾਰ ਉਠੋ ਤੇ ਸ਼ੁਕਰ ਕਰੋ ਕਿ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਸਵੇਰ ਬੇਲੀ।
ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਲਈ ਮਿਲਿਆ ਹੋਰ ਇਕ ਦਿਨ ਫੁਲ ਖਿੜਣਗੇ ਨਵੇਂ ਕਨੇਰ ਬੇਲੀ।
ਆਥਣ ਵੇਲੇ ਸ਼ੁਕਰਾਨੇ ਭਰੇ ਮਨ ਨਾਲ ਘਰ ਆਓ ਵਾਪਸ ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਦੇਰ ਬੇਲੀ।
ਗੀਤ ਇਕ ਵਡਿੱਤਣ ਦਾ ਸੌਣ ਵੇਲੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ•ਾਂ ਉਤੇ ਲਓ ਬਿਖੇਰ ਬੇਲੀ।
4
ਜਿੱਥੇ ਹਮ ਖਿਆਲ ਦੋ ਮਿਲ ਬੈਠਣ ਯਾਰੋ ਉਹੀਓ ਹੈ ਗ਼ਨੀਮਤੀ ਘੜੀ ਹੁੰਦੀ।
Îਮੁਰਦਾ ਸਮਾਂ ਏਦਾਂ ਦਾ ਕਦੇ ਆਉਂਦਾ ਚਲਦੀ ਘੜੀ ਵੀ ਲਗਦੀ ਖੜ•ੀ ਹੁੰਦੀ।
ਜਿੱਤ ਘਿਰਣਾ ਤਾਈਂ ਹੈ ਜਨਮ ਦਿੰਦੀ ਹਾਰਨ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਪੀੜ ਹੈ ਬੜੀ ਹੁੰਦੀ।
ਜਿੱਤ ਹਾਰ ਤੋਂ ਉਤੇ ਉਹ ਰਹਿੰਦਾ ਪੁਸਤਕ ਜ਼ਿਦਗੀ ਦੀ ਜੀਹਨੇ ਪੜ•ੀ ਹੁਦੀ।

ਕੱਤਣੇ ਨੂੰ ਜੀਅ ਨਾ ਕਰੇ( ਗੀਤ)

ਕੱਤਣੇ ਨੂੰ ਜੀਅ ਨਾ ਕਰੇ( ਗੀਤ)
ਚੱਕ ਚਰਖਾ , ਚੁਆਤੀ ਲਾ ਦੇ ਮਾਂ , ਕੱਤਣੇ ਨੂੰ ਜੀਅ ਨਾ ਕਰੇ।
Îਮੇਰੀ ਕੱਤਣ ਤੋਂ ਹੋ ਗਈ ਭਿਆਂ ਕੱਤਣੇ ਨੂੰ ਜੀ ਨਾ ਕਰੇ ।
ਹੁਣ ਨਾ ਤ੍ਰਿੰਝਣਾਂ 'ਚ ਕੱਤੇ ਕੋਈ ਗੋਹੜੀਆਂ, ਸਾਉਣ ਦੀਆਂ ਤੀਆਂ ਨਾਂ ਹੀ ਨਚਦੀਆਂ ਜੋੜੀਆਂ।
੍ਵਨਾ ਹੀ ਪਿੱਪਲਾਂ ਦੀ ਰਹੀ ਠੰਡੀ ਛਾਂ , ਕੱਤਣੇ ਨੂੰ ਜੀਅ ਨਾ ਕਰੇ।
ਹੁਣ ਨਾ ਕੋਈ ਵੀਰ ਆਉਂਦਾ ਬੋਤੇ ਉੱਤੇ ਚੜ•ਕੇ ,ਦੇਹਲੀ 'ਚ ਉਡੀਕ ਦੀ ਨਾ ਭੈਣ ਕੋਈ ਖੜ• ਕੇ।
ਨਾ ਹੀ ਬੋਲਦਾ ਬਨੇਰੇ ਉੱਤੇ ਕਾਂ , , ਕੱਤਣੇ ਨੂੰ ਜੀਅ ਨਾ ਕਰੇ।
ਚਰਖੇ ਦੀ ਟੁਟਦੀ ਨਾ ਮਾਹਲ ਕਦੇ ਹੁਣ ਨੀ , ਉਸਦੇ ਮਝੇਰੂਆਂ ਨੂੰ ਖਾ ਗਿਆ ਏ ਘੁਣ ਨੀ।
ਤੰਦ ਤੱਕਲੇ 'ਤੇ ਪੈਂਦੇ ਹੁਣ ਨਾਂ ,, ਕੱਤਣੇ ਨੂੰ ਜੀਅ ਨਾ ਕਰੇ।
ਆ ਗਈਆਂ ਮਸ਼ੀਨਾਂ ਹੁਣ ਕਤਦੀਆਂ ਸੂਤ ਨੀ ,ਚਰਖਿਆਂ ਦਾ ਤਾਂ ਬੱਸ ਆਵਾ ਗਿਆ ਊਤ ਨੀ।
ਧਾਰੀ ਬੈਠੇ ਨੇ ਕਦੋਂ ਦੇ ਚੁੱਪ ਚਾਂ ,, ਕੱਤਣੇ ਨੂੰ ਜੀਅ ਨਾ ਕਰੇ।
ਛੀਂਟ ਦੀ ਨਾ ਕੁੜਤੀ ,ਦੁਪੱਟਾ ਹੁਣ ਲਹਿਰੀਆ ,ਆ ਗਈਆਂ ਨੇ ਜੀਨਾਂ ਪਿੰਡ ਬਣ ਗਿਆ ਏ ਸ਼ਹਿਰੀਆ।
ਢਿੱਲੋਂ ਹੋਰ ਕੀ ਬਿਆਨ ਮੈਂ ਕਰਾਂ , ਕੱਤਣੇ ਨੂੰ ਜੀਅ ਨਾ ਕਰੇ।

ਚੱਕ ਚਰਖਾ ਚੁਆਤੀ ਲਾ ਕੇ ਮਾਂ ਕੱਤਣੇ ਨੂੰ ਜੀਅ ਨਾ ਕਰੇ।

s m s

ਉਹ ਸੁੱਤੇ ਰਹੇ ਚਾਨਣ ਵੱਲ ਪਿੱਠ ਕਰਕੇ ਰਾਤ ਭਰ,ਚਿਰਾਗ ਖਾਹ ਮਖਾਹ ਹਨੇਰ ਨਾਲ ਲੜਦਾ ਰਿਹਾ।
**
ਹਮਾਰਾ ਕਤਲ ਕਰਨੇ ਕੀ ਉਨਕੀ ਸਾਜਿਸ਼ ਤੋ ਦੋਖੋ ਗੁਜ਼ਰੇ ਕਰੀਬ ਸੇ ਤੋ ਘੂੰਘਟ ਹਟਾ ਦੀਆ।
*
ਇਨਸਾਨ ਅਪਨੀ ਤੌਹੀਨ ਮੁਆਫ ਤੋ ਕਰ ਸਕਤਾ ਹੈ ਪਰ ਭੂਲ ਨਹੀਂ ਸਕਤਾ।
*
ਜਿਸ ਸੇ ਮੁਹੱਬਤ ਹੋ ਉਸ ਸੇ ਮੁਕਾਬਲਾ ਨਹੀਂ ਕੀਆ ਜਾਤਾ।
*
ਕਭੀ ਨਾ ਗਿਰਨਾ ਕਮਾਲ ਨਹੀਂ ਗਿਰ ਕੇ ਸੰਭਲਨਾ ਕਮਾਲ ਹੈ।
*
ਕਿਸੀ ਕੋ ਪਾਨਾ ਮੁਹੱਬਤ ਨਹੀਂ ਹੋਤੀ ਦਿਲ ਮੇਂ ਬਸ ਜਾਨਾ ਮੁਹੱਬਤ ਹੋਤੀ ਹੈ।
*
ਕੈਸੇ ਅਜੀਬ ਲੋਗ ਬਸਤੇ ਹੈਂ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਸ਼ੌਕ ਏ ਦੋਸਤੀ ਭੀ ਰਖਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਯਾਦ ਭੀ ਨਹੀਂ ਕਰਤੇ।
*

kavi o wach

ਦਬੜੂ ਖੁਸੜੂ
11
ਦਬੜੂ ਖੁਸੜੂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਕੰਮ ਚਲਣਾ ਇੰਜ ਕਰ ਬੇਤਰਤੀਬ ਨਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ।
ਇਹਦੇ ਵਿਚ ਅਮੀਰੀਆਂ ਬਹੁਤ ਛੁਪੀਐਂ ਤੂੰ ਐਂਵੇਂ ਸਮਝ ਗਰੀਬ ਨਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ।
ਇਹ ਹੈ ਤੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਮਹਿਬੂਬ ਚੰਨਾ ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਕਹੀਂ ਰਕੀਬ ਨਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ।
ਸੰਜਮ,ਸਹਿਜ ਸਿਆਣਪ ਜੇ ਕੋਲ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਮਿਲਦੀ ਕਦੇ ਸਲੀਬ ਨਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ।
2ਸਿਆਸਤਦਾਨ
ਸਿਆਸਤਦਾਨ ਨੇ ਬੜੇ ਹੀ ਟੁੱਟ ਪੈਣੇ ਸਾਡੇ ਹੱਸਦਿਆਂ ਦੇ ਗਿਣਦੇ ਦੰਦ ਰਹਿੰਦੇ।
ਕੁਰੱਪਸ਼ਨ ਲਈ ਨੇ ਰੱਖਦੇ ਸਦਾ ਬਾਰ ਖੁੱਲ•ੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਕਿਵਾੜ ਪਰ ਬੰਦ ਰਹਿੰਦੇ।
ਛੋਪ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹੁਣ ਨਾ ਜਾਏ ਕੱਤਿਆ ਭਾਵੇਂ ਥੋੜੇ ਹੀ ਬਾਕੀ ਨੇ ਤੰਦ ਰਹਿੰਦੇ।
ਸਾਧ ਲੁੱਟਦੇ ਨੇ ਬੁੱਲੇ ਡੇਰਿਆਂ ਵਿਚ ਅਤੇ ਕਿਰਤੀ ਉਮਰ ਭਰ ਪਿਟਦੇ ਧੰਧ ਰਹਿੰਦੇ।
ਛੋਪ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਉਹੀਓ ਹੈ ਕੱਤ ਸਕਦਾ ਜੀਹਦੇ ਹੌਂਸਲੇ ਨੇ ਸਦਾ ਬੁਲੰਦ ਰਹਿੰਦੇ।

3ਪੰਥ ਦੀ ਟਿਕਟ
ਤੈਨੂੰ ਲੈ ਗਏ ਜਿਹਨਾਂ ਨੇ ਦਮ ਤਾਰੇ ਟਿਕਟੇ ਪੰਥ ਦੀਏ ਕਰਮਾ ਮਾਰੀਏ ਨੀ।
ਐਨ ਆਣ ਕੇ ਮੌਕੇ ਤੇ ਸਿੰਘ ਸੱਜ ਗਏ ਭਰੂਣ ਹੱਤਿਆ ਦੇ ਵਿਉਪਾਰੀਏ ਨੀ।
ਪੋਸਤ , ਭੁਕੀ ,ਸ਼ਰਾਬ ਜਿਹੇ ਨਸ਼ੇ ਵੰਡ ਕੇ ਜਿੱਤਗੇ ਅਖੌਤੀ ਧਰਮਚਾਰੀਏ ਨੀ।
ਸੁਬਾ• ਉਠ ਕੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਧੰਨ ਗੋਲਕ ਜਾਈਏ ਗੋਲਕਾਂ ਦੇ ਬਲਿਹਾਰੀਏ ਨੀ।
ਸਾਡੇ ਗੁਰਾਂ ਨੇ ਸਨ ਪੰਥ ਤੋਂ ਸਿਰ ਵਾਰੇ ਤੇ ਅਸੀਂ ਸਿਰ ਤੋਂ ਪੰਥ ਨੂੰ ਵਾਰੀਏ ਨੀ।
4ਲੋਕ ਰਾਜ
Ñਲੋਕ ਰਾਜ ਵਿਚ ਰਾਜ ਤਾਂ ਕਰਨ ਸ਼ਾਤਿਰ ਐਂਵੇਂ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਤਾਂ ਭਾ ਜੀ ਨਾਂ ਹੁੰਦੈ।
ਚਿੜੀਆ ਘਰ ਵਿਚ ਜਿਸਤਰਾਂ ਚਿੜੀਆਂ ਲਈ ਐਂਵੇਂ ਬੇਮਾਲੂਮ ਜਿਹਾ ਥਾਂ ਹੁੰਦੈ।
ਮਨਫ਼ੀ ਸਿਆਸਤ 'ਚੋਂ ਪਿਆਰ ਸ਼ਬਦ ਹੁੰਦਾ ਹਿੰਦਸਾ ਨਫ਼ਰਤ ਦਾ ਰੋਜ ਜਮ•ਾਂ ਹੁੰਦੈ।
ਰਾਜਨੇਤਾ ,ਪ੍ਰੋਹਿਤ ਹੀ ਅਸਲ ਦੇ ਵਿਚ ਇਥੇ ਇਹ ਸਾਰੀ ਲੁੱਟ ਖਸੁੱਟ ਦੀ ਮਾਂ ਹੁੰਦੈ।
5ਆਬ ਏ ਸ਼ੀਰੀਂ
ਆਬ ਏ ਸ਼ੀਰੀਂ ਹੈ ਤੇਰਾ ਦੀਦਾਰ ਭਾਵੇਂ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਰੱਦ ਕਰਦੇ।
ਮਸਲੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਐਪਰ ਬਹੁਤ ਉਲਝੇ ਅਸੀਂ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਉਲੱਦ ਪਲੱਦ ਕਰਦੇ।
ਸੱਭ ਤੋਂ ਭੈੜਾ ਹੈ ਸਾਨੂੰ ਰੋਜ਼ਗਾਰ ਦਾ ਗ਼ਮ ਹਾਕਿਮ ਰੋਜ ਮਹਿੰਗਾਈ ਨੇ ਵੱਧ ਕਰਦੇ।
ਮਿਹਨਤਕਸ਼ ਦਿਨੋ ਦਿਨ ਹੋਂਵਦੇ ਜਾਣ ਬੌਣੇ ਲੋਟੂ ਮਿਹਨਤਾਂ ਦੇ ਜਾਣ ਕੱਦ ਕਰਦੇ।
6ਵਿਗਿਆਨ ਗੰਗਾ
ਜਿਸ ਵਿਚ ਵਿਗਿਆਨ ਦੀ ਵਗੇ ਗੰਗਾ ਰੋਜ ਪੁਟੀਏ ਨਵੀਂ ਇਕ ਆਡ ਪਿਆਰੇ।
ਜਿਸ ਨਾਲ ਨੇ ਜਾਂਵਦੇ ਵਿਗੜ ਬੱਚੇ ਕਦੇ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਨਾ ਕਰੀਏ ਲਾਡ ਪਿਆਰੇ।
ਉਪਗ੍ਰਿਹਾਂ ਸਾਰਾ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਹੈ ਛਾਣ ਦਿਤਾ ਲੱਭਾ ਕਿਧਰੇ ਖ਼ੁਦਾ ਨਾ ਗਾਡ ਪਿਆਰੇ।
ਸਿਰਫ ਸੱਚ ਹੈ ਦਿਸ ਰਹੀ ਇਹ ਹੀ ਦੁਨੀਆਂ ਸਵੱਰਗ ਲੋਕ ਹੈ ਸੱਭ ਫਰਾਡ ਪਿਆਰੇ।
7ਅਕਲ ਦੇ ਬੋਹਲ
Ñਲੰਮਾ ਫਾਸਲਾ ਇਹਤੋਂ ਬਣਾ ਰਖੀਏ ਬੜੀ ਭੈੜੀ ਹੈ ਇਹ ਅਲਕੋਹਲ ਬਾਬਾ।
ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਦੇ ਵੈਰੀ ਨੇ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਕੀਤੇ ਪਲਾਂ ਦੇ ਹੀ ਚੋਹਲ ਮੋਹਲ ਬਾਬਾ।
Îਮੱਝਾਂ ਬੂਰੀਆਂ ਰੱਖਣ ਦਾ ਕੀ ਫਾਇਦਾ ਦੁੱਧ ਬਿੱਲੀਆਂ ਦੇਣਾ ਜੇ ਡੋਲ• ਬਾਬਾ।
ਦਾਰੂ ਮਨ ਦੇ ਤਾਈਂ ਗੁਮਰਾਹ ਕਰਕੇ ਚਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਕਲ ਦੇ ਬੋਹਲ ਬਾਬਾ।
8ਮੈਅਕਸ਼ ਓ ਵਾਚ
ਦਾਰੂ ਪੀਣ ਦਾ ਨਿਕਲਦੈ ਬੁਰਾ ਸਿੱਟਾ ਅਸੀਂ ਦੇਖੀ ਹੈ ਜੱਗਾਂ ਦੇ ਜੱਗ ਪੀਕੇ।
ਇਕ ਰੁੱਤ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਅੱਗ ਵਾਲੀ ਬੰਦਾ ਅੱਗ ਹੀ ਉਗਲਦਾ ਅੱਗ ਪੀਕੇ।
ਪੈਂਦੇ ਘਰਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਕਲੇਸ਼ ਬਹੁਤੇ ਕਿਉਂਕਿ ਬੰਦੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਲਾਈਲੱਗ ਪੀਕੇ।
ਮੂਧਾ ਠੀਕਰਾ ਵਜਦਾ ਅਕਲ ਉਤੇ ਬੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਨੀ ਬਣਦਾ ਹੈ ਢੱਗ ਪੀਕੇ।
9ਮਿਸ਼ਰੀ
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਬਣ ਗਈ ਪਾਣੀ ਮਿਸ਼ਰੀ ਬੰਨ•ੀ ਸੀ ਅਸੀਂ ਰੁਮਾਲ ਦੇ ਵਿਚ।
ਪਿਆਰ ਪਿਊਰ ਨਹੀਂ ਸੁਝਦਾ ਹੁਣ ਸਾਨੂੰ ਰੋਟੀ ਘੁੰਮਦੀ ਰਹੇ ਸਦਾ ਖਿਆਲ ਦੇ ਵਿਚ।
ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਹਟਾਉਣ ਦਾ ਸੀ ਨਾਹਰਾ ਪਰ ਆ ਗਏ ਕੋਕੜੂ ਨਿਰੇ ਹੀ ਦਾਲ ਦੇ ਵਿਚ।
ਕਿਥੇ ਵਰਿ•ਆ ਤੂੰ ਰਾਜਿਆ ਬੱਦਲਾ ਓਇ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਪੰਜ ਸਾਲ ਦੇ ਵਿਚ।
10ਜੁਆਰੀਆਂ ਦੇ ਬੁੱਤ
ਯਾਦਗਾਰ ਨਾ ਬਣੇ ਸ਼ਰਾਬੀਆਂ ਦੀ ਤੇ ਕਦੇ ਲੱਗਣ ਨਾ ਬੁੱਤ ਜੁਆਰੀਆਂ ਦੇ।
ਮਿਹਨਤ ਬਿਨਾਂ ਨਾ ਸੌਰਦਾ ਕੰਮ ਕੋÂਂੀ ਕਿਸਮਤ ਸ਼ਬਦ ਹੁੰਦੇ ਕੌਮਾਂ ਹਾਰੀਆਂ ਦੇ।
ਮਾਇਆ ਮੰਤਰਾਂ ਨਾਲ ਜੇ ਹੋਏ 'ਕਠੀ ਕਾਹਤੋਂ ਮੰਗਣ ਫਿਰ ਪੁੱਤ ਮਦਾਰੀਆਂ ਦੇ।
ਇਥੇ ਭਗਵਾਂ ਪਾ ਮਖੌਟਾ ਨੇ ਜਿਬ•ਾ ਕਰਦੇ ਚਿਹਰੇ ਬੜੇ ਹੀ ਕਰੂਪ ਪੁਜਾਰੀਆਂ ਦੇ ।





Converted from Satluj to

Ñਜੀਵਨ ਅਟੱਲ ਸਚਾਈ

Ñਜੀਵਨ ਅਟੱਲ ਸਚਾਈ
Ñਲੋਗ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇਕਿ ਆਦਮੀ ਆਰਜੀ(ਟੈਂਪਰੇਰੀ) ਜੀਵਨ ਵਾਸਤੇ ਪਕੀਆਂ(ਪਰਮਾਨੈਂਟ) ਵਸਤਾਂ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਪਰ ਇਹ ਗੱਲ ਸੱਚ ਨਹੀਂ ।ਜੀਵਨ ਪਰਮਾਨੈਂਟ ਅਤੇ ਸਦੀਵੀ ਹੈ,ਟੈਂਮਪਰੇਰੀ ਨਹੀਂ। ਇਹ ਸਿਰਫ ਰੂਪ ਬਦਲਦਾ ਹੈ। ਦਾਦਾ, ਦਾਦੀ ,ਪਿਓ ਮਾਤਾ ਅਤੇ ਪੁਤਰ ਪੋਤਿਆਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ। ਸਾਡੇ ਪਿਤਰ ਸਾਡੇ ਮੌਜੂਦ ਹਨ। ਤੇਰਾਂ ਪੀੜ•ੀਆਂ ਤਕ ਆਦਮੀ ਦੇ ਨੈਣ ਨਕਸ਼, ਆਵਾਜ ਅਤੇ ਗੁਣ ਆਪਣੇ ਪਿਤਰਾਂ ਵਾਲੇ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਸੋ ਜੀਵਣ ਨੂੰ ਟੈਂਪਰੇਰੀ ਕਹਿਕੇ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋਣ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਨਹੀ।“ਹਰ ਸਾਂਸ ਯੇ ਕਹਿਤੀ ਹੈ ਹਮ ਹੈਂ ਤੋ ਖ਼ੁਦਾ ਭੀ ਹੈ”। ਜੀਵਨ ਅਟੱਲ ਸਚਾਈ ਹੈ, ਮੌਤ ਦੀ ਕੋਈ ਹੋਂਦ ਨਹੀਂ,ਜੀਵਣ ਦੀ ਅਣਹੋਂਦ ਦਾ ਨਾਮ ਹੀ ਮੌਤ ਹੈ ਜਿਸ ਤਰਾਂ ਚਾਨਣ ਦੀ ਅਣਹੋਂਦ ਦਾ ਨਾਮ ਹਨੇਰਾ। ਮੌਤ ਨੂੰ ਕਦੇ ਯਾਦ ਨਾ ਰਖੋ, ਸਿਰਫ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਰੋ।
ਂ

ਕਵੀ-ਓ ਵਾਚ 27-6-11

ਕਵੀ-ਓ ਵਾਚ 27-6-11
ਬੜੀ ਮਹਿੰਗਾਈ ਹੈ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਨਾ ਜਾਈਏ ਬਣ ਕੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਵੀ ਐਵੇਂ ਵਟਾਊ ਮੀਆਂ।
ਅੱਖਰ ਲਈ ਫਿਰਦੇ ਨੇ ਬਸਤੀ ਮੂਰਿਆਂ ਦੀ ਦਾਨਿਸ਼ਵਰਾਂ ਨੂੰ ਇਥੇ ਕੀ ਥਿਆਊ ਮੀਆਂ।
ਦਿਨਕੱਟੀਆਂ ਨੇਤਾ ਜੀ ਕਰਨ ਲੁਕ ਕੇ ਪਰ ਭਾਸ਼ਣ ਦੇਂਵਦੇ ਨੇ ਬੜੇ ਭੜਕਾਊ ਮੀਆਂ।
ਤੂੰ ਹੇਰਾਫੇਰੀਆਂ ਲੱਖ ਕਰੋੜ ਕਰ ਲੈ ਆਖਿਰ ਤੈਨੂੰ ਇਹ ਤੇਰਾ ਹੀ ਭੂਤ ਡਰਾਊ ਮੀਆਂ।

2 ਇਕਸੁਰਤਾ
ਇਕਸੁਰਤਾ ਜਦੋਂ ਹੈ ਗੁਆਚ ਜਾਂਦੀ ਤੇਰੀ ਆਪਣੇ ਹੀ ਨਾਲ ਵਿਚਾਰ ਅੜਿਆ।
ਤੁਸੀਂ ਖੋਹਲਦੇ ਹੋ ਉਦੋਂ ਜ਼ੁਬਾਨ ਤਾਈਂ ਬੋਲਣ ਲਈ ਹੋ ਜਾਂਵਦੇ ਤਿਆਰ ਅੜਿਆ।
ਤੇਰੇ ਸਾਹਵੇਂ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ, ਇਕੱਲ ਹੈ ਦਿੰਦੀ ਨੰਗਾ ਆਪਾ ਹੈ ਤੇਰਾ ਖਲਿਹਾਰ ਅੜਿਆ ।
ਉਜਲੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਖੜ• ਸਖ਼ਸ਼ ਕਿਹੜਾ ਕਰੇ ਖ਼ੁਦ ਨਾਲ ਅਖਾਂ ਚਾਰ ਅੜਿਆ।
3ਗਿਲਾਨੀ
ਨਫ਼ਰਤ ਅਤੇ ਗਿਲਾਨੀ ਵਿਚ ਫਰਕ ਹੁੰਦਾ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਹੈ ਘਿਣ ਹੁੰਦੀ।
ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਆਚਰਣ ਹੁੰਦਾ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਜਿਵੇਂ ਮੱਖੀਆਂ ਦੀ ਭਿਣ ਭਿਣ ਹੁੰਦੀ।
ਮਿਆਰ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਬਹੁਤ ਉਚੇ ਸੱਚੀ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕਿਣਮਿਣ ਹੁੰਦੀ।
ਝੂਠੀ ਮਿਤਰਤਾ ਹੈ ਸਾਡੇ ਚੁਫੇਰ ਪਸਰੀ ਸੱਚੀ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਤਾਂ ਕਦੇ ਕਦੇ ਪਲ ਛਿਣ ਹੁੰਦੀ ।
4ਬਹਾਦਰ ਮਨੁੱਖ
ਸਿੱਧਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਨਾਲ ਮਿਲਾ ਕੇ ਅੱਖਾਂ ਇਹ ਬੰਦਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਲਲਕਾਰ ਬੇਲੀ।
ਨਿੱਕੇ ਬੰਦੇ ਤਾਈਂ ਵਾਹਣੀ ਪਾਈ ਫਿਰਦੀ ਇਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮੰਨ ਜਾਂਦੀ ਉਦੋਂ ਹਾਰ ਬੇਲੀ।
ਬਹਾਦਰ ਮਨੁੱਖ ਤਾਈਂ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਪਤਾ ਹੋਣਾ ਚੁੱਕਣੀ ਕਿਸ ਦੇ ਲਈ ਤਲਵਾਰ ਬੇਲੀ।
ਸੱਚੀ ਨਫ਼ਰਤ ਦੇ ਕਾਬਿਲ ਨਾ ਮਿਲੇ ਜਦ ਕੋਈ ਤਾਂ ਦੱਬ ਆਪਣੇ ਦਿਓ ਹਥਿਆਰ ਬੇਲੀ।
5 ਆਪਣਾ ਉਲੂ
Ñਲਗਦੈ ਭੇਤ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦਾ ਪਾ ਲਿਆ ਤੂੰ ਤਾਹੀਏਂ ਹੋ ਗਿਐਂ ਬੜਾ ਮੋਹ ਤੋੜ ਯਾਰਾ।
ਮਿੱਠੇ ਮੂੰਹਾਂ ਦੇ ਨੇ ਮਤਲਬ -ਪ੍ਰਸਤ ਇਥੇ ਜੋ ਰਖਦੇ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਘਰੋੜ ਯਾਰਾ।
ਜਿੱਥੇ ਜਰਾ ਜਿੰਨੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਥਾਂ ਮਿਲਜੇ ਦਿੰਦੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਉਲੂ ਘਸੋੜ ਯਾਰਾ।
ਜੀਹਨੂੰ ਜੀਣ ਦਾ ਇਥੇ ਨੀ ਢੰਗ ਆਉਂਦਾ ਦੁਨੀਆਂ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਉਹਨੂੰ ਮਰੋੜ ਯਾਰਾ।
6ਮਹਿਕ ਚੁੰਮਣ
ਮੇਰੀ ਮਹਿਕ ਚੁਮਣ ਦੇਹ ਕੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਫੁੱਲ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਪਹਿਲਾਂ ਮੁਰਝਾਉਣ ਤੋਂ ਨੀ।
ਇਸ ਤਰਾਂ ਤਾਂ ਹੈ ਦੋਸਤੀ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੀ ਕਿਉਂ ਲੋਕ ਡਰਦੇ ਨਹੀਂ ਅਜ਼ਮਾਉਣ ਤੋਂ ਨੀ।
ਖੀਸਾ ਅਕਲ ਦਾ ਕੱਟਿਆ ਜਾਂਵਦਾ ਹੈ ਥੁੜਿ•ਆ ਕੀ ਹੈ ਤੀਰਥੀਂ ਨਹਾਉਣ ਤੋਂ ਨੀ।
ਜਿਹੜਾ ਬੰਦਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਕੰਮ ਆਉਂਦਾ ਲੈਣਾ ਕੀ ਕਿਸੇ ਉਸਦੇ ਜਿਉਣ ਤੋਂ ਨੀ।
7ਸੋਲਾਂ ਦੂਣੀ ਅੱਠ
ਪੜਿ•ਆ ਪੁਤ ਪਟਵਾਰੀ ਦਾ ਦੇਖ ਕਿੱਦਾਂ ਸੋਲਾਂ ਦੂਣੀ ਨੂੰ ਆਖਦਾ ਅੱਠ ਅੜੀਏ।
ਲੋਕਰਾਜ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਮੱਝ ਉਹਦੀ ਜੀਹਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਹੈ ਸੋਨੇ ਦੀ ਲੱਠ ਅੜੀਏ।
ਵਰਗਲਾਈਆਂ ਸਾਡੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦਿਸਦਾ ਡੇਰਿਆਂ 'ਤੇ ਜੋ ਹੈ 'ਕੱਠ ਅੜੀਏ।
ਵਿਹਲੜ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਹੈ ਇਹ ਸ਼ੈਤਾਨ ਘੜਿਆ ਤੂੰ ਕੀ ਕਰੇਂਗੀ ਪੂਜਕੇ ਮੱਠ ਅੜੀਏ।
8ਕਿਸਮਤਵਾਦੀ
ਅਸੀਂ ਲੋਕ ਹਾਂ ਭਾਗਾਂ ਨੂੰ ਮੰਨਣ ਵਾਲੇ ਇਸੇ ਲਈ ਹੀ ਬੜੇ ਅਭਾਗੇ ਹਾਂ ਜੀ ।
ਹਨੇਰਾ ਰਸਮ ਰਿਵਾਜ ਦਾ ਰਹੇ ਢੋਂਦੇ ਪਾਈ ਫਿਰਦੇ ਗਲਾਂ ਵਿਚ ਧਾਗੇ ਹਾਂ ਜੀ।
ਜੀਂਦੇ ਅਜੇ ਵੀ ਪੰਦਰਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚੇ ਬਾਈਵੀਂ ਸਦੀ ਲਾਗੇ ਹਾਂ ਜੀ।
ਜਦੋਂ ਚਿੜੀਆਂ ਚੁਗ ਗਈਆਂ ਖੇਤ ਸਾਰਾ ਅੱਖਾਂ ਮਲਦੇ ਮਸਾਂ ਹੀ ਜਾਗੇ ਹਾਂ ਜੀ।
9ਕਵੀ ਓ ਵਾਚ
ਬੰਜਰ ਦੇਖ ਕੇ ਤੇ ਧਰਤ ਉਦਾਸ ਨਾ ਹੋ ਮਿੱਟੀ ਹੈ ਇਹ ਬੜੀ ਉਪਜਾਊ ਮੀਆਂ।
ਉਸ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਦਾ ਹੱਜ ਕੀ ਏ ਜਿਥੇ ਹੋਵੇ ਪੰਚਾਇਤ ਨਾ ਸਾਊ ਮੀਆਂ।
ਹੋੜ• ਲੱਗੀ ਹੈ ਮੌਕਾਪ੍ਰਸਤੀਆਂ ਦੀ ਇਥੇ ਸਰਕਾਰ ਹੋਵੇਗੀ ਕਿਵੇਂ ਟਿਕਾਊ ਮੀਆਂ।
ਜਿਸਨੇ ਸਿਖਿਆ ਨੀ ਕੁਝ ਵੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਉਹਨੂੰ ਹੋਰ ਕੋਈ ਕੀ ਸਮਝਾਊ ਮੀਆਂ।
10ਆਦਮਖੋਰ
ਕੁੱਤੀ ਭੌਂਕਦੀ ਡੇਰੇ ਵਿਚ ਸਾਧਨੀ ਦੇ ਤੁਰੇ ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰੇ ਹਨ ਚੋਰ ਫਿਰਦੇ।
ਚੋਣਾਂ ਵੇਲੇ ਸੀ ਕਰਦੇ ਬੜੇ ਵਾਅਦੇ ਹੋਏੇ ਸੱਜਣ ਨੇ ਉਹ ਬੜੇ ਮੂੰਹ ਜੋਰ ਫਿਰਦੇ।
ਚੀਕਾਂ ਕੰਧਾਂ ਸਲ•ਾਬੀਆਂ ਚੂਸ ਜਾਵਣ ਇਹ ਲੋਕ ਕਹਿਕਹੇ ਲਈ ਕਠੋਰ ਫਿਰਦੇ।
ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਏ ਆਦਮੀ ਜੰਗਲਾਂ 'ਚ, ਹਨ ਬਸਤੀਆਂ ਵਿਚ ਆਦਮਖੋਰ ਫਿਰਦੇ।

gazal 26- 4 -11

ਗ਼ਜ਼ਲ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ


*^^^^^^<*ਮੇਰੀਆਂ ਅਖੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਉਦਾਸ ਸਮੁੰਦਰ ਤਰਦਾ ਹੈ। ਹਰ ਚਿਹਰੇ ਦਾ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਹੀ ਇਹੀਓ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਹੈ।


ਕੌਣ ਕਿਸੇ ਦਾ ਬੋਝ ਉਠਾਉਂਦਾ ਹੈ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਕੰਧ 'ਤੇ ਉਤਰਨ ਲੱਗਿਆ ਪਰਛਾਵਾਂ ਵੀ ਡਰਦਾ ਹੈ।
Îਮੁਰਦਾ –ਦਿਲੀ ਦੇ ਕਾਰਨ ਮਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਅਕਸਰ ਲੋਕ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਕੌਣ ਕਿਸੇ ਦੀ ਖਾਤਿਰ ਮਰਦਾ ਹੈ।
ਮਾੜੇ ਕੰਮੀ ਫੂਕ ਕੇ ਸਾਰੀ ਜਾਇਦਾਦ ਚੰਦਰਾ ਬਾਪੂ ,“ਦਿੰਦਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਪੈਸੇ ”ਇਹ ਗਿਲਾ ਪੁਤਰ 'ਤੇ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਜੀਵਨ ਹੀ ਹੈ ਘਟੀਆ ਅਨੁਵਾਦ ਜਿਹਾ ਬੇਸ਼ਕ ਉਪਰ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਮੌਲਿਕਤਾ ਦਾ ਪਰਦਾ ਹੈ।
ਜੀਵਨ ਸੱਚ ਹੈ, ਝੂਠ ਨਹੀਂ , ਆਰਜੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪੱਕਾ ਹੈ ਆਪਣਾ ਰੂਪ ਵਟਾਕੇ ਇਹ ਫਿਰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਸੰਵਰਦਾ ਹੈ।
Ñਲੱਭੀਏ ਕਿਸੇ ਬਾਹਰਲੇ “ਸਿੱਧ“ ਦੀ ਗ਼ਜ਼ਲ ਕੋਈ ਮਕਬੂਲ “ਢਿੱਲੋਂ ” ਕਿਹੜਾ ਸ਼ਾਇਰ ਜੋਗੀ ਆਪਣਾ ਘਰਦਾ ਹੈ।
ਂ

Êਪੰਜੇ ਅਹਿਮ ੁਜ਼ਜ਼ਬੇ ਨੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਜਿਉਣ ਦੇ ਲਈ

Êਪੰਜੇ ਅਹਿਮ ੁਜ਼ਜ਼ਬੇ ਨੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਜਿਉਣ ਦੇ ਲਈ ਮਿੱਟੀ ਹੈ ਮਨੁੱਖ ਕਾਮ , ਕਰੋਧ , ਅਹੰਕਾਰ ਬਿਨਾ।
ਕਾਮ ਤੋਂ ਉਤਪਤੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮੋਹ ਨਾਲ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੇ ਕਰ ਸਕੇ ਨਾ ਵਿਕਾਸ ਕੋਈ ਲੋਭ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਬਿਨਾ।
ਅੱਜ ਦੀ ਇਹ ਸਾਇੰਸ ਸਬੂਤ ਉਤੇ ਕਾਇਮ ਹੈ ਜੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਿਰਾਰਥਕ ਹੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਪਿਆਰ ਬਿਨਾ।
ਰਾਹ 'ਚ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਨੇ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਜੋ ਰੱਬ , ਨਿਰੰਕਾਰ ਤਾਂ ਹੈ ਆਕਾਰ ਬਿਨਾ।
ਮਾਇਆ ਤਾਈਂ ਨਾਗਣੀ ਜੋ ਆਖਦੇ ਮਹਾਂ ਪੁਰਖ ਪਰ ਸਾਰਦੇ ਨੀ ਉਹ ਖ਼ੁਦ ਸੱਠ ਲੱਖ ਵਾਲੀ ਕਾਰ ਬਿਨਾ।
*ਰਾਜੇ, ਵਜ਼ੀਰ ,ਅਫਸਰ ਉਹਨਾਂ ਤਾਈਂ ਮੱਥਾ ਟੇਕਦੇ ਨੇ ਵਿਹਲੜਾਂ ਦੀ ਐਸ਼ ਹੰਦੀ ਹੈ ਨਹੀਂ ਸਰਕਾਰ ਬਿਨਾ।
ਮਹਿਲਨੁਮਾ ਡੇਰਿਆਂ ਵਿਚ ਪਾਉਂਦੇ ਚੋਲੇ ਰੋਸ਼ਮੀ ਆਉਂਦੇ ਨਹੀਂਓਂ ਬਾਹਰ ਬਾਡੀ ਗਾਰਡਾਂ ਦੀ ਡਾਰ ਬਿਨਾ।
ਸਾਰੇ ਪੱਤੇ ਰੰਗ ਦੇ ਲੁਕੋ ਕੇ ਬਾਜੀ ਜਿੱਤ ਲੈਂਦੇ ਸਾਨੂੰ ਹਰਾ ਕੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਿਲਦਾ ਨੀ ਪੱਤਾ ਕਰਤਾਰ ਬਿਨਾ।

ਮੰਗਲ ਤੇ ਜੀਵਨ ਹੈ ਕਿ ਨਹੀਂ ?

**ਮੰਗਲ ਤੇ ਜੀਵਨ ਹੈ ਕਿ ਨਹੀਂ ? ਇਹ ਚਰਚਾ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹੋ ਚੁਕੀ
ਹੁਣ ਇਹ ਚਰਚਾ ਵੀ ਸ਼ੁਰੁ ੁ
ਕਰੋ ਕਿ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਮੰਗਲ ਹੈ ਕਿ ਨਹੀਂ।
*
ਸਮਝਤੇ ਥੇ ਮਗਰ ਫਿਰ ਭੀ ਨਾ ਰੱਖੀ ਦੂਰੀਆਂ ਹਮ ਨੇ , ਚਿਰਾਗੋਂ ਕੇ ਜਲਾਨੇ ਮੇ ਜਲਾ ਲੀ ਉਂਗਲੀਆਂ ਹਮ ਨੇ।
ਕੋਈ ਤਿਤਲੀ ਹਮਾਰੇ ਪਾਸ ਆਤੀ ਭੀ ਤੋ ਕਿਆ ਆਤੀ,ਸਜਾਏ ਉਮਰ ਭਰ ਕਾਗਜ ਕੇ ਫੂਲ ਪੱਤੀਆਂ ਹਮ ਨੇ।
ਯੂੰ ਹੀ ਘੁਟ ਘੁਟ ਕੇ ਮਰ ਜਾਨਾ ਹਮੇ ਮੰਜ਼ੂਰ ਥਾ ਲੇਕਿਨ ਕਿਸੀ ਕਮਜ਼ਰਫ ਪਰ ਜ਼ਾਹਿਰ ਨਾ ਕੀ ਮਜ਼ਬੂਰੀਆਂ ਹਮਨੇ।
*;ਸੁਕੇ ਹੋਠਾਂ ਤੇ ਹੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ ਮਿੱਠੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ,ਪਿਆਸ ਬੁਝ ਜਾਵਣ 'ਤੇ ਅਕਸਰ ਲਹਿਜੇ ਬਦਲ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
*ਗਲੋਬ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਟਿਕਾ ਕੇ ਸਮਝਦੇ ਨੇ ਲੋਗ, ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਬੰਦ ਹੈ ਆਪਣੀ ਮੁੱਠੀ ਵਿਚ।
*ਦੂਰ ਬਰਸਦੇ ਬੱਦਲਾਂ ਨੂੰ ਜਾਕੇ ਕਹਿ ਦਿਓ ਕੋਈ ,ਸੁੱਕੇ ਤਲਾਬ ਤੁਸਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਨੇ।
*ਕਿੰਨਾ ਖੌਫ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਰਾਤ ਦੇ ਹਨੇਰੇ ਵਿਚ ,ਪੁਛੋ ਉਹਨਾਂ ਪੰਛੀਆਂ ਨੂੰ ਜਿਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ।
(*ਆ ਗਿਆ ਹੈ ਫਰਕ ਤੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਮੇ ਯਕੀਨਨ ਅਬ ਤੁਮ ਅੰਦਾਜ਼ ਸੇ ਨਹੀਂ ਅੰਦਾਜ਼ੇ ਸੇ ਬੁਲਾਤੇ ਹੋ।
**ਵੋਹ ਮਿਹਰਵਾਂ ਹਮੇਂ ਹਜਾਰੋਂ ਗ਼ਮ ਦੇ ਗਏ , ਹਮ ਕੁਛ ਭੀ ਨਾ ਦੇ ਸਕੇ ਉਸੇ ਪਿਆਰ ਕੇ ਸਿਵਾ।
(**
ਹੈਰਾਨ ਥਾ ਸਮੁੰਦਰ ਭੀ ਮੇਰੇ ਡੂਬਨੇ ਪਰ ਯੇਹ ਕੈਸਾ ਸ਼ਖਸ਼ ਹੈ ਕਿਸੀ ਕੋ ਪੁਕਰਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।
*ਜੇ ਰਸਤਾ ਸੋਹਣਾ ਹੋਵੋ ਤਾਂ ਪਤਾ ਕਰੋ ਕਿਸ ਮੰਜ਼ਿਲ ਤਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
ਜੋ ਮੰਜ਼ਿਲ ਸੋਹਣੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਰਸਤੇ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਾ ਕਰੋ।
* ਕੋਈ ਮਿਲਤਾ ਹੈ ਤੋ ਖੁਦ ਅਪਨਾ ਪਤਾ ਪੂਛਤਾ ਹੂੰ ਮੈਂ ,ਤੋਰੀ ਖੋਜ ਮੇ ਭੀ ਤੁਝਸੇ ਪਾਰ ਜਾ ਨਿਕਲਾ।
(*ਮੁਹੱਬਤ ਕੀ ਹਕੀਕਤ ਸੇ ਤੋ ਖੂਬ ਵਾਕਫ ਥੇ ਹਮ, ਬਸ ਜਰਾ ਸਾ ਸ਼ੌਕ ਹੋ ਗਿਆ ਥਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਰਬਾਦ ਕਰਨੇ ਕਾ।
**ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮੈਂ ਭੀ ਮੁਸਾਫਿਰ ਹੂੰ ਤੇਰੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਕਾ , ਤੂ ਜਹਾਂ ਕਹੇਗੀ ਮੈਂ ਵਹਾਂ ਉਤਰ ਜਾਊਂਗਾ।
(*ਕੋਈ ਪੂਛਤਾ ਹੈ ਮੁਝ ਸੇ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੀ ਕੀਮਤ ,ਮੁਝੇ ਯਾਦ ਆ ਜਾਤਾ ਹੈ ਹਲਕਾ ਸਾ ਮੁਸਕਰਾਨਾ ਤੇਰਾ।
(ਯੇ ਵਫਾ ਤੋ ਉਨ ਦਿਨੋ ਕੀ ਬਾਤ ਹੈ ਦੋਸਤੋ ਜਬ ਮਕਾਨ ਕੱਚੇ ਔਰ ਲੋਗ ਸੱਚੇ ਹੂਆ ਕਰਤੇ ਥੇ।
*ਆਜ ਹਮ ਵਿਛੜੇ ਹੈਂ ਤੋ ਕਿਤਨੇ ਰੰਗੀਲੇ ਹੋ ਗਏ
Îਮੇਰੀ ਆਖੇਂ ਸੁਰਖ ਤੇਰੇ ਹਾਥ ਪੀਲੇ ਹੋ ਗਏ।
**ਉਨ ਪਰ ਬੀਤੇਗੀ ਤੋ ਸ਼ਾਇਦ ਵੋਹ ਭੀ ਜਾਨ ਪਾਏਂਗੇ ,ਕਿਤਨਾ ਦਰਦ ਹੋਤਾ ਹੈ ਜਬ ਕੋਈ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰਤਾ ਹੈ।
*8 ਅਪਨੀ ਹਾਰ ਮੇਂ ਭੀ ਕਿਤਨਾ ਸਕੂਨ ਥਾ ਉਸ ਸ਼ਖਸ਼ ਨੇ ਜਬ ਗਲੇ ਲਗਾਇਆ ਜੀਤਨੇ ਕੇ ਬਾਦ।
**ਮੁਝੇ ਛੋੜਨੇ ਕਾ ਫੈਸਲਾ ਤੋ ਰੋਜ ਕਰਤਾ ਹੈ ਵੋਹ ਸ਼ਖਸ਼ ,ਮਗਰ Àਸਕਾ ਬਸ ਨਹੀਂ ਚਲਤਾ ਮੇਰੀ ਵਫ਼ਾ ਕੇ ਆਗੇ।
*ਨਹੀਂ ਫੁਰਸਤ ਯਕੀਨ ਮਾਨੋ ਹਮੇ ਕੁਛ ਔਰ ਕਰਨੇ ਕੀ ,ਤੇਰੀ ਯਾਦੇਂ, ਤੇਰੀ ਬਾਤੇਂ ਬਹੁਤ ਮਸਰੂਫ਼ ਰਖਤੀ ਹੈਂ,
**ਮਿਲ ਜਾਏ ਉਲਝਨੋ ਸੇ ਫੁਰਸਤ ਤੋ ਜਰਾ ਸੋਚਨਾ ਕਿ ਕਿਆ ਸਿਰਫ ਫੁਰਸਤ ਮੇ ਯਾਦ ਕਰਨੇ ਕਾ
ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੈ ਹਮਸੇ।
**

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਸਭ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪੂਜਾ ਪਾਠ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ, ਮੰਦਰ, ਮਸੀਤਾਂ ਅਤੇ ਡੇਰਿਆਂ ਦਾ ਅੰਤ ਹੈ ਨਹੀਂ।
ਚਾਰ-ਚੁਫੇਰੇ ਨਿਗ•ਾ ਮਾਰੋ ਮੀਲ-ਮੀਲ ਉੱਤੇ, ਕੋਈ ਥਾਂ ਨਹੀਂ ਐਸੀ ਜਿੱਥੇ ਬੈਠਾ ਕੋਈ ਸੰਤ ਹੈ ਨਹੀਂ।
ਦੁਨੀਆਂ 'ਚ ਸਭ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੱਥ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਨੇ, ਸਦਾ ਰਹਿਣ ਜੁੜੇ, ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਕਦੰਤ ਹੈ ਨਹੀਂ।
ਇੱਕ ਸੌ ਤਰਵੰਜਵੇਂ ਨੰਬਰ 'ਤੇ ਪੱਛੜੇ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਸਾਡੇ ਪਛੜੇਵੇਂ ਦਾ ਵੀ ਯਾਰੋ ਕੋਈ ਅੰਤ ਹੈ ਨਹੀਂ।
ਇਸ ਲੋਕ ਵਿੱਚ ਪੱਤਝੜ ਵਾਜਾਂ ਮਾਰਦੀ ਹੈ, ਕਿਸੇ ਪਰਲੋਕ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਦਿਸਦੀ ਬਸੰਤ ਹੈ ਨਹੀਂ।

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

ਮਰਦੇ ਨੇ ਭੁੱਖੇ ਦਿਨ ਰਾਤ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਜੋ ਵਿਹਲੜ, ਨਿਖੱਟੂ ਸਾਧ ਬੈਠੇ ਲੈਣ ਲੋਰੀਆਂ।
ਖਾਣ ਤਾਜ਼ੇ ਫਲ ਅਤੇ ਪੀਣ ਦੁੱਧ ਕਾੜ•-ਕਾੜ•, ਭਰੀਆਂ ਨੇ ਕਾਜੂ ਤੇ ਬਦਾਮਾਂ ਦੀਆਂ ਬੋਰੀਆਂ।
ਅਫਸਰ, ਨੇਤਾ ਤੇ ਵਪਾਰੀ ਮੱਥਾ ਟੇਕਦੇ ਨੇ, ਘੁਟਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਉਨ•ਾਂ ਦੀਆਂ ਮੇਮਾਂ ਗੋਰੀਆਂ।
ਡਾਂਗ ਉੱਤੇ ਡੇਰਾ ਰੱਖਦੇ ਜੇ ਹੱਕ ਲੈ ਲੈਂਦੇ, ਹੱਕ ਸਾਡੇ ਮਾਰ ਗਈਆਂ ਰੱਬ ਉੱਤੇ ਡੋਰੀਆਂ।

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

ਦੋ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਤੱਕ ਰਹੇ ਹਾਂ ਗੁਲਾਮ ਅਸੀਂ, ਭੁੱਲ ਕੇ ਇਹ ਲੋਕ, ਪਰਲੋਕ ਹੀ ਸੰਵਾਰਦੇ ਰਹੇ।
ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਤਾਈਂ ਸਦਾ ਲੁੱਟਦੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਰਹੇ, ਸਾਡੇ ਲੋਕਾਂ ਰਾਹੀਂ ਸਾਨੂੰ ਕੁੱਟ-ਕੁੱਟ ਮਾਰਦੇ ਰਹੇ।
ਦੇਖ ਅਣਡਿੱਠ ਕਰ ਬੱਸ ਭਾਣਾ ਮੰਨੀ ਜਾਓ, ਸਾਡੇ ਰਿਸ਼ੀ, ਮੁਨੀ, ਸੰਤ ਇਹੀਓ ਪ੍ਰਚਾਰਦੇ ਰਹੇ।
ਸਦਾ ਹਮਲਾਵਰ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੇ ਪਰ ਅਸੀਂ ਸਾਂ ਕਰੋੜਾਂ ਵਿੱਚ ਫਿਰ ਵੀ ਹਾਂ ਹਾਰਦੇ ਰਹੇ।

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀਆਂ ਪੰਖੇਰੂਆਂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ, ਰੋਕੋ ਨਾ ਇਨ•ਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰ ਉੱਤੋਂ ਲੰਘ ਜਾਣ ਦਿਓ।
ਇਨ•ਾਂ ਪੰਛੀਆ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਦਿਲ ਆਪਣੇ 'ਚ ਦੋਸਤੋਂ ਨਾ ਕਦੇ ਤੁਸੀਂ ਆਲ•ਣਾ ਬਨਾਣ ਦਿਓ।
ਚਾਰ ਦਿਨ ਦੀ ਇਹ ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਹੈ, ਇਸ ਨੂੰ ਰੁਸੇਵਿਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਨਾ ਲੰਘਾਣ ਦਿਓ।
ਬਿਨਾ ਹਾਸੇ ਲੰਘਦਾ ਜੋ ਦਿਨ ਉਹ ਵਿਅਰਥ ਹੈ ਜੀ, ਇਸ ਲਈ ਕੋਈ ਦਿਨ ਵੀ ਵਿਅਰਥ ਨਾ ਗਵਾਉਣ ਦਿਓ।

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਬਹੁਤੇ ਬੰਦੇ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਬੇ-ਨਾਵੇਂ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਛੇਤੀ ਹੀ ਭੁੱਲ ਉਨ•ਾਂ ਦੇ ਸਿਰਨਾਵੇਂ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਇੱਕ ਉਮਰ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਲਈ।
ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਅੱਖਰ ਆ ਭੁਲਾਵੇਂ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਾਲ ਕੁੜੱਤਣ ਭਰਿਆ ਰਿਸ਼ਤਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਉਪਰੋਂ-ਉਪਰੋਂ ਹੋ ਸਬੰਧ ਸੁਖਾਵੇਂ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਘਰ ਦੇ ਵਿੱਚ ਲਗਾਈਏ ਰੁੱਖ ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਢਿੱਲੋਂ,
ਆਂਢ-ਗੁਆਂਢ 'ਚ ਜਿੰਨ•ਾਂ ਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

ਆਪਣੇ ਮਨ ਦਾ ਡਰ ਹਟਾ, ਕੋਈ ਭਲਾਈ ਯਾਦ ਕਰ।
ਜੋ ਕਦੇ ਕੀਤੀ ਨਾ ਤੂੰ ਉਹ ਬੇਵਫਾਈ ਯਾਦ ਕਰ।
ਗੁੰਮ ਸੁੰਮ ਬੈਠੇ ਉਦਾਸ ਚਿਹਰੇ ਸੀ ਜਦ ਵੀ ਕਦੇ
Ðਰੱਜ ਕੇ ਜਦ ਤੂੰ ਕੋਈ ਮਹਿਫਲ ਹਸਾਈ ਯਾਦ ਕਰ।
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਕਰ ਗਿਆ, ਜੋ ਕਰ ਗਿਆ, ਸੋ ਕਰ ਗਿਆ,
ਛੱਡ ਪਰਾਂ ਨਾ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕੀਤੀ ਬੁਰਾਈ ਯਾਦ ਕਰ।
ਇਹ ਤਾਂ ਹੁੰਦਾ ਆਇਆ ਕਿ ਮਹਿਰਮ ਬੇਗਾਨੇ ਹੋ ਗਏ,
ਜੋ ਮੁਹੱਬਤ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਤੂੰ ਕਮਾਈ ਯਾਦ ਕਰ।
ਢਿੱਲੋਂ ਕਿੰਨਾ ਦਰਦ ਹੈ ਤੇ ਗ਼ਮ ਹੈ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਬੜਾ,
ਤੈਥੋਂ ਗਈ ਨਾ ਦਿਲ ਦੀ ਜੋ ਦੌਲਤ ਲੁਟਾਈ ਯਾਦ ਕਰ।

aa

ਕਬਰ ਆਖਦੀ ਬੰਦੇ ਗ਼ੁਮਾਨ ਨਾ ਕਰ, ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਨੇ ਖਾਸ-ਓ-ਆਮ ਠਹਿਰੇ।
ਤੁਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਕਾਫਲੇ ਬੰਦਿਆਂ ਦੇ ਅਤੇ ਰਾਹ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ ਉਵੇਂ ਤਮਾਮ ਠਹਿਰੇ।
ਸ਼ਾਮਾਂ ਲੰਘੀਆਂ ਲੱਖਾਂ ਇਹ ਚਾਹੁੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਆਣ ਕੇ ਸ਼ਾਮ ਠਹਿਰੇ।
ਰੀਝਾਂ ਤੜਪ ਕੇ ਅਸਾਂ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੀਆਂ ਨੇ ਅਜ਼ਾਦ ਮੁਲਕ ਦੇ ਅਸੀਂ ਗੁਲਾਮ ਠਹਿਰੇ।

,ਮੇਰਾ ਦਰਵਾਜਾ ਹਵਾਉਂ ਨੇ ਹਿਲਾਇਆ ਹੋਗਾ।

ਕੌਨ ਆਇਆ ਹੈ ਯਹਾਂ? ਕੋਈ ਨਾ ਆਇਆ ਹੋਗਾ ,ਮੇਰਾ ਦਰਵਾਜਾ ਹਵਾਉਂ ਨੇ ਹਿਲਾਇਆ ਹੋਗਾ।*
* ਐ ਦਿਲੇ ਨਾਦਾਂ ਨਾ ਤੂ ਯੂੰ ਧੜਕ ,ਕੋਈ ਖ਼ਤ ਲੇ ਕੇ ਪੜੋਸੀ ਕੇ ਘਰ ਆਇਆ ਹੋਗਾ।
*ਫੂਲ ਸੇ ਲਿਪਟੀ ਹੂਈ ਤਿਤਲੀ ਕੋ ਗਿਰਾ ਕਰ ਦੇਖੋ,ਆਂਧੀਓ ਤੁਮ ਨੇ ਦਰੱਖਤੋਂ ਕੋ ਗਿਰਾਇਆ ਹੋਗਾ।

ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਵੀ ਯਾਦ ਆਤੀ ਹੈ ਤੋ ਆਂਸੂ ਬਨ ਕੇ ਆਤੀ ਹੈ

ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਵੀ ਯਾਦ ਆਤੀ ਹੈ ਤੋ ਆਂਸੂ ਬਨ ਕੇ ਆਤੀ ਹੈ
*ਹਿਯਾਤ ਏਕ ਮੁਸਤਕਿਲ ਗ਼ਮ ਕੇ ਸਿਵਾ ਕੁਛ ਭੀ ਨਹੀਂ
ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਭੀ ਯਾਦ ਆਤੀ ਹੈ ਤੋ ਆਂਸੂ ਬਨ ਕੇ ਆਤੀ ਹੈ।
*ਹਮ ਕੋ ਭੀ ਕਿਆ ਕਿਆ ਮਜ਼ੇ ਕੀ ਦਾਸਤਾਨੇ ਯਾਦ ਥੀ
Ñਲੇਕਿਨ ਅਬ ਸਭ ਜ਼ਿਕਰ ਏ ਦਰਦੇ ਮਾਤਮ ਬਨ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ।
**ਜਾਨ ਦੇਨਾ ਕਿਸੀ ਪੇ ਲਾਜ਼ਿਮ ਥਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਯੂੰ ਬਸਰ ਨਹੀਂ ਹੋਤੀ।
*ਐ ਦੋਸਤ ਹਮ ਯੇ ਕਭੀ ਨਾ ਮਾਨੇਗੇ ਕਿ ਦਿਲ ਕੋ ਦਿਲ ਕੀ ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਹੋਤੀ।
*ਕਿਸੀ ਕੀ ਸ਼ੋਖੀਉਂ ਸੇ ਮੇਰੀ ਮੁਰਾਦ ਪਹਿਲੇ ਮਿਲਤੀ ਥੀ ਅਬ ਨਹੀਂ ਮਿਲਤੀ।
**ੁ=ਜ਼ੁਲਫ ਕੀ ਤਾਰੀਫ ਮੇ ਦਫਤਰ ਕੇ ਦਫਤਰ ਲਿਖ ਔਰ ਹਾਲ ਏ ਪਰੇਸ਼ਾਂ ਦਿਲ ਔਰ ਭੀ ਹੋਤਾ ਗਿਆ।
*ਤਮਾਸ਼ਾ ਹੋ ਉਨਕਾ ਜੋ ਬੋਸਾ ਲੇਕਰ ਹਮ ਮੁਕਰ ਜਾਏਂ ਵੋਹ ਜੋ ਚਾਹਨੇ ਵਾਲੋਂ ਕਾ
ਦਿਲ ਲੇਕਰ ਮੁਕਰ ਜਾਤੇ ਹੈਂ,।
*ਕਿਸ ਕਿਸ ਕੋ ਸੁਨਾਏਂ ਹਾਲ ਏ ਦਿਲ ਜੋਰ ਐ ਦੋਸਤ ਆਵਾਰਗੀ ਮੇ ਹਮਨੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਕੀ ਸੈਰ ਕੀ।
*ਲੁਤਫ ਹੈ ਕੌਨ ਸੀ ਕਹਾਨੀ ਮੇ ਹੱਡਬੀਤੀ ਕਹੇਂ ਜਾਂ ਜਗਬੀਤੀ।
*ਇਕ ਹਾਲ ਮੇ ਇਨਸਾਂ ਕੀ ਬਸਰ ਹੋ ਨਹੀਂ ਸਕਤੀ ਅਬ ਰੰਗ ਤਬੀਅਤ ਕਾ ਬਦਲ ਜਾਏ ਤੋ ਅਛਾ।
*ਬਾਦ ਤੌਬਾ ਕੇ ਭੀ ਯੇਹ ਹਸਰਤ ਰਹੀ ਮਨ ਮੇ ਦੇਕੇ ਕਸਮੇ ਕੋਈ ਇਕ ਜਾਮ ਪਿਲਾ ਦੇ ਹਮਕੋ,
*ਏਕ ਸ਼ਾਤਿਰ ਚੋਰ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਚੁਰਾ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ ਪਾਸਬਾਂ ਕੰਮਬਖ਼ਤ ਸਭ ਸੋਤੇ ਕਿ ਸੋਤੇ ਰਹਿ ਗਏ।
*ਂਿÂਸ਼ਕ ਮੇ ਹਸਰਤੇ ਦਿਲ ਕਾ ਤੋ ਨਿਕਲਨਾ ਕੈਸਾ ਦਮ ਨਿਕਲਨੇ ਮੇ ਭੀ ਕੰਮਬਖ਼ਤ ਮਜ਼ਾ ਹੋਤਾ ਹੈ।
*ਬੁਤ ਪ੍ਰਸਤੀ ਮੇ ਨਾ ਹੋਗਾ ਕੋਈ ਹਮ ਜੈਸਾ ਬਦਨਾਮ ਝੇਂਪਤਾ ਹੂੰ ਜਬ ਕਭੀ ਜ਼ਿਕਰੇ ਖ਼ੁਦਾ ਹੋਤਾ ਹੈ।
*ਯੇ ਤੋ ਸਭ ਆਪਕੀ ਇਨਾਇਤ ਹੈ ਬਰਨਾ ਮੈਂ ਕਿਆ ਔਰ ਮੇਰੀ ਹਕੀਕਤ ਕਿਆ ਹੈ।
Converted from

????????????????

ਜਦੋਂ ਕੁਰੂਕੁਸ਼ੇਤਰ ਵਿਖੇ ਭਗਵਾਨ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੀ ਸਿਖਿਆ ਦੀ ਬਦੌਲਤ ਅਰਜਨ ਨੂੰ ਗਿਆਨ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਲਈ ਹਥਿਆਰ ਚੁਕ
ਲਏ।ਜਦੋਂ ਕਾਲਿੰਗਾ ਦੀ ਜਿੱਤ ਤੋਂ ਬਾਦ ਰਾਜਾ ਅਸ਼ੋਕ ਨੂੰ ਗੌਤਮ ਬੁੱਧ ਦੀ ਸਿਖਿਆ ਦੀ ਬਦੌਲਤ ਗਿਆਨ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਹਥਿਆਰ ਸੁੱਟ ਕੇ ਅਹਿੰਸਾ ਦਾ ਰਸਤਾ ਅਪਣਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਦੇਣ ਲਈ ਬੁੱਧ ਦੇ ਸ਼ਲੋਕ ਸਤੰਭਾਂ 'ਤੇ ਲਿਖਵਾਏ।(ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਭਗਤਾਂ ਨੇ ਹੀ ਮਲੀਏਮੇਟ ਕਰ ਦਿਤਾ) ਬੁਧੀਜੀਵੀ ਵਰਗ ਲਈ ਸਵਾਲ ਹੈ ਕਿ ਕਿਹੜਾ ਗਿਆਨ ਸੱਚਾ ਸੀ ਜਾਂ ਹੈ????

जिन्दगी खौफ किसी ने भी न खाया तुमसे
जिसको भी देखा उसे मौत से डर लगता है .....

इश्क़ नाज़ुक मिज़ाज है बेहद,
अक़्ल का बोझ उठा नहीं सकता

एक अनजाने सफर पर ही निकलना होगा
प्यार में रास्ता होता तो दिखायी देता

बडे सलीके से इस दौरे-बदगुमानी में
किसी का बोझ किसी ने किसी पे डाल दिया .....

apni kalam to

ਗਜ਼ਲ 31 ਜਨਵਰੀ 2011
ਆਪਣੀ ਕਲਮ ਤੋਂ ਸਦਾ ਹੀ ਗੱਲ ਸਿਆਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਦੁੱਧ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਅਤੇ ਪਾਣੀ ਤਾਈਂ ਪਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਜਦ ਆਪਣਾ ਇਹ ਝੱਲਾ ਦਿਲ ਗੁੰਮਸੁੰਮ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ
ਉਹਵੀ ਇੱਕ ਰੁੱਤ ਆਈ ਸੀ ਮਰਜਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਇਸ ਚੰਦਰੀ ਸਿਆਸਤ ਦੇ ਤੰਦ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਨਿਖੇੜਨੇ
ਇਹ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਉਲਝੀ ਹੋਈ ਹੈ ਤਾਣੀ ਲਿਖਣਾ ।
Îਮੰਦਰਾਂ ,ਡੇਰਿਆਂ ,ਧਰਮ ਸਥਾਨਾ ਉੱਤੇ ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ
ਅਨਜਾਣਪੁਣੇ ਵਿੱਚ ਖ਼ਾਕ ਬੜੀ ਸੀ ਛਾਣੀ ਲਖਣਾ।
ਧਰਤੀ ਤਾਈਂ ਨਰਕ ਬਣਾਉਣ 'ਤੇ ਤੁਲਿਐ ਅਜਕੱਲ•
ਇਸ ਸਿਆਣੇ ਬੰੰਦੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨਾਸਮਝ ਪ੍ਰਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।

ਪੈਸੇ ਦੀ ਹੈਂਕੜ ਵਿੱਚ ਹੀ ਜਿਹੜੇ ਬੁੱਢੇ ਹੋ ਗਏ ਨੇ
ਏਦਾਂ ਦੇ ਵੀ ਸੀ ਕੁਝ ਸੀ ਮੇਰੇ ਵੀ ਹਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਹੁਣ ਨਾ ਚਿੜੀ ਚੂਹਕਦੀ ਸੁਬ•ਾ ਨਾ ਤੁਰਦੇ ਪਾਂਧੀ ਹੀ
ਮੁੱਦਤਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਉਹ ਪਈ ਹੈ ਚੁੱਪ ਮਧਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਗੋਲੀ ਚਲਦੀ ਰਹਿਣੀ ਵਰ•ਦੀਆਂ ਰਹਿਣੀਆਂ ਛਵੀਆਂ
ਜਦ ਤਕ ਧਰਤੀ ਉੁਤੇ ਢਿੱਲੋਂ ਹੈ ਵੰਡ ਕਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।




**********
ਗ਼ਜ਼ਲ2
*ਜਦ ਵੀ ਲਿਖਣਾ ਆਪਣੀ ਹੀ ਦਰਦ ਕਹਾਣੀ ਲਿਖਣਾ ।
ਐਂਵੇਂ ਹੀ ਨਾ ਇਸਨੂੰ ਇਲਹਾਮ ਜਾਂ ਧੁਰ ਕੀ ਬਾਣੀ ਲਿਖਣਾ

ਭਿੱਜ ਗਈ ਰੀਝ ਮੇਰੀ ਤੇਰੇ ਦਰਵਾਜੇ ਅੱਗੇ ਆਕੇ ਹਾਏ!
Êਪਰ ਪੱਥਰ ਦਿਲ ਤੂੰ ਮੋਹ ਦੀ ਛੱਤਰੀ ਨਾ ਤਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
Ñਜਦ ਸੜਦੇ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਤਾਂ ਬੜਾ ਹੀ ਇਹ ਹੱਸਦੀ ਏ ਦਿੱਲੀ
ਇਸ ਦਿੱਲੀ ਤਾਈਂ ਸਦਾ ਹੀ ਪੁਤਰਾਂ ਤਾਈਂ ਖਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
Ñਲੋਕ ਰਾਜ ਵਿਚ ਪਰਜਾ ਦੀ ਚੋਣ ਹੀ ਰਾਜਾ ਹੋਇਐ ਕਰਦਾ
ਪਰਜਾ ਮੁਢ ਕਦੀਮ ਤੋਂ ਲਾਈਲੱਗ ਤੇ ਅਨਜਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਸਾਧ,ਪੁਰੋਹਿਤ,ਵਜ਼ੀਰ ,ਵਪਾਰੀ 'ਤੇ ਇਹ ਸਾਰੀ ਅਫ਼ਸਰਸ਼ਾਹੀ
ਖੂਨ ਪੀਣੀਆਂ ਹੀ ਜੋਕਾਂ ਨੇ ਤੇ ਗਿਰਝਾਂ ਦੀ ਢਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਗ਼ਜ਼ਲ ਮਾਸ਼ੂਕ ਦੇ ਜਲਵਿਆਂ ਤੋਂ ਚਿਰ ਦੀ ਵਾਕਫ਼ ਹੋ ਚੁਕੀ
ਹੁਣ ਬੇਵਾ ਦੇ ਮੱਥੇ ਦੇ ਸ਼ਿਕਨ ਦੀ ਦਰਦ ਕਹਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ ਨੇ ਤੰਗੀ , ਬਹੁਤ ਹੰਢਾਈ ਹੈ ਬੇਸ਼ਕ ਪਰ
ਫਿਰ ਵੀ ਉਸ ਨੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ ਰੱਜ ਰੱਜ ਕੇ ਮਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
Converted from Satluj

gazal83

੍ਵਨਜ਼ਰਾਂ ਕਿਤਾਬ 'ਚੋਂ ਜਰਾ ਚੁਕ ਕੇ ਉਤਾਹਾਂ ਦੇਖ, ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਨੇ ਤਕਦੀਆਂ ਤੈਨੂੰ ਨਿਗਾਹਾਂ ਦੇਖ।
ਦਿਲ ਮੇਰਾ, ਹਉਕੇ ਮੇਰੇ ਇਹ ਹੰਝੂ ਭਰੇ ਹੋਏ ਨੈਣ ਤੇਰੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਦੀਆਂ ਨੇ ਖ਼ਾਨਗਾਹਾਂ ਦੇਖ।
ਅਗੇ ਹੀ ਅਗੇ ਦੇਖ ਨਾ ਰਸਤਾ ਤੂੰ ਕੂੰਜ ਵਾਂਗ ਤੇਰੇ ਵੀ ਪਿਛੇ ਆ ਰਿਹੈ ਕੋਈ ਪਿਛਾਹਾਂ ਦੇਖ।
ਕੋਈ ਸਫਾ ਖਾਲੀ ਨਹੀਂ ਦਿਲ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਦਾ ਕਿਸਤਰਾਂ ਮੱਲੀ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿਦਗੀ ਗੁਨਾਹਾਂ ਦੇਖ।
ਦਰਦ ਦਾ ਤੂਫਾਨ ਫਿਰ ਉਠੇਗਾ ਸੀਨੇ ਵਿਚ ਨਕਸ਼ੇ 'ਤੇ ਹੁਣ ਨਾ ਬੀਤੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਉਹ ਰਾਹਾਂ ਦੇਖ।


ਹੋਠਾਂ 'ਚੋਂ ਇਕ ਵਾਰ ਵੀ ਸੀ ਤਕ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ ਕਿਸ਼ਤੀ ਡੁਬੋਈ ਆਪਣੀ ਕਿੱਦਾਂ ਮਲਾਹਾਂ ਦੇਖ।
ਮੁਟਿਆਰ ਕੁੜੀਆਂ ਵਾਂਗ ਸਨ ਖੇਤਾਂ 'ਚ ਹਸਦੀਆਂ ਮੰਡੀ 'ਚ ਆਕੇ ਕਾਲੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਕਪਾਹਾਂ ਦੇਖ।
ਵਾਰਿਸ ਜੇ ਹੁੰਦਾ ਅੱਜ ਤਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈਰਾਨ ਬਹੁਤ ਭਾਈਆਂ ਦੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਭਜਦੀਆਂ ਭਾਈਆਂ ਤੋਂ ਬਾਹਾਂ ਦੇਖ।
ਸੰਗੀਨ ਜੀਭ ਬਣ ਗਈ ਅੱਜ ਦੇ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਸਭ ਦੇ ਉਗੀਆਂ ਨੇ ਕਤਲਗਾਹਾਂ ਦੇਖ।
ਜੇ ਦੇਖਣੈ ਤਾਂ ਦੇਖ ਲੈ ਸਾਡੇ ਹੀ ਦਿਲ ਦਾ ਦਰਦ ਐਵੇਂ ਨਾ ਸਾਗਰ ਉਮਡਦਾ ਹੇਠਾਂ ਉਤਾਹਾਂ ਦੇਖ।

Converted from Satluj to Unicode

gazal1983

੍ਵਨਜ਼ਰਾਂ ਕਿਤਾਬ 'ਚੋਂ ਜਰਾ ਚੁਕ ਕੇ ਉਤਾਹਾਂ ਦੇਖ, ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਨੇ ਤਕਦੀਆਂ ਤੈਨੂੰ ਨਿਗਾਹਾਂ ਦੇਖ।
ਦਿਲ ਮੇਰਾ, ਹਉਕੇ ਮੇਰੇ ਇਹ ਹੰਝੂ ਭਰੇ ਹੋਏ ਨੈਣ ਤੇਰੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਦੀਆਂ ਨੇ ਖ਼ਾਨਗਾਹਾਂ ਦੇਖ।
ਅਗੇ ਹੀ ਅਗੇ ਦੇਖ ਨਾ ਰਸਤਾ ਤੂੰ ਕੂੰਜ ਵਾਂਗ ਤੇਰੇ ਵੀ ਪਿਛੇ ਆ ਰਿਹੈ ਕੋਈ ਪਿਛਾਹਾਂ ਦੇਖ।
ਕੋਈ ਸਫਾ ਖਾਲੀ ਨਹੀਂ ਦਿਲ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਦਾ ਕਿਸਤਰਾਂ ਮੱਲੀ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿਦਗੀ ਗੁਨਾਹਾਂ ਦੇਖ।
ਦਰਦ ਦਾ ਤੂਫਾਨ ਫਿਰ ਉਠੇਗਾ ਸੀਨੇ ਵਿਚ ਨਕਸ਼ੇ 'ਤੇ ਹੁਣ ਨਾ ਬੀਤੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਉਹ ਰਾਹਾਂ ਦੇਖ।


ਹੋਠਾਂ 'ਚੋਂ ਇਕ ਵਾਰ ਵੀ ਸੀ ਤਕ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ ਕਿਸ਼ਤੀ ਡੁਬੋਈ ਆਪਣੀ ਕਿੱਦਾਂ ਮਲਾਹਾਂ ਦੇਖ।
ਮੁਟਿਆਰ ਕੁੜੀਆਂ ਵਾਂਗ ਸਨ ਖੇਤਾਂ 'ਚ ਹਸਦੀਆਂ ਮੰਡੀ 'ਚ ਆਕੇ ਕਾਲੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਕਪਾਹਾਂ ਦੇਖ।
ਵਾਰਿਸ ਜੇ ਹੁੰਦਾ ਅੱਜ ਤਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈਰਾਨ ਬਹੁਤ ਭਾਈਆਂ ਦੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਭਜਦੀਆਂ ਭਾਈਆਂ ਤੋਂ ਬਾਹਾਂ ਦੇਖ।
ਸੰਗੀਨ ਜੀਭ ਬਣ ਗਈ ਅੱਜ ਦੇ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਸਭ ਦੇ ਉਗੀਆਂ ਨੇ ਕਤਲਗਾਹਾਂ ਦੇਖ।
ਜੇ ਦੇਖਣੈ ਤਾਂ ਦੇਖ ਲੈ ਸਾਡੇ ਹੀ ਦਿਲ ਦਾ ਦਰਦ ਐਵੇਂ ਨਾ ਸਾਗਰ ਉਮਡਦਾ ਹੇਠਾਂ ਉਤਾਹਾਂ ਦੇਖ।

Converted from Satluj to Unicode

ਬੇਸ਼ੱਕ ਜਹੰਨਮ ਮੇਂ ਜਲਾਨਾ ਯਾ ਰੱਬ! ਔਰ ਭੀ ਸਜ਼ਾ ਹੋ ਦਿਲਾਨਾ ਯਾ ਰੱਬ!
ਮਾਸ਼ੂਕ ਕਹੇਂ “ਆਪ ਹੈਂ ਹਮਾਰੇ ਬਜ਼ੁਰਗ” ਹਮੇ ਵੋਹ ਦਿਨ ਨਾ ਦਿਖਾਨਾ ਯਾਂ ਰੱਬ!