ਇਸ਼ਕ ਨੇ

ਮੂਰਖੋਂ ਕੀ ਕਮੀਂ ਨਹੀਂ
ਮੂਰਖੋਂ ਕੀ ਕਮੀਂ ਨਹੀਂ ਗ਼ਾਲਿਬ ਏਕ ਢੂੰਢੋ ਹਜ਼ਾਰ ਮਿਲਤੇ ਹੈਂ।
*
ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਗ਼ਾਲਿਬ ਸੱਭ ਵਲ ਦੀਏ ਨਿਕਾਲ ,ਮੁੱਦਤ ਸੇ ਆਰਜ਼ੂ ਥੀ
ਕਿ ਸੀਧਾ ਕਰੇ ਕੋਈ।
**
ਹੋਤੀ ਹੈ ਦੂਸਰੋਂ ਕੋ ਯੇਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਨਾਗੁਵਾਰ ਅਪਨੇ ਸਿਵਾ ਕਿਸੀ ਕੋ
ਨਸੀਹਤ ਨਾ ਕੀਜੀਏ।
**ਤੁਮੇਂ ਦੇਖਤਾ ਹੂੰ ਤੋ ਖ਼ੁਦ ਕੋ ਭੂਲ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ,ਖ਼ੁਦ ਕੋ ਦੇਖਤਾ ਹੂੰ ਤੋ ਤੁਮ ਯਾਦ ਆਤੇ ਹੋ।
*ਘੂਸੇਘੱਟੇ ਨੂੰ ਰੇਲ ਨਾ ਥਿਆਈ ਭੌਂਦਾ ਫਿਰੇ 'ਟੇਸ਼ਨ 'ਤੇ।
***
ਘੂਸੇਘੱਟੇ “ਗ਼ਾਲਿਬਾ” ਕਦੇ ਨਾ ਗੁਝੇ ਰਹਿਣ। ਬਾਹੋਂ ਪਕੜ ਉਠਾਈਏ
ਮੂਹਰੇ ਹੋ ਹੋ ਬਹਿਣ।
*
ਰੰਗ ਕਾਲੇ ਨੇ ਡੋਬੀ ਮੜਕ ਬਥੇਰੀ ਸੀ।

Converted

ਕੋਰਾਕੋਰਾ ਕੁੱਜਾ

ਕੋਰਾਕੋਰਾ ਕੁੱਜਾ
ਕੋਰਾ ਕੁੱਜਾ ਵਿੱਚ ਠੰਡਾ ਠਾਰ ਪਾਣੀ ਸਾਡੇ ਚ ਗਲੇ ਅਟਕਦਾ ਜਾਂਵਦਾ ਈ।
ਸਰਸਾ ਨਦੀ ਵਗੇ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਵਾਲੀ ਸਾਨੂੰ ਤਰਨਾ ਮੂਲ ਨਾ ਆਂਵਦਾ ਈ।
ਬੰਦ ਬੰਦ ਕੱਟ ਚੜ•ਾਉਂਦਾ ਚਰਖੜੀ 'ਤੇ ਹਾਕਮ ਰੋਜ ਮਹਿੰਗਾਈ ਵਧਾਂਵਦਾ ਈ।
ਅਦਲੀ ਰਾਜਾ ਅਸਾਡਿਆਂ ਜ਼ਜ਼ਬਿਆਂ ਨੂੰ ਰੋਜ ਨੀਹਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਚਿਣਾਂਵਦਾ ਈ।

***ਅੱਖਰ ਲਈ ਫਿਰਦੇ ਬਸਤੀ ਮੂਰਿਆਂ ਦੀ ਦਾਨਿਸ਼ਵਰਾਂ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਕੀ ਥਿਆਊ ਮੀਆਂ।
ਨੰਗੇ, ਭੁੱਖੇ ਗਰੀਬ ਨੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਮੱਤਦਾਤਾ ਤਾਂਹੀਏਂ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਮੱਤ ਵਿਕਾਊ ਮੀਆਂ।
ਰਾਜਨੀਤੀ ਇਹ ਮੌਕਾਪ੍ਰਸਤੀਆਂ ਦੀ ਹੈ ਅੱਜ ਹੋਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਗੁਲ ਖਿਲਾਊ ਮੀਆਂ।
ਨੇਤਾ ਸਿਆਸਤ ਦਾ ਨੇ ਕਰਨ ਵਣਜ ਲੱਗ ਪਏ ਸਿਆਸਤ ਹੋ ਗਈ ਬੜੀ ਕਮਾਊ ਮੀਆਂ।
***
ਜਦੋਂ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਘੜੇ ਚੋਂ ਮੁੱਕ ਦਾਣੇ ਉਦੋਂ ਲੋਕ ਸਿੰਘ ਸਭੀਏ ਜਾਂ ਮਹੰਤ ਬਣਦੇ।
ਅਕਾਲੀ ਵਿਗੜ ਕੇ ਨੇ ਕਾਂਗਰਸੀ ਬਣਦੇ ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰ ਨੇ ਉਸ ਉਪਰੰਤ ਬਣਦੇ।
ਜਨਸੰਘੀ ਅਤੇ ਮੁਸਲਿਮਲੀਗ ਵਾਲੇ ਸਭ ਵਿਗੜੇ ਹੋਏ ਜਨੂੰਨੀ ਨੇ ਅੰਤ ਬਣਦੇ।
ਮਜ਼ਹਬਾਂ ਵਾਲੇ ਹੋਰ ਕੁਝ ਵੀ ਬਣ ਜਾਵਣ ਪਰ ਇਨਸਾਨ ਨਾ ਇਹ ਕਦੰਤ ਬਣਦੇ।
ਜਗ ਰਚਨਾ ਸਭ ਸੱਚ
ਜੀਵਨ ਝੂਠ ਨਹੀਂ ਹੈ ਇਹ ਸੱਚ ਕੋਰਾ,ਮੌਤ ਜੀਵਨ ਦਾ ਇੱਕ ਪੜਾਅ ਬੇਲੀ।
ਸਾਰੇ ਸਾਧ ਨੇ ਇਸ ਜੱਗ ਨੂੰ ਝੂਠ ਕਹਿੰਦੇ ਕਰਦੇ ਐਸ਼ ਉਹ ੇ ਸਾਨੂੰ ਡਰਾ ਬੇਲੀ।
ਅਣਹੋਏ ਪਰਲੋਕ ਦਾ ਨਾ ਲੈ ਲੈਕੇ ਰਹੇ ਉਹ ਸੱਚ ਦੇ ਤਾਈਂ ਹੀ ਨੇ ਛੁਪਾ ਬੇਲੀ।
ਇਸ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਕਰਨ ਲਈ ਹੋਰ ਸੁਹਣਾ ਤੂੰ ਗੀਤ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਨਵੇਂ ਗਾ ਬੇਲੀ।
<<*
ਲੋਕ ਗੀਤ
ਪੱਲੇ ਨਿਕਲੀ ਦੁਆਨੀ ਖੋਟੀ ਲੱਡੂਆਂ ਦਾ ਭਾਅ ਪੁਛਦੀ।
ਠਾਣੇਦਾਰ ਦਾ ਕੁੱਕੜ ਚਕ ਲਿਆਇਆ ਡੱਬਾ ਕੁੱਤਾ ਮੇਰੇ ਯਾਰ ਦਾ।
ਟੁੱਟਪੈਣੇ ਦਾ ਕੁਲੱਛਣਾ ਬੋਤਾ ਚੜ•ਦੀ ਦੇ ਵੱਢੇ ਦੰਦੀਆਂ।
ਲੰਡੇ ਉੱਠ ਨੂੰ ਥਾਪੀਆਂ ਦੇਵੇ ਮਾਂ ਬਖਤੌਰੇ ਦੀ।

ਹੁਣ ਦਿਲ ਦਰਿਆ ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਡੂੰਘੇ ਨਹੀਂ ਰਹੇ

ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ
ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਕਿ 'ਦਿਲ ਦਰਿਆ ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਡੂੰਘੇ ਕੌਣ ਦਿਲਾਂ ਦੀਆਂ ਦੀਆਂ ਦੀਆਂ ਜਾਣੇ' । ਮਨੋਵਿਗਆਨੀਆਂ ਨੇ ਦਿਲ ਦੇ ਸਾਰੇ ਭੇਤ ਫਰੋਲ ਲਏ ਹਨ। ਇੱਥੇ ਦਿਲ ਤੋਂ ਭਾਵ ਹਰਟ ਨਹੀਂ, ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਚਾਚਾ ਗ਼ਾਲਿਬ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ'ਬਹੁਤ ਸ਼ੋਰ ਸੁਨਤੇ ਥੇ ਪਹਿਲੂ ਮੇਂ ਦਿਲ ਕਾ ਜੋ ਚੀਰਾ ਤੋ ਕਤਰਾ ਏ ਖੂਨ ਨਿਕਲਾ' ,ਇੱਥੇ ਦਿਲ ਤੋਂ ਭਾਵ 'ਮਨ' ਹੈ। ਇਸ ਸਾਰੇ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਵਿੱਚ ਪਦਾਰਥ ਪਸਰਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਪਦਾਰਥ ਨੂੰ ਨਾ ਘਟਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਵਧਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪਦਾਰਥ ਸਿਰਫ ਰੂਪ ਬਦਲਦਾ ਹੈ । ਸਾਡਾ ਸਰੀਰ ਵੀ ਪਦਾਰਥ ਦਾ ਹੀ ਇੱਕ ਰੂਪ ਹੈ। ਸਰੀਰ ਦਾ ਮੁੱਖ ਹਿੱਸਾ ਦਿਮਾਗ ਪਦਾਰਥ ਦਾ ਸੱਭ ਤੋਂ ਸੁਧਰਿਆ ਹੋਇਆ ਰੂਪ ਹੈ। ਦਿਮਾਗ ਦੀ ਸਮੁੱਚੀ ਸੋਚਣ ਕਿਰਿਆ ਦਾ ਨਾ ਹੀ ਮਨ ਹੈ । ਸ਼ਾਂਿÂਰ ਂਿÂਸੇ ਮਨ ਨੂੰ ਹੀ ਦਿਲ ਕਹਿਕੇ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਲਿਖਦੇ ਹਨ। ਕਿਸੇ ਦੇ ਮਨ (ਭਾਵ ਸੋਚ ) ਦਾ ਚੰਗਾ ਮਾੜਾ ਹੋਣਾ ਉਸਦੇ ਪਾਲਣ ਪੋਸਣ ਅਤੇ ਚੁਗਿਰਦੇ ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਜਮਾਂਦਰੂ ਹੀ ਕੋÂਂੀ ਵਿਅੱਕਤੀ ਚੰਗਾ ਜਾਂ ਮਾੜਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਬੱਚੇ ਦਾ ਮਨ ਕੋਰੀ ਸਲੇਟ ਵਾਂਗ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਜਾਨਵਰ ਪਾਲਣ ਤਾਂ ਜਾਨਵਰ ਵਾਂਗ ਹੀ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰੇਗਾ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਮਨ ਵਿਕਸਤ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ। ਅੱਜ ਵਿਗਿਆਨੀ ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਕਿ ਦਿਮਾਗ ਚ ਕਿਸ ਰਸਾਇਣਕ ਰਸ ਦੇ ਰਿਸਣ ਨਾਲ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਜਾਂ ਗ਼ਮੀ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਕੁਝ ਦਵਾਈਆਂ ਨਾਲ ਮਨ 'ਚ ਸਮਾਧੀ ਵਰਗੀ ਅਵਸਥਾ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਮਨੋਵਿਗਿਆਨੀ ਹੁਣ ਮਨ ਦੀਆਂ ਸੁਚੇਤ, ਅਚੇਤ ਅਤੇ ਅਰਧ ਚੇਤਨ ਅਵਸਥਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਜਾਣਦੇ ਹਨ।ਓਪਰੀਆਂ ਕਸਰਾਂ, ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਝੱਲ ਵਲੱਲੇ ਵੇਗ ਸਭ ਮਾਨਸਿਕ ਗੁੰਝਲਾਂ ਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ । ਜਿਹਨਾ ਦਾ ਇਲਾਜ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਡਾਕਟਰ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਮਾਨਸਿਕ ਡਾਕਟਰਾਂ ਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਨਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਹੀ ਲੋਕ ਚੇਲਿਆਂ ਸਾਧਾਂ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਲੁੱਟ ਕਰਵਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।
ਅੱਜ ਦੇ ਸਰਮਾਏਦਾਰੀ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਮਨੁੱਖ ਮੁਨਾਫ਼ੇ ਦੀ ਅੰਨ•ੀ ਦੌੜ ਵਿੱਚ ਲਗਾ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਅਮੀਰ ਹੋਰ ਅਮੀਰ ਹੋਈ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਗਰੀਬ ਹੋਰ ਗਰੀਬ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ। ਦੋਵਾਂ ਜਮਾਤਾਂ ਦੀਆਂ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਹਨ। ਮਾਇਆ ਦੇ ਢੇਰ ਇਕੱਠੇ ਕਰਨ ਨੇ ਅਮੀਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅਸ਼ਾਂਤ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਗਰੀਬ ਦੋ ਡੰਗ ਦੀ ਰੋਟੀ ਤੋਂ ਆਤੁਰ ਹਨ। ਉਨ•ਾਂ ਨੂੰ ਪਿਛਲੇ ਕਰਮਾਂ ਦਾ ਫਲ ਕਹਿ ਕੇ ਭਾਣਾ ਮੰਨਣ ਦੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮਨੁੱਖ ਦੀਆਂ ਝੂਠੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਦੀ ਖਾਹਿਸ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਚੈਨ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਵਿਕਸਿਤ ਦੇਸ਼ ਅਮਰੀਕਾ 'ਚ ਇਸ ਸਮੇਂ 63 ਫੀਸਦੀ ਮਾਨਸਿਕ ਰੋਗੀ ਹਨ। ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਅੱਗੇ ਲੰਘਣ ਦੀ ਦੌੜ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਸਹਿਜ, ਸੰਜਵ ਅਤੇ ਸਹਿਚਾਰ ਗੁਆ ਲਿਆ ਹੈ। ਮਨੁੱਖ ਸਰਫਾ ਕਰਨਾ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਹੈ। ਵੱਧ ਰਹੇ ਮਾਨਸਿਕ ਤਣਾਅ ਦਾ ਕਾਰਨ ਸਾਡੇ ਚਾਰ-ਚੁਫੇਰੇ ਵੱਧ ਰਿਹਾ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਵੀ ਹੈ।
ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਦੀਆਂ ਅਨੇਕਾਂ ਕਿਸਮਾਂ ਹਨ। ਧਰਤੀ, ਹਵਾ, ਪਾਣੀ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਇਹ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਸਾਡੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਫੈਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਮੀਡੀਆ (ਫਿਲਮਾਂ, ਟੀ.ਵੀ., ਇੰਟਰਨੈੱਟ) ਆਦਿ ਨੇ ਮਾਨਸਿਕ ਤਣਾਅ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਾਧਾ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਵਿਸ਼ਵੀਕਰਨ ਜੋ ਕਿ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਮਾਏਦਾਰੀ ਵੱਲੋਂ ਮੰਡੀਆਂ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ•ਾਂ ਕੋਲ ਵਸਤਾਂ ਦੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪੈਦਾਵਾਰ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ਪਰ ਮੰਡੀਆਂ ਘੱਟ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਖਰੀਦ ਸ਼ਕਤੀ ਦਿਨੋਂ ਦਿਨ ਘੱਟ ਰਹੀ ਹੈ। ਪ੍ਰਚਾਰ ਸਾਧਨਾਂ ਰਾਹੀਂ ਲੋਕਾਂ 'ਚ ਉਹ ਚੀਜਾਂ ਖਰੀਦਣ ਦੀ ਹੋੜ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਦੀ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਕੋਈ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਅੱਜ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਅਤੇ ਵਿਗਿਆਨਿਕ ਸੋਚ ਅਪਣਾਅ ਕੇ ਹੀ ਇਸ ਦਿਲ (ਮਨ) ਦਰਿਆ ਦਾ ਭੇਤ ਪਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਾਨਸਿਕ ਤਣਾਅ ਤੋਂ ਬਚਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਹੁਣ ਇਹ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਹੁਣ ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਡੂੰਘੇ ਰਹੇ ਨਾ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਦਰਿਆ। ਅੱਜ ਵਿਗਿਆਨ ਨੇ ਇਨ•ਾਂ ਦਾ ਸਭ ਭੇਤ ਹੈ ਜਾਣ ਲਿਆ।

**** 27ਅਕਤੂਬਰ

**** 27ਅਕਤੂਬਰ
ਦੜ ਵੱਟ ਜ਼ਮਾਨਾ ਕੱਟ(ਕਾਵਿ ਵਿਅੰਗ)
ਦੜ ਵੱਟ ਕੇ ਜ਼ਮਾਨਾ ਕੱਟੀ ਜਾਂਦੇ ਲੋਕ ਸਾਰੇ
ਸੋਚਦੇ ਨੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਭਲੇ ਦਿਨ ਆਉਣਗੇ।
ਕਰੀ ਜਾਂਦੇ ਅਰਦਾਸ ਹੱਥ ਬੰਨ• ਕੇ ਉਤਾਂਹ ਨੂੰ
ਕਿ ਰੱਬ ਜੀ ਕੋਈ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਮੀਂਹ ਬਰਸਾਉਣਗੇ ।
ਚੈਨਲਾਂ ਤੇ ਡੇਰਿਆਂ ਚ ਕਥਾ ਕਰਦੇ ਨੇ ਬਾਬੇ
ਸੁਣਦੇ ਨੇ ਲੋਕ ਸੁਣਕੇ ਤੇ ਫਿਰ ਸੌਣਗੇ।
ਜਿਉਣ ਦਾ ਹੁਨਰ ਹੈ ਗਵਾਚ ਗਿਆ ਅੱਜਕੱਲ•
ਮਰੇ ਹੋਏ ਲੋਕ ਯਾਰੋ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਜਿਉਣਗੇ।
****
ਭਾਵੀ ਦਾ ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ ਤੇ ਜਾਲ ਹੈ ਕਿਸਮਤਾਂ ਦਾ
ਕਰਮਾ ਦਾ ਫ਼ਲ ਕਹਿਕੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਡਰਾਉਣਗੇ।
ਕਰਕੇ ਚੜ•ਾਵਾ 'ਕੱਠਾ ਚੜ•ਦੇ ਜਹਾਜ ਬਾਬੇ
ਲੋਕਾਂ ਤਾਈਂ ਭਵਜਲ ਤਰਨਾ ਸਿਖਾਉਣਗੇ।
ਆਵਾਗਵਣ ਅਤੇ ਡਰ ਪਰਲੋਕ ਦੇ 'ਚ
ਲੋਕ ਇਹ ਜਨਮ ਵੀ ਵਿਅੱਰਥ ਹੀ ਗਵਾਉਣਗੇ।
ਹਰ ਵੇਲੇ ਸਾਧ ਦੀ ਬਸੰਤ 'ਤੇ ਦੀਵਾਲੀ ਹੋਊ
ਕਢਾ ਕੇ ਦੀਵਾਲਾ ਲੋਕ ਫਿਰ ਪਛਤਾਉਣਗੇ।
*****
ਉਸ ਲਤੋਂ ਆਹਰੀ ਬੰਦੇ ਤਾਈਂ ਯਾਰੋ ਆਖੀਏ ਕੀ
ਜਿਸ ਤਾਈਂ ਲਗਦੇ ਨਚਾਰ ਭੋਰਾ ਚੰਗੇ ਨਾ।
ਪਿੰਜਰੇ 'ਚ ਬੰਦ ਤੋਤਾ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਚੂਰੀ ਖਾਕੇ
ਭੁੱਲ ਕੇ ਆਪਣੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਕਦੇ ਮੰਗੇ ਨਾ।
ਸਾਧ,ਨੇਤਾ ਸੱਚ ਦਾ ਹੈ ਇੱਟ ਕੁੱਤੇ ਵਾਲਾ ਵੈਰ
ਸਾਧ,ਨੇਤਾ ਕਾਹਦੇ ਜਿਹੜੇ ਲੈਣ ਪੁੱਠੇ ਪੰਗੇ ਨਾ।
ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਜਿੱਤ ਕੇ ਜੋ ਬਣ ਗਿਆ ਚੇਅਰਮੈਨ
ਮਾਇਆ ਦੀ ਨਦੀ 'ਚ ਫਿਰ ਕਿਵੇਂ ਹੱਥ ਰੰਗੇ ਨਾ।
***
ਸੜਦੇ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਜਦੋਂ ਹਸਦੀ ਹੈ 'ਦਿੱਲੀ' ਉਦੋਂ \
ਅਦਲੀ ਰਾਏ ਜੀ ਰਖਦੇ ਹਾਲਾਤ ਚੰਗੇ ਨਾ।
ਪੰਡਿਤ ਤੇ ਮੁੱਲਾਂ, ਭਾਈ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ ਉਦਾਸ ਉਦੋਂ
ਮਜ਼ਹਬ ਦੇ ਨਾਂ 'ਤੇ ਜਦੋਂ ਹੋਣ ਕਿਤੇ ਦੰਗੇ ਨਾ।
ਹਾਕਮਾਂ ਨੇ ਸੋਚ ਖੁੰਢੀ ਕਰਤੀ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਏਦਾਂ
ਹੁਣ ਇੱਥੇ ਆਪਣਾ ਕੋਈ ਵੀ ਹੱਕ ਮੰਗੇ ਨਾ।
ਦੋਸਤੀਆਂ ਉੱਤੇ ਪੈ ਗਈ ਸਵਾਰਥਾਂ ਦੀ ਧੂੜ ਢਿੱਲੋਂ
ਮਿੱਤਰਾਂ ਦੀ ਖੰਗ 'ਚ ਕੋਈ ਵੀ ਹੁਣ ਖੰਗੇ ਨਾ।
****
ਜ਼ਮਾਨਾ ਬੜੀ ਗੌਰ ਸੇ ਸੁਨ ਰਹਾ ਥਾ
ਤਮ ਹੀ ਸੋ ਗਏ ਦਾਸਤਾਂ ਕਹਿਤੇ ਕਹਿਤੇ।
**ਮੁਹੱਬਤ ,ਹਿਜ਼ਰ ,ਨਫ਼ਰਤ ਮਿਲ ਚੁਕੀ ਹੈ
ਮੈਂ ਤਕਰੀਬਨ ਮੁਕੰਮਲ ਹੋ ਚੁਕਾ ਹੂੰ।
*
ਕਬਰੋਂ ਮੇ ਨਹੀਂ ਹਮੇ ਕਿਤਾਬੋਂ ਮੇ ਉਤਾਰ ਦੋ
ਹਮ ਲੋਗ ਮੁਹੱਬਤ ਕੀ ਕਹਾਨੀ ਮੇ ਮਰੇ ਹੈਂ।
*ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਥੀ ਕੁਛ ਤੋ ਇਸ਼ਕ ਕੀ ਬਾਜ਼ੀ
ਔਰ ਕੁਛ ਜੀਤਨੇ ਕੇ ਖ਼ੌਫ਼ ਸੇ ਹਾਰੇ ਚਲੇ ਗਏ।
* ਕੁਛ ਤੋ ਹੋਤੇ ਹੈਂ ਮੁਹੱਬਤ ਮੇ ਜਨੂੰ ਕੇ ਆਸਾਰ
ਔਰ ਕੁਛ ਲੋਗ ਭੀ ਦੀਵਾਨਾ ਬਨਾ ਦੇਤੇ ਹੈਂ।
****
ਗ਼ਜ਼ਲ਼
ਹੁਣ ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਡੂੰਘੇ ਰਹੇ ਨਾ ਇਹ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਦਰਿਆ।
ਅੱਜ ਵਿਗਿਆਨ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਭੇਤ ਹੈ ਜਾਣ ਗਿਆ।
*ਕਿਉਂ ਉਦਾਸੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ , ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿਉਂ?
ਮਨ ਦੇ ਕੁਝ ਰਸਾਇਣਕ ਰਸ ਰਿਸਣ ਦੀ ਬੱਸ ਕਿਰਿਆ।
ਮਨਾ ਦੇ ਰੋਗੀ ਚੇਲਿਆਂ ਤਾਈਂ ਕਹਿਣ ਸਿਆਣੇ ਪਏ
ਮੈਂ ਅਜਿਹੇ ਕਥਿਤ ਸਿਆਣੇ ਤਾਈਂ ਆਖਾਂ ਸਿਰਫਿਰਿਆ।
ਜੰਮਣ ਸਾਰ ਹੀ Àਸਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਆਸ ਕਮਾਈੋਆਂ ਦੀ
ਅੱਜ ਕੱਲ• ਮਾਪੇ ਬੱਚਿਆਂ ਤਾਈਂ ਨੇ ਰਹੇ ਮਸ਼ੀਨ ਬਣਾ।
ਵਿਦਿਆ ਮੰਦਰ ਸਭ ਕਾਰਖਾਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਏ
ਹੁਣ ਇਥੋਂ ਨਿਕਲੇ ਇੰਜਨੀਅਰ ,ਡਾਕਟਰ ਦਾ ਪੁਰਜਾ।
ਜਿਹੜੀ ਸਿਖਿਆ ਸਾਨੂੰ ਸਿਰਫ ਮਨੁੱਖ ਬਣਾਉਂਦੀ ਸੀ
ਮੁੱਦਤ ਹੋ ਗਈ ਉਹ ਸਿਖਿਆ ਤਾਂ ਆਏ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਗਵਾ।
ਹੁਣ ਕੋਈ ਭਗਤ ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ ਨਾ ਭਗਤ ੰਿਸੰਘ ਬਣਦਾ
ਪੌਂਡ ,ਡਾਲਰਾਂ ਦੀ ਪਨੀਰੀ ਇੱਥੇ ਰਹੇ ਨੇ ਸਭ ਲੋਕ ਲਗਾ।
ਬੋਨਾਸਾਈ ਦਰੱਖਤ ਜੋ ਲਾਏ ਅਸੀਂ ਗ਼ਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਨੇ
ਇਹ ਚਿਨਾਰ ਦੇ ਬਿਰਖ਼ ਬਨਣਗੇ ਦੱਸ ਢਿੱਲੋ ਕਿਵੇਂ ਭਲਾ।




**** 27ਅਕਤੂਬਰr
ਦੜ ਵੱਟ ਜ਼ਮਾਨਾ ਕੱਟ(ਕਾਵਿ ਵਿਅੰਗ)
ਦੜ ਵੱਟ ਕੇ ਜ਼ਮਾਨਾ ਕੱਟੀ ਜਾਂਦੇ ਲੋਕ ਸਾਰੇ
ਸੋਚਦੇ ਨੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਭਲੇ ਦਿਨ ਆਉਣਗੇ।
ਕਰੀ ਜਾਂਦੇ ਅਰਦਾਸ ਹੱਥ ਬੰਨ• ਕੇ ਉਤਾਂਹ ਨੂੰ
ਕਿ ਰੱਬ ਜੀ ਕੋਈ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਮੀਂਹ ਬਰਸਾਉਣਗੇ ।
ਚੈਨਲਾਂ ਤੇ ਡੇਰਿਆਂ ਚ ਕਥਾ ਕਰਦੇ ਨੇ ਬਾਬੇ
ਸੁਣਦੇ ਨੇ ਲੋਕ ਸੁਣਕੇ ਤੇ ਫਿਰ ਸੌਣਗੇ।
ਜਿਉਣ ਦਾ ਹੁਨਰ ਹੈ ਗਵਾਚ ਗਿਆ ਅੱਜਕੱਲ•
ਮਰੇ ਹੋਏ ਲੋਕ ਯਾਰੋ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਜਿਉਣਗੇ।
****
ਭਾਵੀ ਦਾ ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ ਤੇ ਜਾਲ ਹੈ ਕਿਸਮਤਾਂ ਦਾ
ਕਰਮਾ ਦਾ ਫ਼ਲ ਕਹਿਕੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਡਰਾਉਣਗੇ।
ਕਰਕੇ ਚੜ•ਾਵਾ 'ਕੱਠਾ ਚੜ•ਦੇ ਜਹਾਜ ਬਾਬੇ
ਲੋਕਾਂ ਤਾਈਂ ਭਵਜਲ ਤਰਨਾ ਸਿਖਾਉਣਗੇ।
ਆਵਾਗਵਣ ਅਤੇ ਡਰ ਪਰਲੋਕ ਦੇ 'ਚ
ਲੋਕ ਇਹ ਜਨਮ ਵੀ ਵਿਅੱਰਥ ਹੀ ਗਵਾਉਣਗੇ।
ਹਰ ਵੇਲੇ ਸਾਧ ਦੀ ਬਸੰਤ 'ਤੇ ਦੀਵਾਲੀ ਹੋਊ
ਕਢਾ ਕੇ ਦੀਵਾਲਾ ਲੋਕ ਫਿਰ ਪਛਤਾਉਣਗੇ।
*****
ਉਸ ਲਤੋਂ ਆਹਰੀ ਬੰਦੇ ਤਾਈਂ ਯਾਰੋ ਆਖੀਏ ਕੀ
ਜਿਸ ਤਾਈਂ ਲਗਦੇ ਨਚਾਰ ਭੋਰਾ ਚੰਗੇ ਨਾ।
ਪਿੰਜਰੇ 'ਚ ਬੰਦ ਤੋਤਾ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਚੂਰੀ ਖਾਕੇ
ਭੁੱਲ ਕੇ ਆਪਣੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਕਦੇ ਮੰਗੇ ਨਾ।
ਸਾਧ,ਨੇਤਾ ਸੱਚ ਦਾ ਹੈ ਇੱਟ ਕੁੱਤੇ ਵਾਲਾ ਵੈਰ
ਸਾਧ,ਨੇਤਾ ਕਾਹਦੇ ਜਿਹੜੇ ਲੈਣ ਪੁੱਠੇ ਪੰਗੇ ਨਾ।
ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਜਿੱਤ ਕੇ ਜੋ ਬਣ ਗਿਆ ਚੇਅਰਮੈਨ
ਮਾਇਆ ਦੀ ਨਦੀ 'ਚ ਫਿਰ ਕਿਵੇਂ ਹੱਥ ਰੰਗੇ ਨਾ।
***
ਸੜਦੇ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਜਦੋਂ ਹਸਦੀ ਹੈ 'ਦਿੱਲੀ' ਉਦੋਂ \
ਅਦਲੀ ਰਾਏ ਜੀ ਰਖਦੇ ਹਾਲਾਤ ਚੰਗੇ ਨਾ।
ਪੰਡਿਤ ਤੇ ਮੁੱਲਾਂ, ਭਾਈ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ ਉਦਾਸ ਉਦੋਂ
ਮਜ਼ਹਬ ਦੇ ਨਾਂ 'ਤੇ ਜਦੋਂ ਹੋਣ ਕਿਤੇ ਦੰਗੇ ਨਾ।
ਹਾਕਮਾਂ ਨੇ ਸੋਚ ਖੁੰਢੀ ਕਰਤੀ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਏਦਾਂ
ਹੁਣ ਇੱਥੇ ਆਪਣਾ ਕੋਈ ਵੀ ਹੱਕ ਮੰਗੇ ਨਾ।
ਦੋਸਤੀਆਂ ਉੱਤੇ ਪੈ ਗਈ ਸਵਾਰਥਾਂ ਦੀ ਧੂੜ ਢਿੱਲੋਂ
ਮਿੱਤਰਾਂ ਦੀ ਖੰਗ 'ਚ ਕੋਈ ਵੀ ਹੁਣ ਖੰਗੇ ਨਾ।
****
ਜ਼ਮਾਨਾ ਬੜੀ ਗੌਰ ਸੇ ਸੁਨ ਰਹਾ ਥਾ
ਤਮ ਹੀ ਸੋ ਗਏ ਦਾਸਤਾਂ ਕਹਿਤੇ ਕਹਿਤੇ।
**ਮੁਹੱਬਤ ,ਹਿਜ਼ਰ ,ਨਫ਼ਰਤ ਮਿਲ ਚੁਕੀ ਹੈ
ਮੈਂ ਤਕਰੀਬਨ ਮੁਕੰਮਲ ਹੋ ਚੁਕਾ ਹੂੰ।
*
ਕਬਰੋਂ ਮੇ ਨਹੀਂ ਹਮੇ ਕਿਤਾਬੋਂ ਮੇ ਉਤਾਰ ਦੋ
ਹਮ ਲੋਗ ਮੁਹੱਬਤ ਕੀ ਕਹਾਨੀ ਮੇ ਮਰੇ ਹੈਂ।
*ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਥੀ ਕੁਛ ਤੋ ਇਸ਼ਕ ਕੀ ਬਾਜ਼ੀ
ਔਰ ਕੁਛ ਜੀਤਨੇ ਕੇ ਖ਼ੌਫ਼ ਸੇ ਹਾਰੇ ਚਲੇ ਗਏ।
* ਕੁਛ ਤੋ ਹੋਤੇ ਹੈਂ ਮੁਹੱਬਤ ਮੇ ਜਨੂੰ ਕੇ ਆਸਾਰ
ਔਰ ਕੁਛ ਲੋਗ ਭੀ ਦੀਵਾਨਾ ਬਨਾ ਦੇਤੇ ਹੈਂ।
****
ਗ਼ਜ਼ਲ਼
ਹੁਣ ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਡੂੰਘੇ ਰਹੇ ਨਾ ਇਹ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਦਰਿਆ।
ਅੱਜ ਵਿਗਿਆਨ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਭੇਤ ਹੈ ਜਾਣ ਗਿਆ।
*ਕਿਉਂ ਉਦਾਸੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ , ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿਉਂ?
ਮਨ ਦੇ ਕੁਝ ਰਸਾਇਣਕ ਰਸ ਰਿਸਣ ਦੀ ਬੱਸ ਕਿਰਿਆ।
ਮਨਾ ਦੇ ਰੋਗੀ ਚੇਲਿਆਂ ਤਾਈਂ ਕਹਿਣ ਸਿਆਣੇ ਪਏ
ਮੈਂ ਅਜਿਹੇ ਕਥਿਤ ਸਿਆਣੇ ਤਾਈਂ ਆਖਾਂ ਸਿਰਫਿਰਿਆ।
ਜੰਮਣ ਸਾਰ ਹੀ Àਸਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਆਸ ਕਮਾਈੋਆਂ ਦੀ
ਅੱਜ ਕੱਲ• ਮਾਪੇ ਬੱਚਿਆਂ ਤਾਈਂ ਨੇ ਰਹੇ ਮਸ਼ੀਨ ਬਣਾ।
ਵਿਦਿਆ ਮੰਦਰ ਸਭ ਕਾਰਖਾਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਏ
ਹੁਣ ਇਥੋਂ ਨਿਕਲੇ ਇੰਜਨੀਅਰ ,ਡਾਕਟਰ ਦਾ ਪੁਰਜਾ।
ਜਿਹੜੀ ਸਿਖਿਆ ਸਾਨੂੰ ਸਿਰਫ ਮਨੁੱਖ ਬਣਾਉਂਦੀ ਸੀ
ਮੁੱਦਤ ਹੋ ਗਈ ਉਹ ਸਿਖਿਆ ਤਾਂ ਆਏ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਗਵਾ।
ਹੁਣ ਕੋਈ ਭਗਤ ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ ਨਾ ਭਗਤ ੰਿਸੰਘ ਬਣਦਾ
ਪੌਂਡ ,ਡਾਲਰਾਂ ਦੀ ਪਨੀਰੀ ਇੱਥੇ ਰਹੇ ਨੇ ਸਭ ਲੋਕ ਲਗਾ।
ਬੋਨਾਸਾਈ ਦਰੱਖਤ ਜੋ ਲਾਏ ਅਸੀਂ ਗ਼ਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਨੇ
ਇਹ ਚਿਨਾਰ ਦੇ ਬਿਰਖ਼ ਬਨਣਗੇ ਦੱਸ ਢਿੱਲੋ ਕਿਵੇਂ ਭਲਾ।


















Converted from

ਗ਼ਜ਼ਲ 23ਅਕਤੂਬਰ

ਗ਼ਜ਼ਲ 23ਅਕਤੂਬਰ
ਚੱਲੇ ਸਾਂ ਕਿਸ ਜਗ•ਾ ਤੋਂ ਤੇ ਕਿਸ ਜਗ•ਾ ਹਾਂ ਆ ਗਏ।
ਝਰਨੇ ਸਾਂ ਪਰਬਤਾਂ ਦੇ ਦਰਿਆ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸਮਾ ਗਏ।
ਕਿਸਮਤਵਾਦੀ ਲੋਕ ਤਾਂ ਕਿਸਮਤਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਕੋਸਦੇ ਰਹੇ
ਹਿੰਮਤੀ ਲੋਕ ਨੇ ਮੰਜ਼ਿਲੇ ਮਕਸੂਦ ਤਕ ਵੀ ਆ ਗਏ।
ਪਿਆਰ ਦੇ ਕਿੱਸੇ ਦੀ ਕੋਈ ਹੱਦ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਦੋਸਤੋ
ਜਿਨ•ਾਂ ਨੂੰ ਜਿੰਨਾ ਯਾਦ ਸੀ ਉਨਾ ਕੁ ਉਹ ਸੁਣਾ ਗਏ।
ਬੁੱਲ•ਾਂ ਉਤੇ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਪਰ ਦਿਲ ਖੂਨ ਰੋ ਰਿਹਾ ਸੀ
ਖਿੜਦੇ ਕਲੀਆਂ ,ਫੁੱਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਗੁਰ ਸਮਝਾ ਗਏ।
ਮੁੱਦਤ ਹੋ ਗਈ ਕਿ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਵੀ ਆਈ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਉਂਜ ਇਸ ਤਰਾਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਤੈਨੂੰ ਅਸੀਂ ਭੁਲਾ ਗਏ।
ਸ਼ਾਇਦ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਵੀ ਕੋਈ ਪਿਆਸਾ ਆ ਜਾਏ ਸੱਜਣ
ਇਹੀਓ ਸੋਚ ਕੇ ਹਰ ਵਾਰ ਹਾਂ ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਬਚਾ ਗਏ।
ਰੇਤੇ ਚ ਡਿਗੇ ਅਥਰੂ ਕਿਦਾਂ ਉਠਾ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਹੁਣ
ਆਪਣੇ ਰਹੇ ਨਾ ਰਾਜ਼ ਜਦ ਸੀਨੇ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਏ।
ਉੱਚੇ ਮਕਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਘਰ ਹੈ ਘਿਰ ਗਿਆ
ਕੁਝ ਕੁ ਵੱਡੇ ਲੋਕ ਮੇਰੇ ਹਿੱਸੇ ਦਾ ਸੂਰਜ ਹੀ ਖਾ ਗਏ।
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਆਦਮੀ ਚਾਹੇ ਤਾਂ ਪੱਥਰ ਵੀ ਕੋਹਿਨੂਰ ਹੋ ਸਕਦੈ।
ਹੋ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ? ਇਹ ਜੀ ਜਰੂਰ ਹੋ ਸਕਦੈ।
ਅਥਰੂ ਵੀ ਅੱਖ ਵਿੱਚੋਂ ਕੰਬ ਕੰਬ ਕੇ ਹੀ ਡਿਗਦਾ ਹੈ
ਖ਼ਾਕ ਚ ਮਿਲਣਾ ਕੀਹਨੂੰ ਭਲਾ ਮਨਜ਼ੂਰ ਹੋ ਸਕਦੈ।
ਭਾਈ ਘਨੱਈਏ ਆਪਣਾ ਕਦ ਪਰਚਾਰ ਕੀਤਾ ਸੀ
ਗੁੰਮਨਾਮ ਰਹਿ ਕੇ ਵੀ ਤਾਂ ਬੰਦਾ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋ ਸਕਦੈ।
ਮੁਹੱਬਤ ਸਿਰਫ ਮੁਹੱਬਤ,ਆਪਣਾ ਤਾਂ ਕੰਮ ਹੈ ਇਕੋ
ਨਫ਼ਰਤ ਇਸ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦਾ ਕੋਈ ਦਸਤੂਰ ਹੋ ਸਕਦੈ।
ਜਦ ਤੂੰ ਨਾ ਚਲੇਂ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਕਹਾਣੀ ਚਲੇ ਜਰੂਰ ਹੀ
ਬੰਦਾ ਇਸ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤਾਂ ਤੋਂ ਕਦੋਂ ਵੀ ਦੂਰ ਹੋ ਸਕਦੈ।
ਪਹੁੰਚ ਜਾਹ ਬੁਲੰਦੀਆਂ ੁਤੇ ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਰੱਖੀਂ ਯਾਦ
ਟੀਸੀ ਉਤੋਂ ਡਿਗਣ ਵਾਲਾ ਹੀ ਚੂਰ ਚੂਰ ਹੋ ਸਕਦੈ।
ਘਰ ਵਿੱਚ ਉਦਾਸ ਬੈਠ ਨਾ ਬਾਹਰ ਰੁੱਤਾਂ ਦੇ ਰੰਗ ਦੇਖ
ਝੱਖੜਾਂ , ਤੂਫਾਨਾਂ ਦਾ ਵੀ ਆਪਣਾ ਸਰੂਰ ਹੋ ਸਕਦੈ।
ਰੋਈ ਤਰੇਲ ਜਦ ਸੁਬਾ• ਬਾਗ ਦੇ ਫੁੱਲ ਮੁਸਕਰਾ ਪਏ
ਆਪਣੇ ਸੁਭਾ ਤੋਂ ਢਿਲੋਂ ਹਰ ਕੋਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਹੋ ਸਕਦੈ।
*****
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਵੀ ਇੱਕ ਮਜ਼ਹਬ ਚਲਾਇਆ ਜਾਏ।
ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਦਾ ਹੀ ਪਾਠ ਪੜ•ਾਇਆ ਜਾਏ।
ਰੁੱਖ ਇੱਕ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਹਰ ਇੱਕ ਵਿਹੜੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਲਾਇਆ ਜਾਏ।
ਗਵਾਂਢੀ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਜਿਸ ਦਰੱਖਤ ਦਾ ਸਾਇਆ ਜਾਏ।
ਕੰਮ ਹੀ ਸਿਰਫ ਪੂਜਾ ਹੈ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਇਹ ਸਮਝਾਇਆ ਜਾਏ।
ਪਰ ਪੂਜਾ ਕੋਈ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੈ ਸਭ ਤਾਈਂ ਇਹ ਦਰਸਾਇਆ ਜਾਏ।
ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਹੀ ਨੇ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤੋ
ਵਿਹਲੜਾਂ ਦੇ ਨਾਮ ਜਪਣ ਜੰਜਾਲ ਤੋਂ ਖਹਿੜਾ ਛੁਡਾਇਆ ਜਾਏ।
ਮੰਦਰ ਮਸੀਤਾਂ ਝਗੜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਡੁਲਦਾ ਹੈ ਇਨਸਾਨਾ ਦਾ ਖੂਨ
ਇਹਨਾ ਦੀ ਵਿਦਿਆਲਾ, ਔਸ਼ਧਆਲਿਆ ਹੀ ਬਣਾਇਆ ਜਾਏ।
ਵਿਹਲੜ ,ਪਰਜੀਵੀ ਛਕਦੇ ਜਾ ਸਵਾਦੀ ਪਕਵਾਨ ਨੇ ਹਰ ਰੋਜ
ਇਹਨਾ ਤਨਾ ਚੋਂ ਵੀ ਕਿਤੇ ਕਿਰਤ ਦਾ ਮੁੜ•ਕਾ ਬਹਾਇਆ ਜਾਏ।
ਝੂਠੇ ਪਰਲੋਕਾਂ ਅਤੇ ਨਰਕਾਂ ਦੇ ਮਨਾ ਚੋਂ ਕੱਢ ਕੇ ਸਾਰੇ ਹੀ ਡਰ
ਆਪਣਾ ਪੈਸਾ ਨਾ ਫਜ਼ੂਲ ਚੜ•ਾਵਿਆਂ ਵਿੱਚ ਚੜ•ਾਇਆ ਜਾਏ।
ਦੀਨ ਦੁਖੀ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਤੋਂ ਨਾ ਵੱਡਾ ਕੋਈ ਵੀ ਹੈ ਧਰਮ
ਰਾਹ ਜਾਂਦੇ ਕਿਸੇ ਰੋਂਦੇ ਹੋਏ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਹੀ ਰੋਜ ਹਸਾਇਆ ਜਾਏ।
ਰਾਹਾਂ ਚੋਂ ਕੰਡੇ ਚੁਗਣ ਦਾ ਦੇਕੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਉਪਦੇਸ਼ ਢਿੱਲੋਂ
ਇਹਨਾ ਬੱਚਿਆਂ ਤਾਂਈਂ ਪੂਰੇ ਮਹਾਂਮਾਨਵ ਬਣਾਇਆ ਜਾਏ।








ੰ




Converted

ਲੱਡੂਆਂ ਨੂੰ ਚਿੱਤ ਕਰਦਾ

ਲੱਡੂਆਂ ਨੂੰ ਚਿੱਤ ਕਰਦਾ
**
ਕਿਤੋਂ ਬੋਲ ਪੁਰਾਣਿਆਂ ਯਾਰਾ ਲੱਡੂਆਂ ਨੂੰ ਚਿੱਤ ਕਰਦਾ।
**ਮੇਰੀ ਜੇਬ ਲੱਡੂਆਂ ਨੇ ਪਾੜੀ ਕੱਲੇਨੂੰ ਨਾ ਕੱਲੀ ਟੱਕਰੀ।*
*ਜੇ ਤੂੰ ਲੈਕੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚੋਂ ਦੇਣੇ ਲੱਡੂ ਲੈ ਦੇ ਮੋਤੀਚੂਰ ਦੇ।
*ਤੈਨੂੰ ਲੱਡੂਆਂ ਦੀ ਪੈ ਗਈ ਗਰਮੀ ਬਿਲੋ ਖਾਲੈ ਠੰਡੀਆਂ ਤਰਾਂ।
ਲੱਡੂ ਵੱਜ ਕੇ ਬਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਟੁਟਿਆ ਸੁਤੀਏ ਨੀ ਜਾਗ ਅਲ•ੜੇ।
ਤੇਰੇ ਲੱਡੂਆਂ ਤੋਂ ਨੀਂਦ ਪਿਆਰੀ ਸੁੱਤੀ ਨਾ ਜਗਾਈਂ ਚੰਨ ਵੇ।
*ਲੱਡੂ ਮੁੱਕ ਗਏ ਯਾਰਾਨੇ ਟੁੱਟ ਗਏ ਕੱਚੀ ਯਾਰੀ ਲੱਡੂਆਂ ਦੀ।
******
ਤੇਰੀ ਦਾਸਤਾਂ ਚਲੇ
ਕਾਰਵਾਂਨੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੇ ਸਾਥ ਚੱਲ ਕੁਛ ਇਸ ਤਰਹ
ਕਿ ਜਬ ਤੂ ਨਾ ਚਲ ਸਕੇ ਤੋ ਤੇਰੀ ਦਾਸਤਾਂ ਚਲੇ।
**ਵਾਦੇ ਮੁਖ਼ਾਲਿਫ਼(ਉਲਟੀ ਹਵਾ) ਸੇ ਨਾ ਘਬਰਾ ਐ ਉਕਾਬ
ਯੇਹ ਚਲਤੀ ਹੈ ਤੁਝੇ ਊਂਚਾ ਉੜਾਨੇ ਕੇ ਲੀਏ।
*ਕੋਈ ਹੋ ਗਿਆ ਸ਼ੇਖ ਕੋਈ ਬਨ ਗਿਆ ਬ੍ਰਹਿਮਣ
ਹਰ ਸ਼ਖਸ਼ ਆਦਮੀ ਥਾ ਤੇਰੀ ਬੰਦਗੀ ਸੇ ਪਹਿਲੇ।
*ਮੌਤ ਪਰ ਤੋ ਬਸ ਨਹੀਂ ਹੈ ਦੋਸਤੋ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੋ ਅਪਨੇ ਬਸ ਮੇ ਕੀਜੀਏ।
*ਤੁਮ ਅਗਰ ਚਾਹਤੇ ਹੋ ਸਭ ਤੁਮਕੇ ਹੰੰਸ ਕਰ ਮਿਲੇਂ
ਤੋ ਅਪਨਾ ਗ਼ਮ ਅਪਨੇ ਹੀ ਸੀਨੇ ਮੇ ਛੁਪਾਏ ਰੱਖਨਾ।
**ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮੇ ਜੋ ਗੁਨਾਹ ਸਮਝਤਾ ਹੈ ਆਰਾਮ ਕੋ
ਵੋਹ ਸ਼ਖਸ਼ ਆਸਾਨ ਕਰ ਲੇਤਾ ਹੈ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਕਾਮ ਕੋ।
*ਘਰ ਸੇ ਮਸਜਿਦ ਹੈ ਦੂਰ ਚਲੋ ਯੂੰ ਕਰ ਲੇਂ
ਕਿਸੀ ਰੋਤੇ ਹੂਏ ਬੱਚੇ ਕੋ ਹੰਸਾਇਆ ਜਾਏ।
****
ਬੋਸਾ(ਚੁੰਮੀ)
ਏਕ ਬੋਸੇ(ਕਿੱਸ) ਕੇ ਤਲਬਗਾਰ ਹੈਂ ਹਮ,ਔਰ ਮਾਂਗੇਂ ਤੋ ਗੁਨਾਹਗਾਰ ਹੈਂ ਹਮ।
*ਆਜ ਬੋਸੇ ਉਨਕੇ ਗਿਨ ਗਿਨ ਕਰ ਲੀਏ ਦਿਨ ਗਿਨਾ ਕਰਤੇ ਥੇ ਇਸੀ ਦਿਨ ਕੇ ਲੀਏ।
*ਹਮਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਬੋਸਾ ਦੇਨੇ ਸੇ ਆਪ ਕਾ ਬਿਗੜਤਾ ਹੈ ਕਿਆ ?
ਤੋ ਵੋਹ ਬਿਗੜ ਕਰ ਬੋਲੇ ਬੋਸਾ ਲੇਨੇ ਸੇ ਆਪ ਕੋ ਮਿਲਤਾ ਹੈ ਕਿਆ।
*ਹਮ ਕਿਉਂ ਕਰ ਕਹੇਂ ਕਿ ਬੋਸਾ ਦੋ ਹਮੇ ਗਰ ਇਨਇਤ ਹੋ ਤੋ ਇਨਾਇਤ ਹੈ।
*ਸੋਹਬਤ ਮੇ ਗੈਰ ਕੀ ਨਾ ਕਹੀਂ ਪੜ ਗਏ ਹੋਂ ਵੋਹ ਦੇਨੇ ਲਗੇ ਹੈਂ ਬੋਸਾ ਬਗੈਰ ਇਲਤਜ਼ਾ ਕੀਏ।
*ਬੋਸਾ ਜਬ ਮਾਂਗੂ ਤੋ ਮੂੰਹ ਫੇਰ ਲੇਤੇ ਹੈਂ ਯੇਹ ਬੁਤ
ਸੂਰਤ ਇਨਕੀ ਸਖ਼ੀ ਕੀ ਹੈ ਪਰ ਦਿਲ ਕੰਜੂਸ ਕਾ।
**ਕੌਨ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਕਿ ਬੋਸਾ ਦੋ ਹਮੇ ਮੂੰਹ ਫ਼ਕਤ ਰੱਖ ਲੇਨੇ ਦੋ ਰੁਖ਼ਸਾਰ ਪਰ।
ਲੇ ਲੋ ਬੋਸਾ ਵਾਪਸ ਅਪਨਾ ਕਿਸ ਲੀਏ ਤਕਰਾਰ ਕੀ
ਕਿਆ ਕੋਈ ਜਾਗੀਰ ਹਮ ਨੇ ਛੀਨ ਲੀ ਸਰਕਾਰ ਕੀ।
*****
ਘੜੀ ਕੀ ਤਰਫ਼ ਨਹੀਂ ਦੇਖਾ
ਯੇ ਸੋਚ ਕਰ ਕਿ ਤੇਰਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਲਾਜ਼ਿਮ ਹੈ ਤਮਾਮ ਉਮਰ ਘੜੀ ਕੀ ਤਰਫ਼ ਨਹੀਂ ਦੇਖਾ।
*ਦੋ ਚਾਰ ਵਾਰ ਹਮ ਜੋ ਕਹੀਂ ਹੰਸ ਹੰਸਾ ਲੀਏ
ਸਾਰੇ ਜਹਾਂ ਨੇ ਹਾਥ ਮੇ ਪੱਥਰ ਉਠਾ ਲੀਏ।
**ਕਦਰਦਾਨੀ ਕਾ ਅਜ਼ੀਬ ਰੰਗ ਹੈ ਆਜ ਬੁਲਬੁਲੋਂ ਕੋ ਹੈ ਯੇਹ ਹਸਰਤ ਕਿ ਹਮ ਉਲੂ ਨਾ ਹੂਏ।
*ਜਿਸੇ ਸ਼ੱਕ ਹੈ ਵੋਹ ਕਰੇ ਕਿਸੀ ਔਰ ਖ਼ੁਦਾ ਕੀ ਤਲਾਸ਼
ਹਮ ਤੋ ਇਨਸਾਨ ਕੋ ਦੁਨੀਆਂ ਕਾ ਖ਼ੁਦਾ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ।
**** ਵੋਹ ਆਪ ਹੀ ਅਪਨੀ ਨਜ਼ਰ ਮੇ ਸਮਾਏ ਜਾਤੇ ਹੈਂ
ਸੰਵਰਤੇ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਮੁਸਕਰਾਏ ਜਾਤੇ ਹੈਂ।
*ਦੋਸਤੋਂ ਸੇ ਇਸ ਕਦਰ ਸਦਮੇ ਉਠਾਏ ਜਾਨ ਪਰ ਦਿਲ ਸੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਕੀ ਅਦਾਵਤ ਕਾ
ਗਿਲਾ ਜਾਤਾ ਰਹਾ।
*ਅਬ ਤੋ ਚਿਹਰਾ ਅਪਨਾ ਹਮ ਦੇਖਤੇ ਹੈਂ ਆਪ ਮੇ
ਆਪ ਕੋ ਕਿਸ ਨੇ ਕਹਾ ਥਾ ਆਈਨਾ ਬਨ ਜਾਈਏ।
* ਔਰਤ ਜੈਸਾ ਨੇਕ ਔਰ ਇਸਕੇ ਜੈਸਾ ਬਦ ਨਹੀਂ
ਇਸਕੀ ਨਫ਼ਰਤ ਔਰ ਮੁਹੱਬਤ ਦੋਨੋ ਕੀ ਹੱਦ ਨਹੀਂ।
*ਆਂਖ ਪੁਰਨਮ ਹੈ ਔਰ ਇਸ ਸੇ ਜਿਗਰ ਜਲਤਾ ਹੈ
ਕਿਆ ਤਮਾਸ਼ਾ ਹੈ ਬਰਸਾਤ ਮੇ ਘਰ ਜਲਤਾ ਹੈ।
**ਅਨਮੋਲ ਮੋਤੀ ਪਿਆਰ ਕੇ ਦੁਨੀਆਂ ਚੁਰਾ ਕੇ ਲੈ ਗ

ਜੋ ਨਹੀਂ ਹੈ,,,,ਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ 1

ਜੋ ਨਹੀਂ ਹੈ,,,,ਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ 1
ਦਿਨ ਲੰਘੂਗਾ ਸੁਹਾਗਰਾਤ ਵਰਗਾ ਵੇ ਉਠਦੀ ਦੇ ਨਜ਼ਰ ਪਿਐਂ ।

ਜੋ ਨਹੀਂ ਹੈ ਉਸ ਸੇ ਡਰ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਲੋਗ।
ਮੌਤ ਸੇ ਪਹਿਲੇ ਹੀ ਮਰ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਲੋਗ।
**ਕਦਮ ਕਦਮ ਪੇ ਜਹਾਂ ਮੌਤ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰੇ ਬੜਾ ਮਜ਼ਾ ਹੈ ਗਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੀ ਬਾਤ ਕਰੇਂ।
**ਆਓ ਪੈਦਲ ਹੀ ਸਫਰ ਕੇ ਸਿਲਸਿਲੋਂ ਕੋ ਰੌਂਦ ਦੇਂ
ਬੈਠੇ ਬੈਠੇ ਬਾਂਝ ਹੋਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹੈਂ ਦੋਸਤੋ।
* ਯੇਹ ਦਬਦਬਾ ਯੇਹ ਹਕੂਮਤ ਔਰ ਯੇਹ ਨਸ਼ਾ ਏ ਦੌਲਤ
ਕਿਰਾਏਦਾਰ ਹੈਂ ਸਭ ਘਰ ਬਦਲਤੇ ਰਹਿਤੇ ਹੈਂ।
*ਖਵਾਹਿਸ਼ੇਂ ਕੱਦ ਸੇ ਜਬ ਬੜੀ ਹੋਂਗੀ। ਨਿੱਤ ਨਈ ਮੁਸ਼ਕਿਲੇਂ ਖੜ•ੀ ਹੋਂਗੀ।
**ਉਮਰ ਬੀਤ ਜਾਤੀ ਹੈ ਘਰ ਬਨਾਤੇ, ਤੁਮੇ ਖ਼ੌਫ਼ ਨਹੀ ਆਤਾ ਹੈ ਬਸਤੀਆਂ ਜਲਾਤੇ?
*ਬੰਦੇ ਨਾ ਹੋਂਗੇ ਜਿਤਨੇ ਖ਼ੁਦਾ ਹੈਂ ਖ਼ੁਦਾਈ ਮੇ
ਕਿਸ ਕਿਸ ਖ਼ੁਦਾ ਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸਜਦਾ ਕਰੇ ਕੋਈ।
*ਹੋ ਸ਼ਮਾ ਤੋ ਬਤਾਏਂ ਕਿ ਜਲਤੇ ਹੈਂ ਕਿਸ ਤਰਹ
ਜੁਗਨੂੰ ਭੀ ਮਰ ਗਏ ਹੋਂ ਤੋ ਪਰਵਾਨਾ ਕਿਆ ਕਰੇ ?
*ਤੇਰੀ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ਮੇ ਆਕਰ ਸੋਚਤਾ ਹੂੰ ਮੈਂ ਨਾ ਆਤਾ ਤੋ ਬਹੁਤ ਨੁਕਸਾਨ ਹੋਤਾ।
**ਮਸਤ ਕਰਦੇ ਮੁਝੇ ਸਾਕੀ ਮਗਰ ਏਕ ਸ਼ਰਤ ਕੇ ਸਾਥ ਹੋਸ਼ ਇਤਨਾ ਰਹੇ ਬਾਕੀ ਕਿ ਮੁਝੇ ਯਾਦ ਰਹੇ।
*ਨਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਹੈ ਨਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਹੈ ਨਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਕਾ ਪਤਾ ਹੈ
ਮੁਹੱਬਤ ਰਾਸਤਾ ਹੀ ਰਾਸਤਾ ਹੈ।
**ਕਿਆ ਕਰੂੰਗਾ ਗਰ ਮੁਹੱਬਤ ਮੇ ਹੋ ਗਿਆ ਨਾਕਾਮ?
ਮੁਝੇ ਤੋ ਕੋਈ ਔਰ ਕਾਮ ਭੀ ਨਹੀਂ ਆਤਾ।
**ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇੱਕ ਹਾਦਸਾ ਹੈ ਔਰ ਐਸਾ ਹਾਦਸਾ
ਮੌਤ ਸੇ ਭੀ ਖਤਮ ਜਿਸਕਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਹੋਤਾ ਨਹੀਂ।
*ਤੁਮ ਪਰੇਸ਼ਾਂ ਨਾ ਹੋ ਯੂੰ ਸਿਤਮ ਸੇ ਤੌਬਾ ਨਾ ਕਰੋ
ਹਮਨੇ ਹਰ ਹਾਲ ਮੇ ਜੀਨੇ ਕੀ ਕਸਮ ਖਾਈ ਹੈ।
*ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੀ ਰਾਹ ਮੇ ਥੇ ਰਾਹਨੁਮਾ ਸੋਏ ਹੂਏ
ਹਰ ਕਦਮ ਪੇ ਕਾਫ਼ਲਾ ਲੁਟਤਾ ਹੂਆ ਦੇਖਾ ਗਿਆ।
*ਗਰਮੀ ਏ ਦੌਰਾਂ ਮੇ ਪਿਘਲੇ ,ਆਬਸ਼ਾਰੋਂ ਮੇ ਵੰਟੇ
ਲਾਖ ਚਟਾਨੋ ਸੇ ਗੁਜ਼ਰੇ ਤਬ ਕਹੀਂ ਦਰਿਆ ਹੂਏ।
*ਹਾਥ ਉਸਕੇ ਭੀ ਹੂਏ ਹੋਂਗੇ ਯਕੀਨਨ ਜ਼ਖਮੀ
ਕਾਂਟੇ ਜਿਸਨੇ ਕਿਸੀ ਕੀ ਰਾਹ ਮੇ ਵਿਛਾਏ ਹੈਂ।
*ਆਦਮੀ ਕੇ ਜ਼ਿਹਨ ਮੇ ਥਾ ਇੱਕ ਭਿਆਨਕ ਖ਼ੌਫ਼ ਉਸਕਾ ਕਿਸੀ ਨੇ ਖ਼ੁਦਾ ਨਾਮ ਰੱਖ ਦੀਆ।
ਸਾਜ ਏ ਦਿਲ ਜਬ ਸਦਾਅ(ਆਵਾਜ) ਨਹੀਂ ਦੇਤਾ
ਕੋਈ ਨਗ਼ਮਾ ਮਜ਼ਾ ਨਹੀਂ ਦੇਤਾ।
*ਢੂੰਢਤਾ ਫਿਰਤਾ ਹੂੰ ਐ ਇਕਬਾਲ ਅਪਨੇ ਆਪ ਕੋ
ਆਪ ਹੀ ਗੋਯਾ ਮੁਸਾਫਿਰ ਆਪ ਮੰਜ਼ਿਲ ਹੂੰ ਮੈਂ।
* ਮੌਸਮੋ ਕੀ ਸਜ਼ਾਏਂ ਬਿਹਤਰ ਹੈਂ ਘਰ ਕੇ ਭੀਤਰ ਉਦਾਸ ਰਹਿਨੇ ਸੇ।
*******
ਘਰ ਕਾ ਆਈਨਾ ਂਂਂਂਂਂਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ 2
ਘਰ ਕਾ ਆਈਨਾ ਵਹੀ ਸ਼ਕਲ ਪੁਰਾਨੀ ਮਾਂਗੇ।
ਜੈਸੇ ਮੁਝ ਸੇ ਮੇਰੇ ਹੋਨੇ ਕੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਮਾਂਗੇ।
*****
ਹਮ ਸੇ ਤਕਲੀਫ ਕਿਸੀ ਕੀ ਨਹੀਂ ਦੇਖੀ ਜਾਤੀ ਗੈਰ ਕਾ ਦਿਲ ਭੀ ਟੂਟਾ ਤੋ ਹਮਾਰਾ ਟੂਟਾ।
****
ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਗੁਜ਼ਾਰ ਦੀ ਖ਼ੁਦਾ ਕੀ ਤਲਾਸ਼ ਮੇ
ਅਪਨੀ ਨਾ ਕੀ ਤਲਾਸ਼ ਯਹੀ ਭੂਲ ਹੋ ਗਈ।
***ਖ਼ਲੂਸ(ਮਿਲਣਸਾਰੀ) ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ ਬੱਸ ਇੱਕ ਮੁਲਾਕਮਾ(ਫਿਕਰਾ) ਬਨ ਕੇ
“ਹਜ਼ੂਰ ਕੈਸੇ ਹੈਂ ? ਆਲੀਜਨਾਬ ਕੈਸੇ ਹੈਂ?”
**ਹੈ ਰੂਠਨੇ ਮਨਾਨੇ ਕਿਆ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤੀ ਤੂ ਖ਼ੁਦ ਸੇ ਰੂਠ ਕਰ ਕਭੀ ਖ਼ੁਦ ਕੋ ਮਨਾ ਕਰ ਦੇਖ।
***
ਕਿਤਨੇ ਹੁਸੀਨ ਲੋਗ ਥੇ ਜੋ ਮਿਲ ਕੇ ਏਕ ਵਾਰ
ਆਂਖੋਂ ਮੇ ਜ਼ਜ਼ਬ ਹੋ ਗਏ ਦਿਲ ਮੇ ਸਮਾ ਗਏ।
**ਰੋਈ ਸ਼ਬਨਮ ਤੋ ਗੁਲ ਕੋ ਹੰਸੀ ਆ ਗਈ ਹਰ ਕੋਈ ਅਪਨੀ ਫ਼ਿਤਰਤ ਪੇ ਮਜ਼ਬੂਰ ਹੈ।
*ਇਨਸਾਨ ਸੇ ਇਨਸਾਨ ਸੇ ਕੀਨਾ(ਸਾੜਾ)ਨਹੀਂ ਅੱਛਾ।
ਜਿਸ ਸੀਨੇ ਮੇ ਕੀਨਾ ਹੋ ਵੋਹ ਸੀਨਾ ਨਹੀਂ ਅੱਛਾ।
**ਅਹਿਲੇ ਹਿੰਮਤ ਮੰਜ਼ਿਲੇ ਮਕਸੂਦ ਤਕ ਭੀ ਆ ਗਏ
ਬੰਦਾ ਏ ਤਕਦੀਰ ਕਿਸਮਤ ਕਾ ਗਿਲਾ ਕਰਤੇ ਰਹੇ।
**ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ ਕਸ਼-ਮਕਸ਼ੋਂ ਕਾ ਹਜ਼ੂਮ ,ਗਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ ਤੋ ਹਾਦਸੇ ਭੀ ਹੋਂਗੇ।
**ਗੁਲੋਂ ਕੋ ਸ਼ੋਅਲਾ ਮਿਜ਼ਾਜ਼ੀ ਸਿਖਾਈ ਜਾਤੀ ਹੈ ,ਚਮਨ ਕੀ ਆਗ ਚਮਨ ਮੇ ਲਗਾਈ ਜਾਤੀ ਹੈ।
**ਵੋਹ ਆਏਂਗੇ ,ਆਏਂਗੇ ਆ ਹੀ ਜਾਏਂਗੇ ਯਹੀ ਬਾਤ ਹਰ ਰਾਤ ਹੋਤੀ ਰਹੀ।
ਚਮਨ ਮੇ ਸ਼ਗੂਫ਼ੇ ਝੁਲਸਤੇ ਰਹੇ ਬੀਆਂਬਾਂ ਮੇ ਬਰਸਾਤ ਹੋਤੀ ਰਹੀ।
**ਨਾਕਾਮੀਉਂ ਨੇ ਔਰ ਭੀ ਸਰਕਸ਼ ਬਨਾ ਦੀਆ
ਇਤਨੇ ਜ਼ਲੀਲ ਕਿ ਖ਼ੁਦਦਾਰ ਬਨ ਗਏ।
*ਯੇਹ ਸੱਚ ਹੈ ਸ਼ਾਇਸ਼ਤਗੀ(ਹਲੀਮੀ) ਇਲਮ ਕੀ ਜਾਨ ਹੈ
ਫੂਲ ਖਿਲਤੇ ਹੈਂ ਤੋ ਆਵਾਜ਼ ਕਹਾਂ ਹੋਤੀ ਹੈ।
**









Converted

gazl .shear20actubr

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਘਰ ਦੇ ਸ਼ੋਰ ਤੋਂ ਹਰ ਵੇਲੇ ਇਹ ਮਨ ਘਬਰਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਬਾਹਰ ਗਿਆਂ ਤੋਂ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚਲਾ ਰੁੱਖ ਬੁਲਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜੀਣ ਦੀ ਜਾਚ ਨਹੀਂ ਸਿਖ ਸਕਿਆ ਹੋਣਾ ਨਾਦਾਨ
ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜੀਵਣ ਹੀ ਦੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਦੋਸਤੀਆਂ ਦੇ ਪਰਦੇ ਹੇਠਾਂ ਛੁਪੀਆਂ ਦੋਸਤੀਆਂ ਤੱਕ ਤੱਕ ਕੇ
ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੀ ਯਾਰੀ ਦਾ ਅਕਸਰ ਚੇਤਾ ਆਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਅੱਜ ਹੀ ਦੁੱਖ ਹੈ ,ਬੱਸ ਕੱਲ• ਨੂੰ ਤਾਂ ਸੁਖ ਦਾ ਦਿਨ ਆ ਜਾਵੇਗਾ
ਇਹੀਓ ਸੋਚ ਸੋਚ ਕੇ ਹੀ ਬੰਦਾ ਹਰ ਰੋਜ ਜਿਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਅਜੇ ਮੁਕੰਮਲ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ,ਹੈ ਉਂਜ ਤੇਰੇ ਮੁੱਖ ਵਰਗੀ ਹੀ
ਢਿੱਲੋਂ ਰੋਜ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਬਣਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।ਂਂ
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਵੋਹ ਸਮਝੇ
ਮੈਨੇ ਹਾਥ ਉਠਾਇਆ ਥਾ ਸਲਾਮ ਕੋ।
ਵੋਹ ਸਮਝੇ ਇਸ ਸੇ ਖਤਰਾ ਹੈ ਨਿਜ਼ਾਮ ਕੋ।
ਚੋਰੀ ਨਾ ਕਰੇਂ, ਝੂਠ ਨਾ ਬੋਲੇਂ ਤੋ ਔਰ ਕਿਆ ਕਰੇਂ ?
ਚੁੱਲ•ੇ ਪੇ ਕਿਆ ਅਸੂਲ ਪਕਾਏਂਗੇ ਸ਼ਾਮ ਕੋ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਆਈ ਹੈ ਜਬ ਬਹਾਰ ਤੋ ਤੁਮ ਹੋ ਗਏ ਹੋ ਦੂਰ
ਖਿਲਨੇ ਲਗੇ ਹੈਂ ਫੂਲ ਤੋ ਮੁਰਝਾ ਗਿਆ ਹੈ ਦਿਲ।
ਂਂਂਂਂ ਮੇਰਾ ਦੁੱਖ ਸੁਨਾ , ਚੁਪ ਰਹੇ, ਫਿਰ ਵੋਹ ਬੋਲੇ
ਯੇਹ ਰਾਗ ਪਹਿਲੇ ਕਾ ਗਾਇਆ ਹੂਆ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂ ਵੋਹ ਕਰਮ ਉਂਗਲੀਓਂ ਪੇ ਗਿਨਤੇ ਹੈਂ
ਸਿਤਮ ਕਾ ਜਿਨਕੇ ਕੁਛ ਹਿਸਾਰ ਨਹੀਂ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਬਾਝ ਔਕਾਤ ਹਵਾ ਕੇ ਝੌਂਕੇ ਲੌ ਚਿਰਾਗੋਂ ਕੀ ਬੜਾ ਦੇਤੇ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂਂਂਹਵਾ ਹੀ ਐਸੀ ਚਲੀ ਹੈ ਹਰ ਸ਼ਖਸ਼ ਸੋਚਤਾ ਹੈ
ਤਮਾਮ ਸ਼ਹਿਰ ਜਲੇ ਲੇਕਿਨ ਮੇਰਾ ਘਰ ਨਾ ਜਲੇ।
ਂਂਂਂਂ ਸਾਰਾ ਹੀ ਸ਼ਹਿਰ ਉਸਕੇ ਜਨਾਜੇ ਮੇ ਥਾ ਸ਼ਰੀਕ
ਤਨਹਾਈਉਂ ਕੇ ਖ਼ੌਫ਼ ਸੇ ਜੋ ਸ਼ਖਸ਼ ਮਰ ਗਿਆ।
ਂਂਂਂਂਂਰੰਗ ਬਾਤੇਂ ਕਰੇਂ ਹਰ ਬਾਤ ਸੇ ਖੁਸ਼ਬੂ ਆਏ
ਰਾਤ ਖੁਸ਼ਬੂ ਕੀ ਤਰਹ ਮਹਿਕੇ ਅਗਰ ਤੂ ਆਏ।
ਂਂਂਂ ਤੂ ਜੋ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤੋ ਕੁਛ ਭੀ ਨਹੀਂ ਹੈ
ਯੇਹ ਮਾਨਾ ਕਿ ਮਹਿਫ਼ਲ ਜਵਾਂ ਹੈ ਹਸੀਂ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਹਮ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਸੇ ਕਤਰਾ ਕੇ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਤੇ ਮਗਰ
ਰਾਹੋਂ ਮੇ ਫੂਲੋਂ ਕੇ ਲਬ ਤਾਰੋਂ ਕੇ ਗੇਸੂ ਆਏ।
ਂਂਂਂ ਕਿਆ ਤੇਰੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕੀ ਲਜ਼ਤ ਬਿਆਂ ਕਰੂੰ
ਮਿਲ ਕਰ ਭੀ ਤੁਝ ਤੇ ਮੁਝ ਕੋ ਤੇਰਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਹੈ।
ਂਂਂਂਕੋਈ ਆਇਆ ਹੈ ਨਾ ਆਏਗਾ ਲੋਕਿਨ
ਕਿਆ ਕਰੇਂ ਗਰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਨਾ ਕਰੇਂ?
ਂਂਂਂਕੋਈ ਅੰਦੇਸ਼ਾ ਹੈ ਅਪਨੋ ਸੇ ਨਾ ਬੇਗਾਨੋ ਸੇ
ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਹੈ ਕੋਈ ਜੋ ਡਰਾਤਾ ਹੈ ਮੁਝੇ।
ਂਂਂਂਂ ਜਾਨਲੇਵਾ ਹੈ ਬੇਰੁਖੀ ਜਿਨਕੀ ਹਮ ਉਨਕੀ ਬੇਰੁਖੀ ਕੇ ਮਾਰੇ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂ ਇਸ ਰੇਂਗਤੀ ਹੂਈ ਹਿਆਤ ਕਾ ਕਬ ਤਕ ਉਠਾਏਂ ਭਾਰ
ਮਰੀਜ਼ ਅਬ ਉਲਝਨੇ ਲਗੇ ਹੈਂ ਤਬੀਬ ਸੇ।
ਂਂਂਂਂਕੁਛ ਇਸ ਤਰਹ ਸੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੇ ਦੀਆ ਹਮਾਰਾ ਸਾਥ
ਜੈਸੇ ਕੋਈ ਨਿਬਾਹ ਰਹਾ ਹੋ ਰਕੀਬ ਸੇ।
ਂਂਂਂਂਉਸਕੇ ਦੋ ਬੋਲ
ਉਸਕੇ ਦੋ ਬੋਲ ਮੁਹੱਬਤ ਕੇ ਗ਼ਨੀਮਤ ਜਾਨੋ
ਵੋਹ ਜਾ ਚੁੱਪ ਹੋਗਾ ਤੋ ਫਿਰ ਸੱਭ ਕੋ ਰੁਲਾ ਜਾਏਗਾ।
ਂਂਂਂਂ
ਦੇਖ ਲੋ ਕੂਚਾ ਏ ਦਿਲਦਾਰ ਕੋ ਚਲਤੇ ਚਲਤੇ
ਬੈਠ ਜਾਓਗੇ ਤੋ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸੇ ਉਠਾ ਜਾਏਗਾ।
ਂਂਂਂਂ
ਇਨਸਾਂ ਹੂੰ ਧੜਕਤੇ ਦਿਲ ਪੇ ਹਾਥ ਰੱਖ ਕਰ ਦੇਖ
ਯੂੰ ਡੂਬ ਕਰ ਨਾ ਦੇਖ ਸਮੁੰਦਰ ਨਹੀਂ ਹੂੰ ਮੈਂ।
ਂਂਂਂਂ
ਯੂੰ ਮੁਸਕਰਾਏ ਜਾਨ ਸੀ ਕਲੀਉਂ ਮੇ ਪੜ ਗਈ
ਯੂੰ ਲਬ ਕੁਸ਼ਾ ਹੂਏ ਕਿ ਗੁਲਸਿਤਾਂ ਬਨਾ ਦੀਆ।
ਂਂਂਂਂਅਫਸੁਰਦਾ ਦਿਲ ਪੇ ਜਬ ਕੋਈ ਖਿਲਨੇ ਲਗੀ ਕਲੀ
ਕਹਾ ਖਿਜ਼ਾਂ ਨੇ ਤੂ ਭੀ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਮੇ ਹੈ।
ਂਂਂਏਕ ਮੁੱਦਤ ਸੇ ਮੈਨੇ ਖ਼ਾਬ ਨਹੀਂ ਦੇਖਾ ਹੈ
ਹਾਥ ਰੱਖ ਦੇ ਮੇਰੀ ਆਖੋਂ ਪੇ ਕਿ ਨੀਂਦ ਆ ਜਾਏ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਦਿਲ ਕੇ ਦਰਿਆ ਕੋ ਕਿਸੀ ਰੋਜ ਉਤਰ ਜਾਨਾ ਹੈ
ਇਤਨਾ ਬੇਸਮਤ ਨਾ ਚਲ ਲੌਟ ਕੇ ਘਰ ਜਾਨਾ ਹੈ।
ਂਂਸ਼ੀਸ਼ੇ ਕਾ ਬਦਨ ਲੇਕਰ ਫਿਰਤੇ ਨਹੀਂ ਰਾਹੋਂ ਮੇ
ਪੱਥਰ ਸੇ ਛੁਪੇ ਹੋਤੋ ਹੈਂ ਲੋਗੋਂ ਕੀ ਨਿਗਾਹੋਂ ਮੇ।ਂਂਂ
ਂਂਂਂਂਂਰਾਤ ਜਬ ਚਾਂਦ ਸੇ ਮਸਰੂਫੇ ਸੁਖ਼ਨ ਹੋਤੀ ਹੈ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਮੇ ਤੇਰੀ ਪਲਕੋਂ ਕੀ ਚੁਭਨ ਹੋਤੀ ਹੈ।
ਂਂਂ
ਮੈਅਕਦੇ ਕੀ ਹੈ ਬਦਨਾਮੀ ,ਰਿੰਦੋਂ ਕੀ ਹੈ ਤੌਹੀਨ
ਕਮਜ਼ਰਫ(ਬੇਅਕਲ) ਕੇ ਹਾਥੋਂ ਮੇ ਗਰ ਜਾਮ ਦੀਆ ਜਾਏ।
ਂਂਂਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੀ ਰਾਹਤੇਂ ਮਿਲਤੀ ਨਹੀ , ਮਿਲਤੀ ਨਹੀ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਾ ਜ਼ਹਿਰ ਪੀਕੇ ਜੁਸਤਜੂ ਕੇ ਘੂਮੀਏਂ।
ਂਂਲੋ ਆਜ ਹਮ ਨੇ ਤੋੜ ਦੀਆ ਰਿਸ਼ਤਾ -ਏ -ਉਮੀਦ
ਲੋ ਅਬ ਗਿਲਾ ਨਾ ਕਰੇਂਗੇ ਕਿਸੀ ਸੇ ਹਮ।
ਂਂਦਾਮਨ ਬਚਾ ਕੇ ਆਪ ਤੋ ਮਹਿਫ਼ਲ ਸੇ ਉਠ ਗਏ
ਇਲਜ਼ਾਮ ਥੇ ਜੋ ਸਾਰੇ ਮੇਰੇ ਨਾਮ ਆ ਗਏ।
ਂਂਂਂ
ਦੋ ਘੜੀ ਦਿਲ ਕੇ ਬਹਿਲਾਨੇ ਕਾ ਸਹਾਰਾ ਭੀ ਗਿਆ
ਲੀਜੀਏ ਆਜ ਤਸੱਵਰ ਮੇ ਭੀ ਤਨਹਾਈ ਹੈ।
ਂਂਂਂਵੋਹ ਸਿਤਮ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਕਰਮ ਕਰਤੇ ਹੈਂ
ਂਿÂਸ ਨਜ਼ਰ ਸੇ ਮੈਨੇ ਉਨਹੇ ਕਭੀ ਦੇਖਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਂਂਂਂਂਦੋ ਘੜੀ ਆਰਾਮ ਕਰਲੇਂ ਜ਼ੁਲਫ ਕੇ ਸਾਏ ਤਲੇ
ਕੁਛ ਨਾ ਕੁਛ ਆਸਾਨ ਹੋ ਜਾਏਗਾ ਯੇਹ ਲੰਬਾ ਸਫਰ।
ਂਂਂਂਂਵਕਤ ਆਨੇ ਪੇ ਬਤਾ ਦੇਂਗੇ ਤੁਝੇ ਐ ਆਸਮਾ
ਹਮ ਅਭੀ ਸੇ ਕਿਆ ਬਤਾਏਂ ਕਿਆ ਹਮਾਰੇ ਦਿਲ ਮੇ ਹੈ।
ਂਂਂਂਮੈਂ ਖਿਲਾ ਹੂੰ ਤੋ ਖ਼ਾਕ ਮੇ ਮਿਲਨਾ ਹੈ ਮੁਝੇ
ਵੋਹ ਤੋ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਹੈ ਉਸੇ ਅਗਲੇ ਨਗਰ ਜਾਨਾ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਕੁਛ ਇਤਨੇ ਦਿਲ ਸ਼ਿਕਨ ਥੇ ਮੁਹੱਬਤ ਕੇ ਹਾਦਸੇ
ਹਮ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮੇ ਫਿਰ ਕੋਈ ਅਰਮਾਂ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ।
ਂਂਂਤੁਮ ਕਹਾਂ ? ਵਸਲ ਕਹਾਂ? ਵਸਲ(ਮਿਲਾਪ) ਕੇ ਅਰਮਾਨ ਕਹਾਂ
ਦਿਲ ਕੇ ਬਹਿਲਾਨੇ ਕੋ ਇਕ ਬਾਤ ਬਨਾ ਰੱਖੀ ਹੈ।
ਂਂਂਹਮੇ ਮਾਲੂਮ ਹੈ ਜੰਨਤ ਕੀ ਹਕੀਕਤ ਲੇਕਿਨ
ਦਿਲ ਕੇ ਬਹਿਲਾਨੇ ਕੋ ਗ਼ਾਲਿਬ ਯੇਹ ਖ਼ਿਆਲ ਅੱਛਾ ਹੈ।
ਂਂਂਮਾਨਾ ਕਿ ਗ਼ਮ ਕੇ ਬਾਦ ਮੁਸੱਰਤ(ਖੁਸ਼ੀ) ਜਰੂਰ ਹੈ
ਲੇਕਿਨ ਜੀਏਗਾ ਕੌਨ ਤੇਰੀ ਬੇਰੁਖੀ ਕੇ ਬਾਦ।ਂਂਂ
ਂਂਂਂਮੈਂ ਨਿਗਾਹੋਂ ਸੇ ਪੀ ਰਹਾ ਥਾ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਨੇ ਬਦ ਦੁਆ ਦੀ
ਤੇਰਾ ਹਾਥ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਭਰ ਕਭੀ ਜਾਮ ਤਕ ਨਾ ਪਹੁੰਚੇ।
ਂਂਂਯੇਹ ਅਦਾ ਏ ਬੇਨਿਆਜ਼ੀ ਤੁਝੇ ਬੇਵਫ਼ਾ ਮੁਬਾਰਕ
ਮਗਰ ਇਤਨੀ ਭੀ ਬੇਰੁਖੀ ਕਿਆ ਕਿ ਸਲਾਮ ਤਕ ਨਾ ਪਹੁੰਚੇ।
ਂਂਜਿਤਨੇ ਚਿਹਰੇ ਥੇ ਸਭ ਮੇ ਆਪ ਲਗੇ। ਯੇਹ ਜੁਦਾਈ ਭੀ ਅਬ ਮਿਲਾਪ ਲਗੇ।
ਆ ਤੁਝੇ ਮੈਂ ਬਦਦੁਆ ਦੇ ਦੂੰ , ਜਾਹ ਤੁਝੇ ਪਿਆਰ ਕਾ ਸਰਾਪ ਲਗੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਐਸਾ ਨਾ ਹੋ
ਐਸਾ ਹੂਆ ਨਹੀਂ ਹੈ , ਐਸਾ ਨਾ ਹੋ ਕਹੀਂ
ਉਸਨੇ ਮੁਝੇ ਨਾ ਦੇਖ ਕੇ , ਦੇਖਾ ਨਾ ਹੋ ਕਹੀਂ।
ਂਂਂਵੋਹ ਮੁਝੇ ਦੇਖ ਕੇ ਕਹਿ ਦੇਂ ਕਿ ਕਹੀਂ ਦੇਖਾ ਹੈ ?
ਹੋ ਅਗਰ ਯੇਹ ਭੀ ਤਮਾਸ਼ਾ ਤੋ ਸ਼ਰੇਆਮ ਨਾ ਹੋ।
ਂਂਂਂਅੰਦਾਜ਼ ਅਪਨੇ ਆਈਨੇ ਮੇ ਦੇਖਤੇ ਹੈਂ ਵੋਹ
ਔਰ ਯੇਹ ਭੀ ਦੇਖਤੇ ਹੈਂ ਕੋਈ ਦੇਖਤਾ ਨਾ ਹੋ।
ਂਂਆਜ ਤਕ ਗੁੰਮ ਸੁੰਮ ਖੜ•ੀ ਹੈਂ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇ
ਜਾਨੇ ਦੀਵਾਰੋਂ ਸੇ ਤੁਮ ਕਿਆ ਕਹਿ ਗਏ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਦੇਤੀ ਫ਼ਰੇਬ ਹਰ ਨਜ਼ਰ ਹੈ ਇਤਮੀਨਾਨ ਸੇ
ਅਪਨੋ ਸੇ ਗਿਲਾ ਪਿਆਰ ਹੈ ਸਾਰੇ ਜਹਾਨ ਸੇ।
ਆਨੇ ਵਾਲੇ ਹਾਦਸੋਂ ਕੇ ਖ਼ੌਫ਼ ਸੇ ਸਹਿਮੇ ਹੂਏ
ਲੋਗ ਫਿਰਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਜੈਸੇ ਖ਼ਾਬ ਹੋਂ ਟੂਟੇ ਹੂਏ।
ਂਂਂਆਜ ਆਈਨੇ ਮੇ ਖ਼ੁਦ ਕੋ ਦੇਖ ਕਰ ਯਾਦ ਆ ਗਿਆ
ਏਕ ਮੁੱਦਤ ਹੋ ਗਈ ਜਿਸ ਸ਼ਖਸ਼ ਕੋ ਦੇਖੇ ਹੂਏ।
ਂਂਂਕੈਸੇ ਕਹੇਂ ਕਿ ਉਸਕੋ ਭੀ ਹਮ ਸੇ ਕੋਈ ਪਿਆਰ ਹੈ
ਉਸਨੇ ਤੋ ਹਮ ਸੇ ਆਜ ਤਕ ਕੋਈ ਗਿਲਾ ਨਹੀਂ ਕੀਆ।
ਂਂਂਇਸਮੇ ਕੋਈ ਸ਼ਿਕਵਾ, ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਨਾ ਗਿਲਾ ਹੈ
ਯੇਹ ਭੀ ਕੋਈ ਖਤ ਹੈ ? ਮੁਹੱਬਤ ਸੇ ਜੋ ਭਰਾ ਹੈ।
ਂਂਂ
ਕਿਸੀ ਚਮਨ ਮੇ ਇਸ ਖ਼ੌਫ਼ ਸੇ ਗੁਜ਼ਰ ਨਾ ਹੂਆ
ਕਿਸੀ ਕਲੀ ਪੇ ਭੂਲੇ ਸੇ ਨਾ ਪੈਰ ਧਰ ਜਾਊਂ
ਂਂਂਂ ਅਪਨੇ ਅੰਦਰ ਕੁਲ ਜਹਾਂ ਕੀ ਬਸਤੀਆਂ ਆਬਾਦ ਹੈਂ
ਖ਼ੁਦ ਮੇ ਡੂਬੋਗੇ ਤੋ ਸਭ ਸੇ ਆਸ਼ਨਾ ਹੋ ਜਾਓਗੇ।



Converted from

ਸ਼ੇਅਰ

ਸ਼ੇਅਰ
ਇੱਕ ਅੱਛਾ ਦੋਸਤ ਅਤੇ ਸੱਚਾ ਪਿਆਰ ਜੇ ਸੌ ਵਾਰ ਵੀ ਰੁੱਸ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਵਾਰ ਵਾਰ ਉਸ ਨੂੰ ਮਨਾ ਲਵੋ, ਕਿਉਂਕਿ ਕੀਮਤੀ ਮੋਤੀਆਂ ਦੀ ਮਾਲਾ ਜਿੰਨੀ ਮਰਜ਼ੀ ਵਾਰ ਟੁੱਟ ਜਾਵੇ, ਉਸ ਨੂੰ ਪਿਰੋਨਾ ਹੀ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।
ਅਸੀਂ ਰੋਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਹਸਾਇਆ ਹੈ ਸਦਾ ਇਸ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਇਬਾਦਤ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ ਅਸਾਂ ਤੋਂ।

ਟੁੱਟ ਕੇ ਰਿਸ਼ਤਾ ਅਸਾਡਾ ਹੋਰ ਬਿਹਤਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਤੈਨੂੰ ਮੰਜ਼ਿਲ ਮਿਲ ਗਈ ਮੈਂ ਫਿਰ ਮੁਸਾਫਿਰ ਹੋ ਗਿਆ।
ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ 'ਚ ਹਰ ਗਮ ਨੂੰ ਛੁਪਾਓ, ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਬੋਲੋ, ਪਰ ਕੁਝ ਨਾ ਬਤਾਓ। ਖੁਦ ਨਾ ਰੁੱਸੋ ਕਦੇ ਪਰ ਸਭ ਨੂੰ ਮਨਾਓ। ਇਹੀ ਰਾਜ਼ ਹੈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ, ਬੱਸ ਜਿਉਂਦੇ ਚੱਲੇ ਜਾਓ।

ਫੁੱਲ ਨਾਲ ਲਿਪਟੀ ਹੋਈ ਤਿਤਲੀ ਨੂੰ ਡੇਗੋ ਤਾਂ ਜਾਣੀਏ ਐਂ ਹਵਾਓ, ਤੁਸੀਂ ਬਹੁਤ ਰੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਡੇਗਿਆਂ ਹੋਵੇਗਾ।

ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਕੀ ਪੁੱਛਦੇ ਹੋ ਰਾਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਦੋਸਤੋ, ਬੱਸ ਉਧਰ ਨਾ ਜਾਓ ਜਿਧਰ ਜਾਂਦੀ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਭੀੜ ਹੈ।

ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਫੁੱਲ ਵਾਂਗ ਨਾ ਦੇਖੋ, ਕਿਉਂਕਿ ਫੁੱਲ ਕੁਝ ਘੰਟਿਆਂ 'ਚ ਮਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਦਰਿਆ ਵਾਂਗ ਦੇਖੋ ਕਿਉਂਕਿ ਦਰਿਆ ਹਮੇਸ਼ਾ ਵਹਿੰਦੇ ਹਨ।
ਸੱਚ ਕਦੇ ਵਧੇ ਨਾ ਘਟੇ, ਝੂਠ ਦੀ ਪਰ ਕੋਈ ਹੱਦ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਸੱਚ ਬੋਲਣ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਫਾਇਦਾ? ਬੋਲਕੇ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਰੱਖਣਾ ਪੈਂਦਾ।


Converted from Satluj to Unicode

ਲੋਕ ਗੀਤ

ਲੋਕ ਗੀਤ
* ਮੱਚ ਜਾਣ ਚੰਦਰੀਆਂ ਗਰਜਾਂ ਲੌਂਗ ਕਰਾਉਣਾ ਸੀ।
*ਮੱਥੇ ਯਾਰ ਦੇ ਲੱਗਿਆ ਨਾ ਜਾਵੇ ਝੂਠੀ ਪੈ ਗਈ ਬਚਨਾ ਤੋਂ।
*ਸੋਹਣਾ ਆਪ ਬੁਲਾਵੇ ਤਾਂ ਬੋਲ ਪਈਏ ਪੱਲਾ ਨੱਸ ਕੇ ਵੀ ਫੜਿਆ ਤਾਂ ਕੀ ਫੜਿਆ।
*ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਤੇ ਯਾਰ ਪਰਤਿਆਈਏ ਛੱਲੀਆਂ ਤੇ ਰੁੱਸ ਨਾ ਪਈਏ।
*ਕਾਲਾ ਸੁਰਮਾ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਦਾਰੂ ਲੋਕਾਂ ਭਾਣੇ ਵੱਜਾਂ ਕੰਜਰੀ।
*ਪੱਲੇ ਰਹਿ ਗਈਆਂ ਵੈਦ ਦੇ ਪੁੜੀਆਂ ਮਰ ਗਈ ਬੇਖਬਰੀ।
*ਕਿਤੋਂ ਬੋਲ ਪੁਰਾਣਿਆ ਯਾਰਾ ਲਡੂਆਂ ਨੂੰ ਚਿੱਤ ਕਰਦਾ।
*ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਦਾ ਭੌਰ ਨਹੀਂ ਥਿਆਉਣਾ ਰੋਂਦੀ ਮਰਜੇਂਗੀ।
*ਬੈਠੀ ਰੋਵੇਂਗੀ ਵਣਾ ਦੇ ਓਹਲੇ ਯਾਰ ਗੱਡੀ ਚੜ• ਜਾਣਗੇ।
*ਮੇਰੇ ਯਾਰ ਦਾ ਕੁਲੱਛਣਾ ਬੋਤਾ ਚੜ•ਦੀ ਦੇ ਵੱਢੇ ਦੰਦੀਆਂ।
*ਯਾਰੀ ਤੋੜ ਗਏ ਬਕਰੀਆਂ ਵਾਲੇ ਦੁੱਧ ਦੇ ਗਿਲਾਸ ਬਦਲੇ।
*ਹੁਣ ਕਿਥੋਂ ਭਾਲਦੀ ਪੇਂਝੂ ਜੱਟਾਂ ਨੇ ਕਰੀਰ ਪੱਟ ਲਏ।
*ਕੋਈ ਬੰਸਰੀ ਵਾਲਾ ਫੁਦੂਆਂ ਨੂੰ ਤੂੰ ਟੱਕਰੀ।
*ਮੁੰਡਾ ਦੇਖ ਕੇ ਕਬੂਤਰ ਵਰਗਾ ਕੋਠੇ ਤੇ ਲਵਾ ਲਈ ਛਤਰੀ।

ਕਾਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਕੋਈ ਰੱਬ ਅਸਮਾਨ ਉਤੇ

ਕਾਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਕੋਈ ਰੱਬ ਅਸਮਾਨ ਉਤੇ ਸਾਰੀ ਸ੍ਰਿਸਟੀ ਜਿਹੜਾ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰਦਾ।
ਥਾਂ ਥਾਂ ਮੰਦਰ ਬਨਾਵਣ ਵਾਲਿਆਂ 'ਤੇ ਡੰਡਾ ਫੇਰਦਾ ਅਤੇ ਛਿਤਰੌਲ ਕਰਦਾ।
ਲਾਉਣ ਦਿੰਦਾ ਨਾ ਉੱੋਚੀ ਸਪੀਕਰਾਂ ਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਭਾਈਆਂ ਨੂੰ ਬੋਲ ਕੁਬੋਲ ਕਰਦਾ।
ਸੱਚੀਂ ਮੁੱਚੀਂ ਜੇ ਹੁੰਦਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਤਾਂ ਇੱਥੇ ਲੋਟੂ ਨਾ ਕੋਈ ਕਲੋਲ ਕਰਦਾ ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਚੁੰਨੀ ਰੇਸ਼ਮੀ ਚ ਸੱਤ ਧਾਰੀਆਂ ਸੀ ਹਾਏ ,ਸਾਨੂੰ ਪਹਿਨਣ ਨਾ ਦਿੰਦੀਆ ਕਬੀਲਦਾਰੀਆਂ ਨੀ ਮਾਏ।
ਲੂਣ,ਤੇਲ ,ਲੱਕੜਾਂ ਦਾ ਝੋਰਾ ਰਹੇ ਹਰ ਵੇਲੇ ਸਾਡੀਆਂ ਤਾਂ ਇਹੀਓ ਖ਼ੁਦਮੁਖਤਿਆਰੀਆਂ ਨੀ ਮਾਏ।
ਰਾਜਨੇਤਾ, ਅਫਸਰ, ਪੁਰੋਹਿਤ ਸਾਨੂੰ ਲੁਟਦੇ ਨੇ ਰਹਿੰਦਾ ਸਾਡਾ ਖੂਨ ਚੂਸਿਆ ਵਪਾਰੀਆਂ ਨੀ ਮਾਏ।
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਭਾਵੇਂ ਸਾਡੇ ਗੱਡੇ ਭੇਡੇ ਚਲਦੇ ਨੇ ਬੱਸਾਂ ਵਾਲੇ ਸਾਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਸਵਾਰੀਆਂ ਨੀ ਮਾਏ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਕੁਰਸੀ ਹੈ ਸਿਆਸਤ ਦੀ ਬਹੁਤ ਕੁੱਤੀ ਮਗਰ ਕੁੱਤਿਆਂ ਦੀ ਇਹਦੇ ਹੇੜ• ਪਿਆਰੇ।
ਲੁੱਚੇ,ਭੜੂਏ ਅਤੇ ਬੇਈਮਾਨ ਸਾਰੇ ਇੱਕਠੇ ਫਿਰਨ ਹੋਕੇ ਪਾਈ ਮੇੜ• ਪਿਆਰੇ।
ਅਰੂਸਾ ਆਲਮਾ ਨਾਲ ਉਹ ਫਿਰਨ ਕੁਫ਼ਰੀ ਅਸੀਂ ਗੋਲੀਆਂ ਰਹੇ ਹਾਂ ਰੇੜ• ਪਿਆਰੇ।
ਲਾਹ ਕੇ ਅਸਾਂ ਦਾ ਕੁਲ ਲਿਬਾਸ ਲੈ ਗਏ ਸਾਡੇ ਮੂਕਾ ਵੀ ਰਿਹਾ ਨਾ ਤੇੜ ਪਿਆਰੇ।


ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਫੁੱਟਪਾਥ
ਸੋ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਫੁੱਟ ਪਾਥ ਪੇ ਅਖ਼ਬਾਰ ਵਿਛਾਕੇ ਮਜ਼ਦੂਰ ਕਭੀ ਨੀਂਦ ਕੀ ਗੋਲੀ ਨਹੀਂ ਖਾਤੇ।
ਮਾਲਕ
ਸਚੀਂ ਮੁਚੀਂ ਜੇ ਤੂੰ ਮਨੁੱਖ ਹੈਂ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਮਾਲਕ ਆਪ ਬਣਜਾ।
ਤੇਰੇ ਉੱਤੇ ਨੇ ਹੋਏ ਸਵਾਰ ਜਿਹੜੇ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਤੂੰ ਹੁਣ ਨਿਰਾ ਸਰਾਪ ਬਣਜਾ।
ਨਜ਼ਰ ਤੇਰੀ ਨਜ਼ਰੀਆ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕਿਉਂ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਸੋਚਾਂ ਦੀ ਤੂੰ ਵਰਕਸ਼ਾਪ ਬਣਜਾ।
ਜਿਹੜੇ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਮਹਿਕ ਮੁੱਹਬਤ ਦੀ ਹੈ ਉਹਨਾ ਰਾਹਾਂ ਦੀ ਤੂੰ ਪਦਚਾਪ ਬਣਜਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਤੇਰੀ ਕਿਰਤ ਪਰਜੀਵੀ ਜੋ ਲੁਟਦੇ ਨੇ ਉਹਨਾ ਵਾਸਤੇ ਤੂੰ ਤੇਈਆ ਤਾਪ ਬਣਜਾ।
ਰੱਬ, ਦੇਵਤੇ ਅਤੇ ਪੁਜਾਰੀਆਂ ਲਈ ਤੂੰ ਚੈਲਿੰਜ ਕਰ ਤੇ ਨਿਰਾ ਸੰਤਾਪ ਬਣਜਾ।
ਤੇਰੇ ਘਰ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਮੰਦਰ ਸੱਭ ਕੁੱਝ ਤੂੰ ਹੀ ਹੈਂ ਤੂੰ ਰੱਬ ਆਪ ਬਣਜਾ।
ਮਾਲੀ ਬਣਕੇ ਥਾਂ ਥਾ ਰੁੱਖ ਲਾ ਦੇ ਭੰਵਰੇ ਤਿਤਲੀਆਂ ਫੁੱਲਾਂ ਅਤੇ ਦਾ ਬਾਪ ਬਣਜਾ।
ਂਂਂਂਂਂਗਲਾਮ
ਤੇਰੀ ਸੋਚ ਤੇ ਕੋਈ ਸਵਾਰ ਹੋਇਐ ਤੂੰ ਆਜ਼ਾਦ ਹੈਂ ਕਿਵੇਂ ਗੁਲਾਮ ਬੰਦੇ।
ਤੇਰੀ ਸੁਬ•ਾ ਤੇ ਧੂਫ ਦਾ ਹੈ ਕਬਜਾ,ਘੇਰੀ ਆਰਤੀ ਨੇ ਤੇਰੀ ਹੈ ਸ਼ਾਮ ਬੰਦੇ।
ਕਮਾਈ ਕਰਕੇ ਦੇਵੇਂ ਤੂੰ ਵਿਹਲੜਾਂ ਨੂੰ ਠੇਕਾ ਤੇਰਾ ਉਹ ਪੀਂਦੇ ਜਾਮ ਬੰਦੇ।
ਆਪ ਮਾਣਦੇ ਨੇ ਸੇਜ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਤੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਬੁਰਾ ਹੈ ਕਾਮ ਬੰਦੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਔਲਾਦ ਆਪਣੀ ਲਈ ਤੂੰ ਕਿਰਸ ਕਰਦਾ ਧਰਮਸਥਾਨ ਲਈ ਮਾਇਆ ਆਮ ਬੰਦੇ।
ਕੀਤੀ ਤੂੰ ਘਰ ਦੀ ਕਦੇ ਸਫਾਈ ਹੈ ਨਹੀਂ ਜਾਕੇ ਸੁੰਬਰਦਾ ਹੈਂ ਪੂਜਾ ਦੇ ਧਾਮ ਬੰਦੇ।
ਬਹੁਤ ਚਿਰ ਤੋਂ ਨਪੰਸਕ ਰਹੀ ਹੈ ਸੋਚ ਤੇਰੀ ਤੂੰ ਕਰਨਾ ਸਿਖ ਲੈ ਹੁਣ ਸੰਗਰਾਮ ਬੰਦੇ।
ਆਪਣੀ ਕਿਰਤ ਸੰਭਾਲਣੀ ਸਿਖ ਢਿੱਲੋਂ ਕਰਦੇ ਇਹਨਾਂ ਚੋਰਾਂ ਨੂੰ ਦੂਰੋਂ ਸਲਾਮ ਬੰਦੇ।ਂਂਂਂਂਂ
ਂਂਂਂਂਂਪੰਚਾਇਤ
ਜਿਸ ਪਿੰਡ ਦੀ ਹੋਵੇ ਪੰਚਾਇਤ ਮਾੜੀ ਉਥੇ ਫਿਰਨ ਆਵਾਰਾ ਕੁੱਤੀਆਂ ਨੀ।
ਉਹਨਾ ਕਿਸੇ ਦੇ ਫੈਸਲੇ ਕੀ ਕਰਨੇ ਜਿਹੜੇ ਆਪ ਲੜਦੇ ਫੜਕੇ ਜੁੱਤੀਆਂ ਨੀ।
ਨਾ ਆਪ ਖੇਡਦੇ ਤੇ ਖੇਡਣ ਦੇਂਵਦੇ ਨਾ ਢਾਹ ਜਾਂਵਦੇ ਚੰਦਰੇ ਘੁੱਤੀਆਂ ਨੀ।
ਲੁੱਟੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਭੰਬੋਰ ਜਾਂਦੇ ਰਹਿਣ ਸੱਸੀਆਂ ਜਿਹੜੀਆਂ ਸੁੱਤੀਆਂ ਨੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂ

ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਪਾਣੀ ਲਿਖਣਾ ਗ਼ਜ਼ਲ

ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਪਾਣੀ ਨਾਲ ਪਾਣੀ ਲਿਖਣਾ
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਕਿੰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੈ ਮੁੱਹਬਤ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਜਿਉਂ ਪਾਣੀ ਉਤੇ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਹੈ ਪਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਅੰਬਰੀ ਪੀਂਘ ਦਾ ਝੂਟਾ ਜਦ ਵੀ ਚੇਤੇ ਆਵੇ ਤਾਂ
ਚੰਚਲ , ਸੋਹਲ , ਰੁੱਤ ਕੋਈ ਮਰਜਾਣੀ ਲਿਖਣਾ ।
ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਆਉਣ ਦੇਣੇ ਸ਼ਬਨਮ ਦੇ ਤੁਪਕੇ
ਜਦ ਵੀ ਕੋਈ ਆਪਣੀ ਯਾਦ ਪੁਰਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਤਪਦੇ ਸਿਖਰ ਦੁਪਿਹਰੇ ਦੀ ਛਾਂ ਚੇਤੇ ਕਰ ਕਰ
ਰੁੱਖਾਂ ਦੇ ਪੱਤਿਆਂ 'ਤੇ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਜਿਸਮਾ ਦੀ ਭੁੱਖ ਤਕ ਸੀਮਤ ਹੁਣ ਹੀਰਾਂ ਰਾਂਝੇ
ਐਂਵੇ ਨਾ ਇਹਨਾ ਨੂੰ ਰੂਹ ਦੇ ਹਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਜਿਸਦੀ ਮਹਿਕ ਦਿਨੇ ਵੀ ਅੰਗ ਸੰਗ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ
ਏਦਾਂ ਦੀ ਵੀ ਸੀ ਇੱਕ ਰਾਤ ਦੀ ਰਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਮੇਰੀ ਬਰਬਾਦੀ ਲਈ ਅਕਸਰ ਯਾਦ ਹੈ ਆਉਂਦੀ
ਉਹ ਸੂਰਤ ਵੀ ਸੀ ਜਾਣੀ ਪਹਿਚਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਜੀਵਨ ਦੇ ਹਰ ਪਲ ਦਾ ਲਿਆ ਹੈ ਅਸਾਂ ਅਨੰਦ
ਢਿੱਲੋਂ ਇਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਰੱਜ ਰੱਜ ਕੇ ਮਾਣੀ ਲਿਖਣਾ। ਂਂ
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂ 2
ਆਪਣੀ ਕਲਮ ਤੋਂ ਸਦਾ ਹੀ ਗੱਲ ਸਿਆਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਖੁਸ਼ੀ ਤੇ ਪੀੜ ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਆਉਣੀ ਜਾਣੀ ਲਿਖਣੀ।
ਥਾਂ ਥਾਂ ਉਤੇ ਹੀ ਮੱਚਦੇ ਰਹਿਣੇ ਨੇ ਰੋਹ ਦੇ ਇਹ ਭਾਂਬੜ
ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਇਸ ਮੁਲਕ ਚ ਹੈ ਵੰਡ ਕਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਚਿੱਟੇ ਬਗਲੇ, ਨੀਲੇ ਮੋਰ ,ਲਾਲ ਸੰਤਰੀ ,ਭਗਵੇਂ ਤਿੱਤਰ
ਇਹਨਾ ਮਦਾਰੀਆਂ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਮਧਾਣੀ ਰੱਖਣਾ।
ਲੋਕ ਗਵਾ ਕੇ ਜੋ ਪਰਲੋਕ ਸੁਧਾਰਨ ਚੱਲੇ ਨੇ
ਇਹ ਹੈ ਭੇਡ ਚਾਲ ਖਸਮਾਂ ਨੂੰ ਖਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਮਕਰ,ਫ਼ਰੇਬ ਤੇ ਦੰਭ ,ਝੂਠ ਦਾ ਹੀ ਜਾਲ ਸੀ
ਸਾਧਾਂ ਡੇਰੇ ਖਾਕ ਬੜੀ ਹੈ ਛਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਾਰੇ ਇੱਕਤਰਫਾ ਫਤਵਾ ਨਾ ਦੇਣਾ
ਯਾਰੋ ਇਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ ਉਲਝੀ ਤਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਹਰੇ ਇੰਨਕਲਾਬ ਨੂੰ ਲੁੱਟ ਕੇ ਭਾਰਤ ਮਾਂ ਨੇ
ਕਿੰਜ ਮਧੋਲੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕਿਰਸਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਧਨ ਕੁਬੇਰਾਂ ਦੀ ਧਰਤੀ ਹੈ ਦੇਸ਼ ਅਸਾਡਾ
ਪਰ ਹੈ ਪਰਜਾ ਸਾਹ ਸਤਹੀਣ ਨਿਤਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਬਾਬੇ ਦੀ ਰਬਾਬ ਦੀ ਥਾਂ ਚਿਮਟੇ ਖੜਤਾਲਾਂ ਅੱਜ
ਕਿਵੇਂ ਉਚਰਦੇ ਨੇ ਕੁਫਰ ਦੀ ਬਾਣੀ ਲਿਖਣਾ।
ਅਧਖਿੜੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਜੇ ਸੰਭਾਲ ਲਏ ਮਾਲੀ ਤਾਂ
ਢਿੱਲੋਂ ਫਿਰ ਇਹ ਪਤਝੜ ਦੀ ਰੁੱਤ ਜਾਣੀ ਲਿਖਣੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
Converted from Satluj to

ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ

ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ,,,,
ਉਸਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਭਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਜਾਂ ਉਹ ਕੱਢਦਾ ਧਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਉਹ ਮੋਟਾ ਸ਼ਾਹੂਕਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ
ਜਾਂ ਮੂਲੋਂ ਹੀ ਲਾਚਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
Àਸਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਭਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਪੀਲਾ ਪੱਤਰਕਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਜਾਂ ਤਾਂ ਖ਼ਬਰਾਂ ਦਾ ਮਧੋਲਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ
ਜਾਂ ਲਭਦਾ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਐਮ ਏ ਕਰ ਕੇ ਵੀ ਸਹਿਕਾਰੀ ਸਭਾ ਦੇ ਸਭਾ ਦੇ ਵਿੱਚ
ਲਗਾ ਸੇਵਾਦਾਰ ਹੈ ਸੇਵਾਦਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਰਾਤੀਂ ਦਾਰੂ ਪੀ ਕੇ ਬਹੁਤਾ ਹੱਸਿਆ ਹੈ
ਹੋਇਆ ਦਿਨੇ ਬੀਮਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਗਦੀਓਂ ਲੱਥੇ ਵਜ਼ੀਰ ਦੇ ਜ਼ਿਹਨ ਚ ਘੁੰਮ ਰਹੀ
ਝੰਡੀ ਵਾਲੀ ਕਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਢਿੱਲੋਂ ਵਰਗੇ ਦੀਵਾਨੇ ਹੀ ਹੱਸਦੇ ਨੇ
ਦੁੱਖੀਆ ਸੱਭ ਸੰਸਾਰ ਹੈ ਜੋ ਹੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ
ਕਿੱਦਾਂ ਹੱਸਣ ਲੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਹੋ ਗਏ ਨੇ ਡਰਪੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਮੀਂਹ, ਸੋਕਾ,ਗਰਮੀ ,ਸਰਦੀ ਹਰ ਮੌਸਮ ਦਾ
ਰਹਿਣ ਮਨਾਉਂਦੇ ਸ਼ੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਕਿਸੇ ਦੀ ਗੱਲ ਪਰਚੂਨ ਚ ਵੀ ਨਾ ਸੁਣ ਸਕਦੇ
ਪਰ ਖ਼ੁਦ ਬੋਲਣ ਥੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਬੋਲਣ ਲੱਗੇ ਖੋਲ•ਣ ਪੰਡ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ
ਜਿੱਦਾਂ ਮਿਆਂਕਣ ਬੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਪੌ ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ ਲੱਗਿਆ ਦੇਖ ਕੇ ਰੁੱਕ ਜਾਂਦੇ
ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਲੇ ਓਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਗੰਦੀਆਂ ਗੱੱਲਾਂ ਤੇ ਅਸ਼ਲੀਲ ਲਤੀਫਿਆਂ ਨੂੰ
ਅਕਸਰ ਕਹਿਣ ਸਲੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਇਸ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਗੰਦਾ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ
ਯਾਦ ਰੱਖਣ ਪਰਲੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਜਬਰ ਜ਼ੁਲਮ ਦੇ ਉਲਟ ਬੋਲਣਾ ਪੈਜੇ ਜੇ
ਖੜ•ੇ ਹੀ ਮਾਰਨ ਮੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਗੱਲ ਵੀ ਪੂਰੀ ਸੁਣਦੇ ਨਾ
ਵਿੱਚੋਂ ਦੇਵਣ ਟੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
ਢਿੱਲੋਂ ਤੇਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤਾਂ ਵਿਦਵਾਨਾ ਲਈ
ਐਂਵੇ ਹੀ ਨੇ ਫੋਕ ਕਿ ਮਿਹਦਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।
Converted

ਦੁਸ਼ਿਅੰਤ ਕੁਮਾਰ

cccccc
ਯਹਾਂ ਤੋ ਗੂੰਗੇ ਔਰ ਬਹਿਰੇ ਲੋਗ ਬਸਤੇ ਹੈਂ
ਖ਼ੁਦਾ ਜਾਨੇ ਜਹਾਂ ਕਿਸ ਤਰਹ ਜਲਸਾ ਹੂਆ ਹੋਗਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਮੇਲੇ ਮੇ ਭਟਕੇ ਹੋਤੇ ਤੋ ਕੋਈ ਘਰ ਪਹੁੰਚਾ ਦੇਤਾ
ਘਰ ਮੇ ਭਟਕੇ ਹੂਏ ਹੈਂ ਕਬ ਠੌਰ ਠਿਕਾਨੇ ਆਏਂਗੇ ?
ਂਂਂਂਂਂਂਤੂ ਕਿਸੀ ਰੇਲ ਸੀ ਗੁਜ਼ਰਤੀ ਹੈ ਮੈਂ ਕਿਸੀ ਪੁਲ ਸਾ ਥਰਥਰਾਤਾ ਹੂੰ
ਂਂਂਤੁਮਹਾਰੀ ਸ਼ਕਲ ਯਾਦ ਰਹਿਤੀ ਹੈ ਤੁਮਹਾਰਾ ਨਾਮ ਭੂਲ ਜਾਤਾ ਹੂੰ।ਂਂਂ
ਂਂਂਂਂਕੈਸੇ ਆਕਾਸ਼ ਮੇ ਸੁਰਾਖ ਨਹੀ ਹੋ ਸਕਤਾ ਏਕ ਪੱਥਰ ਤੋ ਤਬੀਅਤ ਸੇ ਉਛਾਲੋ ਯਾਰੋ।
ਂਂਂਂਹੋ ਗਈ ਹੈ ਪੀੜ ਪਰਬਤ ਅਬ ਪਿਘਲਨੀ ਚਾਹੀਏ
ਇਸ ਹਿਮਾਲਿਆ ਸੇ ਨਈ ਗੰਗਾ ਨਿਕਲਨੀ ਚਾਹੀÂ।
ਂਂਂਮੇਰੇ ਦਿਲ ਮੇ ਨਾ ਸਹੀ ਤੋ ਤੇਰੇ ਹੀ ਦਿਲ ਮੇ ਸਹੀ
ਹੋ ਕਹੀਂ ਭੀ ਆਗ ਲੇਕਿਨ ਆਗ ਜਲਨੀ ਚਾਹੀਏ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਭੀੜ ਕਾ ਸਾਥ ਨਿਭਾਨੇ ਕੀ ਜਰੂਰਤ ਕਿਆ ਹੈ
ਯੇਹ ਤੋ ਪੱਥਰ ਹੈ ਮਨਾਨੇ ਕੀ ਜਰੂਰਤ ਕਿਆ ਹੇ?
ਂਂਂਂ
ਸਮਝਤੇ ਥੇ ਫਿਰ ਭੀ ਨਾ ਰਖੀ ਦੂਰੀਆਂ ਹਮ ਨੇ।
ਚਿਰਾਗੋਂ ਕੋ ਜਲਾਨੇ ਮੇ ਜਲਾ ਲੀ ਉਂਗਲੀਆਂ ਹਮ ਨੇ।
ਹਮ ਉਸ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ਮੇ ਬੱਸ ਏਕ ਵਾਰ ਸੱਚ ਬੋਲੇ ਥੇ
ਜ਼ੁਬਾਂ ਪਰ ਉਮਰ ਭਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀ ਚਿੰਗਾਰੀਆਂ ਹਮ ਨੇ ।






Converted from Satluj to

ਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ 1ਅਕਤੂਬਰ

cc
ਦੁਨੀਆਂ ਸੇ ਵਫ਼ਾ ਕਰਕੇ ਸਿਲਾ ਚਾਹਤੇ ਹੈਂ ।
ਕਿਤਨੇ ਨਾਦਾਂ ਹੈਂ ਹਮ ਭੀ ਕਿਆ ਚਾਹਤੇ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਅਬ ਨਾ ਹੋ ਤੋ ਅਜੀਬ ਲਗਤਾ ਹੈ ਗ਼ਮ ਕਭੀ ਇਤਨਾ ਦਿਲਫ਼ਰੇਬ ਨਾ ਥਾ।
ਂਂਂਂਂਤਕ ਰਹੀ ਹੈਂ ਪਿਆਸੀ ਜ਼ਮੀਨੇ ਮੁਝੇ ਬਾਦਲ ਹੂੰ ਲੇਕਿਨ ਬਰਸਾ ਹੂਆ।
ਂਂਂਂਂਸ਼ੱਕ ਨਾ ਕਰ ਮੇਰੀ ਖੁਸ਼ਕ ਆਖੋਂ ਪਰ ਯੂੰ ਭੀ ਆਂਸੂ ਬਹਾਏ ਜਾਤੇ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂਦੇਖ ਕਰ ਹਮਕੋ ਜੋ ਚੁਪ ਚਾਪ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਤਾ ਹੈ ਕਭੀ ਇਸ ਸ਼ਖਸ਼ ਕੋ ਹਮ ਪਿਆਰ ਕੀਆ ਕਰਤੇ ਥੇ।
ਵਿਛੜਾ ਕੁਛ ਇਸ ਅਦਾ ਸੇ ਕਿ ਰੁੱਤ ਹੀ ਬਦਲ ਗਈ
ਇੱਕ ਸ਼ਖਸ਼ ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੋ ਵੀਰਾਨ ਕਰ ਗਿਆ।
ਂਂਂਂਦਾਮਨ ਕਿਸੀ ਕਾ ਹਾਥ ਸੇ ਜਾਤਾ ਰਹਾ ਮਗਰ
ਇੱਕ ਰਿਸ਼ਤਾ ਏ ਖਿਆਲ ਹੈ ਜੋ ਟੂਟਤਾ ਨਹੀ।
ਂਂਂ ਹਵਾ ਹੀ ਐਸੀ ਚਲੀ ਹੈ ਹਰ ਸ਼ਖਸ਼ ਸੋਚਤਾ ਹੈ
ਤਮਾਮ ਸ਼ਹਿਰ ਜਲੇ ਲੇਕਿਨ ਮੇਰਾ ਘਰ ਨਾ ਜਲੇ।
ਂਂਂਂਆਗ ਕੋ ਖੇਲ ਪਤੰਗੋਂ ਨੇ ਸਮਝ ਰੱਖਾ ਹੈ
ਸੱਭ ਕੋ ਅੰਜ਼ਾਮ ਕਾ ਡਰ ਹੋ ਯੇਹ ਜਰੂਰੀ ਤੋ ਨਹੀਂ।
ਂਂਂਮੌਤ ਇੱਕ ਲਫ਼ਜ਼ ਹੈ ਬੇਮਾਅਨੀ ਜਿਸਕੋ ਭੀ ਮਾਰਾ ਹਿਯਾਤ ਨੇ ਮਾਰਾ।
ਂਂਂਂਰੰਗ ਏ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ਦੇਖਨੇ ਕੋ ਹੋਸ਼ ਮੇ ਆਏ ਥੇ ਹਮ
ਹੋਸ਼ ਉੜਤੇ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈਂ ਰੰਗ ਏ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ਦੇਖ ਕਰ।
ਂਂਂਂਹੰਸਤੇ ਹੂਏ ਚਿਹਰੋਂ ਸੇ ਢੂੰਢਾ ਹੈ ਤੁਮੇ ਮੈਨੇ
ਔਰ ਫੂਲ ਕੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਸੇ ਪੂਛਾ ਹੈ ਪਤਾ ਤੇਰਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਹਮ ਜੋ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ ਨਸ਼ੇ ਮੇ ਹਮੇ ਕਹਿ ਲੇਨੇ ਦੋ
ਐਨ ਮੁਮਕਿਨ ਹੈ ਕਿ ਫਿਰ ਹੋਸ਼ ਮੇ ਆਕਰ ਨਾ ਕਹੇਂ।
ਂਂਂਅੱਛਾ ਹੈ ਦਿਲ ਕੇ ਪਾਸ ਰਹੇ ਪਾਸਵਾਨੇ ਅਕਲ
ਲੇਕਿਨ ਕਭੀ ਕਭੀ ਇਸੇ ਤਨਹਾ ਭੀ ਛੋੜ ਦੇ।
ਂਂਰੱਦੀ ਕੇ ਭਾਓ ਵੇਚਨੇ ਨਿਕਲੇ ਜਿਸੇ ਲੋਗ
ਯੇਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੋਈ ਪੜ•ਾ ਹੂਆ ਅਖ਼ਬਾਰ ਤੋ ਨਹੀਂ।
ਂਂਂਲੋਗ ਐਸੇ ਭੀ ਜੀਤੇ ਹੈਂ ਇਸ ਬਸਤੀ ਮੇ
ਜੈਸੇ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਮੇ ਕੋਈ ਰਸਮ ਨਿਭਾ ਲੀ ਜਾਏ।
ਂਂਂਆਪ ਭੀ ਕਿਆ ਪੂਛਤੇ ਹੈਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਾ ਰਾਸਤਾ
ਬੱਸ ਉਧਰ ਮੱਤ ਜਾਈਏ ਭਾਗੇ ਜਿਧਰ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਲੋਗ।
ਂਂਂਕਭੀ ਭੂਲ ਕਰ ਭੀ ਨਾ ਕਰੋ ਕਿਸੀ ਸੇ ਸਲੂਕ ਐਸਾ
ਕਿ ਜੋ ਤੁਮਹਾਰੇ ਸਾਥ ਕਰਤਾ ਤੁਮਹੇਂ ਨਾਗੁਵਾਰ ਹੋਤਾ।
ਂਂਂਯੇ ਅਲੱਗ ਬਾਤ ਹੈ ਕਿ ਤਰਮੀਲ ਨਾ ਹੋਨੇ ਪਾਏ
ਬਰਨਾ ਹਰ ਜ਼ਿਹਨ ਮੇ ਇੱਕ ਤਾਜਮਹਿਲ ਰਹਿਤਾ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਕਿਸੀ ਕੇ ਏਕ ਆਂਸੂ ਪਰ ਹਜਾਰੋਂ ਦਿਲ ਤੜਪਤੇ ਹੈਂ
ਕਿਸੀ ਕਾ ਉਮਰ ਭਰ ਰੋਨਾ ਯੂੰ ਹੀ ਬੇਕਾਰ ਜਾਤਾ ਹੈ।
ਂਂਂਜੋ ਰਖਤੇ ਹੈਂ ਔਰੋਂ ਕੇ ਲੀਏ ਪਿਆਰ ਕਾ ਜ਼ਜ਼ਬਾ
ਵੋਹ ਲੋਗ ਕਭੀ ਟੂਟ ਕਰ ਬਿਖ਼ਰਾ ਨਹੀ ਕਰਤੇ।
ਂਂਂਕੌਨ ਹੋਤਾ ਹੈ ਕਿਸੀ ਕੇ ਬੁਰੇ ਵਕਤ ਮੇ ਸ਼ਰੀਕ
ਦੇਖਤੇ ਨਹੀਂ ਮਰਤੇ ਵਕਤ ਅਪਨੀ ਹੀ ਆਂਖ ਬਦਲ ਜਾਤੀ ਹੈ।
ਂਂਂਂਦੁਨੀਆਂ ਕਾ ਇਤਬਾਰ ਕਰੇਂ ਭੀ ਤੋ ਕਿਆ ਕਰੇਂ
ਦੇਖਤੇ ਨਹੀਂ ਮਰਤੇ ਵਕਤ ਅਪਨੀ ਹੀ ਆਂਖ ਬਦਲ ਜਾਤੀ ਹੈ।
ਕਿਤਨੇ ਦਿਨੋ ਕੇ ਪਿਆਸੇ ਹੋਂਗੇ ਯਾਰੋ ਸੋਚੋ ਤੋ
ਸ਼ਬਨਮ ਕਾ ਕਤਰਾ ਭੀ ਜਿਨਕੋ ਦਰਿਆ ਲਗਤਾ ਹੈ।
ਂਂਂਯੇਹ ਸੱਚ ਹੈ ਸ਼ਾਇਸ਼ਤੀ ਇਲਮ ਕੀ ਜਾਨ ਹੈ
ਫੂਲ ਖਿਲਤੇ ਹੈਂ ਤੋ ਆਵਾਜ਼ ਕਹਾਂ ਹੋਤੀ ਹੈ।
ਂਂਂਪਹਿਲੇ ਫੁਟਪਾਥ ਕੀ ਹਰ ਲਾਸ਼ ਉਠਾ ਲੀ ਜਾਏ
ਫਿਰ ਜਹਾਂ ਸੇ ਕੋਈ ਬਾਰਾਤ ਨਿਕਾਲੀ ਜਾਏ।
ਂਂਂਜ਼ਿੰਦਗੀ ਫਿਰ ਕਭੀ ਬੀਮਾਰ ਨਹੀ ਪੜ ਸਕਤੀ
ਸ਼ਰਤ ਯੇਹ ਹੈ ਕਿ ਗੇਂਦ ਸਲੀਕੇ ਸੇ ਉਛਾਲੀ ਜਾਏ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ ਂਂਂਂਂਂ ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
Converted from Satluj

kash rab huda

ਕਾਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਕੋਈ ਰੱਬ ਅਸਮਾਨ ਉਤੇ ਸਾਰੀ ਸ੍ਰਿਸਟੀ ਜਿਹੜਾ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰਦਾ।
ਥਾਂ ਥਾਂ ਮੰਦਰ ਬਨਾਵਣ ਵਾਲਿਆਂ 'ਤੇ ਡੰਡਾ ਫੇਰਦਾ ਅਤੇ ਛਿਤਰੌਲ ਕਰਦਾ।
ਲਾਉਣ ਦਿੰਦਾ ਨਾ ਉੱੋਚੀ ਸਪੀਕਰਾਂ ਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਭਾਈਆਂ ਨੂੰ ਬੋਲ ਕੁਬੋਲ ਕਰਦਾ।
ਸੱਚੀਂ ਮੁੱਚੀਂ ਜੇ ਹੁੰਦਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਤਾਂ ਇੱਥੇ ਲੋਟੂ ਨਾ ਕੋਈ ਕਲੋਲ ਕਰਦਾ ।