ਨਵੇਂ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਕੀ ਨਵਾਂ ਹੈ?

ਨਵੀਆਂ ਰੋਜ ਜੰਮਦੀਆਂ ਰਾਤਾਂ, ਦਿਨ ਨਵੇਂ ਜੰਮਦੇ ਤੇ ਮਰਦੇ,
ਸਮੇਂ ਦੇ ਇਸ ਅਥਾਹ ਸਾਗਰ ਵਿੱਚ, ਡੁੱਬ ਰਹੇ ਹਨ ਤਰਦੇ ਤਰਦੇ।
ਜਿੰਨ•ਾਂ ਕੋਲ ਖਿਆਲਾਂ ਦਾ ਨਿੱਘ, ਪੋਹ ਵੀ ਚੇਤਰ ਉਨ•ਾਂ ਦੇ ਲਈ,
ਜੋ ਬੰਦੇ ਕੰਗਾਲ ਸੋਚਦੇ, ਉਹ ਧੁੱਪੇ ਵੀ ਰਹਿੰਦੇ ਠਰਦੇ।
ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰੀ ਤੇ ਮਹਿੰਗਾਈ, ਹੈ ਅਨਪੜ•ਤਾ ਅਤੇ ਜ਼ਲਾਲਤ,
ਲੰਗਰ ਚੱਲਦੇ ਧਰਮ ਸਥਾਨੀਂ, ਪਰ ਗੁਆਂਢੀ ਨੇ ਭੁੱਖੇ ਮਰਦੇ।
ਕ੍ਰਿਕਟ ਜਾਨੂੰਨ, ਸ਼ਰਾਬੀ ਕਲਚਰ, ਅੰਧ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਲੱਚਰ ਸੀਰੀਅਲ,
ਹੱਕ ਮੰਗਣ ਤੋਂ ਰੋਕਣ ਦੇ ਲਈ, ਸੋਚ ਹੈ ਸਾਡੀ ਖੁੰਡੀ ਕਰਦੇ।
ਬੜੇ ਜੋਸ ਨਾਲ ਘਰੋਂ ਸਾਂ ਚੱਲੇ, ਕਿ ਦੇਵਾਂਗੇ ਬਦਲ ਜਮਾਨਾ,
ਅਸੀਂ ਜਮਾਨੇ ਵਰਗੇ ਹੋ ਗਏ, ਕੱਚੇ ਕੰਧ ਜਿਉਂ ਖਰਦੇ-ਖਰਦੇ।
ਅੰਨ•ੀ ਬੋਲੀ ਭੀੜ ਦਾ ਦਰਿਆ, ਚੀਰ ਕੇ ਲੰਘਣਾ ਪੈਣੈ ਤੈਨੂੰ,
ਜੇਕਰ ਚੱਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਉੱਤੇ, ਸੱਚੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਡਗਰ ਦੇ।
ਹਰ ਸਾਲ ਹੀ ਆਉਂਦੇ ਬੜੇ, ਗਰੀਟਿੰਗ ਕਾਰਡ ਅਤੇ ਵਧਾਈਆਂ,
ਹਰ ਸਾਲ ਹੀ ਅਸੀਂ ਭਿਖਾਰੀ, ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ ਦਰ-ਦਰ ਦੇ।
ਕਹਿੰਦੇ ਵਕਤ ਹਰ ਇੱਕ ਜਖਮ ਦੀ, ਮਰਹਮ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਯਾਰੋ,
ਸਾਡੇ ਜ਼ਖਮ ਨਾਸੂਰ ਬਣ ਗਏ, ਨਾਲ ਵਕਤ ਦੇ ਭਰਦੇ ਭਰਦੇ।
ਧਰਤੀ ਰੋਂਦੀ ਤੇ ਕੁਰਲਾਉਂਦੀ, ਰੁੱਖ ਪਰੰਦੇ ਗੂੰਗੇ ਹੋ ਗਏ,
ਕਿਣ ਮਿਣ ਬਰਸਣ ਵਾਲੇ ਹੰਝੂ, ਚੱਲੇ ਸੁੱਕ ਨੇ ਇਸ ਅੰਬਰ ਦੇ।
ਨਵੇਂ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਕੀ ਨਵਾਂ ਹੈ, ਕਿੰਨਾ ਗਿਆਨ ਦਾ ਚਾਨਣ ਹੋਇਆ,
ਜਾਂ ਕਿ ਵਾਸੀ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਏ, ਅਸੀਂ ਹਨ•ੇਰੇ ਅੰਧ ਨਗਰ ਦੇ।
ਥੋੜ•ਾ ਜਿਹਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਅਤੇ ਕੁਝ ਥੋੜ•ੀ ਜਿਹੀ ਧਰਵਾਸ ਬਚੀ ਹੈ,
ਅਜੇ ਵੀ ਕੁਝ ਕੁ ਬੰਦੇ ਸਾਡੀ ਸੋਚ, ਸੱਚ ਦੇ ਦੀਵੇ ਧਰਦੇ।
ਪ੍ਰਥਮ ਜਨਵਰੀ ਨਵਾਂ ਸਾਲ ਹੈ, ਬੜੇ ਹੀ ਅਤੇ ਖੇੜੇ ਵਿੱਚ ਹੋ,
ਪੁੱਛਾਂਗਾ ਮੈਂ ਹਾਲ ਤੁਹਾਡੇ, ਯਾਰੋ ਅੰਤ 'ਚ ਫਿਰ ਦਸੰਬਰ ਦੇ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਪਾਣੀ ਦੇ ਕਤਰੇ ਸਨ ਉਹ ਜੋ ਅੱਖੀਆਂ 'ਚੋਂ ਵਹਿ ਗਏ।
ਹੰਝੂ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿੱਚ ਤੜਪਦੇ ਹੀ ਰਹਿ ਗਏ।
ਕਿਹੜੇ ਕਿਹੜੇ ਨਸਤਰ ਸਨ ਜੋ ਨਾ ਚੁਭੋਏ ਦੋਸਤਾਂ,
Êਰ ਅਸੀਂ ਵੀ ਸੀ ਨਾ ਕੀਤੀ ਚੁੱਪ ਚੁਪੀਤੇ ਸਹਿ ਗਏ।
ਲੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਾਲ ਮੁਫਤ ਹੋਣਾ ਸਮੇਂ ਦਾ ਬਣ ਧੁਰਾ,
ਇਹ ਮਹੀਨੇ, ਸਾਲ, ਘੰਟੇ ਮੇਰੇ ਮਨ ਤੋਂ ਲਹਿ ਗਏ।
ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਨੇ ਕੱਦਾਵਰ ਜੋ ਸਨ ਉਮੀਦਾਂ ਸੱਚੀਆਂ,
ਝੂਠੀਆਂ ਆਸਾਂ ਦੇ ਪਰ ਸਾਰੇ ਮੁਨਾਰੇ ਢਹਿ ਗਏ।
ਡੋਡੀ 'ਚੋਂ ਖਾਮੋਸ਼ ਖਿੜਨਾ, ਮਹਿਕ ਵੰਡਣੀ ਹੱਸਦਿਆਂ,
ਇਹੀਓ ਜੀਵਨ ਹੈ ਬੱਸ ਫੁੱਲ ਮੁਰਝਾਉਣ ਲੱਗੇ ਕਹਿ ਗਏ।
ਉਨ•ਾਂ ਦਾ ਬੇਰੱਸ ਕਿੱਸਾ ਢਿੱਲੋਂ ਸੁਣਦਾ ਕੌਣ ਹੈ,
ਲੈ ਕੇ ਆਪਣੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਜਿਹੜੇ ਵਹਿ ਗਏ।

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਮਹਿਕਦਾ ਊਣਾ ਸਰ ਭਰਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰੀਂ।
ਤੈਥੋਂ ਗਿਆ ਨਾ ਜੇ ਤਰਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰੀਂ।
ਤੇਰੇ ਮਨ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਅੰਦਰ ਮੇਰੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਦਾ,
ਜੇ ਸਾਵਣ ਛਮ ਛਮ ਵਰਿ•ਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰੀਂ।
ਆਤਮ ਚਿੰਤਨ ਕਰਨ ਅਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ,
ਜੇਕਰ ਤੇਰਾ ਜੀਅ ਕਰਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰੀ।
ਚਾਨਣੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਤੱਕ ਕੇ,
ਸੱਚੀਂਮੁੱਚੀਂ ਤੂੰ ਡਰਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰੀਂ।
ਤੇਰੇ ਨੈਣੀਂ ਸੰਦਲੀ ਸੁਪਨਾ ਜੋ ਮੈਂ ਬੋਇਆ ਸੀ,
ਜਦ ਵੀ ਇਹ ਸੁਪਨਾ ਮਰਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰੀਂ।
ਹਰ ਕੋਈ ਇੱਥੇ ਸਿਮਟਿਆ ਹੋਇਐ ਆਪਣੇ ਖੋਲ• ਦੇ ਵਿੱਚ,
ਜੇ ਸੰਨਾਟਾ ਨਾ ਗਿਆ ਜਰਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰੀਂ।
ਰੂਪੋਸ਼ ਕਾਤਿਲ ਇੱਥੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦਾ ਇੱਥੇ ਫਿਰ ਵੀ,
ਜੇ ਢਿੱਲੋਂ ਦਾ ਨਾਂਅ ਧਰਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰੀਂ।

ਗਜ਼ਲ

ਇਹੀਓ ਹਸ਼ਰ ਸੀ ਹੋਵਣਾ ਮੇਰੀ ਉਡੀਕ ਦਾ।
ਆਉਣਾ ਨਾ ਸੀ ਦਿਨ ਫਰਵਰੀ ਦੀ ਤੀਹ ਤਰੀਕ ਦਾ।
ਕੀ ਕਰਦਾ ਹੋਰ ਰੁੱਖ ਨਾਲੋਂ ਟੁੱਟਿਆ ਪੱਤਾ,
'ਗਦੀ ਹਵਾ ਦੇ ਗਲ ਲੱਗ ਜੇਕਰ ਨਾ ਚੀਕਦਾ।
ਭਾਵੇਂ ਗਿਆਨ ਦਾ ਸਮੁੰਦਰ ਡੂੰਘਾ ਹੈ ਤੇ ਅਥਾਹ,
ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਪਰ ਲੱਗ ਗਿਆ ਹੈ ਗਲਤ ਠੀਕ ਦਾ।
ਇੱਕ ਵਾਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੇ ਤੂੰ ਹੋ ਕੇ ਰੂ-ਬ-ਰੂ,
ਖੁਦ ਤੋਂ ਹਿਸਾਬ ਮੰਗ ਲੈ ਬੱਸ ਅੱਜ ਤੀਕ ਦਾ।
ਅੰਧ ਸ਼ਰਧਾ ਕੰਮ ਲੈਂਦੀ ਨਾ ਵਿਵੇਕ ਤੋਂ ਕਦੇ,
Ñਲੱਗਦਾ ਪਤਾ ਨਾ ਕਦੇ ਤਰਕ ਬਿਨਾ ਗਲਤ ਠੀਕ ਦਾ।
ਫਾਇਦਾ ਨਹੀਂ ਉਸ ਨਾਲ ਕੋਈ ਕਰਨ ਦਾ ਤਕਰਾਰ,
ਢਿੱਲੋਂ ਫਕੀਰ ਹੋ ਜੋ ਘਿਸੀ ਪਿਟੀ ਲੀਕ ਦਾ।

ਨਵਾਂ ਸਾਲ ਹੈ ਬੂਹੇ ਤੇ ਆਣ ਢੁੱਕਾ

ਨਵਾਂ ਸਾਲ ਹੈ ਬੂਹੇ 'ਤੇ ਆਣ ਢੱਕਾ ਚੀਜਾਂ ਦਿਸਦੀਆਂ ਸੱਭੇ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਵੇ।
ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ,ਬੇਕਾਰੀ,ਭੁੱਖਮਰੀ ਦੀਆਂ ਉਵੇਂ ਹੀ ਨੇ ਪ੍ਰਚਲਤ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵੇ।
ਕ੍ਰਿਕਟ, ਟੀ ਵੀ ਨੰਗੇਜ਼ ਤੇ ਰਾਮਨੌਮੀ ਭਗਵੀਂ ਚਾਦਰਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਢਾਣੀਆਂ ਵੇ।
ਨਵੇਂ ਸਾਲ ਦੀਆਂ ਇਹ ਮੁਬਾਰਕਾਂ ਵੀ ਸਿਆਸੀ ਰੌਲੇ ਚ ਹੀ ਰੁਲ ਜਾਣੀਆਂ ਵੇ।

****ਚੋਣਾ ਆ ਗਈਆਂ ਆ ਗਏ ਫੇਰ ਨੇਤਾ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨਗੇ ਫੇਰ ਹੁਣ ਗੋਲ ਪਿਆਰੇ।
ਹੱਕ ਇਹਨਾ ਨੂੰ ਹੈ ਸਾਡੀਆਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀਆਂ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਦੇਣ ਇਹ ਰੋਲ ਪਿਆਰੇ।
ਐਵੇਂ ਇਹਨਾ ਨੂੰ ਬੇਆਰਾਮ ਨਾ ਕਰ ਦੁੱਖ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਅੱਗੇ ਨਾ ਫੋਲ ਪਿਆਰੇ।
ਜੁੱਤੀ, ਪੱਗ, ਧੋਤੀ ਸਾਡੀ ਚੁੱਕ ਲੈ ਗਏ ਇਜ਼ਤ ਰਹਿਗੀ ਅਸਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਪਿਆਰੇ।
*****
ਸਬਜ਼ਬਾਗ ਨਾ ਹੋਣ ਜਿਸ ਧਰਤ ਉੱਤੇ ਉੁਥੇ ਬਣੇ ਪਰਧਾਨ ਅਰਿੰਡ ਹੁੰਦੇ।
ਆਵਾਰਾ ਕੁੱਤਿਆਂ ਦੀ ਭਰਮਾਰ ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਮਰੀ ਪੰਚਾਇਤ ਦੇ ਪਿੰਡ ਹੁੰਦੇ।
ਡੰਗ ਮਾਰਨ ਦੀ ਹੀ ਜਾ ਸੋਚਦੇ ਨੇ ਉਹ ਜੂਨ ਬੰਦੇ ਦੀ ਵਿੱਚ ਭਰਿੰਡ ਹੁੰਦੇ।
ਜਿੱਥੇ ਗੱਡੀ ਦੇ ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ ਹੋਣ ਪਹੀਏ ਉਹ ਵਿਰਲੇ ਵਾਈਫ ਹਸਬੈਂਡ ਹੁੰਦੇ।
*********
****ਚਾਨਣ ਹੋਣ ਤੇ ਹੀ ਦਿਸਣ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਚਾਹੀਦੀ ਜੋਤ ਹੋਣੀ।
ਚਾਹੀਦੀ ਹਰ ਵਕਤ ਜਿਗਿਆਸਾ ਦੇ ਨਾਲ ਰੂਹ ਆਦਮੀ ਦੀ ਓਤਪੋਤ ਹੋਣੀ।
ਜਿਗਿਆਸਾ ਲਈ ਵੀ ਹੁੰਗਾਰਿਆਂ ਦੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੱਸਮੁੱਖ ਲੜੀ ਸਰੋਤ ਹੋਣੀ।
ਝਰਨੇ ਵਾਂਗ ਵਹਿੰਦੇ ਫਿਰ ਗਿਆਨ ਅੰਦਰ, ਹੁੰਦੀ ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਖੜੋਤ ਹੋਣੀ।*
>****
ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੀ ਬਣਕੇ ਐਮ ਐਲ ਏ ਜਿਹੜਾ ਬਣ ਗਿਆ ਵੱਡਾ ਵਜ਼ੀਰ ਹੋਵੇ।
ਉਸ ਬੰਦੇ ਦਾ ਫਿਰ ਹੀ ਦਿਮਾਗ ਜਾਂਦਾ ਰਾਤੋ ਰਾਤ ਵਿੱਚ ਜਿਹੜਾ ਅਮੀਰ ਹੋਵੇ।
ਭਾਈ ਲਾਲੋਆਂ ਚੋਂ ਉਹਨੂੰ ਮੁਸ਼ਕ ਆਉਂਦਾ ਜੀਹਦਾ ਭਾਗੋਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਸੀਰ ਹੋਵੇ।
ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਕੋਈ ਦਿਸੇ ਨਾ ਜੱਗ ਜਹਾਨ ਅੰਦਰ ਜੀਹਦਾ ਸ਼ੁਰੂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਅਖੀਰ ਹੋਵੇ।***
*****
ਜਿਹੜੇ ਬੰਦੇ ਨਿਰਾਸ਼ ਨੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹੁੰਦਾ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸੋਚ ਵਿੱਚ ਕੱਚ ਪਿਆਰੇ।
ਮਾਨਣ ਲਈ ਹੈ ਹਰ ਪਲ ਿਜ਼ੰਦਗੀ ਦਾ ਖ਼ੀਵਾ ਹੋਕੇ ਖੁਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਨੱਚ ਪਿਆਰੇ।
ਲੁੱਟਣ ਲਈ ਬੈਠੇ ਥਾਂ ਥਾਂ ਸਾਧ , ਨੇਤਾ ਨਿਡਰ ਹੋਕੇ ਇਹਨਾਂ ਤੋਂ ਬਚ ਪਿਆਰੇ।
ਜੱਗ ਰਚਨਾ ਭੋਰਾ ਭਰ ਵੀ ਝੂਠ ਹੈ ਨੀ ਦਿਸੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸਾਰਾ ਜੋ ਸੱਚ ਪਿਆਰੇ।
****
ਜਿਹੜੇ ਆਦਮੀ ਦੇ ਅੰਤਹਕਰਨ ਵਿਚੋਂ ਲਾਲਚ ਸੁਰਗ ਦਾ,ਨਰਕ ਦਾ ਡਰ ਨਿਕਲੇ।
Îਮੱਥਾ ਟੇਕੇ ਨਾ ਜੋ ਲਾਈਲੱਗ ਬਣਕੇ ਇੱਥੇ ਸਮਝਦਾਰ ਵਿਰਲਾ ਕੋਈ ਨਰ ਨਿਕਲੇ।
ਦਾਅਵਾ ਘਰ ਵਸਾਉਣ ਦਾ ਸਾਧ ਕਰਦੇ ਜਿਹੜੇ ਛੱਡ ਕੇ ਆਪਣਾ ਹੀ ਘਰ ਨਿਕਲੇ।
ਉਹ ਆਦਮੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਚ ਕਦੇ ਹਾਰਦਾ ਨਾ ਜੀਹਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਨਾ ਕਦੇ ਹਰ ਹਰ ਨਿਕਲੇ।
*****
੍ਰਬੰਦਾ ਬੇਮੁਖ ਹੋਕੇ ਕਾਮ ਤੋਂ ਹੋਏ ਬੁੱਢਾ ਕਾਮ ਰੱਖਦਾ ਸਦਾ ਜਵਾਨ ਬੇਲੀ।
ਬਿਨਾ ਕਾਮ ਤੋਂ ਉਤਪਤੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਕਾਮ ਜੱਗ ਦਾ ਹੈ ਭਗਵਾਨ ਬੇਲੀ।
ਲਿੰਗ ਹਾਰਮੋਨ ਹੀ ਬਖਸ਼ਦੇ ਫੁਰਤੀ ਕਰਨ ਤਨ ਦਾ ਪੁਨਰ ਨਿਰਮਾਨ ਬੇਲੀ।
ਸੰਜਮ ,ਸਹਿਜ ਜੇ ਕਾਮ ਦੇ ਨਾਲ ਹੋਵੇ ਹੁੰਦਾ ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਨੁਕਸਾਨ ਬੇਲੀ।
******
ਬਹੁਸੰਮਤੀ ਆਲਸੀ ਬੰਦਿਆਂ ਦੀ ਜਿਹੜੇ ਕਿਸਮਤਾਂ ਦੇ ਰੋਣੇ ਰੋਣ ਇੱਥੇ।
ਰੋਸੇ ਘੋਸਿਆਂ ਦੇ ਮਾਲੀ ਬਹੁਤ ਫਿਰਦੇ ਬੀਜ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਥੋੜ•ੇ ਹੀ ਬੋਣ ਇੱਥੇ।
ਲਾਈਲੱਗ, ਫਕੀਰ ਲਕੀਰ ਦੇ ਨੇ ਜਿਹੜੇ ਬੋਦੀਆਂ ਰੂੜੀਆਂ ਹੀ ਢੋਣ ਇੱਥੇ।
ਅਫਸਰਸ਼ਾਹੀ, ਪੁਰੋਹਿਤ ਤੇ ਰਾਜਨੇਤਾ ਕਾਰਨ ਦੁੱਖਾਂ ਦਾ ਇਹੀ ਤਿਕੋਨ ਇੱਥੇ।
****
ਨਹੀਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸਿੱਧਾ ਸਪਾਟ ਰਸਤਾ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਇਹ ਵਿੰਗ ਵਲਾਵਿਆਂ ਦਾ।
ਜਿਹੜੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਉਤੇ ਰਾਜ ਕਰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਆਸਰਾ ਨੇ ਉਹੀਓ ਨਿਥਾਵਿਆਂ ਦਾ।
ਸੂਝਵਾਨਾ ਦੀ ਜਦੋਂ ਵੀ ਤਲਾਸ਼ ਕੀਤੀ ਮੇਲਾ ਲੱਗਿਆ ਦੇਖਿਆ ਹਰ ਥਾਂ ਝਾਵਿਆਂ ਦਾ।
ਕਿਸੇ ਲਈ ਉਹ ਧੁੱਪਾਂ ਨਹੀਂ ਸਿਰਜ ਸਕਦੇ ਪਿੱਛਾ ਕਰਦੇਰਹਿਣ ਜਿਹੜੇ ਪਰਛਾਵਿਆਂ ਦਾ

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਐ ਮੇਰੇ ਕਾਤਿਲ ਤੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਗੁਨਾਹ ਮੁਆਫ਼ ਸੱਭ।
ਮੈਂ ਭੁਲਾ ਚੁੱਕਾਂ ਜੋ ਸਨ ਆਪਣੇ ਇਖ਼ਤਲਾਫ਼ ਸੱਭ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਸਾਂ ਜਦ ਕੋਈ ਖਾਹਿਸ਼ ਨਾ ਸੀ
ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਧੁੰਧਲਾ ਨਾ ਸੀ ਦਿਸਦੇ ਸੀ ਚਿਹਰੇ ਸਾਫ ਸੱਭ।
ਬਰਫ਼ ਵਾਂਗੂ ਠੰਡਕ ਜਿਹੀ ਪਹੁੰਚਾਉਂਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਜੋ ਕਦੇ
ਸਵਾਰਥੀ ਗਰਮ ਹਵਾ ੱਚ ਉੱਡ ਗਏ ਬਣ ਕੇ ਭਾਫ ਸੱਭ।
ਆਪਣੇ ਕੱਦ ਤੋਂ ਵੱਡੀਆਂ ਖਾਹਿਸ਼ਾਂ ਪੈਦਾ ਕਰ ਲਈਆਂ
ਚੰਗੇ ਭਲੇ ਆਸਾਨ ਰਾਹ ਖੜ• ਗਏ ਬਣ ਜਿਰਾਫ਼ ਸੱਭ।
ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਕੋਈ ਕਰਦਾ ਨਹੀਂ ਅੱਜ ਕੱਲ• ਨਿਆਂ
ਉਂਜ ਲੋਕੀ ਦੂਜਿਆਂ ਤੋਂ ਹੀ ਮੰਗਦੇ ਨੇ ਇਨਸਾਫ਼ ਸੱਭ।
ਢਿਲੋਂ ਕਾਬੂ ਹੁੰਦਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਮਨ ਦਾ ਘੋੜਾ ਹੀ ਅਥਰਾ
ਉਂਜ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਪਹੁੰਚਣਾ ਉਚੇਰਾ ਨੇ ਕੋਹਕਾਫ਼ ਸੱਭ।**

ਜੇ ਉਦੋਂ ਮੋਬਾਇਲ ਹੁੰਦੇ

ਜਦੋਂ ਜਵਾਨੀ ਸੀ ਸਾਡੇ 'ਤੇ ਜੇ ਉਦੋਂ ਮੋਬਾਇਲ ਹੁੰਦੇ।
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੇ ਮਾਸ਼ੂਕ ਸਾਡੇ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਕਾਇਲ ਹੁੰਦੇ।
ਰੋਜ ਚਲਾਉਣੇ ਸੀ ਸ਼ਬਦਾ ਦੇ ਜਦ ਅਸੀਂ ਕਈ ਤਿੱਖੇ ਬਾਣ
ਨਵੇਂ ਤੋਂ ਨਵੇਂ ਪਰਿੰਦੇ ਸਾਡੇ ਜਾਲ ਫਸ ਕੇ ਘਾਇਲ ਹੁੰਦੇ।
ਸੁਬ•ਾ ਸਵੇਰੇ ਇਸ਼ਰ 'ਚ ਰੰਗਿਆਂ ਰੋਟੀ ਖਾਣੀ ਭੁੱਲ ਜਾਣੀ ਸੀ
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨਿਆਂ ਦੇ ਨੰਬਰ ਸਾਰੇ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਡਾਇਲ ਹੁੰਦੇ।
ਆਈ ਲਵ ਯੂ ਦੇ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਨੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸੀ ਰਸ ਘੋਲਣਾ
ਸਾਡੇ ਚਿਹਰੇ ਹਰ ਵਕਤ ਹੀ ਵਕਤ ਹੀ ਯਾਰੋ ਬੜੇ ਸਮਾਇਲ ਹੁੰਦੇ।
ਉਂਜ ਤਾਂ ਸੀ ਨੁਕਸਾਨ ਵੀ ਹੋਣਾ ਕਈ ਕੇਸ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੇ ਸਨ
ਕਿਸੇ ਵਕੀਲ ਦੇ ਅਸੀਂ ਵੀ ਬਣੇ ਕਚਹਿਰੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸਾਇਲ ਹੁੰਦੇ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਮਸਲੇ ਉਂਜ ਤਾਂ ਹੱਲ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੇ ਸਨ
ਪੈਸੇ ਧੇਲੇ ਪਖੋਂ ਵੀ ਪਰ ਉਲਝੇ ਕਈ ਅਹਿਮ ਮਸਾਇਲ ਹੁੰਦੇ ।
ਚਿੱਠੀਆਂ ਲਿਖ ਲਿਖ ਵਕਤ ਗਵਾਇਆ ਢਿਲੋਂ ਕੁਝ ਵੀ ਹੱਥ ਨਾ ਆਇਆ
ਜੇ ਹੁੰਦੇ ਇਹ ਚਲਵੇਂ ਫੋਨ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਪੂਰੇ ਰਾਇਲ ਹੁੰਦੇ।

ਧਰਮੀ ਰਾਜਿਆ

ਧਰਮੀ ਰਾਜਿਆ ਤੇਰੇ ਅੱਗੇ ਚਲਦਾ ਨਾ ਕੋਈ ਜੋਰ ਹੈ ਅਕਸਰ।
ਅਸੀਂ ਮਾਸੂਮ ਪਰਿੰਦੇ ਹਾਂ ਤੇਰਾ ਜੰਗਲ ਆਦਮਖੋਰ ਹੈ ਅਕਸਰ।
ਪਹਿਲਾਂ ਦੋਸਤ ਹੋਰ ਨੇ ਹੁੰਦੇ ਫਿਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਹੋਰ ਹੈ ਅਕਸਰ।
ਜਿਵੇਂ ਕੰਧੋਲੀ ਕੱਚੀ ਉਪਰੋਂ ਖੁਰ ਹੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਮੋਰ ਹੈ ਅਕਸਰ।
ਜੇ ਹੋਤਾਂ ਲੁੱਟ ਖੜਿ•ਆ ਪੁਨੂੰ ਫਿਰ ਕਾਹਦਾ ਰੋਣਾ ਪਛਤਾਉਣਾ
ਸੁੱਤੀਆਂ ਸੱਸੀਆਂ ਦੇ ਲੁੱਟੇ ਹੀ ਜਾਂਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਭੰਬੋਰ ਹੈ ਅਕਸਰ।
ਉਸ ਵਕਤ ਫਿਰ ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਮਸਤਕ ਵਿੱਚ ਦੀਵਾ ਬਲ ਪੈਂਦੈ
ਜਦੋਂ ਬੁਝਾ ਜਾਂਦੇ ਸੱਭ ਦੀਪਕ ਝੱਖੜ ਨੇ ਮੂੰਹ ਜੋਰ ਹੈ ਅਕਸਰ।
ਚੁੱਪ, ਇਕੱਲ ਅਤੇ ਸੰਨਾਟਾ ਲੱਭਿਆਂ ਵੀ ਨਾ ਲੱਭਦਾ ਕਿਧਰੇ
ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ,ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਸ਼ੋਰ ਹੀ, ਸ਼ੋਰ ਹੀ ,ਸ਼ੋਰ ਹੈ ਅਕਸਰ।
ਬਹੁਤ ਤੇਜ ਰਫ਼ਤਾਰ ਸਮੇਂ ਦੀ ਮੁਠੀ ਰੇਤ ਜਿਉਂ ਕਿਰਦੀ ਜਾਵੇ
ਢਿਲੋਂ ਵਿਰਲੇ ਹੀ ਲੋਕ ਬਦਲਦੇ ਨਾਲ ਸਮੇਂ ਦੇ ਤੋਰ ਹੈ ਅਕਸਰ।****

ਗ਼ਜ਼ਲ 23 ਦਸੰਬਰ

ਦੋ ਪੈੱਗ ਦਾਰੂ ਪੀ ਕੇ ਉੱਤੋਂ ਖਾਧੇ ਗਰਮ ਪਕੌੜੇ।
ਰੋਜ ਹੀ ਰਾਤੀਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੋਲੋਂ ਹੁੰਦੇ ਰਹੇ ਭਗੌੜੇ।
ਕੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਿੱਘ ਦੇਣਗੇ, ਉਹ ਗਫ਼ਲਤ ਦੇ ਮਾਰੇ,
ਸੁੱਤੇ ਰਹਿੰਦੇ ਜਾਂ ਪਰਛਾਵਿਆਂ ਪਿੱਛੇ ਰਹਿੰਦੇ ਦੌੜੇ।
ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਬਿਨਾ ਸਭ ਹੋਰ ਨੇ ਇਸ਼ਕ ਫਜ਼ੂਲ ਹੀ ਹੁੰਦੇ,
ਏਸ ਅਮਲ ਦੇ ਵਿੱਚ ਅਸਾਡੇ ਬੜੇ ਤਜੱਰਬੇ ਕੌੜੇ।
ਸੁੱਖ ਮਾਨਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਹੈ ਤਾਂ ਦੁੱਖ ਵੀ ਸਹਿਣਾ ਪੈਣਾ,
ਸੁੱਖ-ਦੁੱਖ ਦੋਵੇਂ ਸਕੇ ਭਰਾ ਨੇ ਉਹ ਵੀ ਬਿਲਕੁੱਲ ਜੌੜੇ।
ਮਜ਼ਹਬਾਂ, ਜਾਤਾਂ ਭਰਮ ਦੀਆਂ ਦੀਵਾਰਾਂ ਅੰਦਰ ਘਿਰ ਕੇ,
ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਰੋਜ ਹਾਂ ਕਰਦੇ ਸੌੜੇ।
ਸਦਾ ਹੀ ਸੁੱਤੀਆਂ ਸੱਸੀਆਂ ਦੇ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਭੰਬੋਰ ਲੁਟੀਦੇ,
ਬੇਖਬਰ ਸੋਹਣੀ ਡੁੱਬਦੀ ਹੈ, ਤਰਕੇ ਕੱਚੇ ਤੌੜੇ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚਿੰਤਨ ਕਰਨ ਦੇ ਲਈ ਹੈ ਤੇ ਸਿਰਜਣ ਲਈ ਢਿੱਲੋਂ,
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਰਾਹ ਭੀੜੇ, ਪਰ ਦਰਵਾਜੇ ਬੜੇ ਹੀ ਚੌੜੇ।

2011

ਗ਼ਜ਼ਲ
੍ਵਨਵਾਂ ਸ*ਾਲ
ਪ੍ਰਥਮ ਜਨਵਰੀ ਹੈ ਨਵਾਂ ਸਾਲ ਹੈ
ਦਸੰਬਰ ਵਿੱਚ ਪੁਛੂੰਗਾ ਕਿ ਕੀ ਹਾਲ ਹੈ।
Converted

nava sall

੍ਵਨਵਾਂ ਸ*ਾਲ
**
ਤੇਰਾ ਦੁੱਖ ਜੋ ਸੁੱਖ ਬਣ ਹੀ ਚਲਿਆ ਸੀ ਉਹ ਵਿਛੜ ਗਿਆ ਕਿ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਹੈ।

ਦੋਸਤੀ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਹੀ ਤੈਨੂੰ ਨਿੱਘ ਦੇਣਗੇ ਨਾ ਤੋੜੀਂ ਇਹਨਾ ਨੂੰ ਅਜੇ ਸਿਆਲ ਹੈ ।
ਭੁਲੇਖਾ ਹੈ ਐਵੇਂ ਸਮੇਂ ਦੇ ਤੁਰਨ ਦਾ ਵੀ ਜੋ ਬੁੱਢਾ ਸੀ ਕੱਲ• ਅੱਜ ਉਹੀਓ ਬਾਲ ਹੈ।
ਸੱਭ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਸੱਚਾ ਸੌਦਾ ਆਪਣਾ ਹੀ ਆਖਿਰ ਵੇਚਣਾ ਤਾਂ ਸੱਭ ਨੇ ਹੀ ਮਾਲ ਹੈ।
ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਗੁਆਚੇ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਲੱਭਣਾ ਹੈ ਕੀ ਅਜੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਖ਼ੁਦ ਦੀ ਹੀ ਭਾਲ ਹੈ।
ਜੋ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਰਹਿਬਰ ਵਕਤ ਦਾ ਹਾਂ ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਦੇਖੀਂ ਉਹ ਵੀ ਡਿਗਿਆ ਚੁਫਾਲ ਹੈ।
ਸੋਚੀਂ ਵਿਛੜ ਗਏ ਹੁਣ ਤੱਕ ਕਿੰਨੇ ਸਾਥੀ ਤੇਰੇ ਤੁਰ ਰਹੇ ਨੇ ਕਿੰਨੇ ਅਜੇ ਤੱਕ ਨਾਲ ਹੈ।
ਦਿਲ ਤੇਰਾ ਪੱਥਰ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ,ਫੁੱਲਾਂ ਜਿਹਾ ਅਜੇ ਸਹਿਕਦਾ ਖਿਆਲ ਹੈ।
ਵਧਦੀ ਭੀੜ 'ਚ ਢਿੱਲੋਂ ਇਕਲਾਪਾ ਭੋਗਦੇ ਇਹ ਵੀ ਸ਼ਾਇਦ ਸਮੇਂ ਦੀ ਕੋਈ ਚਾਲ ਹੈ।****


***bਲੋ ਏਕ ਬਰਸ ਔਰ ਬੀਤ ਗਿਆ ਉਨਕੇ ਬਗੈਰ ਜਿਨਕੇ ਹੋਤੇ ਹੂਏ ਹੋਤੇ ਥੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਮੇਰੇ---------
ਕਾਵਿ ਬੰਦ
ਰੁੱਤਾਂ ਬਦਲੀਆਂ ਬਦਲਿਆ ਰਾਜ ਐਪਰ ਨੇਤਾ ਬਣੇ ਉਹ ਹੀ ਚਾਚੇ ਤਾਊ ਪਿਆਰੇ।
ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਦਫਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਲੁਟਦੇ ਸਾਨੂੰ ਦਫਤਰਾਂ ਦੇ ਉਹੀਓ ਬਾਊ ਪਿਆਰੇ ।
ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਰਾਜ ਕਹਿੰਦੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਰਣਜੀਤ ਕਦ ਆਊ ਪਿਆਰੇ।
ਬਿਨਾ ਰਿਸ਼ਵਤੋਂ ਲਾਂਵਦੇ ਨੇ ਅੱਗ ਉਹੀਓ ਜਿਹੜੇ ਮਹਿਕਮੇ ਨੇ ਅੱਗ ਬੁਝਾਊ ਪਿਆਰੇ।
ਭੁੱਬਲ ਰਿਹੈਂ ਫਰੋਲ ਜਮਹੂਰੀਅਤ ਦੀ ਕਿਉਂ ਤੈਨੂੰ ਇਹਦੇ 'ਚੋਂ ਕੀ ਦੱਸ ਥਿਆਊ ਪਿਆਰੇ।
*
ਪਿਆਰ ਮੁਹੱਬਤ ਅਤੇ ਦੋਸਤੀਆਂ ਦੀ ਤੂੰ ਉਠ ਕੇ ਕਰ ਲੈ ਰੋਜ ਗਜ਼ਾ ਸਿਖਾ ।
ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਤੂੰ ਖਾਹ-ਮਖਾਹ ਕਰੀ ਜਾਨੈ ਨਹੀਂ ਇਸਦੀ ਕੋਈ ਵੀ ਵਜ•ਾ ਸਿਖਾ।
ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਾ ਨਾਂ ਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ ਵਿਹਲੜ ਰੋਜ ਵਿਹਾਜਦੇ ਕਜਾ ਨੇ ਸਿਖਾ
ਘਰ ਵਿੱਚ ਉਦਾਸ ਬਹਿ ਰਹਿਣ ਨਾਲੋਂ ਤਾਂ ਬਿਹਤਰ ਮੌਸਮਾਂ ਦੀ ਹੈ ਸਜ਼ਾ ਸਿਖਾ।
***
ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਭੁੱਲ ਨਾ ਜਾਈਂ ਨਾ
ਜੋ ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਤੇ ਲੱਗੀਆਂ ਤੋੜ ਨਿਭਾਈਂ ਵੇ
ਹਾਏ ਇਹ ਹਵਾਈ ਰਿਸ਼ਤੇ,,,,,,
*
*;ਸੱਪਾਂ ਨੂੰ ਕੈਦ ਕਰ ਲਿਆ ਇਹ ਕਹਿਕੇ ਸਪੇਰੇ ਨੇ
ਕਿ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਡੱਸਣ ਲਈ ਤਾਂ ਬੰਦੇ ਹੀ ਬਥੇਰੇ ਨੇ।
*
*ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ ਸਾਲ ਛੜੱਪੇ ਮਾਰ ਦੇ। ਮੌਸਮ ਪਤਝੜ ਦੀ ਵੀ ਅਤੇ ਬਹਾਰ ਦੇ।
*
*;ਸੱਭ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ਉਤੇ ਹਨ ਮੁਖੌਟੇ ਕੋਈ ਵੀ ਬੇਪਰਦਾ ਹੈ ਨਹੀਂ
ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕੋਈ ਵੀ ਆਪਣੇ ਘਰਦਾ ਹੈ ਨਹੀ।
ਸੱਚ ਦਾ ਪੱਲਾ ਫੜ• ਕੇ ਵੀ ਨਿੱਤ ਝੂਠ ਦਾ ਸਾਥ ਨਿਭਾਉਣਾ ਪੈਂਦੈ
ਸੁਕਪਕੇ ਦੀ ਰੀਸ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਪਰ ਮੀਂਹ ਬਿਨਾ ਵੀ ਸਰਦਾ ਨਹੀਂ।
ਅੱਜ ਕੱਲ• ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਨਾਂ ਹੁੰਦੇ ਡਾਲਰ,ਰੂਬਲ ਅਤੇ ਰੁਪਈਆ
ਕੋਈ ਮਾਂ ਪਿਓ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਨਾਂ ਮਹਿਕ ਜਾਂ ਚੰਦਨ ਧਰਦਾ ਹੈ ਨਹੀਂ

*ਬਹਾਰ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਫੁੱਲ ਆਪਣੇ ਖਿੜ ਪੈਂਦੇ ਨੇ ਦੋਸਤ
ਮਾਲੀ ਹੈ ਉਹ ਜੋ ਪਤਝੜ ਵਿੱਚ ਵੀ ਫੁੱਲ ਖਿੜਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਲਫ਼ਜ਼ਾ ਦੇ ਤੀਰ
• ਨਾ ਕੋਈ ਤੋਪ ਤਲਵਾਰ ,ਪਿਸਤੌਲ ਸਾਥੀ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਤਾਂ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਦੇ ਤੀਰ ਰਹਿ ਗਏ।
• ਵੋਟਰ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਖ਼ਾਕ ਦਰ ਖ਼ਾਕ ਰਹਿ ਗਏ ਮੌਜਾਂ ਲੁੱਟਣ ਦੇ ਲਈ ਵਜ਼ੀਰ ਰਹਿ ਗਏ *
• *ਭਗਵੇਂ ਗੇਰੂਏ ਕਪੜਿਆਂ ਹੁਣ ਵਿੱਚ ਫਿਰਦੇ ਸਾਰੇ ਪਾਸੇ ਹੀ ਲੁੱਚ ਦੇ ਪੀਰ ਰਹਿ ਗਏ।
• ਪਸਰੀ ਔੜ ਹੈ ਪਿਆਰ ਮੁਹੱਬਤਾਂ ਦੀ ਹਰ ਪਾਸੇ ਕਿੱਥੇ ਮੋਹ ਦੇ ਹੁਣ ਖ਼ਮੀਰ ਰਹਿ ਗਏ।

ਡਰ ਲਗਦੈ ਨਾ ਮਹਿਮਾਨ ਆਜੇ……..ਸ਼ੇਅਰ।।।15dsambr

ਡਰ ਲਗਦੈ ਨਾ ਮਹਿਮਾਨ ਆਜੇ……..ਸ਼ੇਅਰ।।।
ਜਦੋਂ ਸਮਾਂ ਵਿਦਾਇਗੀ ਦਾ ਆਂਵਦਾ ਹੈ ਦਿਲ ਤੜਫਦੈ ਹੱਥਾਂ 'ੱਚ ਜਾਨ ਆਜੇ
ਅਥਰੂ ਆਂਵਦੇ ਆਂਵਦੇ ਰੁਕ ਜਾਂਦੇ ਨੇ 'ਤੇ ਹੋਠਾਂ ਉੱਤੇ ਉਦਾਸ ਮੁਸਕਾਨ ਆਜੇ
ਦਿਲ ਲੋਚਦੈ ਕਿ ਜਾਣ ਵਾਲਿਆਂ ਲਈ ਹੁਣੇ ਰੁਕਣ ਦਾ ਕੋਈ ਫੁਰਮਾਨ ਆਜੇ
ਬੰਦਾ ਉਦੋਂ ਹੀ ਬਣਦਾ ਹੈ ਅਸਲ ਬੰਦਾ ਜਦੋਂ ਖ਼ੁਦ ਦੀ ਉਹਨੂੰ ਪਹਿਚਾਨ ਆਜੇ।
*
Îਮਜ਼ਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਉਦੋਂ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਜਦੋਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਢਲਾਨ ਆਜੇ।
ਜਦੋਂ ਕਾਂ ਬਨੇਰੇ 'ਤੇ ਬੋਲਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਡਰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਨਾ ਕੋਈ ਮਹਿਮਾਨ ਆਜੇ
ਭਾਅ ਪੁਛੀਏ ਜਦੋਂ ਬਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਜਾਕੇ ਦਿਲ ਕੰਬਦਾ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾਨ ਆਜੇ
ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਉਮੀਦ ਜੀ ਰਹੇ ਹਾਂ ਕਿ ਕਾਸ਼ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸਾਡਾ ਧਿਆਨ ਆਜੇ।
*
ਜਦੋਂ ਵਿਛੜਣਾ ਪਵੇ ਪਿਆਰਿਆਂ ਤੋਂ ਦਿਲ ਕੰਬਦਾ ਦੀਵੇ ਦੀ ਲੋਅ ਵਾਂਗੂ
ਮਿਲਦੇ ਲੋਕ ਕੁਝ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਏਦਾਂ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਂਵਦੇ ਕੋਲੋਂ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋ ਵਾਂਗੂ
ਮਿਲਿਆ ਏਦਾਂ ਏ ਸਾਨੂੰ ਪਿਆਰ ਤੇਰਾ ਬਿਰਧ ਤਾਈਂ ਸਿਰਹਾਣੇ ਦੀ ਢੋ ਵਾਂਗੂ
ਰਹੇ ਵਿਚਰਦੇ ਜੀਵਨ ਭਰ ਇੱਕ ਹੋਕੇ ਰਹੇ ਦੁਨੀਆਂੇ ਤਾਈਂ ਦਿਸਦੇ ਦੋ ਵਾਂਗੂ।*
8888((((****8
*ਮਾਲੀ ਕੇਡ ਕਰੇ ਰਖਵਾਲੀ ਪਹਿਰੇ ਲੱਖ ਬਿਠਾਏ
ਉੱਚੀਆਂ ਉੱਚੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਤੋਂਵੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਉਧਲ ਜਾਏ
ਯਾਦ ਤੇਰੀ ਦਾਮਨ ਏ ਦਿਲ ਛੋੜਤੀ ਨਹੀਂ ਇੱਕ ਬੇਲ ਹੋ ਲਿਪਟੀ ਹੂਈ ਜੈਸੇ ਦੀਵਾਰ ਸੇ
*ਮੁਹੱਬਤ ਮੇ ਹੋਤਾ ਹੈ ਸ਼ਕਾਇਤ ਕਾ ਮਜ਼ਾ ਖ਼ੂਬ ,ਮੁਹੱਬਤ ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਬੜਤੀ ਹੈ
ਸ਼ਕਾਇਤ ਹੋਤੀ ਜਾਤੀ ਹੈ।
ਐ ਗ਼ਮੇ ਹਸਤੀ ਹਮੇ ਦੁਨੀਆਂ ਪਸੰਦ ਆਈ ਬਹੁਤ
ਦਰਦ ਮੇ ਲਜ਼ਤ ਬਹੁਤ ਅਸ਼ਕੋਂ ਮੇ ਰਾਨਾਈ ਬਹੁਤ
*ਮਨਸੂਰ ਤੋ ਸਰ ਦੇਕੇ ਭੀ ਜ਼ਿੰਦਾ ਰਹਾ ਮਗਰ ,ਜਲਾਦ ਪੇ ਕਤਲ ਕਾ ਇਲਜ਼ਾਮ ਅਭੀ ਤਕ
*ਅਬ ਤੋ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਮੈਅਕਦੇ ਸੇ ਮੀਰ ਫਿਰ ਮਿਲੇਂਗੇ ਗਰ ਸਮਾ ਲਾਇਆ
*ਇੱਕ ਹਾਲ ਮੇ ਇਨਸਾਂ ਕੀ ਬਸਰ ਹੋ ਨਹੀਂ ਸਕਤੀ ਅਬ ਰੰਗ ਤਬੀਅਤ ਕਾ ਬਦਲ ਜਾਏ ਤੋ ਅਛਾ
*ਕੁਛ ਜੋ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਸੇ ਰਹਿਨੇ ਲਗੇ ਥੇ ਹਮ ਲੋਗੋਂ ਨੇ ਕੈਸੇ ਕੈਸੇ ਅਫ਼ਸਾਨੇ ਬਣਾ ਲੀਏ
*ਤੜਪਤੀ ਦੇਖਤਾ ਹੂੰ ਜਬ ਭੀ ਕੋਈ ਸ਼ੈ ਉਠਾ ਲੇਤਾ ਹੂੰ ਅਪਨਾ ਦਿਲ ਸਮਝ ਕਰ

*ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਕਾ ਰੰਜ ਓ ਗ਼ਮ ਦੇਕਰ ਮੁਸਕਰਾਨੇ ਕੀ ਬਾਤ ਕਰਤੇ ਹੋ?
*ਆਸ਼ੀਆਨੇ ਕੀ ਬਾਤ ਕਰਤੇ ਹੋ? ਕਿਸ ਜ਼ਮਾਨੇ ਕੀ ਬਾਤ ਕਰਤੇ ਹੋ
*ਯੂੰ ਹੀ ਤਨਹਾਈਉਂ ਮੇ ਹਮ ਇਸ ਦਿਲ ਕੇ ਸਜਾ ਦੇਤੇ ਹੀ
ਨਾਮ ਲਿਖਤੇ ਹੈਂ ਤੇਰਾ ਲਿਖ ਕੇ ਮਿਟਾ ਦੇਤੇ ਹੈਂ
*ਖੋਖਲੇ ਨਾਹਰੋਂ ਕੀ ਸ਼ਬਨਮ ਸੇ ਨਾ ਬੁਝ ਪਾਏਗੀ ਯੇਹ
Îਮੇਰੇ ਹੋਂਟੋਂ ਪਰ ਮੁਕੰਮਲ ਇਕ ਸਦੀ ਕੀ ਪਿਆਸ ਹੈ।

*ਨਾ ਤੂ ਇਧਰ ਉਧਰ ਕੀ ਬਾਤ ਕਰ ਯੇਹ ਬਤਾ ਕਿ ਕਾਫ਼ਲਾ ਕਿਉਂ ਲੁਟਾ
ਮੁਝੇ ਰਾਹਜ਼ਨੋ ਸੇ ਗਰਜ਼ ਨਹੀਂ ਤੇਰੀ ਰਾਹਬਰੀ ਕਾ ਸਵਾਲ ਹੈ।*
**
ਖ਼ੁਦਾ ਕੇ ਵਾਸਤੇ ਅਬ ਦੋਸਤੀ ਕਾ ਨਾਮ ਨਾ ਲੋ ਯੇ ਰਸਮ ਉਠ ਗਈ ਅਰਸਾ ਹੂਆ ਜ਼ਮਾਨੇ ਸੇ
*ਕਿਸ ਕਿਸ ਕੋ ਬਤਾਏਂਗੇ ਜੁਦਾਈ ਕਾ ਸਬਬ ਹਮ ਤੂ ਮੁਝ ਸੇ ਖ਼ਫ਼ਾਹੈ ਤੋ ਜ਼ਮਾਨੇ ਕੇ ਲੀਏ ਆ
*ਦੁਨੀਆਂ ਕੀ ਹਰ ਨਿਗਾਹ ਕੋ ਪਹਿਚਾਨਤੇ ਹੈਂ ਹਮ ਦੁਨੀਆਂ ਸੇ ਅਬ ਹਮਕੋ
ਸ਼ਕਾਇਤ ਨਹੀਂ ਰਹੀ।
*ਖ਼ੁਦਕੁਸ਼ੀ ਕੀ ਰਾਤ ਆਈ ਹਮਾਰੀ ਬਦਨਸੀਬੀ ਹੈ ਖੁਦ ਸੇ ਭੀ ਗੁਰੇਜ਼ਾਂ ਹੈਂ ਭਾਗ ਕਰ ਜ਼ਮਾਨੇ ਸੇ
*ਮੁਹੱਬਤ ਕੇ ਲੀਏ ਕੁਛ ਦਿਲ ਮਖ਼ਸੂਸ ਹੋਤੇ ਹੈਂ ਯੇ ਵੋਹ ਨਗ਼ਮਾ ਹੈ ਜੋ ਹਰ ਸਾਜ ਪੇ ਗਾਇਆ ਨਹੀਂ ਜਾਤਾ
*ਕੋਈ ਮੁਝ ਕੋ ਯੇ ਬਤਾਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਦਿਲ ਜੋ ਆਤਾ ਹੈ ਤੋ
ਕਿਆ ਕਰਤੇ ਹੈਂ
*ਆਏ ਥੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਾ ਪਤਾ ਪੂਛਤੇ ਹੂਏ ਇੱਕ ਮਰਬਰੇ ਕੀ ਭੂਲਭੁਲੱਈਉਂ ਮੇ ਖੋ ਗਏ
*ਸਦੀਉਂ ਮੇ ਫੈਲਨੇ ਕੀ ਤਮੰਨਾ ਲੀਏ ਹੂਏ ਕਿਆ ਸ਼ਖ਼ਸ ਥਾ ਜੋ ਖੋ ਗਿਆ ਲਮਹੋਂ ਕੀ ਭੀੜ ਮੇ
*ਕੱਚੇ ਘੜੇ ਨੇ ਜੀਤ ਲੀ ਨਦੀ ਚੜ•ੀ ਹੂਈ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਿਸ਼ਤੀਉਂ ਕੋ ਕਿਨਾਰਾ ਨਹੀਂ ਮਿਲਾ
** ਗੁਲ ਭਲਾ ਕੁਛ ਤੋ ਬਹਾਰੋਂ ਕੀ ਸਬਾ ਦਿਖਲਾ ਗਏ
ਹਸਰਤ ਉਨ ਗੁੰਚੋਂ ਪੇ ਹੈ ਜੋ ਬਿਨ ਖਿਲੇ ਮੁਰਝਾ ਗਏ।
**ਲਾਸ਼ ਦਫ਼ਨ ਕੀਜੇ ਕਿ ਫੇਂਕ ਦੀਜੇ ,ਮੁਰਦਾ ਬਾ ਦਸਤ (ਹੱਥ) ਜਿੰਦਾ ਜੋ ਚਾਹੇ ਸੋ ਕੀਜੇ
*ਚਿਹਰੇ ਮੇ ਹੈ ਆਈਨਾ ਕਿ ਆਈਨ ਮੇ ਚਿਹਰਾ, ਮਾਲੂਮ ਨਹੀਂ ਕੌਣ ਕਿਸੇ ਦੇਖ ਰਹਾ ਹੈ।
8ਫਿਰ ਆ ਗਿਆ ਹੂੰ ਆਪਕੀ ਪਲਕੋਂ ਕੋ ਚੂਮਨੇ ਇਸ ਬਗੈਰ ਦਰਦ ਕਾ ਚਾਰਾ ਨਹੀਂ ਹੂਆ
*ਜ਼ਨਾਜ਼ਾ ਦੇਖ ਕਰ ਮੇਰਾ ਵੋਹ ਇਸ ਅੰਦਾਜ਼ ਸੇ ਬੋਲੇ
ਗਲੀ ਹਮਨੇ ਕਹੀ ਥੀ ਤੁਮ ਤੋ ਦੁਨੀਆਂ ਛੋੜੇ ਜਾਤੇ ਹੋ।

ਸ਼ੇਅਰ –ਮੁਹੁੱਬਤ ਕੇ ਹਾਦਸੇ

ਸ਼ੇਅਰ –ਮੁਹੁੱਬਤ ਕੇ ਹਾਦਸੇ
*ਕੁਛ ਇਸ ਦਰਜਾ ਦਿਲ ਸ਼ਿਕਨ ਥੇ ਮੁਹੱਬਤ ਕੇ ਹਾਦਸੇ ਹਮ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮੇ ਫਿਰ ਕੋਈ ਅਰਮਾਂ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ
*ਵਕਤ ਆਨੇ ਹਰ ਬਤਾ ਦੇਂਗੇ ਤੁਝੇ ਐ ਆਸਮਾਂ ਹਮ ਅਭੀ ਸੇ ਕਿਆ ਬਤਾਏਂ ਕਿਆ ਹਮਾਰੇ ਦਿਲ ਮੇ ਹੈ
*ਮੈਂ ਖਿਲਾ ਹੂੰ ਤੋ ਖ਼ਾਕ ਮੇ ਮਿਲਨਾ ਹੈ ਮੁਝੇ ਵੋਹ ਤੋ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਹੈ ਉਸੇ ਅਗਲੇ ਨਗਰ ਜਾਨਾ ਹੈ
*ਤੁਮ ਕਹਾਂ, ਵਸਲ(ਮਿਲਾਪ) ਕਹਾਂ ,ਵਸਲ ਕੇ ਅਰਮਾਨ ਕਹਾਂ
ਦਿਲ ਕੇ ਬਹਿਲਾਨੇ ਕੋ ਇੱਕ ਬਾਤ ਬਨਾ ਰੱਖੀ ਹੈ।
*ਹਮੇ ਮਾਲੂਮ ਹੈ ਜੰਨਤ ਕੀ ਹਕੀਕਤ ਲੇਕਿਨ ਦਿਲ ਕੇ ਬਹਿਲਾਨੇ ਕੋ ਗਾਲਿਬ ਯੇ ਖ਼ਿਆਲ ਅੱਛਾ ਹੈ
*ਮਾਨਾ ਕਿ ਗ਼ਮ ਕੇ ਬਾਦ ਮੁਸੱਰਤ(ਖੁਸ਼ੀ) ਜਰੂਰ ਹੈ ਲੇਕਿਨ ਜੀਏਗਾ ਕੌਨ ਤੇਰੀ ਬੇਰੁਖੀ ਕੇ ਬਾਦ
*ਯੇ ਮਾਨਾ ਕਿ ਤਗ਼ਾਫ਼ਲ(ਦੇਰੀ) ਨਾ ਕਰੋਗੇ ਲੇਕਿਨ ਖ਼ਾਕ ਹੋ ਜਾਏਂਗੇ ਹਮ ਤੁਮ ਕੋ ਖ਼ਬਰ ਹੋਨੇ ਤਕ
*ਕੋਈ ਲਾਖੋਂ ਮੇ ਵਫ਼ਾਦਾਰ ਨਿਕਲ ਆਤਾ ਹੈ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਮੇ ਵਫ਼ਾ ਹੋ ਯੇ ਜਰੂਰੀ ਤੋ ਨਹੀਂ
*ਨਕਸ਼ਾ ਉਠਾ ਕੇ ਔਰ ਕੋਈ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇਖੀਏ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇ ਤੋ ਸਭ ਸੇ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੋ ਗਈ
*ਅਬ ਘਰ ਹੀ ਘਰ ਕੀ ਤਮੰਨਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਮੁੱਦਤ ਹੂਈ ਸੋਚਾ ਥਾ ਕਿ ਘਰ ਜਾਏਂਗੇ ਹਮ
*ਯੇ ਕਿਸਕੀ ਯਾਦ ਹੈ ਜੋ ਵਾਰ ਵਾਰ ਆਤੀ ਹੈ ,ਯੇ ਕਿਸਕਾ ਜ਼ਿਕਰ ਹੈ ਜੋ ਦਿਲ ਨੇ ਵਾਰ ਵਾਰ ਕੀਆ
*ਸਿਆਹੀ ਆਂਖ ਸੇ ਲੇਕਰ ਯੇ ਖ਼ਤ ਤੁਮੇ ਲਿਖਤਾ ਹੂੰ ਕਿ ਤੁਮ ਖ਼ਤ ਕੋ ਦੇਖੋ ਤੁਮੇ ਦੇਖੇਂ ਮੇਰੀ ਆਂਖੇਂ
*ਚੁਰਾ ਕੇ ਦਿਲ ਨਜ਼ਰ ਭੀ ਚੁਰਾਈ ਜਾਤੀ ਹੈ, ਕਦਮ ਕਦਮ ਪੇ ਵਫ਼ਾ ਆਜ਼ਮਾਈ ਜਾਤੀ ਹੈ
*ਮੇਰੇ ਫ਼ਸਾਨੇ ਮੇ ਕਿਆ ਬਾਤ ਪਾਈ ਜਾਤੀ ਹੈ ਕਿ ਸੁਨਤੇ ਸੁਨਤੇ ਉਨ•ੇ ਨੀਂਦ ਆਈ ਜਾਤੀ ਹੈ
*ਏਕ ਰਾਤ ਮੇ ਯੇ ਪੇੜ ਕੈਸੇ ਹੂਆ ਬੇਲਿਬਾਸ ਕੱਲ• ਤਕ ਤੋ ਇਸਕਾ ਏਕ ਭੀ ਪਤਾ ਝੜਾ ਨਾ ਥਾ
*ਕੌਨ ਸਮਝੇਗਾ ਮੇਰੀ ਤਨਹਾਈਓਂ ਕੇ ਦਰਦ ਕੋ ਪੂਛਨੇ ਵਾਲੋਂ ਸੇ ਕਤਰਾ ਕਰ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ਮੈਂ
*ਆਏ ਤੋ ਕੌਨ ਸਾ ਮੁਝ ਪੇ ਅਹਿਸਾਨ ਕਰ ਗਏ,ਬੈਠੇ ਬਿਠਾਏ ਦਿਲ ਕੋ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰ ਗਏ
*ਜਬ ਪਰਬਤ ਪਰ ਬਰਫ ਗਿਰੇਗੀ ਸਭ ਪੰਛੀ ਉੜ ਜਾਏਂਗੇ ਝੀਲ ਕਿਨਾਰੇ ਆ ਬੈਠੇਂਗੇ ਇਕ ਅਨਜਾਨੀ
ਪਿਆਸ ਲੀਏ
*ਖ਼ਾਬ ਜਿਸ ਦਿਲ ਮੇ ਰਹਾ ਕਰਤੇ ਥੇ ਕਬ ਕਾ ਮਰ ਚੁਕਾ
ਕਿਸਕਾ ਦਰਵਾਜਾ ਯੇ ਬੱਚੇ ਖਟਖਟਾਨੇ ਆਏ ਹੈਂ
*ਦਿਨ ਕੇ ਵਕਤ ਜੁੰਗਨੂੰਓਂ ਕੋ ਪਕੜਨੇ ਜ਼ਿਦ ਕਰੇਂ ਬੱਚੇ ਭੀ ਕਿਤਨੇ
ਆਜ ਕੇ ਚਾਲਾਕ ਹੋ ਗਏ
*ਅਪਨੇ ਸਭ ਮੰਜ਼ਿਰ ਲੁਟਾ ਕੇ ਸ਼ਾਮ ਰੁਖ਼ਸਤ ਹੋ ਗਈ ਤੁਮ ਭੀ ਵਾਪਸ ਲੌਟ ਜਾਓ
ਹਮ ਭੀ ਅਪਨੇ ਘਰ ਚਲੇਂ
*ਸੂਰਜ ਕੇ ਸਾਥ ਡੂਬ ਗਿਆ ਦਿਲ ਭੀ ਆਜ ਤੋ ਇਤਨਾ ਉਦਾਸ ਸ਼ਾਮ ਕਾ ਮੰਜ਼ਿਰ ਕਭੀ ਨਾ ਥਾ
*ਜਬ ਕਹਿ ਦੀਆ ਹੈ ਦੋਸਤ ਤੋ ਸਾਲਮ ਕਬੂਲ ਕਰ
ਟੁਕੜੋਂ ਹੋ ਕਬੂਲ ਜੋ ਵੋਹ ਦੋਸਤੀ ਨਹੀਂ
*ੋਹਮ ਕਿਨਾਰੇ ਹੈਂ ਨਦੀ ਕੇ ਕਭੀ ਮਿਲ ਨਹੀਂ ਸਕਤੇ ਫਿਰ ਕੋਈ ਕਸ਼ਿਸ਼ ਹੈ
ਜੋ ਚਲਤੇ ਹੈਂ ਸਾਥ ਸਾਥ
*ਖ਼ੁਦ ਕੋ ਬਿਖ਼ਰਤੇ ਦੇਖ ਕਰ ਕੁਛ ਕਰ ਨਹੀਂ ਸਕਤੇ ਫਿਰ ਭੀ ਲੋਗ ਖ਼ੁਦਾਓਂ ਜੈਸੀ ਬਾਤੇਂ ਕਰਤੇ ਹੈਂ
*ਲੋ ਆਜ ਮੈਂ ਖ਼ੁਦ ਕੋ ਤੇਰੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰਤਾ ਹੂੰ ਦੇਖਨਾ ਯੇ ਹੈ ਕਿ ਤੂੰ ਕਿਆ ਸਲੂਕ ਕਰਤਾ ਹੈ

ਧਰਤੀ ਸੰਭਾਲ ਜੱਟਾ----ਰੰਗ ਬਾਤੇਂ ਕਰੇਂ --ਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ

ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ 9417120427
d
>>>>>>***\ਧਰਤੀ ਸੰਭਾਲ ਜੱਟਾ********
ਧਰਤੀ ਸੰਭਾਲ ਜੱਟਾ , ਪਾਣੀ ਵੀ ਸੰਭਾਲ ਓਇ।
ਵੈਰ ਕਿਉਂ ਕਮਾਵੇਂ ਜਿਉਣ ਜੋਗੀ ਹਵਾ ਨਾਲ ਓਇ।
ਧਰਤੀ ਸੰਭਾਲ ਜੱਟਾ
ਧਰਤੀ ਹੈ ਮਾਂ ਇਹਦਾ ਆਪਣਾ ਮਹੱਤ ਹੈ
ਆਪਣੀ ਹੀ ਮਾਂ ਤੇ ਤੂੰ ਕਿਉਂ ਚੁੱਕੀ ਹੋਈ ਅੱਤ ਹੈ।ਸ
ਸਾੜੀ ਜਾਵੇਂ ਸੀਨਾ ਇਹਦਾ ਅੱਗ ਬਾਲ ਬਾਲ ਓਇ ਧਰਤੀ –
ਪਿਤਾ ਪਾਣੀ ਦੀ ਵੀ ਤੂੰ ਤਾਂ ਕੱਢ ਦਿਤੀ ਜੱਖਣਾ
ਸੋਚਿਐ ਕਿ ਪਿਓ ਨੂੰ ਬੱਸ ਘਰੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰੱਖਣਾ।
ਧਰਤੀ 'ਚੋਂ ਖਿੱਚ ਖਾਲੀ ਕਰਤੇ ਪਤਾਲ ਓਇ---ਧਰਤੀ ਸੰਭਾਲ
ਪਾਣੀ , ਪਿਤਾ, ਹਵਾ ਗੁਰੂ ਜ਼ਹਿਰਾਂ ਨਾਲ ਭਰਤੇ
ਮਾਰਤੇ ਪਰਿੰਦੇ ਸਾਰੇ ਰੁੱਖ ਹੀ ਵਿਹਲੇ ਕਰਤੇ ।
ਸਾੜ ਦਿੱਤੇ ਰੁੱਖ ਕੌਣ ਰੋਕੂਗਾ ਭੁਚਾਲ ਓਇ—ਧਰਤੀ ਸੰਭਾਲ
ਪੈਸੇ ਲਈ ਜੇ ਇਉਂ ਹੀ ਤੂੰ ਅੱਗ ਉਤੇ ਨਚੇਂਗਾ
ਯਾਦ ਰੱਖ ,ਤੂੰ ਵੀ ਨਾ ਕਿਆਮਤ ਤੋਂ ਬਚੇਂਗਾ
ਅਜੇ ਵੀ ਸਮਾਂ ਹੈ ਇਹ ਤੂੰ ਅਣਹੋਣੀ ਟਾਲ ਓਇ—ਧਰਤੀ ਸੰਭਾਲ
ਪੈਸੇ ਵੀ ਕਮਾ ਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਤੂੰ ਰਜਾ ਵੀ
ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਛੱਡ ਸੁੱਚਾ ਪਾਣੀ ਤੇ ਹਵਾ ਵੀ
ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਲਈ ਮਾਲੋਮਾਲ ਓਇ-ਧਰਤੀ ਸੰਭਾਲ
ਆਪਣੀ ਪਿਆਰੀ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਬੀਮਾਰ ਛੱਡੀਂ ਨਾ
ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਮੋਈ ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਭੰਡਾਰ ਛੱਡੀ ਨਾ
ਢਿੱਲੋਂ ਮਧੂਮੱਖੀਆਂ ਬਣਾਉਣਾ ਮਖਿਆਲ ਓਇ –ਧਰਤੀ ਸੰਭਾਲ ਜੱਟਾ
*****---
Oo
Ðਰੰਗ ਬਾਤੇਂ ਕਰੇਂ ਹਰ ਬਾਤ ਸੇ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਆਏ,ਰਾਤ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਕੀ ਤਰਹ ਮਹਿਕੇ ਅਗਰ ਤੂ ਆਏ*
**ਹਮ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਸੇ ਕਤਰਾ ਕੇ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਤੇ ਮਗਰ ਰਾਹੋਂ ਮੇ ਫੂਲੋਂ ਕੇ ਲਬ ਤਾਰੋਂ ਕੇ ਗੇਸੂ ਆÂ।
*ਨਸ਼ਾ ਸ਼ਰਾਬ ਕੀ ਮਿਕਦਾਰ ਪਰ ਨਹੀਂ ਮੌਕੂਫ(ਨਿਰਭਰ) ਸ਼ਰਾਬ ਕਮ ਹੈ ਸਾਕੀ ਤੋ ਨਜ਼ਰ ਮਿਲਾ ਕੇ ਪਿਲਾ
*ਕਿਆ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕੀ ਲੱਜ਼ਤ ਬਿਆਂ ਕਰੂੰ ,ਮਿਲ ਕਰ ਭੀ ਤੁਝ ਸੇ ਮੁਝ ਕੋ ਤੇਰਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਹੈ
*ਕੋਈ ਆਇਆ ਹੈ ਨਾ ਆਏਗਾ ਲੇਕਿਨ ਕਿਆ ਕਰੇਂ ਗਰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਨਾ ਕਰੇਂ
*ਕੋਈ ਅੰਦੇਸ਼ਾ ਹੈ ਅਪਨੋ ਸੇ ਨਾ ਬੇਗਾਨੋ ਸੇ,ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਹੈ ਕੋਈ ਜੋ ਡਰਾਤਾ ਹੈ ਮੁਝੇ*
*ਜਾਨਲੇਵਾ ਹੈ ਬੇਰੁਖੀ ਜਿਨਕੀ ਹਮ ਉਨਕੀ ਬੇਰੁਖੀ ਕੇ ਮਾਰੇ ਹੈਂ
*ਇਸ ਰੇਂਗਤੀ ਹਿਯਾਤ ਕਾ ਕਬ ਤਕ Àਠਾਏਂ ਭਾਰ ਬੀਮਾਰ ਅਬ ਉਲਝਨੇ ਲਗੇ ਹੈਂ ਤਬੀਬ ਸੇ
*ਬਾਦ ਮਰਨੇ ਕੇ ਭੀ ਖੁਲੀ ਰਹੀ ਆਖੇਂ ਆਦਤ ਜੋ ਪੜ ਗਈ ਥੀ ਤੇਰੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕੀ
*ਕੁਛ ਇਸ ਤਰਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੇ ਦੀਆ ਹਮਾਰਾ ਸਾਥ ਜੈਸੇ ਕੋਈ ਨਿਬਾਹ ਰਹਾ ਹੋ ਰਕੀਬ ਸੇ
*ਇਸ ਕੇ ਦੋ ਬੋਲ ਮੁਹੱਬਤ ਕੇ ਗ਼ਨੀਮਤ ਜਾਨੋ ਵੋÂ ਜੋ ਚੁੱਪ ਹੋਗਾ ਤੋ ਫਿਰ ਸਭ ਕੋ ਰੁਲਾ ਜਾਏਗਾ
*ਦੇਖ ਲੋ ਕੂਚਾ ਦਿਲਦਾਰ ਕੋ ਚਲਤੇ ਚਲਤੇ ,ਬੈਠ ਜਾਓਗੇ ਤੋ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸੇ ਉਠਾ ਜਾਏਗਾ
*ਇਨਸਾਂ ਹੂੰ ਧੜਕਤੇ ਦਿਲ ਪੇ ਹਾਥ ਰੱਖ ਕਰ ਦੇਖ , ਯੂੰ ਡੂਬ ਕਰ ਨਾ ਦੇਖ ਸਮੰਦਰ ਨਹੀਂ ਮੈਂ
*ਯੂੰ ਮੁਸਕਰਾਏ ਜਾਨ ਸੀ ਕਲੀਉਂ ਮੇ ਪੜ ਗਈ , ਯੂੰ ਲਬ ਕੁਸ਼ਾ ਹੂਏ ਕਿ ਗੁਲਸਿਤਾਂ ਬਨਾ ਦੀਆ
*ਅਫ਼ਸੁਰਦਾ ਦਿਲ ਪੇ ਜਬ ਕੋਈ ਖਿਲਨੇ ਲਗੀ ਕਲੀ ਕਹਾ ਖ਼ਿਜ਼ਾਂ ਨੇ ਤੂ ਭੀ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਮੇ ਹੈ
*ਏਕ ਮੁੱਦਤ ਸੇ ਮੈਨੇ ਖ਼ਾਬ ਨਹੀ ਦੇਖਾ ਹੈ ਹਾਥ ਰੱਖਦੇ ਮੇਰੀ ਆਖੋਂ ਪੇ ਕਿ ਨੀਂਦ ਆ ਜਾਏ
*ਰਾਤ ਜਬ ਚਾਂਦ ਸੇ ਮਸਰੂਫੇ ਸੁਖ਼ਨ ਹੋਤੀ ਹੈ ,ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਮੇ ਤੇਰੀ ਪਲਕੋਂ ਕੀ ਚੁਭਨ ਹੋਤੀ ਹੈ
*ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੀ ਰਾਹਤੇਂ ਮਿਲਤੀ ਨਹੀਂ ,ਮਿਲਤੀ ਨਹੀਂ ,ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਾ ਜ਼ਹਿਰ ਪੀਕਰ ਜੁਸਤਜੂ ਮੇ ਘੂਮੀਏਂ
*ਮੈਅਕਦੇ ਕੀ ਹੈ ਬਦਨਾਮੀ ,ਰਿੰਦੋਂ ਕੀ ਹੈ ਤੌਹੀਨ ਕਮਜ਼ਰਫ(ਬੇਵਕੂਫ)ਹਾਥੋਂ ਗਰ ਜਾਮ ਦੀਆ ਜਾਏ
*ਲੋ ਆਜ ਹਮ ਨੇ ਤੋੜ ਦੀਆ ਰਿਸ਼ਤਾ ਏ ਉਮੀਦ ਲੋ ਅਬ ਗਿਲਾ ਨਾ ਕਰੇਂਗੇ ਕਿਸੀ ਸੇ ਹਮ
*ਦਾਮਨ ਬਚਾ ਕੇ ਆਪ ਤੋ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ਸੇ ਉਠ ਗਏ ਇਲਜ਼ਾਮ ਥੇ ਜੋ ਸਾਰੇ ਮੇਰੇ ਨਾਮ ਆ ਗਏ
*ਜਾਨੇ ਕਿਸ ਮੋੜ ਪੇ ਆ ਪਹੁੰਚਾ ਹੈ ਪਿਆਰ ਅਪਨਾ, ਨਾ ਉਨਕੋ ਇਤਬਾਰ ਅਪਨਾ ਨਾ ਹਮ ਕੋ ਇਤਬਾਰ ਅਪਨਾ\
*ਦੋ ਘੜੀ ਦਿਲ ਕੇ ਬਹਿਲਾਨੇ ਕਾ ਸਹਾਰਾ ਭੀ ਗਿਆ, ਲੀਜੀਏ ਆਜ ਤਸੱਵਰ ਮੇ ਭੀ ਤਨਹਾਈ ਹੈ
< ਵੋਹ ਸਿਤਮ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਕਰਮ ਕਰਤੇ ਹੈ ਇਸ ਨਜ਼ਰ ਸੇ ਕਭੀ ਮੈਨੇ ਉਨਹੇਂ ਦੇਖਾ ਹੀ ਨਹੀਂ
*ਦੋ ਘੜੀ ਆਰਾਮ ਕਰਲੇਂ ਜ਼ੁਲਫ਼ ਕੇ ਸਾਏ ਤਲੇ ਕੁਛ ਨਾ ਕੁਛ ਆਸਾਨ ਹੋ ਜਾਏਗਾ ਯੇਹ ਲੰਬਾ ਸਫ਼ਰ


Converted

ਲੋਕ ਗੀਤ

ਲੋਕ ਗੀਤ
Î*ਮੱਥੇ ਯਾਰ ਦੇ ਲੱਗਿਆ ਨਾ ਜਾਵੇ ਝੂਠੀ ਪੈ ਗਈ ਬਚਨਾ ਤੋਂ
*ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਤੇ ਯਾਰ ਪਰਤਿਆਈਏ ਛੱਲੀਆਂ ਤੇ ਰੁੱਸ ਨਾ ਪਈਏ
*ਸੋਹਣਾ ਆਪ ਬੁਲਾਵੇ ਤਾਂ ਬੋਲ ਪਈਏ ਪੱਲਾ ਨੱਸ ਕੇ ਵੀ ਫੜਿ•ਆ ਤਾਂ ਕੀ ਫੜਿ•ਆ
*ਦੇਕੇ ਯੱਕੇ ਦਾ ਭਾੜਾ ਚੜ• ਗਿਆ ਚੀਨ ਗੱਡੀ
* ਭਾੜਾ ਯੱਕੇ ਦਾ ਦਿੱਤਾ ਨਾ ਜਾਵੇ ਵੇ ਘਰ ਪਾਲੈ 'ਟੇਸ਼ਨ 'ਤੇ
*ਮੱਚ ਜਾਣ ਚੰਦਰੀਆਂ ਗਰਜ਼ਾਂ ਲੌਂਗ ਕਰਾਉਣਾ ਸੀ
*ਬਾਕਾਂਨੇਰ ਦੀ ਗੱਡੀ ਚੜ• ਦੇਖੀਂ ਲੱਪ ਖਾਈਂ ਪੇਂਝੂਆਂ ਦੀ
*ਮੇਰੀ ਕੱਤਣੀ ਨਸੀਬਾਂ ਵਾਲੀ ਭਰੀ ਰਹੇ ਲੱਡੂਆਂ ਦੀ
*ਜਿਵੇਂ ਬਲਦਾ ਰੰਡੀ ਦੇ ਘਰ ਦੀਵਾ ਛੜੇ ਦੀ ਅੱਖ ਦੀ ਅੱਖ ਇਉਂ ਬਲਦੀ
*ਅਣਦਾੜੀਆ ਸੁੱਕਾ ਨਾ ਲੰਘ ਜਾਵੇ ਲੜ ਜਾ ਭਰਿੰਡ ਬਣਕੇ
*ਮੇਰੇ ਯਾਰ ਦਾ ਕੁਲੱਛਣਾ ਬੋਤਾ ਚੜ•ਦੀ ਦੇ ਵੱਢੇ ਦੰਦੀਆਂ
*ਲੰਡੇ ਉੱਠ ਨੂੰ ਥਾਪੀਆਂ ਦੇਵੇ ਮਾਂ ਬਖਤੌਰੇ ਦੀ
*ਠਾਣੇਦਾਰ ਦਾ ਕੁੱਕੜ ਚੱਕ ਲਿਆਇਆ ਡੱਬਾ ਕੁੱਤਾ ਮੇਰੇ ਯਾਰ ਦਾ
*ਲੱਡੂ ਲਿਆਵੇਂ ਤਾਂ ਭੋਰ ਕੇ ਖਾਵਾਂ ਮਿਸ਼ਰੀ ਕੜੱਕ ਬੋਲਦੀ
*ਹੁਣ ਕਿਥੋਂ ਭਾਲਦੀ ਪੇਂਝੂ ਜੱਟਾਂ ਨੇ ਕਰੀਰ ਪੱਟ 'ਤੇ
*ਪੱਲੇ ਰਹਿ ਗਈਆਂ ਵੈਦ ਦੇ ਪੁੜੀਆਂ ਮਰ ਗਈ ਬੇਖ਼ਬਰੀ
* ਕੀ ਕਰਨਗੇ ਵੈਦ ਵਿਚਾਰੇ ਰੁਕ ਗਈਆਂ ਨਬਜ਼ਾਂ ਤੋਂ
*ਮੱਥੇ ਯਾਰ ਦੇ ਲੱਗਿਆ ਨਾ ਜਾਵੇ ਝੂਠੀ ਪੈ ਗਈ ਬਚਨਾ ਤੋਂ
* ਗੋਦੀ ਚੁਕ ਲੈ ਮੁਲਾਹਜ਼ੇਦਾਰਾ ਮਹਿੰਦੀ ਵਾਲੇ ਪੈਰ ਮੱਚ ਗਏ
*ਤੈਨੂੰ ਝੱਲ ਝਿੰਮਣਾ ਦੀ ਮਾਰਾਂ ਅੱਖੀਆਂ ਚ ਬਹਿ ਮਿਤਰਾ
*ਯਾਰੀ ਤੋੜ ਗਏ ਬਕਰੀਆਂ ਵਾਲੇ ਦੁੱਧ ਦੇ ਗਿਲਾਸ ਬਦਲੇ
*ਯਾਰੀ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਲਵਾਤੇ ਤਖਤੇ ਟੁੱਟੀ ਤਾਂ ਚੁਗਾਠ ਪੱਟ ਲਈ
*ਬੈਠੀ ਰੋਵੇਂਗੀ ਵਣਾਂ ਦੇ ਓਹਲੇ ਯਾਰ ਗੱਡੀ ਚੜ• ਜਾਣਗੇ
* ਮੇਰੇ ਵਰਗਾ ਭੌਰ ਨਹੀਂ ਥਿਆਉਣਾ ਰੋਂਦੀ ਮਰਜੇਂਗੀ


Converted

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਪਹਿਲਾਂ ਦੋਸਤ ਹੋਰ ਨੇ ਹੁੰਦੇ ਫਿਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹੋਰ ਨੇ ਅਕਸਰ।
ਜਿਵੇਂ ਕੰਧੋਲੀ ਕੱਚੀ ਉਤਲੇ ਖੁਰ ਹੀ ਜਾਂਦੇ ਮੋਰ ਨੇ ਅਕਸਰ।
ਉਸ ਵਕਤ ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਮਸਤਕ ਵਿਚਲਾ ਦੀਵਾ ਜਗਦਾ
ਜਦੋਂ ਬੁਝਾ ਜਾਂਦੇ ਸੱਭ ਦੀਵੇ ਝੱਖੜ ਜੋ ਮੂੰਹਜੋਰ ਨੇ ਅਕਸਰ।
ਚੁੱਪ, ਇਕੱਲ ਅਤੇ ਸੰਨਾਟਾ ਲਭਿਆਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲੱਭਦਾ ਯਾਰੋ
ਅੰਦਰ,ਬਾਹਰ ,ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਹਰ ਪਲ ਸੁਣਦੇ ਸ਼ੋਰ ਨੇ ਅਕਸਰ।
ਜੇ ਹੋਤਾਂ ਲੁੱਟ ਖੜਿਆ ਪੁੰਨੂੰ ਤਾਂ ਕਾਹਦਾ ਰੋਣਾ ਪਛਤਾਉਣਾ
ਸੁੱਤੀਆਂ ਸੱਸੀਆਂ ਦੇ ਲੁੱਟੇ ਹੀ ਜਾਂਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਭੰਬੋਰ ਨੇ ਅਕਸਰ।
ਬਹੁਤ ਤੇਜ ਰਫ਼ਤਾਰ ਸਮੇਂ ਦੀ ਰੇਤ ਮੁੱਠੀ ਵਿਚੋਂ ਕਿਰਦੀ ਜਾਂਦੀ
ਢਿੱਲੋਂ ਵਿਰਲੇ ਲੋਕ ਮਿਲਾਉਂਦੇ ਨਾਲ ਸਮੇਂ ਦੇ ਤੋਰ ਨੇ ਅਕਸਰ।

ਜੇ ਕੋਲੰਬਸ ਵਿਆਹਿਆ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਕਦੇ ਵੀ ਅਮਰੀਕਾ ਦੀ ਖੋਜ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਸਕਣੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਤੋਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਨਹੀਂ ਪੁਛਣਾ ਸੀ
1ਕਿੱਥੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ? 2ਕਿਉਂ ?3ਕੀਹਦੇ ਨਾਲ ?4ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਨਾਲ ਲੈ ਚਲੋ ?5 ਵਾਪਸ ਕਦ ਆਓਗੇ ?6ਘਰ ਰਹਿ ਕੇ ਹੀ ਖੋਜ ਕਰ ਲਵੋ ।7 ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਨਾਲ ਲੈ ਚਲੋ ?8ਮੇਰੇ ਵਾਸਤੇ ਕੀ ਲਿਆਓਗੇ ?9 ਪਹੁੰਚ ਫੋਨ ਜਰੂਰ ਕਰਿਓ।10 ਵਾਪਸੀ ਵੇਲੇ ਸਬਜ਼ੀ ਜਰੂਰ ਲਈ ਆਇਓ ,ਵਗੈਰਾ ਵਗੈਰਾ
C

i am nude

ਮੈਂ ਨੰਗਾ ਹਾਂ ਮੇਰੇ ਐਬ ਨੰਗੇ ਨੇ ਹੋਏ , ਤੇਰੇ ਐਬ ਪੈਸੇ ਨੇ ਸਾਰੇ ਲੁਕੋਏ
ਬੱਸ ਤੇਰੇ ਤੇ ਮੇਰੇ 'ਚ ਇਹੀਓ ਫਰਕ ਐ>>>>

ਆਪ ਨਾ ਆਈ ਵੀਰੇ ਨੂੰ ਘੱਤੀਂ

ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ
ਮਾਦਾ ਭਰੂਣ ਹੱਤਿਆ ਕੋਈ ਅੱਜ ਦੀ ਨਵੀਂ ਗੱਲ ਨਹੀਂ। ਇਹ ਧਾਰਮਿਕ ਮਿਥਿਹਾਸ ਵੱਲੋਂ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਵਿੱਚ ਭਰੀ ਹੋਈ ਨਫਰਤ ਹੈ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਹੀ ਲੜਕੀਆਂ ਦਾ ਕਤਲ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਲੜਕੇ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਦੀ ਇੱਛਾ ਲਈ ਸਾਡਾ ਹਿੰਦੂ ਮਿਥਿਹਾਸ ਕਾਫੀ ਹੱਦ ਤੱਕ ਜਿੰਮੇਵਾਰ ਹੈ। ਬੇਸ਼ੱਕ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਸ਼ਾਸ਼ਤਰਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਇੱਕ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਦਾ ਕਤਲ 100 ਗਊਆਂ ਦੇ ਕਤਲ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਹੈ, ਇੱਕ ਔਰਤ ਦਾ ਕਤਲ 100 ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਦੇ ਕਤਲ ਦੇ ਬਰਾਬਰ, ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਦਾ ਕਤਲ 100 ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਕਤਲ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਹੈ ਪਰ ਜੇਕਰ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਅਤੇ ਹਿੰਦੂ ਕਾਨੂੰਨ, ਜਿਸ 'ਚ ਹਿੰਦੂ, ਸਿੱਖ, ਬੋਧੀ, ਜੈਨੀ ਆਉਂਦੇ ਹਨ, ਵਿੱਚ ਜਿਸ ਤਰ•ਾਂ ਪੁੱਤਰ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਦੀ ਲਾਲਸਾ ਨੂੰ ਵਿਅਕਤੀ ਦੇ ਮਰਨ ਤੱਕ ਜੋੜਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇਹ ਹੀ ਅਣਜੰਮੀਆਂ ਬੱਚੀਆਂ ਦੀ ਮੌਤ ਦਾ ਕਾਰਨ ਹੈ।
ਦੇਸ਼ ਦੀ ਪਹਿਲੀ 1881'ਚ ਹੋਈ ਮਰਦਮਸ਼ੁਮਾਰੀ ਸਮੇਂ ਵੀ ਲੜਕੇ ਅਤੇ ਲੜਕੀਆਂ ਵਿੱਚ ਫਰਕ ਕਾਇਮ ਸੀ। 20ਵੀਂ ਸਦੀ 'ਚ ਸੰਨ 1901 ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਪਹਿਲੀ ਮਰਦਮਸ਼ੁਮਾਰੀ ਤੋਂ ਹੀ ਇਹ ਗੱਲ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੈ ਕਿ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਬ ਰਾਜ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸੋਚ ਲਗਪਗ ਉੱਥੇ ਹੀ ਖੜ•ੀ ਹੈ। ਅਲਟਰਾਸਾਊਂਡ ਮਸ਼ੀਨਾਂ ਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਜੰਮਣ ਸਾਰ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਪੁਰਾਣੇ ਜਮਾਨੇ ਵਿੱਚ ਜੰਮਦੀ ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨਘਾਟ ਵਿੱਚ ਦੱਬਣ ਲਈ ਲਿਜਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉੱਥੇ ਟੋਇਆ ਪੁੱਟ ਕੇ ਲੜਕੀ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਰੱਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਔਰਤਾਂ ਉਸ 'ਤੇ ਇੱਕ ਰੂੰ ਦੀ ਪੂਣੀ ਅਤੇ ਗੁੜ ਦੀ ਰੋੜੀ ਰੱਖ ਦਿੰਦੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਗੀਤ ਗਾਉਂਦੀਆਂ ਸਨ, “ਗੁੜ ਖਾਈਂ ਪੂਣੀ ਕੱਤੀਂ, ਆਪ ਨਾ ਆਈਂ ਵੀਰੇ ਨੂੰ ਘੱਤੀਂ”। ਇਹ ਦਿਲ ਦਹਿਲਾਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਮੁੱਢ ਕਦੀਮ ਤੋਂ ਹੀ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਇਤਿਹਾਸ ਮੁਤਾਬਿਕ ਮਾਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦੀ ਮਾਤਾ ਰਾਜ ਕੌਰ ਨੂੰ ਘੜੇ 'ਚ ਪਾ ਕੇ ਦੱਬ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਰੋਂਣ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਘਰ ਆਏ ਕਿਸੇ ਮਹਾਂਪੁਰਸ਼ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਘੜੇ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਕਢਵਾਇਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਮਹਾਰਾਜੇ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ। ਇਸੇ ਲਈ ਗੁਰਬਾਣੀ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ “ਸੋ ਕਿਉਂ ਮੰਦਾ ਆਖੀਐ, ਜਿਤੁ ਜੰਮੈ ਰਾਜਾਨ।” ਪੁਰਾਣੇ ਵੈਦਿਕ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਹੀ ਪੁੱਤਰ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਨੂੰ ਨਰਕਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤੀ ਦਿਵਾਉਣ ਵਾਲਾ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਨਰਕ ਤੋਂ ਬਚਾਉਣ, ਉਸ ਦੇ ਸਰਾਧ ਕਰਨ ਅਤੇ ਖਾਨਦਾਨ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਤੋਰਨ ਲਈ ਪੁੱਤਰ ਹੋਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਹਿੰਦੂਆਂ ਦੇ ਅਹਿਮ ਗੰ੍ਰਥ ਮਨੂੰ ਸਮ੍ਰਿਤੀ ਅਨੁਸਾਰ ਬੇਔਲਾਦ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਕਿਤੋਂ ਨਾ ਕਿਤੋਂ ਇੱਕ ਪੁੱਤਰ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਵਾਸਤੇ ਭਾਰਤੀ ਸੰਵਿਧਾਨ ਦਾ ਹਿੰਦੂ ਐਕਟ 1956, ਇਨ•ਾਂ ਗੱਲਾਂ ਦੀ ਹੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਹੁਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰੀਏ ਤਾਂ 19ਵੀ. ਸਦੀ 'ਚ ਹੀ ਲੜਕੀਆਂ ਨੂੰ ਕੁੱਖ 'ਚ ਮਾਰਨ ਦਾ ਰਿਵਾਜ ਚੱਲ ਪਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਹਮਲਾਵਰ ਲੜਕੀਆਂ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਸਨ, ਇਹ ਵੀ ਲੜਕੀਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਦਾ ਇੱਕ ਕਾਰਨ ਬਣਿਆ।
ਧਰਮ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਬਣੇ ਜ਼ਿਲ•ਾ ਫਤਿਹਗੜ• ਸਾਹਿਬ ਵਿਖੇ ਲੜਕੀਆਂ ਦੀ ਇਹ ਗਿਣਤੀ 1000 ਲੜਕਿਆਂ ਪਿੱਛੇ 754 ਹੈ। ਉਨ•ਾਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਯੂਰਪ 'ਚ ਹਾਲਾਤ ਬਿਲਕੁੱਲ ਇਸ ਦੇ ਉਲਟ ਹਨ। ਉੱਥੇ 1000 ਔਰਤਾਂ ਪਿੱਛੇ 960 ਆਦਮੀ ਹਨ। ਅਮਰੀਕਾ ਅਤੇ ਜਾਪਾਨ 'ਚ ਆਦਮੀਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ 880 ਹੈ। 1966 ਦੀ ਸ਼ਾਹ ਰਿਪੋਰਟ ਅਨੁਸਾਰ ਭਾਰ ਤਵਿੱਚ 39 ਲੱਖ ਗਰਭਪਾਤ ਹੋਏ। 1976 ਵਿੱਚ 65 ਲੱਖ, 1991 ਵਿੱਚ 50 ਲੱਖ ਅਤੇ ਨੀਮਾ ਰਿਪੋਰਟ ਅਨੁਸਾਰ 1994 ਵਿੱਚ 67 ਲੱਖ ਗਰਭਪਾਤ ਕਰਵਾਏ ਗਏ। ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਰਜਿਸਟਰਾਰ ਜਨਰਲ ਨੇ ਮੰਨਿਆ ਕਿ 1993-94 'ਚ 3.60 ਕਰੋੜ ਅਣਜੰਮੀਆਂ ਲੜਕੀਆਂ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਕੀਤੀ ਗਈ। ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਇੱਕ ਅਫਸਰ ਅਨੁਰਾਗ ਅਗਰਵਾਲ ਦੀ ਲਿਖੀ ਕਿਤਾਬ ਮੁਤਾਬਕ ਹਰ ਸਾਲ ਇੱਕ ਲੱਖ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਗਰਭ ਵਿੱਚ ਹੀ ਮਾਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। 1994 ਵਿੱਚ ਲਾਗੂ ਕੀਤੇ ਪੀ.ਐਨ.ਡੀ.ਟੀ. ਐਕਟ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਇਹ ਸਿਲਸਿਲਾ ਬਾਦਸਤੂਰ ਜਾਰੀ ਹੈ। ਉਨ•ਾਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸੋਚ ਬਦਲੇ ਬਗੈਰ ਮਾਦਾ ਭਰੂਣ ਹੱਤਿਆ ਬੰਦ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ। ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਦੁਆਰਾ ਲੜਕਿਆਂ ਅਤੇ ਲੜਕੀਆਂ ਵਿੱਚ ਪਾਏ ਭੇਦ-ਭਾਵ ਦਿਮਾਗ 'ਚੋਂ ਕੱਢਣੇ ਬਹੁਤ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹਨ। ਗਤੀ ਅਤੇ ਮੁਕਤੀ ਵਰਗੇ ਸ਼ਬਦ ਸਾਡੇ ਦਿਮਾਗ ਨੂੰ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਘੁਣ ਹਨ। ਪੜ•ੇ ਲਿਖੇ ਲੋਕਾਂ ਅਤੇ ਖਾਸਕਰ ਲੜਕੀਆਂ ਨੂੰ ਮਾਦਾ ਭਰੂਣ ਹੱਤਿਆ ਖਿਲਾਫ ਆਪਣੀ ਆਵਾਜ਼ ਬੁਲੰਦ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਲੜਕੀਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਪ੍ਰਣ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਦਾਜ ਦੇ ਲੋਭੀਆਂ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਉਣਗੀਆਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਮਾਦਾ ਭਰੂਣ ਹੱਤਿਆ ਦਾ ਇੱਕ ਕਾਰਨ ਦਾਜ ਵੀ ਹੈ।

matla

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਕੰਡੇ ਦੀ ਤਰਾਂ ਕੋਈ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਪੁੜ ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।

gazal, khushbu di tra

ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਦੀ ਤਰਾਂ ਵੀ ਕੋਈ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਜੁੜ ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਸੱਭ ਦੀ ਨਿਗਾ• ਅੰਬਰ ਦੇ ਵੱਲ ਉਪਰ ਜਾਣ ਦੀ ਤਾਂ ਹੈ ਐਪਰ
ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਤਰਾਂ ਕੋਈ ਰੁੜ• ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਅਲਵਿਦਾ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਟਾਹਣੀ ਰੁੱਖ ਦੀ ਹਿਲਕੇ ਕਿਵੇਂ ?
ਬਿਰਖ ਤੋਂ ਉਡਿਆ ਪਰਿੰਦਾ ਇਹ ਮੁੜ ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਹਿੰਦੂ, ਸਿੱਖ , ਇਸਾਈ , ਮੁਸਲਮਾਨ ਤਾਂ ਬਣਦੇ ਸੱਭ ਨੇ ਇੱਥੇ
ਪਰ ਕੋਈ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਦੇ ਨਾਲ ਜੁੜ ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਉੱਡ ਸਕਦੈ ਜੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਹੋਵੇ ਖਾਹਿਸ਼ ਉੱਡਣ ਦੀ ਤਾਂ ਐਪਰ
ਰੀਂਘਦਾ ਹੋਇਆ ਕੋਈ ਕੀੜਾ ਕਦੇ ਉੜ ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਮਾਇਆ ਦੇ ਢੇਰ ਜੋੜਦਾ ਇਹ ਬੰਦਾ ਰਹੇ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਹੀ ਪਰ
ਥੁੜਿ•ਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਵਾਰ ਇਹ ਥੁੜ• ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਨਫ਼ਰਤ ਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਹਿੰਦਸਾ ਢਿੱਲੋਂ ਜੀ ਭੁੱਲ ਕੇ ਕਦੇ ਵੀ
ਆਪਣੇ ਇਸ ਪਾਗਲ ਮਨ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹੁੜ• ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਬੰਦੀ ਛੋੜ ਦਿਵਸ

ਗ਼ਜ਼ਲ (ਬੰਦੀ ਛੋੜ ਦਿਵਸ)
ਰਸਮਾਂ ਦੇ ਗੁਲਾਮ ਅਸੀਂ ਹਾਂ ਦਿਵਸ ਮਨਾਉਂਦੇ ਬੰਦੀ ਛੋੜ।
ਆਪਣੇ ਮਸਤਿਕ ਅੰਦਰ ਵੀ ਹੈ ਅੱਜ ਦੀਵਾ ਬਾਲਣ ਦੀ ਲੋੜ।
ਆਪਣੇ ਤਨ ਦੇ ਖੋਲ 'ਚ ਕੈਦ ਹੈ ਅੱਜਕੱਲ• ਤਾਂ ਹਰਇੱਕ ਜਣਾ
ਹਰ ਕੋਈ ਚਾਹੁੰਦੈ ਮੈਂ ਬੱਸ ਦੂਜੇ ਬੰਦੇ ਤਾਈਂ ਤਾਂ ਦਿਆਂ ਮਰੋੜ।
ਕਹਿਣੀ ਕਰਨੀ ਦਾ ਇੱਕ ਹੋਵੇ ਤੇ ਅੰਦਰੋਂ ਬਾਹਰੋਂ ਵੀ ਸਮਦਰਸ਼ੀ
ਇੱਕ ਬੰਦਾ ਹੀ ਕਾਫੀ ਹੈ ਬੱਸ ਹੋਰ ਚਾਹੀਦੇ ਨਹੀਂ ਲੱਖ ਕਰੋੜ।
ਸਾਹ ਲੈਣ ਦੀ ਕਿਰਿਆ ਨੂੰ ਹੀ ਜੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤਾਂ
ਰੀਂਘ ਰਹੇ ਜੀਵਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਹੈ ਫਿਰ ਤਾਂ ਆਦਮ ਦਾ ਵੀ ਜੋੜ।
ਕਾਵਾਂ ਰੌਲੀ ਦੇ ਇਸ ਯੁਗ ਵਿੱਚ ਸੁਣਦਾ ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਦੀ ਨਹੀਂ
ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਸੱਭ ਸਿਆਣਾ ਸਮਝਣ ਸੱਭ ਵਿੱਚ ਹੈ ਬੋਲਣ ਦੀ ਹੋੜ•।
ਢਿੱਲੋਂ ਤੂੰ ਵੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਲਿਖ ਇੱਕ ਤਾਂ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਗ਼ਜ਼ਲ
ਪੜ•ਨ ਸੁਨਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਜਿਹੜੀ ਮਨ ਦੀ ਤਹਿ ਤੱਕ ਦਏ ਝੰਝੋੜ।
Converted from Satluj to

ਦੀਵਾਲੀ

ਦੀਵਾਲੀ
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਦੁਨੀਆਂ ਮਨਾਉਂਦੀ ਹੈ ਦੀਵਾਲੀ?
ਸੱਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਇਹ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਫੈਲਾਉਂਦੀ ਹੈ ਦੀਵਾਲੀ।
ਸੱਭ ਦਾ ਹੀ ਨਿਕਲਿਆ ਦੀਵਾਲਾ ਪਿਆ ਹੈ ਹੁੰਦਾ
ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਇਹ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਭਾਉਂਦੀ ਹੈ ਦੀਵਾਲੀ।
ਕਈ ਦਿਨ ਤਕ ਪਟਾਕਿਆਂ ਦਾ ਸ਼ੋਰ ਸੁਣਦਾ ਰਹਿੰਦਾ
ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਯਾਰੋ ਬੜਾ ਹੀ ਸਤਾਉਂਦੀ ਹੈ ਦੀਵਾਲੀ।
ਉਮਰ ਭਰ ਲਈ ਸਤਾਈ ਕਿਸੇ “ਸੀਤਾ”ਨੂੰ ਪੁਛੋ
ਕੀ ਕਹਿਰ ਉਸਦੇ ਮਨ ਉਤੇ ਢਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਦੀਵਾਲੀ ???
Converted from

ਸਲੋਕ21 ਵੀਂ ਸਦੀ ਕੇ

ਸਲੋਕ21 ਵੀਂ ਸਦੀ ਕੇ
ਗੁਣ ਗੋਬਿੰਦ ਗਾਏ ਬੜੇ ਆਏ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕੰਮ।
ਬੁੱਲੇ ਲੁੱਟੇ ਵਿਹਲੜਾਂ ਨੇ ਅਸੀਂ ਪੁਟਾਇਆ ਚੰਮ।
*ਗੁਣ ਰੱਬ ਦੇ ਗਾਏ ਬੜੇ ਕਿਸਮਤ ਵਿੱਚ ਹੋ ਲੀਨ
ਫਸਲ ਬਟੇਰੇ ਖਾ ਗਏ ਅਤੇ ਜੱਟ ਖੜ•ਾ ਗ਼ਮਗੀਨ ।
*ਜੱਗ ਰਚਨਾ ਸੱਭ ਸੱਚ ਹੈ ਝੂਠ ਨਾ ਇਸਦੇ ਗੀਤ।
ਇਹ ਰਚਨਾ ਥਿਰ ਰਹੇਗੀ ਪਰ ਅਸੀਂ ਜਾਵਾਂਗੇ ਬੀਤ।
*ਅਸੀਂ ਵੀ ਹੈ ਮਰ ਜਾਵਣਾ ਸਾਡੇ ਪਿਤਰਾਂ ਦੇ ਵਾਂਗ
ਔਲਾਦ ਅਸਾਡੀ ਫਿਰ ਪੁਟੇਗੀ ਅੱਗੇ ਹੋਰ ਪੁਲਾਂਘ।
*ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਖਤਮ ਨਾ ਹੋਂਵਦੀ ਲਗਣ ਨਹੀਂ ਬਰੇਕ
ਇੱਕ ਰੁੱਖ ਬੀਜ ਹਜਾਰ ਦੇਹ ਤੇ ਬਦਲੇ ਰੰਗ ਅਨੇਕ।
*ਸਾਧ ਭਿਖਾਰੀ ਫਿਰਤ ਹੈ ਦਾਤਾ ਕਿਰਤੀ, ਕਿਰਸਾਨ
ਵਿਹਲੜ ਮੌਜਾਂ ਮਾਣਦੇ ਲੈ ਮਿਹਨਤਕਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਦਾਨ।
*ਸੀਟ ਰਿਜ਼ਰਵ ਕਰਾਉਣ ਲਈ ਸੁਰਗ ਚ ਠੇਕੇਦਾਰ
ਦਸਵਾਂ ਹਿੱਸਾ ਵੀ ਮੰਗਦੇ ਅਤੇ ਦਸ ਲੱਖ ਵਾਲੀ ਕਾਰ। *
*ਸਾਡੀਆਂ ਉਮਰਾਂ ਭੋਗਦੇ ਸਾਧ, ਜੋਤਸੀ ਅਤੇ ਚੋਰ
ਸਾਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਤੁਸਾਂ ਲਈ ਤਾਂ ਅਗਲਾ ਜਨਮ ਹੈ ਹੋਰ।
*ਸੰਗਮਰਮਰ ਲਾ ਪਾ ਲਈਆਂ ਕੋਠੀਆਂ ਆਲੀਸ਼ਾਨ
ਗੀਜ਼ਰ ਲਾਕੇ ਬਾਬੇ ,ਸੰਤ ਜੀ ਟੱਬ ਚ ਕਰਨ ਇਸ਼ਨਾਨ।
*ਨਹੁੰ ਕਹਿੰਦੇ ਨਿਰਜੀਵ ਹੈ ਕੇਸਾਂ ਵਿੱਚ ਕਹਿੰਦੇ ਹੈ ਜਾਨ
ਆਉਣ ਜੇ ਰੰਨਾਂ ਗੋਰੀਆਂ ਫਿਰ ਕਰਨ ਹੋਰ ਵਿਖਿਆਨ।
*ਵੋਟਾਂ 'ਕਠੀਆਂ ਨੇ ਕਰ ਰਹੇ ਸੱਭ ਨੇਤਾ ਲਾ ਕੇ ਜੋਰ
ਤਾਹੀਏਂ ਹੀ ਰੋਜ ਨੇ ਉਸਰਦੇ ਇੱਥੇ ਡੇਰੇ ਨਵੇਂ ਨਕੋਰ।
*ਬਾਬੇ ਨਿੰਦਦੇ ਦੇਹਧਾਰੀ ਗੁਰੂ ਪਰ ਆਪ ਘੁਟਾਉਂਦੇ ਪੈਰ
ਲੀਡਰ ਆਕੇ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਪਾ ਦਿਓ ਵੋਟਾਂ ਦੀ ਜੀ ਖੈਰ।
*ਕਹਿੰਦੇ ਜਿੰਨੇ ਸਾਹ ਨੇ ਧੁਰੋਂ ਲਿਖੇ ਆਉਣ ਉਸਤੋਂ ਵੱੱਧ
ਪਰ ਖ਼ੁਦ ਰੱਖਦੇ ਗੰਨਮੈਨ ਨੇ ਇਹ ਬਾਬੇ ਵੀ ਕਰਦੇ ਹੱਦ।
*ਕਹਿੰਦੇ ਪੱਤਾ ਹਿਲਦਾ ਨਹੀਂ ਉਸ ਹੁਕਮ ਬਿਨਾਂ ਕਰਤਾਰ
ਪਰ ਪਿਸਟਲ ਨੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦੇ ਕਿ ਕੋਈ ਨਾ ਜਾਵੇ ਮਾਰ।
*ਗੰਨਮੈਨਾਂ ਦੇ ਹੀ ਆਸਰੇ ਆਪਣੇ ਸਾਹ ਵਧਾਉਂਦੇ ਨੇ ਹੋਰ
ਪਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਨੇ ਆਖਦੇ ਇਹ ਤਾਂ ਮਾਲਕ ਦੇ ਹੱਥ ਜੀ ਡੋਰ।
*ਜਿਸ ਮਾਇਆ ਮਮਤਾ ਤਜੀ ਤੇ ਜੱਗ ਤੋਂ ਹੋਇਆ ਉਦਾਸ
ਉਹ ਤਾਂ ਜੀ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਬੱਸ ਹੈ ਜਿਉਂ ਜਿੰਦਾ ਲਾਸ਼।
*ਨਾ ਕੋਈ ਅਗਲਾ ਜਨਮ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਕੋਈ ਹੈ ਜਮਦੂਤ
ਇਹੀਓ ਜਨਮ ਸੰਵਾਰਨਾ ਹੈ ਯਾਰੋ ਬਣਕੇ ਅਸੀਂ ਸਪੂਤ*
* ਸੁਪਨਾ ਮਹਿਜ਼ ਹੈ ਕਲਪਨਾ ,ਇਹ ਜੱਗ ਨਾ ਜਾਣੇ ਭੇਤ
ਅਧਸੁੱਤਾ ਹੀ ਖੇਡਾਂ ਕਰੀ ਜਾਵੇ ਇਹ ਸਾਡਾ ਮਨਅ ਅਚੇਤ।
*ਜਿਉਂ ਜਲ Àਪਰ ਬੁਲਬੁਲੇ ਬਣਦੇ ਟੁਟਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ ਰੋਜ

ਸਾਇੰਸਦਾਨ ਇਸ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਦੀ ਪਲ ਪਲ ਕਰਦੇ ਨੇ ਖੋਜ।
*ਅੰਨ ਧਨ ਮਿਲਦਾ ਮਿਹਨਤੀਂ ਕੋਈ ਰੱਬ ਨਾ ਦਿੰਦਾ ਆਣ
ਪਰ ਇਸ ਪਰਚਾਰ ਸੰਗ ਵਿਹਲੜ ਬਹਿ ਰੱਜ ਕੇ ਨਿੱਤ ਖਾਣ।
*ਸੱਭ ਸੁਖਦਾਤਾ ਕੰਮ ਹੈ ਕਦੇ ਵੀ ਸੁੱਖ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਵੇਹਲ
ਇਸੇ ਲਈ ਕਿਸਮਤ ਨੂੰ ਮੰਨਣ ਵਾਲੇ ਸੱਭ ਹੁੰਦੇ ਦੇਖੇ ਨੇ ਫੇਲ•।
*ਮਨ ਦੀ ਬਣਤਰ ਜਟਿਲ ਹੈ ਇਸ ਵਿੱਚ ਨੇ ਕਈ ਤੱਤ ਅਨੇਕ
।ਸਾਡੇ ਇਸ ਮਨ ਆਕਾਸ਼ ਵਿੱਚ ਨਿੱਤ ਇਹ ਸਾਧ ਨੇ ਕਰਦੇ ਛੇਕ।
*ਸੁੱਖ ਲਈ ਜਤਨ ਹੁੰਦੇ ਸੁਵੱਲੜੇ ਪਰ ਦੁੱਖ ਲਈ ਨੇ ਕਰਦੇ ਮੂੜ•
ਇਹ ਸਾਧ ਤਾਂ ਰੱਬ ਦੇ ਭਜਨ ਦਾ ਐਵੇਂ ਪੈਰੀਂ ਪਾਉਂਦੇ ਨੇ ਜੂੜ।
*ਰਾਤ ਦਿਨੇ ਮਾਇਆ ਲਈ ਹੀ ਇਹ ਸੱਭ ਡੋਲਦੇ ਸਾਧ ਸੰਤ
ਛੱਡ ਕੇ ਦੇਸ਼ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇਹ ਕਰਦੇ ਨੇ ਜਤਨ ਅਨੰਤ।
*ਸਤਾ ਤੇ ਕਾਬਜ ਹੋਣ ਲਈ ਇਹਨਾ ਵਿੱਚ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਹੈ ਹੋੜ•
ਸੱਭ ਬਾਬੇ ਭਗਵਾਨ ਜੀ ਨਿੱਤਦਿਨ ਇਹੀਓ ਰਹਿਣ ਕਰੇਂਦੇ ਜੋੜ।
*ਪਾਕੇ ਭਗਵੇਂ ਕਪੜੇ ਗੇਰੂਏ ਅਤੇ ਗਲ ਵਿੱਚ ਪਾ ਮਾਲਾ ਚਾਰ
ਐਮ ਐਲ ਏ, ਐਮ ਪੀ ਬਨਣ ਲਈ ਬਾਬੇ ਨੇ ਸਦਾ ਤਿਆਰ।
*ਦੁਰਵਰਤੋਂ ਵਿਗਿਆਨ ਦੀ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ
ਹਾਕਮ ਨੇ ਕਰਦੇ ਰੋਜ
ਟੀ ਵੀ ,ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਤੇ ਦਿਖਲਾਉਂਦੇ ਦੇਵੀ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੇ ਚੋਜ।
*ਹੁਣ ਤਾਂ ਸੁਤਾ ਜਾਗ ਪੈ ਮੇਰੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਐ ਬੇਖ਼ਬਰ ਬੰਦਿਆ ਜਾਗ
ਸੋਚ ਅਪਣਾ ਕੇ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਦੇਖ ਲੈ ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਹੈ ਸੁਹਾਵਾ ਬਾਗ।






Converted

ਇਸ਼ਕ ਨੇ

ਮੂਰਖੋਂ ਕੀ ਕਮੀਂ ਨਹੀਂ
ਮੂਰਖੋਂ ਕੀ ਕਮੀਂ ਨਹੀਂ ਗ਼ਾਲਿਬ ਏਕ ਢੂੰਢੋ ਹਜ਼ਾਰ ਮਿਲਤੇ ਹੈਂ।
*
ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਗ਼ਾਲਿਬ ਸੱਭ ਵਲ ਦੀਏ ਨਿਕਾਲ ,ਮੁੱਦਤ ਸੇ ਆਰਜ਼ੂ ਥੀ
ਕਿ ਸੀਧਾ ਕਰੇ ਕੋਈ।
**
ਹੋਤੀ ਹੈ ਦੂਸਰੋਂ ਕੋ ਯੇਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਨਾਗੁਵਾਰ ਅਪਨੇ ਸਿਵਾ ਕਿਸੀ ਕੋ
ਨਸੀਹਤ ਨਾ ਕੀਜੀਏ।
**ਤੁਮੇਂ ਦੇਖਤਾ ਹੂੰ ਤੋ ਖ਼ੁਦ ਕੋ ਭੂਲ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ,ਖ਼ੁਦ ਕੋ ਦੇਖਤਾ ਹੂੰ ਤੋ ਤੁਮ ਯਾਦ ਆਤੇ ਹੋ।
*ਘੂਸੇਘੱਟੇ ਨੂੰ ਰੇਲ ਨਾ ਥਿਆਈ ਭੌਂਦਾ ਫਿਰੇ 'ਟੇਸ਼ਨ 'ਤੇ।
***
ਘੂਸੇਘੱਟੇ “ਗ਼ਾਲਿਬਾ” ਕਦੇ ਨਾ ਗੁਝੇ ਰਹਿਣ। ਬਾਹੋਂ ਪਕੜ ਉਠਾਈਏ
ਮੂਹਰੇ ਹੋ ਹੋ ਬਹਿਣ।
*
ਰੰਗ ਕਾਲੇ ਨੇ ਡੋਬੀ ਮੜਕ ਬਥੇਰੀ ਸੀ।

Converted

ਕੋਰਾਕੋਰਾ ਕੁੱਜਾ

ਕੋਰਾਕੋਰਾ ਕੁੱਜਾ
ਕੋਰਾ ਕੁੱਜਾ ਵਿੱਚ ਠੰਡਾ ਠਾਰ ਪਾਣੀ ਸਾਡੇ ਚ ਗਲੇ ਅਟਕਦਾ ਜਾਂਵਦਾ ਈ।
ਸਰਸਾ ਨਦੀ ਵਗੇ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਵਾਲੀ ਸਾਨੂੰ ਤਰਨਾ ਮੂਲ ਨਾ ਆਂਵਦਾ ਈ।
ਬੰਦ ਬੰਦ ਕੱਟ ਚੜ•ਾਉਂਦਾ ਚਰਖੜੀ 'ਤੇ ਹਾਕਮ ਰੋਜ ਮਹਿੰਗਾਈ ਵਧਾਂਵਦਾ ਈ।
ਅਦਲੀ ਰਾਜਾ ਅਸਾਡਿਆਂ ਜ਼ਜ਼ਬਿਆਂ ਨੂੰ ਰੋਜ ਨੀਹਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਚਿਣਾਂਵਦਾ ਈ।

***ਅੱਖਰ ਲਈ ਫਿਰਦੇ ਬਸਤੀ ਮੂਰਿਆਂ ਦੀ ਦਾਨਿਸ਼ਵਰਾਂ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਕੀ ਥਿਆਊ ਮੀਆਂ।
ਨੰਗੇ, ਭੁੱਖੇ ਗਰੀਬ ਨੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਮੱਤਦਾਤਾ ਤਾਂਹੀਏਂ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਮੱਤ ਵਿਕਾਊ ਮੀਆਂ।
ਰਾਜਨੀਤੀ ਇਹ ਮੌਕਾਪ੍ਰਸਤੀਆਂ ਦੀ ਹੈ ਅੱਜ ਹੋਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਗੁਲ ਖਿਲਾਊ ਮੀਆਂ।
ਨੇਤਾ ਸਿਆਸਤ ਦਾ ਨੇ ਕਰਨ ਵਣਜ ਲੱਗ ਪਏ ਸਿਆਸਤ ਹੋ ਗਈ ਬੜੀ ਕਮਾਊ ਮੀਆਂ।
***
ਜਦੋਂ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਘੜੇ ਚੋਂ ਮੁੱਕ ਦਾਣੇ ਉਦੋਂ ਲੋਕ ਸਿੰਘ ਸਭੀਏ ਜਾਂ ਮਹੰਤ ਬਣਦੇ।
ਅਕਾਲੀ ਵਿਗੜ ਕੇ ਨੇ ਕਾਂਗਰਸੀ ਬਣਦੇ ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰ ਨੇ ਉਸ ਉਪਰੰਤ ਬਣਦੇ।
ਜਨਸੰਘੀ ਅਤੇ ਮੁਸਲਿਮਲੀਗ ਵਾਲੇ ਸਭ ਵਿਗੜੇ ਹੋਏ ਜਨੂੰਨੀ ਨੇ ਅੰਤ ਬਣਦੇ।
ਮਜ਼ਹਬਾਂ ਵਾਲੇ ਹੋਰ ਕੁਝ ਵੀ ਬਣ ਜਾਵਣ ਪਰ ਇਨਸਾਨ ਨਾ ਇਹ ਕਦੰਤ ਬਣਦੇ।
ਜਗ ਰਚਨਾ ਸਭ ਸੱਚ
ਜੀਵਨ ਝੂਠ ਨਹੀਂ ਹੈ ਇਹ ਸੱਚ ਕੋਰਾ,ਮੌਤ ਜੀਵਨ ਦਾ ਇੱਕ ਪੜਾਅ ਬੇਲੀ।
ਸਾਰੇ ਸਾਧ ਨੇ ਇਸ ਜੱਗ ਨੂੰ ਝੂਠ ਕਹਿੰਦੇ ਕਰਦੇ ਐਸ਼ ਉਹ ੇ ਸਾਨੂੰ ਡਰਾ ਬੇਲੀ।
ਅਣਹੋਏ ਪਰਲੋਕ ਦਾ ਨਾ ਲੈ ਲੈਕੇ ਰਹੇ ਉਹ ਸੱਚ ਦੇ ਤਾਈਂ ਹੀ ਨੇ ਛੁਪਾ ਬੇਲੀ।
ਇਸ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਕਰਨ ਲਈ ਹੋਰ ਸੁਹਣਾ ਤੂੰ ਗੀਤ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਨਵੇਂ ਗਾ ਬੇਲੀ।
<<*
ਲੋਕ ਗੀਤ
ਪੱਲੇ ਨਿਕਲੀ ਦੁਆਨੀ ਖੋਟੀ ਲੱਡੂਆਂ ਦਾ ਭਾਅ ਪੁਛਦੀ।
ਠਾਣੇਦਾਰ ਦਾ ਕੁੱਕੜ ਚਕ ਲਿਆਇਆ ਡੱਬਾ ਕੁੱਤਾ ਮੇਰੇ ਯਾਰ ਦਾ।
ਟੁੱਟਪੈਣੇ ਦਾ ਕੁਲੱਛਣਾ ਬੋਤਾ ਚੜ•ਦੀ ਦੇ ਵੱਢੇ ਦੰਦੀਆਂ।
ਲੰਡੇ ਉੱਠ ਨੂੰ ਥਾਪੀਆਂ ਦੇਵੇ ਮਾਂ ਬਖਤੌਰੇ ਦੀ।

ਹੁਣ ਦਿਲ ਦਰਿਆ ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਡੂੰਘੇ ਨਹੀਂ ਰਹੇ

ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ
ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਕਿ 'ਦਿਲ ਦਰਿਆ ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਡੂੰਘੇ ਕੌਣ ਦਿਲਾਂ ਦੀਆਂ ਦੀਆਂ ਦੀਆਂ ਜਾਣੇ' । ਮਨੋਵਿਗਆਨੀਆਂ ਨੇ ਦਿਲ ਦੇ ਸਾਰੇ ਭੇਤ ਫਰੋਲ ਲਏ ਹਨ। ਇੱਥੇ ਦਿਲ ਤੋਂ ਭਾਵ ਹਰਟ ਨਹੀਂ, ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਚਾਚਾ ਗ਼ਾਲਿਬ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ'ਬਹੁਤ ਸ਼ੋਰ ਸੁਨਤੇ ਥੇ ਪਹਿਲੂ ਮੇਂ ਦਿਲ ਕਾ ਜੋ ਚੀਰਾ ਤੋ ਕਤਰਾ ਏ ਖੂਨ ਨਿਕਲਾ' ,ਇੱਥੇ ਦਿਲ ਤੋਂ ਭਾਵ 'ਮਨ' ਹੈ। ਇਸ ਸਾਰੇ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਵਿੱਚ ਪਦਾਰਥ ਪਸਰਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਪਦਾਰਥ ਨੂੰ ਨਾ ਘਟਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਵਧਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪਦਾਰਥ ਸਿਰਫ ਰੂਪ ਬਦਲਦਾ ਹੈ । ਸਾਡਾ ਸਰੀਰ ਵੀ ਪਦਾਰਥ ਦਾ ਹੀ ਇੱਕ ਰੂਪ ਹੈ। ਸਰੀਰ ਦਾ ਮੁੱਖ ਹਿੱਸਾ ਦਿਮਾਗ ਪਦਾਰਥ ਦਾ ਸੱਭ ਤੋਂ ਸੁਧਰਿਆ ਹੋਇਆ ਰੂਪ ਹੈ। ਦਿਮਾਗ ਦੀ ਸਮੁੱਚੀ ਸੋਚਣ ਕਿਰਿਆ ਦਾ ਨਾ ਹੀ ਮਨ ਹੈ । ਸ਼ਾਂਿÂਰ ਂਿÂਸੇ ਮਨ ਨੂੰ ਹੀ ਦਿਲ ਕਹਿਕੇ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਲਿਖਦੇ ਹਨ। ਕਿਸੇ ਦੇ ਮਨ (ਭਾਵ ਸੋਚ ) ਦਾ ਚੰਗਾ ਮਾੜਾ ਹੋਣਾ ਉਸਦੇ ਪਾਲਣ ਪੋਸਣ ਅਤੇ ਚੁਗਿਰਦੇ ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਜਮਾਂਦਰੂ ਹੀ ਕੋÂਂੀ ਵਿਅੱਕਤੀ ਚੰਗਾ ਜਾਂ ਮਾੜਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਬੱਚੇ ਦਾ ਮਨ ਕੋਰੀ ਸਲੇਟ ਵਾਂਗ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਜਾਨਵਰ ਪਾਲਣ ਤਾਂ ਜਾਨਵਰ ਵਾਂਗ ਹੀ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰੇਗਾ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਮਨ ਵਿਕਸਤ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ। ਅੱਜ ਵਿਗਿਆਨੀ ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਕਿ ਦਿਮਾਗ ਚ ਕਿਸ ਰਸਾਇਣਕ ਰਸ ਦੇ ਰਿਸਣ ਨਾਲ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਜਾਂ ਗ਼ਮੀ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਕੁਝ ਦਵਾਈਆਂ ਨਾਲ ਮਨ 'ਚ ਸਮਾਧੀ ਵਰਗੀ ਅਵਸਥਾ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਮਨੋਵਿਗਿਆਨੀ ਹੁਣ ਮਨ ਦੀਆਂ ਸੁਚੇਤ, ਅਚੇਤ ਅਤੇ ਅਰਧ ਚੇਤਨ ਅਵਸਥਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਜਾਣਦੇ ਹਨ।ਓਪਰੀਆਂ ਕਸਰਾਂ, ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਝੱਲ ਵਲੱਲੇ ਵੇਗ ਸਭ ਮਾਨਸਿਕ ਗੁੰਝਲਾਂ ਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ । ਜਿਹਨਾ ਦਾ ਇਲਾਜ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਡਾਕਟਰ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਮਾਨਸਿਕ ਡਾਕਟਰਾਂ ਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਨਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਹੀ ਲੋਕ ਚੇਲਿਆਂ ਸਾਧਾਂ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਲੁੱਟ ਕਰਵਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।
ਅੱਜ ਦੇ ਸਰਮਾਏਦਾਰੀ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਮਨੁੱਖ ਮੁਨਾਫ਼ੇ ਦੀ ਅੰਨ•ੀ ਦੌੜ ਵਿੱਚ ਲਗਾ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਅਮੀਰ ਹੋਰ ਅਮੀਰ ਹੋਈ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਗਰੀਬ ਹੋਰ ਗਰੀਬ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ। ਦੋਵਾਂ ਜਮਾਤਾਂ ਦੀਆਂ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਹਨ। ਮਾਇਆ ਦੇ ਢੇਰ ਇਕੱਠੇ ਕਰਨ ਨੇ ਅਮੀਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅਸ਼ਾਂਤ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਗਰੀਬ ਦੋ ਡੰਗ ਦੀ ਰੋਟੀ ਤੋਂ ਆਤੁਰ ਹਨ। ਉਨ•ਾਂ ਨੂੰ ਪਿਛਲੇ ਕਰਮਾਂ ਦਾ ਫਲ ਕਹਿ ਕੇ ਭਾਣਾ ਮੰਨਣ ਦੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮਨੁੱਖ ਦੀਆਂ ਝੂਠੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਦੀ ਖਾਹਿਸ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਚੈਨ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਵਿਕਸਿਤ ਦੇਸ਼ ਅਮਰੀਕਾ 'ਚ ਇਸ ਸਮੇਂ 63 ਫੀਸਦੀ ਮਾਨਸਿਕ ਰੋਗੀ ਹਨ। ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਅੱਗੇ ਲੰਘਣ ਦੀ ਦੌੜ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਸਹਿਜ, ਸੰਜਵ ਅਤੇ ਸਹਿਚਾਰ ਗੁਆ ਲਿਆ ਹੈ। ਮਨੁੱਖ ਸਰਫਾ ਕਰਨਾ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਹੈ। ਵੱਧ ਰਹੇ ਮਾਨਸਿਕ ਤਣਾਅ ਦਾ ਕਾਰਨ ਸਾਡੇ ਚਾਰ-ਚੁਫੇਰੇ ਵੱਧ ਰਿਹਾ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਵੀ ਹੈ।
ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਦੀਆਂ ਅਨੇਕਾਂ ਕਿਸਮਾਂ ਹਨ। ਧਰਤੀ, ਹਵਾ, ਪਾਣੀ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਇਹ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਸਾਡੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਫੈਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਮੀਡੀਆ (ਫਿਲਮਾਂ, ਟੀ.ਵੀ., ਇੰਟਰਨੈੱਟ) ਆਦਿ ਨੇ ਮਾਨਸਿਕ ਤਣਾਅ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਾਧਾ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਵਿਸ਼ਵੀਕਰਨ ਜੋ ਕਿ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਮਾਏਦਾਰੀ ਵੱਲੋਂ ਮੰਡੀਆਂ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ•ਾਂ ਕੋਲ ਵਸਤਾਂ ਦੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪੈਦਾਵਾਰ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ਪਰ ਮੰਡੀਆਂ ਘੱਟ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਖਰੀਦ ਸ਼ਕਤੀ ਦਿਨੋਂ ਦਿਨ ਘੱਟ ਰਹੀ ਹੈ। ਪ੍ਰਚਾਰ ਸਾਧਨਾਂ ਰਾਹੀਂ ਲੋਕਾਂ 'ਚ ਉਹ ਚੀਜਾਂ ਖਰੀਦਣ ਦੀ ਹੋੜ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਦੀ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਕੋਈ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਅੱਜ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਅਤੇ ਵਿਗਿਆਨਿਕ ਸੋਚ ਅਪਣਾਅ ਕੇ ਹੀ ਇਸ ਦਿਲ (ਮਨ) ਦਰਿਆ ਦਾ ਭੇਤ ਪਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਾਨਸਿਕ ਤਣਾਅ ਤੋਂ ਬਚਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਹੁਣ ਇਹ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਹੁਣ ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਡੂੰਘੇ ਰਹੇ ਨਾ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਦਰਿਆ। ਅੱਜ ਵਿਗਿਆਨ ਨੇ ਇਨ•ਾਂ ਦਾ ਸਭ ਭੇਤ ਹੈ ਜਾਣ ਲਿਆ।

**** 27ਅਕਤੂਬਰ

**** 27ਅਕਤੂਬਰ
ਦੜ ਵੱਟ ਜ਼ਮਾਨਾ ਕੱਟ(ਕਾਵਿ ਵਿਅੰਗ)
ਦੜ ਵੱਟ ਕੇ ਜ਼ਮਾਨਾ ਕੱਟੀ ਜਾਂਦੇ ਲੋਕ ਸਾਰੇ
ਸੋਚਦੇ ਨੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਭਲੇ ਦਿਨ ਆਉਣਗੇ।
ਕਰੀ ਜਾਂਦੇ ਅਰਦਾਸ ਹੱਥ ਬੰਨ• ਕੇ ਉਤਾਂਹ ਨੂੰ
ਕਿ ਰੱਬ ਜੀ ਕੋਈ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਮੀਂਹ ਬਰਸਾਉਣਗੇ ।
ਚੈਨਲਾਂ ਤੇ ਡੇਰਿਆਂ ਚ ਕਥਾ ਕਰਦੇ ਨੇ ਬਾਬੇ
ਸੁਣਦੇ ਨੇ ਲੋਕ ਸੁਣਕੇ ਤੇ ਫਿਰ ਸੌਣਗੇ।
ਜਿਉਣ ਦਾ ਹੁਨਰ ਹੈ ਗਵਾਚ ਗਿਆ ਅੱਜਕੱਲ•
ਮਰੇ ਹੋਏ ਲੋਕ ਯਾਰੋ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਜਿਉਣਗੇ।
****
ਭਾਵੀ ਦਾ ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ ਤੇ ਜਾਲ ਹੈ ਕਿਸਮਤਾਂ ਦਾ
ਕਰਮਾ ਦਾ ਫ਼ਲ ਕਹਿਕੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਡਰਾਉਣਗੇ।
ਕਰਕੇ ਚੜ•ਾਵਾ 'ਕੱਠਾ ਚੜ•ਦੇ ਜਹਾਜ ਬਾਬੇ
ਲੋਕਾਂ ਤਾਈਂ ਭਵਜਲ ਤਰਨਾ ਸਿਖਾਉਣਗੇ।
ਆਵਾਗਵਣ ਅਤੇ ਡਰ ਪਰਲੋਕ ਦੇ 'ਚ
ਲੋਕ ਇਹ ਜਨਮ ਵੀ ਵਿਅੱਰਥ ਹੀ ਗਵਾਉਣਗੇ।
ਹਰ ਵੇਲੇ ਸਾਧ ਦੀ ਬਸੰਤ 'ਤੇ ਦੀਵਾਲੀ ਹੋਊ
ਕਢਾ ਕੇ ਦੀਵਾਲਾ ਲੋਕ ਫਿਰ ਪਛਤਾਉਣਗੇ।
*****
ਉਸ ਲਤੋਂ ਆਹਰੀ ਬੰਦੇ ਤਾਈਂ ਯਾਰੋ ਆਖੀਏ ਕੀ
ਜਿਸ ਤਾਈਂ ਲਗਦੇ ਨਚਾਰ ਭੋਰਾ ਚੰਗੇ ਨਾ।
ਪਿੰਜਰੇ 'ਚ ਬੰਦ ਤੋਤਾ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਚੂਰੀ ਖਾਕੇ
ਭੁੱਲ ਕੇ ਆਪਣੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਕਦੇ ਮੰਗੇ ਨਾ।
ਸਾਧ,ਨੇਤਾ ਸੱਚ ਦਾ ਹੈ ਇੱਟ ਕੁੱਤੇ ਵਾਲਾ ਵੈਰ
ਸਾਧ,ਨੇਤਾ ਕਾਹਦੇ ਜਿਹੜੇ ਲੈਣ ਪੁੱਠੇ ਪੰਗੇ ਨਾ।
ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਜਿੱਤ ਕੇ ਜੋ ਬਣ ਗਿਆ ਚੇਅਰਮੈਨ
ਮਾਇਆ ਦੀ ਨਦੀ 'ਚ ਫਿਰ ਕਿਵੇਂ ਹੱਥ ਰੰਗੇ ਨਾ।
***
ਸੜਦੇ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਜਦੋਂ ਹਸਦੀ ਹੈ 'ਦਿੱਲੀ' ਉਦੋਂ \
ਅਦਲੀ ਰਾਏ ਜੀ ਰਖਦੇ ਹਾਲਾਤ ਚੰਗੇ ਨਾ।
ਪੰਡਿਤ ਤੇ ਮੁੱਲਾਂ, ਭਾਈ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ ਉਦਾਸ ਉਦੋਂ
ਮਜ਼ਹਬ ਦੇ ਨਾਂ 'ਤੇ ਜਦੋਂ ਹੋਣ ਕਿਤੇ ਦੰਗੇ ਨਾ।
ਹਾਕਮਾਂ ਨੇ ਸੋਚ ਖੁੰਢੀ ਕਰਤੀ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਏਦਾਂ
ਹੁਣ ਇੱਥੇ ਆਪਣਾ ਕੋਈ ਵੀ ਹੱਕ ਮੰਗੇ ਨਾ।
ਦੋਸਤੀਆਂ ਉੱਤੇ ਪੈ ਗਈ ਸਵਾਰਥਾਂ ਦੀ ਧੂੜ ਢਿੱਲੋਂ
ਮਿੱਤਰਾਂ ਦੀ ਖੰਗ 'ਚ ਕੋਈ ਵੀ ਹੁਣ ਖੰਗੇ ਨਾ।
****
ਜ਼ਮਾਨਾ ਬੜੀ ਗੌਰ ਸੇ ਸੁਨ ਰਹਾ ਥਾ
ਤਮ ਹੀ ਸੋ ਗਏ ਦਾਸਤਾਂ ਕਹਿਤੇ ਕਹਿਤੇ।
**ਮੁਹੱਬਤ ,ਹਿਜ਼ਰ ,ਨਫ਼ਰਤ ਮਿਲ ਚੁਕੀ ਹੈ
ਮੈਂ ਤਕਰੀਬਨ ਮੁਕੰਮਲ ਹੋ ਚੁਕਾ ਹੂੰ।
*
ਕਬਰੋਂ ਮੇ ਨਹੀਂ ਹਮੇ ਕਿਤਾਬੋਂ ਮੇ ਉਤਾਰ ਦੋ
ਹਮ ਲੋਗ ਮੁਹੱਬਤ ਕੀ ਕਹਾਨੀ ਮੇ ਮਰੇ ਹੈਂ।
*ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਥੀ ਕੁਛ ਤੋ ਇਸ਼ਕ ਕੀ ਬਾਜ਼ੀ
ਔਰ ਕੁਛ ਜੀਤਨੇ ਕੇ ਖ਼ੌਫ਼ ਸੇ ਹਾਰੇ ਚਲੇ ਗਏ।
* ਕੁਛ ਤੋ ਹੋਤੇ ਹੈਂ ਮੁਹੱਬਤ ਮੇ ਜਨੂੰ ਕੇ ਆਸਾਰ
ਔਰ ਕੁਛ ਲੋਗ ਭੀ ਦੀਵਾਨਾ ਬਨਾ ਦੇਤੇ ਹੈਂ।
****
ਗ਼ਜ਼ਲ਼
ਹੁਣ ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਡੂੰਘੇ ਰਹੇ ਨਾ ਇਹ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਦਰਿਆ।
ਅੱਜ ਵਿਗਿਆਨ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਭੇਤ ਹੈ ਜਾਣ ਗਿਆ।
*ਕਿਉਂ ਉਦਾਸੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ , ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿਉਂ?
ਮਨ ਦੇ ਕੁਝ ਰਸਾਇਣਕ ਰਸ ਰਿਸਣ ਦੀ ਬੱਸ ਕਿਰਿਆ।
ਮਨਾ ਦੇ ਰੋਗੀ ਚੇਲਿਆਂ ਤਾਈਂ ਕਹਿਣ ਸਿਆਣੇ ਪਏ
ਮੈਂ ਅਜਿਹੇ ਕਥਿਤ ਸਿਆਣੇ ਤਾਈਂ ਆਖਾਂ ਸਿਰਫਿਰਿਆ।
ਜੰਮਣ ਸਾਰ ਹੀ Àਸਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਆਸ ਕਮਾਈੋਆਂ ਦੀ
ਅੱਜ ਕੱਲ• ਮਾਪੇ ਬੱਚਿਆਂ ਤਾਈਂ ਨੇ ਰਹੇ ਮਸ਼ੀਨ ਬਣਾ।
ਵਿਦਿਆ ਮੰਦਰ ਸਭ ਕਾਰਖਾਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਏ
ਹੁਣ ਇਥੋਂ ਨਿਕਲੇ ਇੰਜਨੀਅਰ ,ਡਾਕਟਰ ਦਾ ਪੁਰਜਾ।
ਜਿਹੜੀ ਸਿਖਿਆ ਸਾਨੂੰ ਸਿਰਫ ਮਨੁੱਖ ਬਣਾਉਂਦੀ ਸੀ
ਮੁੱਦਤ ਹੋ ਗਈ ਉਹ ਸਿਖਿਆ ਤਾਂ ਆਏ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਗਵਾ।
ਹੁਣ ਕੋਈ ਭਗਤ ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ ਨਾ ਭਗਤ ੰਿਸੰਘ ਬਣਦਾ
ਪੌਂਡ ,ਡਾਲਰਾਂ ਦੀ ਪਨੀਰੀ ਇੱਥੇ ਰਹੇ ਨੇ ਸਭ ਲੋਕ ਲਗਾ।
ਬੋਨਾਸਾਈ ਦਰੱਖਤ ਜੋ ਲਾਏ ਅਸੀਂ ਗ਼ਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਨੇ
ਇਹ ਚਿਨਾਰ ਦੇ ਬਿਰਖ਼ ਬਨਣਗੇ ਦੱਸ ਢਿੱਲੋ ਕਿਵੇਂ ਭਲਾ।




**** 27ਅਕਤੂਬਰr
ਦੜ ਵੱਟ ਜ਼ਮਾਨਾ ਕੱਟ(ਕਾਵਿ ਵਿਅੰਗ)
ਦੜ ਵੱਟ ਕੇ ਜ਼ਮਾਨਾ ਕੱਟੀ ਜਾਂਦੇ ਲੋਕ ਸਾਰੇ
ਸੋਚਦੇ ਨੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਭਲੇ ਦਿਨ ਆਉਣਗੇ।
ਕਰੀ ਜਾਂਦੇ ਅਰਦਾਸ ਹੱਥ ਬੰਨ• ਕੇ ਉਤਾਂਹ ਨੂੰ
ਕਿ ਰੱਬ ਜੀ ਕੋਈ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਮੀਂਹ ਬਰਸਾਉਣਗੇ ।
ਚੈਨਲਾਂ ਤੇ ਡੇਰਿਆਂ ਚ ਕਥਾ ਕਰਦੇ ਨੇ ਬਾਬੇ
ਸੁਣਦੇ ਨੇ ਲੋਕ ਸੁਣਕੇ ਤੇ ਫਿਰ ਸੌਣਗੇ।
ਜਿਉਣ ਦਾ ਹੁਨਰ ਹੈ ਗਵਾਚ ਗਿਆ ਅੱਜਕੱਲ•
ਮਰੇ ਹੋਏ ਲੋਕ ਯਾਰੋ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਜਿਉਣਗੇ।
****
ਭਾਵੀ ਦਾ ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ ਤੇ ਜਾਲ ਹੈ ਕਿਸਮਤਾਂ ਦਾ
ਕਰਮਾ ਦਾ ਫ਼ਲ ਕਹਿਕੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਡਰਾਉਣਗੇ।
ਕਰਕੇ ਚੜ•ਾਵਾ 'ਕੱਠਾ ਚੜ•ਦੇ ਜਹਾਜ ਬਾਬੇ
ਲੋਕਾਂ ਤਾਈਂ ਭਵਜਲ ਤਰਨਾ ਸਿਖਾਉਣਗੇ।
ਆਵਾਗਵਣ ਅਤੇ ਡਰ ਪਰਲੋਕ ਦੇ 'ਚ
ਲੋਕ ਇਹ ਜਨਮ ਵੀ ਵਿਅੱਰਥ ਹੀ ਗਵਾਉਣਗੇ।
ਹਰ ਵੇਲੇ ਸਾਧ ਦੀ ਬਸੰਤ 'ਤੇ ਦੀਵਾਲੀ ਹੋਊ
ਕਢਾ ਕੇ ਦੀਵਾਲਾ ਲੋਕ ਫਿਰ ਪਛਤਾਉਣਗੇ।
*****
ਉਸ ਲਤੋਂ ਆਹਰੀ ਬੰਦੇ ਤਾਈਂ ਯਾਰੋ ਆਖੀਏ ਕੀ
ਜਿਸ ਤਾਈਂ ਲਗਦੇ ਨਚਾਰ ਭੋਰਾ ਚੰਗੇ ਨਾ।
ਪਿੰਜਰੇ 'ਚ ਬੰਦ ਤੋਤਾ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਚੂਰੀ ਖਾਕੇ
ਭੁੱਲ ਕੇ ਆਪਣੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਕਦੇ ਮੰਗੇ ਨਾ।
ਸਾਧ,ਨੇਤਾ ਸੱਚ ਦਾ ਹੈ ਇੱਟ ਕੁੱਤੇ ਵਾਲਾ ਵੈਰ
ਸਾਧ,ਨੇਤਾ ਕਾਹਦੇ ਜਿਹੜੇ ਲੈਣ ਪੁੱਠੇ ਪੰਗੇ ਨਾ।
ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਜਿੱਤ ਕੇ ਜੋ ਬਣ ਗਿਆ ਚੇਅਰਮੈਨ
ਮਾਇਆ ਦੀ ਨਦੀ 'ਚ ਫਿਰ ਕਿਵੇਂ ਹੱਥ ਰੰਗੇ ਨਾ।
***
ਸੜਦੇ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਜਦੋਂ ਹਸਦੀ ਹੈ 'ਦਿੱਲੀ' ਉਦੋਂ \
ਅਦਲੀ ਰਾਏ ਜੀ ਰਖਦੇ ਹਾਲਾਤ ਚੰਗੇ ਨਾ।
ਪੰਡਿਤ ਤੇ ਮੁੱਲਾਂ, ਭਾਈ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ ਉਦਾਸ ਉਦੋਂ
ਮਜ਼ਹਬ ਦੇ ਨਾਂ 'ਤੇ ਜਦੋਂ ਹੋਣ ਕਿਤੇ ਦੰਗੇ ਨਾ।
ਹਾਕਮਾਂ ਨੇ ਸੋਚ ਖੁੰਢੀ ਕਰਤੀ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਏਦਾਂ
ਹੁਣ ਇੱਥੇ ਆਪਣਾ ਕੋਈ ਵੀ ਹੱਕ ਮੰਗੇ ਨਾ।
ਦੋਸਤੀਆਂ ਉੱਤੇ ਪੈ ਗਈ ਸਵਾਰਥਾਂ ਦੀ ਧੂੜ ਢਿੱਲੋਂ
ਮਿੱਤਰਾਂ ਦੀ ਖੰਗ 'ਚ ਕੋਈ ਵੀ ਹੁਣ ਖੰਗੇ ਨਾ।
****
ਜ਼ਮਾਨਾ ਬੜੀ ਗੌਰ ਸੇ ਸੁਨ ਰਹਾ ਥਾ
ਤਮ ਹੀ ਸੋ ਗਏ ਦਾਸਤਾਂ ਕਹਿਤੇ ਕਹਿਤੇ।
**ਮੁਹੱਬਤ ,ਹਿਜ਼ਰ ,ਨਫ਼ਰਤ ਮਿਲ ਚੁਕੀ ਹੈ
ਮੈਂ ਤਕਰੀਬਨ ਮੁਕੰਮਲ ਹੋ ਚੁਕਾ ਹੂੰ।
*
ਕਬਰੋਂ ਮੇ ਨਹੀਂ ਹਮੇ ਕਿਤਾਬੋਂ ਮੇ ਉਤਾਰ ਦੋ
ਹਮ ਲੋਗ ਮੁਹੱਬਤ ਕੀ ਕਹਾਨੀ ਮੇ ਮਰੇ ਹੈਂ।
*ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਥੀ ਕੁਛ ਤੋ ਇਸ਼ਕ ਕੀ ਬਾਜ਼ੀ
ਔਰ ਕੁਛ ਜੀਤਨੇ ਕੇ ਖ਼ੌਫ਼ ਸੇ ਹਾਰੇ ਚਲੇ ਗਏ।
* ਕੁਛ ਤੋ ਹੋਤੇ ਹੈਂ ਮੁਹੱਬਤ ਮੇ ਜਨੂੰ ਕੇ ਆਸਾਰ
ਔਰ ਕੁਛ ਲੋਗ ਭੀ ਦੀਵਾਨਾ ਬਨਾ ਦੇਤੇ ਹੈਂ।
****
ਗ਼ਜ਼ਲ਼
ਹੁਣ ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਡੂੰਘੇ ਰਹੇ ਨਾ ਇਹ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਦਰਿਆ।
ਅੱਜ ਵਿਗਿਆਨ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਭੇਤ ਹੈ ਜਾਣ ਗਿਆ।
*ਕਿਉਂ ਉਦਾਸੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ , ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿਉਂ?
ਮਨ ਦੇ ਕੁਝ ਰਸਾਇਣਕ ਰਸ ਰਿਸਣ ਦੀ ਬੱਸ ਕਿਰਿਆ।
ਮਨਾ ਦੇ ਰੋਗੀ ਚੇਲਿਆਂ ਤਾਈਂ ਕਹਿਣ ਸਿਆਣੇ ਪਏ
ਮੈਂ ਅਜਿਹੇ ਕਥਿਤ ਸਿਆਣੇ ਤਾਈਂ ਆਖਾਂ ਸਿਰਫਿਰਿਆ।
ਜੰਮਣ ਸਾਰ ਹੀ Àਸਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਆਸ ਕਮਾਈੋਆਂ ਦੀ
ਅੱਜ ਕੱਲ• ਮਾਪੇ ਬੱਚਿਆਂ ਤਾਈਂ ਨੇ ਰਹੇ ਮਸ਼ੀਨ ਬਣਾ।
ਵਿਦਿਆ ਮੰਦਰ ਸਭ ਕਾਰਖਾਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਏ
ਹੁਣ ਇਥੋਂ ਨਿਕਲੇ ਇੰਜਨੀਅਰ ,ਡਾਕਟਰ ਦਾ ਪੁਰਜਾ।
ਜਿਹੜੀ ਸਿਖਿਆ ਸਾਨੂੰ ਸਿਰਫ ਮਨੁੱਖ ਬਣਾਉਂਦੀ ਸੀ
ਮੁੱਦਤ ਹੋ ਗਈ ਉਹ ਸਿਖਿਆ ਤਾਂ ਆਏ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਗਵਾ।
ਹੁਣ ਕੋਈ ਭਗਤ ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ ਨਾ ਭਗਤ ੰਿਸੰਘ ਬਣਦਾ
ਪੌਂਡ ,ਡਾਲਰਾਂ ਦੀ ਪਨੀਰੀ ਇੱਥੇ ਰਹੇ ਨੇ ਸਭ ਲੋਕ ਲਗਾ।
ਬੋਨਾਸਾਈ ਦਰੱਖਤ ਜੋ ਲਾਏ ਅਸੀਂ ਗ਼ਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਨੇ
ਇਹ ਚਿਨਾਰ ਦੇ ਬਿਰਖ਼ ਬਨਣਗੇ ਦੱਸ ਢਿੱਲੋ ਕਿਵੇਂ ਭਲਾ।


















Converted from

ਗ਼ਜ਼ਲ 23ਅਕਤੂਬਰ

ਗ਼ਜ਼ਲ 23ਅਕਤੂਬਰ
ਚੱਲੇ ਸਾਂ ਕਿਸ ਜਗ•ਾ ਤੋਂ ਤੇ ਕਿਸ ਜਗ•ਾ ਹਾਂ ਆ ਗਏ।
ਝਰਨੇ ਸਾਂ ਪਰਬਤਾਂ ਦੇ ਦਰਿਆ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸਮਾ ਗਏ।
ਕਿਸਮਤਵਾਦੀ ਲੋਕ ਤਾਂ ਕਿਸਮਤਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਕੋਸਦੇ ਰਹੇ
ਹਿੰਮਤੀ ਲੋਕ ਨੇ ਮੰਜ਼ਿਲੇ ਮਕਸੂਦ ਤਕ ਵੀ ਆ ਗਏ।
ਪਿਆਰ ਦੇ ਕਿੱਸੇ ਦੀ ਕੋਈ ਹੱਦ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਦੋਸਤੋ
ਜਿਨ•ਾਂ ਨੂੰ ਜਿੰਨਾ ਯਾਦ ਸੀ ਉਨਾ ਕੁ ਉਹ ਸੁਣਾ ਗਏ।
ਬੁੱਲ•ਾਂ ਉਤੇ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਪਰ ਦਿਲ ਖੂਨ ਰੋ ਰਿਹਾ ਸੀ
ਖਿੜਦੇ ਕਲੀਆਂ ,ਫੁੱਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਗੁਰ ਸਮਝਾ ਗਏ।
ਮੁੱਦਤ ਹੋ ਗਈ ਕਿ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਵੀ ਆਈ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਉਂਜ ਇਸ ਤਰਾਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਤੈਨੂੰ ਅਸੀਂ ਭੁਲਾ ਗਏ।
ਸ਼ਾਇਦ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਵੀ ਕੋਈ ਪਿਆਸਾ ਆ ਜਾਏ ਸੱਜਣ
ਇਹੀਓ ਸੋਚ ਕੇ ਹਰ ਵਾਰ ਹਾਂ ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਬਚਾ ਗਏ।
ਰੇਤੇ ਚ ਡਿਗੇ ਅਥਰੂ ਕਿਦਾਂ ਉਠਾ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਹੁਣ
ਆਪਣੇ ਰਹੇ ਨਾ ਰਾਜ਼ ਜਦ ਸੀਨੇ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਏ।
ਉੱਚੇ ਮਕਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਘਰ ਹੈ ਘਿਰ ਗਿਆ
ਕੁਝ ਕੁ ਵੱਡੇ ਲੋਕ ਮੇਰੇ ਹਿੱਸੇ ਦਾ ਸੂਰਜ ਹੀ ਖਾ ਗਏ।
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਆਦਮੀ ਚਾਹੇ ਤਾਂ ਪੱਥਰ ਵੀ ਕੋਹਿਨੂਰ ਹੋ ਸਕਦੈ।
ਹੋ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ? ਇਹ ਜੀ ਜਰੂਰ ਹੋ ਸਕਦੈ।
ਅਥਰੂ ਵੀ ਅੱਖ ਵਿੱਚੋਂ ਕੰਬ ਕੰਬ ਕੇ ਹੀ ਡਿਗਦਾ ਹੈ
ਖ਼ਾਕ ਚ ਮਿਲਣਾ ਕੀਹਨੂੰ ਭਲਾ ਮਨਜ਼ੂਰ ਹੋ ਸਕਦੈ।
ਭਾਈ ਘਨੱਈਏ ਆਪਣਾ ਕਦ ਪਰਚਾਰ ਕੀਤਾ ਸੀ
ਗੁੰਮਨਾਮ ਰਹਿ ਕੇ ਵੀ ਤਾਂ ਬੰਦਾ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋ ਸਕਦੈ।
ਮੁਹੱਬਤ ਸਿਰਫ ਮੁਹੱਬਤ,ਆਪਣਾ ਤਾਂ ਕੰਮ ਹੈ ਇਕੋ
ਨਫ਼ਰਤ ਇਸ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦਾ ਕੋਈ ਦਸਤੂਰ ਹੋ ਸਕਦੈ।
ਜਦ ਤੂੰ ਨਾ ਚਲੇਂ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਕਹਾਣੀ ਚਲੇ ਜਰੂਰ ਹੀ
ਬੰਦਾ ਇਸ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤਾਂ ਤੋਂ ਕਦੋਂ ਵੀ ਦੂਰ ਹੋ ਸਕਦੈ।
ਪਹੁੰਚ ਜਾਹ ਬੁਲੰਦੀਆਂ ੁਤੇ ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਰੱਖੀਂ ਯਾਦ
ਟੀਸੀ ਉਤੋਂ ਡਿਗਣ ਵਾਲਾ ਹੀ ਚੂਰ ਚੂਰ ਹੋ ਸਕਦੈ।
ਘਰ ਵਿੱਚ ਉਦਾਸ ਬੈਠ ਨਾ ਬਾਹਰ ਰੁੱਤਾਂ ਦੇ ਰੰਗ ਦੇਖ
ਝੱਖੜਾਂ , ਤੂਫਾਨਾਂ ਦਾ ਵੀ ਆਪਣਾ ਸਰੂਰ ਹੋ ਸਕਦੈ।
ਰੋਈ ਤਰੇਲ ਜਦ ਸੁਬਾ• ਬਾਗ ਦੇ ਫੁੱਲ ਮੁਸਕਰਾ ਪਏ
ਆਪਣੇ ਸੁਭਾ ਤੋਂ ਢਿਲੋਂ ਹਰ ਕੋਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਹੋ ਸਕਦੈ।
*****
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਵੀ ਇੱਕ ਮਜ਼ਹਬ ਚਲਾਇਆ ਜਾਏ।
ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਦਾ ਹੀ ਪਾਠ ਪੜ•ਾਇਆ ਜਾਏ।
ਰੁੱਖ ਇੱਕ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਹਰ ਇੱਕ ਵਿਹੜੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਲਾਇਆ ਜਾਏ।
ਗਵਾਂਢੀ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਜਿਸ ਦਰੱਖਤ ਦਾ ਸਾਇਆ ਜਾਏ।
ਕੰਮ ਹੀ ਸਿਰਫ ਪੂਜਾ ਹੈ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਇਹ ਸਮਝਾਇਆ ਜਾਏ।
ਪਰ ਪੂਜਾ ਕੋਈ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੈ ਸਭ ਤਾਈਂ ਇਹ ਦਰਸਾਇਆ ਜਾਏ।
ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਹੀ ਨੇ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤੋ
ਵਿਹਲੜਾਂ ਦੇ ਨਾਮ ਜਪਣ ਜੰਜਾਲ ਤੋਂ ਖਹਿੜਾ ਛੁਡਾਇਆ ਜਾਏ।
ਮੰਦਰ ਮਸੀਤਾਂ ਝਗੜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਡੁਲਦਾ ਹੈ ਇਨਸਾਨਾ ਦਾ ਖੂਨ
ਇਹਨਾ ਦੀ ਵਿਦਿਆਲਾ, ਔਸ਼ਧਆਲਿਆ ਹੀ ਬਣਾਇਆ ਜਾਏ।
ਵਿਹਲੜ ,ਪਰਜੀਵੀ ਛਕਦੇ ਜਾ ਸਵਾਦੀ ਪਕਵਾਨ ਨੇ ਹਰ ਰੋਜ
ਇਹਨਾ ਤਨਾ ਚੋਂ ਵੀ ਕਿਤੇ ਕਿਰਤ ਦਾ ਮੁੜ•ਕਾ ਬਹਾਇਆ ਜਾਏ।
ਝੂਠੇ ਪਰਲੋਕਾਂ ਅਤੇ ਨਰਕਾਂ ਦੇ ਮਨਾ ਚੋਂ ਕੱਢ ਕੇ ਸਾਰੇ ਹੀ ਡਰ
ਆਪਣਾ ਪੈਸਾ ਨਾ ਫਜ਼ੂਲ ਚੜ•ਾਵਿਆਂ ਵਿੱਚ ਚੜ•ਾਇਆ ਜਾਏ।
ਦੀਨ ਦੁਖੀ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਤੋਂ ਨਾ ਵੱਡਾ ਕੋਈ ਵੀ ਹੈ ਧਰਮ
ਰਾਹ ਜਾਂਦੇ ਕਿਸੇ ਰੋਂਦੇ ਹੋਏ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਹੀ ਰੋਜ ਹਸਾਇਆ ਜਾਏ।
ਰਾਹਾਂ ਚੋਂ ਕੰਡੇ ਚੁਗਣ ਦਾ ਦੇਕੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਉਪਦੇਸ਼ ਢਿੱਲੋਂ
ਇਹਨਾ ਬੱਚਿਆਂ ਤਾਂਈਂ ਪੂਰੇ ਮਹਾਂਮਾਨਵ ਬਣਾਇਆ ਜਾਏ।








ੰ




Converted

ਲੱਡੂਆਂ ਨੂੰ ਚਿੱਤ ਕਰਦਾ

ਲੱਡੂਆਂ ਨੂੰ ਚਿੱਤ ਕਰਦਾ
**
ਕਿਤੋਂ ਬੋਲ ਪੁਰਾਣਿਆਂ ਯਾਰਾ ਲੱਡੂਆਂ ਨੂੰ ਚਿੱਤ ਕਰਦਾ।
**ਮੇਰੀ ਜੇਬ ਲੱਡੂਆਂ ਨੇ ਪਾੜੀ ਕੱਲੇਨੂੰ ਨਾ ਕੱਲੀ ਟੱਕਰੀ।*
*ਜੇ ਤੂੰ ਲੈਕੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚੋਂ ਦੇਣੇ ਲੱਡੂ ਲੈ ਦੇ ਮੋਤੀਚੂਰ ਦੇ।
*ਤੈਨੂੰ ਲੱਡੂਆਂ ਦੀ ਪੈ ਗਈ ਗਰਮੀ ਬਿਲੋ ਖਾਲੈ ਠੰਡੀਆਂ ਤਰਾਂ।
ਲੱਡੂ ਵੱਜ ਕੇ ਬਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਟੁਟਿਆ ਸੁਤੀਏ ਨੀ ਜਾਗ ਅਲ•ੜੇ।
ਤੇਰੇ ਲੱਡੂਆਂ ਤੋਂ ਨੀਂਦ ਪਿਆਰੀ ਸੁੱਤੀ ਨਾ ਜਗਾਈਂ ਚੰਨ ਵੇ।
*ਲੱਡੂ ਮੁੱਕ ਗਏ ਯਾਰਾਨੇ ਟੁੱਟ ਗਏ ਕੱਚੀ ਯਾਰੀ ਲੱਡੂਆਂ ਦੀ।
******
ਤੇਰੀ ਦਾਸਤਾਂ ਚਲੇ
ਕਾਰਵਾਂਨੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੇ ਸਾਥ ਚੱਲ ਕੁਛ ਇਸ ਤਰਹ
ਕਿ ਜਬ ਤੂ ਨਾ ਚਲ ਸਕੇ ਤੋ ਤੇਰੀ ਦਾਸਤਾਂ ਚਲੇ।
**ਵਾਦੇ ਮੁਖ਼ਾਲਿਫ਼(ਉਲਟੀ ਹਵਾ) ਸੇ ਨਾ ਘਬਰਾ ਐ ਉਕਾਬ
ਯੇਹ ਚਲਤੀ ਹੈ ਤੁਝੇ ਊਂਚਾ ਉੜਾਨੇ ਕੇ ਲੀਏ।
*ਕੋਈ ਹੋ ਗਿਆ ਸ਼ੇਖ ਕੋਈ ਬਨ ਗਿਆ ਬ੍ਰਹਿਮਣ
ਹਰ ਸ਼ਖਸ਼ ਆਦਮੀ ਥਾ ਤੇਰੀ ਬੰਦਗੀ ਸੇ ਪਹਿਲੇ।
*ਮੌਤ ਪਰ ਤੋ ਬਸ ਨਹੀਂ ਹੈ ਦੋਸਤੋ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੋ ਅਪਨੇ ਬਸ ਮੇ ਕੀਜੀਏ।
*ਤੁਮ ਅਗਰ ਚਾਹਤੇ ਹੋ ਸਭ ਤੁਮਕੇ ਹੰੰਸ ਕਰ ਮਿਲੇਂ
ਤੋ ਅਪਨਾ ਗ਼ਮ ਅਪਨੇ ਹੀ ਸੀਨੇ ਮੇ ਛੁਪਾਏ ਰੱਖਨਾ।
**ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮੇ ਜੋ ਗੁਨਾਹ ਸਮਝਤਾ ਹੈ ਆਰਾਮ ਕੋ
ਵੋਹ ਸ਼ਖਸ਼ ਆਸਾਨ ਕਰ ਲੇਤਾ ਹੈ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਕਾਮ ਕੋ।
*ਘਰ ਸੇ ਮਸਜਿਦ ਹੈ ਦੂਰ ਚਲੋ ਯੂੰ ਕਰ ਲੇਂ
ਕਿਸੀ ਰੋਤੇ ਹੂਏ ਬੱਚੇ ਕੋ ਹੰਸਾਇਆ ਜਾਏ।
****
ਬੋਸਾ(ਚੁੰਮੀ)
ਏਕ ਬੋਸੇ(ਕਿੱਸ) ਕੇ ਤਲਬਗਾਰ ਹੈਂ ਹਮ,ਔਰ ਮਾਂਗੇਂ ਤੋ ਗੁਨਾਹਗਾਰ ਹੈਂ ਹਮ।
*ਆਜ ਬੋਸੇ ਉਨਕੇ ਗਿਨ ਗਿਨ ਕਰ ਲੀਏ ਦਿਨ ਗਿਨਾ ਕਰਤੇ ਥੇ ਇਸੀ ਦਿਨ ਕੇ ਲੀਏ।
*ਹਮਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਬੋਸਾ ਦੇਨੇ ਸੇ ਆਪ ਕਾ ਬਿਗੜਤਾ ਹੈ ਕਿਆ ?
ਤੋ ਵੋਹ ਬਿਗੜ ਕਰ ਬੋਲੇ ਬੋਸਾ ਲੇਨੇ ਸੇ ਆਪ ਕੋ ਮਿਲਤਾ ਹੈ ਕਿਆ।
*ਹਮ ਕਿਉਂ ਕਰ ਕਹੇਂ ਕਿ ਬੋਸਾ ਦੋ ਹਮੇ ਗਰ ਇਨਇਤ ਹੋ ਤੋ ਇਨਾਇਤ ਹੈ।
*ਸੋਹਬਤ ਮੇ ਗੈਰ ਕੀ ਨਾ ਕਹੀਂ ਪੜ ਗਏ ਹੋਂ ਵੋਹ ਦੇਨੇ ਲਗੇ ਹੈਂ ਬੋਸਾ ਬਗੈਰ ਇਲਤਜ਼ਾ ਕੀਏ।
*ਬੋਸਾ ਜਬ ਮਾਂਗੂ ਤੋ ਮੂੰਹ ਫੇਰ ਲੇਤੇ ਹੈਂ ਯੇਹ ਬੁਤ
ਸੂਰਤ ਇਨਕੀ ਸਖ਼ੀ ਕੀ ਹੈ ਪਰ ਦਿਲ ਕੰਜੂਸ ਕਾ।
**ਕੌਨ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਕਿ ਬੋਸਾ ਦੋ ਹਮੇ ਮੂੰਹ ਫ਼ਕਤ ਰੱਖ ਲੇਨੇ ਦੋ ਰੁਖ਼ਸਾਰ ਪਰ।
ਲੇ ਲੋ ਬੋਸਾ ਵਾਪਸ ਅਪਨਾ ਕਿਸ ਲੀਏ ਤਕਰਾਰ ਕੀ
ਕਿਆ ਕੋਈ ਜਾਗੀਰ ਹਮ ਨੇ ਛੀਨ ਲੀ ਸਰਕਾਰ ਕੀ।
*****
ਘੜੀ ਕੀ ਤਰਫ਼ ਨਹੀਂ ਦੇਖਾ
ਯੇ ਸੋਚ ਕਰ ਕਿ ਤੇਰਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਲਾਜ਼ਿਮ ਹੈ ਤਮਾਮ ਉਮਰ ਘੜੀ ਕੀ ਤਰਫ਼ ਨਹੀਂ ਦੇਖਾ।
*ਦੋ ਚਾਰ ਵਾਰ ਹਮ ਜੋ ਕਹੀਂ ਹੰਸ ਹੰਸਾ ਲੀਏ
ਸਾਰੇ ਜਹਾਂ ਨੇ ਹਾਥ ਮੇ ਪੱਥਰ ਉਠਾ ਲੀਏ।
**ਕਦਰਦਾਨੀ ਕਾ ਅਜ਼ੀਬ ਰੰਗ ਹੈ ਆਜ ਬੁਲਬੁਲੋਂ ਕੋ ਹੈ ਯੇਹ ਹਸਰਤ ਕਿ ਹਮ ਉਲੂ ਨਾ ਹੂਏ।
*ਜਿਸੇ ਸ਼ੱਕ ਹੈ ਵੋਹ ਕਰੇ ਕਿਸੀ ਔਰ ਖ਼ੁਦਾ ਕੀ ਤਲਾਸ਼
ਹਮ ਤੋ ਇਨਸਾਨ ਕੋ ਦੁਨੀਆਂ ਕਾ ਖ਼ੁਦਾ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ।
**** ਵੋਹ ਆਪ ਹੀ ਅਪਨੀ ਨਜ਼ਰ ਮੇ ਸਮਾਏ ਜਾਤੇ ਹੈਂ
ਸੰਵਰਤੇ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਮੁਸਕਰਾਏ ਜਾਤੇ ਹੈਂ।
*ਦੋਸਤੋਂ ਸੇ ਇਸ ਕਦਰ ਸਦਮੇ ਉਠਾਏ ਜਾਨ ਪਰ ਦਿਲ ਸੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਕੀ ਅਦਾਵਤ ਕਾ
ਗਿਲਾ ਜਾਤਾ ਰਹਾ।
*ਅਬ ਤੋ ਚਿਹਰਾ ਅਪਨਾ ਹਮ ਦੇਖਤੇ ਹੈਂ ਆਪ ਮੇ
ਆਪ ਕੋ ਕਿਸ ਨੇ ਕਹਾ ਥਾ ਆਈਨਾ ਬਨ ਜਾਈਏ।
* ਔਰਤ ਜੈਸਾ ਨੇਕ ਔਰ ਇਸਕੇ ਜੈਸਾ ਬਦ ਨਹੀਂ
ਇਸਕੀ ਨਫ਼ਰਤ ਔਰ ਮੁਹੱਬਤ ਦੋਨੋ ਕੀ ਹੱਦ ਨਹੀਂ।
*ਆਂਖ ਪੁਰਨਮ ਹੈ ਔਰ ਇਸ ਸੇ ਜਿਗਰ ਜਲਤਾ ਹੈ
ਕਿਆ ਤਮਾਸ਼ਾ ਹੈ ਬਰਸਾਤ ਮੇ ਘਰ ਜਲਤਾ ਹੈ।
**ਅਨਮੋਲ ਮੋਤੀ ਪਿਆਰ ਕੇ ਦੁਨੀਆਂ ਚੁਰਾ ਕੇ ਲੈ ਗ

ਜੋ ਨਹੀਂ ਹੈ,,,,ਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ 1

ਜੋ ਨਹੀਂ ਹੈ,,,,ਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ 1
ਦਿਨ ਲੰਘੂਗਾ ਸੁਹਾਗਰਾਤ ਵਰਗਾ ਵੇ ਉਠਦੀ ਦੇ ਨਜ਼ਰ ਪਿਐਂ ।

ਜੋ ਨਹੀਂ ਹੈ ਉਸ ਸੇ ਡਰ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਲੋਗ।
ਮੌਤ ਸੇ ਪਹਿਲੇ ਹੀ ਮਰ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਲੋਗ।
**ਕਦਮ ਕਦਮ ਪੇ ਜਹਾਂ ਮੌਤ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰੇ ਬੜਾ ਮਜ਼ਾ ਹੈ ਗਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੀ ਬਾਤ ਕਰੇਂ।
**ਆਓ ਪੈਦਲ ਹੀ ਸਫਰ ਕੇ ਸਿਲਸਿਲੋਂ ਕੋ ਰੌਂਦ ਦੇਂ
ਬੈਠੇ ਬੈਠੇ ਬਾਂਝ ਹੋਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹੈਂ ਦੋਸਤੋ।
* ਯੇਹ ਦਬਦਬਾ ਯੇਹ ਹਕੂਮਤ ਔਰ ਯੇਹ ਨਸ਼ਾ ਏ ਦੌਲਤ
ਕਿਰਾਏਦਾਰ ਹੈਂ ਸਭ ਘਰ ਬਦਲਤੇ ਰਹਿਤੇ ਹੈਂ।
*ਖਵਾਹਿਸ਼ੇਂ ਕੱਦ ਸੇ ਜਬ ਬੜੀ ਹੋਂਗੀ। ਨਿੱਤ ਨਈ ਮੁਸ਼ਕਿਲੇਂ ਖੜ•ੀ ਹੋਂਗੀ।
**ਉਮਰ ਬੀਤ ਜਾਤੀ ਹੈ ਘਰ ਬਨਾਤੇ, ਤੁਮੇ ਖ਼ੌਫ਼ ਨਹੀ ਆਤਾ ਹੈ ਬਸਤੀਆਂ ਜਲਾਤੇ?
*ਬੰਦੇ ਨਾ ਹੋਂਗੇ ਜਿਤਨੇ ਖ਼ੁਦਾ ਹੈਂ ਖ਼ੁਦਾਈ ਮੇ
ਕਿਸ ਕਿਸ ਖ਼ੁਦਾ ਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸਜਦਾ ਕਰੇ ਕੋਈ।
*ਹੋ ਸ਼ਮਾ ਤੋ ਬਤਾਏਂ ਕਿ ਜਲਤੇ ਹੈਂ ਕਿਸ ਤਰਹ
ਜੁਗਨੂੰ ਭੀ ਮਰ ਗਏ ਹੋਂ ਤੋ ਪਰਵਾਨਾ ਕਿਆ ਕਰੇ ?
*ਤੇਰੀ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ਮੇ ਆਕਰ ਸੋਚਤਾ ਹੂੰ ਮੈਂ ਨਾ ਆਤਾ ਤੋ ਬਹੁਤ ਨੁਕਸਾਨ ਹੋਤਾ।
**ਮਸਤ ਕਰਦੇ ਮੁਝੇ ਸਾਕੀ ਮਗਰ ਏਕ ਸ਼ਰਤ ਕੇ ਸਾਥ ਹੋਸ਼ ਇਤਨਾ ਰਹੇ ਬਾਕੀ ਕਿ ਮੁਝੇ ਯਾਦ ਰਹੇ।
*ਨਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਹੈ ਨਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਹੈ ਨਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਕਾ ਪਤਾ ਹੈ
ਮੁਹੱਬਤ ਰਾਸਤਾ ਹੀ ਰਾਸਤਾ ਹੈ।
**ਕਿਆ ਕਰੂੰਗਾ ਗਰ ਮੁਹੱਬਤ ਮੇ ਹੋ ਗਿਆ ਨਾਕਾਮ?
ਮੁਝੇ ਤੋ ਕੋਈ ਔਰ ਕਾਮ ਭੀ ਨਹੀਂ ਆਤਾ।
**ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇੱਕ ਹਾਦਸਾ ਹੈ ਔਰ ਐਸਾ ਹਾਦਸਾ
ਮੌਤ ਸੇ ਭੀ ਖਤਮ ਜਿਸਕਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਹੋਤਾ ਨਹੀਂ।
*ਤੁਮ ਪਰੇਸ਼ਾਂ ਨਾ ਹੋ ਯੂੰ ਸਿਤਮ ਸੇ ਤੌਬਾ ਨਾ ਕਰੋ
ਹਮਨੇ ਹਰ ਹਾਲ ਮੇ ਜੀਨੇ ਕੀ ਕਸਮ ਖਾਈ ਹੈ।
*ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੀ ਰਾਹ ਮੇ ਥੇ ਰਾਹਨੁਮਾ ਸੋਏ ਹੂਏ
ਹਰ ਕਦਮ ਪੇ ਕਾਫ਼ਲਾ ਲੁਟਤਾ ਹੂਆ ਦੇਖਾ ਗਿਆ।
*ਗਰਮੀ ਏ ਦੌਰਾਂ ਮੇ ਪਿਘਲੇ ,ਆਬਸ਼ਾਰੋਂ ਮੇ ਵੰਟੇ
ਲਾਖ ਚਟਾਨੋ ਸੇ ਗੁਜ਼ਰੇ ਤਬ ਕਹੀਂ ਦਰਿਆ ਹੂਏ।
*ਹਾਥ ਉਸਕੇ ਭੀ ਹੂਏ ਹੋਂਗੇ ਯਕੀਨਨ ਜ਼ਖਮੀ
ਕਾਂਟੇ ਜਿਸਨੇ ਕਿਸੀ ਕੀ ਰਾਹ ਮੇ ਵਿਛਾਏ ਹੈਂ।
*ਆਦਮੀ ਕੇ ਜ਼ਿਹਨ ਮੇ ਥਾ ਇੱਕ ਭਿਆਨਕ ਖ਼ੌਫ਼ ਉਸਕਾ ਕਿਸੀ ਨੇ ਖ਼ੁਦਾ ਨਾਮ ਰੱਖ ਦੀਆ।
ਸਾਜ ਏ ਦਿਲ ਜਬ ਸਦਾਅ(ਆਵਾਜ) ਨਹੀਂ ਦੇਤਾ
ਕੋਈ ਨਗ਼ਮਾ ਮਜ਼ਾ ਨਹੀਂ ਦੇਤਾ।
*ਢੂੰਢਤਾ ਫਿਰਤਾ ਹੂੰ ਐ ਇਕਬਾਲ ਅਪਨੇ ਆਪ ਕੋ
ਆਪ ਹੀ ਗੋਯਾ ਮੁਸਾਫਿਰ ਆਪ ਮੰਜ਼ਿਲ ਹੂੰ ਮੈਂ।
* ਮੌਸਮੋ ਕੀ ਸਜ਼ਾਏਂ ਬਿਹਤਰ ਹੈਂ ਘਰ ਕੇ ਭੀਤਰ ਉਦਾਸ ਰਹਿਨੇ ਸੇ।
*******
ਘਰ ਕਾ ਆਈਨਾ ਂਂਂਂਂਂਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ 2
ਘਰ ਕਾ ਆਈਨਾ ਵਹੀ ਸ਼ਕਲ ਪੁਰਾਨੀ ਮਾਂਗੇ।
ਜੈਸੇ ਮੁਝ ਸੇ ਮੇਰੇ ਹੋਨੇ ਕੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਮਾਂਗੇ।
*****
ਹਮ ਸੇ ਤਕਲੀਫ ਕਿਸੀ ਕੀ ਨਹੀਂ ਦੇਖੀ ਜਾਤੀ ਗੈਰ ਕਾ ਦਿਲ ਭੀ ਟੂਟਾ ਤੋ ਹਮਾਰਾ ਟੂਟਾ।
****
ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਗੁਜ਼ਾਰ ਦੀ ਖ਼ੁਦਾ ਕੀ ਤਲਾਸ਼ ਮੇ
ਅਪਨੀ ਨਾ ਕੀ ਤਲਾਸ਼ ਯਹੀ ਭੂਲ ਹੋ ਗਈ।
***ਖ਼ਲੂਸ(ਮਿਲਣਸਾਰੀ) ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ ਬੱਸ ਇੱਕ ਮੁਲਾਕਮਾ(ਫਿਕਰਾ) ਬਨ ਕੇ
“ਹਜ਼ੂਰ ਕੈਸੇ ਹੈਂ ? ਆਲੀਜਨਾਬ ਕੈਸੇ ਹੈਂ?”
**ਹੈ ਰੂਠਨੇ ਮਨਾਨੇ ਕਿਆ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤੀ ਤੂ ਖ਼ੁਦ ਸੇ ਰੂਠ ਕਰ ਕਭੀ ਖ਼ੁਦ ਕੋ ਮਨਾ ਕਰ ਦੇਖ।
***
ਕਿਤਨੇ ਹੁਸੀਨ ਲੋਗ ਥੇ ਜੋ ਮਿਲ ਕੇ ਏਕ ਵਾਰ
ਆਂਖੋਂ ਮੇ ਜ਼ਜ਼ਬ ਹੋ ਗਏ ਦਿਲ ਮੇ ਸਮਾ ਗਏ।
**ਰੋਈ ਸ਼ਬਨਮ ਤੋ ਗੁਲ ਕੋ ਹੰਸੀ ਆ ਗਈ ਹਰ ਕੋਈ ਅਪਨੀ ਫ਼ਿਤਰਤ ਪੇ ਮਜ਼ਬੂਰ ਹੈ।
*ਇਨਸਾਨ ਸੇ ਇਨਸਾਨ ਸੇ ਕੀਨਾ(ਸਾੜਾ)ਨਹੀਂ ਅੱਛਾ।
ਜਿਸ ਸੀਨੇ ਮੇ ਕੀਨਾ ਹੋ ਵੋਹ ਸੀਨਾ ਨਹੀਂ ਅੱਛਾ।
**ਅਹਿਲੇ ਹਿੰਮਤ ਮੰਜ਼ਿਲੇ ਮਕਸੂਦ ਤਕ ਭੀ ਆ ਗਏ
ਬੰਦਾ ਏ ਤਕਦੀਰ ਕਿਸਮਤ ਕਾ ਗਿਲਾ ਕਰਤੇ ਰਹੇ।
**ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ ਕਸ਼-ਮਕਸ਼ੋਂ ਕਾ ਹਜ਼ੂਮ ,ਗਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ ਤੋ ਹਾਦਸੇ ਭੀ ਹੋਂਗੇ।
**ਗੁਲੋਂ ਕੋ ਸ਼ੋਅਲਾ ਮਿਜ਼ਾਜ਼ੀ ਸਿਖਾਈ ਜਾਤੀ ਹੈ ,ਚਮਨ ਕੀ ਆਗ ਚਮਨ ਮੇ ਲਗਾਈ ਜਾਤੀ ਹੈ।
**ਵੋਹ ਆਏਂਗੇ ,ਆਏਂਗੇ ਆ ਹੀ ਜਾਏਂਗੇ ਯਹੀ ਬਾਤ ਹਰ ਰਾਤ ਹੋਤੀ ਰਹੀ।
ਚਮਨ ਮੇ ਸ਼ਗੂਫ਼ੇ ਝੁਲਸਤੇ ਰਹੇ ਬੀਆਂਬਾਂ ਮੇ ਬਰਸਾਤ ਹੋਤੀ ਰਹੀ।
**ਨਾਕਾਮੀਉਂ ਨੇ ਔਰ ਭੀ ਸਰਕਸ਼ ਬਨਾ ਦੀਆ
ਇਤਨੇ ਜ਼ਲੀਲ ਕਿ ਖ਼ੁਦਦਾਰ ਬਨ ਗਏ।
*ਯੇਹ ਸੱਚ ਹੈ ਸ਼ਾਇਸ਼ਤਗੀ(ਹਲੀਮੀ) ਇਲਮ ਕੀ ਜਾਨ ਹੈ
ਫੂਲ ਖਿਲਤੇ ਹੈਂ ਤੋ ਆਵਾਜ਼ ਕਹਾਂ ਹੋਤੀ ਹੈ।
**









Converted

gazl .shear20actubr

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਘਰ ਦੇ ਸ਼ੋਰ ਤੋਂ ਹਰ ਵੇਲੇ ਇਹ ਮਨ ਘਬਰਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਬਾਹਰ ਗਿਆਂ ਤੋਂ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚਲਾ ਰੁੱਖ ਬੁਲਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜੀਣ ਦੀ ਜਾਚ ਨਹੀਂ ਸਿਖ ਸਕਿਆ ਹੋਣਾ ਨਾਦਾਨ
ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜੀਵਣ ਹੀ ਦੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਦੋਸਤੀਆਂ ਦੇ ਪਰਦੇ ਹੇਠਾਂ ਛੁਪੀਆਂ ਦੋਸਤੀਆਂ ਤੱਕ ਤੱਕ ਕੇ
ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੀ ਯਾਰੀ ਦਾ ਅਕਸਰ ਚੇਤਾ ਆਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਅੱਜ ਹੀ ਦੁੱਖ ਹੈ ,ਬੱਸ ਕੱਲ• ਨੂੰ ਤਾਂ ਸੁਖ ਦਾ ਦਿਨ ਆ ਜਾਵੇਗਾ
ਇਹੀਓ ਸੋਚ ਸੋਚ ਕੇ ਹੀ ਬੰਦਾ ਹਰ ਰੋਜ ਜਿਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਅਜੇ ਮੁਕੰਮਲ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ,ਹੈ ਉਂਜ ਤੇਰੇ ਮੁੱਖ ਵਰਗੀ ਹੀ
ਢਿੱਲੋਂ ਰੋਜ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਬਣਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।ਂਂ
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਵੋਹ ਸਮਝੇ
ਮੈਨੇ ਹਾਥ ਉਠਾਇਆ ਥਾ ਸਲਾਮ ਕੋ।
ਵੋਹ ਸਮਝੇ ਇਸ ਸੇ ਖਤਰਾ ਹੈ ਨਿਜ਼ਾਮ ਕੋ।
ਚੋਰੀ ਨਾ ਕਰੇਂ, ਝੂਠ ਨਾ ਬੋਲੇਂ ਤੋ ਔਰ ਕਿਆ ਕਰੇਂ ?
ਚੁੱਲ•ੇ ਪੇ ਕਿਆ ਅਸੂਲ ਪਕਾਏਂਗੇ ਸ਼ਾਮ ਕੋ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਆਈ ਹੈ ਜਬ ਬਹਾਰ ਤੋ ਤੁਮ ਹੋ ਗਏ ਹੋ ਦੂਰ
ਖਿਲਨੇ ਲਗੇ ਹੈਂ ਫੂਲ ਤੋ ਮੁਰਝਾ ਗਿਆ ਹੈ ਦਿਲ।
ਂਂਂਂਂ ਮੇਰਾ ਦੁੱਖ ਸੁਨਾ , ਚੁਪ ਰਹੇ, ਫਿਰ ਵੋਹ ਬੋਲੇ
ਯੇਹ ਰਾਗ ਪਹਿਲੇ ਕਾ ਗਾਇਆ ਹੂਆ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂ ਵੋਹ ਕਰਮ ਉਂਗਲੀਓਂ ਪੇ ਗਿਨਤੇ ਹੈਂ
ਸਿਤਮ ਕਾ ਜਿਨਕੇ ਕੁਛ ਹਿਸਾਰ ਨਹੀਂ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਬਾਝ ਔਕਾਤ ਹਵਾ ਕੇ ਝੌਂਕੇ ਲੌ ਚਿਰਾਗੋਂ ਕੀ ਬੜਾ ਦੇਤੇ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂਂਂਹਵਾ ਹੀ ਐਸੀ ਚਲੀ ਹੈ ਹਰ ਸ਼ਖਸ਼ ਸੋਚਤਾ ਹੈ
ਤਮਾਮ ਸ਼ਹਿਰ ਜਲੇ ਲੇਕਿਨ ਮੇਰਾ ਘਰ ਨਾ ਜਲੇ।
ਂਂਂਂਂ ਸਾਰਾ ਹੀ ਸ਼ਹਿਰ ਉਸਕੇ ਜਨਾਜੇ ਮੇ ਥਾ ਸ਼ਰੀਕ
ਤਨਹਾਈਉਂ ਕੇ ਖ਼ੌਫ਼ ਸੇ ਜੋ ਸ਼ਖਸ਼ ਮਰ ਗਿਆ।
ਂਂਂਂਂਂਰੰਗ ਬਾਤੇਂ ਕਰੇਂ ਹਰ ਬਾਤ ਸੇ ਖੁਸ਼ਬੂ ਆਏ
ਰਾਤ ਖੁਸ਼ਬੂ ਕੀ ਤਰਹ ਮਹਿਕੇ ਅਗਰ ਤੂ ਆਏ।
ਂਂਂਂ ਤੂ ਜੋ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤੋ ਕੁਛ ਭੀ ਨਹੀਂ ਹੈ
ਯੇਹ ਮਾਨਾ ਕਿ ਮਹਿਫ਼ਲ ਜਵਾਂ ਹੈ ਹਸੀਂ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਹਮ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਸੇ ਕਤਰਾ ਕੇ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਤੇ ਮਗਰ
ਰਾਹੋਂ ਮੇ ਫੂਲੋਂ ਕੇ ਲਬ ਤਾਰੋਂ ਕੇ ਗੇਸੂ ਆਏ।
ਂਂਂਂ ਕਿਆ ਤੇਰੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕੀ ਲਜ਼ਤ ਬਿਆਂ ਕਰੂੰ
ਮਿਲ ਕਰ ਭੀ ਤੁਝ ਤੇ ਮੁਝ ਕੋ ਤੇਰਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਹੈ।
ਂਂਂਂਕੋਈ ਆਇਆ ਹੈ ਨਾ ਆਏਗਾ ਲੋਕਿਨ
ਕਿਆ ਕਰੇਂ ਗਰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਨਾ ਕਰੇਂ?
ਂਂਂਂਕੋਈ ਅੰਦੇਸ਼ਾ ਹੈ ਅਪਨੋ ਸੇ ਨਾ ਬੇਗਾਨੋ ਸੇ
ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਹੈ ਕੋਈ ਜੋ ਡਰਾਤਾ ਹੈ ਮੁਝੇ।
ਂਂਂਂਂ ਜਾਨਲੇਵਾ ਹੈ ਬੇਰੁਖੀ ਜਿਨਕੀ ਹਮ ਉਨਕੀ ਬੇਰੁਖੀ ਕੇ ਮਾਰੇ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂ ਇਸ ਰੇਂਗਤੀ ਹੂਈ ਹਿਆਤ ਕਾ ਕਬ ਤਕ ਉਠਾਏਂ ਭਾਰ
ਮਰੀਜ਼ ਅਬ ਉਲਝਨੇ ਲਗੇ ਹੈਂ ਤਬੀਬ ਸੇ।
ਂਂਂਂਂਕੁਛ ਇਸ ਤਰਹ ਸੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੇ ਦੀਆ ਹਮਾਰਾ ਸਾਥ
ਜੈਸੇ ਕੋਈ ਨਿਬਾਹ ਰਹਾ ਹੋ ਰਕੀਬ ਸੇ।
ਂਂਂਂਂਉਸਕੇ ਦੋ ਬੋਲ
ਉਸਕੇ ਦੋ ਬੋਲ ਮੁਹੱਬਤ ਕੇ ਗ਼ਨੀਮਤ ਜਾਨੋ
ਵੋਹ ਜਾ ਚੁੱਪ ਹੋਗਾ ਤੋ ਫਿਰ ਸੱਭ ਕੋ ਰੁਲਾ ਜਾਏਗਾ।
ਂਂਂਂਂ
ਦੇਖ ਲੋ ਕੂਚਾ ਏ ਦਿਲਦਾਰ ਕੋ ਚਲਤੇ ਚਲਤੇ
ਬੈਠ ਜਾਓਗੇ ਤੋ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸੇ ਉਠਾ ਜਾਏਗਾ।
ਂਂਂਂਂ
ਇਨਸਾਂ ਹੂੰ ਧੜਕਤੇ ਦਿਲ ਪੇ ਹਾਥ ਰੱਖ ਕਰ ਦੇਖ
ਯੂੰ ਡੂਬ ਕਰ ਨਾ ਦੇਖ ਸਮੁੰਦਰ ਨਹੀਂ ਹੂੰ ਮੈਂ।
ਂਂਂਂਂ
ਯੂੰ ਮੁਸਕਰਾਏ ਜਾਨ ਸੀ ਕਲੀਉਂ ਮੇ ਪੜ ਗਈ
ਯੂੰ ਲਬ ਕੁਸ਼ਾ ਹੂਏ ਕਿ ਗੁਲਸਿਤਾਂ ਬਨਾ ਦੀਆ।
ਂਂਂਂਂਅਫਸੁਰਦਾ ਦਿਲ ਪੇ ਜਬ ਕੋਈ ਖਿਲਨੇ ਲਗੀ ਕਲੀ
ਕਹਾ ਖਿਜ਼ਾਂ ਨੇ ਤੂ ਭੀ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਮੇ ਹੈ।
ਂਂਂਏਕ ਮੁੱਦਤ ਸੇ ਮੈਨੇ ਖ਼ਾਬ ਨਹੀਂ ਦੇਖਾ ਹੈ
ਹਾਥ ਰੱਖ ਦੇ ਮੇਰੀ ਆਖੋਂ ਪੇ ਕਿ ਨੀਂਦ ਆ ਜਾਏ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਦਿਲ ਕੇ ਦਰਿਆ ਕੋ ਕਿਸੀ ਰੋਜ ਉਤਰ ਜਾਨਾ ਹੈ
ਇਤਨਾ ਬੇਸਮਤ ਨਾ ਚਲ ਲੌਟ ਕੇ ਘਰ ਜਾਨਾ ਹੈ।
ਂਂਸ਼ੀਸ਼ੇ ਕਾ ਬਦਨ ਲੇਕਰ ਫਿਰਤੇ ਨਹੀਂ ਰਾਹੋਂ ਮੇ
ਪੱਥਰ ਸੇ ਛੁਪੇ ਹੋਤੋ ਹੈਂ ਲੋਗੋਂ ਕੀ ਨਿਗਾਹੋਂ ਮੇ।ਂਂਂ
ਂਂਂਂਂਂਰਾਤ ਜਬ ਚਾਂਦ ਸੇ ਮਸਰੂਫੇ ਸੁਖ਼ਨ ਹੋਤੀ ਹੈ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਮੇ ਤੇਰੀ ਪਲਕੋਂ ਕੀ ਚੁਭਨ ਹੋਤੀ ਹੈ।
ਂਂਂ
ਮੈਅਕਦੇ ਕੀ ਹੈ ਬਦਨਾਮੀ ,ਰਿੰਦੋਂ ਕੀ ਹੈ ਤੌਹੀਨ
ਕਮਜ਼ਰਫ(ਬੇਅਕਲ) ਕੇ ਹਾਥੋਂ ਮੇ ਗਰ ਜਾਮ ਦੀਆ ਜਾਏ।
ਂਂਂਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੀ ਰਾਹਤੇਂ ਮਿਲਤੀ ਨਹੀ , ਮਿਲਤੀ ਨਹੀ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਾ ਜ਼ਹਿਰ ਪੀਕੇ ਜੁਸਤਜੂ ਕੇ ਘੂਮੀਏਂ।
ਂਂਲੋ ਆਜ ਹਮ ਨੇ ਤੋੜ ਦੀਆ ਰਿਸ਼ਤਾ -ਏ -ਉਮੀਦ
ਲੋ ਅਬ ਗਿਲਾ ਨਾ ਕਰੇਂਗੇ ਕਿਸੀ ਸੇ ਹਮ।
ਂਂਦਾਮਨ ਬਚਾ ਕੇ ਆਪ ਤੋ ਮਹਿਫ਼ਲ ਸੇ ਉਠ ਗਏ
ਇਲਜ਼ਾਮ ਥੇ ਜੋ ਸਾਰੇ ਮੇਰੇ ਨਾਮ ਆ ਗਏ।
ਂਂਂਂ
ਦੋ ਘੜੀ ਦਿਲ ਕੇ ਬਹਿਲਾਨੇ ਕਾ ਸਹਾਰਾ ਭੀ ਗਿਆ
ਲੀਜੀਏ ਆਜ ਤਸੱਵਰ ਮੇ ਭੀ ਤਨਹਾਈ ਹੈ।
ਂਂਂਂਵੋਹ ਸਿਤਮ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਕਰਮ ਕਰਤੇ ਹੈਂ
ਂਿÂਸ ਨਜ਼ਰ ਸੇ ਮੈਨੇ ਉਨਹੇ ਕਭੀ ਦੇਖਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਂਂਂਂਂਦੋ ਘੜੀ ਆਰਾਮ ਕਰਲੇਂ ਜ਼ੁਲਫ ਕੇ ਸਾਏ ਤਲੇ
ਕੁਛ ਨਾ ਕੁਛ ਆਸਾਨ ਹੋ ਜਾਏਗਾ ਯੇਹ ਲੰਬਾ ਸਫਰ।
ਂਂਂਂਂਵਕਤ ਆਨੇ ਪੇ ਬਤਾ ਦੇਂਗੇ ਤੁਝੇ ਐ ਆਸਮਾ
ਹਮ ਅਭੀ ਸੇ ਕਿਆ ਬਤਾਏਂ ਕਿਆ ਹਮਾਰੇ ਦਿਲ ਮੇ ਹੈ।
ਂਂਂਂਮੈਂ ਖਿਲਾ ਹੂੰ ਤੋ ਖ਼ਾਕ ਮੇ ਮਿਲਨਾ ਹੈ ਮੁਝੇ
ਵੋਹ ਤੋ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਹੈ ਉਸੇ ਅਗਲੇ ਨਗਰ ਜਾਨਾ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਕੁਛ ਇਤਨੇ ਦਿਲ ਸ਼ਿਕਨ ਥੇ ਮੁਹੱਬਤ ਕੇ ਹਾਦਸੇ
ਹਮ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮੇ ਫਿਰ ਕੋਈ ਅਰਮਾਂ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ।
ਂਂਂਤੁਮ ਕਹਾਂ ? ਵਸਲ ਕਹਾਂ? ਵਸਲ(ਮਿਲਾਪ) ਕੇ ਅਰਮਾਨ ਕਹਾਂ
ਦਿਲ ਕੇ ਬਹਿਲਾਨੇ ਕੋ ਇਕ ਬਾਤ ਬਨਾ ਰੱਖੀ ਹੈ।
ਂਂਂਹਮੇ ਮਾਲੂਮ ਹੈ ਜੰਨਤ ਕੀ ਹਕੀਕਤ ਲੇਕਿਨ
ਦਿਲ ਕੇ ਬਹਿਲਾਨੇ ਕੋ ਗ਼ਾਲਿਬ ਯੇਹ ਖ਼ਿਆਲ ਅੱਛਾ ਹੈ।
ਂਂਂਮਾਨਾ ਕਿ ਗ਼ਮ ਕੇ ਬਾਦ ਮੁਸੱਰਤ(ਖੁਸ਼ੀ) ਜਰੂਰ ਹੈ
ਲੇਕਿਨ ਜੀਏਗਾ ਕੌਨ ਤੇਰੀ ਬੇਰੁਖੀ ਕੇ ਬਾਦ।ਂਂਂ
ਂਂਂਂਮੈਂ ਨਿਗਾਹੋਂ ਸੇ ਪੀ ਰਹਾ ਥਾ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਨੇ ਬਦ ਦੁਆ ਦੀ
ਤੇਰਾ ਹਾਥ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਭਰ ਕਭੀ ਜਾਮ ਤਕ ਨਾ ਪਹੁੰਚੇ।
ਂਂਂਯੇਹ ਅਦਾ ਏ ਬੇਨਿਆਜ਼ੀ ਤੁਝੇ ਬੇਵਫ਼ਾ ਮੁਬਾਰਕ
ਮਗਰ ਇਤਨੀ ਭੀ ਬੇਰੁਖੀ ਕਿਆ ਕਿ ਸਲਾਮ ਤਕ ਨਾ ਪਹੁੰਚੇ।
ਂਂਜਿਤਨੇ ਚਿਹਰੇ ਥੇ ਸਭ ਮੇ ਆਪ ਲਗੇ। ਯੇਹ ਜੁਦਾਈ ਭੀ ਅਬ ਮਿਲਾਪ ਲਗੇ।
ਆ ਤੁਝੇ ਮੈਂ ਬਦਦੁਆ ਦੇ ਦੂੰ , ਜਾਹ ਤੁਝੇ ਪਿਆਰ ਕਾ ਸਰਾਪ ਲਗੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਐਸਾ ਨਾ ਹੋ
ਐਸਾ ਹੂਆ ਨਹੀਂ ਹੈ , ਐਸਾ ਨਾ ਹੋ ਕਹੀਂ
ਉਸਨੇ ਮੁਝੇ ਨਾ ਦੇਖ ਕੇ , ਦੇਖਾ ਨਾ ਹੋ ਕਹੀਂ।
ਂਂਂਵੋਹ ਮੁਝੇ ਦੇਖ ਕੇ ਕਹਿ ਦੇਂ ਕਿ ਕਹੀਂ ਦੇਖਾ ਹੈ ?
ਹੋ ਅਗਰ ਯੇਹ ਭੀ ਤਮਾਸ਼ਾ ਤੋ ਸ਼ਰੇਆਮ ਨਾ ਹੋ।
ਂਂਂਂਅੰਦਾਜ਼ ਅਪਨੇ ਆਈਨੇ ਮੇ ਦੇਖਤੇ ਹੈਂ ਵੋਹ
ਔਰ ਯੇਹ ਭੀ ਦੇਖਤੇ ਹੈਂ ਕੋਈ ਦੇਖਤਾ ਨਾ ਹੋ।
ਂਂਆਜ ਤਕ ਗੁੰਮ ਸੁੰਮ ਖੜ•ੀ ਹੈਂ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇ
ਜਾਨੇ ਦੀਵਾਰੋਂ ਸੇ ਤੁਮ ਕਿਆ ਕਹਿ ਗਏ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਦੇਤੀ ਫ਼ਰੇਬ ਹਰ ਨਜ਼ਰ ਹੈ ਇਤਮੀਨਾਨ ਸੇ
ਅਪਨੋ ਸੇ ਗਿਲਾ ਪਿਆਰ ਹੈ ਸਾਰੇ ਜਹਾਨ ਸੇ।
ਆਨੇ ਵਾਲੇ ਹਾਦਸੋਂ ਕੇ ਖ਼ੌਫ਼ ਸੇ ਸਹਿਮੇ ਹੂਏ
ਲੋਗ ਫਿਰਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਜੈਸੇ ਖ਼ਾਬ ਹੋਂ ਟੂਟੇ ਹੂਏ।
ਂਂਂਆਜ ਆਈਨੇ ਮੇ ਖ਼ੁਦ ਕੋ ਦੇਖ ਕਰ ਯਾਦ ਆ ਗਿਆ
ਏਕ ਮੁੱਦਤ ਹੋ ਗਈ ਜਿਸ ਸ਼ਖਸ਼ ਕੋ ਦੇਖੇ ਹੂਏ।
ਂਂਂਕੈਸੇ ਕਹੇਂ ਕਿ ਉਸਕੋ ਭੀ ਹਮ ਸੇ ਕੋਈ ਪਿਆਰ ਹੈ
ਉਸਨੇ ਤੋ ਹਮ ਸੇ ਆਜ ਤਕ ਕੋਈ ਗਿਲਾ ਨਹੀਂ ਕੀਆ।
ਂਂਂਇਸਮੇ ਕੋਈ ਸ਼ਿਕਵਾ, ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਨਾ ਗਿਲਾ ਹੈ
ਯੇਹ ਭੀ ਕੋਈ ਖਤ ਹੈ ? ਮੁਹੱਬਤ ਸੇ ਜੋ ਭਰਾ ਹੈ।
ਂਂਂ
ਕਿਸੀ ਚਮਨ ਮੇ ਇਸ ਖ਼ੌਫ਼ ਸੇ ਗੁਜ਼ਰ ਨਾ ਹੂਆ
ਕਿਸੀ ਕਲੀ ਪੇ ਭੂਲੇ ਸੇ ਨਾ ਪੈਰ ਧਰ ਜਾਊਂ
ਂਂਂਂ ਅਪਨੇ ਅੰਦਰ ਕੁਲ ਜਹਾਂ ਕੀ ਬਸਤੀਆਂ ਆਬਾਦ ਹੈਂ
ਖ਼ੁਦ ਮੇ ਡੂਬੋਗੇ ਤੋ ਸਭ ਸੇ ਆਸ਼ਨਾ ਹੋ ਜਾਓਗੇ।



Converted from

ਸ਼ੇਅਰ

ਸ਼ੇਅਰ
ਇੱਕ ਅੱਛਾ ਦੋਸਤ ਅਤੇ ਸੱਚਾ ਪਿਆਰ ਜੇ ਸੌ ਵਾਰ ਵੀ ਰੁੱਸ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਵਾਰ ਵਾਰ ਉਸ ਨੂੰ ਮਨਾ ਲਵੋ, ਕਿਉਂਕਿ ਕੀਮਤੀ ਮੋਤੀਆਂ ਦੀ ਮਾਲਾ ਜਿੰਨੀ ਮਰਜ਼ੀ ਵਾਰ ਟੁੱਟ ਜਾਵੇ, ਉਸ ਨੂੰ ਪਿਰੋਨਾ ਹੀ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।
ਅਸੀਂ ਰੋਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਹਸਾਇਆ ਹੈ ਸਦਾ ਇਸ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਇਬਾਦਤ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ ਅਸਾਂ ਤੋਂ।

ਟੁੱਟ ਕੇ ਰਿਸ਼ਤਾ ਅਸਾਡਾ ਹੋਰ ਬਿਹਤਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਤੈਨੂੰ ਮੰਜ਼ਿਲ ਮਿਲ ਗਈ ਮੈਂ ਫਿਰ ਮੁਸਾਫਿਰ ਹੋ ਗਿਆ।
ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ 'ਚ ਹਰ ਗਮ ਨੂੰ ਛੁਪਾਓ, ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਬੋਲੋ, ਪਰ ਕੁਝ ਨਾ ਬਤਾਓ। ਖੁਦ ਨਾ ਰੁੱਸੋ ਕਦੇ ਪਰ ਸਭ ਨੂੰ ਮਨਾਓ। ਇਹੀ ਰਾਜ਼ ਹੈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ, ਬੱਸ ਜਿਉਂਦੇ ਚੱਲੇ ਜਾਓ।

ਫੁੱਲ ਨਾਲ ਲਿਪਟੀ ਹੋਈ ਤਿਤਲੀ ਨੂੰ ਡੇਗੋ ਤਾਂ ਜਾਣੀਏ ਐਂ ਹਵਾਓ, ਤੁਸੀਂ ਬਹੁਤ ਰੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਡੇਗਿਆਂ ਹੋਵੇਗਾ।

ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਕੀ ਪੁੱਛਦੇ ਹੋ ਰਾਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਦੋਸਤੋ, ਬੱਸ ਉਧਰ ਨਾ ਜਾਓ ਜਿਧਰ ਜਾਂਦੀ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਭੀੜ ਹੈ।

ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਫੁੱਲ ਵਾਂਗ ਨਾ ਦੇਖੋ, ਕਿਉਂਕਿ ਫੁੱਲ ਕੁਝ ਘੰਟਿਆਂ 'ਚ ਮਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਦਰਿਆ ਵਾਂਗ ਦੇਖੋ ਕਿਉਂਕਿ ਦਰਿਆ ਹਮੇਸ਼ਾ ਵਹਿੰਦੇ ਹਨ।
ਸੱਚ ਕਦੇ ਵਧੇ ਨਾ ਘਟੇ, ਝੂਠ ਦੀ ਪਰ ਕੋਈ ਹੱਦ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਸੱਚ ਬੋਲਣ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਫਾਇਦਾ? ਬੋਲਕੇ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਰੱਖਣਾ ਪੈਂਦਾ।


Converted from Satluj to Unicode

ਲੋਕ ਗੀਤ

ਲੋਕ ਗੀਤ
* ਮੱਚ ਜਾਣ ਚੰਦਰੀਆਂ ਗਰਜਾਂ ਲੌਂਗ ਕਰਾਉਣਾ ਸੀ।
*ਮੱਥੇ ਯਾਰ ਦੇ ਲੱਗਿਆ ਨਾ ਜਾਵੇ ਝੂਠੀ ਪੈ ਗਈ ਬਚਨਾ ਤੋਂ।
*ਸੋਹਣਾ ਆਪ ਬੁਲਾਵੇ ਤਾਂ ਬੋਲ ਪਈਏ ਪੱਲਾ ਨੱਸ ਕੇ ਵੀ ਫੜਿਆ ਤਾਂ ਕੀ ਫੜਿਆ।
*ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਤੇ ਯਾਰ ਪਰਤਿਆਈਏ ਛੱਲੀਆਂ ਤੇ ਰੁੱਸ ਨਾ ਪਈਏ।
*ਕਾਲਾ ਸੁਰਮਾ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਦਾਰੂ ਲੋਕਾਂ ਭਾਣੇ ਵੱਜਾਂ ਕੰਜਰੀ।
*ਪੱਲੇ ਰਹਿ ਗਈਆਂ ਵੈਦ ਦੇ ਪੁੜੀਆਂ ਮਰ ਗਈ ਬੇਖਬਰੀ।
*ਕਿਤੋਂ ਬੋਲ ਪੁਰਾਣਿਆ ਯਾਰਾ ਲਡੂਆਂ ਨੂੰ ਚਿੱਤ ਕਰਦਾ।
*ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਦਾ ਭੌਰ ਨਹੀਂ ਥਿਆਉਣਾ ਰੋਂਦੀ ਮਰਜੇਂਗੀ।
*ਬੈਠੀ ਰੋਵੇਂਗੀ ਵਣਾ ਦੇ ਓਹਲੇ ਯਾਰ ਗੱਡੀ ਚੜ• ਜਾਣਗੇ।
*ਮੇਰੇ ਯਾਰ ਦਾ ਕੁਲੱਛਣਾ ਬੋਤਾ ਚੜ•ਦੀ ਦੇ ਵੱਢੇ ਦੰਦੀਆਂ।
*ਯਾਰੀ ਤੋੜ ਗਏ ਬਕਰੀਆਂ ਵਾਲੇ ਦੁੱਧ ਦੇ ਗਿਲਾਸ ਬਦਲੇ।
*ਹੁਣ ਕਿਥੋਂ ਭਾਲਦੀ ਪੇਂਝੂ ਜੱਟਾਂ ਨੇ ਕਰੀਰ ਪੱਟ ਲਏ।
*ਕੋਈ ਬੰਸਰੀ ਵਾਲਾ ਫੁਦੂਆਂ ਨੂੰ ਤੂੰ ਟੱਕਰੀ।
*ਮੁੰਡਾ ਦੇਖ ਕੇ ਕਬੂਤਰ ਵਰਗਾ ਕੋਠੇ ਤੇ ਲਵਾ ਲਈ ਛਤਰੀ।

ਕਾਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਕੋਈ ਰੱਬ ਅਸਮਾਨ ਉਤੇ

ਕਾਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਕੋਈ ਰੱਬ ਅਸਮਾਨ ਉਤੇ ਸਾਰੀ ਸ੍ਰਿਸਟੀ ਜਿਹੜਾ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰਦਾ।
ਥਾਂ ਥਾਂ ਮੰਦਰ ਬਨਾਵਣ ਵਾਲਿਆਂ 'ਤੇ ਡੰਡਾ ਫੇਰਦਾ ਅਤੇ ਛਿਤਰੌਲ ਕਰਦਾ।
ਲਾਉਣ ਦਿੰਦਾ ਨਾ ਉੱੋਚੀ ਸਪੀਕਰਾਂ ਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਭਾਈਆਂ ਨੂੰ ਬੋਲ ਕੁਬੋਲ ਕਰਦਾ।
ਸੱਚੀਂ ਮੁੱਚੀਂ ਜੇ ਹੁੰਦਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਤਾਂ ਇੱਥੇ ਲੋਟੂ ਨਾ ਕੋਈ ਕਲੋਲ ਕਰਦਾ ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਚੁੰਨੀ ਰੇਸ਼ਮੀ ਚ ਸੱਤ ਧਾਰੀਆਂ ਸੀ ਹਾਏ ,ਸਾਨੂੰ ਪਹਿਨਣ ਨਾ ਦਿੰਦੀਆ ਕਬੀਲਦਾਰੀਆਂ ਨੀ ਮਾਏ।
ਲੂਣ,ਤੇਲ ,ਲੱਕੜਾਂ ਦਾ ਝੋਰਾ ਰਹੇ ਹਰ ਵੇਲੇ ਸਾਡੀਆਂ ਤਾਂ ਇਹੀਓ ਖ਼ੁਦਮੁਖਤਿਆਰੀਆਂ ਨੀ ਮਾਏ।
ਰਾਜਨੇਤਾ, ਅਫਸਰ, ਪੁਰੋਹਿਤ ਸਾਨੂੰ ਲੁਟਦੇ ਨੇ ਰਹਿੰਦਾ ਸਾਡਾ ਖੂਨ ਚੂਸਿਆ ਵਪਾਰੀਆਂ ਨੀ ਮਾਏ।
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਭਾਵੇਂ ਸਾਡੇ ਗੱਡੇ ਭੇਡੇ ਚਲਦੇ ਨੇ ਬੱਸਾਂ ਵਾਲੇ ਸਾਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਸਵਾਰੀਆਂ ਨੀ ਮਾਏ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਕੁਰਸੀ ਹੈ ਸਿਆਸਤ ਦੀ ਬਹੁਤ ਕੁੱਤੀ ਮਗਰ ਕੁੱਤਿਆਂ ਦੀ ਇਹਦੇ ਹੇੜ• ਪਿਆਰੇ।
ਲੁੱਚੇ,ਭੜੂਏ ਅਤੇ ਬੇਈਮਾਨ ਸਾਰੇ ਇੱਕਠੇ ਫਿਰਨ ਹੋਕੇ ਪਾਈ ਮੇੜ• ਪਿਆਰੇ।
ਅਰੂਸਾ ਆਲਮਾ ਨਾਲ ਉਹ ਫਿਰਨ ਕੁਫ਼ਰੀ ਅਸੀਂ ਗੋਲੀਆਂ ਰਹੇ ਹਾਂ ਰੇੜ• ਪਿਆਰੇ।
ਲਾਹ ਕੇ ਅਸਾਂ ਦਾ ਕੁਲ ਲਿਬਾਸ ਲੈ ਗਏ ਸਾਡੇ ਮੂਕਾ ਵੀ ਰਿਹਾ ਨਾ ਤੇੜ ਪਿਆਰੇ।


ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਫੁੱਟਪਾਥ
ਸੋ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਫੁੱਟ ਪਾਥ ਪੇ ਅਖ਼ਬਾਰ ਵਿਛਾਕੇ ਮਜ਼ਦੂਰ ਕਭੀ ਨੀਂਦ ਕੀ ਗੋਲੀ ਨਹੀਂ ਖਾਤੇ।
ਮਾਲਕ
ਸਚੀਂ ਮੁਚੀਂ ਜੇ ਤੂੰ ਮਨੁੱਖ ਹੈਂ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਮਾਲਕ ਆਪ ਬਣਜਾ।
ਤੇਰੇ ਉੱਤੇ ਨੇ ਹੋਏ ਸਵਾਰ ਜਿਹੜੇ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਤੂੰ ਹੁਣ ਨਿਰਾ ਸਰਾਪ ਬਣਜਾ।
ਨਜ਼ਰ ਤੇਰੀ ਨਜ਼ਰੀਆ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕਿਉਂ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਸੋਚਾਂ ਦੀ ਤੂੰ ਵਰਕਸ਼ਾਪ ਬਣਜਾ।
ਜਿਹੜੇ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਮਹਿਕ ਮੁੱਹਬਤ ਦੀ ਹੈ ਉਹਨਾ ਰਾਹਾਂ ਦੀ ਤੂੰ ਪਦਚਾਪ ਬਣਜਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਤੇਰੀ ਕਿਰਤ ਪਰਜੀਵੀ ਜੋ ਲੁਟਦੇ ਨੇ ਉਹਨਾ ਵਾਸਤੇ ਤੂੰ ਤੇਈਆ ਤਾਪ ਬਣਜਾ।
ਰੱਬ, ਦੇਵਤੇ ਅਤੇ ਪੁਜਾਰੀਆਂ ਲਈ ਤੂੰ ਚੈਲਿੰਜ ਕਰ ਤੇ ਨਿਰਾ ਸੰਤਾਪ ਬਣਜਾ।
ਤੇਰੇ ਘਰ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਮੰਦਰ ਸੱਭ ਕੁੱਝ ਤੂੰ ਹੀ ਹੈਂ ਤੂੰ ਰੱਬ ਆਪ ਬਣਜਾ।
ਮਾਲੀ ਬਣਕੇ ਥਾਂ ਥਾ ਰੁੱਖ ਲਾ ਦੇ ਭੰਵਰੇ ਤਿਤਲੀਆਂ ਫੁੱਲਾਂ ਅਤੇ ਦਾ ਬਾਪ ਬਣਜਾ।
ਂਂਂਂਂਂਗਲਾਮ
ਤੇਰੀ ਸੋਚ ਤੇ ਕੋਈ ਸਵਾਰ ਹੋਇਐ ਤੂੰ ਆਜ਼ਾਦ ਹੈਂ ਕਿਵੇਂ ਗੁਲਾਮ ਬੰਦੇ।
ਤੇਰੀ ਸੁਬ•ਾ ਤੇ ਧੂਫ ਦਾ ਹੈ ਕਬਜਾ,ਘੇਰੀ ਆਰਤੀ ਨੇ ਤੇਰੀ ਹੈ ਸ਼ਾਮ ਬੰਦੇ।
ਕਮਾਈ ਕਰਕੇ ਦੇਵੇਂ ਤੂੰ ਵਿਹਲੜਾਂ ਨੂੰ ਠੇਕਾ ਤੇਰਾ ਉਹ ਪੀਂਦੇ ਜਾਮ ਬੰਦੇ।
ਆਪ ਮਾਣਦੇ ਨੇ ਸੇਜ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਤੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਬੁਰਾ ਹੈ ਕਾਮ ਬੰਦੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਔਲਾਦ ਆਪਣੀ ਲਈ ਤੂੰ ਕਿਰਸ ਕਰਦਾ ਧਰਮਸਥਾਨ ਲਈ ਮਾਇਆ ਆਮ ਬੰਦੇ।
ਕੀਤੀ ਤੂੰ ਘਰ ਦੀ ਕਦੇ ਸਫਾਈ ਹੈ ਨਹੀਂ ਜਾਕੇ ਸੁੰਬਰਦਾ ਹੈਂ ਪੂਜਾ ਦੇ ਧਾਮ ਬੰਦੇ।
ਬਹੁਤ ਚਿਰ ਤੋਂ ਨਪੰਸਕ ਰਹੀ ਹੈ ਸੋਚ ਤੇਰੀ ਤੂੰ ਕਰਨਾ ਸਿਖ ਲੈ ਹੁਣ ਸੰਗਰਾਮ ਬੰਦੇ।
ਆਪਣੀ ਕਿਰਤ ਸੰਭਾਲਣੀ ਸਿਖ ਢਿੱਲੋਂ ਕਰਦੇ ਇਹਨਾਂ ਚੋਰਾਂ ਨੂੰ ਦੂਰੋਂ ਸਲਾਮ ਬੰਦੇ।ਂਂਂਂਂਂ
ਂਂਂਂਂਂਪੰਚਾਇਤ
ਜਿਸ ਪਿੰਡ ਦੀ ਹੋਵੇ ਪੰਚਾਇਤ ਮਾੜੀ ਉਥੇ ਫਿਰਨ ਆਵਾਰਾ ਕੁੱਤੀਆਂ ਨੀ।
ਉਹਨਾ ਕਿਸੇ ਦੇ ਫੈਸਲੇ ਕੀ ਕਰਨੇ ਜਿਹੜੇ ਆਪ ਲੜਦੇ ਫੜਕੇ ਜੁੱਤੀਆਂ ਨੀ।
ਨਾ ਆਪ ਖੇਡਦੇ ਤੇ ਖੇਡਣ ਦੇਂਵਦੇ ਨਾ ਢਾਹ ਜਾਂਵਦੇ ਚੰਦਰੇ ਘੁੱਤੀਆਂ ਨੀ।
ਲੁੱਟੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਭੰਬੋਰ ਜਾਂਦੇ ਰਹਿਣ ਸੱਸੀਆਂ ਜਿਹੜੀਆਂ ਸੁੱਤੀਆਂ ਨੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂ

ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਪਾਣੀ ਲਿਖਣਾ ਗ਼ਜ਼ਲ

ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਪਾਣੀ ਨਾਲ ਪਾਣੀ ਲਿਖਣਾ
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਕਿੰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੈ ਮੁੱਹਬਤ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਜਿਉਂ ਪਾਣੀ ਉਤੇ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਹੈ ਪਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਅੰਬਰੀ ਪੀਂਘ ਦਾ ਝੂਟਾ ਜਦ ਵੀ ਚੇਤੇ ਆਵੇ ਤਾਂ
ਚੰਚਲ , ਸੋਹਲ , ਰੁੱਤ ਕੋਈ ਮਰਜਾਣੀ ਲਿਖਣਾ ।
ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਆਉਣ ਦੇਣੇ ਸ਼ਬਨਮ ਦੇ ਤੁਪਕੇ
ਜਦ ਵੀ ਕੋਈ ਆਪਣੀ ਯਾਦ ਪੁਰਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਤਪਦੇ ਸਿਖਰ ਦੁਪਿਹਰੇ ਦੀ ਛਾਂ ਚੇਤੇ ਕਰ ਕਰ
ਰੁੱਖਾਂ ਦੇ ਪੱਤਿਆਂ 'ਤੇ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਜਿਸਮਾ ਦੀ ਭੁੱਖ ਤਕ ਸੀਮਤ ਹੁਣ ਹੀਰਾਂ ਰਾਂਝੇ
ਐਂਵੇ ਨਾ ਇਹਨਾ ਨੂੰ ਰੂਹ ਦੇ ਹਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਜਿਸਦੀ ਮਹਿਕ ਦਿਨੇ ਵੀ ਅੰਗ ਸੰਗ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ
ਏਦਾਂ ਦੀ ਵੀ ਸੀ ਇੱਕ ਰਾਤ ਦੀ ਰਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਮੇਰੀ ਬਰਬਾਦੀ ਲਈ ਅਕਸਰ ਯਾਦ ਹੈ ਆਉਂਦੀ
ਉਹ ਸੂਰਤ ਵੀ ਸੀ ਜਾਣੀ ਪਹਿਚਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਜੀਵਨ ਦੇ ਹਰ ਪਲ ਦਾ ਲਿਆ ਹੈ ਅਸਾਂ ਅਨੰਦ
ਢਿੱਲੋਂ ਇਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਰੱਜ ਰੱਜ ਕੇ ਮਾਣੀ ਲਿਖਣਾ। ਂਂ
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂ 2
ਆਪਣੀ ਕਲਮ ਤੋਂ ਸਦਾ ਹੀ ਗੱਲ ਸਿਆਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਖੁਸ਼ੀ ਤੇ ਪੀੜ ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਆਉਣੀ ਜਾਣੀ ਲਿਖਣੀ।
ਥਾਂ ਥਾਂ ਉਤੇ ਹੀ ਮੱਚਦੇ ਰਹਿਣੇ ਨੇ ਰੋਹ ਦੇ ਇਹ ਭਾਂਬੜ
ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਇਸ ਮੁਲਕ ਚ ਹੈ ਵੰਡ ਕਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਚਿੱਟੇ ਬਗਲੇ, ਨੀਲੇ ਮੋਰ ,ਲਾਲ ਸੰਤਰੀ ,ਭਗਵੇਂ ਤਿੱਤਰ
ਇਹਨਾ ਮਦਾਰੀਆਂ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਮਧਾਣੀ ਰੱਖਣਾ।
ਲੋਕ ਗਵਾ ਕੇ ਜੋ ਪਰਲੋਕ ਸੁਧਾਰਨ ਚੱਲੇ ਨੇ
ਇਹ ਹੈ ਭੇਡ ਚਾਲ ਖਸਮਾਂ ਨੂੰ ਖਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਮਕਰ,ਫ਼ਰੇਬ ਤੇ ਦੰਭ ,ਝੂਠ ਦਾ ਹੀ ਜਾਲ ਸੀ
ਸਾਧਾਂ ਡੇਰੇ ਖਾਕ ਬੜੀ ਹੈ ਛਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਾਰੇ ਇੱਕਤਰਫਾ ਫਤਵਾ ਨਾ ਦੇਣਾ
ਯਾਰੋ ਇਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ ਉਲਝੀ ਤਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਹਰੇ ਇੰਨਕਲਾਬ ਨੂੰ ਲੁੱਟ ਕੇ ਭਾਰਤ ਮਾਂ ਨੇ
ਕਿੰਜ ਮਧੋਲੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਿਰਸਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਧਨ ਕੁਬੇਰਾਂ ਦੀ ਧਰਤੀ ਹੈ ਦੇਸ਼ ਅਸਾਡਾ
ਪਰ ਹੈ ਪਰਜਾ ਸਾਹ ਸਤਹੀਣ ਨਿਤਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਬਾਬੇ ਦੀ ਰਬਾਬ ਦੀ ਥਾਂ ਚਿਮਟੇ ਖੜਤਾਲਾਂ ਅੱਜ
ਕਿਵੇਂ ਉਚਰਦੇ ਨੇ ਕੁਫਰ ਦੀ ਬਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਅਧਖਿੜੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਜੇ ਸੰਭਾਲ ਲਏ ਮਾਲੀ ਤਾਂ
ਢਿੱਲੋਂ ਫਿਰ ਇਹ ਪਤਝੜ ਦੀ ਰੁੱਤ ਜਾਣੀ ਲਿਖਣੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
Converted from Satluj to

ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ

ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ,,,,
ਉਸਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਭਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਜਾਂ ਉਹ ਕੱਢਦਾ ਧਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਉਹ ਮੋਟਾ ਸ਼ਾਹੂਕਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ
ਜਾਂ ਮੂਲੋਂ ਹੀ ਲਾਚਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
Àਸਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਭਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਪੀਲਾ ਪੱਤਰਕਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਜਾਂ ਤਾਂ ਖ਼ਬਰਾਂ ਦਾ ਮਧੋਲਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ
ਜਾਂ ਲਭਦਾ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਐਮ ਏ ਕਰ ਕੇ ਵੀ ਸਹਿਕਾਰੀ ਸਭਾ ਦੇ ਸਭਾ ਦੇ ਵਿੱਚ
ਲਗਾ ਸੇਵਾਦਾਰ ਹੈ ਸੇਵਾਦਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਰਾਤੀਂ ਦਾਰੂ ਪੀ ਕੇ ਬਹੁਤਾ ਹੱਸਿਆ ਹੈ
ਹੋਇਆ ਦਿਨੇ ਬੀਮਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਗਦੀਓਂ ਲੱਥੇ ਵਜ਼ੀਰ ਦੇ ਜ਼ਿਹਨ ਚ ਘੁੰਮ ਰਹੀ
ਝੰਡੀ ਵਾਲੀ ਕਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਢਿੱਲੋਂ ਵਰਗੇ ਦੀਵਾਨੇ ਹੀ ਹੱਸਦੇ ਨੇ
ਦੁੱਖੀਆ ਸੱਭ ਸੰਸਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ
ਕਿੱਦਾਂ ਹੱਸਣ ਲੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਹੋ ਗਏ ਨੇ ਡਰਪੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਮੀਂਹ, ਸੋਕਾ,ਗਰਮੀ ,ਸਰਦੀ ਹਰ ਮੌਸਮ ਦਾ
ਰਹਿਣ ਮਨਾਉਂਦੇ ਸ਼ੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਕਿਸੇ ਦੀ ਗੱਲ ਪਰਚੂਨ ਚ ਵੀ ਨਾ ਸੁਣ ਸਕਦੇ
ਪਰ ਖ਼ੁਦ ਬੋਲਣ ਥੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਬੋਲਣ ਲੱਗੇ ਖੋਲ•ਣ ਪੰਡ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ
ਜਿੱਦਾਂ ਮਿਆਂਕਣ ਬੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਪੌ ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ ਲੱਗਿਆ ਦੇਖ ਕੇ ਰੁੱਕ ਜਾਂਦੇ
ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਲੇ ਓਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਗੰਦੀਆਂ ਗੱੱਲਾਂ ਤੇ ਅਸ਼ਲੀਲ ਲਤੀਫਿਆਂ ਨੂੰ
ਅਕਸਰ ਕਹਿਣ ਸਲੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਇਸ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਗੰਦਾ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ
ਯਾਦ ਰੱਖਣ ਪਰਲੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਜਬਰ ਜ਼ੁਲਮ ਦੇ ਉਲਟ ਬੋਲਣਾ ਪੈਜੇ ਜੇ
ਖੜ•ੇ ਹੀ ਮਾਰਨ ਮੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਗੱਲ ਵੀ ਪੂਰੀ ਸੁਣਦੇ ਨਾ
ਵਿੱਚੋਂ ਦੇਵਣ ਟੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਢਿੱਲੋਂ ਤੇਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤਾਂ ਵਿਦਵਾਨਾ ਲਈ
ਐਂਵੇ ਹੀ ਨੇ ਫੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
Converted

ਦੁਸ਼ਿਅੰਤ ਕੁਮਾਰ

cccccc
ਯਹਾਂ ਤੋ ਗੂੰਗੇ ਔਰ ਬਹਿਰੇ ਲੋਗ ਬਸਤੇ ਹੈਂ
ਖ਼ੁਦਾ ਜਾਨੇ ਜਹਾਂ ਕਿਸ ਤਰਹ ਜਲਸਾ ਹੂਆ ਹੋਗਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਮੇਲੇ ਮੇ ਭਟਕੇ ਹੋਤੇ ਤੋ ਕੋਈ ਘਰ ਪਹੁੰਚਾ ਦੇਤਾ
ਘਰ ਮੇ ਭਟਕੇ ਹੂਏ ਹੈਂ ਕਬ ਠੌਰ ਠਿਕਾਨੇ ਆਏਂਗੇ ?
ਂਂਂਂਂਂਂਤੂ ਕਿਸੀ ਰੇਲ ਸੀ ਗੁਜ਼ਰਤੀ ਹੈ ਮੈਂ ਕਿਸੀ ਪੁਲ ਸਾ ਥਰਥਰਾਤਾ ਹੂੰ
ਂਂਂਤੁਮਹਾਰੀ ਸ਼ਕਲ ਯਾਦ ਰਹਿਤੀ ਹੈ ਤੁਮਹਾਰਾ ਨਾਮ ਭੂਲ ਜਾਤਾ ਹੂੰ।ਂਂਂ
ਂਂਂਂਂਕੈਸੇ ਆਕਾਸ਼ ਮੇ ਸੁਰਾਖ ਨਹੀ ਹੋ ਸਕਤਾ ਏਕ ਪੱਥਰ ਤੋ ਤਬੀਅਤ ਸੇ ਉਛਾਲੋ ਯਾਰੋ।
ਂਂਂਂਹੋ ਗਈ ਹੈ ਪੀੜ ਪਰਬਤ ਅਬ ਪਿਘਲਨੀ ਚਾਹੀਏ
ਇਸ ਹਿਮਾਲਿਆ ਸੇ ਨਈ ਗੰਗਾ ਨਿਕਲਨੀ ਚਾਹੀÂ।
ਂਂਂਮੇਰੇ ਦਿਲ ਮੇ ਨਾ ਸਹੀ ਤੋ ਤੇਰੇ ਹੀ ਦਿਲ ਮੇ ਸਹੀ
ਹੋ ਕਹੀਂ ਭੀ ਆਗ ਲੇਕਿਨ ਆਗ ਜਲਨੀ ਚਾਹੀਏ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਭੀੜ ਕਾ ਸਾਥ ਨਿਭਾਨੇ ਕੀ ਜਰੂਰਤ ਕਿਆ ਹੈ
ਯੇਹ ਤੋ ਪੱਥਰ ਹੈ ਮਨਾਨੇ ਕੀ ਜਰੂਰਤ ਕਿਆ ਹੇ?
ਂਂਂਂ
ਸਮਝਤੇ ਥੇ ਫਿਰ ਭੀ ਨਾ ਰਖੀ ਦੂਰੀਆਂ ਹਮ ਨੇ।
ਚਿਰਾਗੋਂ ਕੋ ਜਲਾਨੇ ਮੇ ਜਲਾ ਲੀ ਉਂਗਲੀਆਂ ਹਮ ਨੇ।
ਹਮ ਉਸ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ਮੇ ਬੱਸ ਏਕ ਵਾਰ ਸੱਚ ਬੋਲੇ ਥੇ
ਜ਼ੁਬਾਂ ਪਰ ਉਮਰ ਭਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀ ਚਿੰਗਾਰੀਆਂ ਹਮ ਨੇ ।






Converted from Satluj to

ਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ 1ਅਕਤੂਬਰ

cc
ਦੁਨੀਆਂ ਸੇ ਵਫ਼ਾ ਕਰਕੇ ਸਿਲਾ ਚਾਹਤੇ ਹੈਂ ।
ਕਿਤਨੇ ਨਾਦਾਂ ਹੈਂ ਹਮ ਭੀ ਕਿਆ ਚਾਹਤੇ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਅਬ ਨਾ ਹੋ ਤੋ ਅਜੀਬ ਲਗਤਾ ਹੈ ਗ਼ਮ ਕਭੀ ਇਤਨਾ ਦਿਲਫ਼ਰੇਬ ਨਾ ਥਾ।
ਂਂਂਂਂਤਕ ਰਹੀ ਹੈਂ ਪਿਆਸੀ ਜ਼ਮੀਨੇ ਮੁਝੇ ਬਾਦਲ ਹੂੰ ਲੇਕਿਨ ਬਰਸਾ ਹੂਆ।
ਂਂਂਂਂਸ਼ੱਕ ਨਾ ਕਰ ਮੇਰੀ ਖੁਸ਼ਕ ਆਖੋਂ ਪਰ ਯੂੰ ਭੀ ਆਂਸੂ ਬਹਾਏ ਜਾਤੇ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂਦੇਖ ਕਰ ਹਮਕੋ ਜੋ ਚੁਪ ਚਾਪ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਤਾ ਹੈ ਕਭੀ ਇਸ ਸ਼ਖਸ਼ ਕੋ ਹਮ ਪਿਆਰ ਕੀਆ ਕਰਤੇ ਥੇ।
ਵਿਛੜਾ ਕੁਛ ਇਸ ਅਦਾ ਸੇ ਕਿ ਰੁੱਤ ਹੀ ਬਦਲ ਗਈ
ਇੱਕ ਸ਼ਖਸ਼ ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੋ ਵੀਰਾਨ ਕਰ ਗਿਆ।
ਂਂਂਂਦਾਮਨ ਕਿਸੀ ਕਾ ਹਾਥ ਸੇ ਜਾਤਾ ਰਹਾ ਮਗਰ
ਇੱਕ ਰਿਸ਼ਤਾ ਏ ਖਿਆਲ ਹੈ ਜੋ ਟੂਟਤਾ ਨਹੀ।
ਂਂਂ ਹਵਾ ਹੀ ਐਸੀ ਚਲੀ ਹੈ ਹਰ ਸ਼ਖਸ਼ ਸੋਚਤਾ ਹੈ
ਤਮਾਮ ਸ਼ਹਿਰ ਜਲੇ ਲੇਕਿਨ ਮੇਰਾ ਘਰ ਨਾ ਜਲੇ।
ਂਂਂਂਆਗ ਕੋ ਖੇਲ ਪਤੰਗੋਂ ਨੇ ਸਮਝ ਰੱਖਾ ਹੈ
ਸੱਭ ਕੋ ਅੰਜ਼ਾਮ ਕਾ ਡਰ ਹੋ ਯੇਹ ਜਰੂਰੀ ਤੋ ਨਹੀਂ।
ਂਂਂਮੌਤ ਇੱਕ ਲਫ਼ਜ਼ ਹੈ ਬੇਮਾਅਨੀ ਜਿਸਕੋ ਭੀ ਮਾਰਾ ਹਿਯਾਤ ਨੇ ਮਾਰਾ।
ਂਂਂਂਰੰਗ ਏ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ਦੇਖਨੇ ਕੋ ਹੋਸ਼ ਮੇ ਆਏ ਥੇ ਹਮ
ਹੋਸ਼ ਉੜਤੇ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈਂ ਰੰਗ ਏ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ਦੇਖ ਕਰ।
ਂਂਂਂਹੰਸਤੇ ਹੂਏ ਚਿਹਰੋਂ ਸੇ ਢੂੰਢਾ ਹੈ ਤੁਮੇ ਮੈਨੇ
ਔਰ ਫੂਲ ਕੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਸੇ ਪੂਛਾ ਹੈ ਪਤਾ ਤੇਰਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਹਮ ਜੋ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ ਨਸ਼ੇ ਮੇ ਹਮੇ ਕਹਿ ਲੇਨੇ ਦੋ
ਐਨ ਮੁਮਕਿਨ ਹੈ ਕਿ ਫਿਰ ਹੋਸ਼ ਮੇ ਆਕਰ ਨਾ ਕਹੇਂ।
ਂਂਂਅੱਛਾ ਹੈ ਦਿਲ ਕੇ ਪਾਸ ਰਹੇ ਪਾਸਵਾਨੇ ਅਕਲ
ਲੇਕਿਨ ਕਭੀ ਕਭੀ ਇਸੇ ਤਨਹਾ ਭੀ ਛੋੜ ਦੇ।
ਂਂਰੱਦੀ ਕੇ ਭਾਓ ਵੇਚਨੇ ਨਿਕਲੇ ਜਿਸੇ ਲੋਗ
ਯੇਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੋਈ ਪੜ•ਾ ਹੂਆ ਅਖ਼ਬਾਰ ਤੋ ਨਹੀਂ।
ਂਂਂਲੋਗ ਐਸੇ ਭੀ ਜੀਤੇ ਹੈਂ ਇਸ ਬਸਤੀ ਮੇ
ਜੈਸੇ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਮੇ ਕੋਈ ਰਸਮ ਨਿਭਾ ਲੀ ਜਾਏ।
ਂਂਂਆਪ ਭੀ ਕਿਆ ਪੂਛਤੇ ਹੈਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਾ ਰਾਸਤਾ
ਬੱਸ ਉਧਰ ਮੱਤ ਜਾਈਏ ਭਾਗੇ ਜਿਧਰ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਲੋਗ।
ਂਂਂਕਭੀ ਭੂਲ ਕਰ ਭੀ ਨਾ ਕਰੋ ਕਿਸੀ ਸੇ ਸਲੂਕ ਐਸਾ
ਕਿ ਜੋ ਤੁਮਹਾਰੇ ਸਾਥ ਕਰਤਾ ਤੁਮਹੇਂ ਨਾਗੁਵਾਰ ਹੋਤਾ।
ਂਂਂਯੇ ਅਲੱਗ ਬਾਤ ਹੈ ਕਿ ਤਰਮੀਲ ਨਾ ਹੋਨੇ ਪਾਏ
ਬਰਨਾ ਹਰ ਜ਼ਿਹਨ ਮੇ ਇੱਕ ਤਾਜਮਹਿਲ ਰਹਿਤਾ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਕਿਸੀ ਕੇ ਏਕ ਆਂਸੂ ਪਰ ਹਜਾਰੋਂ ਦਿਲ ਤੜਪਤੇ ਹੈਂ
ਕਿਸੀ ਕਾ ਉਮਰ ਭਰ ਰੋਨਾ ਯੂੰ ਹੀ ਬੇਕਾਰ ਜਾਤਾ ਹੈ।
ਂਂਂਜੋ ਰਖਤੇ ਹੈਂ ਔਰੋਂ ਕੇ ਲੀਏ ਪਿਆਰ ਕਾ ਜ਼ਜ਼ਬਾ
ਵੋਹ ਲੋਗ ਕਭੀ ਟੂਟ ਕਰ ਬਿਖ਼ਰਾ ਨਹੀ ਕਰਤੇ।
ਂਂਂਕੌਨ ਹੋਤਾ ਹੈ ਕਿਸੀ ਕੇ ਬੁਰੇ ਵਕਤ ਮੇ ਸ਼ਰੀਕ
ਦੇਖਤੇ ਨਹੀਂ ਮਰਤੇ ਵਕਤ ਅਪਨੀ ਹੀ ਆਂਖ ਬਦਲ ਜਾਤੀ ਹੈ।
ਂਂਂਂਦੁਨੀਆਂ ਕਾ ਇਤਬਾਰ ਕਰੇਂ ਭੀ ਤੋ ਕਿਆ ਕਰੇਂ
ਦੇਖਤੇ ਨਹੀਂ ਮਰਤੇ ਵਕਤ ਅਪਨੀ ਹੀ ਆਂਖ ਬਦਲ ਜਾਤੀ ਹੈ।
ਕਿਤਨੇ ਦਿਨੋ ਕੇ ਪਿਆਸੇ ਹੋਂਗੇ ਯਾਰੋ ਸੋਚੋ ਤੋ
ਸ਼ਬਨਮ ਕਾ ਕਤਰਾ ਭੀ ਜਿਨਕੋ ਦਰਿਆ ਲਗਤਾ ਹੈ।
ਂਂਂਯੇਹ ਸੱਚ ਹੈ ਸ਼ਾਇਸ਼ਤੀ ਇਲਮ ਕੀ ਜਾਨ ਹੈ
ਫੂਲ ਖਿਲਤੇ ਹੈਂ ਤੋ ਆਵਾਜ਼ ਕਹਾਂ ਹੋਤੀ ਹੈ।
ਂਂਂਪਹਿਲੇ ਫੁਟਪਾਥ ਕੀ ਹਰ ਲਾਸ਼ ਉਠਾ ਲੀ ਜਾਏ
ਫਿਰ ਜਹਾਂ ਸੇ ਕੋਈ ਬਾਰਾਤ ਨਿਕਾਲੀ ਜਾਏ।
ਂਂਂਜ਼ਿੰਦਗੀ ਫਿਰ ਕਭੀ ਬੀਮਾਰ ਨਹੀ ਪੜ ਸਕਤੀ
ਸ਼ਰਤ ਯੇਹ ਹੈ ਕਿ ਗੇਂਦ ਸਲੀਕੇ ਸੇ ਉਛਾਲੀ ਜਾਏ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ ਂਂਂਂਂਂ ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
Converted from Satluj

kash rab huda

ਕਾਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਕੋਈ ਰੱਬ ਅਸਮਾਨ ਉਤੇ ਸਾਰੀ ਸ੍ਰਿਸਟੀ ਜਿਹੜਾ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰਦਾ।
ਥਾਂ ਥਾਂ ਮੰਦਰ ਬਨਾਵਣ ਵਾਲਿਆਂ 'ਤੇ ਡੰਡਾ ਫੇਰਦਾ ਅਤੇ ਛਿਤਰੌਲ ਕਰਦਾ।
ਲਾਉਣ ਦਿੰਦਾ ਨਾ ਉੱੋਚੀ ਸਪੀਕਰਾਂ ਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਭਾਈਆਂ ਨੂੰ ਬੋਲ ਕੁਬੋਲ ਕਰਦਾ।
ਸੱਚੀਂ ਮੁੱਚੀਂ ਜੇ ਹੁੰਦਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਤਾਂ ਇੱਥੇ ਲੋਟੂ ਨਾ ਕੋਈ ਕਲੋਲ ਕਰਦਾ ।

ਵਿਚਾਰ ਪਰਵਾਹ ਕਹੋ

cccccc
ਵੈਰਾਗ ਅਤੇ ਤਿਆਗ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਵਿਚਾਰ ਪਰਵਾਹ ਕਹੋ
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
0ਅਸਲੀ ਸੁੱਖ
0ਸੱਚਮੁੱਚ ਸੁੱਖ ਦੀ ਲਾਲਸਾ ਆਤਮਾ (ਮਨ)ਦੀ ਤਰੰਗ ਦੀ ਕੋਹ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਦੰਦੀਆਂ ਚਿੜਾਉਂਦੀ ਅਰਥੀ ਦੇ ਨਾਲ ਤੁਰੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
0ਤੁਹਾਡਾ ਸੁੱਖ ਤੁਹਾਡਾ ਬੇਨਕਾਬ ਦੁੱਖ ਹੀ ਤਾਂ ਹੈ।
0ਜਿਸ ਬੰਸਰੀ ਰਾਹੀਂ ਤੁਹਾਡੀ ਆਤਮਾ(ਮਨ)ਨੂੰ ਠੰਡ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਇਹ ਉਹੀ ਕਾਠ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਚਾਕੂ ਨਾਲ ਪੋਲਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਵਿਚਾਰ ਪ੍ਰਵਾਹ
0000
0ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਸੱਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਰੋਟੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਉਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਰੋਟੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ , ਉਸ ਤੋਂ ਪਿਛੋਂ ਪਿਆਰ ਫਲਸਫਾ ਤੇ ਗਿਆਨ ।
0 ਪਿਆਰ ਇੱਕ ਚੁੱਪ, ਸ਼ਾਂਤ ਅਤੇ ਕੂਲਾ ਜਿਹਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੈ ।
0ਗਿਆਨ ਖੁਦ ਆਪਣੀ ਢਾਲ ਹੈ ਅਤੇ ਪ੍ਰੇਮ ਉਸਦੀ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਬਾਂਹ ।
0 ਜੋ ਵਸਤ ਅੱਜ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸੁਖ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਇਹ ਉਹੀ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਕਦੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੁਖੀ ਕੀਤਾ ਸੀ ।
0ਦੁੱਖ ਅਤੇ ਸੁੱਖ ਂਿÂਕੱਠੇ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਜਦ ਕਿ ਇੱਕ ਤੁਹਾਡੇ ਅੰਗ ਸੰਗ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਜਾ ਬਿਸਤਰੇ ਵਿੱਚ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੇ।

0 ਜਿਹੜੇ ਖੂਹ ਵਿਚੋਂ ਹਾਸਾ ਉਪਜਦਾ ਹੈ ਇਹ ਬਹੁਤੀ ਵਾਰੀ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਹੀ ਭਰਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।
0ਝੂਠ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕਮਜ਼ੋਰ ਆਦਮੀ ਬੋਲਦੇ ਹਨ।
0ਆਪਣੇ ਸਵੈ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਰੱਬ ਅੱਗੇ ਕੀਤੀ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਵਿਅੱਰਥ ਹੈ।
0ਸੱਚ ਦੀ ਆਪਣੀ ਹੀ ਤਾਕਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
0 ਸੱਚ ਬੋਲਣ ਦਾ ਸੱਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਫਾਇਦਾ ਕਿ ਇਹ ਬੋਲ ਕੇ ਯਾਦ ਨਹੀ ਰੱਖਣਾ ਪੈਂਦਾ ।
0ਜਿਸ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਨੂੰ ਪਨਾਹ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਉੱਥੇ ਮਿਤਰਤਾ ਦਾ ਵਾਸਾ ਨਹੀ ਹੁੰਦਾ ।
0ਚੰਗੇ ਮੁਰਸ਼ਦ ਬਨਣ ਲਈ ਚੰਗੇ ਮੁਰਸ਼ਦ ਬਨਣ ਲਈ ਚੰਗੇ ਮੁਰੀਦ ਹੋਣਾ ਵੀ ਜਰੂਰੀ ਹੈ।
0ਮੈਂ ਰੱਬ ਤੋਂ ਨਹੀ ਡਰਦਾ ਪਰ Àਸਤੋਂ ਬਹੁਤ ਡਰਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਰੱਬ ਤੋਂ ਡਰਦਾ ਹੈ ।
0ਕੁਝ ਸ਼ੇਅਰ
ਂਂਂਂਂ
*ਤੰਗੀ ਚ ਸਬਰ ਕਰ ਦਿਲ ਮੁੱਠੀ ਮਿਚੀ ਰਹਿਣ ਦੇਹ , ਰਹਿੰਦਾ ਕੱਖ ਪੱਲੇ , ਪੱਲਾ ਪਸਾਰਿਆਂ ਤੋਂ ।
*ਇਸ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀ ਹੈ , ਇਹ ਸਭ ਮੌਸਮ ਦਾ ਸਦਕਾ ਹੈ , ਜੇਕਰ ਮੇਰੇ ਗ਼ਮਲੇ ਦੇ ਫੁੱਲ ਤੈਨੂੰ ਬੜੇ ਪਿਆਰੇ ਲੱਗੇ(ਭੂਸ਼ਨ)।
*ਝਾਂਜਰਾਂ ਦੇ ਬੋਲ ਸੁਣਕੇ ਛੜਾ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਪਾਠ ਦੀ ਪੌੜੀ (ਲੋਕ ਗੀਤ)
*ਬਾਬਾ ਗੋਰੀਆਂ ਰੰਨਾ ਦਾ ਸ਼ੌਂਕੀ ਸਤਿਸੰਗ ਲਾਈ ਰੱਖਦਾ ( ਲੋਕ ਗੀਤ)
*ਆਹ ਲੈ ਚੱਕ ਮਿਤਰਾ ਬਾਕਾਂ ਮੇਚ ਨਾ ਆਈਆਂ ।
+ਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ
+ਯੇਹ ਕੈਸਾ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ, ਯੇਹ ਕੈਸੇ ਲੋਗ ਹੈਂ
ਕੋਈ ਰੁਕਤਾ ਨਹੀ ਹਾਦਸਾ ਦੇਖ ਕਰ।
* ਉਠ ਗਈ ਯੂੰ ਜ਼ਮਾਨੇ ਸੇ ਵਫ਼ਾ ਕਭੀ ਗੋਆ ਕਿਸੀ ਮੇ ਥੀ ਹੀ ਨਹੀ।
*ਉਮਰ ਬੀਤ ਜਾਤੀ ਹੈ ਏਕ ਘਰ ਬਨਾਤੇ
ਤੁਮੇ ਖ਼ੌਫ਼ ਨਹੀ ਆਤਾ ਹੈ ਬਸਤੀਆਂ ਜਲਾਤੇ ?
*ਖਾਹਿਸ਼ੇਂ ਕੱਦ ਸੇ ਜਬ ਬੜੀ ਹੋਂਗੀ।
ਨਿੱਤ ਨਈ ਮੁਸ਼ਕਿਲੇਂ ਖੜ•ੀ ਹੋਂਗੀ।
*ਵੋਹ ਦਿਨ ਹਵਾ ਹੂਏ ਜਬ ਪਸੀਨਾ ਗੁਲਾਬ ਥਾ
ਅਬ ਤੋ ਇਤਰ ਭੀ ਲਾਏਂ ਤੋ ਖੁਸ਼ਬੂ ਨਹੀ ਆਤੀ।
*ਏਕ ਮੁੱਦਤ ਸੇ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਭੀ ਆਈ ਨਾ ਹਮੇ
ਔਰ ਹਮ ਭੂਲ ਗਏ ਹੋਂ ਤੁਝੇ ਐਸਾ ਭੀ ਨਹੀਂ।
*ਵਿਛੜਾ ਕੁਛ ਇਸ ਅਦਾ ਸੇ ਕਿ ਰੁੱਤ ਹੀ ਬਦਲ ਗਈ
ਇੱਕ ਸ਼ਖਸ਼ ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੋ ਵੀਰਾਨ ਕਰ ਗਿਆ।
*ਰਾਤ ਕੇ ਸੰਨਾਟੇ ਮੇ ਹਮ ਨੇ ਕਿਆ ਕਿਆ ਧੋਖੇ ਖਾਏ ਹੈਂ
ਅਪਨਾ ਹੀ ਜਬ ਦਿਲ ਧੜਕਾ ਤੋ ਮੈਂ ਤੋ ਮੈਂ ਸਮਝਾ ਵੋਹ ਆਏ ਹੈਂ।
*ਹਰ ਸ਼ਖਸ਼ ਪੁਰਮਿਜ਼ਾਜ਼ ਹਰ ਸ਼ਖਸ਼ ਪੁਰਖ਼ਲੂਸ ?
ਆਤੀ ਹੈ ਅਪਨੀ ਸਾਦਾਦਿਲੀ ਪਰ ਹੰਸੀ ਬਹੁਤ ।
*ਕੁਛ ਰੋਜ ਯੇਹ ਭੀ ਰੰਗ ਰਹਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਾ
ਆਂਖ ਉਠ ਗਈ ਜਿਧਰ ਬਸ ਉਧਰ ਦੇਖਤੇ ਰਹੇ ।
<ਕਹੋ ਨਾਖ਼ੁਦਾ ਸੇ ਕਿ ਲੰਗਰ ਉੁਠਾ ਲੇ
ਹਮੇ ਆਜ ਤੂਫਾਂ ਕੀ ਜਿਦ ਦੇਖਨੀ ਹੈ।
*ਯੂੰ ਮੁਸਕਰਾਏ ਜਾਨ ਸੀ ਕਲੀਉਂ ਮੇ ਪੜ ਗਈ
ਯੂੰ ਲਬ ਕੁਸ਼ਾ ਹੂਏ ਕਿ ਗੁਲਸਿਤਾਂ ਬਨਾ ਦੀਆ।ਕਹੋ

Converted from Satluj

ਕਿੰਨੀ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਈ
ਕਿੰਨੀ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਆਪਣੀ ਸੁਰਮਈ ਸ਼ਾਮ ਲਿਖ।
ਤਨਹਾਈ ਵਿੱਚ ਗ਼ਮਾ ਦਾ ਕਿੰਨਾ ਹੈ ਲਸ਼ਕਰ ਲਾਮ ਲਿਖ।
ਕੇਹੀ ਚੰਦਰੀ ਵਾਅ ਹੈ ਸਾਰੇ ਚਮਨ ਵਿੱਚ ਵਗ ਗਈ
ਕਿੰਜ ਮਸੀਤਾਂ ਉਜੜੀਆਂ ਦੇ ਗਾਲ•ੜ ਬਣੇ ਅਮਾਮ ਲਿਖ।
ਕੀ ਅਜੇ ਵੀ ਓਸਦੇ ਲਬ 'ਤੇ ਹੈ ਆਉਂਦਾ ਮੇਰਾ ਨਾਮ
ਕੀ ਜ਼ਿਕਰ ਮੇਰਾ ਉਹਨੂੰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਬੇਆਰਾਮ ਲਿਖ।
ਪਹਿਲਾਂ ਜਿਹੀ ਰੌਣਕ ਨਹੀ ਹੁਣ ਮੈਅਕਦੇ ਦੇ ਦੁਆਰ 'ਤੇ
ਸੱਭ ਮੈਅਕਸ਼ਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਨੇ ਤਿੜਕੇ ਉਦਾਸ ਜਾਮ ਲਿਖ।
ਸੁਣਿਐ ਕਿ ਹੁਣ ਤਾਂ ਹਰ ਘਰੇ ਹਰ ਜੀ ਸਿਆਸਤ ਖੇਡਦੈ
ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਚੁਸਤ ਹੋ ਗਏ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਹੁਣ ਅਵਾਮ ਲਿਖ।
ਬਣ ਗਏ ਨੇ ਸੁਰਖੀਆਂ ਸੱਭ ਧੜਕਦੇ ਦਿਲਾਂ ਦੀਆਂ
ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਭੇਜੇ ਗੀਤ ਸਨ ਯਾਰਾ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਲਿਖ।
ਜਿਸਦੀ ਛਾਵੇਂ ਬੈਠ ਕੇ ਪਾਈ ਸੀ ਬਾਤ ਪਿਆਰ ਦੀ
ਉਸ ਮਿਤਰ ਗੁਲਮੋਹਰ ਨੂੰ ਅੱਜ ਫਿਰ ਤੋਂ ਮੇਰਾ ਸਲਾਮ ਲਿਖ।
ਢਿੱਲੋਂ ਪੜ•ਨ ਸਾਰ ਹੀ ਜੋ ਉਤਰ ਜਾਏ ਦਿਲ ਅੰਦਰ

ਬੰਦਾ ਹੀ ਬੱਸ

ਬੰਦਾ ਹੀ ਬੱਸ
ਬੰਦਾ ਹੀ ਬੱਸ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਬੰਦਾ ਬੱਸ ਚਲਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਬੰਦਾ ਹੀ ਟਿਕਟਾਂ ਕਟਦਾ ਹੈ, ਬੰਦਾ ਹੀ ਟਿਕਟ ਕਟਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਬੰਦਾ ਹੀ ਰੱਬ ਬਣਾ ਕੇ ਫਿਰ ਉਸ ਤਾਈਂ ਆਪ ਧਿਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਹਰ ਚੀਜ ਬਣੀ ਹੈ ਬੰਦੇ ਤੋਂ ਹਰ ਚੀਜ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ ਬੰਦਾ।
ਬੰਦਾ ਹੀ ਆਪੇ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਆਪਣੇ ਗਲ ਦੇ ਵਿੱਚ ਫੰਦਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਲੇਟ ਲਤੀਫ
ਅਕਸਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਨੇ ਪਛੜ ਜਾਂਦੇ ਜਿਹੜੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਲੇਟ ਲਤੀਫ਼ ਪਿਆਰੇ।
ਖੁਦ Àੁੱਤੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕਾਠੀ ਪੁਆ ਲੈਂਦੇ ਨੇ ਉਹ ਲੋੜੋਂ ਜੋ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਸ਼ਰੀਫ ਪਿਆਰੇ ।
ਕਰ ਰਿਹਾ ਉਹ ਅਸਲ ਖ਼ੁਦਕੁਸ਼ੀ ਹੁੰਦਾ ਕਰਦਾ ਆਪਣੀ ਆਪ ਜੋ ਤਰੀਫ ਪਿਆਰੇ।
ਬਿਨਾ ਰੀੜ• ਦੀ ਹੱਡੀ ਖ਼ੁਸ਼ਾਮਦੀ ਹੀ ਆਪਣੇ ਮਹਿਕਮੇ ਦੇ ਬਣਦੇ ਨੇ ਚੀਫ ਪਿਆਰੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਖੰਡ ਦੇ ਖੇਡਣੇ
ਮੀਆਂ ਬੀਵੀ ਦਾ ਇੱਥੇ ਨਾ ਮੇਲ ਕੋਈ ਥਿਆਏ ਨੇ ਖੰਡ ਖੇਡਣੇ ਮੂਰਿਆਂ ਨੂੰ।
ਕਿਵੇਂ ਭੇਤ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦਾ ਪਾਉਣਗੇ ਉਹ ਜਿਹੜੇ ਅੱਧਾ ਹੀ ਦਸਦੇ ਪੂਰਿਆਂਨੂੰ।
ਮਕਸਦ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਕੁਝ ਪਤਾ ਹੈ ਨਾ ਇੱਥੇ ਵਿਹਲੜਾਂ ਤੇ ਖਾਣਸੂਰਿਆਂ ਨੂੰ।
ਮਿਹਨਤਕਸ਼ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਨਾ ਮਿਲੇ ਰੋਟੀ ਬਿਸਕੁਟ ਪਾਉਂਦੇ ਨੇ ਸੇਠ ਕਤੂਰਿਆਂ ਨੂੰ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਵਿਹਲੜ ਮਿਰਜ਼ੇ
ਕਿਹੜੇ ਯਾਰ ਦਾ ਪੀਤਾ ਹੈ ਦੁੱਧ ਕੱਚਾ ਲੱਗੀ ਮਛਲੀ ਤੇ ਦਿਸੇ ਝੱਗ ਅੜੀਏ ।
ਰਹੀਂ ਬਚ ਕੇ ਤੂੰ ਹਵਸ ਦੇ ਭੁੱਖਿਆਂ ਤੋਂ ਫਿਰਦੇ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਨੇ ਠੱਗ ਅੜੀਏ ।
ਕੈਲਾਂ ਕੱਚੀਆਂ ਦੀਆਂ ਰੁਲਣ ਚੁੰਨੀਆਂ,ੇ ਰੁਲਦੀ ਹੈ ਸ਼ਰੀਫਾਂ ਦੀ ਪੱਗ ਅੜੀਏ।
ਝਾਂਸੀ ਬਣ ਸਿੱਖ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਰਨਾ ਵਿਹਲੜ ਮਿਰਜ਼ਿਆਂ ਪਿਛੇ ਨਾ ਲੱਗ ਅੜੀਏ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਸਾਧਾਂ ਦੇ ਬੋਤੇ
ਕਿਸ ਕਿਸ ਨੂੰ ਖੋਲ• ਵਿਸਥਾਰ ਦਸੀਏ ਅਸੀਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਜਾਂਦੇ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਇਸ ਨਿਰਾਥਕ ਦੌੜ ਦੇ ਵਿੱਚ ਨਿੱਤ ਸੁਪਨੇ ਦਰਜਨਾਂ ਮਰ ਜਾਂਦੇ ।
ਸਿਆਸਤਦਾਨ ਨੇ ਹਾਰ ਕੇ ਜਿੱਤ ਜਾਂਦੇ ਅਸੀਂ ਜਿੱਤ ਕੇ ਵੀ ਰੋਜ ਹਾਂ ਹਰ ਜਾਂਦੇ ।

ਸਾਡੇ ਜ਼ਜ਼ਬੇ ਤੂਤ ਦੀ ਲਗਰ ਵਰਗੇ ਵਿਹਲੜ ਸਾਧਾਂ ਦੇ ਹੀ ਬੋਤੇ ਨੇ ਚਰ ਜਾਂਦੇ ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਮਿਰਜ਼ਾ ਗ਼ਾਲਿਬ
ਤੇਰੇ ਵਾਅਦੇ ਪੇ ਜੀਏ ਹਮ ਤੋ ਯੇਹ ਜਾਨ ਝੂਠ ਜਾਨਾ
ਕਿ ਖੁਸ਼ੀ ਸੇ ਮਰ ਨਾ ਜਾਤੇ ਅਗਰ ਏਤਬਾਰ ਹੋਤਾ।
ਂਂਂਂ
ਥੀ ਖਬਰ ਗਰਮ ਕਿ ਗ਼ਾਲਿਬ ਕੇ ਉੜੇਂਗੇ ਪੁਰਜੇ
ਦੇਖਨੇ ਹਮ ਭੀ ਗਏ ਥੇ ਪਰ ਤਮਾਸ਼ਾ ਨਾ ਹੂਆ ।
ਤੇਰੇ ਵਾਅਦੇ ਪੇ ਜੀਏ ਹਮ ਤੋ ਯੇ ਜਾਨ ਝੂਠ ਜਾਨਾ
ਕਿ ਖੁਸ਼ੀ ਸੇ ਮਰ ਨਾ ਜਾਤੇ ਅਗਰ ਏਤਬਾਰ ਹੋਤਾ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਪੂਛਤੇ ਹੈਂ ਵੋਹ ਕਿ ਗ਼ਾਲਿਬ ਕੌਨ ਹੈ
ਕੋਈ ਬਤਲਾਓ ਕਿ ਹਮ ਬਤਲਾਏਂ ਕਿਆ ।
ਂਂਂਂਂਂਇਸ਼ਕ ਨੇ ਗ਼ਾਲਿਬ ਨਿਕੰਮਾ ਕਰ ਦੀਆ
ਵਰਨਾ ਹਮ ਭੀ ਆਦਮੀ ਥੇ ਕਾਮ ਕੇ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਇਸ਼ਕ ਕੋ ਦਿਲ ਮੇ ਜਗ•ਾ ਦੋ ਗ਼ਾਲਿਬ
ਇਲਮ ਸੇ ਸ਼ਾਇਰੀ ਨਹੀ ਆਤੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਮੁਹੱਬਤ ਮੇ ਨਹੀ ਹੈ ਫ਼ਰਕ ਜੀਨੇ ਔਰ ਮਰਨੇ ਕਾ
ਉਸੀ ਕੋ ਦੇਖ ਕਰ ਜੀਤੇ ਹੈਂ ਜਿਸ ਕਾਫ਼ਿਰ ਪੇ ਦਮ ਨਿਕਲੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ
ਜ਼ਮਾਨੇ ਮੇ ਇਤਨਾ ਤੋ ਹੱਕ ਹੋ ਹਮ ਕੇ
ਅਗਰ ਸ਼ਕਾਇਤ ਹੋ ਤੋ ਸ਼ਕਾਇਤ ਕਰਲੇਂ ।
ਂਂਂਂ
ਅਬ ਅਪਨਾ ਅਖ਼ਤਿਆਰ ਹੈ ਚਾਹੇ ਜਹਾਂ ਚਲੇਂ
ਰਹਿਬਰ ਸੇ ਅਪਨੀ ਰਾਹ ਜੁਦਾ ਕਰ ਚੁਕੇ ਹੈਂ ਹਮ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਚੁਰਾ ਕੇ ਦਿਲ ਨਜ਼ਰ ਭੀ ਚੁਰਾਈ ਜਾਤੀ ਹੈ
ਕਦਮ ਕਦਮ ਪੇ ਵਫ਼ਾ ਆਜ਼ਮਾਈ ਜਾਤੀ ਹੈ।
ਂਂਂਂ
ਉਠ ਗਿਆ ਵਹਿਸ਼ੀ ਲਗਾਕੇ ਕਹਿਕਹਾ
ਦੇਰ ਤਕ ਮਹਿਫਿਲ ਮੇ ਸੰਨਾਟਾ ਰਹਾ।
ਂਂਂ
ਯੇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਹੈ ਜਹਾਂ ਕਫ਼ਨ ਕੇ ਤਾਰ ਭੀ ਛੀਨ ਲੇਤੇ ਹੈਂ
ਮੁਸਾਫਿਰ ਥਕ ਕੇ ਸੋਏ ਹੈਂ ਮਜ਼ਾਰੋ ਜਾਗਤੇ ਰਹਿਨਾ।
ਂਂਂ
ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਕੀ ਬਾਤ ਤੋ ਇਤਨੀ ਹੈ ਸ਼ੇਖ ਜੀ
ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਸੇ ਆਪ ਭੀ ਇਨਸਾਨ ਬਣ ਗਏ।
ਮੌਤ ਹੀ ਇਨਸਾਨ ਕੀ ਦੁਸ਼ਮਨ ਨਹੀ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਭੀ ਜਾਨ ਲੇਕਰ ਜਾਏਗੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਮੌਤ ਅਗਰ ਆਸਾਨ ਨਹੀ ਤੋ ਜੀਨਾ ਭੀ ਆਸਾਨ ਨਹੀ
ਮੌਤ ਕੋ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਜਾਨਨੇ ਵਾਲੇ ਜੀਨਾ ਮੌਤ ਸੇ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਆ ਤੁਝੇ ਕਾਤਿਲ ਕੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰਦੂੰ
ਮੁਝ ਸੇ ਅਬ ਖੂਨ ਏ ਤਮੰਨਾ ਦੇਖਾ ਨਹੀ ਜਾਤਾ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਕ ਆਂਸੂਆਂ ਕਾ ਜਾਮ ਥਾ
ਪੀ ਗਏ ਗਏ ਕੁਛ ਔਰ ਛਲਕਾ ਗਏ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਮੌਤ ਕਿਆ ਹੈ ਜ਼ਮਾਨੇ ਕੋ ਸਮਝਾਊਂ ਕਿਆ
ਇਕ ਮੁਸਾਫਿਰ ਥਾ ਰਾਸਤੇ ਮੇ ਰਾਸਤੇ ਮੇ ਨੀਂਦ ਆ ਗਈ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਕ ਹਾਦਸਾ ਹੈ ਔਰ ਐਸਾ ਹਾਦਸਾ
ਮੌਤ ਸੇ ਖਤਮ ਜਿਸਕਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਹੋਤਾ ਨਹੀ।
ਂਂਂਂਂ
ਰਾਜ਼ ਏ ਹਸਤੀ ਰਾਜ਼ ਹੈ ਜਬ ਤਕ ਕੋਈ ਮਹਿਰਮ ਨਾ ਹੋ
ਖੁਲ ਗਿਆ ਜਿਸ ਦਮ ਤੋ ਮਹਿਰਮ ਕੇ ਸਿਵਾ ਕੁਝ ਭੀ ਨਹੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਨਸਾਨ ਕੀ ਆਨੰਦ ਮੁਰਗੇ ਖ਼ੁਸ਼ਨਬਾ
ਸ਼ਾਖ ਪੇ ਬੈਠਾ ਕੋਈ ਦਮ ਚਹਿਚਹਾਇਆ ਉੜ ਗਿਆ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ ਮੈਅਕਦੇ ਕਾ ਸ਼ੋਰ
ਕੁਛ ਸਮਝ ਆਇਆ ਕੁਛ ਨਹੀ ਆਇਆ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਮਸ਼ਵਰਾ ਮੁਫ਼ਤ ਮੇ ਮਿਲਤਾ ਹੈ ਤੋ ਇਨਕਾਰ ਨਾ ਕਰ
ਵਰਨਾ ਇਸਕੀ ਭੀ ਜਹਾਂ ਫੀਸ ਹੂਆ ਕਰਤੀ ਹੈ।

ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਜ਼ਮਾਨੇ ਭਰ ਕੇ ਗ਼ਮ ਯਾ ਇਕ ਤੇਰਾ ਗ਼ਮ
ਯੇ ਗ਼ਮ ਹੋਗਾ ਤੋ ਕਿਤਨੇ ਗ਼ਮ ਨਾ ਹੋਂਗੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਦਿਲ ਕੇ ਫਫੋਲੇ ਜਲ ਉਠੇ ਸੀਨੇ ਕੀ ਆਗ ਸੇ
ਇਸ ਘਰ ਕੋ ਆਗ ਲਗ ਗਈ ਘਰ ਕੇ ਚਿਰਾਗ ਸੇ।
ਂਂਂਂਂਂਗੁਲਸ਼ਨ ਪ੍ਰਸਤ ਹੂੰ ਮੁਝੇ ਗੁਲ ਹੀ ਨਹੀ ਅਜ਼ੀਜ਼
ਕਾਟੋਂ ਸੇ ਭੀ ਨਿਬਾਹ ਕੀਏ ਜਾ ਰਹਾ ਹੂੰ ਮੈਂ।
ਂਂਂਡੂਬ ਜਾਨਾ ਕੋਈ ਬਾਤ ਨਹੀ, ਸ਼ਰਮ ਕੀ ਬਾਤ ਹੈ
ਤੂਫਾਨ ਸੇ ਡਰ ਜਾਨਾ।
ਂਂਂਕਿਉਂ ਹਿਜਰ ਕੇ ਸ਼ਿਕਵੇ ਕਰਤਾ ਹੈ ਕਿਉਂ ਦਰਦ ਕੇ ਰੋਨੇ ਰੋਤਾ ਹੈ
ਜਬ ਇਸ਼ਕ ਕੀਆ ਤੋ ਸਬਰ ਭੀ ਕਰ ਇਸ ਮੇ ਯਹੀ ਕੁਛ ਹੋਤਾ ਹੈ।
ਂਂਂਲਾਖ ਸੀਨੇ ਸੇ ਲਗਾਇਆ ਦਿਲ ਨਾ ਅਪਨਾ ਹੋ ਸਕਾ
ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਤੂਨੇ ਦੇਖਾ ਦਿਲ ਤੁਮਹਾਰਾ ਹੋ ਗਿਆ।
ਂਂਂਂਂਂਨਾ ਕਰ ਸ਼ਿਕਵਾ ਮੁਹੱਬਤ ਕੇ ਦਰਦ ਕਾ ਐ ਦਿਲ
ਇਹ ਦਰਦ ਤੇਰਾ ਹਮਦਰਦ ਭੀ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਹਮ ਸੇ ਤਕਲੀਫ ਕਿਸੀ ਕੀ ਨਹੀ ਦੇਖੀ ਜਾਤੀ
ਗੈਰ ਕਾ ਦਿਲ ਭੀ ਟੂਟਾ ਤੋ ਹਮਾਰਾ ਟੂਟਾ।
ਂਂਂਂਂ
ਹਾਏ ਮੈਨੇ ਕੀ ਤੌਬਾ ਵੋਹ ਭੀ ਕਿਸ ਜ਼ਮਾਨੇ ਮੇ
ਚਾਰ ਦਿਨ ਹੀ ਬਾਕੀ ਥੇ ਜਬ ਬਹਾਰ ਆਨੇ ਮੇ।
ਸਿਰਫ ਏਕ ਵਾਰ ਉਸਨੇ ਦਿਲ ਕਾ ਹਾਲ ਪੂਛਾ ਥਾ
ਉਮਰ ਕਟ ਗਈ ਅਪਨੀ ਹਾਲ ਏ ਦਿਲ ਸੁਨਾਨੇ ਮੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਆਜ ਉਸਕੀ ਮਹਿਫਿਲ ਮੇ ਜ਼ਿਕਰ ਥਾ ਵਫ਼ਾਉਂ ਕਾ
ਹਮ ਹੀ ਬਾਵਫ਼ਾ ਨਿਕਲੇ ਬੇਵਫ਼ਾ ਜ਼ਮਾਨੇ ਮੇ।
ਅਪਨੇ ਦਿਲ ਕਾ ਆਈਨਾ ਯੇ ਰੱਖਨਾ ਇਹਤਆਤ ਸੇ
ਵਰਨਾ ਟੂਟ ਜਾਏਗਾ ਹਰ ਜਗ•ਾ ਦਿਖਾਨੇ ਮੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਤੇਰਾ ਮਿਲਨਾ ਖੁਸ਼ੀ ਕੀ ਬਾਤ ਸਹੀ
ਤੁਝ ਸੇ ਮਿਲ ਕਰ ਉਦਾਸ ਰਹਿਤਾ ਹੂੰ
ਂਂਂਂਤੁਮ ਕਹਾਂ , ਵਸਲ ਕਹਾਂ, ਵਸਲ ਕੇ ਅਰਮਾਨ ਕਹਾਂ
ਦਿਲ ਕੇ ਬਹਿਲਾਨੇ ਕੋ ਇਕ ਬਾਤ ਬਨਾ ਰੱਖੀ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਵੋਹ ਖੜ•ੇ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ ਮੇਰੀ ਲਾਸ਼ ਪਰ
ਹਮ ਤੋ ਸੁਨਤੇ ਥੇ ਕਿ ਨੀਂਦ ਆਤੀ ਨਹੀਸ
ਂਂਂਂਨਾ ਜਾਨੇ ਯੇਹ ਕੌਨਸੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਹੈ ਮੁਹੱਬਤ ਕੀ
ਤੁਮ ਦੇਖ ਕਰ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਿਆ ਹੂੰ ਮੈਂ।
ਂਂਂਂਂਵਫ਼ਾ ਕੇ ਨਾਮ ਪਰ ਤੁਮ ਕਿਉਂ ਸੰਭਲ ਕਰ ਬੈਠ ਗਏ
ਤਮਹਾਰੀ ਬਾਤ ਨਹੀ ਬਾਤ ਹੈ ਜ਼ਮਾਨੇ ਕੀ।
ਂਂਦੋ ਘੜੀ ਦਿਲ ਕੇ ਬਹਿਲਾਨੇ ਕਾ ਸਹਾਰਾ ਭੀ ਗਿਆ
ਲੀਜੀਏ ਆਜ ਤਸੱਵਰ ਮੇ ਭੀ ਤਨਹਾਈ ਹੈ।
ਕਿਆ ਕਿਸੀ ਬਾਤ ਪੇ ਕਾਇਮ ਨਾ ਰਹੋਗੇ ਯਾਰੋ ?
ਯੂੰ ਹੀ ਬਦਲਤੇ ਰਹੋਗੇ ਹਸੀਨੋ ਕੇ ਬਹਾਨੋ ਕੀ ਤਰਹ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਯੇਹ ਕਿਸਕੀ ਯਾਦ ਹੈ ਜੋ ਵਾਰ ਵਾਰ ਆਤੀ ਹੈ
ਯੇਹ ਕਿਸਕਾ ਜ਼ਿਕਰ ਹੈ ਜੋ ਦਿਲ ਨੇ ਵਾਰ ਵਾਰ ਕੀਆ ?
ਂਂਂਂਂਂਂਯਾਦ ਤੇਰੀ ਦਾਮਨੇ ਦਿਲ ਛੋੜਤੀ ਨਹੀ ਇਕ ਬੇਲ ਹੋ ਲਿਪਟੀ ਕੋਈ
ਜੈਸੇ ਦੀਵਾਰ ਸੇ।
ਗ਼ਰਜ ਕੇ ਕਾਟ ਦੀਏ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੇ ਦਿਨ ਐ ਦੋਸਤ
ਵੋਹ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਮੇ ਹੋਂ ਜਾ ਕਿ ਤੁਝੇ ਭੁਲਾਨੇ ਮੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਯੇਹ ਅਲਗ ਬਾਤ ਹੈ ਕਿ ਤਕਮੀਲ ਨਾ ਹੋਨੇ ਪਾਏ
ਵਰਨਾ ਹਰ ਜ਼ਿਹਨ ਮੇ ਇਕ ਤਾਜ਼ ਮਹਿਲ ਰਹਿਤਾ ਹੈ।

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਕਿੱਥੇ ਕਿੱਥੇ ਲੈ ਗਏ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਖ਼ਿਆਲਾਤ ਆਵਾਰਾ।
ਆਪਣਾ ਆਪਣਾ ਜਾਪਣ ਲੱਗਿਆ ਧਰਤੀ ਅੰਬਰ ਸਾਰਾ।
ਪਤਾ ਨਹੀ ਕਿੰਝ ਲੋਕ ਮੁੱਹਬਤਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡੀਆਂ ਪਾ ਲੈਂਦੇ
ਸਾਨੂੰ ਪੈਰ ਨਹੀਂ ਪੁਟਣ ਦਿੰਦਾ ਇਹ ਮਿੱਟੀ ਤੇ ਇਹ ਗਾਰਾ
ਜੀਅ ਕਰਦੈ ਕਿ ਮੈਂ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਰੌਸ਼ਨ ਕਰ ਜਾਵਾਂ
ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਚਾਨਣ ਦੇ ਸਕਦਾ ਹੈ ਪਰ ਇੱਕ ਟੁੱਟਦਾ ਤਾਰਾ?
ਤੇਰੇ ਬਾਝੋਂ ਸੱਜਣਾ ਅਕਸਰ ਲਗਦੇ ਹਾਂ 'ਕੱਲ ਮੁਕੱਲੇ ਜਿਹੇ
ਭਾਵੇਂ ਚਾਰ ਚੇਫੇਰੇ ਉਂਜ ਤਾਂ ਵਸਦਾ ਹੈ ਇਹ ਜੱਗ ਸਾਰਾ ।
ਕਤਰਾ ਕਤਰਾ ਮੌਤ ਹੰਢਾਉਣੀ ਸਾਡੇ ਹਿੱਸੇ ਕਿਉਂ ਆਈ
ਕਿਸਨੇ ਘੋਲ ਪਿਲਾਇਆ ਹੈ ਸਾਨੂੰ ਸ਼ਰਬਤ ਦੇ ਵਿੱਚ ਪਾਰਾ?
੍ਵਨਫ਼ਰਤ ਦੇ ਨਾਲ ਮੈਲੇ ਹੋ ਗਏ ਮਨ ਦੇ ਜਾਮੇ ਅੱਜ ਧੋਈਏ
ਆਓ ਯਾਰੋ 'ਕਠਾ ਕਰੀਏ ਆਪਾਂ ਇੱਕ ਇੱਕ ਹੰਝੂ ਖਾਰਾ।
ਮਨ ਨਾ ਦੁਖੀ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕਦੇ ਕਰੀਏ, ਮਨ ਹੀ ਰੱਬ ਹੈ ਢਿਲੋਂ
ਮਨ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਹੈ ਨਹੀ ਕਿਤੇ ਕੋਈ ਕੋਈ ਮੰਦਰ ਗੁਰਦਵਾਰਾ।


ਸਮਝਦਾ ਸੀ ਮਹਿਫਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਜੋ ਕਦੇ ਆਪਣਾ ਹੀ ਰਾਜ।
ਹੋ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ ਉਹ ਆਖਿਰ ਲੂਣ ਤੇਲ ਦਾ ਮੁਹਥਾਜ।
ਧੁੱਪ ਤੋਂ ਮਹਿਫ਼ੂਜ ਵੀ ਮੈਂ ਹੋਇਆ ਹਾਂ ਯਾਰੋ ਇਸ ਤਰਾਂ
ਸਰਕਾਰੀ ਗੋਦਾਮ ਦੇ ਵਿੱਚ ਜਿਉਂ ਸੜੇ ਗਿਲਾ ਅਨਾਜ।
ਦਿਨ ਬ ਦਿਨ ਤੇਰੇ ਖਿਆਲ ਮਨ ਵਿੱਚ ਪਸਰਦੇ ਹੀ ਗਏ
ਸ਼ਾਹੂਕਾਰ ਦੀ ਵਹੀ ਵਿੱਚ ਹੈ ਜਿਸਤਰਾਂ ਵਧਦਾ ਵਿਆਜ।
ਮੇਰੇ ਉਦਾਸ ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਜਾਂ ਸਿਫਤ ਕੀਤੀ ਦੋਸਤਾਂ ਨੇ ਤਾਂ
ਮੈਂ ਵੀ ਉਦਾਸੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹੈ ਪਾ ਲਈ ਗੂੜ•ੀ ਲਿਹਾਜ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਰੰਗ ਬਰੰਗੀਆਂ ਪਰਭਾਤਾਂ ਦਾ ਕਰਦੇ ਕਿਆਸ।
ਧੂੰਏਂ ਭਰੀਆਂ ਸ਼ਾਮਾ ਮਿਲੀਆਂ ਉਹ ਵੀ ਉਦਾਸ।
ਕਿੰਜ ਇਕੱਠੇ ਰਹਿ ਲੈਂਦੇ ਦਿਲ ਫਟਿਆਂ ਤੋਂ ਲੋਕ
ਸਾਥੋਂ ਹੱਥ ਚ ਫੜ• ਨਾ ਹੋਵੇ ਤਿੜਕਿਆ ਵਿਆ ਗਲਾਸ।
ਉਹਨਾ ਦੇ ਘਰ ਉਸਰੀਆਂ ਦੀਵਾਰਾਂ ਸਰਹੱਦ ਵਾਂਗ
ਜੋ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ ਵੱਖ ਨਹੀ ਹੁੰਦਾ ਨਹੁੰਆਂ ਨਾਲੋਂ ਮਾਸ।
ਅੱਜ ਵਿਛੋੜਾ ਤੇਰਾ ਸਾਥੋਂ ਇੱਕ ਪਲ ਹੋਏ ਨਾ ਸਹਿ
ਇੱਕ ਦਿਨ ਇਹ ਵੀ ਹਾਲਤ ਦਿਲ ਨੂੰ ਆ ਜਾਣੀ ਏ ਰਾਸ।
ਇਹ ਨਾ ਹੋਵੇ ਵਾਪਸ ਪਰਤੋਂ ਰੋਵਣ ਵਾਲਿਆਂ ਵਾਂਗ
ਐਨਾ ਵੀ ਨਾ ਭਰਕੇ ਜਾਓ ਚਿਹਰੇ ਉਤੇ ਹੁਲਾਸ।
ਜਿਉਂ ਲੰਮੇ ਸਫਰਾਂ ਦੀ ਗੱਡੀ ਘਰ ਬੈਠੇ ਹਾਂ ਇੰਜ
ਵਕਤ ਬਿਤਾਵਣ ਲਈ ਮੁਸਾਫਿਰ ਖੇਡਣ ਲਗਦੇ ਤਾਸ਼।
ਆਈ ਜਦੋਂ ਬਹਾਰ ਤਾਂ ਕੋਈ ਦਿਲ ਦਾ ਮਹਿਰਮ ਨਾ
ਹੌਲੇ ਦੇਣੇ ਪੱਤਝੜ ਆਕੇ ਬਹਿ ਗਈ ਦਿਲ ਦੇ ਪਾਸ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਲੋਭ ਲਾਲਸਾ ਅਤੇ ਲੜਾਕੂ ਚਾਹਵਾਂ ਦੇ ਵਸਦਾ ਹੈ।
ਲਗਦੈ ਬੰਦਾ ਅਜੇ ਵੀ ਜਿਵੇਂ ਗੁਫਾਵਾਂ ਦੇ ਵਸਦਾ ਹੈ।
ਪੈਸੇ ਦੀ ਹੀ ਅੰਨ•ੀ ਦੌੜ ਚ ਲਗਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹਰ ਵੇਲੇ
ਹਾਸਾ ਪਤਾ ਨਹੀ ਹੁਣ ਕਿਹੜੇ ਥਾਵਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਵਸਦਾ ਹੈ।
ਕਲਾਕਾਰ ਕੋਈ ਜਦੋਂ ਸਿਆਸੀ ਖਾੜੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਕੁੱਦ ਪੈਂਦਾ
ਲੋਕੀ ਸਮਝਣ ਲਗਦੇ ਹੰਸ ਵੀ ਕਾਵਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਵਸਦਾ ਹੈ।
ਉੋਹੀਓ ਸੁਪਨਾ ਬਣਕੇ ਰਾਤੀਂ ਸਾਡੇ ਤਾਈਂ ਛਲ ਜਾਂਦੈ
ਦਿਨ ਵੇਲੇ ਸੰਕਲਪ ਜੋ ਮਨ ਇਛਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਵਸਦਾ ਹੈ।
ਮਜ਼ਹਬ ,ਸਿਆਸਤ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਢਾਈ ਦੇ ਵਿੱਚ ਵੰਡ ਦਿਤਾ
ਮਨ ਪੰਜਾਬੀ ਅਜੇ ਵੀ ਪੰਜ ਦਰਿਆਵਾ ਦੇ ਵਿੱਚ ਵਸਦਾ ਹੈ।
ਢਿਲੋਂ ਰਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਕਹਾਣੀਆਂ ਇੰਜ ਬਿਖੇਰੀ ਚੱਲ ,ਪਿਛੋਂ
Ñਲੋਕੀ ਤੈਨੂੰ ਸਮਝਣ ਅਜੇ ਵੀ ਰਾਹਵਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਵਸਦਾ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਏਦਾਂ ਵੀ ਹੰਢਾਏ ਦੌਰ ਕਈ ਮੇਰੀ ਪਿਆਸ ਨੇ।
ਪਾਣੀ ਦੀ ਥਾਂ ਤੇ ਰੇਤ ਦੇ ਭਰ ਲਏ ਗਿਲਾਸ ਨੇ।
ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ ਵੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਹ ਗੁਜ਼ਰਦੀ ਹੈ ਰੋਜ
ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ ਪਰ ਮੇਰੀਆਂ ਸਭ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਉਦਾਸ ਨੇ।
ਖਾਮੋਸ਼ ਦੀਵਾਰਾਂ ,ਸੰਨਾਟੇ ਅਤੇ ਸੁੰਝ ਰਾਤ ਦੀ
ਅੱਜ ਕੱਲ• ਤਾਂ ਰਹਿੰਦੇ ਬਸ ਇਹੀਓ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਨੇ।
ਕਦਰਾਂ ਤੇ ਕੀਮਤਾਂ ਨੇ ਕਿਦਾਂ ਬਦਲਿਆ ਹੈ ਰੁਖ
ਬੰਦੇ ਦੀ ਬਣ ਪਹਿਚਾਣ ਗਏ ਉਸਦੇ ਲਿਬਾਸ ਨੇ।
ਦੁੱਖ ਦਾਰੂ ਸੁਖ ਰੋਗ ਦਾ ਪਤਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀ
ਪੜ•ਦੇ ਪਏ ਉਂਜ ਰੋਜ ਹੀ ਭਾਵੇਂ ਲੋਕੀ ਰਹਿਰਾਸ ਨੇ।

ਲਹਿਰਾਂ ਤੇ ਤਰਦੇ ਬੋਲ
ਨੀ ਪਰਦੇਸੀ ਜਿੰਦੜੀਏ ਤੂੰ ਬੋਲ ਨਾ ਬੋਲ ਕੁਬੋਲ।
ਉਸ ਖੁਸ਼ ਰਹਿਣੇ ਅੱਗੇ ਤੂੰ ਦੁੱਖ ਨਾ ਦਿਲ ਦੇ ਫੋਲ।
ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਢੂੰਢਣਗੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਗੋਤੇ Ñਲਾ ਲਾ ਲੋਕ
ਆਪਾਂ ਜਦ ਬਣ ਜਾਵਾਂਗੇ ਲਹਿਰਾਂ ਤੇ ਤਰਦੇ ਬੋਲ।
ਬੇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਸਾਹਵੇਂ ਹੈ ਬਣ ਬੈਠਾ ਇਹ ਸੱਪ ਸਮਾ ਹੈ
ਪਰ ਤੂੰ ਇਸ ਦੇ ਖੁਸ਼ ਰੰਗਾਂ ਨਾਲ ਕਰਦਾ ਰਹਿ ਕਲੋਲ।
ਅੱਜ ਦੇ ਵਿਛੜੇ ਆਪਾਂ ਪਤਾ ਨਹੀ ਮਿਲੀਏ ਫਿਰ ਕਿ ਨਾ
ਬੇਸ਼ਕ ਦੁਨੀਆਂ ਛੋਟੀ ਹੀ ਹੈ ਤੇ ਧਰਤੀ ਵੀ ਹੈ ਗੋਲ।

ਕਾਂਗਰਸ ਆਈ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ

ਕਾਂਗਰਸ ਆਈ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂਕਾਂਗਰਸ ਆਈ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ
ਸਾਡੇ ਮਨਾ ਚ ਪਸਰਿਆ ਹੈ ਸੋਕਾ ਮਾਰਚ ਜੂਨ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ ਮਈ ਹੋਵੇ ।
ਖਾਵੇ ਰੁੱਤ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਡਿਕਡੋਲੇ ਜਿਵੇਂ ਤੁਰਦਾ ਕੋਈ ਨਸ਼ਈ ਹੋਵੇ।
ਆਈ ਕੋਈ ਵੀ ਅਜੇ ਸਰਕਾਰ ਹੈ ਨਾ ਸਾਰ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜਿਸਨੇ ਲਈ ਹੋਵੇ।
ਸਾਡੀ ਧੌਣ ਤੇ ਪੰਜਾ ਹੈ ਸਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਕਾਂਗਰਸ ਆਈ ਹੋਵੇਂ ਗਈ ਹੋਵੇ।
ਚੰਨ ਚਾਨਣੀ ਰਾਤ ਨਾ ਮੂਲ ਚਾਹੁੰਦੇ ਆਸ਼ਕ, ਚੋਰ ਤੇ ਸਾਧ ਮਹੰਤ ਤਿੰਨੇ।
ਉਲੂ, ਉਠ ਤੇ ਭਸਰਾ ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਮੀਂਹ ਮੰਗਦੇ ਮੂਲ ਨਾ ਜੰਤ ਤਿੰਨੇ।
ਪੱਤਰਕਾਰ, ਡਰਾਈਵਰ ਤੇ ਉਪਗ੍ਰਹਿ ਨੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਫਰ ਦੇ ਵਿਚ ਚਲੰਤ ਤਿੰਨੇ।
ਲਾਈ ਆਪਣੀ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਆਪ ਮਰ ਗਏ ਇੰਦਰਾ ਗਾਂਧੀ, ਰਾਜੀਵ, ਬੇਅੰਤ ਤਿੰਨੇ।

ਵਿਹੜਾ ਮਨ ਦਾ ਹੈ ਗਿਰਝਾਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਮਰ ਗਈ ਲਗਦੀ ਕੋਈ ਉਮੀਦ ਸਾਡੀ।
ਜਿਹੜੀ ਰੁੱਤ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਆਵਣੀ ਸੀ ਵਿਹੜੇ ਹੋ ਗਈ ਉਹ ਰੁੱਤ ਸ਼ਹੀਦ ਸਾਡੀ ।
ਅਸੀਂ ਕੁੱਲੀ ,ਗੁੱਲੇ , ਜੁੱਲੀ ਵਾਲਾ ਮਤਾ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਕੀਤੀ ਕਿਸੇ ਨਾ ਤਾਈਦ ਸਾਡੀ।
ਮਹਿਲਾਂ ਵਾਲੇ ਚੋਰ ਹੀ ਚੁਰਾ ਕੇ ਲੈ ਗਏ ਨੇ ਕਿਰਤੀ ਕਾਮਿਆਂ ਦੀ ਹੋਲੀ, ਈਦ ਸਾਡੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਚੱਲ ਢਿਲੋਂ ਹੁਣ ਇਥੋਂ ਵੀ ਚਲੀਏ ਚੁਕ ਮੋਢੇ ਤੇ ਭੂਰੀ ।
ਏਸ ਨਗਰ ਦੀ ਵੀ ਅਸਲੀਅਤ ਜਾਣ ਗਿਆ ਦਿਲ ਪੂਰੀ।
ਯਾਰ ਮੇਰੇ ਨੇ ਤੋਹਫੇ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਭੇਜੀ ਕੇਸਰ ਤੇ ਕਸਤੂਰੀ।
ਜੇ ਉਸਨੂੰ ਤੋਲਾਂ ਤਾਂ ਘਟ ਜਾਵੇ ਜੇ ਮੈਂ ਨਾ ਤੋਲਾਂ ਤਾਂ ਪੂਰੀ।
Ñਲੋਕ ਸਭਾ ਵਿਚ ਰੋਜ਼ ਸ਼ੌਂਕਣਾ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇਮਿਹਣੋ ਮਿਹਣੀ।
ਇਹ ਧੱਕਾ ਮੁੱਕੀ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੋਵੇਗਾ ਸ਼ਾਇਦ ਢੰਗ ਜਮਹੂਰੀ।
ਦਰਿਆ ਸਾਗਰ ਵਿੱਚ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਦਰਿਆ ਨਹੀ ਰਹਿੰਦਾ
ਵੱਡਿਆਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਸਮੇ ਰੱਖੀਏ ਥੋੜ•ੀ ਜਿਹੀ ਦੂਰੀ।
ਅਜੇ ਵੀ ਰਾਤ ਬਰਾਤੇ ਉਸਦਾ ਚੇਤਾ ਆ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
Êਪੋਹ ਦੀ ਧੁੱਪ ਜਿਹਾ ਸੀ ਨਿੱਘ ਜਿਸਦਾ ਰੰਗਤ ਘਿਓ ਕਪੂਰੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਫਿਰ ਇਹਨਾਂ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਕੋਈ ਡਿਠਾ ਨਾ ਤੇਰੇ ਜਿਹਾ।
ਚਿਹਰਿਆਂ ਦੀ ਭੀੜ ਦਾ ਦਰਿਆ ਉਵੇਂ ਵਗਦਾ ਰਿਹਾ।
ਜੂਨ ਆਵਾਗਵਣ ਦੀ ਵਿੱਚ ਭਟਕਦੀ ਧਰਤੀ ਰਹੀ
ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੇ ਕਤਲ ਨੂੰ ਮੈਂ ਜ਼ਿਦਗੀ ਕਹਿੰਦਾ ਰਿਹਾ।
ਰਸਤਿਆਂ ਦੀ ਗਰਦ ਵਿੱਚ ਤੈਨੂੰ ਭੁਲਾਇਆ ਬਹੁਤ ਵੇਰ
ਕਾਲੇ ਕੋਹਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਝਾਉਲਾ ਤੇਰਾ ਪੈਂਦਾ ਰਿਹਾ।
ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਤਾਂ ਮੈਥੋਂ ਦੂਰ ਜਾਕੇ ਪਛਤਾਉਂਦੇ ਰਹੇ
ਮੈਂ ਵੀ ਤਰਸੇਵੇਂ ਭਰੇ ਗੀਤਾਂ ਦਾ ਗ਼ਮ ਸਹਿੰਦਾ ਰਿਹਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਧੀ ਦਾ ਗੀਤ
ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ ਤਾਂ ਦੁਖਣ ਮੇਰੇ ਵਾਲ ਨੀ ਮਾਏ।
ਉਲਝੇ ਫ਼ਿਕਰਾਂ ਤੇ ਸੰਸਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨੀ ਮਾਏ।
ਜਦ ਮੈਂ ਜੰਮੀ ਤੂੰ ਰੋਈ ਬਾਬਲ ਰੋਇਆ ਨੀ ਮਾਂ
ਮੇਥੋਂ ਕਿਹੜਾ ਗੁਨਾਹ ਸੀ ਦੱਸ ਹੋਇਆ ਨੀ ਮਾਂ
ਆਇਆ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸੀ ਕਾਸਤੋਂ ਭੁਚਾਲ ਮਾਏ । ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ
ਮੈਥੋਂ ਸਾਰੇ ਸੁੱਖਾਂ ਦੇ ਰੱਖੇ ਓਹਲੇ ਨੀ ਮਾਂ।
ਮੇਰੇ ਸਾਥੀ ਸੀ ਗੁੱਡੀਆਂ ਪਟੋਲੇ ਨੀ ਮਾਂ।
ਮੇਰੇ ਦਰਦਾਂ ਦੇ ਜੋ ਸਨ ਭਿਆਲ ਈ ਮਾਏ। ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ
ਕਾਹਲੀ ਬਾਬਲ ਨੂੰ ਬੂਟਾ ਇਸ ਘਰੋਂ ਪੁੱਟਣਾ।
ਜਿਵੇਂ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਹੋਵੇ ਰੂੜੀ ਉੱਤੇ ਸੁੱਟਣਾ।
ਮਾਲੀ ਜਾਣੇ ਨਾ ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਹਾਲ ਨੀ ਮਾਏ। ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ
ਚੰਬਾ ਚਿੜੀਆਂ ਦਾ ਹੋਇਆ ਜਦ ਉਡਾਰ ਨੀ ਮਾਂ।
ਵਿਆਹ ਕੇ ਬਾਬਲ ਨੇ ਲਾਹਿਆ ਸਿਰੋਂ ਭਾਰ ਨੀ ਮਾਂ।
ਸਾਹ ਪੀਣੀ ਸੀ ਦਾਜ ਦੀ ਸਰਾਲ ਨੀ ਮਾਏ। ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ
ਨੂੰਹ ਤੇਰੀ ਵੀ ਮਾਂ ਇਹੋ ਸ਼ਿਕਵੇ ਕਰੇ।
ਰੋਣਾਂ ਸਹੁਰੀਂ ਮੈਂ, ਉਹਨੇ ਮੇਰੇ ਪੇਕਿਆਂ ਘਰੇ।
ਲੰਮੇ ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਸਰਦ ਸਿਆਲ ਨੀ ਮਾਏ। ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ
ਮੁਕਤੀ ਸਾਡੀ ਤੂੰ ਦੱਸ ਕਦੋਂ ਹੋਊ ਨੀ ਮਾਂ।
ਭਾਰ ਗ਼ਮ ਦਾ ਧੀ ਕਦ ਤੱਕ ਢੋਊ ਨੀ ਮਾਂ।
ਢਿੱਲੋਂ ਕੰਘੀ ਅਜਿਹੀ ਕੋਈ ਭਾਲ ਨੀ ਮਾਏ।
ਜਦ ਮੈਂ ਵਾਹਵਾਂ ਨਾ ਦੁੱਖਣ ਮੇਰੇ ਵਾਲ ਨੀ ਮਾਏ।

ਕਵੀ ਓ ਵਾਚ
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ ਨਾਸਤਿਕ
੍ਰਬੰਦਾ ਨਾਸਤਿਕ ਹੋਕੇ ਹੀ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਨਹੀਓਂ ਆਸਤਿਕ ਜੀ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਕਰਦੇ।
ਇਹੀਓ ਹਾਕਮਾ ਤਾਈਂ ਹੈ ਰਾਸ ਆਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦੇ ਨਾਸਤਿਕ ਨੇ ਤਕਰਾਰ ਕਰਦੇ।
ਆਸਤਿਕ ਮੀਟ ਅੱਖਾਂ ਮੰਨੀ ਜਾਣ ਭਾਣਾ ਖੁਦ ਨੂੰ ਦੁਖਾਂ ਦੇ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕਰਦੇ।
ਇਹਨਾ ਆਸਤਿਕਾਂ ਆਸਰੇ ਸਾਧ ਵਿਹਲੜ ਅਤੇ ਨੇਤਾ ਜੀ ਨੇ ਮੌਜ ਬਹਾਰ ਕਰਦੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਰੋਜ਼ਗਾਰ ਦੇ ਗ਼ਮ
ਖਵਾਹਿਸ਼ਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਅਤ੍ਰਿਪਤ ਰਹੀਆਂ ਆਕੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸਤਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ।
ਜਦੋਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਭੁਲਾਉਣ ਦੀ ਮੈਂ ਕਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਯਾਦਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਹੋਰ ਵੀ ਆਉਂਦੀਆਂ ਨੇ।
ਹਾਵੀ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਫੇਰ ਰੋਜ਼ਗਾਰ ਦੇ ਗ਼ਮ ਜਦੋਂ ਸ਼ਕਲਾਂ ਭੁੱਲ ਜਾਵਣ ਸੱਭ ਮਨਭਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ।
ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦੇ ਮਾਰਕਸ ਅਤੇ ਲੈਨਿਨ ਨਜ਼ਮਾ ਪਾਸ਼ ਦੀਆਂ ਵੀ ਝੁੰਮਰ ਪਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ

ਕੂਲਾ ਅਹਿਸਾਸ
ਚੁੱਪ , ਸ਼ਾਂਤ ਤੇ ਕੂਲ਼ਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੈ ਇਹ ਹੁੰਦਾ ਖੁਰਦਰਾ ਕਦੇ ਪਿਆਰ ਹੈ ਨਹੀਂ।
ਨੀਲ ਗਗਨ ਹੈ ਨਜ਼ਰ ਦਾ ਇਕ ਧੋਖਾ ਦਿਸਹਦੇ ਦਾ ਕੋÂੀ ਆਕਾਰ ਹੈ ਨਹੀ।
ਢੇਰ ਪੁਸਤਕਾਂ ਦੇ ਅਸੀਂ ਪੜ•ੇ ਐਪਰ ਰੌਸ਼ਨ ਮਨ ਦਾ ਹੋਇਆ ਮੀਨਾਰ ਹੈਨਹੀਂ।
ਜਿਸ ਮੁਲਕ ਦੀ ਜਿਹੋ ਜਿਹੀ ਹੈ ਪਰਜਾ ਬਿਹਤਰ ਉਸਤੋਂ ਹੁੰਦੀ ਸਰਕਾਰ ਹੈ ਨਹੀਂ।

ਕੂੜ ਹੈ ਸੁਰਗ
ਕੂੜ ਹੈ ਸੁਰਗ ਕੂੜ ਅਗਲਾ ਜਨਮ ਤੇ ਰੱਬ ਸੱਚ ਹੈ ਸਿਰਫ ਸਾਹਮਣੇ ਜੋ ਦਿਸੇ ਜੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਸੱਚ ਹੈ ਇਹ ਮੋਹ ,ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਧੀਆਂ ਪੁੱਤ ਸੱਚ ,ਸੱਚ ਹੈ ਬਲ ਰਹੀ ਪੇਟ ਦੀ ਅੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਵਿਹਲੜ, ਨਿਖੱਟੂ ਡਰਾਵਾ ਦਿੰਦੇ ਨਰਕਾਂ ਦਾ ਸਾਡੀ ਉਹ ਕਿਰਤ ਡਰਾਕੇ ਰਹੇ ਠੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਰਾਹ ਚ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਸਾਰੀਆਂ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਨੇ ਕਹਿੰਦੇ ਜੋ ਦੁਨੀਆਂ ਹੈ ਸਾਬਣ ਦੀ ਝੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਕਰਮ ਕਰੋ ਤੇ ਇੱਛਾ ਫਲ ਦੀ ਨਾ ਕਰੋ ਕਹਿੰਦੇ ਬੱਸ ਬਣੇ ਰਹੋ ਤੁਸੀਂ ਅੰਨੇ•, ਲਾਈਲੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਤੇਰਿਆਂ ਹੱਕਾਂ ਤੇ ਡਾਕਾ ਮਾਰੀ ਜਾਂਦੇ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਹੋਕੇ ਸੁਚੇਤ ਸਾਂਭ ਆਪਣੀ ਤੂੰ ਪੱਗ ਪਿਆਰੇ।

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੀ ਨਦੀ ਵਗਦੀ ਰਹੇ।
ਇਹ ਖੂਬਸੂਰਤ ਜ਼ਿਦਗੀ ਲਗਦੀ ਰਹੇ।
ਆਵੇ ਨਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਨਾ ਇਹ ਜੀਵਨ ਰੁਕੇ
ਮ੍ਰਿਗ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਇਸ ਤਰਾਂ ਠਗਦੀ ਰਹੇ।
ਨਫਰਤਾਂ ਦੀ ਤੇਜ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਹਵਾ ਅੱਜ
ਪਰ ਮੋਮਬਤੀ ਪਿਆਰ ਦੀ ਜਗਦੀ ਰਹੇ।

ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਹੁਣ ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣਾ ਕਦੇ
ਪਰ ਖਬਰ ਮੈਂਨੂੰ ਤੇਰੀ ਰਗ ਰਗ ਦੀ ਰਹੇ।
ਜੋ ਮਘਦੀ ਰੱਖੇ ਜ਼ਿਦਗਾਨੀ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼
ਭਾਲ ਮੈਨੂੰ ਸਦਾ ਉਸ ਅੱਗ ਦੀ ਰਹੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਬੱਸ ਹੁਣ ਸਫਰ ਸਮਾਪਤ ਹੋਇਆ
ਹੁਣ ਲੋੜ ਪਿਆਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਮਾਰੂਥਲਾਂ ਚੋਂ ਕਦੋਂ ਨਿਕਲਦੀ ਯਾਰੋ ਆਬਸ਼ਾਰ ਕੋਈ।
ਆਪ ਫੈਲਾਇਆ ਮ੍ਰਿਗ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਦਾ ਜਾਲ ਮੈਂ ਅੱਜ ਸਮੇਟ ਲਿਆ ਹੈ
ਪਰਖ ਲਈਆਂ ਨੇ ਸਭੇ ਯਾਰੀਆਂ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਯਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਲਾਕੇ ਆਪੇ ਬਾਗ ਵੀ ਪੁਟਣੇ ਪਏ ਨੇ ਮੈਨੂੰ
ਆਉਣ ਬਹਾਰਾਂ ਜਾਂ ਨਾ ਆਵਣ ਹੁਣ ਨਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਆਪਣੀ ਰਾਖੀ ਆਪੇ ਕਰਨੀ ਸਿਖ ਲਵੇ ਜੇ ਹਰ ਇਕ ਬੰਦਾ
ਫਿਰ ਨਾ ਕੋਈ ਅਫਸਰ, ਨੇਤਾ,ਨਾ ਲੋੜ ਸਰਕਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਆਪਣੇ ਹੀ ਵਜੂਦ ਕਰਨਾ ਸਿਖ ਲਿਆ ਕਰਨਾ ਮੈਂ ਭਰੋਸਾ
ਕਿਸੇ ਵੀ ਪੀਰ ਪੈਗੰਬਰ ਰੱਬ ਤੇ ਮੇਰਾ ਨਾ ਇਤਬਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਹਰ ਇੱਕ ਮੋੜ ਚੁਰੱਸਤੇ ਉਤੇ ਥਾਂ ਥਾਂ ਖੜ•ੇ ਵਿਕਾਊ ਬੰਦੇ
ਇਹਨਾਂ ਤਾਈਂ ਖ੍ਰੀਦਣ ਵੇਚਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਬਾਜ਼ਾਰ ਹੈ ਕੋਈ ।
ਜੇ ਰੱਬ ਹੁੰਦਾ ਸਚੀਂ ਮੁਚੀਂ ਉਸਨੇ ਵੀ ਸੋਚਨਾ ਸੀ ਇਹ
ਕੀ ਏਸਦੀ ਹੈ ਜਰੂਰਤ ਜਿਹੋ ਜਿਹਾ ਸੰਸਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਫੁੱਟਪਾਥਾਂ ਤੇ ਭੁੱਖੇ ਮਰਦੇ ਹਨ ਕਿੰਨੇ ਮਾਨਵ ਦੇ ਜਾਏ
ਫਿਰ ਵੀ ਮਾਨਵ ਆਖੀ ਜਾਵੇ ਇਥੇ ਪਰਵਿਦਗਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਜਿਥੇ ਮਾਲੀ, ਫੁਲ ,ਤਿਤਲੀਆਂ ਤੇ ਭੰਵਰੇ ਵੀ ਹੋਣ ਸੁਰਖਿਅਤ
ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਚਾਹੀਦਾ ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਜਲਦੇ ਨੇ ਪੈਰ ਭਾਵੇਂ ਤੁਰੀਏ ਤਰੇਲ ਉਤੇ ।
ਬੈਠੇ ਨੇ ਭੂੰਡ ਕਾਲੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਵੇਲ ਉਤੇ।
ਕਿੰਨਾ ਤੂਫਾਨ ਹੈ ਇਹ ਸਾਗਰ ਚ ਪਤਾ ਲਗੂ
ਖੜ• ਨਾ ਕਿਨਾਰੇ ਪਹਿਲਾਂ ਬੇੜੀ ਧਕੇਲ ਉਤੇ।
ਢਲ ਰਹੇ ਸੂਰਜ ਤਾਈਂ ਤਕ ਕੇ ਉਦਾਸ ਨਾ ਹੋ
ਸਰਘੀ ਦੇਖ ਤਾਰਾ ਤੂੰ ਚੜਿ•ਆ ਦੁਮੇਲ ਉਤੇ।
ਤੇਰੇ ਦੁਆਲੇ ਗ਼ਮ ਦੀ ਹੈ ਭੀੜ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਇਆ
ਆਉਂਦੇ ਨੇ ਭੂਤਨੇ ਹੀ ਅਕਸਰ ਫੁਲੇਲ ਉਤੇ।
ਸਹਿਆ ਵਿਯੋਗ ਤਾਂਹੀ ਸਕਿਆ ਨਾ ਕਾਬੂ ਪਾ ਮੈਂ
ਉਸ ਆਸ਼ਕੀ ਦੇ ਝੱਲੇ ਅੰਨ•ੇ ਵਲੇਲ ਉਤੇ।

ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ
ਜਿਸ ਧੱਜ ਸੇ ਕੋਈ ਮਕਤਲ ਮੇ ਗਿਆ ਵੋਹ ਸ਼ਾਨ ਸਲਾਮਤ ਰਹਿਤੀ ਹੈ
ਯੇਹ ਜਾਨ ਤੋ ਆਨੀ ਜਾਨੀ ਹੈ ਇਸ ਯਾਂ ਕੀ ਕੋਈ ਬਾਤ ਨਹੀ।

ਮੈ ਜਾਨਤਾ ਹੂੰ ਇਸ਼ਕ ਮੁਕੰਮਲ ਫ਼ਰੇਬ ਹੈ
ਲੇਕਿਨ ਫ਼ਰੇਬ ਖ਼ਾਨੇ ਕੀ ਆਦਤ ਹੈ ਕਿਆ ਕਰੇਂ।

ਂਸ਼ੁਹਰਤ ਨੇ ਹਮ ਕੋ ਕਰ ਦੀਆ ਅਹਿਲੇ ਜਹਾਂ ਸੇ ਦੂਰ
ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋਕੇ ਭੀ ਹੈਂ ਆਜ ਅਜ਼ਨਬੀ ਸੇ ਹਮ।

ਬੁਝ ਗਿਆ ਦਿਲ ਹਿਆਤ ਬਾਕੀ ਹੈ।
ਛੁਪ ਗਿਆ ਚਾਂਦ ਰਾਤ ਬਾਕੀ ਹੈ।
ਹਾਲ ਏ ਦਿਲ ਉਨਸੇ ਕਹਿ ਚੁਕੇ ਕਈ ਵਾਰ ਫਿਰ ਭੀ ਕਹਿਨੇ ਕੀ ਬਾਤ ਬਾਕੀ ਹੈ।
ਰਾਤ ਬਾਕੀ ਥੀ ਜਬ ਵੋਹ ਵਿਛੜੇ ਥੇ ਕਟ ਗਈ ਉਮਰ ਰਾਤ ਬਾਕੀ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਸੂਰਜ ਕੇ ਸਾਥ ਡੂਬ ਗਿਆ ਦਿਲ ਭੀ ਆਜ ਤੋ
ਇਤਨਾ ਉਦਾਸ ਸ਼ਾਮ ਕਾ ਮੰਜ਼ਿਰ ਕਭੀ ਨਾ ਥਾ ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਕਬ ਕੋਈ ਪੂਛਤਾ ਹੈ ਲਗਾਵਟ ਸੇ ਦਿਲ ਕਾ ਹਾਲ,
ਦੋਸਤੋਂ ਕਾ ਹੈ ਮਿਜ਼ਾਜ਼ ਕਿ ਬਸ ਦਿਲਲਗੀ ਰਹੇ।
ਂਂਂਂ
ਹੈ ਰੂਠਨੇ ਮਨਾਨੇ ਕਿਆ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤੀ
ਤੂ ਖ਼ੁਦ ਸੇ ਰੂਠ ਕਰ ਕਭੀ ਖ਼ੁਦ ਕੋ ਮਨਾ ਕਰ ਦੇਖ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਜੋ ਭੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਥੀ ਅਧੂਰੀ ਥੀ
ਏੇਕ ਚਿਹਰੇ ਕੇ ਪੇਛੇ ਹਜਾਰ ਚਿਹਰੇ ਥੇ।
ਂਂਂਂਂ
ਯੇਹ ਤੈਹ ਹੈ ਰਾਸਤੇ ਮੇ ਬਹੁਤ ਦੁਖ ਉਠਾਉਗੇ
ਜੋ ਸ਼ੱਕ ਕੀ ਸਲਤਨਤ ਮੇ ਦੀਆ ਢੂੰਢਤੇ ਹੋ ਤੁਮ।
ਂਂਂਂ
ਹਮਾਰੇ ਸਾਥ ਚਲਨੇ ਮੇ ਯੇ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਪੇਸ਼ ਆਏਗੀ
ਹਮੇ ਆਦਤ ਹੈ ਹਮ ਆਸਾਨ ਰਸਤਾ ਛੋੜ ਦੇਤੇ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂ
ਅਬ ਨਜ਼ਰ ਜਲਤੀ ਚਿਤਾਉਂ ਪੇ ਭੀ ਡਾਲੀ ਜਾਏ।
ਜ਼ਿਦਗੀ ਕੁਛ ਤੋ ਅੰਧੇਰੋਂ ਸੇ ਬਚਾ ਲੀ ਜਾਏ।
ੁਅਪਨੇ ਸਭ ਮੰਜ਼ਰ ਲੁਟਾ ਕੇ ਸ਼ਾਮ ਰੁਖ਼ਸਤ ਹੋ ਗਈ
ਤੁਮ ਭੀ ਵਾਪਸ ਲੌਟ ਆਉ ਹਮ ਭੀ ਅਪਨੇ ਘਰ ਚਲੇਂ।


ਜਿਸਨੇ ਫੇਰ ਲੀ ਸਭ ਸੇ ਨਜ਼ਰੇਂ ਉਸ ਨੇ ਜ਼ਮਾਨਾ ਦੇਖਾ ਹੋਗਾ।
ਂਂਂਂਂ
ਬੜੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ ਵਿਛੜਨੇ ਕਾ ਇਰਾਦਾ ਕਰ ਲੀਆ ਕਿਆ ?
ਂਂਂਂ
ਬੜੇ ਮੁਹਤਾਤ(ਚੌਕਸ) ਹੋਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ ਜ਼ਮਾਨੇ ਨੇ ਤੁਮੇ ਸਮਝਾ ਦੀਆ ਕਿਆ ?

ਇਸ ਕਦਰ ਕਿਉਂ ਕਰੀਬ ਹੋਤੇ ਹੋ ਫਾਸਲਾ ਔਰ ਬੜਤਾ ਜਾਤਾ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਯਾਦ ਰਖੋ ਤੋ ਦਿਲ ਕੇ ਪਾਸ ਹੈਂ ਹਮ ਭੂਲ ਜਾਉ ਤੋ ਫਾਸਲੇ ਹੈਂ ਬਹੁਤ ।
ਂਂਂਂ ਜਿਸੇ ਦੇਖੋ ਵਹੀ ਹੈ ਚੁਪ ਚੁਪ ਸਾ ਜੈਸੇ ਹਰ ਸ਼ਖਸ਼ ਇਮਤਿਹਾਨ ਮੇ ਹੈ। ਂਂਂਂ
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਦਾਮਨ ਕਿਸੀ ਕਾ ਹਾਥ ਸੇ ਜਾਤਾ ਰਹਾ ਮਗਰ
ਇਕ ਰਿਸ਼ਤਾ ਏ ਖਿਆਲ ਹੈ ਜੋ ਟੂਟਤਾ ਨਹੀਂ।
ਂਂਂਂ
ਕੌਨ ਕਹਿਤਾ ਆਕਾਸ਼ ਮੇ ਸੁਰਾਖ ਨਹੀ ਹੋ ਸਕਤਾ
ਏਕ ਪਥਰ ਤੋ ਤਬੀਅਤ ਸੇ ਉਛਾਲੋ ਯਾਰੋ।
ਂਂਂਂ
ਅਭੀ ਆਏ, ਅਭੀ ਬੈਠੇ, ਅਭੀ ਦਾਮਨ ਸੰਭਾਲਾ।
ਤੇਰੀ ਜਾਊਂ ਜਾਊਂ ਨੇ ਹਮੇ ਮਾਰ ਡਾਲਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਹੋਤੀ ਹੈ ਦੂਸਰੋਂ ਕੋ ਯੇਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਨਾਗੁਵਾਰ
ਅਪਨੇ ਸਿਵਾ ਕਿਸੀ ਕੋ ਨਸੀਹਤ ਨਾ ਕੀਜੀਏ।

ਂਂ
ਮੋੜ ਹੋਤਾ ਹੈ ਜਵਾਨੀ ਕਾ ਸੰਭਲਨੇ ਕੇ ਲੀਏ
ਲੋਗ ਇਸ ਮੋੜ ਪੇ ਆਕੇ ਫਿਸਲਤੇ ਕਿਉਂ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਹਰ ਦੌਰ ਕਾ ਮਜ਼ਹਬ ਨਯਾ ਇਕ ਖ਼ੁਦਾ ਲਾਇਆ
ਕਰੇਂ ਤੋ ਹਮ ਭੀ ਮਗਰ ਕਿਸ ਖ਼ੁਦਾ ਕੀ ਬਾਤ ਕਰੇਂ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਜਾਣੀ ਹੈ ਪਤਝੜਾਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਆਉਣੀ ਬਹਾਰ ਹੋਰ।
ਜ਼ਿਦਗੀ ਪਿਆਸੀ ਹੈ ਬੜੀ ਮੰਗਦੀ ਪਿਆਰ ਹੋਰ।
ਹੁਣ ਤਕ ਕਮਾਈਆਂ ਯਾਰੀਆਂ ਦੇਖੀਂ ਨਾ ਬੈਠੀਂ ਤੋੜ
ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਇਸ ਮੁਕਾਮ ਤੇ ਬਨਣੇ ਨਹੀ ਯਾਰ ਹੋਰ।
ਵਿਹੜੇ ਚ ਮੇਰੇ ਦਿਲਬਰਾ ਆ ਜਾ ਇਕ ਵਾਰ ਹੋਰ
ਆਜਾ ਤੇ ਆਕੇ ਲੁੱਟ ਲੈ ਦਿਲ ਦਾ ਕਰਾਰ ਹੋਰ।
ਜਿੰਨੇ ਕੁ ਬੀਜ ਸਕਦੇ ਸੀ ਬੀਜੇ ਫੁੱਲ ਅਸਾਂ ਤਾਂ
ਭਾਵੇਂ ਖਿਲਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਰਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਖ਼ਾਰ ਹੋਰ ।
ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਮੈਂ ਤਜ ਅਗਿਆਨਤਾ ਹੋਇਆ ਹਾਂ ਸੁਰਖਰੂ
ਮੱਥੇ ਚ ਵਧਦਾ ਹੀ ਗਿਆ ਸੋਚਾਂ ਦਾ ਭਾਰ ਹੋਰ ।
ਜ਼ਿਦਗੀ ਸੀ ਚਾਰ ਦਿਨਾ ਦੀ ਰੱਜ ਰੱਜ ਕੇ ਮਾਣ ਲਈ
ਆ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੀਏ ਫੇਰ ਤੋਂ ਦਿਨ ਹਾਲੇ ਚਾਰ ਹੋਰ।
ਇਥੋਂ ਦੇ ਧਰਮ ਗੁਰੂ ਜੀ ,ਨੇਤਾ ਤੇ ਅਫਸਰ ਲੋਕ
ਧੰਧੇ ਕਮਾਉਂਦੇ ਹੋਰ ਨੇ ਕਰਦੇ ਵਾਪਾਰ ਹੋਰ।
ਕਠਿਆਂ ਬਿਤਾਈ ਉਮਰ ਬਣ ਕੇ ਰਹੇ ਅਜਨਬੀ
ਸ਼ੱਕ ਦੀ ਸੀ ਸਲਤਨੱਤ ਆਪਣੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੋਰ।
ਇੱੰਥੇ ਤਾਂ ਫਿਰ ਰਹੇ ਨੇ ਸਾਲਮ ਵਿਕਾਊ ਲੋਕ
ਢਿਲੋਂ ਇਥੋਂ ਵੀ ਚੱਲੀਏ ਲੱਂਭੀਏ ਬਾਜ਼ਾਰ ਹੋਰ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਸੱਚ ਹੈ ਇਹ ਜੱਗ ਦੀ ਰਚਨਾ ਝੂਠ ਭੋਰਾ ਵੀ ਭਰ ਨਹੀ।
ਸਾਹਮਣੇ ਦਿਸਦਾ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਆਖੀਏ ਕਿÀਂਕਰ ਨਹੀ।
ਚਮਚਾਗਿਰੀ ਦੀ ਖਾਤਿਰ ਐਵੇਂ ਤੂੰ ਕਰ ਸਰ ਸਰ ਨਹੀ
ਹਰਦੇ ਨਹੀ ਉਹ ਲੋਕ ਜੋ ਕਰਦੇ ਕਦੇ ਵੀ ਹਰ ਹਰ ਨਹੀ।
ਜ਼ਿਦਗੀ ਹੈ ਚਾਰ ਦਿਨ ਦੀ ਮਾਣ ਲੈ ਤੂੰ ਇਹ ਰੱਜ ਕੇ
ਮੌਤ ਆਪਣੀ ਤੋਂ ਹੀ ਪਹਿਲਾਂ ਤੂੰ ਐ ਮਾਨਵ ਮਰ ਨਹੀ।
ਸੁਰਗ ਨਰਕ ਜੋ ਵੀ ਨੇ ਸਭ ਨੇ ਉਹ ਇਸੇ ਧਰਤ ਉਤੇ
ਸੱਚ ਦੀ ਹੈ ਆਪਣੀ ਤਾਕਤ ਝੂਠ ਤੋਂ ਐਵੇਂ ਡਰ ਨਹੀ ।
ਸਾਡੇ ਸਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਰੁਮਕਦੀ ਉਡਦੀ ਹੈ ਇਹ ਅੰਬਰ ਤੱਕ
ਭਾਵੇਂ ਹੁੰਦੇ ਐ ਦੋਸਤੋ ਹਵਾ ਦੇ ਕੋਈ ਵੀ ਪਰ ਨਹੀ ।
ਖਵਾਹਿਸ਼ਾ ਦੀ ਭੀੜ ਵਿੱਚ ਸਵਾਰਥ ਚ ਸਭ ਲਬਰੇਜ ਨੇ
ਕਰਦੇ ਦਿਖਾਵਾ ਪਿਆਰ ਦਾ ਸੱਚੇ ਕਦੇ ਦਿਲਬਰ ਨਹੀ।
ਆਈ ਜਦ ਬਹਾਰ ਤਾਂ ਮੁਰਝਾ ਗਿਆ ਹੈ ਮੇਰਾ ਇਹ ਦਿਲ
ਢਿਲੋਂ ਹਾਂ ਹੁਣ ਵੀ ਸਫਰ ਵਿੱਚ ਪਰ ਕੋਈ ਹਮਸਫਰ ਨਹੀ।

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਮਨ ਦਾ ਇੱਕ ਉਬਾਲ ਹੈ, ਬੱਸ।
ਮੁਹੱਬਤ ਇੱਕ ਖਿਆਲ ਹੈ ਬੱਸ ।
ਪਿਆਰ ਭਰੇ ਖਤ ਆਸ਼ਕ ਦੇ
ਸੱਭ ਚੋਰੀ ਦਾ ਹੀ ਮਾਲ ਹੈ ਬੱਸ।
ਕਿਸਨੂੰ ਕਹੀਏ ਬੈਠਣ ਲਈ
ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਕਾਹਲ ਹੈ ਬੱਸ।
ਹਰ ਖ਼ਾਵੰਦ ਲਈ ਬੀਵੀ ਹੀ
ਆਖਿਰ ਹੀਰ ਸਿਆਲ ਹੈ ਬੱਸ।
ਆਖਿਰ ਕੀ ਹੈ ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ?
ਕੁਛ ਵੀ ਨਹੀ ਜੰਜਾਲ ਹੈ ਬੱਸ।
ਜੈਤੋ ਮੰਡੀ ਆ ਜਾਵੀਂ ਤੂੰ
ਦਬੜ•ੀਖਾਨਾ ਨਾਲ ਹੈ ਬੱਸ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਬੀਤ ਗਏ ਕਰ ਗੀਤ ਇਕੱਠੇ ਦਿਲ ਪਰਚਾਵਾਂ ਮੈਂ ।
ਤੂੰ ਹੀ ਦੱਸ ਪਰ ਕਿਹੜੀ ਵਿਧ ਤਨਹਾ ਗਾਵਾਂ ਮੈਂ
ਤੇਰੇ ਸੰਗ ਬਿਤਾਈਆਂ ਘੜੀਆਂ ਜੋ ਮਸਤੀ ਭਰੀਆਂ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਮਹਿਰਮ ਕਿਥੋਂ ਮੋੜ ਲਿਆਵਾਂ ਮੈਂ ।
ਬੀਤੇ ਇਸ਼ਕ ਤੇ ਫ਼ਖਰ ਕਰਾਂ ਜਦ ਕੱਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹਾਂ
ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਝੁਰਮਟ ਵਿੱਚ ਘਿਰ ਕੇ ਘਬਰਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਜੇ ਮਹਿਫਲ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਬਾਝੋਂ ਹੈ ਕੁਝ ਕਮੀ ਜਿਹੀ
ਦਸੋ ਯਾਰੋ ਫਿਰ ਤਾਂ ਮੁੜ ਕੇ ਵਾਪਸ ਆਵਾਂ ਮੈਂ।
ਸਾਡੇ ਟਿੱਬਿਆਂ ਵਰਗੇ ਜ਼ਜ਼ਬੇ ਸਦਾ ਪਿਆਸੇ ਰਹੇ
ਦਰਿਆਵਾਂ ਤੇ ਵਰ•ਦੀਆਂ ਤਕੀਆਂ ਘੋਰ ਘਟਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਸਭ ਮਿਤਰ ਸਵਾਰਥ ਦੀ ਦਲਦਲ ਵਿੱਚ ਗੁੰੰਮ ਗਏ
ਬੱਚਿਆਂ ਕੋਲੇ ਬਹਿ ਕੇ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਅਰਮਾਨਾ ਦੀ ਫੁਲਕਾਰੀ ਨੂੰ ਗ਼ਰਜਾਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਵਿੱਚ
ਵਕਤ ਦੀਆਂ ਟਿੱਡੀਆਂ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਕਿੰਝ ਬਚਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਜੋ ਦਿਲ ਲੈ ਕੇ ਮੇਰਾ ਤੇ ਫਿਰ ਉਠ ਪਰਦੇਸ ਗਿਆ
ਚਿਰ ਤੋਂ ਭਟਕ ਰਿਹਾਂ ਲੱਭਦਾ ਉਸਦਾ ਸਿਰਨਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਜਿਸ ਢਿਲੋਂ ਨੂੰ ਤਕ ਰਹੇ ਨੇ ਇਸ ਬਸਤੀ ਦੇ ਲੋਕ ਉਹ ਨਹੀ ਹਾਂ ਯਾਰੋ ਉਸਦਾ ਹਾਂ ਪਰਛਾਵਾਂ ਮੈਂ

ਕਾਂਗਰਸ ਆਈ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ

ਕਾਂਗਰਸ ਆਈ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ
ਸਾਡੇ ਮਨਾ ਚ ਪਸਰਿਆ ਹੈ ਸੋਕਾ ਮਾਰਚ ਜੂਨ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ ਮਈ ਹੋਵੇ ।
ਖਾਵੇ ਰੁੱਤ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਡਿਕਡੋਲੇ ਜਿਵੇਂ ਤੁਰਦਾ ਕੋਈ ਨਸ਼ਈ ਹੋਵੇ।
ਆਈ ਕੋਈ ਵੀ ਅਜੇ ਸਰਕਾਰ ਹੈ ਨਾ ਸਾਰ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜਿਸਨੇ ਲਈ ਹੋਵੇ।
ਸਾਡੀ ਧੌਣ ਤੇ ਪੰਜਾ ਹੈ ਸਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਕਾਂਗਰਸ ਆਈ ਹੋਵੇਂ ਗਈ ਹੋਵੇ।
ਚੰਨ ਚਾਨਣੀ ਰਾਤ ਨਾ ਮੂਲ ਚਾਹੁੰਦੇ ਆਸ਼ਕ, ਚੋਰ ਤੇ ਸਾਧ ਮਹੰਤ ਤਿੰਨੇ।
ਉਲੂ, ਉਠ ਤੇ ਭਸਰਾ ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਮੀਂਹ ਮੰਗਦੇ ਮੂਲ ਨਾ ਜੰਤ ਤਿੰਨੇ।
ਪੱਤਰਕਾਰ, ਡਰਾਈਵਰ ਤੇ ਉਪਗ੍ਰਹਿ ਨੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਫਰ ਦੇ ਵਿਚ ਚਲੰਤ ਤਿੰਨੇ।
ਲਾਈ ਆਪਣੀ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਆਪ ਮਰ ਗਏ ਇੰਦਰਾ ਗਾਂਧੀ, ਰਾਜੀਵ, ਬੇਅੰਤ ਤਿੰਨੇ।

ਵਿਹੜਾ ਮਨ ਦਾ ਹੈ ਗਿਰਝਾਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਮਰ ਗਈ ਲਗਦੀ ਕੋਈ ਉਮੀਦ ਸਾਡੀ।
ਜਿਹੜੀ ਰੁੱਤ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਆਵਣੀ ਸੀ ਵਿਹੜੇ ਹੋ ਗਈ ਉਹ ਰੁੱਤ ਸ਼ਹੀਦ ਸਾਡੀ ।
ਅਸੀਂ ਕੁੱਲੀ ,ਗੁੱਲੇ , ਜੁੱਲੀ ਵਾਲਾ ਮਤਾ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਕੀਤੀ ਕਿਸੇ ਨਾ ਤਾਈਦ ਸਾਡੀ।
ਮਹਿਲਾਂ ਵਾਲੇ ਚੋਰ ਹੀ ਚੁਰਾ ਕੇ ਲੈ ਗਏ ਨੇ ਕਿਰਤੀ ਕਾਮਿਆਂ ਦੀ ਹੋਲੀ, ਈਦ ਸਾਡੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਚੱਲ ਢਿਲੋਂ ਹੁਣ ਇਥੋਂ ਵੀ ਚਲੀਏ ਚੁਕ ਮੋਢੇ ਤੇ ਭੂਰੀ ।
ਏਸ ਨਗਰ ਦੀ ਵੀ ਅਸਲੀਅਤ ਜਾਣ ਗਿਆ ਦਿਲ ਪੂਰੀ।
ਯਾਰ ਮੇਰੇ ਨੇ ਤੋਹਫੇ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਭੇਜੀ ਕੇਸਰ ਤੇ ਕਸਤੂਰੀ।
ਜੇ ਉਸਨੂੰ ਤੋਲਾਂ ਤਾਂ ਘਟ ਜਾਵੇ ਜੇ ਮੈਂ ਨਾ ਤੋਲਾਂ ਤਾਂ ਪੂਰੀ।
Ñਲੋਕ ਸਭਾ ਵਿਚ ਰੋਜ਼ ਸ਼ੌਂਕਣਾ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇਮਿਹਣੋ ਮਿਹਣੀ।
ਇਹ ਧੱਕਾ ਮੁੱਕੀ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੋਵੇਗਾ ਸ਼ਾਇਦ ਢੰਗ ਜਮਹੂਰੀ।
ਦਰਿਆ ਸਾਗਰ ਵਿੱਚ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਦਰਿਆ ਨਹੀ ਰਹਿੰਦਾ
ਵੱਡਿਆਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਸਮੇ ਰੱਖੀਏ ਥੋੜ•ੀ ਜਿਹੀ ਦੂਰੀ।
ਅਜੇ ਵੀ ਰਾਤ ਬਰਾਤੇ ਉਸਦਾ ਚੇਤਾ ਆ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
Êਪੋਹ ਦੀ ਧੁੱਪ ਜਿਹਾ ਸੀ ਨਿੱਘ ਜਿਸਦਾ ਰੰਗਤ ਘਿਓ ਕਪੂਰੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਫਿਰ ਇਹਨਾਂ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਕੋਈ ਡਿਠਾ ਨਾ ਤੇਰੇ ਜਿਹਾ।
ਚਿਹਰਿਆਂ ਦੀ ਭੀੜ ਦਾ ਦਰਿਆ ਉਵੇਂ ਵਗਦਾ ਰਿਹਾ।
ਜੂਨ ਆਵਾਗਵਣ ਦੀ ਵਿੱਚ ਭਟਕਦੀ ਧਰਤੀ ਰਹੀ
ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੇ ਕਤਲ ਨੂੰ ਮੈਂ ਜ਼ਿਦਗੀ ਕਹਿੰਦਾ ਰਿਹਾ।
ਰਸਤਿਆਂ ਦੀ ਗਰਦ ਵਿੱਚ ਤੈਨੂੰ ਭੁਲਾਇਆ ਬਹੁਤ ਵੇਰ
ਕਾਲੇ ਕੋਹਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਝਾਉਲਾ ਤੇਰਾ ਪੈਂਦਾ ਰਿਹਾ।
ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਤਾਂ ਮੈਥੋਂ ਦੂਰ ਜਾਕੇ ਪਛਤਾਉਂਦੇ ਰਹੇ
ਮੈਂ ਵੀ ਤਰਸੇਵੇਂ ਭਰੇ ਗੀਤਾਂ ਦਾ ਗ਼ਮ ਸਹਿੰਦਾ ਰਿਹਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਧੀ ਦਾ ਗੀਤ
ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ ਤਾਂ ਦੁਖਣ ਮੇਰੇ ਵਾਲ ਨੀ ਮਾਏ।
ਉਲਝੇ ਫ਼ਿਕਰਾਂ ਤੇ ਸੰਸਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨੀ ਮਾਏ।
ਜਦ ਮੈਂ ਜੰਮੀ ਤੂੰ ਰੋਈ ਬਾਬਲ ਰੋਇਆ ਨੀ ਮਾਂ
ਮੇਥੋਂ ਕਿਹੜਾ ਗੁਨਾਹ ਸੀ ਦੱਸ ਹੋਇਆ ਨੀ ਮਾਂ
ਆਇਆ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸੀ ਕਾਸਤੋਂ ਭੁਚਾਲ ਮਾਏ । ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ
ਮੈਥੋਂ ਸਾਰੇ ਸੁੱਖਾਂ ਦੇ ਰੱਖੇ ਓਹਲੇ ਨੀ ਮਾਂ।
ਮੇਰੇ ਸਾਥੀ ਸੀ ਗੁੱਡੀਆਂ ਪਟੋਲੇ ਨੀ ਮਾਂ।
ਮੇਰੇ ਦਰਦਾਂ ਦੇ ਜੋ ਸਨ ਭਿਆਲ ਈ ਮਾਏ। ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ
ਕਾਹਲੀ ਬਾਬਲ ਨੂੰ ਬੂਟਾ ਇਸ ਘਰੋਂ ਪੁੱਟਣਾ।
ਜਿਵੇਂ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਹੋਵੇ ਰੂੜੀ ਉੱਤੇ ਸੁੱਟਣਾ।
ਮਾਲੀ ਜਾਣੇ ਨਾ ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਹਾਲ ਨੀ ਮਾਏ। ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ
ਚੰਬਾ ਚਿੜੀਆਂ ਦਾ ਹੋਇਆ ਜਦ ਉਡਾਰ ਨੀ ਮਾਂ।
ਵਿਆਹ ਕੇ ਬਾਬਲ ਨੇ ਲਾਹਿਆ ਸਿਰੋਂ ਭਾਰ ਨੀ ਮਾਂ।
ਸਾਹ ਪੀਣੀ ਸੀ ਦਾਜ ਦੀ ਸਰਾਲ ਨੀ ਮਾਏ। ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ
ਨੂੰਹ ਤੇਰੀ ਵੀ ਮਾਂ ਇਹੋ ਸ਼ਿਕਵੇ ਕਰੇ।
ਰੋਣਾਂ ਸਹੁਰੀਂ ਮੈਂ, ਉਹਨੇ ਮੇਰੇ ਪੇਕਿਆਂ ਘਰੇ।
ਲੰਮੇ ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਸਰਦ ਸਿਆਲ ਨੀ ਮਾਏ। ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ
ਮੁਕਤੀ ਸਾਡੀ ਤੂੰ ਦੱਸ ਕਦੋਂ ਹੋਊ ਨੀ ਮਾਂ।
ਭਾਰ ਗ਼ਮ ਦਾ ਧੀ ਕਦ ਤੱਕ ਢੋਊ ਨੀ ਮਾਂ।
ਢਿੱਲੋਂ ਕੰਘੀ ਅਜਿਹੀ ਕੋਈ ਭਾਲ ਨੀ ਮਾਏ।
ਜਦ ਮੈਂ ਵਾਹਵਾਂ ਨਾ ਦੁੱਖਣ ਮੇਰੇ ਵਾਲ ਨੀ ਮਾਏ।

ਕਵੀ ਓ ਵਾਚ
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ ਨਾਸਤਿਕ
੍ਰਬੰਦਾ ਨਾਸਤਿਕ ਹੋਕੇ ਹੀ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਨਹੀਓਂ ਆਸਤਿਕ ਜੀ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਕਰਦੇ।
ਇਹੀਓ ਹਾਕਮਾ ਤਾਈਂ ਹੈ ਰਾਸ ਆਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦੇ ਨਾਸਤਿਕ ਨੇ ਤਕਰਾਰ ਕਰਦੇ।
ਆਸਤਿਕ ਮੀਟ ਅੱਖਾਂ ਮੰਨੀ ਜਾਣ ਭਾਣਾ ਖੁਦ ਨੂੰ ਦੁਖਾਂ ਦੇ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕਰਦੇ।
ਇਹਨਾ ਆਸਤਿਕਾਂ ਆਸਰੇ ਸਾਧ ਵਿਹਲੜ ਅਤੇ ਨੇਤਾ ਜੀ ਨੇ ਮੌਜ ਬਹਾਰ ਕਰਦੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਰੋਜ਼ਗਾਰ ਦੇ ਗ਼ਮ
ਖਵਾਹਿਸ਼ਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਅਤ੍ਰਿਪਤ ਰਹੀਆਂ ਆਕੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸਤਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ।
ਜਦੋਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਭੁਲਾਉਣ ਦੀ ਮੈਂ ਕਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਯਾਦਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਹੋਰ ਵੀ ਆਉਂਦੀਆਂ ਨੇ।
ਹਾਵੀ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਫੇਰ ਰੋਜ਼ਗਾਰ ਦੇ ਗ਼ਮ ਜਦੋਂ ਸ਼ਕਲਾਂ ਭੁੱਲ ਜਾਵਣ ਸੱਭ ਮਨਭਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ।
ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦੇ ਮਾਰਕਸ ਅਤੇ ਲੈਨਿਨ ਨਜ਼ਮਾ ਪਾਸ਼ ਦੀਆਂ ਵੀ ਝੁੰਮਰ ਪਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ

ਕੂਲਾ ਅਹਿਸਾਸ
ਚੁੱਪ , ਸ਼ਾਂਤ ਤੇ ਕੂਲ਼ਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੈ ਇਹ ਹੁੰਦਾ ਖੁਰਦਰਾ ਕਦੇ ਪਿਆਰ ਹੈ ਨਹੀਂ।
ਨੀਲ ਗਗਨ ਹੈ ਨਜ਼ਰ ਦਾ ਇਕ ਧੋਖਾ ਦਿਸਹਦੇ ਦਾ ਕੋÂੀ ਆਕਾਰ ਹੈ ਨਹੀ।
ਢੇਰ ਪੁਸਤਕਾਂ ਦੇ ਅਸੀਂ ਪੜ•ੇ ਐਪਰ ਰੌਸ਼ਨ ਮਨ ਦਾ ਹੋਇਆ ਮੀਨਾਰ ਹੈਨਹੀਂ।
ਜਿਸ ਮੁਲਕ ਦੀ ਜਿਹੋ ਜਿਹੀ ਹੈ ਪਰਜਾ ਬਿਹਤਰ ਉਸਤੋਂ ਹੁੰਦੀ ਸਰਕਾਰ ਹੈ ਨਹੀਂ।

ਕੂੜ ਹੈ ਸੁਰਗ
ਕੂੜ ਹੈ ਸੁਰਗ ਕੂੜ ਅਗਲਾ ਜਨਮ ਤੇ ਰੱਬ ਸੱਚ ਹੈ ਸਿਰਫ ਸਾਹਮਣੇ ਜੋ ਦਿਸੇ ਜੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਸੱਚ ਹੈ ਇਹ ਮੋਹ ,ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਧੀਆਂ ਪੁੱਤ ਸੱਚ ,ਸੱਚ ਹੈ ਬਲ ਰਹੀ ਪੇਟ ਦੀ ਅੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਵਿਹਲੜ, ਨਿਖੱਟੂ ਡਰਾਵਾ ਦਿੰਦੇ ਨਰਕਾਂ ਦਾ ਸਾਡੀ ਉਹ ਕਿਰਤ ਡਰਾਕੇ ਰਹੇ ਠੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਰਾਹ ਚ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਸਾਰੀਆਂ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਨੇ ਕਹਿੰਦੇ ਜੋ ਦੁਨੀਆਂ ਹੈ ਸਾਬਣ ਦੀ ਝੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਕਰਮ ਕਰੋ ਤੇ ਇੱਛਾ ਫਲ ਦੀ ਨਾ ਕਰੋ ਕਹਿੰਦੇ ਬੱਸ ਬਣੇ ਰਹੋ ਤੁਸੀਂ ਅੰਨੇ•, ਲਾਈਲੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਤੇਰਿਆਂ ਹੱਕਾਂ ਤੇ ਡਾਕਾ ਮਾਰੀ ਜਾਂਦੇ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਹੋਕੇ ਸੁਚੇਤ ਸਾਂਭ ਆਪਣੀ ਤੂੰ ਪੱਗ ਪਿਆਰੇ।

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੀ ਨਦੀ ਵਗਦੀ ਰਹੇ।
ਇਹ ਖੂਬਸੂਰਤ ਜ਼ਿਦਗੀ ਲਗਦੀ ਰਹੇ।
ਆਵੇ ਨਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਨਾ ਇਹ ਜੀਵਨ ਰੁਕੇ
ਮ੍ਰਿਗ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਇਸ ਤਰਾਂ ਠਗਦੀ ਰਹੇ।
ਨਫਰਤਾਂ ਦੀ ਤੇਜ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਹਵਾ ਅੱਜ
ਪਰ ਮੋਮਬਤੀ ਪਿਆਰ ਦੀ ਜਗਦੀ ਰਹੇ।

ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਹੁਣ ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣਾ ਕਦੇ
ਪਰ ਖਬਰ ਮੈਂਨੂੰ ਤੇਰੀ ਰਗ ਰਗ ਦੀ ਰਹੇ।
ਜੋ ਮਘਦੀ ਰੱਖੇ ਜ਼ਿਦਗਾਨੀ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼
ਭਾਲ ਮੈਨੂੰ ਸਦਾ ਉਸ ਅੱਗ ਦੀ ਰਹੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਬੱਸ ਹੁਣ ਸਫਰ ਸਮਾਪਤ ਹੋਇਆ
ਹੁਣ ਲੋੜ ਪਿਆਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਮਾਰੂਥਲਾਂ ਚੋਂ ਕਦੋਂ ਨਿਕਲਦੀ ਯਾਰੋ ਆਬਸ਼ਾਰ ਕੋਈ।
ਆਪ ਫੈਲਾਇਆ ਮ੍ਰਿਗ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਦਾ ਜਾਲ ਮੈਂ ਅੱਜ ਸਮੇਟ ਲਿਆ ਹੈ
ਪਰਖ ਲਈਆਂ ਨੇ ਸਭੇ ਯਾਰੀਆਂ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਯਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਲਾਕੇ ਆਪੇ ਬਾਗ ਵੀ ਪੁਟਣੇ ਪਏ ਨੇ ਮੈਨੂੰ
ਆਉਣ ਬਹਾਰਾਂ ਜਾਂ ਨਾ ਆਵਣ ਹੁਣ ਨਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਆਪਣੀ ਰਾਖੀ ਆਪੇ ਕਰਨੀ ਸਿਖ ਲਵੇ ਜੇ ਹਰ ਇਕ ਬੰਦਾ
ਫਿਰ ਨਾ ਕੋਈ ਅਫਸਰ, ਨੇਤਾ,ਨਾ ਲੋੜ ਸਰਕਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਆਪਣੇ ਹੀ ਵਜੂਦ ਕਰਨਾ ਸਿਖ ਲਿਆ ਕਰਨਾ ਮੈਂ ਭਰੋਸਾ
ਕਿਸੇ ਵੀ ਪੀਰ ਪੈਗੰਬਰ ਰੱਬ ਤੇ ਮੇਰਾ ਨਾ ਇਤਬਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਹਰ ਇੱਕ ਮੋੜ ਚੁਰੱਸਤੇ ਉਤੇ ਥਾਂ ਥਾਂ ਖੜ•ੇ ਵਿਕਾਊ ਬੰਦੇ
ਇਹਨਾਂ ਤਾਈਂ ਖ੍ਰੀਦਣ ਵੇਚਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਬਾਜ਼ਾਰ ਹੈ ਕੋਈ ।
ਜੇ ਰੱਬ ਹੁੰਦਾ ਸਚੀਂ ਮੁਚੀਂ ਉਸਨੇ ਵੀ ਸੋਚਨਾ ਸੀ ਇਹ
ਕੀ ਏਸਦੀ ਹੈ ਜਰੂਰਤ ਜਿਹੋ ਜਿਹਾ ਸੰਸਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਫੁੱਟਪਾਥਾਂ ਤੇ ਭੁੱਖੇ ਮਰਦੇ ਹਨ ਕਿੰਨੇ ਮਾਨਵ ਦੇ ਜਾਏ
ਫਿਰ ਵੀ ਮਾਨਵ ਆਖੀ ਜਾਵੇ ਇਥੇ ਪਰਵਿਦਗਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਜਿਥੇ ਮਾਲੀ, ਫੁਲ ,ਤਿਤਲੀਆਂ ਤੇ ਭੰਵਰੇ ਵੀ ਹੋਣ ਸੁਰਖਿਅਤ
ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਚਾਹੀਦਾ ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਜਲਦੇ ਨੇ ਪੈਰ ਭਾਵੇਂ ਤੁਰੀਏ ਤਰੇਲ ਉਤੇ ।
ਬੈਠੇ ਨੇ ਭੂੰਡ ਕਾਲੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਵੇਲ ਉਤੇ।
ਕਿੰਨਾ ਤੂਫਾਨ ਹੈ ਇਹ ਸਾਗਰ ਚ ਪਤਾ ਲਗੂ
ਖੜ• ਨਾ ਕਿਨਾਰੇ ਪਹਿਲਾਂ ਬੇੜੀ ਧਕੇਲ ਉਤੇ।
ਢਲ ਰਹੇ ਸੂਰਜ ਤਾਈਂ ਤਕ ਕੇ ਉਦਾਸ ਨਾ ਹੋ
ਸਰਘੀ ਦੇਖ ਤਾਰਾ ਤੂੰ ਚੜਿ•ਆ ਦੁਮੇਲ ਉਤੇ।
ਤੇਰੇ ਦੁਆਲੇ ਗ਼ਮ ਦੀ ਹੈ ਭੀੜ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਇਆ
ਆਉਂਦੇ ਨੇ ਭੂਤਨੇ ਹੀ ਅਕਸਰ ਫੁਲੇਲ ਉਤੇ।
ਸਹਿਆ ਵਿਯੋਗ ਤਾਂਹੀ ਸਕਿਆ ਨਾ ਕਾਬੂ ਪਾ ਮੈਂ
ਉਸ ਆਸ਼ਕੀ ਦੇ ਝੱਲੇ ਅੰਨ•ੇ ਵਲੇਲ ਉਤੇ।

ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ
ਜਿਸ ਧੱਜ ਸੇ ਕੋਈ ਮਕਤਲ ਮੇ ਗਿਆ ਵੋਹ ਸ਼ਾਨ ਸਲਾਮਤ ਰਹਿਤੀ ਹੈ
ਯੇਹ ਜਾਨ ਤੋ ਆਨੀ ਜਾਨੀ ਹੈ ਇਸ ਯਾਂ ਕੀ ਕੋਈ ਬਾਤ ਨਹੀ।

ਮੈ ਜਾਨਤਾ ਹੂੰ ਇਸ਼ਕ ਮੁਕੰਮਲ ਫ਼ਰੇਬ ਹੈ
ਲੇਕਿਨ ਫ਼ਰੇਬ ਖ਼ਾਨੇ ਕੀ ਆਦਤ ਹੈ ਕਿਆ ਕਰੇਂ।

ਂਸ਼ੁਹਰਤ ਨੇ ਹਮ ਕੋ ਕਰ ਦੀਆ ਅਹਿਲੇ ਜਹਾਂ ਸੇ ਦੂਰ
ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋਕੇ ਭੀ ਹੈਂ ਆਜ ਅਜ਼ਨਬੀ ਸੇ ਹਮ।

ਬੁਝ ਗਿਆ ਦਿਲ ਹਿਆਤ ਬਾਕੀ ਹੈ।
ਛੁਪ ਗਿਆ ਚਾਂਦ ਰਾਤ ਬਾਕੀ ਹੈ।
ਹਾਲ ਏ ਦਿਲ ਉਨਸੇ ਕਹਿ ਚੁਕੇ ਕਈ ਵਾਰ ਫਿਰ ਭੀ ਕਹਿਨੇ ਕੀ ਬਾਤ ਬਾਕੀ ਹੈ।
ਰਾਤ ਬਾਕੀ ਥੀ ਜਬ ਵੋਹ ਵਿਛੜੇ ਥੇ ਕਟ ਗਈ ਉਮਰ ਰਾਤ ਬਾਕੀ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਸੂਰਜ ਕੇ ਸਾਥ ਡੂਬ ਗਿਆ ਦਿਲ ਭੀ ਆਜ ਤੋ
ਇਤਨਾ ਉਦਾਸ ਸ਼ਾਮ ਕਾ ਮੰਜ਼ਿਰ ਕਭੀ ਨਾ ਥਾ ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਕਬ ਕੋਈ ਪੂਛਤਾ ਹੈ ਲਗਾਵਟ ਸੇ ਦਿਲ ਕਾ ਹਾਲ,
ਦੋਸਤੋਂ ਕਾ ਹੈ ਮਿਜ਼ਾਜ਼ ਕਿ ਬਸ ਦਿਲਲਗੀ ਰਹੇ।
ਂਂਂਂ
ਹੈ ਰੂਠਨੇ ਮਨਾਨੇ ਕਿਆ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤੀ
ਤੂ ਖ਼ੁਦ ਸੇ ਰੂਠ ਕਰ ਕਭੀ ਖ਼ੁਦ ਕੋ ਮਨਾ ਕਰ ਦੇਖ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਜੋ ਭੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਥੀ ਅਧੂਰੀ ਥੀ
ਏੇਕ ਚਿਹਰੇ ਕੇ ਪੇਛੇ ਹਜਾਰ ਚਿਹਰੇ ਥੇ।
ਂਂਂਂਂ
ਯੇਹ ਤੈਹ ਹੈ ਰਾਸਤੇ ਮੇ ਬਹੁਤ ਦੁਖ ਉਠਾਉਗੇ
ਜੋ ਸ਼ੱਕ ਕੀ ਸਲਤਨਤ ਮੇ ਦੀਆ ਢੂੰਢਤੇ ਹੋ ਤੁਮ।
ਂਂਂਂ
ਹਮਾਰੇ ਸਾਥ ਚਲਨੇ ਮੇ ਯੇ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਪੇਸ਼ ਆਏਗੀ
ਹਮੇ ਆਦਤ ਹੈ ਹਮ ਆਸਾਨ ਰਸਤਾ ਛੋੜ ਦੇਤੇ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂ
ਅਬ ਨਜ਼ਰ ਜਲਤੀ ਚਿਤਾਉਂ ਪੇ ਭੀ ਡਾਲੀ ਜਾਏ।
ਜ਼ਿਦਗੀ ਕੁਛ ਤੋ ਅੰਧੇਰੋਂ ਸੇ ਬਚਾ ਲੀ ਜਾਏ।
ੁਅਪਨੇ ਸਭ ਮੰਜ਼ਰ ਲੁਟਾ ਕੇ ਸ਼ਾਮ ਰੁਖ਼ਸਤ ਹੋ ਗਈ
ਤੁਮ ਭੀ ਵਾਪਸ ਲੌਟ ਆਉ ਹਮ ਭੀ ਅਪਨੇ ਘਰ ਚਲੇਂ।


ਜਿਸਨੇ ਫੇਰ ਲੀ ਸਭ ਸੇ ਨਜ਼ਰੇਂ ਉਸ ਨੇ ਜ਼ਮਾਨਾ ਦੇਖਾ ਹੋਗਾ।
ਂਂਂਂਂ
ਬੜੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ ਵਿਛੜਨੇ ਕਾ ਇਰਾਦਾ ਕਰ ਲੀਆ ਕਿਆ ?
ਂਂਂਂ
ਬੜੇ ਮੁਹਤਾਤ(ਚੌਕਸ) ਹੋਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ ਜ਼ਮਾਨੇ ਨੇ ਤੁਮੇ ਸਮਝਾ ਦੀਆ ਕਿਆ ?

ਇਸ ਕਦਰ ਕਿਉਂ ਕਰੀਬ ਹੋਤੇ ਹੋ ਫਾਸਲਾ ਔਰ ਬੜਤਾ ਜਾਤਾ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਯਾਦ ਰਖੋ ਤੋ ਦਿਲ ਕੇ ਪਾਸ ਹੈਂ ਹਮ ਭੂਲ ਜਾਉ ਤੋ ਫਾਸਲੇ ਹੈਂ ਬਹੁਤ ।
ਂਂਂਂ ਜਿਸੇ ਦੇਖੋ ਵਹੀ ਹੈ ਚੁਪ ਚੁਪ ਸਾ ਜੈਸੇ ਹਰ ਸ਼ਖਸ਼ ਇਮਤਿਹਾਨ ਮੇ ਹੈ। ਂਂਂਂ
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਦਾਮਨ ਕਿਸੀ ਕਾ ਹਾਥ ਸੇ ਜਾਤਾ ਰਹਾ ਮਗਰ
ਇਕ ਰਿਸ਼ਤਾ ਏ ਖਿਆਲ ਹੈ ਜੋ ਟੂਟਤਾ ਨਹੀਂ।
ਂਂਂਂ
ਕੌਨ ਕਹਿਤਾ ਆਕਾਸ਼ ਮੇ ਸੁਰਾਖ ਨਹੀ ਹੋ ਸਕਤਾ
ਏਕ ਪਥਰ ਤੋ ਤਬੀਅਤ ਸੇ ਉਛਾਲੋ ਯਾਰੋ।
ਂਂਂਂ
ਅਭੀ ਆਏ, ਅਭੀ ਬੈਠੇ, ਅਭੀ ਦਾਮਨ ਸੰਭਾਲਾ।
ਤੇਰੀ ਜਾਊਂ ਜਾਊਂ ਨੇ ਹਮੇ ਮਾਰ ਡਾਲਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਹੋਤੀ ਹੈ ਦੂਸਰੋਂ ਕੋ ਯੇਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਨਾਗੁਵਾਰ
ਅਪਨੇ ਸਿਵਾ ਕਿਸੀ ਕੋ ਨਸੀਹਤ ਨਾ ਕੀਜੀਏ।

ਂਂ
ਮੋੜ ਹੋਤਾ ਹੈ ਜਵਾਨੀ ਕਾ ਸੰਭਲਨੇ ਕੇ ਲੀਏ
ਲੋਗ ਇਸ ਮੋੜ ਪੇ ਆਕੇ ਫਿਸਲਤੇ ਕਿਉਂ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਹਰ ਦੌਰ ਕਾ ਮਜ਼ਹਬ ਨਯਾ ਇਕ ਖ਼ੁਦਾ ਲਾਇਆ
ਕਰੇਂ ਤੋ ਹਮ ਭੀ ਮਗਰ ਕਿਸ ਖ਼ੁਦਾ ਕੀ ਬਾਤ ਕਰੇਂ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਜਾਣੀ ਹੈ ਪਤਝੜਾਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਆਉਣੀ ਬਹਾਰ ਹੋਰ।
ਜ਼ਿਦਗੀ ਪਿਆਸੀ ਹੈ ਬੜੀ ਮੰਗਦੀ ਪਿਆਰ ਹੋਰ।
ਹੁਣ ਤਕ ਕਮਾਈਆਂ ਯਾਰੀਆਂ ਦੇਖੀਂ ਨਾ ਬੈਠੀਂ ਤੋੜ
ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਇਸ ਮੁਕਾਮ ਤੇ ਬਨਣੇ ਨਹੀ ਯਾਰ ਹੋਰ।
ਵਿਹੜੇ ਚ ਮੇਰੇ ਦਿਲਬਰਾ ਆ ਜਾ ਇਕ ਵਾਰ ਹੋਰ
ਆਜਾ ਤੇ ਆਕੇ ਲੁੱਟ ਲੈ ਦਿਲ ਦਾ ਕਰਾਰ ਹੋਰ।
ਜਿੰਨੇ ਕੁ ਬੀਜ ਸਕਦੇ ਸੀ ਬੀਜੇ ਫੁੱਲ ਅਸਾਂ ਤਾਂ
ਭਾਵੇਂ ਖਿਲਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਰਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਖ਼ਾਰ ਹੋਰ ।
ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਮੈਂ ਤਜ ਅਗਿਆਨਤਾ ਹੋਇਆ ਹਾਂ ਸੁਰਖਰੂ
ਮੱਥੇ ਚ ਵਧਦਾ ਹੀ ਗਿਆ ਸੋਚਾਂ ਦਾ ਭਾਰ ਹੋਰ ।
ਜ਼ਿਦਗੀ ਸੀ ਚਾਰ ਦਿਨਾ ਦੀ ਰੱਜ ਰੱਜ ਕੇ ਮਾਣ ਲਈ
ਆ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੀਏ ਫੇਰ ਤੋਂ ਦਿਨ ਹਾਲੇ ਚਾਰ ਹੋਰ।
ਇਥੋਂ ਦੇ ਧਰਮ ਗੁਰੂ ਜੀ ,ਨੇਤਾ ਤੇ ਅਫਸਰ ਲੋਕ
ਧੰਧੇ ਕਮਾਉਂਦੇ ਹੋਰ ਨੇ ਕਰਦੇ ਵਾਪਾਰ ਹੋਰ।
ਕਠਿਆਂ ਬਿਤਾਈ ਉਮਰ ਬਣ ਕੇ ਰਹੇ ਅਜਨਬੀ
ਸ਼ੱਕ ਦੀ ਸੀ ਸਲਤਨੱਤ ਆਪਣੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੋਰ।
ਇੱੰਥੇ ਤਾਂ ਫਿਰ ਰਹੇ ਨੇ ਸਾਲਮ ਵਿਕਾਊ ਲੋਕ
ਢਿਲੋਂ ਇਥੋਂ ਵੀ ਚੱਲੀਏ ਲੱਂਭੀਏ ਬਾਜ਼ਾਰ ਹੋਰ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਸੱਚ ਹੈ ਇਹ ਜੱਗ ਦੀ ਰਚਨਾ ਝੂਠ ਭੋਰਾ ਵੀ ਭਰ ਨਹੀ।
ਸਾਹਮਣੇ ਦਿਸਦਾ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਆਖੀਏ ਕਿÀਂਕਰ ਨਹੀ।
ਚਮਚਾਗਿਰੀ ਦੀ ਖਾਤਿਰ ਐਵੇਂ ਤੂੰ ਕਰ ਸਰ ਸਰ ਨਹੀ
ਹਰਦੇ ਨਹੀ ਉਹ ਲੋਕ ਜੋ ਕਰਦੇ ਕਦੇ ਵੀ ਹਰ ਹਰ ਨਹੀ।
ਜ਼ਿਦਗੀ ਹੈ ਚਾਰ ਦਿਨ ਦੀ ਮਾਣ ਲੈ ਤੂੰ ਇਹ ਰੱਜ ਕੇ
ਮੌਤ ਆਪਣੀ ਤੋਂ ਹੀ ਪਹਿਲਾਂ ਤੂੰ ਐ ਮਾਨਵ ਮਰ ਨਹੀ।
ਸੁਰਗ ਨਰਕ ਜੋ ਵੀ ਨੇ ਸਭ ਨੇ ਉਹ ਇਸੇ ਧਰਤ ਉਤੇ
ਸੱਚ ਦੀ ਹੈ ਆਪਣੀ ਤਾਕਤ ਝੂਠ ਤੋਂ ਐਵੇਂ ਡਰ ਨਹੀ ।
ਸਾਡੇ ਸਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਰੁਮਕਦੀ ਉਡਦੀ ਹੈ ਇਹ ਅੰਬਰ ਤੱਕ
ਭਾਵੇਂ ਹੁੰਦੇ ਐ ਦੋਸਤੋ ਹਵਾ ਦੇ ਕੋਈ ਵੀ ਪਰ ਨਹੀ ।
ਖਵਾਹਿਸ਼ਾ ਦੀ ਭੀੜ ਵਿੱਚ ਸਵਾਰਥ ਚ ਸਭ ਲਬਰੇਜ ਨੇ
ਕਰਦੇ ਦਿਖਾਵਾ ਪਿਆਰ ਦਾ ਸੱਚੇ ਕਦੇ ਦਿਲਬਰ ਨਹੀ।
ਆਈ ਜਦ ਬਹਾਰ ਤਾਂ ਮੁਰਝਾ ਗਿਆ ਹੈ ਮੇਰਾ ਇਹ ਦਿਲ
ਢਿਲੋਂ ਹਾਂ ਹੁਣ ਵੀ ਸਫਰ ਵਿੱਚ ਪਰ ਕੋਈ ਹਮਸਫਰ ਨਹੀ।

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਮਨ ਦਾ ਇੱਕ ਉਬਾਲ ਹੈ, ਬੱਸ।
ਮੁਹੱਬਤ ਇੱਕ ਖਿਆਲ ਹੈ ਬੱਸ ।
ਪਿਆਰ ਭਰੇ ਖਤ ਆਸ਼ਕ ਦੇ
ਸੱਭ ਚੋਰੀ ਦਾ ਹੀ ਮਾਲ ਹੈ ਬੱਸ।
ਕਿਸਨੂੰ ਕਹੀਏ ਬੈਠਣ ਲਈ
ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਕਾਹਲ ਹੈ ਬੱਸ।
ਹਰ ਖ਼ਾਵੰਦ ਲਈ ਬੀਵੀ ਹੀ
ਆਖਿਰ ਹੀਰ ਸਿਆਲ ਹੈ ਬੱਸ।
ਆਖਿਰ ਕੀ ਹੈ ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ?
ਕੁਛ ਵੀ ਨਹੀ ਜੰਜਾਲ ਹੈ ਬੱਸ।
ਜੈਤੋ ਮੰਡੀ ਆ ਜਾਵੀਂ ਤੂੰ
ਦਬੜ•ੀਖਾਨਾ ਨਾਲ ਹੈ ਬੱਸ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਬੀਤ ਗਏ ਕਰ ਗੀਤ ਇਕੱਠੇ ਦਿਲ ਪਰਚਾਵਾਂ ਮੈਂ ।
ਤੂੰ ਹੀ ਦੱਸ ਪਰ ਕਿਹੜੀ ਵਿਧ ਤਨਹਾ ਗਾਵਾਂ ਮੈਂ
ਤੇਰੇ ਸੰਗ ਬਿਤਾਈਆਂ ਘੜੀਆਂ ਜੋ ਮਸਤੀ ਭਰੀਆਂ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਮਹਿਰਮ ਕਿਥੋਂ ਮੋੜ ਲਿਆਵਾਂ ਮੈਂ ।
ਬੀਤੇ ਇਸ਼ਕ ਤੇ ਫ਼ਖਰ ਕਰਾਂ ਜਦ ਕੱਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹਾਂ
ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਝੁਰਮਟ ਵਿੱਚ ਘਿਰ ਕੇ ਘਬਰਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਜੇ ਮਹਿਫਲ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਬਾਝੋਂ ਹੈ ਕੁਝ ਕਮੀ ਜਿਹੀ
ਦਸੋ ਯਾਰੋ ਫਿਰ ਤਾਂ ਮੁੜ ਕੇ ਵਾਪਸ ਆਵਾਂ ਮੈਂ।
ਸਾਡੇ ਟਿੱਬਿਆਂ ਵਰਗੇ ਜ਼ਜ਼ਬੇ ਸਦਾ ਪਿਆਸੇ ਰਹੇ
ਦਰਿਆਵਾਂ ਤੇ ਵਰ•ਦੀਆਂ ਤਕੀਆਂ ਘੋਰ ਘਟਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਸਭ ਮਿਤਰ ਸਵਾਰਥ ਦੀ ਦਲਦਲ ਵਿੱਚ ਗੁੰੰਮ ਗਏ
ਬੱਚਿਆਂ ਕੋਲੇ ਬਹਿ ਕੇ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਅਰਮਾਨਾ ਦੀ ਫੁਲਕਾਰੀ ਨੂੰ ਗ਼ਰਜਾਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਵਿੱਚ
ਵਕਤ ਦੀਆਂ ਟਿੱਡੀਆਂ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਕਿੰਝ ਬਚਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਜੋ ਦਿਲ ਲੈ ਕੇ ਮੇਰਾ ਤੇ ਫਿਰ ਉਠ ਪਰਦੇਸ ਗਿਆ
ਚਿਰ ਤੋਂ ਭਟਕ ਰਿਹਾਂ ਲੱਭਦਾ ਉਸਦਾ ਸਿਰਨਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਜਿਸ ਢਿਲੋਂ ਨੂੰ ਤਕ ਰਹੇ ਨੇ ਇਸ ਬਸਤੀ ਦੇ ਲੋਕ
ਉਹ ਨਹੀ ਹਾਂ ਯਾਰੋ ਉਸਦਾ ਹਾਂ ਪਰਛਾਵਾਂ ਮੈਂ।

ਗ਼ਜ਼ਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚੋਂ ਮਨਫੀ ਹੋਈਆਂ

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚੋਂ ਮਨਫੀ ਹੋਈਆਂ ਰਾਹਵਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਜਿਥੇ ਬਹਿ ਹੱਸੇ ਸਾਂ ਉਹਨਾ ਥਾਵਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਅਸਲ ਚ ਸਾਡੇ ਮਨ ਦੀਆਂ ਗੁੰਝਲਾਂ ਦੇ ਹੀ ਨੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਹੁੰਦੇ
ਰਹਿ ਗਈਆਂ ਨੇ ਜੋ ਅਤ੍ਰਿਪਤ ਇਛਾਵਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਕੁਝ ਚਿਹਰਿਆਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਰੱਖਣ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਰੱਟਾ ਲਾਉਣਾ ਪੈਂਦੈ
ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਪਰ ਕੁਝ ਪਿਆਰੇ ਨਾਵਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਸਾਡੇ ਮਨਾ ਕੂੜਾ ਭਰਦੇ ਨੇ ਜਦ ਕੁਝ ਵਿਹਲੜ ਪਰਜੀਵੀ
ਮਨਾ ਚ ਖੌਫ ਉਪਜਦਾ ਅਤੇ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਕਾਮ ਤੇ ਮੋਹ ਵਿਹੂਣੀ ਜ਼ਿਦਗੀ ਹੁੰਦੀ ਜਿੰਦਾ ਲਾਸ਼ ਜਿਹੀ ਹੈ
ਮੋਹ ਵਿਹੂਣੇ ਮਨਾ ਚ ਊਲ ਬਲਾਵਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਜਿਸ ਘਰ ਦੇ ਵਿੱਚ ਘਰ ਦਾ ਮਾਲਕ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹ ਬਣ ਕੇ ਵਿਚਰਦੈ
ਉਸ ਘਰ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਗਿਰਝਾਂ ਕਾਵਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਸਾਊ ਸੁਲਝੇ ਬੰਦੇ ਘਟੀਆ ਘਟਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਟਾਲ ਨੇ ਦਿੰਦੇ
ਕਿਉਂਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਭਰ ਘਟੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਦੇ ਚੇਤੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਜਿਸ ਬੰਦੇ ਦੀ ਯਾਦ ਪਟਾਰੀ ਯਾਦਾਂ ਬਿਨ ਖਾਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਉਸ ਗਰੀਬ ਤਾਂ ਬੱਸ ਮੱਝਾਂ ਗਾਵਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਭਾਈ ਅਤੇ ਪੁਰੋਹਿਤਾਂ ਰਾਹੀਂ ਜੋ ਨਰਕਾਂ ਤੋਂ ਡਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਜੋ ਨਹੀਂ ਕਦੇ ਮਿਲਣੀਆਂ ਉਹਨਾਂ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਜੱਗ ਨੂੰ ਸੁਪਨਾ ਆਖਣ ਵਾਲੇ ਸੁਪਨੇ ਦੀ ਤੌਹੀਨ ਨੇ ਕਰਦੇ
ਜੱਗ ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਦੇ ਮੇਲੇ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਚਾਵਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਗਜ਼ਲ
ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ
Îਮੋਤੀ ਗਜ਼ਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪਰੋਏ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ।
ਹਰ ਇੱਕ ਸ਼ੇਅਰ ਚ ਹਾਜ਼ਰ ਹੋਏ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ।
ਅਕਸਰ ਆਖੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹਾਦਸਿਆਂ ਇੱਕ ਹਜ਼ੂਮ
ਕਿਸੇ ਹਾਦਸੇ ਤੇ ਨਾ ਰੋਏ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ।
ਹਰ ਇੱਕ ਤਾਈਂ ਹੱਸਦੇ ਤੱਕਣ ਦੀ ਫਿਤਰਤ ਉਸਦੀ
ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਗਮ ਲੁਕੋਏ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ।
ਯਾਦ ਆਉਣ ਜਦ ਬੀਤੇ ਮਿੱਤਰ, ਮਨ ਦੀ ਦੇਹਲੀ ਤੇ
ਤੇਲ ਕਿਵੇਂ ਹੰਝੂਆਂ ਦਾ ਚੋਏ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋ।
ਰਾਤ ਰਾਤ ਭਰ ਸੋਚੇ ਜਾਗ ਕੇ ਜਗਤ ਜਲੰਦੇ ਲਈ
ਜਦ ਇਹ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਸੋਏ, ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ।
ਧਰਤੀ ਦੇ ਯਥਾਰਥ ਬਾਰੇ ਜਾਣ ਗਿਆ ਹੈ ਉਹ
ਕਦੇ ਨਾ ਸੁਪਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਖੋਏ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ।
ਧੰਧਾ ਹੋਰ ਕਮਾਈਆਂ ਹੋਰ ਸਾਧ ਨਤਾਵਾਂ ਦੇ
ਸੱਭ ਦੇ ਕਾਲੇ ਕਿੱਸੇ ਛੋਏ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ।
ਉੱਜਲੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਸਨਮੁੱਖ ਮਨ ਤੇ ਜੰਮੀ ਮੈਲ
ਸੋਚ ਦੇ ਅਥਰੂਆਂ ਸੰਗ ਧੋਏ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ।
ਧੁੱਪ ਦਾ ਲਿਬਾਸ ਪਹਿਣ ਲਿਖੇ ਜੱਗ ਰਚਨਾ ਦਾ ਸੱਚ
ਨਾ ਲਫਜ਼ਾਂ ਦੇ ਤੀਰ ਲੁਕੋਏ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋ।
ਮੁਕਤੀ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਬੀਜ ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ
ਆਪਣੇ ਵਿਹੜੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਬੋਏ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ।


ਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ
ਰੋਤੇ ਮੇ ਕੱਟ ਗਈ ਕੁਛ ਆਹੋਂ ਮੇ ਕੱਟ ਗਈ।
ਸੋਤੇ ਮੇ ਕੱਟ ਗਈ ਕੁਛ ਸਲਾਹੋਂ ਮੇ ਕੱਟ ਗਈ।
ਮੰਜ਼ਿਲ ਪੇ ਜਾਨੇ ਵਾਲੇ ਮੰਜ਼ਿਲ ਪੇ ਪਹੁੰਚੇ
ਰਾਹ ਬਦਲਨੇ ਵਾਲੋਂ ਕੀ ਰਾਹੋਂ ਮੇ ਕੱਟ ਗਈ।ਂ
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਅਫਸੁਰਦਾ ਦਿਲ ਪੇ ਜਬ ਕੋਈ ਖਿਲਨੇ ਲਗੀ ਕਲੀ
ਕਹਾ ਖਿਜ਼ਾ ਨੇ ਤੂ ਭੀ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਮੇ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਨਾਵ ਕਾਗਜ਼ ਕੀ ਥੀ ਗਈ ਡੂਬ ,ਘਰੌਂਦੇ ਬਿਖਰੇ
ਖੇਲ ਸਭ ਖਤਮ ਹੂਆ, ਖਾਕ Àੜਾਈ ਜਾਏ।
ਂਂਂਂਂੀ
ਕੌਨ ਸਮਝੇਗਾ ਮੇਰੀ ਤਨਹਾਈਉਂ ਕੇ ਦਰਦ ਕੋ
ਪੂਛਨੇ ਵਾਲੋਂ ਸੇ ਕਤਰਾ ਕਰ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ਮੈਂ ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਕਹਾਂ ਤਕ ਔਰ ਭਲਾ ਹਮ ਜਾਨ ਕਾ ਕਰਤੇ ਨੁਕਸਾਨ
ਵਿਛੜ ਗਿਆ ਹੈ ਤੋ ਯੇਹ ਉਸਕੀ ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਹੂਈ ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਤੁਮ ਸੇ ਮੁਮਕਿਨ ਹੋ ਤੋ ਵਾਲੋਂ ਮੋ ਸਜਾ ਲੋ ਮੁਝਕੋ
ਸ਼ਾਖ ਸੇ ਟੂਟਨੇ ਵਾਲਾ ਹੂੰ ਸੰਭਾਲੋ ਮੁਝਕੋ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਜਬ ਭੀ ਕਰੇ ਬਾਤ ਤੋ ਪਰਾਈ ਸੀ ਲਗੇ
ਉਸਕਾ ਸਭ ਇਲਮ ਕਿਤਾਬੋਂ ਸੇ ਪੜ•ਾ ਲਗਤਾ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂ
ਆਏ ਤੋ ਕੌਨ ਸਾ ਮੁਝ ਪੇ ਇਹਸਾਨ ਕਰ ਗਏ ।
ਬੈਠੇ ਬਿਠਾਏ ਦਿਲ ਕੋ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰ ਗਏ।
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਜੋ ਕਰਦੈ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਅੱਜ ਉਸਦਾ .ਉਸਦਾ ਕੋਈ ਕੱਲ• ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ।
ਜਾਂ ਫਿਰ ਜਿਉਣ ਦਾ ਹੀ.ਉਸਨੂੰ ਆਇਆ ਯਾਰੋ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ।
ਵਿਛੀਆਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਜ਼ਿਹਨ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਕੰਕਰੀਲੀਆਂ ਸ਼ੜਕਾਂ ਅਜੇ
ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਧੋਤੀਆਂ ਸ਼ੜਕਾਂ ਤੇ ਹੁਣ ਮੈਥੋਂ ਯਾਰੋ ਚੱਲ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ।
ਰਾਤੀਂ ਨੀਂਦ ਹੀ ਨਹੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਬੱਸ ਉਂਜ ਤਾਂ ਠੀਕ ਹੈ ਸਭ ਕੁਝ
ਐਵੇਂ ਹੀ ਝੂਠ ਕਹਿੰਦੇ ੇਸਾਂ ਵਿਛੋੜਾ ਉਸਦਾ ਸਾਥੋਂ ਝੱਲ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ।
ਜ਼ਿਦਗੀ ਇਹ ਉਂਜ ਦੁਬਿਧਾ ਵਿੱਚ ਅਸਾਡੀ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਣੀ ਹੈ ਯਾਰਾ
੍ਰਬੋਲਿਆ ਝੂਠ ਵੀ ਨਹੀ ਜਾਣਾ ਅਤੇ ਸੱਚਾ ਪਿੜ ਮੱਲ ਨਹੀ ਹੋਣਾ ।
ਜੇ ਕੀਤੇ ਮਸ਼ਵਰੇ ਦੋਸਤ ਨਾ ਹੁਣ ਆਪਾਂ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਬਹਿ ਕੇ ਤਾਂ
ਇਹ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਦੂਰੀਆਂ ਵਧੀਆਂ ਦਾ ਮਸਲਾ ਹੱਲ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ।
ਬੜਾ ਹੀ ਮੈਂ ਉਡੀਕਾਂਗਾ ਬਹਿ ਕੇ ਮਹਿਰਮ ਖਿੜੀ ਫੁਲਾਂ ਰੁੱਤੇ ਤੈਨੂੰ
ਪਰ ਆਉਣਾ ਤੂੰ ਵੀ ਨਹੀ ਅਤੇ ਮੇਥੋਂ ਵੀ ਸੁਨੇਹਾ ਘੱਲ ਨਹੀ ਹੋਣਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਸ਼ੇਅਰ
ਕੀ ਕਰਾਂ ਪੱਤਝੜ ਦਾ ਕੰਡਾ ਹਾਂ ਮੈਂ ? ਬਹਾਰ ਦੀਆਂ ਕਲੀਆਂ ਵਾਂਗੂ
ਮੈਨੂੰ ਰੰਗ ਬਦਲਣੇ ਨਹੀ ਆਉਂਦੇ ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਬੰਦੇ ਨਾ ਹੋਂਗੇ ਜਿਤਨੇ ਖੁਦਾ ਹੈਂ ਖੁਦਾਈ ਮੇਂ
ਕਿਸ ਕਿਸ ਖੁਦਾ ਕਿ ਸਾਹਮਣੇ ਸਿਜਦਾ ਕਰੇ ਕੋਈ ।
ਂਂਂਂਂਂਮੈਂ ਰੱਬ ਤੋਂ ਨਹੀ ਡਰਦਾ ਪਰ ਉਸਤੋਂ ਬਹੁਤ ਡਰਦਾ ਹਾਂ
ਜੋ ਰੱਬ ਤੋਂ ਡਰਦਾ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਇਸ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਇਹ ਸਭ ਮੌਸਮ ਦਾ ਸਦਕਾ ਹੈ
ਜੇਕਰ ਮੇਰੇ ਗ਼ਮਲੇ ਦੇ ਫੁੱਲ ਤੈਨੂੰ ਬੜੇ ਪਿਆਰੇ ਲੱਗੇ। ਭੂਸ਼ਨ
ਂਂਂਂਂਵੋਹ ਲੋਟ ਆਏਂ ਪੁਛਨਾ ਉਨਹੇ ਦੇਖਨਾ ਜਰਾ ਗੌਰ ਸੇ
ਜਿਨਹੇ ਰਾਸਤੇ ਮੇ ਖਬਰ ਹੂਈ ਕਿ ਯੇਹ ਰਾਸਤਾ ਕੋਈ ਔਰ ਹੈ।
ਂਂਂਂੀ
ਤੁਮੇ ਗੈਰੋਂ ਸੇ ਕਬ ਫੁਰਸਤ ਹਮ ਅਪਨੇ ਗ਼ਮ ਸੇ ਕਬ ਖਾਲੀ
ਚਲੋ ਬੱਸ ਹੋ ਗਿਆ ਮਿਲਣਾ ਨਾ ਤੁਮ ਖਾਲੀ ਨਾ ਹਮ ਖਾਲੀ।
ਂਂਂਂਂਉਠ ਗਈ ਯੂੰ ਜ਼ਮਾਨੇ ਸੇ ਵਫਾ ਕਭੀ ਗੋਆ ਕਿਸੀ ਮੇ ਥੀ ਨਹੀ।
ਂਂਂਂਂਂੀ
ਜੀਓ ਤੋ ਐਸੇ ਜੀਓ ਕਿ ਜੈਸੇ ਸਭ ਤੁਮਹਾਰਾ ਹੈ
Îਮਰੋ ਤੋ ਐਸੇ ਕਿ ਜੈਸੇ ਤੁਮਹਾਰਾ ਕੁਛ ਭੀ ਨਹੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਨਾਹੱਕ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹੋ ਤੁਮ ਪਰ ਅਸਰ ਨਾ ਹੋਗਾ ਔਰੋਂ ਕਾ
ਚਾਂਦ ਭੀ ਕਾਲਾ ਪੜ ਜਾਤਾ ਹੈ ਧਰਤੀ ਕੀ ਪਰਛਾਈ ਸੇ।ਂ
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਮਰਨਾ ਤੋ ਲਾਜ਼ਮ ਹੈ ਇੱਕ ਦਿਨ, ਜੀ ਭਰਕੇ ਅਬ ਜੀ ਤੋ ਲੂੰ
ਮਰਨੇ ਸੇ ਪਹਿਲੇ ਮਰ ਜਾਨਾ ਮੇਰੇ ਬੱਸ ਕੀ ਬਾਤ ਨਹੀ।
ਂਂਂਂਂਂਸ਼ਹਿਰ ਮੇ ਵੋਹ ਮੋਹਤਬਰ ਮੇਰੀ ਗਵਾਹੀ ਸੇ ਹੂਆ
ਫਿਰ ਮੁਝੇ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇ ਨਾ ਮੋਹਤਬਰ ਉਸਨੇ ਕਹਾ।
ਂਂਂਂਖਵਾਹਿਸ਼ੇਂ ਕੱਦ ਸੇ ਜਬ ਬੜੀ ਹੋਂਗੀ
ਨਿੱਤ ਨਈ ਮੁਸ਼ਕਿਲੇਂ ਖੜ•ੀ ਹੋਂਗੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਇਸ ਮੇ ਕੋਈ ਸ਼ਿਕਵਾ ,ਸ਼ਕਾਇਤ ਨਾ ਗਿਲਾ ਹੈ
ਯੇ ੇਭੀ ਕੋਈ ਖਤ ਹੈਕਿ ਮੁਹੱਬਤ ਸੇ ਭਰਾ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਕੱਚੇ ਧਾਗੋਂ ਕੇ ਸਹਾਰੇ ਦੇਰ ਪਾ ਹੋਤੇ ਨਹੀਂ
ਤੇਜ਼ ਆਂਧੀ ਮੇ ਪਤੰਗੇਂ ਮੱਤ ਉਡਾਇਆ ਕੀਜੀਏ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਰੋਜ਼ ਜਲਾਤੀ ਹੈ ਉਮੀਦੋਂ ਕੇ ਚਿਰਾਗ
ਆਪ ਆਤੇ ਨਹੀ ਰਾਤ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਤੀ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
:ਯੇਹ ਸੱਚ ਹੈ ਸ਼ਾਇਸ਼ਤਗੀ ਇਲਮ ਕੀ ਜਾਨ ਹੈ
ਫੂਲ ਖਿਲਤੇ ਹੈਂ ਤੋ ਆਵਾਜ ਕਹਾਂ ਹੋਤੀ ਹੈ। ਂਂਂਂਂ
ਂਂਂਂਂਂ
ਤੁਮ ਨਈ ਤਹਿਜ਼ੀਬ ਕੇ ਵਾਕਫ ਨਹੀਂ
ਅਬ ਹਿਮਾਕਤ ਭੀ ਹੁਨਰ ਮੇ ਆ ਗਈ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂ
ਖਾਮੋਸ਼ ਐ ਦਿਲ , ਭਰੀ ਮਹਿਫਲ ਮੇ ਚਿੱਲਾਨਾ ਨਹੀ ਅੱਛਾ
ਅਦਬ ਪਹਿਲਾ ਕਰੀਨਾ ਹੈ ਮੁਹੱਬਤ ਕੇ ਕਰੀਨੋ ਮੇ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਸਾਜਨ ਹਮ ਸੇ ਮਿਲੇ ਭੀ ਲੇਕਿਨ ਐੇਸੇ ਮਿਲੇ ਕਿ ਹਾਏ
ਜੈਸੇ ਸੂਖੇ ਖੇਤ ਪੇ ਬਾਦਲ ਬਿਨ ਬਰਸੇ ਉੱੜ ਜਾਏ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਮੈਂ ਜਾਨਤਾ ਹੂੰ ਇਸ਼ਕ ਮੁਕੰਮਲ ਫਰੇਬ ਹੈ
ਲਕਿਨ ਫਰੇਬ ਖਾਨੇ ਕੀ ਆਦਤ ਹੈ ਕਿਆ ਕਰੇਂ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਰਾਤ ਕੇ ਸੰਨਾਟੇ ਮੇ ਹਮ ਨੇ ਕਿਆ ਕਿਆ ਧੋਖੇ ਖਾਏ ਹੈਂ
ਅਪਨਾ ਹੀ ਜਬ ਦਿਲ ਧੜਕਾ ਤੋ ਮੈ ਸਮਝਾ ਵੋਹ ਆਏੇ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਵੋਹ ਆਏਂਗੇ ਆਏਂਗੇ ਆ ਹੀ ਜਾਏਂਗੇ ਯਹੀ ਬਾਤ ਹਰ ਰਾਤ ਹੋਤੀ ਰਹੀ।
ਚਮਨ ਮੇ ਸ਼ਗੂਫੇ ਝੁਲਸਤੇ ਰਹੇ ਬੀਆਬਾਂ ਮੇ ਬਰਸਾਤ ਹੋਤੀ ਰਹੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਕਿਸ ਤਰਹ ਦੂੰਗਾ ੍ਰਮੈਂ ਅਪਨੀ ਬੇਗੁਨਾਹੀ ਕਾ ਸਬੂਤ
ਜਿਸ ਜਗਾਹ ਲੂਟਾ ਗਿਆ ਦੁਸ਼ਮਨ ਵਹਾਂ ਕੋਈ ਨਾ ਥਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਅੰਧੇਰਾ ਮਾਂਗਨੇ ਆਇਆ ਥਾ ਰੌਸ਼ਨੀ ਕੀ ਭੀਖ
ਹਮ ਅਪਨਾ ਘਰ ਨਾ ਜਲਾਤੇ ਤੋ ਔਰ ਕਿਆ ਕਰਤੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਬਹੁਤ ਪਹਿਲੇ ਸੇ ਉਨ ਕਦਮੋ ਕੀ ਆਹਟ ਜਾਨ ਲੇਤੇ ਹੈਂ
ਤੁਝੇ ਐ ਜ਼ਿਦਗੀ ਹਮ ਦੂਰ ਸੇ ਪਹਿਚਾਨ ਲੇਤੇ ਹੈਂ
ਤਬੀਅਤ ਅਪਨੀ ਘਬਰਾਤੀ ਹੈ ਸੁੰਨਸਾਨ ਰਾਤੋਂ ਮੇ
ਹਮ ਐਸੇ ਮੇ ਤੇਰੀ ਯਾਦੋਂ ਕੀ ਚਾਦਰ ਤਾਨ ਲੇਤੇ ਹੈਂ
ਤੁਝੇ ਘਾਟਾ ਨਾ ਹੋਨੇ ਦੇਗੇ ਕਾਰੋਬਾਰੇ ਉਲਫਤ ਮੇ
ਹਮ ਅਪਨੇ ਸਰ ਪੇ ਤੇਰਾ ਦੋਸਤ ਹਰ ਨੁਕਸਾਨ ਲੇਤੇ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਕੁਛ ਤੋ ਅਪਨੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀਆਂ ਰੱਖ ਜਾ
ਇਨ ਕਿਤਾਬੋਂ ਮੇ ਤਿਤਲੀਆਂ ਰੱਖ ਜਾ।
Ñੋਲੋਗ ਥਕ ਹਾਰ ਕਰ ਨਾ ਲੌਟ
ਕਜਾਏਂ ਰਾਸਤੋਂ ਮੇ ਕਹਾਨੀਆਂ ਰੱਖ ਜਾ
ਂਿÂਨ ਦਰੱਖਤੋਂ ਸੇ ਫਲ ਨੋਹੀ ਗਿਰਤੇ ਇਨ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆਂਧੀਆਂ ਰੱਖ ਜਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਅਬ ਕਿਸਕੇ ਆਗੇ ਹਮ ਦੁੱਖੜਾ ਰੋਏਂ ,ਛੋੜੋ ਯਾਰ
ਏਕ ਬਾਤ ਕੋ ਆਖਿਰ ਕੋਈ ਬੋਲੋ ਕਿਤਨੀ ਬਾਰ ਕਹੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ੁਮੇਰੀ ਰੂਹ ਕੀ ਹਕੀਕਤ ਮੇਰੇ ਆਂਸੂਉਂ ਸੇ ਪੂਛੋ
Îਮੇਰਾ ਮਜ਼ਲਿਸੀ ਤਬੱਸਮ(ਮਹਿਫਲੀ ਹਾਸਾ) ਮੇਰਾ ਤਰਜ਼ਮਾ ਨਹੀ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਤਨ ਬਚਾਨੇ ਚਲੇ ਕਿ ਮਨ ਖੋ ਗਿਆ।ਏਕ ਮਾਟੀ ਕੇ ਪੀਛੇ ਰਤਨ ਖੋ ਗਿਆ ।
ਦੋਸਤੀ ਕਾ ਸਭੀ ਜਬ ਖਾ ਚੁਕੇ ਵਿਆਜ ਤੋ ਪਤਾ ਯੇ ਚਲਾ ਮੂਲਧਨ ਖੋ ਗਿਆ ।
ਤੇਰੀ ਤਲਾਸ਼ ਮੇਰੀ ਯਾਂ ਔਰ ਜ਼ਿਦਗੀ ਕਾ ਬੀਰਾਨਾ
ਸਫਰ ਤੋ ਖੂਬ ਥਾ ਮਗਰ ਰਸਤਾ ਖਰਾਬ ਮਿਲ ਗਿਆ,

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੀ ਨਦੀ ਵਗਦੀ ਰਹੇ।
ਇਹ ਖੂਬਸੂਰਤ ਜ਼ਿਦਗੀ ਲਗਦੀ ਰਹੇ।
ਆਵੇ ਨਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਨਾ ਇਹ ਜੀਵਨ ਰੁਕੇ
ਮ੍ਰਿਗ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਇਸ ਤਰਾਂ ਠਗਦੀ ਰਹੇ।
ਨਫਰਤਾਂ ਦੀ ਤੇਜ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਹਵਾ ਅੱਜ
ਪਰ ਮੋਮਬਤੀ ਪਿਆਰ ਦੀ ਜਗਦੀ ਰਹੇ।

ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਹੁਣ ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣਾ ਕਦੇ
ਪਰ ਖਬਰ ਮੈਂਨੂੰ ਤੇਰੀ ਰਗ ਰਗ ਦੀ ਰਹੇ।
ਜੋ ਮਘਦੀ ਰੱਖੇ ਜ਼ਿਦਗਾਨੀ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼
ਭਾਲ ਮੈਨੂੰ ਸਦਾ ਉਸ ਅੱਗ ਦੀ ਰਹੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
੨ ਬੱਸ ਹੁਣ ਸਫਰ ਸਮਾਪਤ ਹੋਇਆ
ਹੁਣ ਲੋੜ ਪਿਆਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਮਾਰੂਥਲਾਂ ਚੋਂ ਕਦੋਂ ਨਿਕਲਦੀ ਯਾਰੋ ਆਬਸ਼ਾਰ ਕੋਈ।
ਆਪ ਫੈਲਾਇਆ ਮ੍ਰਿਗ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਦਾ ਜਾਲ ਮੈਂ ਅੱਜ ਸਮੇਟ ਲਿਆ ਹੈ
ਪਰਖ ਲਈਆਂ ਨੇ ਸਭੇ ਯਾਰੀਆਂ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਯਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਲਾਕੇ ਆਪੇ ਬਾਗ ਵੀ ਪੁਟਣੇ ਪਏ ਨੇ ਮੈਨੂੰ
ਆਉਣ ਬਹਾਰਾਂ ਜਾਂ ਨਾ ਆਵਣ ਹੁਣ ਨਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਆਪਣੀ ਰਾਖੀ ਆਪੇ ਕਰਨੀ ਸਿਖ ਲਵੇ ਜੇ ਹਰ ਇਕ ਬੰਦਾ
ਫਿਰ ਨਾ ਕੋਈ ਅਫਸਰ, ਨੇਤਾ,ਨਾ ਲੋੜ ਸਰਕਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਆਪਣੇ ਹੀ ਵਜੂਦ ਕਰਨਾ ਸਿਖ ਲਿਆ ਕਰਨਾ ਮੈਂ ਭਰੋਸਾ
ਕਿਸੇ ਵੀ ਪੀਰ ਪੈਗੰਬਰ ਰੱਬ ਤੇ ਮੇਰਾ ਨਾ ਇਤਬਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਹਰ ਇੱਕ ਮੋੜ ਚੁਰੱਸਤੇ ਉਤੇ ਥਾਂ ਥਾਂ ਖੜ•ੇ ਵਿਕਾਊ ਬੰਦੇ
ਇਹਨਾਂ ਤਾਈਂ ਖ੍ਰੀਦਣ ਵੇਚਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਬਾਜ਼ਾਰ ਹੈ ਕੋਈ ।
ਜੇ ਰੱਬ ਹੁੰਦਾ ਸਚੀਂ ਮੁਚੀਂ ਉਸਨੇ ਵੀ ਸੋਚਨਾ ਸੀ ਇਹ
ਕੀ ਏਸਦੀ ਹੈ ਜਰੂਰਤ ਜਿਹੋ ਜਿਹਾ ਸੰਸਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਫੁੱਟਪਾਥਾਂ ਤੇ ਭੁੱਖੇ ਮਰਦੇ ਹਨ ਕਿੰਨੇ ਮਾਨਵ ਦੇ ਜਾਏ
ਫਿਰ ਵੀ ਮਾਨਵ ਆਖੀ ਜਾਵੇ ਇਥੇ ਪਰਵਿਦਗਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਜਿਥੇ ਮਾਲੀ, ਫੁਲ ,ਤਿਤਲੀਆਂ ਤੇ ਭੰਵਰੇ ਵੀ ਹੋਣ ਸੁਰਖਿਅਤ
ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਚਾਹੀਦਾ ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਜਲਦੇ ਨੇ ਪੈਰ ਭਾਵੇਂ ਤੁਰੀਏ ਤਰੇਲ ਉਤੇ ।
ਬੈਠੇ ਨੇ ਭੂੰਡ ਕਾਲੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਵੇਲ ਉਤੇ।
ਕਿੰਨਾ ਤੂਫਾਨ ਹੈ ਇਹ ਸਾਗਰ ਚ ਪਤਾ ਲਗੂ
ਖੜ• ਨਾ ਕਿਨਾਰੇ ਪਹਿਲਾਂ ਬੇੜੀ ਧਕੇਲ ਉਤੇ।
ਢਲ ਰਹੇ ਸੂਰਜ ਤਾਈਂ ਤਕ ਕੇ ਉਦਾਸ ਨਾ ਹੋ
ਸਰਘੀ ਦੇਖ ਤਾਰਾ ਤੂੰ ਚੜਿ•ਆ ਦੁਮੇਲ ਉਤੇ।
ਤੇਰੇ ਦੁਆਲੇ ਗ਼ਮ ਦੀ ਹੈ ਭੀੜ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਇਆ
ਆਉਂਦੇ ਨੇ ਭੂਤਨੇ ਹੀ ਅਕਸਰ ਫੁਲੇਲ ਉਤੇ।
ਸਹਿਆ ਵਿਯੋਗ ਤਾਂਹੀ ਸਕਿਆ ਨਾ ਕਾਬੂ ਪਾ ਮੈਂ,
ਉਸ ਆਸ਼ਕੀ ਦੇ ਝੱਲੇ ਅੰਨ•ੇ ਵਲੇਲ ਉੱਤੇ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਟੇਸ਼ਨਾਂ ਦੇ ਸਭ ਨਾਂਅ ਕੰਠ ਕਰ ਲਏ,
ਸੌਂ ਨਾ ਸਵਾਰ ਹੋ ਕੇ ਤੂੰ ਸਮੇਂ ਦੀ ਰੇਲ ਉੱਤੇ,
ਢਿੱਲੋਂ ਚੁਫੇਰੇ ਲਾਂਬੂ ਲਾਏ ਸਿਆਸਤਾਂ ਨੇ।
ਪੰਡਿਤ ਤੇ ਮੌਲਵੀ ਜੀ ਪਾਉਂਦੇ ਨੇ ਤੇਲ ਉੱਤੇ।