ਵਿਚਾਰ ਪਰਵਾਹ ਕਹੋ

cccccc
ਵੈਰਾਗ ਅਤੇ ਤਿਆਗ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਵਿਚਾਰ ਪਰਵਾਹ ਕਹੋ
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
0ਅਸਲੀ ਸੁੱਖ
0ਸੱਚਮੁੱਚ ਸੁੱਖ ਦੀ ਲਾਲਸਾ ਆਤਮਾ (ਮਨ)ਦੀ ਤਰੰਗ ਦੀ ਕੋਹ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਦੰਦੀਆਂ ਚਿੜਾਉਂਦੀ ਅਰਥੀ ਦੇ ਨਾਲ ਤੁਰੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
0ਤੁਹਾਡਾ ਸੁੱਖ ਤੁਹਾਡਾ ਬੇਨਕਾਬ ਦੁੱਖ ਹੀ ਤਾਂ ਹੈ।
0ਜਿਸ ਬੰਸਰੀ ਰਾਹੀਂ ਤੁਹਾਡੀ ਆਤਮਾ(ਮਨ)ਨੂੰ ਠੰਡ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਇਹ ਉਹੀ ਕਾਠ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਚਾਕੂ ਨਾਲ ਪੋਲਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਵਿਚਾਰ ਪ੍ਰਵਾਹ
0000
0ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਸੱਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਰੋਟੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਉਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਰੋਟੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ , ਉਸ ਤੋਂ ਪਿਛੋਂ ਪਿਆਰ ਫਲਸਫਾ ਤੇ ਗਿਆਨ ।
0 ਪਿਆਰ ਇੱਕ ਚੁੱਪ, ਸ਼ਾਂਤ ਅਤੇ ਕੂਲਾ ਜਿਹਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੈ ।
0ਗਿਆਨ ਖੁਦ ਆਪਣੀ ਢਾਲ ਹੈ ਅਤੇ ਪ੍ਰੇਮ ਉਸਦੀ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਬਾਂਹ ।
0 ਜੋ ਵਸਤ ਅੱਜ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸੁਖ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਇਹ ਉਹੀ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਕਦੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੁਖੀ ਕੀਤਾ ਸੀ ।
0ਦੁੱਖ ਅਤੇ ਸੁੱਖ ਂਿÂਕੱਠੇ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਜਦ ਕਿ ਇੱਕ ਤੁਹਾਡੇ ਅੰਗ ਸੰਗ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਜਾ ਬਿਸਤਰੇ ਵਿੱਚ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੇ।

0 ਜਿਹੜੇ ਖੂਹ ਵਿਚੋਂ ਹਾਸਾ ਉਪਜਦਾ ਹੈ ਇਹ ਬਹੁਤੀ ਵਾਰੀ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਹੀ ਭਰਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।
0ਝੂਠ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕਮਜ਼ੋਰ ਆਦਮੀ ਬੋਲਦੇ ਹਨ।
0ਆਪਣੇ ਸਵੈ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਰੱਬ ਅੱਗੇ ਕੀਤੀ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਵਿਅੱਰਥ ਹੈ।
0ਸੱਚ ਦੀ ਆਪਣੀ ਹੀ ਤਾਕਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
0 ਸੱਚ ਬੋਲਣ ਦਾ ਸੱਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਫਾਇਦਾ ਕਿ ਇਹ ਬੋਲ ਕੇ ਯਾਦ ਨਹੀ ਰੱਖਣਾ ਪੈਂਦਾ ।
0ਜਿਸ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਨੂੰ ਪਨਾਹ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਉੱਥੇ ਮਿਤਰਤਾ ਦਾ ਵਾਸਾ ਨਹੀ ਹੁੰਦਾ ।
0ਚੰਗੇ ਮੁਰਸ਼ਦ ਬਨਣ ਲਈ ਚੰਗੇ ਮੁਰਸ਼ਦ ਬਨਣ ਲਈ ਚੰਗੇ ਮੁਰੀਦ ਹੋਣਾ ਵੀ ਜਰੂਰੀ ਹੈ।
0ਮੈਂ ਰੱਬ ਤੋਂ ਨਹੀ ਡਰਦਾ ਪਰ Àਸਤੋਂ ਬਹੁਤ ਡਰਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਰੱਬ ਤੋਂ ਡਰਦਾ ਹੈ ।
0ਕੁਝ ਸ਼ੇਅਰ
ਂਂਂਂਂ
*ਤੰਗੀ ਚ ਸਬਰ ਕਰ ਦਿਲ ਮੁੱਠੀ ਮਿਚੀ ਰਹਿਣ ਦੇਹ , ਰਹਿੰਦਾ ਕੱਖ ਪੱਲੇ , ਪੱਲਾ ਪਸਾਰਿਆਂ ਤੋਂ ।
*ਇਸ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀ ਹੈ , ਇਹ ਸਭ ਮੌਸਮ ਦਾ ਸਦਕਾ ਹੈ , ਜੇਕਰ ਮੇਰੇ ਗ਼ਮਲੇ ਦੇ ਫੁੱਲ ਤੈਨੂੰ ਬੜੇ ਪਿਆਰੇ ਲੱਗੇ(ਭੂਸ਼ਨ)।
*ਝਾਂਜਰਾਂ ਦੇ ਬੋਲ ਸੁਣਕੇ ਛੜਾ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਪਾਠ ਦੀ ਪੌੜੀ (ਲੋਕ ਗੀਤ)
*ਬਾਬਾ ਗੋਰੀਆਂ ਰੰਨਾ ਦਾ ਸ਼ੌਂਕੀ ਸਤਿਸੰਗ ਲਾਈ ਰੱਖਦਾ ( ਲੋਕ ਗੀਤ)
*ਆਹ ਲੈ ਚੱਕ ਮਿਤਰਾ ਬਾਕਾਂ ਮੇਚ ਨਾ ਆਈਆਂ ।
+ਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ
+ਯੇਹ ਕੈਸਾ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ, ਯੇਹ ਕੈਸੇ ਲੋਗ ਹੈਂ
ਕੋਈ ਰੁਕਤਾ ਨਹੀ ਹਾਦਸਾ ਦੇਖ ਕਰ।
* ਉਠ ਗਈ ਯੂੰ ਜ਼ਮਾਨੇ ਸੇ ਵਫ਼ਾ ਕਭੀ ਗੋਆ ਕਿਸੀ ਮੇ ਥੀ ਹੀ ਨਹੀ।
*ਉਮਰ ਬੀਤ ਜਾਤੀ ਹੈ ਏਕ ਘਰ ਬਨਾਤੇ
ਤੁਮੇ ਖ਼ੌਫ਼ ਨਹੀ ਆਤਾ ਹੈ ਬਸਤੀਆਂ ਜਲਾਤੇ ?
*ਖਾਹਿਸ਼ੇਂ ਕੱਦ ਸੇ ਜਬ ਬੜੀ ਹੋਂਗੀ।
ਨਿੱਤ ਨਈ ਮੁਸ਼ਕਿਲੇਂ ਖੜ•ੀ ਹੋਂਗੀ।
*ਵੋਹ ਦਿਨ ਹਵਾ ਹੂਏ ਜਬ ਪਸੀਨਾ ਗੁਲਾਬ ਥਾ
ਅਬ ਤੋ ਇਤਰ ਭੀ ਲਾਏਂ ਤੋ ਖੁਸ਼ਬੂ ਨਹੀ ਆਤੀ।
*ਏਕ ਮੁੱਦਤ ਸੇ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਭੀ ਆਈ ਨਾ ਹਮੇ
ਔਰ ਹਮ ਭੂਲ ਗਏ ਹੋਂ ਤੁਝੇ ਐਸਾ ਭੀ ਨਹੀਂ।
*ਵਿਛੜਾ ਕੁਛ ਇਸ ਅਦਾ ਸੇ ਕਿ ਰੁੱਤ ਹੀ ਬਦਲ ਗਈ
ਇੱਕ ਸ਼ਖਸ਼ ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੋ ਵੀਰਾਨ ਕਰ ਗਿਆ।
*ਰਾਤ ਕੇ ਸੰਨਾਟੇ ਮੇ ਹਮ ਨੇ ਕਿਆ ਕਿਆ ਧੋਖੇ ਖਾਏ ਹੈਂ
ਅਪਨਾ ਹੀ ਜਬ ਦਿਲ ਧੜਕਾ ਤੋ ਮੈਂ ਤੋ ਮੈਂ ਸਮਝਾ ਵੋਹ ਆਏ ਹੈਂ।
*ਹਰ ਸ਼ਖਸ਼ ਪੁਰਮਿਜ਼ਾਜ਼ ਹਰ ਸ਼ਖਸ਼ ਪੁਰਖ਼ਲੂਸ ?
ਆਤੀ ਹੈ ਅਪਨੀ ਸਾਦਾਦਿਲੀ ਪਰ ਹੰਸੀ ਬਹੁਤ ।
*ਕੁਛ ਰੋਜ ਯੇਹ ਭੀ ਰੰਗ ਰਹਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਾ
ਆਂਖ ਉਠ ਗਈ ਜਿਧਰ ਬਸ ਉਧਰ ਦੇਖਤੇ ਰਹੇ ।
<ਕਹੋ ਨਾਖ਼ੁਦਾ ਸੇ ਕਿ ਲੰਗਰ ਉੁਠਾ ਲੇ
ਹਮੇ ਆਜ ਤੂਫਾਂ ਕੀ ਜਿਦ ਦੇਖਨੀ ਹੈ।
*ਯੂੰ ਮੁਸਕਰਾਏ ਜਾਨ ਸੀ ਕਲੀਉਂ ਮੇ ਪੜ ਗਈ
ਯੂੰ ਲਬ ਕੁਸ਼ਾ ਹੂਏ ਕਿ ਗੁਲਸਿਤਾਂ ਬਨਾ ਦੀਆ।ਕਹੋ

Converted from Satluj

ਕਿੰਨੀ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਈ
ਕਿੰਨੀ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਆਪਣੀ ਸੁਰਮਈ ਸ਼ਾਮ ਲਿਖ।
ਤਨਹਾਈ ਵਿੱਚ ਗ਼ਮਾ ਦਾ ਕਿੰਨਾ ਹੈ ਲਸ਼ਕਰ ਲਾਮ ਲਿਖ।
ਕੇਹੀ ਚੰਦਰੀ ਵਾਅ ਹੈ ਸਾਰੇ ਚਮਨ ਵਿੱਚ ਵਗ ਗਈ
ਕਿੰਜ ਮਸੀਤਾਂ ਉਜੜੀਆਂ ਦੇ ਗਾਲ•ੜ ਬਣੇ ਅਮਾਮ ਲਿਖ।
ਕੀ ਅਜੇ ਵੀ ਓਸਦੇ ਲਬ 'ਤੇ ਹੈ ਆਉਂਦਾ ਮੇਰਾ ਨਾਮ
ਕੀ ਜ਼ਿਕਰ ਮੇਰਾ ਉਹਨੂੰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਬੇਆਰਾਮ ਲਿਖ।
ਪਹਿਲਾਂ ਜਿਹੀ ਰੌਣਕ ਨਹੀ ਹੁਣ ਮੈਅਕਦੇ ਦੇ ਦੁਆਰ 'ਤੇ
ਸੱਭ ਮੈਅਕਸ਼ਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਨੇ ਤਿੜਕੇ ਉਦਾਸ ਜਾਮ ਲਿਖ।
ਸੁਣਿਐ ਕਿ ਹੁਣ ਤਾਂ ਹਰ ਘਰੇ ਹਰ ਜੀ ਸਿਆਸਤ ਖੇਡਦੈ
ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਚੁਸਤ ਹੋ ਗਏ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਹੁਣ ਅਵਾਮ ਲਿਖ।
ਬਣ ਗਏ ਨੇ ਸੁਰਖੀਆਂ ਸੱਭ ਧੜਕਦੇ ਦਿਲਾਂ ਦੀਆਂ
ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਭੇਜੇ ਗੀਤ ਸਨ ਯਾਰਾ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਲਿਖ।
ਜਿਸਦੀ ਛਾਵੇਂ ਬੈਠ ਕੇ ਪਾਈ ਸੀ ਬਾਤ ਪਿਆਰ ਦੀ
ਉਸ ਮਿਤਰ ਗੁਲਮੋਹਰ ਨੂੰ ਅੱਜ ਫਿਰ ਤੋਂ ਮੇਰਾ ਸਲਾਮ ਲਿਖ।
ਢਿੱਲੋਂ ਪੜ•ਨ ਸਾਰ ਹੀ ਜੋ ਉਤਰ ਜਾਏ ਦਿਲ ਅੰਦਰ

ਬੰਦਾ ਹੀ ਬੱਸ

ਬੰਦਾ ਹੀ ਬੱਸ
ਬੰਦਾ ਹੀ ਬੱਸ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਬੰਦਾ ਬੱਸ ਚਲਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਬੰਦਾ ਹੀ ਟਿਕਟਾਂ ਕਟਦਾ ਹੈ, ਬੰਦਾ ਹੀ ਟਿਕਟ ਕਟਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਬੰਦਾ ਹੀ ਰੱਬ ਬਣਾ ਕੇ ਫਿਰ ਉਸ ਤਾਈਂ ਆਪ ਧਿਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਹਰ ਚੀਜ ਬਣੀ ਹੈ ਬੰਦੇ ਤੋਂ ਹਰ ਚੀਜ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ ਬੰਦਾ।
ਬੰਦਾ ਹੀ ਆਪੇ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਆਪਣੇ ਗਲ ਦੇ ਵਿੱਚ ਫੰਦਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਲੇਟ ਲਤੀਫ
ਅਕਸਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਨੇ ਪਛੜ ਜਾਂਦੇ ਜਿਹੜੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਲੇਟ ਲਤੀਫ਼ ਪਿਆਰੇ।
ਖੁਦ Àੁੱਤੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕਾਠੀ ਪੁਆ ਲੈਂਦੇ ਨੇ ਉਹ ਲੋੜੋਂ ਜੋ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਸ਼ਰੀਫ ਪਿਆਰੇ ।
ਕਰ ਰਿਹਾ ਉਹ ਅਸਲ ਖ਼ੁਦਕੁਸ਼ੀ ਹੁੰਦਾ ਕਰਦਾ ਆਪਣੀ ਆਪ ਜੋ ਤਰੀਫ ਪਿਆਰੇ।
ਬਿਨਾ ਰੀੜ• ਦੀ ਹੱਡੀ ਖ਼ੁਸ਼ਾਮਦੀ ਹੀ ਆਪਣੇ ਮਹਿਕਮੇ ਦੇ ਬਣਦੇ ਨੇ ਚੀਫ ਪਿਆਰੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਖੰਡ ਦੇ ਖੇਡਣੇ
ਮੀਆਂ ਬੀਵੀ ਦਾ ਇੱਥੇ ਨਾ ਮੇਲ ਕੋਈ ਥਿਆਏ ਨੇ ਖੰਡ ਖੇਡਣੇ ਮੂਰਿਆਂ ਨੂੰ।
ਕਿਵੇਂ ਭੇਤ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦਾ ਪਾਉਣਗੇ ਉਹ ਜਿਹੜੇ ਅੱਧਾ ਹੀ ਦਸਦੇ ਪੂਰਿਆਂਨੂੰ।
ਮਕਸਦ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਕੁਝ ਪਤਾ ਹੈ ਨਾ ਇੱਥੇ ਵਿਹਲੜਾਂ ਤੇ ਖਾਣਸੂਰਿਆਂ ਨੂੰ।
ਮਿਹਨਤਕਸ਼ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਨਾ ਮਿਲੇ ਰੋਟੀ ਬਿਸਕੁਟ ਪਾਉਂਦੇ ਨੇ ਸੇਠ ਕਤੂਰਿਆਂ ਨੂੰ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਵਿਹਲੜ ਮਿਰਜ਼ੇ
ਕਿਹੜੇ ਯਾਰ ਦਾ ਪੀਤਾ ਹੈ ਦੁੱਧ ਕੱਚਾ ਲੱਗੀ ਮਛਲੀ ਤੇ ਦਿਸੇ ਝੱਗ ਅੜੀਏ ।
ਰਹੀਂ ਬਚ ਕੇ ਤੂੰ ਹਵਸ ਦੇ ਭੁੱਖਿਆਂ ਤੋਂ ਫਿਰਦੇ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਨੇ ਠੱਗ ਅੜੀਏ ।
ਕੈਲਾਂ ਕੱਚੀਆਂ ਦੀਆਂ ਰੁਲਣ ਚੁੰਨੀਆਂ,ੇ ਰੁਲਦੀ ਹੈ ਸ਼ਰੀਫਾਂ ਦੀ ਪੱਗ ਅੜੀਏ।
ਝਾਂਸੀ ਬਣ ਸਿੱਖ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਰਨਾ ਵਿਹਲੜ ਮਿਰਜ਼ਿਆਂ ਪਿਛੇ ਨਾ ਲੱਗ ਅੜੀਏ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਸਾਧਾਂ ਦੇ ਬੋਤੇ
ਕਿਸ ਕਿਸ ਨੂੰ ਖੋਲ• ਵਿਸਥਾਰ ਦਸੀਏ ਅਸੀਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਜਾਂਦੇ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਇਸ ਨਿਰਾਥਕ ਦੌੜ ਦੇ ਵਿੱਚ ਨਿੱਤ ਸੁਪਨੇ ਦਰਜਨਾਂ ਮਰ ਜਾਂਦੇ ।
ਸਿਆਸਤਦਾਨ ਨੇ ਹਾਰ ਕੇ ਜਿੱਤ ਜਾਂਦੇ ਅਸੀਂ ਜਿੱਤ ਕੇ ਵੀ ਰੋਜ ਹਾਂ ਹਰ ਜਾਂਦੇ ।

ਸਾਡੇ ਜ਼ਜ਼ਬੇ ਤੂਤ ਦੀ ਲਗਰ ਵਰਗੇ ਵਿਹਲੜ ਸਾਧਾਂ ਦੇ ਹੀ ਬੋਤੇ ਨੇ ਚਰ ਜਾਂਦੇ ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਮਿਰਜ਼ਾ ਗ਼ਾਲਿਬ
ਤੇਰੇ ਵਾਅਦੇ ਪੇ ਜੀਏ ਹਮ ਤੋ ਯੇਹ ਜਾਨ ਝੂਠ ਜਾਨਾ
ਕਿ ਖੁਸ਼ੀ ਸੇ ਮਰ ਨਾ ਜਾਤੇ ਅਗਰ ਏਤਬਾਰ ਹੋਤਾ।
ਂਂਂਂ
ਥੀ ਖਬਰ ਗਰਮ ਕਿ ਗ਼ਾਲਿਬ ਕੇ ਉੜੇਂਗੇ ਪੁਰਜੇ
ਦੇਖਨੇ ਹਮ ਭੀ ਗਏ ਥੇ ਪਰ ਤਮਾਸ਼ਾ ਨਾ ਹੂਆ ।
ਤੇਰੇ ਵਾਅਦੇ ਪੇ ਜੀਏ ਹਮ ਤੋ ਯੇ ਜਾਨ ਝੂਠ ਜਾਨਾ
ਕਿ ਖੁਸ਼ੀ ਸੇ ਮਰ ਨਾ ਜਾਤੇ ਅਗਰ ਏਤਬਾਰ ਹੋਤਾ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਪੂਛਤੇ ਹੈਂ ਵੋਹ ਕਿ ਗ਼ਾਲਿਬ ਕੌਨ ਹੈ
ਕੋਈ ਬਤਲਾਓ ਕਿ ਹਮ ਬਤਲਾਏਂ ਕਿਆ ।
ਂਂਂਂਂਂਇਸ਼ਕ ਨੇ ਗ਼ਾਲਿਬ ਨਿਕੰਮਾ ਕਰ ਦੀਆ
ਵਰਨਾ ਹਮ ਭੀ ਆਦਮੀ ਥੇ ਕਾਮ ਕੇ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਇਸ਼ਕ ਕੋ ਦਿਲ ਮੇ ਜਗ•ਾ ਦੋ ਗ਼ਾਲਿਬ
ਇਲਮ ਸੇ ਸ਼ਾਇਰੀ ਨਹੀ ਆਤੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਮੁਹੱਬਤ ਮੇ ਨਹੀ ਹੈ ਫ਼ਰਕ ਜੀਨੇ ਔਰ ਮਰਨੇ ਕਾ
ਉਸੀ ਕੋ ਦੇਖ ਕਰ ਜੀਤੇ ਹੈਂ ਜਿਸ ਕਾਫ਼ਿਰ ਪੇ ਦਮ ਨਿਕਲੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ
ਜ਼ਮਾਨੇ ਮੇ ਇਤਨਾ ਤੋ ਹੱਕ ਹੋ ਹਮ ਕੇ
ਅਗਰ ਸ਼ਕਾਇਤ ਹੋ ਤੋ ਸ਼ਕਾਇਤ ਕਰਲੇਂ ।
ਂਂਂਂ
ਅਬ ਅਪਨਾ ਅਖ਼ਤਿਆਰ ਹੈ ਚਾਹੇ ਜਹਾਂ ਚਲੇਂ
ਰਹਿਬਰ ਸੇ ਅਪਨੀ ਰਾਹ ਜੁਦਾ ਕਰ ਚੁਕੇ ਹੈਂ ਹਮ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਚੁਰਾ ਕੇ ਦਿਲ ਨਜ਼ਰ ਭੀ ਚੁਰਾਈ ਜਾਤੀ ਹੈ
ਕਦਮ ਕਦਮ ਪੇ ਵਫ਼ਾ ਆਜ਼ਮਾਈ ਜਾਤੀ ਹੈ।
ਂਂਂਂ
ਉਠ ਗਿਆ ਵਹਿਸ਼ੀ ਲਗਾਕੇ ਕਹਿਕਹਾ
ਦੇਰ ਤਕ ਮਹਿਫਿਲ ਮੇ ਸੰਨਾਟਾ ਰਹਾ।
ਂਂਂ
ਯੇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਹੈ ਜਹਾਂ ਕਫ਼ਨ ਕੇ ਤਾਰ ਭੀ ਛੀਨ ਲੇਤੇ ਹੈਂ
ਮੁਸਾਫਿਰ ਥਕ ਕੇ ਸੋਏ ਹੈਂ ਮਜ਼ਾਰੋ ਜਾਗਤੇ ਰਹਿਨਾ।
ਂਂਂ
ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਕੀ ਬਾਤ ਤੋ ਇਤਨੀ ਹੈ ਸ਼ੇਖ ਜੀ
ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਸੇ ਆਪ ਭੀ ਇਨਸਾਨ ਬਣ ਗਏ।
ਮੌਤ ਹੀ ਇਨਸਾਨ ਕੀ ਦੁਸ਼ਮਨ ਨਹੀ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਭੀ ਜਾਨ ਲੇਕਰ ਜਾਏਗੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਮੌਤ ਅਗਰ ਆਸਾਨ ਨਹੀ ਤੋ ਜੀਨਾ ਭੀ ਆਸਾਨ ਨਹੀ
ਮੌਤ ਕੋ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਜਾਨਨੇ ਵਾਲੇ ਜੀਨਾ ਮੌਤ ਸੇ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਆ ਤੁਝੇ ਕਾਤਿਲ ਕੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰਦੂੰ
ਮੁਝ ਸੇ ਅਬ ਖੂਨ ਏ ਤਮੰਨਾ ਦੇਖਾ ਨਹੀ ਜਾਤਾ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਕ ਆਂਸੂਆਂ ਕਾ ਜਾਮ ਥਾ
ਪੀ ਗਏ ਗਏ ਕੁਛ ਔਰ ਛਲਕਾ ਗਏ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਮੌਤ ਕਿਆ ਹੈ ਜ਼ਮਾਨੇ ਕੋ ਸਮਝਾਊਂ ਕਿਆ
ਇਕ ਮੁਸਾਫਿਰ ਥਾ ਰਾਸਤੇ ਮੇ ਰਾਸਤੇ ਮੇ ਨੀਂਦ ਆ ਗਈ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਕ ਹਾਦਸਾ ਹੈ ਔਰ ਐਸਾ ਹਾਦਸਾ
ਮੌਤ ਸੇ ਖਤਮ ਜਿਸਕਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਹੋਤਾ ਨਹੀ।
ਂਂਂਂਂ
ਰਾਜ਼ ਏ ਹਸਤੀ ਰਾਜ਼ ਹੈ ਜਬ ਤਕ ਕੋਈ ਮਹਿਰਮ ਨਾ ਹੋ
ਖੁਲ ਗਿਆ ਜਿਸ ਦਮ ਤੋ ਮਹਿਰਮ ਕੇ ਸਿਵਾ ਕੁਝ ਭੀ ਨਹੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਨਸਾਨ ਕੀ ਆਨੰਦ ਮੁਰਗੇ ਖ਼ੁਸ਼ਨਬਾ
ਸ਼ਾਖ ਪੇ ਬੈਠਾ ਕੋਈ ਦਮ ਚਹਿਚਹਾਇਆ ਉੜ ਗਿਆ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ ਮੈਅਕਦੇ ਕਾ ਸ਼ੋਰ
ਕੁਛ ਸਮਝ ਆਇਆ ਕੁਛ ਨਹੀ ਆਇਆ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਮਸ਼ਵਰਾ ਮੁਫ਼ਤ ਮੇ ਮਿਲਤਾ ਹੈ ਤੋ ਇਨਕਾਰ ਨਾ ਕਰ
ਵਰਨਾ ਇਸਕੀ ਭੀ ਜਹਾਂ ਫੀਸ ਹੂਆ ਕਰਤੀ ਹੈ।

ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਜ਼ਮਾਨੇ ਭਰ ਕੇ ਗ਼ਮ ਯਾ ਇਕ ਤੇਰਾ ਗ਼ਮ
ਯੇ ਗ਼ਮ ਹੋਗਾ ਤੋ ਕਿਤਨੇ ਗ਼ਮ ਨਾ ਹੋਂਗੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਦਿਲ ਕੇ ਫਫੋਲੇ ਜਲ ਉਠੇ ਸੀਨੇ ਕੀ ਆਗ ਸੇ
ਇਸ ਘਰ ਕੋ ਆਗ ਲਗ ਗਈ ਘਰ ਕੇ ਚਿਰਾਗ ਸੇ।
ਂਂਂਂਂਂਗੁਲਸ਼ਨ ਪ੍ਰਸਤ ਹੂੰ ਮੁਝੇ ਗੁਲ ਹੀ ਨਹੀ ਅਜ਼ੀਜ਼
ਕਾਟੋਂ ਸੇ ਭੀ ਨਿਬਾਹ ਕੀਏ ਜਾ ਰਹਾ ਹੂੰ ਮੈਂ।
ਂਂਂਡੂਬ ਜਾਨਾ ਕੋਈ ਬਾਤ ਨਹੀ, ਸ਼ਰਮ ਕੀ ਬਾਤ ਹੈ
ਤੂਫਾਨ ਸੇ ਡਰ ਜਾਨਾ।
ਂਂਂਕਿਉਂ ਹਿਜਰ ਕੇ ਸ਼ਿਕਵੇ ਕਰਤਾ ਹੈ ਕਿਉਂ ਦਰਦ ਕੇ ਰੋਨੇ ਰੋਤਾ ਹੈ
ਜਬ ਇਸ਼ਕ ਕੀਆ ਤੋ ਸਬਰ ਭੀ ਕਰ ਇਸ ਮੇ ਯਹੀ ਕੁਛ ਹੋਤਾ ਹੈ।
ਂਂਂਲਾਖ ਸੀਨੇ ਸੇ ਲਗਾਇਆ ਦਿਲ ਨਾ ਅਪਨਾ ਹੋ ਸਕਾ
ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਤੂਨੇ ਦੇਖਾ ਦਿਲ ਤੁਮਹਾਰਾ ਹੋ ਗਿਆ।
ਂਂਂਂਂਂਨਾ ਕਰ ਸ਼ਿਕਵਾ ਮੁਹੱਬਤ ਕੇ ਦਰਦ ਕਾ ਐ ਦਿਲ
ਇਹ ਦਰਦ ਤੇਰਾ ਹਮਦਰਦ ਭੀ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਹਮ ਸੇ ਤਕਲੀਫ ਕਿਸੀ ਕੀ ਨਹੀ ਦੇਖੀ ਜਾਤੀ
ਗੈਰ ਕਾ ਦਿਲ ਭੀ ਟੂਟਾ ਤੋ ਹਮਾਰਾ ਟੂਟਾ।
ਂਂਂਂਂ
ਹਾਏ ਮੈਨੇ ਕੀ ਤੌਬਾ ਵੋਹ ਭੀ ਕਿਸ ਜ਼ਮਾਨੇ ਮੇ
ਚਾਰ ਦਿਨ ਹੀ ਬਾਕੀ ਥੇ ਜਬ ਬਹਾਰ ਆਨੇ ਮੇ।
ਸਿਰਫ ਏਕ ਵਾਰ ਉਸਨੇ ਦਿਲ ਕਾ ਹਾਲ ਪੂਛਾ ਥਾ
ਉਮਰ ਕਟ ਗਈ ਅਪਨੀ ਹਾਲ ਏ ਦਿਲ ਸੁਨਾਨੇ ਮੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਆਜ ਉਸਕੀ ਮਹਿਫਿਲ ਮੇ ਜ਼ਿਕਰ ਥਾ ਵਫ਼ਾਉਂ ਕਾ
ਹਮ ਹੀ ਬਾਵਫ਼ਾ ਨਿਕਲੇ ਬੇਵਫ਼ਾ ਜ਼ਮਾਨੇ ਮੇ।
ਅਪਨੇ ਦਿਲ ਕਾ ਆਈਨਾ ਯੇ ਰੱਖਨਾ ਇਹਤਆਤ ਸੇ
ਵਰਨਾ ਟੂਟ ਜਾਏਗਾ ਹਰ ਜਗ•ਾ ਦਿਖਾਨੇ ਮੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਤੇਰਾ ਮਿਲਨਾ ਖੁਸ਼ੀ ਕੀ ਬਾਤ ਸਹੀ
ਤੁਝ ਸੇ ਮਿਲ ਕਰ ਉਦਾਸ ਰਹਿਤਾ ਹੂੰ
ਂਂਂਂਤੁਮ ਕਹਾਂ , ਵਸਲ ਕਹਾਂ, ਵਸਲ ਕੇ ਅਰਮਾਨ ਕਹਾਂ
ਦਿਲ ਕੇ ਬਹਿਲਾਨੇ ਕੋ ਇਕ ਬਾਤ ਬਨਾ ਰੱਖੀ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਵੋਹ ਖੜ•ੇ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ ਮੇਰੀ ਲਾਸ਼ ਪਰ
ਹਮ ਤੋ ਸੁਨਤੇ ਥੇ ਕਿ ਨੀਂਦ ਆਤੀ ਨਹੀਸ
ਂਂਂਂਨਾ ਜਾਨੇ ਯੇਹ ਕੌਨਸੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਹੈ ਮੁਹੱਬਤ ਕੀ
ਤੁਮ ਦੇਖ ਕਰ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਿਆ ਹੂੰ ਮੈਂ।
ਂਂਂਂਂਵਫ਼ਾ ਕੇ ਨਾਮ ਪਰ ਤੁਮ ਕਿਉਂ ਸੰਭਲ ਕਰ ਬੈਠ ਗਏ
ਤਮਹਾਰੀ ਬਾਤ ਨਹੀ ਬਾਤ ਹੈ ਜ਼ਮਾਨੇ ਕੀ।
ਂਂਦੋ ਘੜੀ ਦਿਲ ਕੇ ਬਹਿਲਾਨੇ ਕਾ ਸਹਾਰਾ ਭੀ ਗਿਆ
ਲੀਜੀਏ ਆਜ ਤਸੱਵਰ ਮੇ ਭੀ ਤਨਹਾਈ ਹੈ।
ਕਿਆ ਕਿਸੀ ਬਾਤ ਪੇ ਕਾਇਮ ਨਾ ਰਹੋਗੇ ਯਾਰੋ ?
ਯੂੰ ਹੀ ਬਦਲਤੇ ਰਹੋਗੇ ਹਸੀਨੋ ਕੇ ਬਹਾਨੋ ਕੀ ਤਰਹ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਯੇਹ ਕਿਸਕੀ ਯਾਦ ਹੈ ਜੋ ਵਾਰ ਵਾਰ ਆਤੀ ਹੈ
ਯੇਹ ਕਿਸਕਾ ਜ਼ਿਕਰ ਹੈ ਜੋ ਦਿਲ ਨੇ ਵਾਰ ਵਾਰ ਕੀਆ ?
ਂਂਂਂਂਂਂਯਾਦ ਤੇਰੀ ਦਾਮਨੇ ਦਿਲ ਛੋੜਤੀ ਨਹੀ ਇਕ ਬੇਲ ਹੋ ਲਿਪਟੀ ਕੋਈ
ਜੈਸੇ ਦੀਵਾਰ ਸੇ।
ਗ਼ਰਜ ਕੇ ਕਾਟ ਦੀਏ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੇ ਦਿਨ ਐ ਦੋਸਤ
ਵੋਹ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਮੇ ਹੋਂ ਜਾ ਕਿ ਤੁਝੇ ਭੁਲਾਨੇ ਮੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਯੇਹ ਅਲਗ ਬਾਤ ਹੈ ਕਿ ਤਕਮੀਲ ਨਾ ਹੋਨੇ ਪਾਏ
ਵਰਨਾ ਹਰ ਜ਼ਿਹਨ ਮੇ ਇਕ ਤਾਜ਼ ਮਹਿਲ ਰਹਿਤਾ ਹੈ।

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਕਿੱਥੇ ਕਿੱਥੇ ਲੈ ਗਏ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਖ਼ਿਆਲਾਤ ਆਵਾਰਾ।
ਆਪਣਾ ਆਪਣਾ ਜਾਪਣ ਲੱਗਿਆ ਧਰਤੀ ਅੰਬਰ ਸਾਰਾ।
ਪਤਾ ਨਹੀ ਕਿੰਝ ਲੋਕ ਮੁੱਹਬਤਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡੀਆਂ ਪਾ ਲੈਂਦੇ
ਸਾਨੂੰ ਪੈਰ ਨਹੀਂ ਪੁਟਣ ਦਿੰਦਾ ਇਹ ਮਿੱਟੀ ਤੇ ਇਹ ਗਾਰਾ
ਜੀਅ ਕਰਦੈ ਕਿ ਮੈਂ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਰੌਸ਼ਨ ਕਰ ਜਾਵਾਂ
ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਚਾਨਣ ਦੇ ਸਕਦਾ ਹੈ ਪਰ ਇੱਕ ਟੁੱਟਦਾ ਤਾਰਾ?
ਤੇਰੇ ਬਾਝੋਂ ਸੱਜਣਾ ਅਕਸਰ ਲਗਦੇ ਹਾਂ 'ਕੱਲ ਮੁਕੱਲੇ ਜਿਹੇ
ਭਾਵੇਂ ਚਾਰ ਚੇਫੇਰੇ ਉਂਜ ਤਾਂ ਵਸਦਾ ਹੈ ਇਹ ਜੱਗ ਸਾਰਾ ।
ਕਤਰਾ ਕਤਰਾ ਮੌਤ ਹੰਢਾਉਣੀ ਸਾਡੇ ਹਿੱਸੇ ਕਿਉਂ ਆਈ
ਕਿਸਨੇ ਘੋਲ ਪਿਲਾਇਆ ਹੈ ਸਾਨੂੰ ਸ਼ਰਬਤ ਦੇ ਵਿੱਚ ਪਾਰਾ?
੍ਵਨਫ਼ਰਤ ਦੇ ਨਾਲ ਮੈਲੇ ਹੋ ਗਏ ਮਨ ਦੇ ਜਾਮੇ ਅੱਜ ਧੋਈਏ
ਆਓ ਯਾਰੋ 'ਕਠਾ ਕਰੀਏ ਆਪਾਂ ਇੱਕ ਇੱਕ ਹੰਝੂ ਖਾਰਾ।
ਮਨ ਨਾ ਦੁਖੀ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕਦੇ ਕਰੀਏ, ਮਨ ਹੀ ਰੱਬ ਹੈ ਢਿਲੋਂ
ਮਨ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਹੈ ਨਹੀ ਕਿਤੇ ਕੋਈ ਕੋਈ ਮੰਦਰ ਗੁਰਦਵਾਰਾ।


ਸਮਝਦਾ ਸੀ ਮਹਿਫਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਜੋ ਕਦੇ ਆਪਣਾ ਹੀ ਰਾਜ।
ਹੋ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ ਉਹ ਆਖਿਰ ਲੂਣ ਤੇਲ ਦਾ ਮੁਹਥਾਜ।
ਧੁੱਪ ਤੋਂ ਮਹਿਫ਼ੂਜ ਵੀ ਮੈਂ ਹੋਇਆ ਹਾਂ ਯਾਰੋ ਇਸ ਤਰਾਂ
ਸਰਕਾਰੀ ਗੋਦਾਮ ਦੇ ਵਿੱਚ ਜਿਉਂ ਸੜੇ ਗਿਲਾ ਅਨਾਜ।
ਦਿਨ ਬ ਦਿਨ ਤੇਰੇ ਖਿਆਲ ਮਨ ਵਿੱਚ ਪਸਰਦੇ ਹੀ ਗਏ
ਸ਼ਾਹੂਕਾਰ ਦੀ ਵਹੀ ਵਿੱਚ ਹੈ ਜਿਸਤਰਾਂ ਵਧਦਾ ਵਿਆਜ।
ਮੇਰੇ ਉਦਾਸ ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਜਾਂ ਸਿਫਤ ਕੀਤੀ ਦੋਸਤਾਂ ਨੇ ਤਾਂ
ਮੈਂ ਵੀ ਉਦਾਸੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹੈ ਪਾ ਲਈ ਗੂੜ•ੀ ਲਿਹਾਜ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਰੰਗ ਬਰੰਗੀਆਂ ਪਰਭਾਤਾਂ ਦਾ ਕਰਦੇ ਕਿਆਸ।
ਧੂੰਏਂ ਭਰੀਆਂ ਸ਼ਾਮਾ ਮਿਲੀਆਂ ਉਹ ਵੀ ਉਦਾਸ।
ਕਿੰਜ ਇਕੱਠੇ ਰਹਿ ਲੈਂਦੇ ਦਿਲ ਫਟਿਆਂ ਤੋਂ ਲੋਕ
ਸਾਥੋਂ ਹੱਥ ਚ ਫੜ• ਨਾ ਹੋਵੇ ਤਿੜਕਿਆ ਵਿਆ ਗਲਾਸ।
ਉਹਨਾ ਦੇ ਘਰ ਉਸਰੀਆਂ ਦੀਵਾਰਾਂ ਸਰਹੱਦ ਵਾਂਗ
ਜੋ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ ਵੱਖ ਨਹੀ ਹੁੰਦਾ ਨਹੁੰਆਂ ਨਾਲੋਂ ਮਾਸ।
ਅੱਜ ਵਿਛੋੜਾ ਤੇਰਾ ਸਾਥੋਂ ਇੱਕ ਪਲ ਹੋਏ ਨਾ ਸਹਿ
ਇੱਕ ਦਿਨ ਇਹ ਵੀ ਹਾਲਤ ਦਿਲ ਨੂੰ ਆ ਜਾਣੀ ਏ ਰਾਸ।
ਇਹ ਨਾ ਹੋਵੇ ਵਾਪਸ ਪਰਤੋਂ ਰੋਵਣ ਵਾਲਿਆਂ ਵਾਂਗ
ਐਨਾ ਵੀ ਨਾ ਭਰਕੇ ਜਾਓ ਚਿਹਰੇ ਉਤੇ ਹੁਲਾਸ।
ਜਿਉਂ ਲੰਮੇ ਸਫਰਾਂ ਦੀ ਗੱਡੀ ਘਰ ਬੈਠੇ ਹਾਂ ਇੰਜ
ਵਕਤ ਬਿਤਾਵਣ ਲਈ ਮੁਸਾਫਿਰ ਖੇਡਣ ਲਗਦੇ ਤਾਸ਼।
ਆਈ ਜਦੋਂ ਬਹਾਰ ਤਾਂ ਕੋਈ ਦਿਲ ਦਾ ਮਹਿਰਮ ਨਾ
ਹੌਲੇ ਦੇਣੇ ਪੱਤਝੜ ਆਕੇ ਬਹਿ ਗਈ ਦਿਲ ਦੇ ਪਾਸ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਲੋਭ ਲਾਲਸਾ ਅਤੇ ਲੜਾਕੂ ਚਾਹਵਾਂ ਦੇ ਵਸਦਾ ਹੈ।
ਲਗਦੈ ਬੰਦਾ ਅਜੇ ਵੀ ਜਿਵੇਂ ਗੁਫਾਵਾਂ ਦੇ ਵਸਦਾ ਹੈ।
ਪੈਸੇ ਦੀ ਹੀ ਅੰਨ•ੀ ਦੌੜ ਚ ਲਗਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹਰ ਵੇਲੇ
ਹਾਸਾ ਪਤਾ ਨਹੀ ਹੁਣ ਕਿਹੜੇ ਥਾਵਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਵਸਦਾ ਹੈ।
ਕਲਾਕਾਰ ਕੋਈ ਜਦੋਂ ਸਿਆਸੀ ਖਾੜੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਕੁੱਦ ਪੈਂਦਾ
ਲੋਕੀ ਸਮਝਣ ਲਗਦੇ ਹੰਸ ਵੀ ਕਾਵਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਵਸਦਾ ਹੈ।
ਉੋਹੀਓ ਸੁਪਨਾ ਬਣਕੇ ਰਾਤੀਂ ਸਾਡੇ ਤਾਈਂ ਛਲ ਜਾਂਦੈ
ਦਿਨ ਵੇਲੇ ਸੰਕਲਪ ਜੋ ਮਨ ਇਛਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਵਸਦਾ ਹੈ।
ਮਜ਼ਹਬ ,ਸਿਆਸਤ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਢਾਈ ਦੇ ਵਿੱਚ ਵੰਡ ਦਿਤਾ
ਮਨ ਪੰਜਾਬੀ ਅਜੇ ਵੀ ਪੰਜ ਦਰਿਆਵਾ ਦੇ ਵਿੱਚ ਵਸਦਾ ਹੈ।
ਢਿਲੋਂ ਰਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਕਹਾਣੀਆਂ ਇੰਜ ਬਿਖੇਰੀ ਚੱਲ ,ਪਿਛੋਂ
Ñਲੋਕੀ ਤੈਨੂੰ ਸਮਝਣ ਅਜੇ ਵੀ ਰਾਹਵਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਵਸਦਾ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਏਦਾਂ ਵੀ ਹੰਢਾਏ ਦੌਰ ਕਈ ਮੇਰੀ ਪਿਆਸ ਨੇ।
ਪਾਣੀ ਦੀ ਥਾਂ ਤੇ ਰੇਤ ਦੇ ਭਰ ਲਏ ਗਿਲਾਸ ਨੇ।
ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ ਵੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਹ ਗੁਜ਼ਰਦੀ ਹੈ ਰੋਜ
ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ ਪਰ ਮੇਰੀਆਂ ਸਭ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਉਦਾਸ ਨੇ।
ਖਾਮੋਸ਼ ਦੀਵਾਰਾਂ ,ਸੰਨਾਟੇ ਅਤੇ ਸੁੰਝ ਰਾਤ ਦੀ
ਅੱਜ ਕੱਲ• ਤਾਂ ਰਹਿੰਦੇ ਬਸ ਇਹੀਓ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਨੇ।
ਕਦਰਾਂ ਤੇ ਕੀਮਤਾਂ ਨੇ ਕਿਦਾਂ ਬਦਲਿਆ ਹੈ ਰੁਖ
ਬੰਦੇ ਦੀ ਬਣ ਪਹਿਚਾਣ ਗਏ ਉਸਦੇ ਲਿਬਾਸ ਨੇ।
ਦੁੱਖ ਦਾਰੂ ਸੁਖ ਰੋਗ ਦਾ ਪਤਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀ
ਪੜ•ਦੇ ਪਏ ਉਂਜ ਰੋਜ ਹੀ ਭਾਵੇਂ ਲੋਕੀ ਰਹਿਰਾਸ ਨੇ।

ਲਹਿਰਾਂ ਤੇ ਤਰਦੇ ਬੋਲ
ਨੀ ਪਰਦੇਸੀ ਜਿੰਦੜੀਏ ਤੂੰ ਬੋਲ ਨਾ ਬੋਲ ਕੁਬੋਲ।
ਉਸ ਖੁਸ਼ ਰਹਿਣੇ ਅੱਗੇ ਤੂੰ ਦੁੱਖ ਨਾ ਦਿਲ ਦੇ ਫੋਲ।
ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਢੂੰਢਣਗੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਗੋਤੇ Ñਲਾ ਲਾ ਲੋਕ
ਆਪਾਂ ਜਦ ਬਣ ਜਾਵਾਂਗੇ ਲਹਿਰਾਂ ਤੇ ਤਰਦੇ ਬੋਲ।
ਬੇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਸਾਹਵੇਂ ਹੈ ਬਣ ਬੈਠਾ ਇਹ ਸੱਪ ਸਮਾ ਹੈ
ਪਰ ਤੂੰ ਇਸ ਦੇ ਖੁਸ਼ ਰੰਗਾਂ ਨਾਲ ਕਰਦਾ ਰਹਿ ਕਲੋਲ।
ਅੱਜ ਦੇ ਵਿਛੜੇ ਆਪਾਂ ਪਤਾ ਨਹੀ ਮਿਲੀਏ ਫਿਰ ਕਿ ਨਾ
ਬੇਸ਼ਕ ਦੁਨੀਆਂ ਛੋਟੀ ਹੀ ਹੈ ਤੇ ਧਰਤੀ ਵੀ ਹੈ ਗੋਲ।

ਕਾਂਗਰਸ ਆਈ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ

ਕਾਂਗਰਸ ਆਈ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂਕਾਂਗਰਸ ਆਈ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ
ਸਾਡੇ ਮਨਾ ਚ ਪਸਰਿਆ ਹੈ ਸੋਕਾ ਮਾਰਚ ਜੂਨ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ ਮਈ ਹੋਵੇ ।
ਖਾਵੇ ਰੁੱਤ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਡਿਕਡੋਲੇ ਜਿਵੇਂ ਤੁਰਦਾ ਕੋਈ ਨਸ਼ਈ ਹੋਵੇ।
ਆਈ ਕੋਈ ਵੀ ਅਜੇ ਸਰਕਾਰ ਹੈ ਨਾ ਸਾਰ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜਿਸਨੇ ਲਈ ਹੋਵੇ।
ਸਾਡੀ ਧੌਣ ਤੇ ਪੰਜਾ ਹੈ ਸਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਕਾਂਗਰਸ ਆਈ ਹੋਵੇਂ ਗਈ ਹੋਵੇ।
ਚੰਨ ਚਾਨਣੀ ਰਾਤ ਨਾ ਮੂਲ ਚਾਹੁੰਦੇ ਆਸ਼ਕ, ਚੋਰ ਤੇ ਸਾਧ ਮਹੰਤ ਤਿੰਨੇ।
ਉਲੂ, ਉਠ ਤੇ ਭਸਰਾ ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਮੀਂਹ ਮੰਗਦੇ ਮੂਲ ਨਾ ਜੰਤ ਤਿੰਨੇ।
ਪੱਤਰਕਾਰ, ਡਰਾਈਵਰ ਤੇ ਉਪਗ੍ਰਹਿ ਨੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਫਰ ਦੇ ਵਿਚ ਚਲੰਤ ਤਿੰਨੇ।
ਲਾਈ ਆਪਣੀ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਆਪ ਮਰ ਗਏ ਇੰਦਰਾ ਗਾਂਧੀ, ਰਾਜੀਵ, ਬੇਅੰਤ ਤਿੰਨੇ।

ਵਿਹੜਾ ਮਨ ਦਾ ਹੈ ਗਿਰਝਾਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਮਰ ਗਈ ਲਗਦੀ ਕੋਈ ਉਮੀਦ ਸਾਡੀ।
ਜਿਹੜੀ ਰੁੱਤ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਆਵਣੀ ਸੀ ਵਿਹੜੇ ਹੋ ਗਈ ਉਹ ਰੁੱਤ ਸ਼ਹੀਦ ਸਾਡੀ ।
ਅਸੀਂ ਕੁੱਲੀ ,ਗੁੱਲੇ , ਜੁੱਲੀ ਵਾਲਾ ਮਤਾ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਕੀਤੀ ਕਿਸੇ ਨਾ ਤਾਈਦ ਸਾਡੀ।
ਮਹਿਲਾਂ ਵਾਲੇ ਚੋਰ ਹੀ ਚੁਰਾ ਕੇ ਲੈ ਗਏ ਨੇ ਕਿਰਤੀ ਕਾਮਿਆਂ ਦੀ ਹੋਲੀ, ਈਦ ਸਾਡੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਚੱਲ ਢਿਲੋਂ ਹੁਣ ਇਥੋਂ ਵੀ ਚਲੀਏ ਚੁਕ ਮੋਢੇ ਤੇ ਭੂਰੀ ।
ਏਸ ਨਗਰ ਦੀ ਵੀ ਅਸਲੀਅਤ ਜਾਣ ਗਿਆ ਦਿਲ ਪੂਰੀ।
ਯਾਰ ਮੇਰੇ ਨੇ ਤੋਹਫੇ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਭੇਜੀ ਕੇਸਰ ਤੇ ਕਸਤੂਰੀ।
ਜੇ ਉਸਨੂੰ ਤੋਲਾਂ ਤਾਂ ਘਟ ਜਾਵੇ ਜੇ ਮੈਂ ਨਾ ਤੋਲਾਂ ਤਾਂ ਪੂਰੀ।
Ñਲੋਕ ਸਭਾ ਵਿਚ ਰੋਜ਼ ਸ਼ੌਂਕਣਾ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇਮਿਹਣੋ ਮਿਹਣੀ।
ਇਹ ਧੱਕਾ ਮੁੱਕੀ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੋਵੇਗਾ ਸ਼ਾਇਦ ਢੰਗ ਜਮਹੂਰੀ।
ਦਰਿਆ ਸਾਗਰ ਵਿੱਚ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਦਰਿਆ ਨਹੀ ਰਹਿੰਦਾ
ਵੱਡਿਆਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਸਮੇ ਰੱਖੀਏ ਥੋੜ•ੀ ਜਿਹੀ ਦੂਰੀ।
ਅਜੇ ਵੀ ਰਾਤ ਬਰਾਤੇ ਉਸਦਾ ਚੇਤਾ ਆ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
Êਪੋਹ ਦੀ ਧੁੱਪ ਜਿਹਾ ਸੀ ਨਿੱਘ ਜਿਸਦਾ ਰੰਗਤ ਘਿਓ ਕਪੂਰੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਫਿਰ ਇਹਨਾਂ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਕੋਈ ਡਿਠਾ ਨਾ ਤੇਰੇ ਜਿਹਾ।
ਚਿਹਰਿਆਂ ਦੀ ਭੀੜ ਦਾ ਦਰਿਆ ਉਵੇਂ ਵਗਦਾ ਰਿਹਾ।
ਜੂਨ ਆਵਾਗਵਣ ਦੀ ਵਿੱਚ ਭਟਕਦੀ ਧਰਤੀ ਰਹੀ
ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੇ ਕਤਲ ਨੂੰ ਮੈਂ ਜ਼ਿਦਗੀ ਕਹਿੰਦਾ ਰਿਹਾ।
ਰਸਤਿਆਂ ਦੀ ਗਰਦ ਵਿੱਚ ਤੈਨੂੰ ਭੁਲਾਇਆ ਬਹੁਤ ਵੇਰ
ਕਾਲੇ ਕੋਹਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਝਾਉਲਾ ਤੇਰਾ ਪੈਂਦਾ ਰਿਹਾ।
ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਤਾਂ ਮੈਥੋਂ ਦੂਰ ਜਾਕੇ ਪਛਤਾਉਂਦੇ ਰਹੇ
ਮੈਂ ਵੀ ਤਰਸੇਵੇਂ ਭਰੇ ਗੀਤਾਂ ਦਾ ਗ਼ਮ ਸਹਿੰਦਾ ਰਿਹਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਧੀ ਦਾ ਗੀਤ
ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ ਤਾਂ ਦੁਖਣ ਮੇਰੇ ਵਾਲ ਨੀ ਮਾਏ।
ਉਲਝੇ ਫ਼ਿਕਰਾਂ ਤੇ ਸੰਸਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨੀ ਮਾਏ।
ਜਦ ਮੈਂ ਜੰਮੀ ਤੂੰ ਰੋਈ ਬਾਬਲ ਰੋਇਆ ਨੀ ਮਾਂ
ਮੇਥੋਂ ਕਿਹੜਾ ਗੁਨਾਹ ਸੀ ਦੱਸ ਹੋਇਆ ਨੀ ਮਾਂ
ਆਇਆ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸੀ ਕਾਸਤੋਂ ਭੁਚਾਲ ਮਾਏ । ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ
ਮੈਥੋਂ ਸਾਰੇ ਸੁੱਖਾਂ ਦੇ ਰੱਖੇ ਓਹਲੇ ਨੀ ਮਾਂ।
ਮੇਰੇ ਸਾਥੀ ਸੀ ਗੁੱਡੀਆਂ ਪਟੋਲੇ ਨੀ ਮਾਂ।
ਮੇਰੇ ਦਰਦਾਂ ਦੇ ਜੋ ਸਨ ਭਿਆਲ ਈ ਮਾਏ। ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ
ਕਾਹਲੀ ਬਾਬਲ ਨੂੰ ਬੂਟਾ ਇਸ ਘਰੋਂ ਪੁੱਟਣਾ।
ਜਿਵੇਂ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਹੋਵੇ ਰੂੜੀ ਉੱਤੇ ਸੁੱਟਣਾ।
ਮਾਲੀ ਜਾਣੇ ਨਾ ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਹਾਲ ਨੀ ਮਾਏ। ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ
ਚੰਬਾ ਚਿੜੀਆਂ ਦਾ ਹੋਇਆ ਜਦ ਉਡਾਰ ਨੀ ਮਾਂ।
ਵਿਆਹ ਕੇ ਬਾਬਲ ਨੇ ਲਾਹਿਆ ਸਿਰੋਂ ਭਾਰ ਨੀ ਮਾਂ।
ਸਾਹ ਪੀਣੀ ਸੀ ਦਾਜ ਦੀ ਸਰਾਲ ਨੀ ਮਾਏ। ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ
ਨੂੰਹ ਤੇਰੀ ਵੀ ਮਾਂ ਇਹੋ ਸ਼ਿਕਵੇ ਕਰੇ।
ਰੋਣਾਂ ਸਹੁਰੀਂ ਮੈਂ, ਉਹਨੇ ਮੇਰੇ ਪੇਕਿਆਂ ਘਰੇ।
ਲੰਮੇ ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਸਰਦ ਸਿਆਲ ਨੀ ਮਾਏ। ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ
ਮੁਕਤੀ ਸਾਡੀ ਤੂੰ ਦੱਸ ਕਦੋਂ ਹੋਊ ਨੀ ਮਾਂ।
ਭਾਰ ਗ਼ਮ ਦਾ ਧੀ ਕਦ ਤੱਕ ਢੋਊ ਨੀ ਮਾਂ।
ਢਿੱਲੋਂ ਕੰਘੀ ਅਜਿਹੀ ਕੋਈ ਭਾਲ ਨੀ ਮਾਏ।
ਜਦ ਮੈਂ ਵਾਹਵਾਂ ਨਾ ਦੁੱਖਣ ਮੇਰੇ ਵਾਲ ਨੀ ਮਾਏ।

ਕਵੀ ਓ ਵਾਚ
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ ਨਾਸਤਿਕ
੍ਰਬੰਦਾ ਨਾਸਤਿਕ ਹੋਕੇ ਹੀ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਨਹੀਓਂ ਆਸਤਿਕ ਜੀ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਕਰਦੇ।
ਇਹੀਓ ਹਾਕਮਾ ਤਾਈਂ ਹੈ ਰਾਸ ਆਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦੇ ਨਾਸਤਿਕ ਨੇ ਤਕਰਾਰ ਕਰਦੇ।
ਆਸਤਿਕ ਮੀਟ ਅੱਖਾਂ ਮੰਨੀ ਜਾਣ ਭਾਣਾ ਖੁਦ ਨੂੰ ਦੁਖਾਂ ਦੇ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕਰਦੇ।
ਇਹਨਾ ਆਸਤਿਕਾਂ ਆਸਰੇ ਸਾਧ ਵਿਹਲੜ ਅਤੇ ਨੇਤਾ ਜੀ ਨੇ ਮੌਜ ਬਹਾਰ ਕਰਦੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਰੋਜ਼ਗਾਰ ਦੇ ਗ਼ਮ
ਖਵਾਹਿਸ਼ਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਅਤ੍ਰਿਪਤ ਰਹੀਆਂ ਆਕੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸਤਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ।
ਜਦੋਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਭੁਲਾਉਣ ਦੀ ਮੈਂ ਕਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਯਾਦਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਹੋਰ ਵੀ ਆਉਂਦੀਆਂ ਨੇ।
ਹਾਵੀ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਫੇਰ ਰੋਜ਼ਗਾਰ ਦੇ ਗ਼ਮ ਜਦੋਂ ਸ਼ਕਲਾਂ ਭੁੱਲ ਜਾਵਣ ਸੱਭ ਮਨਭਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ।
ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦੇ ਮਾਰਕਸ ਅਤੇ ਲੈਨਿਨ ਨਜ਼ਮਾ ਪਾਸ਼ ਦੀਆਂ ਵੀ ਝੁੰਮਰ ਪਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ

ਕੂਲਾ ਅਹਿਸਾਸ
ਚੁੱਪ , ਸ਼ਾਂਤ ਤੇ ਕੂਲ਼ਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੈ ਇਹ ਹੁੰਦਾ ਖੁਰਦਰਾ ਕਦੇ ਪਿਆਰ ਹੈ ਨਹੀਂ।
ਨੀਲ ਗਗਨ ਹੈ ਨਜ਼ਰ ਦਾ ਇਕ ਧੋਖਾ ਦਿਸਹਦੇ ਦਾ ਕੋÂੀ ਆਕਾਰ ਹੈ ਨਹੀ।
ਢੇਰ ਪੁਸਤਕਾਂ ਦੇ ਅਸੀਂ ਪੜ•ੇ ਐਪਰ ਰੌਸ਼ਨ ਮਨ ਦਾ ਹੋਇਆ ਮੀਨਾਰ ਹੈਨਹੀਂ।
ਜਿਸ ਮੁਲਕ ਦੀ ਜਿਹੋ ਜਿਹੀ ਹੈ ਪਰਜਾ ਬਿਹਤਰ ਉਸਤੋਂ ਹੁੰਦੀ ਸਰਕਾਰ ਹੈ ਨਹੀਂ।

ਕੂੜ ਹੈ ਸੁਰਗ
ਕੂੜ ਹੈ ਸੁਰਗ ਕੂੜ ਅਗਲਾ ਜਨਮ ਤੇ ਰੱਬ ਸੱਚ ਹੈ ਸਿਰਫ ਸਾਹਮਣੇ ਜੋ ਦਿਸੇ ਜੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਸੱਚ ਹੈ ਇਹ ਮੋਹ ,ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਧੀਆਂ ਪੁੱਤ ਸੱਚ ,ਸੱਚ ਹੈ ਬਲ ਰਹੀ ਪੇਟ ਦੀ ਅੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਵਿਹਲੜ, ਨਿਖੱਟੂ ਡਰਾਵਾ ਦਿੰਦੇ ਨਰਕਾਂ ਦਾ ਸਾਡੀ ਉਹ ਕਿਰਤ ਡਰਾਕੇ ਰਹੇ ਠੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਰਾਹ ਚ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਸਾਰੀਆਂ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਨੇ ਕਹਿੰਦੇ ਜੋ ਦੁਨੀਆਂ ਹੈ ਸਾਬਣ ਦੀ ਝੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਕਰਮ ਕਰੋ ਤੇ ਇੱਛਾ ਫਲ ਦੀ ਨਾ ਕਰੋ ਕਹਿੰਦੇ ਬੱਸ ਬਣੇ ਰਹੋ ਤੁਸੀਂ ਅੰਨੇ•, ਲਾਈਲੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਤੇਰਿਆਂ ਹੱਕਾਂ ਤੇ ਡਾਕਾ ਮਾਰੀ ਜਾਂਦੇ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਹੋਕੇ ਸੁਚੇਤ ਸਾਂਭ ਆਪਣੀ ਤੂੰ ਪੱਗ ਪਿਆਰੇ।

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੀ ਨਦੀ ਵਗਦੀ ਰਹੇ।
ਇਹ ਖੂਬਸੂਰਤ ਜ਼ਿਦਗੀ ਲਗਦੀ ਰਹੇ।
ਆਵੇ ਨਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਨਾ ਇਹ ਜੀਵਨ ਰੁਕੇ
ਮ੍ਰਿਗ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਇਸ ਤਰਾਂ ਠਗਦੀ ਰਹੇ।
ਨਫਰਤਾਂ ਦੀ ਤੇਜ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਹਵਾ ਅੱਜ
ਪਰ ਮੋਮਬਤੀ ਪਿਆਰ ਦੀ ਜਗਦੀ ਰਹੇ।

ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਹੁਣ ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣਾ ਕਦੇ
ਪਰ ਖਬਰ ਮੈਂਨੂੰ ਤੇਰੀ ਰਗ ਰਗ ਦੀ ਰਹੇ।
ਜੋ ਮਘਦੀ ਰੱਖੇ ਜ਼ਿਦਗਾਨੀ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼
ਭਾਲ ਮੈਨੂੰ ਸਦਾ ਉਸ ਅੱਗ ਦੀ ਰਹੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਬੱਸ ਹੁਣ ਸਫਰ ਸਮਾਪਤ ਹੋਇਆ
ਹੁਣ ਲੋੜ ਪਿਆਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਮਾਰੂਥਲਾਂ ਚੋਂ ਕਦੋਂ ਨਿਕਲਦੀ ਯਾਰੋ ਆਬਸ਼ਾਰ ਕੋਈ।
ਆਪ ਫੈਲਾਇਆ ਮ੍ਰਿਗ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਦਾ ਜਾਲ ਮੈਂ ਅੱਜ ਸਮੇਟ ਲਿਆ ਹੈ
ਪਰਖ ਲਈਆਂ ਨੇ ਸਭੇ ਯਾਰੀਆਂ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਯਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਲਾਕੇ ਆਪੇ ਬਾਗ ਵੀ ਪੁਟਣੇ ਪਏ ਨੇ ਮੈਨੂੰ
ਆਉਣ ਬਹਾਰਾਂ ਜਾਂ ਨਾ ਆਵਣ ਹੁਣ ਨਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਆਪਣੀ ਰਾਖੀ ਆਪੇ ਕਰਨੀ ਸਿਖ ਲਵੇ ਜੇ ਹਰ ਇਕ ਬੰਦਾ
ਫਿਰ ਨਾ ਕੋਈ ਅਫਸਰ, ਨੇਤਾ,ਨਾ ਲੋੜ ਸਰਕਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਆਪਣੇ ਹੀ ਵਜੂਦ ਕਰਨਾ ਸਿਖ ਲਿਆ ਕਰਨਾ ਮੈਂ ਭਰੋਸਾ
ਕਿਸੇ ਵੀ ਪੀਰ ਪੈਗੰਬਰ ਰੱਬ ਤੇ ਮੇਰਾ ਨਾ ਇਤਬਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਹਰ ਇੱਕ ਮੋੜ ਚੁਰੱਸਤੇ ਉਤੇ ਥਾਂ ਥਾਂ ਖੜ•ੇ ਵਿਕਾਊ ਬੰਦੇ
ਇਹਨਾਂ ਤਾਈਂ ਖ੍ਰੀਦਣ ਵੇਚਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਬਾਜ਼ਾਰ ਹੈ ਕੋਈ ।
ਜੇ ਰੱਬ ਹੁੰਦਾ ਸਚੀਂ ਮੁਚੀਂ ਉਸਨੇ ਵੀ ਸੋਚਨਾ ਸੀ ਇਹ
ਕੀ ਏਸਦੀ ਹੈ ਜਰੂਰਤ ਜਿਹੋ ਜਿਹਾ ਸੰਸਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਫੁੱਟਪਾਥਾਂ ਤੇ ਭੁੱਖੇ ਮਰਦੇ ਹਨ ਕਿੰਨੇ ਮਾਨਵ ਦੇ ਜਾਏ
ਫਿਰ ਵੀ ਮਾਨਵ ਆਖੀ ਜਾਵੇ ਇਥੇ ਪਰਵਿਦਗਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਜਿਥੇ ਮਾਲੀ, ਫੁਲ ,ਤਿਤਲੀਆਂ ਤੇ ਭੰਵਰੇ ਵੀ ਹੋਣ ਸੁਰਖਿਅਤ
ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਚਾਹੀਦਾ ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਜਲਦੇ ਨੇ ਪੈਰ ਭਾਵੇਂ ਤੁਰੀਏ ਤਰੇਲ ਉਤੇ ।
ਬੈਠੇ ਨੇ ਭੂੰਡ ਕਾਲੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਵੇਲ ਉਤੇ।
ਕਿੰਨਾ ਤੂਫਾਨ ਹੈ ਇਹ ਸਾਗਰ ਚ ਪਤਾ ਲਗੂ
ਖੜ• ਨਾ ਕਿਨਾਰੇ ਪਹਿਲਾਂ ਬੇੜੀ ਧਕੇਲ ਉਤੇ।
ਢਲ ਰਹੇ ਸੂਰਜ ਤਾਈਂ ਤਕ ਕੇ ਉਦਾਸ ਨਾ ਹੋ
ਸਰਘੀ ਦੇਖ ਤਾਰਾ ਤੂੰ ਚੜਿ•ਆ ਦੁਮੇਲ ਉਤੇ।
ਤੇਰੇ ਦੁਆਲੇ ਗ਼ਮ ਦੀ ਹੈ ਭੀੜ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਇਆ
ਆਉਂਦੇ ਨੇ ਭੂਤਨੇ ਹੀ ਅਕਸਰ ਫੁਲੇਲ ਉਤੇ।
ਸਹਿਆ ਵਿਯੋਗ ਤਾਂਹੀ ਸਕਿਆ ਨਾ ਕਾਬੂ ਪਾ ਮੈਂ
ਉਸ ਆਸ਼ਕੀ ਦੇ ਝੱਲੇ ਅੰਨ•ੇ ਵਲੇਲ ਉਤੇ।

ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ
ਜਿਸ ਧੱਜ ਸੇ ਕੋਈ ਮਕਤਲ ਮੇ ਗਿਆ ਵੋਹ ਸ਼ਾਨ ਸਲਾਮਤ ਰਹਿਤੀ ਹੈ
ਯੇਹ ਜਾਨ ਤੋ ਆਨੀ ਜਾਨੀ ਹੈ ਇਸ ਯਾਂ ਕੀ ਕੋਈ ਬਾਤ ਨਹੀ।

ਮੈ ਜਾਨਤਾ ਹੂੰ ਇਸ਼ਕ ਮੁਕੰਮਲ ਫ਼ਰੇਬ ਹੈ
ਲੇਕਿਨ ਫ਼ਰੇਬ ਖ਼ਾਨੇ ਕੀ ਆਦਤ ਹੈ ਕਿਆ ਕਰੇਂ।

ਂਸ਼ੁਹਰਤ ਨੇ ਹਮ ਕੋ ਕਰ ਦੀਆ ਅਹਿਲੇ ਜਹਾਂ ਸੇ ਦੂਰ
ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋਕੇ ਭੀ ਹੈਂ ਆਜ ਅਜ਼ਨਬੀ ਸੇ ਹਮ।

ਬੁਝ ਗਿਆ ਦਿਲ ਹਿਆਤ ਬਾਕੀ ਹੈ।
ਛੁਪ ਗਿਆ ਚਾਂਦ ਰਾਤ ਬਾਕੀ ਹੈ।
ਹਾਲ ਏ ਦਿਲ ਉਨਸੇ ਕਹਿ ਚੁਕੇ ਕਈ ਵਾਰ ਫਿਰ ਭੀ ਕਹਿਨੇ ਕੀ ਬਾਤ ਬਾਕੀ ਹੈ।
ਰਾਤ ਬਾਕੀ ਥੀ ਜਬ ਵੋਹ ਵਿਛੜੇ ਥੇ ਕਟ ਗਈ ਉਮਰ ਰਾਤ ਬਾਕੀ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਸੂਰਜ ਕੇ ਸਾਥ ਡੂਬ ਗਿਆ ਦਿਲ ਭੀ ਆਜ ਤੋ
ਇਤਨਾ ਉਦਾਸ ਸ਼ਾਮ ਕਾ ਮੰਜ਼ਿਰ ਕਭੀ ਨਾ ਥਾ ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਕਬ ਕੋਈ ਪੂਛਤਾ ਹੈ ਲਗਾਵਟ ਸੇ ਦਿਲ ਕਾ ਹਾਲ,
ਦੋਸਤੋਂ ਕਾ ਹੈ ਮਿਜ਼ਾਜ਼ ਕਿ ਬਸ ਦਿਲਲਗੀ ਰਹੇ।
ਂਂਂਂ
ਹੈ ਰੂਠਨੇ ਮਨਾਨੇ ਕਿਆ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤੀ
ਤੂ ਖ਼ੁਦ ਸੇ ਰੂਠ ਕਰ ਕਭੀ ਖ਼ੁਦ ਕੋ ਮਨਾ ਕਰ ਦੇਖ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਜੋ ਭੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਥੀ ਅਧੂਰੀ ਥੀ
ਏੇਕ ਚਿਹਰੇ ਕੇ ਪੇਛੇ ਹਜਾਰ ਚਿਹਰੇ ਥੇ।
ਂਂਂਂਂ
ਯੇਹ ਤੈਹ ਹੈ ਰਾਸਤੇ ਮੇ ਬਹੁਤ ਦੁਖ ਉਠਾਉਗੇ
ਜੋ ਸ਼ੱਕ ਕੀ ਸਲਤਨਤ ਮੇ ਦੀਆ ਢੂੰਢਤੇ ਹੋ ਤੁਮ।
ਂਂਂਂ
ਹਮਾਰੇ ਸਾਥ ਚਲਨੇ ਮੇ ਯੇ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਪੇਸ਼ ਆਏਗੀ
ਹਮੇ ਆਦਤ ਹੈ ਹਮ ਆਸਾਨ ਰਸਤਾ ਛੋੜ ਦੇਤੇ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂ
ਅਬ ਨਜ਼ਰ ਜਲਤੀ ਚਿਤਾਉਂ ਪੇ ਭੀ ਡਾਲੀ ਜਾਏ।
ਜ਼ਿਦਗੀ ਕੁਛ ਤੋ ਅੰਧੇਰੋਂ ਸੇ ਬਚਾ ਲੀ ਜਾਏ।
ੁਅਪਨੇ ਸਭ ਮੰਜ਼ਰ ਲੁਟਾ ਕੇ ਸ਼ਾਮ ਰੁਖ਼ਸਤ ਹੋ ਗਈ
ਤੁਮ ਭੀ ਵਾਪਸ ਲੌਟ ਆਉ ਹਮ ਭੀ ਅਪਨੇ ਘਰ ਚਲੇਂ।


ਜਿਸਨੇ ਫੇਰ ਲੀ ਸਭ ਸੇ ਨਜ਼ਰੇਂ ਉਸ ਨੇ ਜ਼ਮਾਨਾ ਦੇਖਾ ਹੋਗਾ।
ਂਂਂਂਂ
ਬੜੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ ਵਿਛੜਨੇ ਕਾ ਇਰਾਦਾ ਕਰ ਲੀਆ ਕਿਆ ?
ਂਂਂਂ
ਬੜੇ ਮੁਹਤਾਤ(ਚੌਕਸ) ਹੋਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ ਜ਼ਮਾਨੇ ਨੇ ਤੁਮੇ ਸਮਝਾ ਦੀਆ ਕਿਆ ?

ਇਸ ਕਦਰ ਕਿਉਂ ਕਰੀਬ ਹੋਤੇ ਹੋ ਫਾਸਲਾ ਔਰ ਬੜਤਾ ਜਾਤਾ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਯਾਦ ਰਖੋ ਤੋ ਦਿਲ ਕੇ ਪਾਸ ਹੈਂ ਹਮ ਭੂਲ ਜਾਉ ਤੋ ਫਾਸਲੇ ਹੈਂ ਬਹੁਤ ।
ਂਂਂਂ ਜਿਸੇ ਦੇਖੋ ਵਹੀ ਹੈ ਚੁਪ ਚੁਪ ਸਾ ਜੈਸੇ ਹਰ ਸ਼ਖਸ਼ ਇਮਤਿਹਾਨ ਮੇ ਹੈ। ਂਂਂਂ
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਦਾਮਨ ਕਿਸੀ ਕਾ ਹਾਥ ਸੇ ਜਾਤਾ ਰਹਾ ਮਗਰ
ਇਕ ਰਿਸ਼ਤਾ ਏ ਖਿਆਲ ਹੈ ਜੋ ਟੂਟਤਾ ਨਹੀਂ।
ਂਂਂਂ
ਕੌਨ ਕਹਿਤਾ ਆਕਾਸ਼ ਮੇ ਸੁਰਾਖ ਨਹੀ ਹੋ ਸਕਤਾ
ਏਕ ਪਥਰ ਤੋ ਤਬੀਅਤ ਸੇ ਉਛਾਲੋ ਯਾਰੋ।
ਂਂਂਂ
ਅਭੀ ਆਏ, ਅਭੀ ਬੈਠੇ, ਅਭੀ ਦਾਮਨ ਸੰਭਾਲਾ।
ਤੇਰੀ ਜਾਊਂ ਜਾਊਂ ਨੇ ਹਮੇ ਮਾਰ ਡਾਲਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਹੋਤੀ ਹੈ ਦੂਸਰੋਂ ਕੋ ਯੇਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਨਾਗੁਵਾਰ
ਅਪਨੇ ਸਿਵਾ ਕਿਸੀ ਕੋ ਨਸੀਹਤ ਨਾ ਕੀਜੀਏ।

ਂਂ
ਮੋੜ ਹੋਤਾ ਹੈ ਜਵਾਨੀ ਕਾ ਸੰਭਲਨੇ ਕੇ ਲੀਏ
ਲੋਗ ਇਸ ਮੋੜ ਪੇ ਆਕੇ ਫਿਸਲਤੇ ਕਿਉਂ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਹਰ ਦੌਰ ਕਾ ਮਜ਼ਹਬ ਨਯਾ ਇਕ ਖ਼ੁਦਾ ਲਾਇਆ
ਕਰੇਂ ਤੋ ਹਮ ਭੀ ਮਗਰ ਕਿਸ ਖ਼ੁਦਾ ਕੀ ਬਾਤ ਕਰੇਂ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਜਾਣੀ ਹੈ ਪਤਝੜਾਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਆਉਣੀ ਬਹਾਰ ਹੋਰ।
ਜ਼ਿਦਗੀ ਪਿਆਸੀ ਹੈ ਬੜੀ ਮੰਗਦੀ ਪਿਆਰ ਹੋਰ।
ਹੁਣ ਤਕ ਕਮਾਈਆਂ ਯਾਰੀਆਂ ਦੇਖੀਂ ਨਾ ਬੈਠੀਂ ਤੋੜ
ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਇਸ ਮੁਕਾਮ ਤੇ ਬਨਣੇ ਨਹੀ ਯਾਰ ਹੋਰ।
ਵਿਹੜੇ ਚ ਮੇਰੇ ਦਿਲਬਰਾ ਆ ਜਾ ਇਕ ਵਾਰ ਹੋਰ
ਆਜਾ ਤੇ ਆਕੇ ਲੁੱਟ ਲੈ ਦਿਲ ਦਾ ਕਰਾਰ ਹੋਰ।
ਜਿੰਨੇ ਕੁ ਬੀਜ ਸਕਦੇ ਸੀ ਬੀਜੇ ਫੁੱਲ ਅਸਾਂ ਤਾਂ
ਭਾਵੇਂ ਖਿਲਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਰਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਖ਼ਾਰ ਹੋਰ ।
ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਮੈਂ ਤਜ ਅਗਿਆਨਤਾ ਹੋਇਆ ਹਾਂ ਸੁਰਖਰੂ
ਮੱਥੇ ਚ ਵਧਦਾ ਹੀ ਗਿਆ ਸੋਚਾਂ ਦਾ ਭਾਰ ਹੋਰ ।
ਜ਼ਿਦਗੀ ਸੀ ਚਾਰ ਦਿਨਾ ਦੀ ਰੱਜ ਰੱਜ ਕੇ ਮਾਣ ਲਈ
ਆ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੀਏ ਫੇਰ ਤੋਂ ਦਿਨ ਹਾਲੇ ਚਾਰ ਹੋਰ।
ਇਥੋਂ ਦੇ ਧਰਮ ਗੁਰੂ ਜੀ ,ਨੇਤਾ ਤੇ ਅਫਸਰ ਲੋਕ
ਧੰਧੇ ਕਮਾਉਂਦੇ ਹੋਰ ਨੇ ਕਰਦੇ ਵਾਪਾਰ ਹੋਰ।
ਕਠਿਆਂ ਬਿਤਾਈ ਉਮਰ ਬਣ ਕੇ ਰਹੇ ਅਜਨਬੀ
ਸ਼ੱਕ ਦੀ ਸੀ ਸਲਤਨੱਤ ਆਪਣੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੋਰ।
ਇੱੰਥੇ ਤਾਂ ਫਿਰ ਰਹੇ ਨੇ ਸਾਲਮ ਵਿਕਾਊ ਲੋਕ
ਢਿਲੋਂ ਇਥੋਂ ਵੀ ਚੱਲੀਏ ਲੱਂਭੀਏ ਬਾਜ਼ਾਰ ਹੋਰ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਸੱਚ ਹੈ ਇਹ ਜੱਗ ਦੀ ਰਚਨਾ ਝੂਠ ਭੋਰਾ ਵੀ ਭਰ ਨਹੀ।
ਸਾਹਮਣੇ ਦਿਸਦਾ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਆਖੀਏ ਕਿÀਂਕਰ ਨਹੀ।
ਚਮਚਾਗਿਰੀ ਦੀ ਖਾਤਿਰ ਐਵੇਂ ਤੂੰ ਕਰ ਸਰ ਸਰ ਨਹੀ
ਹਰਦੇ ਨਹੀ ਉਹ ਲੋਕ ਜੋ ਕਰਦੇ ਕਦੇ ਵੀ ਹਰ ਹਰ ਨਹੀ।
ਜ਼ਿਦਗੀ ਹੈ ਚਾਰ ਦਿਨ ਦੀ ਮਾਣ ਲੈ ਤੂੰ ਇਹ ਰੱਜ ਕੇ
ਮੌਤ ਆਪਣੀ ਤੋਂ ਹੀ ਪਹਿਲਾਂ ਤੂੰ ਐ ਮਾਨਵ ਮਰ ਨਹੀ।
ਸੁਰਗ ਨਰਕ ਜੋ ਵੀ ਨੇ ਸਭ ਨੇ ਉਹ ਇਸੇ ਧਰਤ ਉਤੇ
ਸੱਚ ਦੀ ਹੈ ਆਪਣੀ ਤਾਕਤ ਝੂਠ ਤੋਂ ਐਵੇਂ ਡਰ ਨਹੀ ।
ਸਾਡੇ ਸਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਰੁਮਕਦੀ ਉਡਦੀ ਹੈ ਇਹ ਅੰਬਰ ਤੱਕ
ਭਾਵੇਂ ਹੁੰਦੇ ਐ ਦੋਸਤੋ ਹਵਾ ਦੇ ਕੋਈ ਵੀ ਪਰ ਨਹੀ ।
ਖਵਾਹਿਸ਼ਾ ਦੀ ਭੀੜ ਵਿੱਚ ਸਵਾਰਥ ਚ ਸਭ ਲਬਰੇਜ ਨੇ
ਕਰਦੇ ਦਿਖਾਵਾ ਪਿਆਰ ਦਾ ਸੱਚੇ ਕਦੇ ਦਿਲਬਰ ਨਹੀ।
ਆਈ ਜਦ ਬਹਾਰ ਤਾਂ ਮੁਰਝਾ ਗਿਆ ਹੈ ਮੇਰਾ ਇਹ ਦਿਲ
ਢਿਲੋਂ ਹਾਂ ਹੁਣ ਵੀ ਸਫਰ ਵਿੱਚ ਪਰ ਕੋਈ ਹਮਸਫਰ ਨਹੀ।

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਮਨ ਦਾ ਇੱਕ ਉਬਾਲ ਹੈ, ਬੱਸ।
ਮੁਹੱਬਤ ਇੱਕ ਖਿਆਲ ਹੈ ਬੱਸ ।
ਪਿਆਰ ਭਰੇ ਖਤ ਆਸ਼ਕ ਦੇ
ਸੱਭ ਚੋਰੀ ਦਾ ਹੀ ਮਾਲ ਹੈ ਬੱਸ।
ਕਿਸਨੂੰ ਕਹੀਏ ਬੈਠਣ ਲਈ
ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਕਾਹਲ ਹੈ ਬੱਸ।
ਹਰ ਖ਼ਾਵੰਦ ਲਈ ਬੀਵੀ ਹੀ
ਆਖਿਰ ਹੀਰ ਸਿਆਲ ਹੈ ਬੱਸ।
ਆਖਿਰ ਕੀ ਹੈ ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ?
ਕੁਛ ਵੀ ਨਹੀ ਜੰਜਾਲ ਹੈ ਬੱਸ।
ਜੈਤੋ ਮੰਡੀ ਆ ਜਾਵੀਂ ਤੂੰ
ਦਬੜ•ੀਖਾਨਾ ਨਾਲ ਹੈ ਬੱਸ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਬੀਤ ਗਏ ਕਰ ਗੀਤ ਇਕੱਠੇ ਦਿਲ ਪਰਚਾਵਾਂ ਮੈਂ ।
ਤੂੰ ਹੀ ਦੱਸ ਪਰ ਕਿਹੜੀ ਵਿਧ ਤਨਹਾ ਗਾਵਾਂ ਮੈਂ
ਤੇਰੇ ਸੰਗ ਬਿਤਾਈਆਂ ਘੜੀਆਂ ਜੋ ਮਸਤੀ ਭਰੀਆਂ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਮਹਿਰਮ ਕਿਥੋਂ ਮੋੜ ਲਿਆਵਾਂ ਮੈਂ ।
ਬੀਤੇ ਇਸ਼ਕ ਤੇ ਫ਼ਖਰ ਕਰਾਂ ਜਦ ਕੱਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹਾਂ
ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਝੁਰਮਟ ਵਿੱਚ ਘਿਰ ਕੇ ਘਬਰਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਜੇ ਮਹਿਫਲ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਬਾਝੋਂ ਹੈ ਕੁਝ ਕਮੀ ਜਿਹੀ
ਦਸੋ ਯਾਰੋ ਫਿਰ ਤਾਂ ਮੁੜ ਕੇ ਵਾਪਸ ਆਵਾਂ ਮੈਂ।
ਸਾਡੇ ਟਿੱਬਿਆਂ ਵਰਗੇ ਜ਼ਜ਼ਬੇ ਸਦਾ ਪਿਆਸੇ ਰਹੇ
ਦਰਿਆਵਾਂ ਤੇ ਵਰ•ਦੀਆਂ ਤਕੀਆਂ ਘੋਰ ਘਟਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਸਭ ਮਿਤਰ ਸਵਾਰਥ ਦੀ ਦਲਦਲ ਵਿੱਚ ਗੁੰੰਮ ਗਏ
ਬੱਚਿਆਂ ਕੋਲੇ ਬਹਿ ਕੇ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਅਰਮਾਨਾ ਦੀ ਫੁਲਕਾਰੀ ਨੂੰ ਗ਼ਰਜਾਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਵਿੱਚ
ਵਕਤ ਦੀਆਂ ਟਿੱਡੀਆਂ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਕਿੰਝ ਬਚਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਜੋ ਦਿਲ ਲੈ ਕੇ ਮੇਰਾ ਤੇ ਫਿਰ ਉਠ ਪਰਦੇਸ ਗਿਆ
ਚਿਰ ਤੋਂ ਭਟਕ ਰਿਹਾਂ ਲੱਭਦਾ ਉਸਦਾ ਸਿਰਨਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਜਿਸ ਢਿਲੋਂ ਨੂੰ ਤਕ ਰਹੇ ਨੇ ਇਸ ਬਸਤੀ ਦੇ ਲੋਕ ਉਹ ਨਹੀ ਹਾਂ ਯਾਰੋ ਉਸਦਾ ਹਾਂ ਪਰਛਾਵਾਂ ਮੈਂ

ਕਾਂਗਰਸ ਆਈ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ

ਕਾਂਗਰਸ ਆਈ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ
ਸਾਡੇ ਮਨਾ ਚ ਪਸਰਿਆ ਹੈ ਸੋਕਾ ਮਾਰਚ ਜੂਨ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ ਮਈ ਹੋਵੇ ।
ਖਾਵੇ ਰੁੱਤ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਡਿਕਡੋਲੇ ਜਿਵੇਂ ਤੁਰਦਾ ਕੋਈ ਨਸ਼ਈ ਹੋਵੇ।
ਆਈ ਕੋਈ ਵੀ ਅਜੇ ਸਰਕਾਰ ਹੈ ਨਾ ਸਾਰ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜਿਸਨੇ ਲਈ ਹੋਵੇ।
ਸਾਡੀ ਧੌਣ ਤੇ ਪੰਜਾ ਹੈ ਸਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਕਾਂਗਰਸ ਆਈ ਹੋਵੇਂ ਗਈ ਹੋਵੇ।
ਚੰਨ ਚਾਨਣੀ ਰਾਤ ਨਾ ਮੂਲ ਚਾਹੁੰਦੇ ਆਸ਼ਕ, ਚੋਰ ਤੇ ਸਾਧ ਮਹੰਤ ਤਿੰਨੇ।
ਉਲੂ, ਉਠ ਤੇ ਭਸਰਾ ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਮੀਂਹ ਮੰਗਦੇ ਮੂਲ ਨਾ ਜੰਤ ਤਿੰਨੇ।
ਪੱਤਰਕਾਰ, ਡਰਾਈਵਰ ਤੇ ਉਪਗ੍ਰਹਿ ਨੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਫਰ ਦੇ ਵਿਚ ਚਲੰਤ ਤਿੰਨੇ।
ਲਾਈ ਆਪਣੀ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਆਪ ਮਰ ਗਏ ਇੰਦਰਾ ਗਾਂਧੀ, ਰਾਜੀਵ, ਬੇਅੰਤ ਤਿੰਨੇ।

ਵਿਹੜਾ ਮਨ ਦਾ ਹੈ ਗਿਰਝਾਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਮਰ ਗਈ ਲਗਦੀ ਕੋਈ ਉਮੀਦ ਸਾਡੀ।
ਜਿਹੜੀ ਰੁੱਤ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਆਵਣੀ ਸੀ ਵਿਹੜੇ ਹੋ ਗਈ ਉਹ ਰੁੱਤ ਸ਼ਹੀਦ ਸਾਡੀ ।
ਅਸੀਂ ਕੁੱਲੀ ,ਗੁੱਲੇ , ਜੁੱਲੀ ਵਾਲਾ ਮਤਾ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਕੀਤੀ ਕਿਸੇ ਨਾ ਤਾਈਦ ਸਾਡੀ।
ਮਹਿਲਾਂ ਵਾਲੇ ਚੋਰ ਹੀ ਚੁਰਾ ਕੇ ਲੈ ਗਏ ਨੇ ਕਿਰਤੀ ਕਾਮਿਆਂ ਦੀ ਹੋਲੀ, ਈਦ ਸਾਡੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਚੱਲ ਢਿਲੋਂ ਹੁਣ ਇਥੋਂ ਵੀ ਚਲੀਏ ਚੁਕ ਮੋਢੇ ਤੇ ਭੂਰੀ ।
ਏਸ ਨਗਰ ਦੀ ਵੀ ਅਸਲੀਅਤ ਜਾਣ ਗਿਆ ਦਿਲ ਪੂਰੀ।
ਯਾਰ ਮੇਰੇ ਨੇ ਤੋਹਫੇ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਭੇਜੀ ਕੇਸਰ ਤੇ ਕਸਤੂਰੀ।
ਜੇ ਉਸਨੂੰ ਤੋਲਾਂ ਤਾਂ ਘਟ ਜਾਵੇ ਜੇ ਮੈਂ ਨਾ ਤੋਲਾਂ ਤਾਂ ਪੂਰੀ।
Ñਲੋਕ ਸਭਾ ਵਿਚ ਰੋਜ਼ ਸ਼ੌਂਕਣਾ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇਮਿਹਣੋ ਮਿਹਣੀ।
ਇਹ ਧੱਕਾ ਮੁੱਕੀ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੋਵੇਗਾ ਸ਼ਾਇਦ ਢੰਗ ਜਮਹੂਰੀ।
ਦਰਿਆ ਸਾਗਰ ਵਿੱਚ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਦਰਿਆ ਨਹੀ ਰਹਿੰਦਾ
ਵੱਡਿਆਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਸਮੇ ਰੱਖੀਏ ਥੋੜ•ੀ ਜਿਹੀ ਦੂਰੀ।
ਅਜੇ ਵੀ ਰਾਤ ਬਰਾਤੇ ਉਸਦਾ ਚੇਤਾ ਆ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
Êਪੋਹ ਦੀ ਧੁੱਪ ਜਿਹਾ ਸੀ ਨਿੱਘ ਜਿਸਦਾ ਰੰਗਤ ਘਿਓ ਕਪੂਰੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਫਿਰ ਇਹਨਾਂ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਕੋਈ ਡਿਠਾ ਨਾ ਤੇਰੇ ਜਿਹਾ।
ਚਿਹਰਿਆਂ ਦੀ ਭੀੜ ਦਾ ਦਰਿਆ ਉਵੇਂ ਵਗਦਾ ਰਿਹਾ।
ਜੂਨ ਆਵਾਗਵਣ ਦੀ ਵਿੱਚ ਭਟਕਦੀ ਧਰਤੀ ਰਹੀ
ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੇ ਕਤਲ ਨੂੰ ਮੈਂ ਜ਼ਿਦਗੀ ਕਹਿੰਦਾ ਰਿਹਾ।
ਰਸਤਿਆਂ ਦੀ ਗਰਦ ਵਿੱਚ ਤੈਨੂੰ ਭੁਲਾਇਆ ਬਹੁਤ ਵੇਰ
ਕਾਲੇ ਕੋਹਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਝਾਉਲਾ ਤੇਰਾ ਪੈਂਦਾ ਰਿਹਾ।
ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਤਾਂ ਮੈਥੋਂ ਦੂਰ ਜਾਕੇ ਪਛਤਾਉਂਦੇ ਰਹੇ
ਮੈਂ ਵੀ ਤਰਸੇਵੇਂ ਭਰੇ ਗੀਤਾਂ ਦਾ ਗ਼ਮ ਸਹਿੰਦਾ ਰਿਹਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਧੀ ਦਾ ਗੀਤ
ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ ਤਾਂ ਦੁਖਣ ਮੇਰੇ ਵਾਲ ਨੀ ਮਾਏ।
ਉਲਝੇ ਫ਼ਿਕਰਾਂ ਤੇ ਸੰਸਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨੀ ਮਾਏ।
ਜਦ ਮੈਂ ਜੰਮੀ ਤੂੰ ਰੋਈ ਬਾਬਲ ਰੋਇਆ ਨੀ ਮਾਂ
ਮੇਥੋਂ ਕਿਹੜਾ ਗੁਨਾਹ ਸੀ ਦੱਸ ਹੋਇਆ ਨੀ ਮਾਂ
ਆਇਆ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸੀ ਕਾਸਤੋਂ ਭੁਚਾਲ ਮਾਏ । ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ
ਮੈਥੋਂ ਸਾਰੇ ਸੁੱਖਾਂ ਦੇ ਰੱਖੇ ਓਹਲੇ ਨੀ ਮਾਂ।
ਮੇਰੇ ਸਾਥੀ ਸੀ ਗੁੱਡੀਆਂ ਪਟੋਲੇ ਨੀ ਮਾਂ।
ਮੇਰੇ ਦਰਦਾਂ ਦੇ ਜੋ ਸਨ ਭਿਆਲ ਈ ਮਾਏ। ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ
ਕਾਹਲੀ ਬਾਬਲ ਨੂੰ ਬੂਟਾ ਇਸ ਘਰੋਂ ਪੁੱਟਣਾ।
ਜਿਵੇਂ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਹੋਵੇ ਰੂੜੀ ਉੱਤੇ ਸੁੱਟਣਾ।
ਮਾਲੀ ਜਾਣੇ ਨਾ ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਹਾਲ ਨੀ ਮਾਏ। ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ
ਚੰਬਾ ਚਿੜੀਆਂ ਦਾ ਹੋਇਆ ਜਦ ਉਡਾਰ ਨੀ ਮਾਂ।
ਵਿਆਹ ਕੇ ਬਾਬਲ ਨੇ ਲਾਹਿਆ ਸਿਰੋਂ ਭਾਰ ਨੀ ਮਾਂ।
ਸਾਹ ਪੀਣੀ ਸੀ ਦਾਜ ਦੀ ਸਰਾਲ ਨੀ ਮਾਏ। ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ
ਨੂੰਹ ਤੇਰੀ ਵੀ ਮਾਂ ਇਹੋ ਸ਼ਿਕਵੇ ਕਰੇ।
ਰੋਣਾਂ ਸਹੁਰੀਂ ਮੈਂ, ਉਹਨੇ ਮੇਰੇ ਪੇਕਿਆਂ ਘਰੇ।
ਲੰਮੇ ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਸਰਦ ਸਿਆਲ ਨੀ ਮਾਏ। ਕੰਘੀ ਵਾਹਵਾਂ
ਮੁਕਤੀ ਸਾਡੀ ਤੂੰ ਦੱਸ ਕਦੋਂ ਹੋਊ ਨੀ ਮਾਂ।
ਭਾਰ ਗ਼ਮ ਦਾ ਧੀ ਕਦ ਤੱਕ ਢੋਊ ਨੀ ਮਾਂ।
ਢਿੱਲੋਂ ਕੰਘੀ ਅਜਿਹੀ ਕੋਈ ਭਾਲ ਨੀ ਮਾਏ।
ਜਦ ਮੈਂ ਵਾਹਵਾਂ ਨਾ ਦੁੱਖਣ ਮੇਰੇ ਵਾਲ ਨੀ ਮਾਏ।

ਕਵੀ ਓ ਵਾਚ
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ ਨਾਸਤਿਕ
੍ਰਬੰਦਾ ਨਾਸਤਿਕ ਹੋਕੇ ਹੀ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਨਹੀਓਂ ਆਸਤਿਕ ਜੀ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਕਰਦੇ।
ਇਹੀਓ ਹਾਕਮਾ ਤਾਈਂ ਹੈ ਰਾਸ ਆਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦੇ ਨਾਸਤਿਕ ਨੇ ਤਕਰਾਰ ਕਰਦੇ।
ਆਸਤਿਕ ਮੀਟ ਅੱਖਾਂ ਮੰਨੀ ਜਾਣ ਭਾਣਾ ਖੁਦ ਨੂੰ ਦੁਖਾਂ ਦੇ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕਰਦੇ।
ਇਹਨਾ ਆਸਤਿਕਾਂ ਆਸਰੇ ਸਾਧ ਵਿਹਲੜ ਅਤੇ ਨੇਤਾ ਜੀ ਨੇ ਮੌਜ ਬਹਾਰ ਕਰਦੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਰੋਜ਼ਗਾਰ ਦੇ ਗ਼ਮ
ਖਵਾਹਿਸ਼ਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਅਤ੍ਰਿਪਤ ਰਹੀਆਂ ਆਕੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸਤਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ।
ਜਦੋਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਭੁਲਾਉਣ ਦੀ ਮੈਂ ਕਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਯਾਦਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਹੋਰ ਵੀ ਆਉਂਦੀਆਂ ਨੇ।
ਹਾਵੀ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਫੇਰ ਰੋਜ਼ਗਾਰ ਦੇ ਗ਼ਮ ਜਦੋਂ ਸ਼ਕਲਾਂ ਭੁੱਲ ਜਾਵਣ ਸੱਭ ਮਨਭਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ।
ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦੇ ਮਾਰਕਸ ਅਤੇ ਲੈਨਿਨ ਨਜ਼ਮਾ ਪਾਸ਼ ਦੀਆਂ ਵੀ ਝੁੰਮਰ ਪਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ

ਕੂਲਾ ਅਹਿਸਾਸ
ਚੁੱਪ , ਸ਼ਾਂਤ ਤੇ ਕੂਲ਼ਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੈ ਇਹ ਹੁੰਦਾ ਖੁਰਦਰਾ ਕਦੇ ਪਿਆਰ ਹੈ ਨਹੀਂ।
ਨੀਲ ਗਗਨ ਹੈ ਨਜ਼ਰ ਦਾ ਇਕ ਧੋਖਾ ਦਿਸਹਦੇ ਦਾ ਕੋÂੀ ਆਕਾਰ ਹੈ ਨਹੀ।
ਢੇਰ ਪੁਸਤਕਾਂ ਦੇ ਅਸੀਂ ਪੜ•ੇ ਐਪਰ ਰੌਸ਼ਨ ਮਨ ਦਾ ਹੋਇਆ ਮੀਨਾਰ ਹੈਨਹੀਂ।
ਜਿਸ ਮੁਲਕ ਦੀ ਜਿਹੋ ਜਿਹੀ ਹੈ ਪਰਜਾ ਬਿਹਤਰ ਉਸਤੋਂ ਹੁੰਦੀ ਸਰਕਾਰ ਹੈ ਨਹੀਂ।

ਕੂੜ ਹੈ ਸੁਰਗ
ਕੂੜ ਹੈ ਸੁਰਗ ਕੂੜ ਅਗਲਾ ਜਨਮ ਤੇ ਰੱਬ ਸੱਚ ਹੈ ਸਿਰਫ ਸਾਹਮਣੇ ਜੋ ਦਿਸੇ ਜੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਸੱਚ ਹੈ ਇਹ ਮੋਹ ,ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਧੀਆਂ ਪੁੱਤ ਸੱਚ ,ਸੱਚ ਹੈ ਬਲ ਰਹੀ ਪੇਟ ਦੀ ਅੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਵਿਹਲੜ, ਨਿਖੱਟੂ ਡਰਾਵਾ ਦਿੰਦੇ ਨਰਕਾਂ ਦਾ ਸਾਡੀ ਉਹ ਕਿਰਤ ਡਰਾਕੇ ਰਹੇ ਠੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਰਾਹ ਚ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਸਾਰੀਆਂ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਨੇ ਕਹਿੰਦੇ ਜੋ ਦੁਨੀਆਂ ਹੈ ਸਾਬਣ ਦੀ ਝੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਕਰਮ ਕਰੋ ਤੇ ਇੱਛਾ ਫਲ ਦੀ ਨਾ ਕਰੋ ਕਹਿੰਦੇ ਬੱਸ ਬਣੇ ਰਹੋ ਤੁਸੀਂ ਅੰਨੇ•, ਲਾਈਲੱਗ ਪਿਆਰੇ।
ਤੇਰਿਆਂ ਹੱਕਾਂ ਤੇ ਡਾਕਾ ਮਾਰੀ ਜਾਂਦੇ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਹੋਕੇ ਸੁਚੇਤ ਸਾਂਭ ਆਪਣੀ ਤੂੰ ਪੱਗ ਪਿਆਰੇ।

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੀ ਨਦੀ ਵਗਦੀ ਰਹੇ।
ਇਹ ਖੂਬਸੂਰਤ ਜ਼ਿਦਗੀ ਲਗਦੀ ਰਹੇ।
ਆਵੇ ਨਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਨਾ ਇਹ ਜੀਵਨ ਰੁਕੇ
ਮ੍ਰਿਗ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਇਸ ਤਰਾਂ ਠਗਦੀ ਰਹੇ।
ਨਫਰਤਾਂ ਦੀ ਤੇਜ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਹਵਾ ਅੱਜ
ਪਰ ਮੋਮਬਤੀ ਪਿਆਰ ਦੀ ਜਗਦੀ ਰਹੇ।

ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਹੁਣ ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣਾ ਕਦੇ
ਪਰ ਖਬਰ ਮੈਂਨੂੰ ਤੇਰੀ ਰਗ ਰਗ ਦੀ ਰਹੇ।
ਜੋ ਮਘਦੀ ਰੱਖੇ ਜ਼ਿਦਗਾਨੀ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼
ਭਾਲ ਮੈਨੂੰ ਸਦਾ ਉਸ ਅੱਗ ਦੀ ਰਹੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਬੱਸ ਹੁਣ ਸਫਰ ਸਮਾਪਤ ਹੋਇਆ
ਹੁਣ ਲੋੜ ਪਿਆਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਮਾਰੂਥਲਾਂ ਚੋਂ ਕਦੋਂ ਨਿਕਲਦੀ ਯਾਰੋ ਆਬਸ਼ਾਰ ਕੋਈ।
ਆਪ ਫੈਲਾਇਆ ਮ੍ਰਿਗ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਦਾ ਜਾਲ ਮੈਂ ਅੱਜ ਸਮੇਟ ਲਿਆ ਹੈ
ਪਰਖ ਲਈਆਂ ਨੇ ਸਭੇ ਯਾਰੀਆਂ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਯਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਲਾਕੇ ਆਪੇ ਬਾਗ ਵੀ ਪੁਟਣੇ ਪਏ ਨੇ ਮੈਨੂੰ
ਆਉਣ ਬਹਾਰਾਂ ਜਾਂ ਨਾ ਆਵਣ ਹੁਣ ਨਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਆਪਣੀ ਰਾਖੀ ਆਪੇ ਕਰਨੀ ਸਿਖ ਲਵੇ ਜੇ ਹਰ ਇਕ ਬੰਦਾ
ਫਿਰ ਨਾ ਕੋਈ ਅਫਸਰ, ਨੇਤਾ,ਨਾ ਲੋੜ ਸਰਕਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਆਪਣੇ ਹੀ ਵਜੂਦ ਕਰਨਾ ਸਿਖ ਲਿਆ ਕਰਨਾ ਮੈਂ ਭਰੋਸਾ
ਕਿਸੇ ਵੀ ਪੀਰ ਪੈਗੰਬਰ ਰੱਬ ਤੇ ਮੇਰਾ ਨਾ ਇਤਬਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਹਰ ਇੱਕ ਮੋੜ ਚੁਰੱਸਤੇ ਉਤੇ ਥਾਂ ਥਾਂ ਖੜ•ੇ ਵਿਕਾਊ ਬੰਦੇ
ਇਹਨਾਂ ਤਾਈਂ ਖ੍ਰੀਦਣ ਵੇਚਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਬਾਜ਼ਾਰ ਹੈ ਕੋਈ ।
ਜੇ ਰੱਬ ਹੁੰਦਾ ਸਚੀਂ ਮੁਚੀਂ ਉਸਨੇ ਵੀ ਸੋਚਨਾ ਸੀ ਇਹ
ਕੀ ਏਸਦੀ ਹੈ ਜਰੂਰਤ ਜਿਹੋ ਜਿਹਾ ਸੰਸਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਫੁੱਟਪਾਥਾਂ ਤੇ ਭੁੱਖੇ ਮਰਦੇ ਹਨ ਕਿੰਨੇ ਮਾਨਵ ਦੇ ਜਾਏ
ਫਿਰ ਵੀ ਮਾਨਵ ਆਖੀ ਜਾਵੇ ਇਥੇ ਪਰਵਿਦਗਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਜਿਥੇ ਮਾਲੀ, ਫੁਲ ,ਤਿਤਲੀਆਂ ਤੇ ਭੰਵਰੇ ਵੀ ਹੋਣ ਸੁਰਖਿਅਤ
ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਚਾਹੀਦਾ ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਜਲਦੇ ਨੇ ਪੈਰ ਭਾਵੇਂ ਤੁਰੀਏ ਤਰੇਲ ਉਤੇ ।
ਬੈਠੇ ਨੇ ਭੂੰਡ ਕਾਲੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਵੇਲ ਉਤੇ।
ਕਿੰਨਾ ਤੂਫਾਨ ਹੈ ਇਹ ਸਾਗਰ ਚ ਪਤਾ ਲਗੂ
ਖੜ• ਨਾ ਕਿਨਾਰੇ ਪਹਿਲਾਂ ਬੇੜੀ ਧਕੇਲ ਉਤੇ।
ਢਲ ਰਹੇ ਸੂਰਜ ਤਾਈਂ ਤਕ ਕੇ ਉਦਾਸ ਨਾ ਹੋ
ਸਰਘੀ ਦੇਖ ਤਾਰਾ ਤੂੰ ਚੜਿ•ਆ ਦੁਮੇਲ ਉਤੇ।
ਤੇਰੇ ਦੁਆਲੇ ਗ਼ਮ ਦੀ ਹੈ ਭੀੜ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਇਆ
ਆਉਂਦੇ ਨੇ ਭੂਤਨੇ ਹੀ ਅਕਸਰ ਫੁਲੇਲ ਉਤੇ।
ਸਹਿਆ ਵਿਯੋਗ ਤਾਂਹੀ ਸਕਿਆ ਨਾ ਕਾਬੂ ਪਾ ਮੈਂ
ਉਸ ਆਸ਼ਕੀ ਦੇ ਝੱਲੇ ਅੰਨ•ੇ ਵਲੇਲ ਉਤੇ।

ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ
ਜਿਸ ਧੱਜ ਸੇ ਕੋਈ ਮਕਤਲ ਮੇ ਗਿਆ ਵੋਹ ਸ਼ਾਨ ਸਲਾਮਤ ਰਹਿਤੀ ਹੈ
ਯੇਹ ਜਾਨ ਤੋ ਆਨੀ ਜਾਨੀ ਹੈ ਇਸ ਯਾਂ ਕੀ ਕੋਈ ਬਾਤ ਨਹੀ।

ਮੈ ਜਾਨਤਾ ਹੂੰ ਇਸ਼ਕ ਮੁਕੰਮਲ ਫ਼ਰੇਬ ਹੈ
ਲੇਕਿਨ ਫ਼ਰੇਬ ਖ਼ਾਨੇ ਕੀ ਆਦਤ ਹੈ ਕਿਆ ਕਰੇਂ।

ਂਸ਼ੁਹਰਤ ਨੇ ਹਮ ਕੋ ਕਰ ਦੀਆ ਅਹਿਲੇ ਜਹਾਂ ਸੇ ਦੂਰ
ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋਕੇ ਭੀ ਹੈਂ ਆਜ ਅਜ਼ਨਬੀ ਸੇ ਹਮ।

ਬੁਝ ਗਿਆ ਦਿਲ ਹਿਆਤ ਬਾਕੀ ਹੈ।
ਛੁਪ ਗਿਆ ਚਾਂਦ ਰਾਤ ਬਾਕੀ ਹੈ।
ਹਾਲ ਏ ਦਿਲ ਉਨਸੇ ਕਹਿ ਚੁਕੇ ਕਈ ਵਾਰ ਫਿਰ ਭੀ ਕਹਿਨੇ ਕੀ ਬਾਤ ਬਾਕੀ ਹੈ।
ਰਾਤ ਬਾਕੀ ਥੀ ਜਬ ਵੋਹ ਵਿਛੜੇ ਥੇ ਕਟ ਗਈ ਉਮਰ ਰਾਤ ਬਾਕੀ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਸੂਰਜ ਕੇ ਸਾਥ ਡੂਬ ਗਿਆ ਦਿਲ ਭੀ ਆਜ ਤੋ
ਇਤਨਾ ਉਦਾਸ ਸ਼ਾਮ ਕਾ ਮੰਜ਼ਿਰ ਕਭੀ ਨਾ ਥਾ ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਕਬ ਕੋਈ ਪੂਛਤਾ ਹੈ ਲਗਾਵਟ ਸੇ ਦਿਲ ਕਾ ਹਾਲ,
ਦੋਸਤੋਂ ਕਾ ਹੈ ਮਿਜ਼ਾਜ਼ ਕਿ ਬਸ ਦਿਲਲਗੀ ਰਹੇ।
ਂਂਂਂ
ਹੈ ਰੂਠਨੇ ਮਨਾਨੇ ਕਿਆ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤੀ
ਤੂ ਖ਼ੁਦ ਸੇ ਰੂਠ ਕਰ ਕਭੀ ਖ਼ੁਦ ਕੋ ਮਨਾ ਕਰ ਦੇਖ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਜੋ ਭੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਥੀ ਅਧੂਰੀ ਥੀ
ਏੇਕ ਚਿਹਰੇ ਕੇ ਪੇਛੇ ਹਜਾਰ ਚਿਹਰੇ ਥੇ।
ਂਂਂਂਂ
ਯੇਹ ਤੈਹ ਹੈ ਰਾਸਤੇ ਮੇ ਬਹੁਤ ਦੁਖ ਉਠਾਉਗੇ
ਜੋ ਸ਼ੱਕ ਕੀ ਸਲਤਨਤ ਮੇ ਦੀਆ ਢੂੰਢਤੇ ਹੋ ਤੁਮ।
ਂਂਂਂ
ਹਮਾਰੇ ਸਾਥ ਚਲਨੇ ਮੇ ਯੇ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਪੇਸ਼ ਆਏਗੀ
ਹਮੇ ਆਦਤ ਹੈ ਹਮ ਆਸਾਨ ਰਸਤਾ ਛੋੜ ਦੇਤੇ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂ
ਅਬ ਨਜ਼ਰ ਜਲਤੀ ਚਿਤਾਉਂ ਪੇ ਭੀ ਡਾਲੀ ਜਾਏ।
ਜ਼ਿਦਗੀ ਕੁਛ ਤੋ ਅੰਧੇਰੋਂ ਸੇ ਬਚਾ ਲੀ ਜਾਏ।
ੁਅਪਨੇ ਸਭ ਮੰਜ਼ਰ ਲੁਟਾ ਕੇ ਸ਼ਾਮ ਰੁਖ਼ਸਤ ਹੋ ਗਈ
ਤੁਮ ਭੀ ਵਾਪਸ ਲੌਟ ਆਉ ਹਮ ਭੀ ਅਪਨੇ ਘਰ ਚਲੇਂ।


ਜਿਸਨੇ ਫੇਰ ਲੀ ਸਭ ਸੇ ਨਜ਼ਰੇਂ ਉਸ ਨੇ ਜ਼ਮਾਨਾ ਦੇਖਾ ਹੋਗਾ।
ਂਂਂਂਂ
ਬੜੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ ਵਿਛੜਨੇ ਕਾ ਇਰਾਦਾ ਕਰ ਲੀਆ ਕਿਆ ?
ਂਂਂਂ
ਬੜੇ ਮੁਹਤਾਤ(ਚੌਕਸ) ਹੋਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ ਜ਼ਮਾਨੇ ਨੇ ਤੁਮੇ ਸਮਝਾ ਦੀਆ ਕਿਆ ?

ਇਸ ਕਦਰ ਕਿਉਂ ਕਰੀਬ ਹੋਤੇ ਹੋ ਫਾਸਲਾ ਔਰ ਬੜਤਾ ਜਾਤਾ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਯਾਦ ਰਖੋ ਤੋ ਦਿਲ ਕੇ ਪਾਸ ਹੈਂ ਹਮ ਭੂਲ ਜਾਉ ਤੋ ਫਾਸਲੇ ਹੈਂ ਬਹੁਤ ।
ਂਂਂਂ ਜਿਸੇ ਦੇਖੋ ਵਹੀ ਹੈ ਚੁਪ ਚੁਪ ਸਾ ਜੈਸੇ ਹਰ ਸ਼ਖਸ਼ ਇਮਤਿਹਾਨ ਮੇ ਹੈ। ਂਂਂਂ
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਦਾਮਨ ਕਿਸੀ ਕਾ ਹਾਥ ਸੇ ਜਾਤਾ ਰਹਾ ਮਗਰ
ਇਕ ਰਿਸ਼ਤਾ ਏ ਖਿਆਲ ਹੈ ਜੋ ਟੂਟਤਾ ਨਹੀਂ।
ਂਂਂਂ
ਕੌਨ ਕਹਿਤਾ ਆਕਾਸ਼ ਮੇ ਸੁਰਾਖ ਨਹੀ ਹੋ ਸਕਤਾ
ਏਕ ਪਥਰ ਤੋ ਤਬੀਅਤ ਸੇ ਉਛਾਲੋ ਯਾਰੋ।
ਂਂਂਂ
ਅਭੀ ਆਏ, ਅਭੀ ਬੈਠੇ, ਅਭੀ ਦਾਮਨ ਸੰਭਾਲਾ।
ਤੇਰੀ ਜਾਊਂ ਜਾਊਂ ਨੇ ਹਮੇ ਮਾਰ ਡਾਲਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਹੋਤੀ ਹੈ ਦੂਸਰੋਂ ਕੋ ਯੇਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਨਾਗੁਵਾਰ
ਅਪਨੇ ਸਿਵਾ ਕਿਸੀ ਕੋ ਨਸੀਹਤ ਨਾ ਕੀਜੀਏ।

ਂਂ
ਮੋੜ ਹੋਤਾ ਹੈ ਜਵਾਨੀ ਕਾ ਸੰਭਲਨੇ ਕੇ ਲੀਏ
ਲੋਗ ਇਸ ਮੋੜ ਪੇ ਆਕੇ ਫਿਸਲਤੇ ਕਿਉਂ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਹਰ ਦੌਰ ਕਾ ਮਜ਼ਹਬ ਨਯਾ ਇਕ ਖ਼ੁਦਾ ਲਾਇਆ
ਕਰੇਂ ਤੋ ਹਮ ਭੀ ਮਗਰ ਕਿਸ ਖ਼ੁਦਾ ਕੀ ਬਾਤ ਕਰੇਂ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਜਾਣੀ ਹੈ ਪਤਝੜਾਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਆਉਣੀ ਬਹਾਰ ਹੋਰ।
ਜ਼ਿਦਗੀ ਪਿਆਸੀ ਹੈ ਬੜੀ ਮੰਗਦੀ ਪਿਆਰ ਹੋਰ।
ਹੁਣ ਤਕ ਕਮਾਈਆਂ ਯਾਰੀਆਂ ਦੇਖੀਂ ਨਾ ਬੈਠੀਂ ਤੋੜ
ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਇਸ ਮੁਕਾਮ ਤੇ ਬਨਣੇ ਨਹੀ ਯਾਰ ਹੋਰ।
ਵਿਹੜੇ ਚ ਮੇਰੇ ਦਿਲਬਰਾ ਆ ਜਾ ਇਕ ਵਾਰ ਹੋਰ
ਆਜਾ ਤੇ ਆਕੇ ਲੁੱਟ ਲੈ ਦਿਲ ਦਾ ਕਰਾਰ ਹੋਰ।
ਜਿੰਨੇ ਕੁ ਬੀਜ ਸਕਦੇ ਸੀ ਬੀਜੇ ਫੁੱਲ ਅਸਾਂ ਤਾਂ
ਭਾਵੇਂ ਖਿਲਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਰਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਖ਼ਾਰ ਹੋਰ ।
ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਮੈਂ ਤਜ ਅਗਿਆਨਤਾ ਹੋਇਆ ਹਾਂ ਸੁਰਖਰੂ
ਮੱਥੇ ਚ ਵਧਦਾ ਹੀ ਗਿਆ ਸੋਚਾਂ ਦਾ ਭਾਰ ਹੋਰ ।
ਜ਼ਿਦਗੀ ਸੀ ਚਾਰ ਦਿਨਾ ਦੀ ਰੱਜ ਰੱਜ ਕੇ ਮਾਣ ਲਈ
ਆ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੀਏ ਫੇਰ ਤੋਂ ਦਿਨ ਹਾਲੇ ਚਾਰ ਹੋਰ।
ਇਥੋਂ ਦੇ ਧਰਮ ਗੁਰੂ ਜੀ ,ਨੇਤਾ ਤੇ ਅਫਸਰ ਲੋਕ
ਧੰਧੇ ਕਮਾਉਂਦੇ ਹੋਰ ਨੇ ਕਰਦੇ ਵਾਪਾਰ ਹੋਰ।
ਕਠਿਆਂ ਬਿਤਾਈ ਉਮਰ ਬਣ ਕੇ ਰਹੇ ਅਜਨਬੀ
ਸ਼ੱਕ ਦੀ ਸੀ ਸਲਤਨੱਤ ਆਪਣੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੋਰ।
ਇੱੰਥੇ ਤਾਂ ਫਿਰ ਰਹੇ ਨੇ ਸਾਲਮ ਵਿਕਾਊ ਲੋਕ
ਢਿਲੋਂ ਇਥੋਂ ਵੀ ਚੱਲੀਏ ਲੱਂਭੀਏ ਬਾਜ਼ਾਰ ਹੋਰ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਸੱਚ ਹੈ ਇਹ ਜੱਗ ਦੀ ਰਚਨਾ ਝੂਠ ਭੋਰਾ ਵੀ ਭਰ ਨਹੀ।
ਸਾਹਮਣੇ ਦਿਸਦਾ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਆਖੀਏ ਕਿÀਂਕਰ ਨਹੀ।
ਚਮਚਾਗਿਰੀ ਦੀ ਖਾਤਿਰ ਐਵੇਂ ਤੂੰ ਕਰ ਸਰ ਸਰ ਨਹੀ
ਹਰਦੇ ਨਹੀ ਉਹ ਲੋਕ ਜੋ ਕਰਦੇ ਕਦੇ ਵੀ ਹਰ ਹਰ ਨਹੀ।
ਜ਼ਿਦਗੀ ਹੈ ਚਾਰ ਦਿਨ ਦੀ ਮਾਣ ਲੈ ਤੂੰ ਇਹ ਰੱਜ ਕੇ
ਮੌਤ ਆਪਣੀ ਤੋਂ ਹੀ ਪਹਿਲਾਂ ਤੂੰ ਐ ਮਾਨਵ ਮਰ ਨਹੀ।
ਸੁਰਗ ਨਰਕ ਜੋ ਵੀ ਨੇ ਸਭ ਨੇ ਉਹ ਇਸੇ ਧਰਤ ਉਤੇ
ਸੱਚ ਦੀ ਹੈ ਆਪਣੀ ਤਾਕਤ ਝੂਠ ਤੋਂ ਐਵੇਂ ਡਰ ਨਹੀ ।
ਸਾਡੇ ਸਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਰੁਮਕਦੀ ਉਡਦੀ ਹੈ ਇਹ ਅੰਬਰ ਤੱਕ
ਭਾਵੇਂ ਹੁੰਦੇ ਐ ਦੋਸਤੋ ਹਵਾ ਦੇ ਕੋਈ ਵੀ ਪਰ ਨਹੀ ।
ਖਵਾਹਿਸ਼ਾ ਦੀ ਭੀੜ ਵਿੱਚ ਸਵਾਰਥ ਚ ਸਭ ਲਬਰੇਜ ਨੇ
ਕਰਦੇ ਦਿਖਾਵਾ ਪਿਆਰ ਦਾ ਸੱਚੇ ਕਦੇ ਦਿਲਬਰ ਨਹੀ।
ਆਈ ਜਦ ਬਹਾਰ ਤਾਂ ਮੁਰਝਾ ਗਿਆ ਹੈ ਮੇਰਾ ਇਹ ਦਿਲ
ਢਿਲੋਂ ਹਾਂ ਹੁਣ ਵੀ ਸਫਰ ਵਿੱਚ ਪਰ ਕੋਈ ਹਮਸਫਰ ਨਹੀ।

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਮਨ ਦਾ ਇੱਕ ਉਬਾਲ ਹੈ, ਬੱਸ।
ਮੁਹੱਬਤ ਇੱਕ ਖਿਆਲ ਹੈ ਬੱਸ ।
ਪਿਆਰ ਭਰੇ ਖਤ ਆਸ਼ਕ ਦੇ
ਸੱਭ ਚੋਰੀ ਦਾ ਹੀ ਮਾਲ ਹੈ ਬੱਸ।
ਕਿਸਨੂੰ ਕਹੀਏ ਬੈਠਣ ਲਈ
ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਕਾਹਲ ਹੈ ਬੱਸ।
ਹਰ ਖ਼ਾਵੰਦ ਲਈ ਬੀਵੀ ਹੀ
ਆਖਿਰ ਹੀਰ ਸਿਆਲ ਹੈ ਬੱਸ।
ਆਖਿਰ ਕੀ ਹੈ ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ?
ਕੁਛ ਵੀ ਨਹੀ ਜੰਜਾਲ ਹੈ ਬੱਸ।
ਜੈਤੋ ਮੰਡੀ ਆ ਜਾਵੀਂ ਤੂੰ
ਦਬੜ•ੀਖਾਨਾ ਨਾਲ ਹੈ ਬੱਸ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਬੀਤ ਗਏ ਕਰ ਗੀਤ ਇਕੱਠੇ ਦਿਲ ਪਰਚਾਵਾਂ ਮੈਂ ।
ਤੂੰ ਹੀ ਦੱਸ ਪਰ ਕਿਹੜੀ ਵਿਧ ਤਨਹਾ ਗਾਵਾਂ ਮੈਂ
ਤੇਰੇ ਸੰਗ ਬਿਤਾਈਆਂ ਘੜੀਆਂ ਜੋ ਮਸਤੀ ਭਰੀਆਂ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਮਹਿਰਮ ਕਿਥੋਂ ਮੋੜ ਲਿਆਵਾਂ ਮੈਂ ।
ਬੀਤੇ ਇਸ਼ਕ ਤੇ ਫ਼ਖਰ ਕਰਾਂ ਜਦ ਕੱਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹਾਂ
ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਝੁਰਮਟ ਵਿੱਚ ਘਿਰ ਕੇ ਘਬਰਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਜੇ ਮਹਿਫਲ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਬਾਝੋਂ ਹੈ ਕੁਝ ਕਮੀ ਜਿਹੀ
ਦਸੋ ਯਾਰੋ ਫਿਰ ਤਾਂ ਮੁੜ ਕੇ ਵਾਪਸ ਆਵਾਂ ਮੈਂ।
ਸਾਡੇ ਟਿੱਬਿਆਂ ਵਰਗੇ ਜ਼ਜ਼ਬੇ ਸਦਾ ਪਿਆਸੇ ਰਹੇ
ਦਰਿਆਵਾਂ ਤੇ ਵਰ•ਦੀਆਂ ਤਕੀਆਂ ਘੋਰ ਘਟਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਸਭ ਮਿਤਰ ਸਵਾਰਥ ਦੀ ਦਲਦਲ ਵਿੱਚ ਗੁੰੰਮ ਗਏ
ਬੱਚਿਆਂ ਕੋਲੇ ਬਹਿ ਕੇ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਅਰਮਾਨਾ ਦੀ ਫੁਲਕਾਰੀ ਨੂੰ ਗ਼ਰਜਾਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਵਿੱਚ
ਵਕਤ ਦੀਆਂ ਟਿੱਡੀਆਂ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਕਿੰਝ ਬਚਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਜੋ ਦਿਲ ਲੈ ਕੇ ਮੇਰਾ ਤੇ ਫਿਰ ਉਠ ਪਰਦੇਸ ਗਿਆ
ਚਿਰ ਤੋਂ ਭਟਕ ਰਿਹਾਂ ਲੱਭਦਾ ਉਸਦਾ ਸਿਰਨਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਜਿਸ ਢਿਲੋਂ ਨੂੰ ਤਕ ਰਹੇ ਨੇ ਇਸ ਬਸਤੀ ਦੇ ਲੋਕ
ਉਹ ਨਹੀ ਹਾਂ ਯਾਰੋ ਉਸਦਾ ਹਾਂ ਪਰਛਾਵਾਂ ਮੈਂ।

ਗ਼ਜ਼ਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚੋਂ ਮਨਫੀ ਹੋਈਆਂ

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚੋਂ ਮਨਫੀ ਹੋਈਆਂ ਰਾਹਵਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਜਿਥੇ ਬਹਿ ਹੱਸੇ ਸਾਂ ਉਹਨਾ ਥਾਵਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਅਸਲ ਚ ਸਾਡੇ ਮਨ ਦੀਆਂ ਗੁੰਝਲਾਂ ਦੇ ਹੀ ਨੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਹੁੰਦੇ
ਰਹਿ ਗਈਆਂ ਨੇ ਜੋ ਅਤ੍ਰਿਪਤ ਇਛਾਵਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਕੁਝ ਚਿਹਰਿਆਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਰੱਖਣ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਰੱਟਾ ਲਾਉਣਾ ਪੈਂਦੈ
ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਪਰ ਕੁਝ ਪਿਆਰੇ ਨਾਵਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਸਾਡੇ ਮਨਾ ਕੂੜਾ ਭਰਦੇ ਨੇ ਜਦ ਕੁਝ ਵਿਹਲੜ ਪਰਜੀਵੀ
ਮਨਾ ਚ ਖੌਫ ਉਪਜਦਾ ਅਤੇ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਕਾਮ ਤੇ ਮੋਹ ਵਿਹੂਣੀ ਜ਼ਿਦਗੀ ਹੁੰਦੀ ਜਿੰਦਾ ਲਾਸ਼ ਜਿਹੀ ਹੈ
ਮੋਹ ਵਿਹੂਣੇ ਮਨਾ ਚ ਊਲ ਬਲਾਵਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਜਿਸ ਘਰ ਦੇ ਵਿੱਚ ਘਰ ਦਾ ਮਾਲਕ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹ ਬਣ ਕੇ ਵਿਚਰਦੈ
ਉਸ ਘਰ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਗਿਰਝਾਂ ਕਾਵਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਸਾਊ ਸੁਲਝੇ ਬੰਦੇ ਘਟੀਆ ਘਟਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਟਾਲ ਨੇ ਦਿੰਦੇ
ਕਿਉਂਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਭਰ ਘਟੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਦੇ ਚੇਤੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਜਿਸ ਬੰਦੇ ਦੀ ਯਾਦ ਪਟਾਰੀ ਯਾਦਾਂ ਬਿਨ ਖਾਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਉਸ ਗਰੀਬ ਤਾਂ ਬੱਸ ਮੱਝਾਂ ਗਾਵਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਭਾਈ ਅਤੇ ਪੁਰੋਹਿਤਾਂ ਰਾਹੀਂ ਜੋ ਨਰਕਾਂ ਤੋਂ ਡਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਜੋ ਨਹੀਂ ਕਦੇ ਮਿਲਣੀਆਂ ਉਹਨਾਂ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਜੱਗ ਨੂੰ ਸੁਪਨਾ ਆਖਣ ਵਾਲੇ ਸੁਪਨੇ ਦੀ ਤੌਹੀਨ ਨੇ ਕਰਦੇ
ਜੱਗ ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਦੇ ਮੇਲੇ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਚਾਵਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।
ਗਜ਼ਲ
ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ
Îਮੋਤੀ ਗਜ਼ਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪਰੋਏ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ।
ਹਰ ਇੱਕ ਸ਼ੇਅਰ ਚ ਹਾਜ਼ਰ ਹੋਏ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ।
ਅਕਸਰ ਆਖੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹਾਦਸਿਆਂ ਇੱਕ ਹਜ਼ੂਮ
ਕਿਸੇ ਹਾਦਸੇ ਤੇ ਨਾ ਰੋਏ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ।
ਹਰ ਇੱਕ ਤਾਈਂ ਹੱਸਦੇ ਤੱਕਣ ਦੀ ਫਿਤਰਤ ਉਸਦੀ
ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਗਮ ਲੁਕੋਏ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ।
ਯਾਦ ਆਉਣ ਜਦ ਬੀਤੇ ਮਿੱਤਰ, ਮਨ ਦੀ ਦੇਹਲੀ ਤੇ
ਤੇਲ ਕਿਵੇਂ ਹੰਝੂਆਂ ਦਾ ਚੋਏ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋ।
ਰਾਤ ਰਾਤ ਭਰ ਸੋਚੇ ਜਾਗ ਕੇ ਜਗਤ ਜਲੰਦੇ ਲਈ
ਜਦ ਇਹ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਸੋਏ, ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ।
ਧਰਤੀ ਦੇ ਯਥਾਰਥ ਬਾਰੇ ਜਾਣ ਗਿਆ ਹੈ ਉਹ
ਕਦੇ ਨਾ ਸੁਪਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਖੋਏ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ।
ਧੰਧਾ ਹੋਰ ਕਮਾਈਆਂ ਹੋਰ ਸਾਧ ਨਤਾਵਾਂ ਦੇ
ਸੱਭ ਦੇ ਕਾਲੇ ਕਿੱਸੇ ਛੋਏ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ।
ਉੱਜਲੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਸਨਮੁੱਖ ਮਨ ਤੇ ਜੰਮੀ ਮੈਲ
ਸੋਚ ਦੇ ਅਥਰੂਆਂ ਸੰਗ ਧੋਏ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ।
ਧੁੱਪ ਦਾ ਲਿਬਾਸ ਪਹਿਣ ਲਿਖੇ ਜੱਗ ਰਚਨਾ ਦਾ ਸੱਚ
ਨਾ ਲਫਜ਼ਾਂ ਦੇ ਤੀਰ ਲੁਕੋਏ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋ।
ਮੁਕਤੀ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਬੀਜ ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ
ਆਪਣੇ ਵਿਹੜੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਬੋਏ ਅਮਰਜੀਤ ਢਿਲੋਂ।


ਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ
ਰੋਤੇ ਮੇ ਕੱਟ ਗਈ ਕੁਛ ਆਹੋਂ ਮੇ ਕੱਟ ਗਈ।
ਸੋਤੇ ਮੇ ਕੱਟ ਗਈ ਕੁਛ ਸਲਾਹੋਂ ਮੇ ਕੱਟ ਗਈ।
ਮੰਜ਼ਿਲ ਪੇ ਜਾਨੇ ਵਾਲੇ ਮੰਜ਼ਿਲ ਪੇ ਪਹੁੰਚੇ
ਰਾਹ ਬਦਲਨੇ ਵਾਲੋਂ ਕੀ ਰਾਹੋਂ ਮੇ ਕੱਟ ਗਈ।ਂ
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਅਫਸੁਰਦਾ ਦਿਲ ਪੇ ਜਬ ਕੋਈ ਖਿਲਨੇ ਲਗੀ ਕਲੀ
ਕਹਾ ਖਿਜ਼ਾ ਨੇ ਤੂ ਭੀ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਮੇ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਨਾਵ ਕਾਗਜ਼ ਕੀ ਥੀ ਗਈ ਡੂਬ ,ਘਰੌਂਦੇ ਬਿਖਰੇ
ਖੇਲ ਸਭ ਖਤਮ ਹੂਆ, ਖਾਕ Àੜਾਈ ਜਾਏ।
ਂਂਂਂਂੀ
ਕੌਨ ਸਮਝੇਗਾ ਮੇਰੀ ਤਨਹਾਈਉਂ ਕੇ ਦਰਦ ਕੋ
ਪੂਛਨੇ ਵਾਲੋਂ ਸੇ ਕਤਰਾ ਕਰ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ਮੈਂ ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਕਹਾਂ ਤਕ ਔਰ ਭਲਾ ਹਮ ਜਾਨ ਕਾ ਕਰਤੇ ਨੁਕਸਾਨ
ਵਿਛੜ ਗਿਆ ਹੈ ਤੋ ਯੇਹ ਉਸਕੀ ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਹੂਈ ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਤੁਮ ਸੇ ਮੁਮਕਿਨ ਹੋ ਤੋ ਵਾਲੋਂ ਮੋ ਸਜਾ ਲੋ ਮੁਝਕੋ
ਸ਼ਾਖ ਸੇ ਟੂਟਨੇ ਵਾਲਾ ਹੂੰ ਸੰਭਾਲੋ ਮੁਝਕੋ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਜਬ ਭੀ ਕਰੇ ਬਾਤ ਤੋ ਪਰਾਈ ਸੀ ਲਗੇ
ਉਸਕਾ ਸਭ ਇਲਮ ਕਿਤਾਬੋਂ ਸੇ ਪੜ•ਾ ਲਗਤਾ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂ
ਆਏ ਤੋ ਕੌਨ ਸਾ ਮੁਝ ਪੇ ਇਹਸਾਨ ਕਰ ਗਏ ।
ਬੈਠੇ ਬਿਠਾਏ ਦਿਲ ਕੋ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰ ਗਏ।
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਜੋ ਕਰਦੈ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਅੱਜ ਉਸਦਾ .ਉਸਦਾ ਕੋਈ ਕੱਲ• ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ।
ਜਾਂ ਫਿਰ ਜਿਉਣ ਦਾ ਹੀ.ਉਸਨੂੰ ਆਇਆ ਯਾਰੋ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ।
ਵਿਛੀਆਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਜ਼ਿਹਨ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਕੰਕਰੀਲੀਆਂ ਸ਼ੜਕਾਂ ਅਜੇ
ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਧੋਤੀਆਂ ਸ਼ੜਕਾਂ ਤੇ ਹੁਣ ਮੈਥੋਂ ਯਾਰੋ ਚੱਲ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ।
ਰਾਤੀਂ ਨੀਂਦ ਹੀ ਨਹੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਬੱਸ ਉਂਜ ਤਾਂ ਠੀਕ ਹੈ ਸਭ ਕੁਝ
ਐਵੇਂ ਹੀ ਝੂਠ ਕਹਿੰਦੇ ੇਸਾਂ ਵਿਛੋੜਾ ਉਸਦਾ ਸਾਥੋਂ ਝੱਲ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ।
ਜ਼ਿਦਗੀ ਇਹ ਉਂਜ ਦੁਬਿਧਾ ਵਿੱਚ ਅਸਾਡੀ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਣੀ ਹੈ ਯਾਰਾ
੍ਰਬੋਲਿਆ ਝੂਠ ਵੀ ਨਹੀ ਜਾਣਾ ਅਤੇ ਸੱਚਾ ਪਿੜ ਮੱਲ ਨਹੀ ਹੋਣਾ ।
ਜੇ ਕੀਤੇ ਮਸ਼ਵਰੇ ਦੋਸਤ ਨਾ ਹੁਣ ਆਪਾਂ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਬਹਿ ਕੇ ਤਾਂ
ਇਹ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਦੂਰੀਆਂ ਵਧੀਆਂ ਦਾ ਮਸਲਾ ਹੱਲ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ।
ਬੜਾ ਹੀ ਮੈਂ ਉਡੀਕਾਂਗਾ ਬਹਿ ਕੇ ਮਹਿਰਮ ਖਿੜੀ ਫੁਲਾਂ ਰੁੱਤੇ ਤੈਨੂੰ
ਪਰ ਆਉਣਾ ਤੂੰ ਵੀ ਨਹੀ ਅਤੇ ਮੇਥੋਂ ਵੀ ਸੁਨੇਹਾ ਘੱਲ ਨਹੀ ਹੋਣਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਸ਼ੇਅਰ
ਕੀ ਕਰਾਂ ਪੱਤਝੜ ਦਾ ਕੰਡਾ ਹਾਂ ਮੈਂ ? ਬਹਾਰ ਦੀਆਂ ਕਲੀਆਂ ਵਾਂਗੂ
ਮੈਨੂੰ ਰੰਗ ਬਦਲਣੇ ਨਹੀ ਆਉਂਦੇ ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਬੰਦੇ ਨਾ ਹੋਂਗੇ ਜਿਤਨੇ ਖੁਦਾ ਹੈਂ ਖੁਦਾਈ ਮੇਂ
ਕਿਸ ਕਿਸ ਖੁਦਾ ਕਿ ਸਾਹਮਣੇ ਸਿਜਦਾ ਕਰੇ ਕੋਈ ।
ਂਂਂਂਂਂਮੈਂ ਰੱਬ ਤੋਂ ਨਹੀ ਡਰਦਾ ਪਰ ਉਸਤੋਂ ਬਹੁਤ ਡਰਦਾ ਹਾਂ
ਜੋ ਰੱਬ ਤੋਂ ਡਰਦਾ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਇਸ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਇਹ ਸਭ ਮੌਸਮ ਦਾ ਸਦਕਾ ਹੈ
ਜੇਕਰ ਮੇਰੇ ਗ਼ਮਲੇ ਦੇ ਫੁੱਲ ਤੈਨੂੰ ਬੜੇ ਪਿਆਰੇ ਲੱਗੇ। ਭੂਸ਼ਨ
ਂਂਂਂਂਵੋਹ ਲੋਟ ਆਏਂ ਪੁਛਨਾ ਉਨਹੇ ਦੇਖਨਾ ਜਰਾ ਗੌਰ ਸੇ
ਜਿਨਹੇ ਰਾਸਤੇ ਮੇ ਖਬਰ ਹੂਈ ਕਿ ਯੇਹ ਰਾਸਤਾ ਕੋਈ ਔਰ ਹੈ।
ਂਂਂਂੀ
ਤੁਮੇ ਗੈਰੋਂ ਸੇ ਕਬ ਫੁਰਸਤ ਹਮ ਅਪਨੇ ਗ਼ਮ ਸੇ ਕਬ ਖਾਲੀ
ਚਲੋ ਬੱਸ ਹੋ ਗਿਆ ਮਿਲਣਾ ਨਾ ਤੁਮ ਖਾਲੀ ਨਾ ਹਮ ਖਾਲੀ।
ਂਂਂਂਂਉਠ ਗਈ ਯੂੰ ਜ਼ਮਾਨੇ ਸੇ ਵਫਾ ਕਭੀ ਗੋਆ ਕਿਸੀ ਮੇ ਥੀ ਨਹੀ।
ਂਂਂਂਂਂੀ
ਜੀਓ ਤੋ ਐਸੇ ਜੀਓ ਕਿ ਜੈਸੇ ਸਭ ਤੁਮਹਾਰਾ ਹੈ
Îਮਰੋ ਤੋ ਐਸੇ ਕਿ ਜੈਸੇ ਤੁਮਹਾਰਾ ਕੁਛ ਭੀ ਨਹੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਨਾਹੱਕ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹੋ ਤੁਮ ਪਰ ਅਸਰ ਨਾ ਹੋਗਾ ਔਰੋਂ ਕਾ
ਚਾਂਦ ਭੀ ਕਾਲਾ ਪੜ ਜਾਤਾ ਹੈ ਧਰਤੀ ਕੀ ਪਰਛਾਈ ਸੇ।ਂ
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਮਰਨਾ ਤੋ ਲਾਜ਼ਮ ਹੈ ਇੱਕ ਦਿਨ, ਜੀ ਭਰਕੇ ਅਬ ਜੀ ਤੋ ਲੂੰ
ਮਰਨੇ ਸੇ ਪਹਿਲੇ ਮਰ ਜਾਨਾ ਮੇਰੇ ਬੱਸ ਕੀ ਬਾਤ ਨਹੀ।
ਂਂਂਂਂਂਸ਼ਹਿਰ ਮੇ ਵੋਹ ਮੋਹਤਬਰ ਮੇਰੀ ਗਵਾਹੀ ਸੇ ਹੂਆ
ਫਿਰ ਮੁਝੇ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇ ਨਾ ਮੋਹਤਬਰ ਉਸਨੇ ਕਹਾ।
ਂਂਂਂਖਵਾਹਿਸ਼ੇਂ ਕੱਦ ਸੇ ਜਬ ਬੜੀ ਹੋਂਗੀ
ਨਿੱਤ ਨਈ ਮੁਸ਼ਕਿਲੇਂ ਖੜ•ੀ ਹੋਂਗੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਇਸ ਮੇ ਕੋਈ ਸ਼ਿਕਵਾ ,ਸ਼ਕਾਇਤ ਨਾ ਗਿਲਾ ਹੈ
ਯੇ ੇਭੀ ਕੋਈ ਖਤ ਹੈਕਿ ਮੁਹੱਬਤ ਸੇ ਭਰਾ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਕੱਚੇ ਧਾਗੋਂ ਕੇ ਸਹਾਰੇ ਦੇਰ ਪਾ ਹੋਤੇ ਨਹੀਂ
ਤੇਜ਼ ਆਂਧੀ ਮੇ ਪਤੰਗੇਂ ਮੱਤ ਉਡਾਇਆ ਕੀਜੀਏ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਰੋਜ਼ ਜਲਾਤੀ ਹੈ ਉਮੀਦੋਂ ਕੇ ਚਿਰਾਗ
ਆਪ ਆਤੇ ਨਹੀ ਰਾਤ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਤੀ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
:ਯੇਹ ਸੱਚ ਹੈ ਸ਼ਾਇਸ਼ਤਗੀ ਇਲਮ ਕੀ ਜਾਨ ਹੈ
ਫੂਲ ਖਿਲਤੇ ਹੈਂ ਤੋ ਆਵਾਜ ਕਹਾਂ ਹੋਤੀ ਹੈ। ਂਂਂਂਂ
ਂਂਂਂਂਂ
ਤੁਮ ਨਈ ਤਹਿਜ਼ੀਬ ਕੇ ਵਾਕਫ ਨਹੀਂ
ਅਬ ਹਿਮਾਕਤ ਭੀ ਹੁਨਰ ਮੇ ਆ ਗਈ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂ
ਖਾਮੋਸ਼ ਐ ਦਿਲ , ਭਰੀ ਮਹਿਫਲ ਮੇ ਚਿੱਲਾਨਾ ਨਹੀ ਅੱਛਾ
ਅਦਬ ਪਹਿਲਾ ਕਰੀਨਾ ਹੈ ਮੁਹੱਬਤ ਕੇ ਕਰੀਨੋ ਮੇ।
ਂਂਂਂਂਂ
ਸਾਜਨ ਹਮ ਸੇ ਮਿਲੇ ਭੀ ਲੇਕਿਨ ਐੇਸੇ ਮਿਲੇ ਕਿ ਹਾਏ
ਜੈਸੇ ਸੂਖੇ ਖੇਤ ਪੇ ਬਾਦਲ ਬਿਨ ਬਰਸੇ ਉੱੜ ਜਾਏ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਮੈਂ ਜਾਨਤਾ ਹੂੰ ਇਸ਼ਕ ਮੁਕੰਮਲ ਫਰੇਬ ਹੈ
ਲਕਿਨ ਫਰੇਬ ਖਾਨੇ ਕੀ ਆਦਤ ਹੈ ਕਿਆ ਕਰੇਂ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਰਾਤ ਕੇ ਸੰਨਾਟੇ ਮੇ ਹਮ ਨੇ ਕਿਆ ਕਿਆ ਧੋਖੇ ਖਾਏ ਹੈਂ
ਅਪਨਾ ਹੀ ਜਬ ਦਿਲ ਧੜਕਾ ਤੋ ਮੈ ਸਮਝਾ ਵੋਹ ਆਏੇ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਵੋਹ ਆਏਂਗੇ ਆਏਂਗੇ ਆ ਹੀ ਜਾਏਂਗੇ ਯਹੀ ਬਾਤ ਹਰ ਰਾਤ ਹੋਤੀ ਰਹੀ।
ਚਮਨ ਮੇ ਸ਼ਗੂਫੇ ਝੁਲਸਤੇ ਰਹੇ ਬੀਆਬਾਂ ਮੇ ਬਰਸਾਤ ਹੋਤੀ ਰਹੀ।
ਂਂਂਂਂਂਂ
ਕਿਸ ਤਰਹ ਦੂੰਗਾ ੍ਰਮੈਂ ਅਪਨੀ ਬੇਗੁਨਾਹੀ ਕਾ ਸਬੂਤ
ਜਿਸ ਜਗਾਹ ਲੂਟਾ ਗਿਆ ਦੁਸ਼ਮਨ ਵਹਾਂ ਕੋਈ ਨਾ ਥਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਅੰਧੇਰਾ ਮਾਂਗਨੇ ਆਇਆ ਥਾ ਰੌਸ਼ਨੀ ਕੀ ਭੀਖ
ਹਮ ਅਪਨਾ ਘਰ ਨਾ ਜਲਾਤੇ ਤੋ ਔਰ ਕਿਆ ਕਰਤੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਬਹੁਤ ਪਹਿਲੇ ਸੇ ਉਨ ਕਦਮੋ ਕੀ ਆਹਟ ਜਾਨ ਲੇਤੇ ਹੈਂ
ਤੁਝੇ ਐ ਜ਼ਿਦਗੀ ਹਮ ਦੂਰ ਸੇ ਪਹਿਚਾਨ ਲੇਤੇ ਹੈਂ
ਤਬੀਅਤ ਅਪਨੀ ਘਬਰਾਤੀ ਹੈ ਸੁੰਨਸਾਨ ਰਾਤੋਂ ਮੇ
ਹਮ ਐਸੇ ਮੇ ਤੇਰੀ ਯਾਦੋਂ ਕੀ ਚਾਦਰ ਤਾਨ ਲੇਤੇ ਹੈਂ
ਤੁਝੇ ਘਾਟਾ ਨਾ ਹੋਨੇ ਦੇਗੇ ਕਾਰੋਬਾਰੇ ਉਲਫਤ ਮੇ
ਹਮ ਅਪਨੇ ਸਰ ਪੇ ਤੇਰਾ ਦੋਸਤ ਹਰ ਨੁਕਸਾਨ ਲੇਤੇ ਹੈਂ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਕੁਛ ਤੋ ਅਪਨੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀਆਂ ਰੱਖ ਜਾ
ਇਨ ਕਿਤਾਬੋਂ ਮੇ ਤਿਤਲੀਆਂ ਰੱਖ ਜਾ।
Ñੋਲੋਗ ਥਕ ਹਾਰ ਕਰ ਨਾ ਲੌਟ
ਕਜਾਏਂ ਰਾਸਤੋਂ ਮੇ ਕਹਾਨੀਆਂ ਰੱਖ ਜਾ
ਂਿÂਨ ਦਰੱਖਤੋਂ ਸੇ ਫਲ ਨੋਹੀ ਗਿਰਤੇ ਇਨ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆਂਧੀਆਂ ਰੱਖ ਜਾ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਅਬ ਕਿਸਕੇ ਆਗੇ ਹਮ ਦੁੱਖੜਾ ਰੋਏਂ ,ਛੋੜੋ ਯਾਰ
ਏਕ ਬਾਤ ਕੋ ਆਖਿਰ ਕੋਈ ਬੋਲੋ ਕਿਤਨੀ ਬਾਰ ਕਹੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂਂ
ੁਮੇਰੀ ਰੂਹ ਕੀ ਹਕੀਕਤ ਮੇਰੇ ਆਂਸੂਉਂ ਸੇ ਪੂਛੋ
Îਮੇਰਾ ਮਜ਼ਲਿਸੀ ਤਬੱਸਮ(ਮਹਿਫਲੀ ਹਾਸਾ) ਮੇਰਾ ਤਰਜ਼ਮਾ ਨਹੀ ਹੈ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
ਤਨ ਬਚਾਨੇ ਚਲੇ ਕਿ ਮਨ ਖੋ ਗਿਆ।ਏਕ ਮਾਟੀ ਕੇ ਪੀਛੇ ਰਤਨ ਖੋ ਗਿਆ ।
ਦੋਸਤੀ ਕਾ ਸਭੀ ਜਬ ਖਾ ਚੁਕੇ ਵਿਆਜ ਤੋ ਪਤਾ ਯੇ ਚਲਾ ਮੂਲਧਨ ਖੋ ਗਿਆ ।
ਤੇਰੀ ਤਲਾਸ਼ ਮੇਰੀ ਯਾਂ ਔਰ ਜ਼ਿਦਗੀ ਕਾ ਬੀਰਾਨਾ
ਸਫਰ ਤੋ ਖੂਬ ਥਾ ਮਗਰ ਰਸਤਾ ਖਰਾਬ ਮਿਲ ਗਿਆ,

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੀ ਨਦੀ ਵਗਦੀ ਰਹੇ।
ਇਹ ਖੂਬਸੂਰਤ ਜ਼ਿਦਗੀ ਲਗਦੀ ਰਹੇ।
ਆਵੇ ਨਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਨਾ ਇਹ ਜੀਵਨ ਰੁਕੇ
ਮ੍ਰਿਗ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਇਸ ਤਰਾਂ ਠਗਦੀ ਰਹੇ।
ਨਫਰਤਾਂ ਦੀ ਤੇਜ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਹਵਾ ਅੱਜ
ਪਰ ਮੋਮਬਤੀ ਪਿਆਰ ਦੀ ਜਗਦੀ ਰਹੇ।

ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਹੁਣ ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣਾ ਕਦੇ
ਪਰ ਖਬਰ ਮੈਂਨੂੰ ਤੇਰੀ ਰਗ ਰਗ ਦੀ ਰਹੇ।
ਜੋ ਮਘਦੀ ਰੱਖੇ ਜ਼ਿਦਗਾਨੀ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼
ਭਾਲ ਮੈਨੂੰ ਸਦਾ ਉਸ ਅੱਗ ਦੀ ਰਹੇ।
ਂਂਂਂਂਂਂਂ
੨ ਬੱਸ ਹੁਣ ਸਫਰ ਸਮਾਪਤ ਹੋਇਆ
ਹੁਣ ਲੋੜ ਪਿਆਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਮਾਰੂਥਲਾਂ ਚੋਂ ਕਦੋਂ ਨਿਕਲਦੀ ਯਾਰੋ ਆਬਸ਼ਾਰ ਕੋਈ।
ਆਪ ਫੈਲਾਇਆ ਮ੍ਰਿਗ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਦਾ ਜਾਲ ਮੈਂ ਅੱਜ ਸਮੇਟ ਲਿਆ ਹੈ
ਪਰਖ ਲਈਆਂ ਨੇ ਸਭੇ ਯਾਰੀਆਂ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਯਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਲਾਕੇ ਆਪੇ ਬਾਗ ਵੀ ਪੁਟਣੇ ਪਏ ਨੇ ਮੈਨੂੰ
ਆਉਣ ਬਹਾਰਾਂ ਜਾਂ ਨਾ ਆਵਣ ਹੁਣ ਨਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਆਪਣੀ ਰਾਖੀ ਆਪੇ ਕਰਨੀ ਸਿਖ ਲਵੇ ਜੇ ਹਰ ਇਕ ਬੰਦਾ
ਫਿਰ ਨਾ ਕੋਈ ਅਫਸਰ, ਨੇਤਾ,ਨਾ ਲੋੜ ਸਰਕਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਆਪਣੇ ਹੀ ਵਜੂਦ ਕਰਨਾ ਸਿਖ ਲਿਆ ਕਰਨਾ ਮੈਂ ਭਰੋਸਾ
ਕਿਸੇ ਵੀ ਪੀਰ ਪੈਗੰਬਰ ਰੱਬ ਤੇ ਮੇਰਾ ਨਾ ਇਤਬਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਹਰ ਇੱਕ ਮੋੜ ਚੁਰੱਸਤੇ ਉਤੇ ਥਾਂ ਥਾਂ ਖੜ•ੇ ਵਿਕਾਊ ਬੰਦੇ
ਇਹਨਾਂ ਤਾਈਂ ਖ੍ਰੀਦਣ ਵੇਚਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਬਾਜ਼ਾਰ ਹੈ ਕੋਈ ।
ਜੇ ਰੱਬ ਹੁੰਦਾ ਸਚੀਂ ਮੁਚੀਂ ਉਸਨੇ ਵੀ ਸੋਚਨਾ ਸੀ ਇਹ
ਕੀ ਏਸਦੀ ਹੈ ਜਰੂਰਤ ਜਿਹੋ ਜਿਹਾ ਸੰਸਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਫੁੱਟਪਾਥਾਂ ਤੇ ਭੁੱਖੇ ਮਰਦੇ ਹਨ ਕਿੰਨੇ ਮਾਨਵ ਦੇ ਜਾਏ
ਫਿਰ ਵੀ ਮਾਨਵ ਆਖੀ ਜਾਵੇ ਇਥੇ ਪਰਵਿਦਗਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।
ਜਿਥੇ ਮਾਲੀ, ਫੁਲ ,ਤਿਤਲੀਆਂ ਤੇ ਭੰਵਰੇ ਵੀ ਹੋਣ ਸੁਰਖਿਅਤ
ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਚਾਹੀਦਾ ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਹੈ ਕੋਈ।

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਜਲਦੇ ਨੇ ਪੈਰ ਭਾਵੇਂ ਤੁਰੀਏ ਤਰੇਲ ਉਤੇ ।
ਬੈਠੇ ਨੇ ਭੂੰਡ ਕਾਲੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਵੇਲ ਉਤੇ।
ਕਿੰਨਾ ਤੂਫਾਨ ਹੈ ਇਹ ਸਾਗਰ ਚ ਪਤਾ ਲਗੂ
ਖੜ• ਨਾ ਕਿਨਾਰੇ ਪਹਿਲਾਂ ਬੇੜੀ ਧਕੇਲ ਉਤੇ।
ਢਲ ਰਹੇ ਸੂਰਜ ਤਾਈਂ ਤਕ ਕੇ ਉਦਾਸ ਨਾ ਹੋ
ਸਰਘੀ ਦੇਖ ਤਾਰਾ ਤੂੰ ਚੜਿ•ਆ ਦੁਮੇਲ ਉਤੇ।
ਤੇਰੇ ਦੁਆਲੇ ਗ਼ਮ ਦੀ ਹੈ ਭੀੜ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਇਆ
ਆਉਂਦੇ ਨੇ ਭੂਤਨੇ ਹੀ ਅਕਸਰ ਫੁਲੇਲ ਉਤੇ।
ਸਹਿਆ ਵਿਯੋਗ ਤਾਂਹੀ ਸਕਿਆ ਨਾ ਕਾਬੂ ਪਾ ਮੈਂ,
ਉਸ ਆਸ਼ਕੀ ਦੇ ਝੱਲੇ ਅੰਨ•ੇ ਵਲੇਲ ਉੱਤੇ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਟੇਸ਼ਨਾਂ ਦੇ ਸਭ ਨਾਂਅ ਕੰਠ ਕਰ ਲਏ,
ਸੌਂ ਨਾ ਸਵਾਰ ਹੋ ਕੇ ਤੂੰ ਸਮੇਂ ਦੀ ਰੇਲ ਉੱਤੇ,
ਢਿੱਲੋਂ ਚੁਫੇਰੇ ਲਾਂਬੂ ਲਾਏ ਸਿਆਸਤਾਂ ਨੇ।
ਪੰਡਿਤ ਤੇ ਮੌਲਵੀ ਜੀ ਪਾਉਂਦੇ ਨੇ ਤੇਲ ਉੱਤੇ।

ਬੱਦਲਾਂ ਤਾਈਂ ਬੁਲਾਵਾ

ਬੱਦਲਾਂ ਤਾਈਂ ਬੁਲਾਵਾ
ਬੱਦਲਾਂ ਤਾਈਂ ਬੁਲਾਵਾ ਦਿੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਉਹ ਮਰ ਜਾਣੀ ਹੈ।
ਪਰ ਜਦ ਬੱਦਲ ਵਰ•ਦਾ ਸਿਰ 'ਤੇ ਰੱਖਦੀ ਛੱਤਰੀ ਤਾਣੀ ਹੈ।
ਅਜੇ ਨਹੀਂ ਦਿਲ ਤੈਨੂੰ ਦੇਣਾ, ਰੱਖਿਆ ਹੈ ਉਝ ਤੇਰੇ ਲਈ,
ਲੈ ਜਾਈਂ ਜੋਬਨ ਰੁੱਤੇ ਅਜੇ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਉਮਰ ਨਿਆਣੀ ਹੈ।
ਹੱਸਣ ਵੇਲੇ ਗੱਲ•ਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਭੰਵਰ ਜਿਹੇ ਪੈ ਜਾਂਦੇ ਜੋ,
ਸਾਡੀ ਹਯਾਤੀ ਦੀ ਨੌਕਾ ਇਨ•ਾਂ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਜਾਣੀ ਹੇ।
ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਸਾਗਰ ਵਿੱਚ ਕਿੰਝ ਠਿਲਣ, ਜੋ ਡੂੰਘਾਈਆਂ ਮਾਪ ਰਹੇ,
ਆਸ਼ਕ ਨੂੰ ਦਰਿਆ ਵੀ ਲੱਗਦਾ ਗੋਡੇ ਗੋਡੇ ਪਾਣੀ ਹੈ।
ਜਿਹੜੇ ਰੁੱਖ ਖੁਸ਼ਬੋਆਂ ਵੰਡਦੇ ਉਹੀਓ ਮਨ ਵਿੱਚ ਵੱਸਦੇ ਨੇ,
ਬਿਨਾਂ ਮਹਿਕ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਜਵਾਨੀ ਐਵੇਂ ਹੀ ਢਲ ਜਾਣੀ ਹੈ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹਰਇੱਕ ਪਲ ਪਿਆਰ ਦੇ ਲੇਖੇ ਲਾਵਣ ਖਾਤਿਰ ਹੈ,
ਇਹ ਗੱਲ ਉਹੀਓ ਜਾਨਣ ਜਿਨ•ਾਂ ਪਿਆਰ ਸੁੰਦਰਤਾ ਮਾਣੀ ਹੈ।
Ðਰੋਣੇ ਧੋਣੇ ਗਮ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹਾਰੇ ਬੰਦੇ ਕਰਦੇ ਨੇ,
ਢਿੱਲੋਂ ਇਹ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਹੀ ਸਾਰਾ ਸੱਚਮੁੱਚ ਪਿਆਰ ਕਹਾਣੀ ਹੈ।

ਜੈ ਇਨਸਾਨ
ਜੈ ਇਨਸਾਨ, ਜੈ ਇਨਸਾਨ ਤੇਰੀ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚੀ ਸ਼ਾਨ।
ਇਸ ਧਰਤੀ ਦਾ ਤੂੰ ਭਗਵਾਨ, ਤੇਰੀ ਬਲ ਬੁੱਧੀ ਹੈ ਮਹਾਨ।
ਤੈਨੂੰ ਅੱਜ ਦਾ ਰੂਪ ਬਖਸ਼ਿਆ ਅਰਬਾਂ ਜੀਆਂ ਨੇ ਮਰ ਮਰ ਕੇ,
ਜਦ ਤੂੰ ਪਸ਼ੂਆਂ ਤੋਂ ਵੱਖ ਹੋਇਆ ਕੁਦਰਤ ਹੱਸੀ ਖਿੜ ਖਿੜ ਕਰਕੇ।
ਪੈਦਾਵਾਰ ਦਾ ਮੁਢ ਤੂੰ ਬੰਨਿ•ਆ ਹਰੇ ਭਰੇ ਕਰਕੇ ਖਲਿਹਾਨ, ਜੈ ਇਨਸਾਨ..
ਹੜ•, ਹਨ•ੇਰੀ, ਅੱਗਾਂ ਤੱਕ ਕੇ ਤੂੰ ਅਕਸਰ ਹੀ ਡਰ ਜਾਂਦਾ ਸੈਂ,
ਤਾਹੀਏਂ ਕਲਪਿਤ ਦੇਵ ਦੇਵੀਆਂ 'ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰ ਜਾਂਦਾ ਸੈਂ।
ਤੇਰੇ ਡਰ ਦਾ ਲਾਹਾ ਲੈ ਕੇ ਤੈਨੂੰ ਲੁੱਟਦੇ ਰਹੇ ਸ਼ੈਤਾਨ, ਜੈ ਇਨਸਾਨ .
ਲੰਮੀ ਨੇਹਰੇ ਦੀ ਭਟਕਣ 'ਚੋਂ ਅੱਜ ਤੂੰ ਬਾਹਰ ਆ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ,
ਚੰਨ, ਸਿਤਾਰੇ, ਬ੍ਰਹਿਮੰਡਾਂ ਦੇ ਭੇਤ ਤੂੰ ਡੂੰਘੇ ਪਾ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ।
ਪਲ ਪਲ ਨਵੀਂ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦਿੰਦਾ ਤੈਨੂੰ ਤੇਰਾ ਇਹ ਵਿਗਿਆਨ, ਜੈ ਇਨਸਾਨ .
ਪਰ ਹਨ•ੇਰੇ ਦੇ ਰਾਹੀਂ ਅਜੇ ਵੀ ਪਾਉਣ ਅੜਿੱਕੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਤੇਰੇ,
ਕਲਪਿਤ ਸਵਰਗ, ਨਰਕ, ਰੱਬ ਦਾ ਨਾਂਅ ਲੈ ਰੋਜ ਹੀ ਨਵੇਂ ਉਸਾਰਣ ਡੇਰੇ।
ਤੇਰੀ ਸੋਚ ਨੂੰ ਖੁੰਢਾ ਕਰਨ ਲਈ ਰੋਜ਼ ਲਿਆਉਂਦੇ ਨਵਾਂ ਸਮਾਨ, ਜੈ ਇਨਸਾਨ
ਜੈ ਮਾਨਵਤਾ ਜੈ ਇਨਸਾਨ ਇਹੀਓ ਹੁਣ ਆਖਣਗੇ ਸਾਰੇ,
ਛੁੱਟ ਜਾਣਗੇ ਆਪਣੇ ਡਰ 'ਚੋਂ ਉਪਜੇ ਹੋਏ ਜਾਨੂੰਨੀ ਨਾਹਰੇ।
ਢਿੱਲੋਂ ਦਬੜ•ੀਖਾਨੇ ਤੇਰਾ ਫਿਰ ਨਾ ਹੋਊ ਕੋਈ ਨੁਕਸਾਨ।
ਜੈ ਇਨਸਾਨ।

ਖੁਦ ਨਾ ਸਮਝੇਂ.
ਖੁਦ ਨਾ ਸਮਝੇਂ ਪਰ ਲੋਕਾਂ ਤਾਈਂ ਜਾਵੇ ਸਮਝਾਈ ਜੀ।
ਇਹ ਗੱਲ ਤੈਨੂੰ ਅਜੇ ਤੀਕ ਕਿਉਂ ਸਮਝ ਨਾ ਆਈ ਭਾਈ ਜੀ।
ਉਚੀ ਲਾਊਂਡ ਸਪੀਕਰ ਲਾ ਕੇ ਸਾਡੀ ਨੀਂਦ ਹਰਾਮ ਕਰੇ,
ਆਪਣਾ ਗੁੱਭ-ਗਭਾਟ ਤੂੰ ਕੱਢ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਜਾਵੇ ਤਪਾਈ ਜੀ।
ਇਹ ਜੱਗ ਰਚਨਾ ਝੂਠ ਅਤੇ ਇਹ ਦਿਸਦਾ ਸਭ ਜੱਗ ਮਿਥਿਆ ਕਹਿ,
ਖੁਦ ਇਸ ਜੱਗ ਦੇ ਸਾਰੇ ਮੇਵੇ ਜਾਵੇ ਰੋਜ਼ ਉਡਾਈ ਜੀ।
ਮਾਇਆ ਤਾਈਂ ਨਾਗਨੀ ਕਹਿ ਕੇ ਲੋਕਾਂ ਤਾਈਂ ਡਰਾਵੇਂ ਤੂੰ,
ਐਪਰ ਬੈਂਕਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਖਾਤੇ ਜਾਵੇ ਖੁਲ•ਾਈ ਜੀ।
ਹਾਈਕੋਰਟ, ਸੁਪਰੀਮ ਕੋਰਟ ਨੂੰ ਵੀ ਟਿੱਚ ਸਮਝਦਾ ਤੂੰ,
ਤਾਹੀਓ ਉਨ•ਾਂ ਦੇ ਆਦੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਜਾਵੇ ਠੁਕਰਾਈ ਤੂੰ।

ਵੇਲਾ ਮਾੜਾ ਹੈ. .
ਝੂਠਾ ਸਾਰਾ ਜੱਗ ਕਿ ਵੇਲਾ ਮਾੜਾ ਹੈ।
ਆਖਣ ਸਾਰੇ ਠੱਗ ਕਿ ਵੇਲਾ ਮਾੜਾ ਹੈ।
ਰਾਮ ਰਹੀਮ ਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰਾਂ ਲਾਈ ਹੈ, ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਅੱਗ ਕਿ ਵੇਲਾ ਮਾੜਾ ਹੈ।
ਕਾੜ• ਕਾੜ• ਕੇ ਪੀਂਦੇ ਨੇ ਦੁੱੱਧ, ਸੰਤਾਂ ਦੇ, ਮੂੰਹ ਕਰਦੇ ਦੱਗ ਦੱਗ ਕਿ ਵੇਲਾ ਮਾੜਾ ਹੈ।
ਕਿਰਤ ਕਮਾਵਣ ਵਾਲੇ ਇੱਥੇ ਥੋੜ•ੇ ਨੇ ਵਿਹਲੜਾਂ ਦੇ ਨੇ ਵੱਗ ਕਿ ਵੇਲਾ ਮਾੜਾ ਹੈ।
ਸਿਰ ਤੋਂ ਲਾ ਕੇ ਪਲ ਵਿੱਚ ਚਮਚੇ ਰੱਖ ਦਿੰਦੇ, ਨੇਤਾ ਪੈਰੀਂ ਪੱਗ ਕਿ ਵੇਲਾ ਮਾੜਾ ਹੈ।
ਓਮ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਵੀ ਕਰਦੇ ਨੇ, ਨਾਲ ਉਗਲਦੇ ਅੱਗ ਕਿ ਵੇਲਾ ਮਾੜਾ ਹੈ।
ਦੁਨੀਆਂ ਤਾਈਂ ਮਾਨਣ ਪਿੱਛੋਂ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਇਹ ਸਾਬਣ ਦੀ ਝੱਗ ਕਿ ਵੇਲਾ ਮਾੜਾ ਹੈ।

ਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ
ਕਿਸੀ ਕੋ ਹੋ ਨਾ ਸਕਾ ਉਸਕੇ ਕੱਦ ਕਾ ਅੰਦਾਜ,
ਵੋਹ ਆਸਮਾਂ ਥਾ ਮਗਰ ਸਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਚੱਲਤਾ ਥਾ।

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮੇ ਜੋ ਗੁਨਾਹ ਸਮਝਤਾ ਹੈ ਆਰਾਮ ਕੋ,
ਵੋਹ ਸ਼ਖਸ਼ ਆਸਾਨ ਕਰ ਲੇਤਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਕਾਮ ਕੋ।

ਮਾਰ ਹੀ ਡਾਲੇ ਬੇ ਮੌਤ ਯੇ ਦੁਨੀਆਂ ਵੋਹ ਹੈ,
ਹਮ ਜੋ ਜਿੰਦਾ ਹੈ ਤੋਂ ਜੀਨੇ ਕਾ ਹੁਨਰ ਰੱਖਤੇ ਹੈ।

ਰੋਈ ਸ਼ਬਨਮ ਤੋ ਗੁਲ ਕੋ ਹੰਸੀ ਆ ਗਈ,
ਹਰ ਕੋਈ ਅਪਨੀ ਫਿਤਰਤ ਪੇ ਮਜ਼ਬੂਰ ਹੈ।

ਲੋਗ ਤੋ ਮੰਦਰ ਔਰ ਮਸਜਿਦ ਬਨਾਨੇ ਮੇਂ ਰਹੇ,
ਭੂਖ ਸੇ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਫੁੱਟਪਾਥ ਪੇ ਮਰਤੀ ਰਹੀ।

ਜੋ ਰਖਤੇ ਹੈਂ ਔਰੋਂ ਕੇ ਲੀਏ ਪਿਆਰ ਦਾ ਜ਼ਜ਼ਬਾ,
ਵੋਹ ਲੋਗ ਕਭੀ ਟੂਟ ਕਰ ਬਿਖਰਾ ਨਹੀਂ ਕਰਤੇ।

ਵਹੀ ਹੈ ਮਰਕਜੇ ਕਾਅਬਾ, ਵਹੀ ਹੈ ਰਾਹੇ ਬੁੱਤਖਾਨਾ,
ਜਹਾਂ ਦੀਵਾਨੇ ਦੋ ਮਿਲ ਕਰ ਸਨਮ ਕੀ ਬਾਤ ਕਰਤੇ ਹੈ।

ਯਾ ਤੋ ਕੋਈ ਦੀਵਾਨਾ ਹੰਸੇ ਯਾ ਕੁਦਰਤ ਜਿਸੇ ਤੋਫੀਕ ਦੇ,
ਵਰਨਾ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਮੇ ਆ ਕਰ ਮੁਸਕਰਾਤਾ ਕੌਣ ਹੈ।

ਇਸ ਸਦੀ ਮੇ ਤੇਰੇ ਹੋਠੋਂ ਪਰ ਤਬੱਸਮ ਕੀ ਲਕੀਰ,
ਹੰਸਨੇ ਵਾਲੇ ਤੇਰਾ ਪੱਥਰ ਕਾ ਕਲੇਜਾ ਹੋਗਾ।

ਸੱਚ ਕਭੀ ਬੜੇ ਨਾ ਘਟੇ, ਝੂਠ ਕੀ ਕੋਈ ਇੰਤਹਾ ਹੀ ਨਹੀਂ,

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸੇ ਜਿਸਨੇ ਕੁਛ ਸਿਖਾ ਨਹੀਂ, ਉਸ ਕੋ ਕੋਈ ਔਰ ਸਿਖਲਾਏਗਾ ਕਿਆ।

ਆਪ ਭੀ ਕਿਆ ਪੂਛਤੇ ਹੈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਾ ਰਾਸਤਾ,
ਬਸ ਉਧਰ ਮਤ ਜਾਈਏ ਭਾਗੇ ਜਿਧਰ ਜਾਤੇ ਹੈ ਲੋਗ।

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ ਕਸ਼ਮਕਸ਼ੋ ਕਾ ਹਜ਼ੂਮ ਗਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ ਤੋਂ ਹਾਦਸੇ ਭੀ ਹੋਗੇ।

ਗੁਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੇ ਸੀਖੇ ਖਿਲਤੀ ਹੂਈ ਕਲੀ ਸੇ, ਲਬ ਪੇ ਹੈ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਦਿਲ ਖੂਨ ਰੋ ਰਹਾ ਹੈ।

ਉਂਗਲੀਆਂ ਥਾਮ ਕੇ ਗੈਰੋਂ ਕੀ ਚਲੋਗੇ ਕਬ ਤੱਕ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਖੁਦ ਹੀ ਬਨਤੀ ਹੈ ਸਹਾਰੋਂ ਸੇ ਨਹੀਂ।

ਸਹਾਰਾ ਕਿਸ ਤੋਂ ਮੰਗਦੇ ਹੋ ਸਹਾਰਾ ਕੌਣ ਦਿੰਦਾ ਹੈ,
ਇਹ ਤਾਂ ਇੱਕ ਸੁਪਨਾ ਹੈ ਭਲਾ ਸੁਪਨਾ ਉਧਾਰਾ ਕੌਣ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।

ਗ਼ਜ਼ਲ-12

ਦੂਰੋ ਨਿੱਕੇ ਨੇੜੇ ਗਿਆ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਰੁੱਖ ਲੱਗੇ,
ਦੂਰੋ ਵੱਡੇ ਪਰ ਨਜ਼ਦੀਕ ਤੋਂ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਮਨੁੱਖ ਲੱਗੇ।
ਮਾਂ ਉਦੋਂ ਵੀ ਰੋਂਦੀ ਸੀ ਜਦ ਪੁੱਤਰ ਰੋਟੀ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦਾ ਸੀ,
ਹੁਣ ਵੀ ਰੋਂਦੀ ਹੈ ਉਹ ਰੋਟੀ ਦਿੰਦਾ ਨਹੀਂ ਜਾਂ ਭੁੱਖ ਲੱਗੇ।
ਨਸ਼ੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿੰਨਾ ਵਕਤ ਨੇ ਮਨਫੀ ਕਰ ਦਿੰਦੇ,
ਕਿਸੇ ਸ਼ਰਾਬੀ ਦਾ ਨਾ ਚੰਗਾ ਉਸ ਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਮੁੱਖ ਲੱਗੇ।
ਝੂਠ ਨਾਲ ਸਮਝੌਤਾ ਕਰਨਾ ਆਪਣੀ ਫਿਤਰਤ ਵਿੱਚ ਹੀ ਨਹੀਂ,
ਸੱਚ ਬੋਲਣ 'ਤੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਭਾਵੇਂ ਜਿੰਨਾ ਮਰਜੀ ਦੁੱਖ ਲੱਗੇ।
ਜਿੰਨ•ਾਂ ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰੇ ਛਾਵਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਕਿੱਦਾਂ ਭੁੱਲਣਗੇ,
ਦਿਲ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਅਜੇ ਵੀ ਨੇ ਉਹ ਵੀ ਪਿਲਕਣ ਦੇ ਨੇ ਰੁੱਖ ਲੱਗੇ।
ਜਦ ਤੋਂ ਢਿੱਲੋਂ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਗਹਿਰੇ ਸਾਗਰ 'ਚੋਂ ਆਏ ਹਾਂ ਬਾਹਰ,
ਹਲਕਾ ਫੁਲਕਾ ਮਨ ਲੱਗਦਾ ਹੈ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਵੀ ਸੁੱਖ ਲੱਗੇ।

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਧਰਮੀ ਰਾਜਿਆ ਤੇਰੇ ਅੱਗੇ ਸਾਡਾ ਕਾਹਦਾ ਜੋਰ,
ਅਸੀਂ ਮਾਸੂਮ ਪਰਿੰਦੇ ਤੇਰਾ ਜੰਗਲ ਆਦਮਖੋਰ।
ਜੇ ਹੋਤਾਂ ਲੁੱਟ ਖੜਿ•ਆ ਪੁੰਨੂ ਕੀ ਰੋਣਾ ਪਛਤਾਉਣਾ,
ਸੁੱਤੀਆਂ ਸੱਸੀਆਂ ਦੇ ਲੁੱਟੇ ਹੀ ਜਾਂਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਭੰਬੋਰ।
ਮੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੇ ਵੀ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਹੋ ਜਾਣੈ ਤਬਦੀਲ,
ਵੱਸ ਚੱਲਿਆ ਹੈ ਇੱਥੇ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਹੋਰ।
ਜ਼ਿਹਨ 'ਚ ਲੈ ਹਰਿਆਲੀ ਮੈਂ ਸਾਂ ਸਾਉਣ 'ਚ ਅੰਨ•ਾ ਹੋਇਆ,
ਮੇਰੇ ਕੋਲੇ ਆ ਕੇ ਤੂੰ ਪੱਤਝੜ ਦੀ ਹੁਣ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾ ਤੋਰ।
ਕਦੇ ਕਦੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਘਰ ਵੀ ਕਾਲਾ ਜੰਗਲ ਲੱਗੇ,
ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਨਾ ਕੂਕਣ ਕੋਇਲਾਂ, ਨਾ ਤਿਲੀਅਰ, ਨਾ ਮੋਰ।
ਚੁੱਪ, ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਵਰਗੇ ਲਫਜ਼ ਤਾਂ ਸ਼ਬਦਕੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਗਏ,
ਅੱਜ ਕੱਲ• ਚਾਰ-ਚੁਫੇਰੇ ਪਸਰਿਆ ਹੈ ਭਿਆਨਕ ਸ਼ੋਰ।
ਬੇਹੀ ਸਬਜ਼ੀ ਵਰਗੇ ਲਫਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਅਲਵਿਦਾ ਕਹਿ ਕੇ,
ਚੱਲ ਢਿੱਲੋਂ ਹੁਣ ਰਚੀਏ ਗੀਤ ਕੋਈ ਬਿਲਕੁੱਲ ਨਵਾਂ ਨਕੋਰ।

ਗ਼ਜ਼ਲ
ਐ ਸੱਪ! ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਡੱਸਣਾ ਚਾਹੁੰਨੈ।
ਬੰਦੇ ਦਾ ਡੰਗ ਕੀ ਹੁੰਦੈ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਚਾਹੁੰਨੈ।
ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਘੂਰਦੇ ਨੇ ਮੈਂ ਉਨ•ਾਂ ਤੋਂ ਵੱਖਰਾ ਕਿਉਂ ਹਾਂ,
ਮੈਂ ਸਭ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ ਹੀ ਹੱਸਣਾ ਚਾਹੁੰਨੈ।
ਸਾਰੇ ਰਾਹਾਂ 'ਚ ਗ਼ਮ ਹੀ ਗ਼ਮ ਖੜ•ੇ ਦਿਸਦੇ ਉਦੋਂ ਮੈਨੂੰ,
ਮੈਂ ਜਦ ਵੀ ਆਪਣੇ ਗ਼ਮਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨੱਸਣਾ ਚਾਹੁੰਨੈ।
ਮੈਂ ਅੱਜ ਤੱਕ ਵੀ ਕਿਸੇ ਇਨਸਾਨ ਦਾ ਮੌਜੂ ਉਡਾਇਆ ਨਹੀਂ,
ਫਿਕਰੇ ਵਿਅੰਗ ਦੇ ਆਪਣੇ 'ਤੇ ਹੀ ਮੈਂ ਕੱਸਣਾ ਚਾਹੁੰਨੈ।
ਤੂੰ ਔੜਾਂ ਮਾਰੀ ਧਰਤੀ ਏਂ ਜੇਕਰ ਮਹਿਬੂਬ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ,
ਬਣ ਬੱਦਲ ਸਮੁੱਚਾ ਤੇਰੇ 'ਤੇ ਹੀ ਬਰਸਣਾਂ ਚਾਹੁੰਨੈ।
ਢਿੱਲੋਂ ਜਦ ਪੱਤਝੜਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਥ ਛੱਡ ਗਏ ਸਭ ਪੰਖੇਰੂ ਤਾਂ,
ਮੈਂ ਰੁੱਖ ਉਦਾਸ ਆਪਣੀ ਧਰਤੀ ਅੰਦਰ ਧੱਸਣਾ ਚਾਹੁੰਨੈ।



ਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ
ਯਾਦ ਕਰ ਅਪਨੀ ਕੋਈ ਨੇਕੀ ਕਿ ਦਿਲ ਸੇ ਡਰ ਹਟੇ,
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੀ ਗਾਰ ਕੇ ਮੂੰਹ ਪਰ ਪੜਾ ਪੱਥਰ ਹਟੇ।

ਦੇਤੀ ਫ਼ਰੇਬ ਹਰ ਨਜ਼ਰ ਹੈ ਇਤਮੀਨਾਨ ਸੇ,
ਅਪਨੋਂ ਸੇ ਗਿਲਾ ਪਿਆਰ ਹੈ ਸਾਰੇ ਜਹਾਨ ਸੇ।

Ñਲੁੱਟ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਚੌਰਾਹੇ ਪਰ ਗਫਲਤ ਮੇਂ ਕਭੀ ਚੌਕੰਨੇ ਮੇਂ,
ਦਾਅਵਾ ਤੋ ਸਭੀ ਯੇ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਹਮ ਨੇ ਭੀ ਜਮਾਨਾ ਦੇਖਾ ਹੈ।

ਫੁੱਟਪਾਥ ਪੇ ਅਰਸੇ ਸੇ ਪੜਾ ਸੋਚ ਰਹਾ ਹੂੰ,
ਪੱਤਾ ਤੋਂ ਮੈਂ ਸਰ ਸਬਜ਼ ਥਾ ਕਿਉਂ ਟੂਟ ਗਿਰਾ ਹੂੰ।

ਦੇਖਨੇ ਵਾਲੋ ਕੋ ਬਾਹਰ ਸੇ ਗੁਮਾਂ ਹੋਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ,
ਆਗ ਕੁਛ ਐਸੀ ਲਗਾਈ ਹੈ ਕਿ ਧੂੰਆ ਹੋਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।

ਹਾਮਿਦ ਤਮਾਮ ਉਮਰ ਯੇਹ ਖਵਾਹਿਸ਼ ਰਹੀ ਹਮੇਂ,
ਅਪਨੇ ਬਦਨ ਕੀ ਮਰਗ ਕਾ ਮੰਜ਼ਰ ਭੀ ਦੇਖਤੇ।

ਜਿਨ ਪੇ ਸੌ ਨਾਜ਼ ਕਰੇ ਅੰਜ਼ੁਮਨ ਅਰਾਈ ਭੀ,
ਗੌਰ ਸੇ ਦੇਖਾ ਤੋ ਵੋਹ ਲੋਗ ਭੀ ਤਨਹਾ ਨਿਕਲੇ।

ਭੀੜ ਤਨਹਾਈ ਕੀ ਛੁਟਤੀ ਹੀ ਨਹੀਂ,
ਹਰ ਤਰਫ ਚਿਹਰਾ ਹੀ ਚਿਹਰਾ ਰਹਿ ਗਿਆ।

ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਕਾ ਬਦਨ ਲੇ ਕਰ ਫਿਰਤੇ ਨਹੀਂ ਰਾਹੋਂ ਮੇਂ,
ਪੱਥਰ ਸੇ ਛੁਪੇ ਹੋਤੇ ਹੈਂ ਲੋਗੋ ਕੀ ਨਿਗਾਹੋਂ ਮੇਂ।

ਯੂੰ ਤੋ ਹਰ ਮੋੜ ਪੇ ਮੰਜ਼ਿਲ ਕਾ ਗੁਮਾਂ ਹੋਤਾ ਹੈ,
ਜੁਸਤਜੂ ਹੋ ਤੋਂ ਸਫਰ ਖਤਮ ਕਹਾਂ ਹੋਤਾ ਹੈ।

ਏਕ ਤਿਨਕਾ ਹੂੰ ਮੇਰੀ ਕੁਛ ਭੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਅਹਿਮੀਅਤ,
ਡੂਬਨੇ ਵਾਲੋਂ ਕੋ ਲੇਕਿਨ ਆਸਰਾ ਦੇਤਾ ਹੂੰ ਮੈਂ।

ਤੂ ਨਾ ਚਾਹੇ ਅਗਰ ਤੋ ਯੇ ਔਰ ਬਾਤ ਹੈ,
ਤੁਨੇ ਚਾਹੇ ਅਗਰ ਤੋ ਕਿਆ ਨਾ ਹੂਆ।

ਜੋ ਨਹੀਂ ਹੈ ਉਸ ਸੇ ਡਰ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਲੋਗ,
ਮੌਤ ਸੇ ਪਹਿਲੇ ਹੀ ਮਰ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਲੋਗ।

ਬਾਗਬਾਂ ਅਧਖਿਲੇ ਫੂਲੋਂ ਕੋ ਸੰਭਾਲੇ ਰੱਖਨਾ,
ਯੇ ਖਿਲੇਗੇ ਤੋਂ ਬਹਾਰ ਆਏਗੀ।

ਅਪਨਾ ਅਪਨਾ ਮਾਲ ਸਜ਼ਾ ਕਰ ਸਭ ਬਾਜ਼ਾਰ ਮੇਂ ਆ ਬੈਠੇ,
ਕੋਈ ਇਸੇ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਆਖੇ ਕੋਈ ਕਾਰੋਬਾਰ ਕਹੇ।