ਗ਼ਜ਼ਲ- ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ

ਗ਼ਜ਼ਲ- ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ
ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਟੀਸੀ ਉੱਤੇ ਬਹੁਤਾ ਨਹੀਂ ਚੜ•ਾਈਦਾ ।
ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਡਿਗਣ ਵੇਲੇ ਫਿਰ ਕੀਚਰ ਕੀਚਰ ਹੋ ਜਾਈਦਾ।
ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀ ਛੱਤ ਉਤੋਂ ਜਦ ਚੰਨ ਸਿਤਾਰੇ ਦਿਸਦੇ ਨੇ
ਕਿਸੇ ਦੇ ਕੋਠੇ ਚੜ• ਕੇ ਐਵੇਂ ਨੀਂ ਅਹਿਸਾਨ ਕਰਾਈਦਾ।
ਸ਼ੁਹਰਤ, ਪੈਸੇ ਦੀ ਹਵਸ ਬੁਰੀ, ਇਸ ਦਾ ਕੋਈ ਕਿਨਾਰਾ ਨਹੀਂ
ਐ ਤੈਰਾਕੋ, ਇਸ ਦਰਿਆ ਵਿਚ ਅਕਸਰ ਡੁੱਬ ਹੀ ਜਾਈਦਾ।
ਸਾਲਾਂ ਬੱਧੀ 'ਕੱਠੇ ਰਹਿਕੇ ਫਿਰ ਵੀ ਵੱਖ ਵੱਖ ਲਗਦੇ ਹਾਂ
ਕਿਸੇ ਕਿਸੇ ਚਿਹਰੇ ਦੇ ਐਪਰ ਪਲ 'ਚ ਮੁਰੀਦ ਹੋ ਜਾਈਦਾ।
ਉਮਰਾਂ ਭਰ ਦੇ ਸਾਥ ਦਾ ਇਹ ਵੀ ਹੈ ਇਕ ਬੰਦੋਬਸਤ ਜਿਹਾ
ਕਿੰਨੀ ਲੰਮੀ ਸਜ਼ਾ ਹੈ ਯਾਰੋ ਗਲ ਪਿਆ ਢੋਲ ਵਜਾਈਦਾ।
ਕਿਸਦਾ ਜੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਾ ਕੇ ਪਰਦੇਸਾਂ ਵਿਚ ਭਟਕਣ ਲਈ
ਜੇਕਰ ਆਪਣੇ ਮੁਲਕ 'ਚ ਹੋਵੇ ਸਾਧਨ ਕੋਈ ਕਮਾਈ ਦਾ।
Îਮੇਰੇ ਆਹਲਣਿਆਂ ਦੇ ਬੋਟ ਵੀ ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰ ਪਾਰ ਗਏ
ਪਿਛੇ ਪਿਛੇ ਰਿਜਕ ਦੇ ਵੇਖੋ ਤਨ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਭਜਾਈਦਾ।
ਹੁਣ ਨਾ ਕੋਈ ਪਰਿੰਦਿਆਂ ਦੇ ਲਈ ਛੱਤ 'ਤੇ ਪਾਣੀ ਰੱਖਦਾ ਹੈ
ਨਵੇਂ ਮਕਾਨਾਂ ਤਾਈਂ ਰਬੜ ਦੇ ਰੁੱਖਾਂ ਨਾਲ ਸਜਾਈਦਾ।
ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਵੀ ਮਨ ਵਿਚ ਪੈਲਾਂ ਪਾਉਣ ਦੀ ਤਾਂਘ ਉਭਰਦੀ ਹੈ
ਕੱਚੀ ਜਿਹੀ ਕੰਧੋਲੀ 'ਤੇ ਫਿਰ ਮਿੱਟੀ- ਮੋਰ ਬਣਾਈਦਾ ।
ਸੌਗਾਤਾਂ ਦੇ ਏਸ ਦੌਰ ਵਿਚ ਮੋਹ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਤਿੜਕ ਗਏ
ਹਰ ਬੰਦੇ ਨੇ ਸੇਕ ਹੰਢਾਇਆ ਯਾਰੋ! ਅੱਜ ਮਹਿੰਗਾਈ ਦਾ।
ਦੋਸਤ ਜਦੋਂ ਦੁਸ਼ਮਣ ਬਣ ਜਾਵਣ ਤਾਂ ਹੁੰਦੀ ਪੀੜ ਬੜੀ ਹੈ
ਅੱਜ ਕੱਲ• ਸੋਚ ਸਮਝ ਕੇ ਤਾਂਹੀਂ ਦੋਸਤ ਨਵਾਂ ਬਣਾਈਦਾ ।
ਬੇਵਫਾਈ ਵੀ ਕੁਝ ਹੱਦ ਤਕ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਢਿੱਲੋਂ ਅੱਜ ਕੱਲ• ਯਾਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਬਹੁਤਾ ਨਹੀਂ ਅਜ਼ਮਾਈਦਾ।


ਗ਼ਜ਼ਲ
ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਜੀਵਨ ਅੰਦਰ ਇਉਂ ਵੀ ਝੱਖਡ਼ ਝੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਜ਼ਹਰਿ ਵਹਾਜਣ ਖਾਤਰਿ ਜੱਿਦਾਂ ਹੱਥੋਂ ਅੰਮ੍ਿਰਤ ਡੁੱਲ੍ਹ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਕਤੇ ਗ਼ੁਲਾਮੀ ਦੀ ਵੀ ਆਪਣੀ ਅਜਬ ਸੁਰੱਖਆਿ ਹੁੰਦੀ ਯਾਰੋ
ਪੰਿਜਰੇ ਨਾਲ ਹੀ ਮੋਹ ਹੋ ਜਾਂਦੈ ਪੰਛੀ ਉਡਣਾ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਝੱਖਡ਼ ਬਣ ਕੇ ਜੋ ਗ਼ੈਰਾਂ ਦੇ ਦੀਪ ਬੁਝਾਉਂਦੇ ਹੀ ਰਹੰਿਦੇ ਨੇ
ਇਹ ਵੀ ਸੱਚ ਹੈ ਇਕ ਦਨਿ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਦੀਵਾ ਹੋ ਗੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਸ਼ੁਹਰਤ ਦਾ ਵੀ ਅਜਬ ਨਸ਼ਾ ਹੈ, ਬਡ਼ਾ ਗ਼ਰੂਰ ਹੈ ਕਰਦਾ ਬੰਦਾ
ਜਉਿਂ ਪਾਟਣ ਲਈ ਕੋਈ ਗੁਬਾਰਾ ਫੁਲਦਾ ਫੁਲਦਾ ਫੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਇਸ ਮੰਡੀ ਵਚਿ ਜਧਿਰ ਦੇਖੋ ਹਰ ਇਕ ਚੀਜ਼ ਵਕਾਊ ਯਾਰੋ!
ਹੁਣ ਤਾਂ ਆਮ ’ਜੀ ਵਸਤੂ ਵਾਂਗੂ ਪਆਿਰ ਵੀ ਮਲਿ ਹੀ ਮੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਰਸ਼ਿਤੇ ਪੰਛੀਆਂ ਵਾਂਗ ਨੇ ਹੁੰਦੇ ਬਹੁਤਾ ਘੁੱਟਆਿਂ ਮਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਜੇਕਰ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਛੱਡੋ ਤਾਂ ਇਹ ਹੱਥੋਂ ਉੱਡ ਬੁਲਬੁਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।