gazl .shear20actubr

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਘਰ ਦੇ ਸ਼ੋਰ ਤੋਂ ਹਰ ਵੇਲੇ ਇਹ ਮਨ ਘਬਰਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਬਾਹਰ ਗਿਆਂ ਤੋਂ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚਲਾ ਰੁੱਖ ਬੁਲਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜੀਣ ਦੀ ਜਾਚ ਨਹੀਂ ਸਿਖ ਸਕਿਆ ਹੋਣਾ ਨਾਦਾਨ
ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜੀਵਣ ਹੀ ਦੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਦੋਸਤੀਆਂ ਦੇ ਪਰਦੇ ਹੇਠਾਂ ਛੁਪੀਆਂ ਦੋਸਤੀਆਂ ਤੱਕ ਤੱਕ ਕੇ
ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੀ ਯਾਰੀ ਦਾ ਅਕਸਰ ਚੇਤਾ ਆਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਅੱਜ ਹੀ ਦੁੱਖ ਹੈ ,ਬੱਸ ਕੱਲ• ਨੂੰ ਤਾਂ ਸੁਖ ਦਾ ਦਿਨ ਆ ਜਾਵੇਗਾ
ਇਹੀਓ ਸੋਚ ਸੋਚ ਕੇ ਹੀ ਬੰਦਾ ਹਰ ਰੋਜ ਜਿਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਅਜੇ ਮੁਕੰਮਲ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ,ਹੈ ਉਂਜ ਤੇਰੇ ਮੁੱਖ ਵਰਗੀ ਹੀ
ਢਿੱਲੋਂ ਰੋਜ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਬਣਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।ਂਂ
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਵੋਹ ਸਮਝੇ
ਮੈਨੇ ਹਾਥ ਉਠਾਇਆ ਥਾ ਸਲਾਮ ਕੋ।
ਵੋਹ ਸਮਝੇ ਇਸ ਸੇ ਖਤਰਾ ਹੈ ਨਿਜ਼ਾਮ ਕੋ।
ਚੋਰੀ ਨਾ ਕਰੇਂ, ਝੂਠ ਨਾ ਬੋਲੇਂ ਤੋ ਔਰ ਕਿਆ ਕਰੇਂ ?
ਚੁੱਲ•ੇ ਪੇ ਕਿਆ ਅਸੂਲ ਪਕਾਏਂਗੇ ਸ਼ਾਮ ਕੋ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਆਈ ਹੈ ਜਬ ਬਹਾਰ ਤੋ ਤੁਮ ਹੋ ਗਏ ਹੋ ਦੂਰ
ਖਿਲਨੇ ਲਗੇ ਹੈਂ ਫੂਲ ਤੋ ਮੁਰਝਾ ਗਿਆ ਹੈ ਦਿਲ।
ਂਂਂਂਂ ਮੇਰਾ ਦੁੱਖ ਸੁਨਾ , ਚੁਪ ਰਹੇ, ਫਿਰ ਵੋਹ ਬੋਲੇ
ਯੇਹ ਰਾਗ ਪਹਿਲੇ ਕਾ ਗਾਇਆ ਹੂਆ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂ ਵੋਹ ਕਰਮ ਉਂਗਲੀਓਂ ਪੇ ਗਿਨਤੇ ਹੈਂ
ਸਿਤਮ ਕਾ ਜਿਨਕੇ ਕੁਛ ਹਿਸਾਰ ਨਹੀਂ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਬਾਝ ਔਕਾਤ ਹਵਾ ਕੇ ਝੌਂਕੇ ਲੌ ਚਿਰਾਗੋਂ ਕੀ ਬੜਾ ਦੇਤੇ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂਂਂਹਵਾ ਹੀ ਐਸੀ ਚਲੀ ਹੈ ਹਰ ਸ਼ਖਸ਼ ਸੋਚਤਾ ਹੈ
ਤਮਾਮ ਸ਼ਹਿਰ ਜਲੇ ਲੇਕਿਨ ਮੇਰਾ ਘਰ ਨਾ ਜਲੇ।
ਂਂਂਂਂ ਸਾਰਾ ਹੀ ਸ਼ਹਿਰ ਉਸਕੇ ਜਨਾਜੇ ਮੇ ਥਾ ਸ਼ਰੀਕ
ਤਨਹਾਈਉਂ ਕੇ ਖ਼ੌਫ਼ ਸੇ ਜੋ ਸ਼ਖਸ਼ ਮਰ ਗਿਆ।
ਂਂਂਂਂਂਰੰਗ ਬਾਤੇਂ ਕਰੇਂ ਹਰ ਬਾਤ ਸੇ ਖੁਸ਼ਬੂ ਆਏ
ਰਾਤ ਖੁਸ਼ਬੂ ਕੀ ਤਰਹ ਮਹਿਕੇ ਅਗਰ ਤੂ ਆਏ।
ਂਂਂਂ ਤੂ ਜੋ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤੋ ਕੁਛ ਭੀ ਨਹੀਂ ਹੈ
ਯੇਹ ਮਾਨਾ ਕਿ ਮਹਿਫ਼ਲ ਜਵਾਂ ਹੈ ਹਸੀਂ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਹਮ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਸੇ ਕਤਰਾ ਕੇ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਤੇ ਮਗਰ
ਰਾਹੋਂ ਮੇ ਫੂਲੋਂ ਕੇ ਲਬ ਤਾਰੋਂ ਕੇ ਗੇਸੂ ਆਏ।
ਂਂਂਂ ਕਿਆ ਤੇਰੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕੀ ਲਜ਼ਤ ਬਿਆਂ ਕਰੂੰ
ਮਿਲ ਕਰ ਭੀ ਤੁਝ ਤੇ ਮੁਝ ਕੋ ਤੇਰਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਹੈ।
ਂਂਂਂਕੋਈ ਆਇਆ ਹੈ ਨਾ ਆਏਗਾ ਲੋਕਿਨ
ਕਿਆ ਕਰੇਂ ਗਰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਨਾ ਕਰੇਂ?
ਂਂਂਂਕੋਈ ਅੰਦੇਸ਼ਾ ਹੈ ਅਪਨੋ ਸੇ ਨਾ ਬੇਗਾਨੋ ਸੇ
ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਹੈ ਕੋਈ ਜੋ ਡਰਾਤਾ ਹੈ ਮੁਝੇ।
ਂਂਂਂਂ ਜਾਨਲੇਵਾ ਹੈ ਬੇਰੁਖੀ ਜਿਨਕੀ ਹਮ ਉਨਕੀ ਬੇਰੁਖੀ ਕੇ ਮਾਰੇ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂ ਇਸ ਰੇਂਗਤੀ ਹੂਈ ਹਿਆਤ ਕਾ ਕਬ ਤਕ ਉਠਾਏਂ ਭਾਰ
ਮਰੀਜ਼ ਅਬ ਉਲਝਨੇ ਲਗੇ ਹੈਂ ਤਬੀਬ ਸੇ।
ਂਂਂਂਂਕੁਛ ਇਸ ਤਰਹ ਸੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੇ ਦੀਆ ਹਮਾਰਾ ਸਾਥ
ਜੈਸੇ ਕੋਈ ਨਿਬਾਹ ਰਹਾ ਹੋ ਰਕੀਬ ਸੇ।
ਂਂਂਂਂਉਸਕੇ ਦੋ ਬੋਲ
ਉਸਕੇ ਦੋ ਬੋਲ ਮੁਹੱਬਤ ਕੇ ਗ਼ਨੀਮਤ ਜਾਨੋ
ਵੋਹ ਜਾ ਚੁੱਪ ਹੋਗਾ ਤੋ ਫਿਰ ਸੱਭ ਕੋ ਰੁਲਾ ਜਾਏਗਾ।
ਂਂਂਂਂ
ਦੇਖ ਲੋ ਕੂਚਾ ਏ ਦਿਲਦਾਰ ਕੋ ਚਲਤੇ ਚਲਤੇ
ਬੈਠ ਜਾਓਗੇ ਤੋ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸੇ ਉਠਾ ਜਾਏਗਾ।
ਂਂਂਂਂ
ਇਨਸਾਂ ਹੂੰ ਧੜਕਤੇ ਦਿਲ ਪੇ ਹਾਥ ਰੱਖ ਕਰ ਦੇਖ
ਯੂੰ ਡੂਬ ਕਰ ਨਾ ਦੇਖ ਸਮੁੰਦਰ ਨਹੀਂ ਹੂੰ ਮੈਂ।
ਂਂਂਂਂ
ਯੂੰ ਮੁਸਕਰਾਏ ਜਾਨ ਸੀ ਕਲੀਉਂ ਮੇ ਪੜ ਗਈ
ਯੂੰ ਲਬ ਕੁਸ਼ਾ ਹੂਏ ਕਿ ਗੁਲਸਿਤਾਂ ਬਨਾ ਦੀਆ।
ਂਂਂਂਂਅਫਸੁਰਦਾ ਦਿਲ ਪੇ ਜਬ ਕੋਈ ਖਿਲਨੇ ਲਗੀ ਕਲੀ
ਕਹਾ ਖਿਜ਼ਾਂ ਨੇ ਤੂ ਭੀ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਮੇ ਹੈ।
ਂਂਂਏਕ ਮੁੱਦਤ ਸੇ ਮੈਨੇ ਖ਼ਾਬ ਨਹੀਂ ਦੇਖਾ ਹੈ
ਹਾਥ ਰੱਖ ਦੇ ਮੇਰੀ ਆਖੋਂ ਪੇ ਕਿ ਨੀਂਦ ਆ ਜਾਏ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਦਿਲ ਕੇ ਦਰਿਆ ਕੋ ਕਿਸੀ ਰੋਜ ਉਤਰ ਜਾਨਾ ਹੈ
ਇਤਨਾ ਬੇਸਮਤ ਨਾ ਚਲ ਲੌਟ ਕੇ ਘਰ ਜਾਨਾ ਹੈ।
ਂਂਸ਼ੀਸ਼ੇ ਕਾ ਬਦਨ ਲੇਕਰ ਫਿਰਤੇ ਨਹੀਂ ਰਾਹੋਂ ਮੇ
ਪੱਥਰ ਸੇ ਛੁਪੇ ਹੋਤੋ ਹੈਂ ਲੋਗੋਂ ਕੀ ਨਿਗਾਹੋਂ ਮੇ।ਂਂਂ
ਂਂਂਂਂਂਰਾਤ ਜਬ ਚਾਂਦ ਸੇ ਮਸਰੂਫੇ ਸੁਖ਼ਨ ਹੋਤੀ ਹੈ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਮੇ ਤੇਰੀ ਪਲਕੋਂ ਕੀ ਚੁਭਨ ਹੋਤੀ ਹੈ।
ਂਂਂ
ਮੈਅਕਦੇ ਕੀ ਹੈ ਬਦਨਾਮੀ ,ਰਿੰਦੋਂ ਕੀ ਹੈ ਤੌਹੀਨ
ਕਮਜ਼ਰਫ(ਬੇਅਕਲ) ਕੇ ਹਾਥੋਂ ਮੇ ਗਰ ਜਾਮ ਦੀਆ ਜਾਏ।
ਂਂਂਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੀ ਰਾਹਤੇਂ ਮਿਲਤੀ ਨਹੀ , ਮਿਲਤੀ ਨਹੀ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਾ ਜ਼ਹਿਰ ਪੀਕੇ ਜੁਸਤਜੂ ਕੇ ਘੂਮੀਏਂ।
ਂਂਲੋ ਆਜ ਹਮ ਨੇ ਤੋੜ ਦੀਆ ਰਿਸ਼ਤਾ -ਏ -ਉਮੀਦ
ਲੋ ਅਬ ਗਿਲਾ ਨਾ ਕਰੇਂਗੇ ਕਿਸੀ ਸੇ ਹਮ।
ਂਂਦਾਮਨ ਬਚਾ ਕੇ ਆਪ ਤੋ ਮਹਿਫ਼ਲ ਸੇ ਉਠ ਗਏ
ਇਲਜ਼ਾਮ ਥੇ ਜੋ ਸਾਰੇ ਮੇਰੇ ਨਾਮ ਆ ਗਏ।
ਂਂਂਂ
ਦੋ ਘੜੀ ਦਿਲ ਕੇ ਬਹਿਲਾਨੇ ਕਾ ਸਹਾਰਾ ਭੀ ਗਿਆ
ਲੀਜੀਏ ਆਜ ਤਸੱਵਰ ਮੇ ਭੀ ਤਨਹਾਈ ਹੈ।
ਂਂਂਂਵੋਹ ਸਿਤਮ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਕਰਮ ਕਰਤੇ ਹੈਂ
ਂਿÂਸ ਨਜ਼ਰ ਸੇ ਮੈਨੇ ਉਨਹੇ ਕਭੀ ਦੇਖਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਂਂਂਂਂਦੋ ਘੜੀ ਆਰਾਮ ਕਰਲੇਂ ਜ਼ੁਲਫ ਕੇ ਸਾਏ ਤਲੇ
ਕੁਛ ਨਾ ਕੁਛ ਆਸਾਨ ਹੋ ਜਾਏਗਾ ਯੇਹ ਲੰਬਾ ਸਫਰ।
ਂਂਂਂਂਵਕਤ ਆਨੇ ਪੇ ਬਤਾ ਦੇਂਗੇ ਤੁਝੇ ਐ ਆਸਮਾ
ਹਮ ਅਭੀ ਸੇ ਕਿਆ ਬਤਾਏਂ ਕਿਆ ਹਮਾਰੇ ਦਿਲ ਮੇ ਹੈ।
ਂਂਂਂਮੈਂ ਖਿਲਾ ਹੂੰ ਤੋ ਖ਼ਾਕ ਮੇ ਮਿਲਨਾ ਹੈ ਮੁਝੇ
ਵੋਹ ਤੋ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਹੈ ਉਸੇ ਅਗਲੇ ਨਗਰ ਜਾਨਾ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਕੁਛ ਇਤਨੇ ਦਿਲ ਸ਼ਿਕਨ ਥੇ ਮੁਹੱਬਤ ਕੇ ਹਾਦਸੇ
ਹਮ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮੇ ਫਿਰ ਕੋਈ ਅਰਮਾਂ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ।
ਂਂਂਤੁਮ ਕਹਾਂ ? ਵਸਲ ਕਹਾਂ? ਵਸਲ(ਮਿਲਾਪ) ਕੇ ਅਰਮਾਨ ਕਹਾਂ
ਦਿਲ ਕੇ ਬਹਿਲਾਨੇ ਕੋ ਇਕ ਬਾਤ ਬਨਾ ਰੱਖੀ ਹੈ।
ਂਂਂਹਮੇ ਮਾਲੂਮ ਹੈ ਜੰਨਤ ਕੀ ਹਕੀਕਤ ਲੇਕਿਨ
ਦਿਲ ਕੇ ਬਹਿਲਾਨੇ ਕੋ ਗ਼ਾਲਿਬ ਯੇਹ ਖ਼ਿਆਲ ਅੱਛਾ ਹੈ।
ਂਂਂਮਾਨਾ ਕਿ ਗ਼ਮ ਕੇ ਬਾਦ ਮੁਸੱਰਤ(ਖੁਸ਼ੀ) ਜਰੂਰ ਹੈ
ਲੇਕਿਨ ਜੀਏਗਾ ਕੌਨ ਤੇਰੀ ਬੇਰੁਖੀ ਕੇ ਬਾਦ।ਂਂਂ
ਂਂਂਂਮੈਂ ਨਿਗਾਹੋਂ ਸੇ ਪੀ ਰਹਾ ਥਾ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਨੇ ਬਦ ਦੁਆ ਦੀ
ਤੇਰਾ ਹਾਥ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਭਰ ਕਭੀ ਜਾਮ ਤਕ ਨਾ ਪਹੁੰਚੇ।
ਂਂਂਯੇਹ ਅਦਾ ਏ ਬੇਨਿਆਜ਼ੀ ਤੁਝੇ ਬੇਵਫ਼ਾ ਮੁਬਾਰਕ
ਮਗਰ ਇਤਨੀ ਭੀ ਬੇਰੁਖੀ ਕਿਆ ਕਿ ਸਲਾਮ ਤਕ ਨਾ ਪਹੁੰਚੇ।
ਂਂਜਿਤਨੇ ਚਿਹਰੇ ਥੇ ਸਭ ਮੇ ਆਪ ਲਗੇ। ਯੇਹ ਜੁਦਾਈ ਭੀ ਅਬ ਮਿਲਾਪ ਲਗੇ।
ਆ ਤੁਝੇ ਮੈਂ ਬਦਦੁਆ ਦੇ ਦੂੰ , ਜਾਹ ਤੁਝੇ ਪਿਆਰ ਕਾ ਸਰਾਪ ਲਗੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਐਸਾ ਨਾ ਹੋ
ਐਸਾ ਹੂਆ ਨਹੀਂ ਹੈ , ਐਸਾ ਨਾ ਹੋ ਕਹੀਂ
ਉਸਨੇ ਮੁਝੇ ਨਾ ਦੇਖ ਕੇ , ਦੇਖਾ ਨਾ ਹੋ ਕਹੀਂ।
ਂਂਂਵੋਹ ਮੁਝੇ ਦੇਖ ਕੇ ਕਹਿ ਦੇਂ ਕਿ ਕਹੀਂ ਦੇਖਾ ਹੈ ?
ਹੋ ਅਗਰ ਯੇਹ ਭੀ ਤਮਾਸ਼ਾ ਤੋ ਸ਼ਰੇਆਮ ਨਾ ਹੋ।
ਂਂਂਂਅੰਦਾਜ਼ ਅਪਨੇ ਆਈਨੇ ਮੇ ਦੇਖਤੇ ਹੈਂ ਵੋਹ
ਔਰ ਯੇਹ ਭੀ ਦੇਖਤੇ ਹੈਂ ਕੋਈ ਦੇਖਤਾ ਨਾ ਹੋ।
ਂਂਆਜ ਤਕ ਗੁੰਮ ਸੁੰਮ ਖੜ•ੀ ਹੈਂ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇ
ਜਾਨੇ ਦੀਵਾਰੋਂ ਸੇ ਤੁਮ ਕਿਆ ਕਹਿ ਗਏ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਦੇਤੀ ਫ਼ਰੇਬ ਹਰ ਨਜ਼ਰ ਹੈ ਇਤਮੀਨਾਨ ਸੇ
ਅਪਨੋ ਸੇ ਗਿਲਾ ਪਿਆਰ ਹੈ ਸਾਰੇ ਜਹਾਨ ਸੇ।
ਆਨੇ ਵਾਲੇ ਹਾਦਸੋਂ ਕੇ ਖ਼ੌਫ਼ ਸੇ ਸਹਿਮੇ ਹੂਏ
ਲੋਗ ਫਿਰਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਜੈਸੇ ਖ਼ਾਬ ਹੋਂ ਟੂਟੇ ਹੂਏ।
ਂਂਂਆਜ ਆਈਨੇ ਮੇ ਖ਼ੁਦ ਕੋ ਦੇਖ ਕਰ ਯਾਦ ਆ ਗਿਆ
ਏਕ ਮੁੱਦਤ ਹੋ ਗਈ ਜਿਸ ਸ਼ਖਸ਼ ਕੋ ਦੇਖੇ ਹੂਏ।
ਂਂਂਕੈਸੇ ਕਹੇਂ ਕਿ ਉਸਕੋ ਭੀ ਹਮ ਸੇ ਕੋਈ ਪਿਆਰ ਹੈ
ਉਸਨੇ ਤੋ ਹਮ ਸੇ ਆਜ ਤਕ ਕੋਈ ਗਿਲਾ ਨਹੀਂ ਕੀਆ।
ਂਂਂਇਸਮੇ ਕੋਈ ਸ਼ਿਕਵਾ, ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਨਾ ਗਿਲਾ ਹੈ
ਯੇਹ ਭੀ ਕੋਈ ਖਤ ਹੈ ? ਮੁਹੱਬਤ ਸੇ ਜੋ ਭਰਾ ਹੈ।
ਂਂਂ
ਕਿਸੀ ਚਮਨ ਮੇ ਇਸ ਖ਼ੌਫ਼ ਸੇ ਗੁਜ਼ਰ ਨਾ ਹੂਆ
ਕਿਸੀ ਕਲੀ ਪੇ ਭੂਲੇ ਸੇ ਨਾ ਪੈਰ ਧਰ ਜਾਊਂ
ਂਂਂਂ ਅਪਨੇ ਅੰਦਰ ਕੁਲ ਜਹਾਂ ਕੀ ਬਸਤੀਆਂ ਆਬਾਦ ਹੈਂ
ਖ਼ੁਦ ਮੇ ਡੂਬੋਗੇ ਤੋ ਸਭ ਸੇ ਆਸ਼ਨਾ ਹੋ ਜਾਓਗੇ।



Converted from