ਰੱਬ ਦਾ ਯੱਭ

ਰੱਬ ਦਾ ਯੱਭ
ਅਮਰਜੀਤ ਢਿੱਲੋਂ
ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਰੱਬ ਹੈ
ਇਹ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਯੱਭ ਹੈ। ਜਾਂ ਯਾਬ•ਾਂ ਦਾ ਭੇੜ ਹੈ।
ਮਾਨਵਤਾ ਵਿੱਚ ਦੁਫੇੜ ਹੈ। ਸੱਭਿਅੱਤਾ ਜਾਂ ਹੋਈ ਜਵਾਨ ਸੀ।
ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਏ ਸ਼ੈਤਾਨ ਸੀ। ਜੋ ਵਿਹਲੇ ਰਹਿ ਕੇ ਖਾਂਵਦੇ ਅਤੇ ਕਿਰਤੀਆਂ ਤਾਈਂ ਡਰਾਂਵਦੇ।
ਰੱਬ ਸਿਰਜਣਹਾਰੇ ਬਣ ਗਏ। ਰੱਬ ਦੇ ਹਰਕਾਰੇ ਬਣ ਗਏ।
ਉਨ•ਾਂ ਵਿਹਲੇ ਬਹਿ ਜੰਗਲਾਂ ਵਿਖੇ, ਸਨ ਢੇਰ ਗੰ੍ਰਥਾਂ ਦੇ ਲਿਖੇ। ਰਾਜੇ ਰਾਜ ਕਮਾਂਵਦੇ।
ਉਹ ਵੀ ਉਨ•ਾਂ ਕੋਲ ਜਾਂਵਦੇ। ਇਹ ਵੀ ਸਮਿਆਂ ਦਾ ਗੇੜ ਸੀ। ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਹੋਇਆ ਨੇੜ ਸੀ।
ਅੱਜ ਤੱਕ ਜੋ ਚਲਿਆ ਆ ਰਿਹਾ, ਤੇ ਬੰਦਾ ਛਲਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ।
ਬੰਦੇ ਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਭੰਡੀਆਂ। ਫਿਰ ਰੱਬ ਦੀਆਂ ਪੈ ਗਈਆਂ ਵੰਡੀਆਂ।
ਮਜ਼•ਬਾਂ ਦੇ ਕਲਮੇਂ ਪੜ•ਦਿਆਂ ਤੇ ਰੱਬ ਦੇ ਨਾਂਅ ਤੇ ਲੜਦਿਆਂ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ਜਨੂੰਨ ਸੀ।
ਸਦੀਆਂ ਤੱਕ ਡੁੱਲਿ•ਆ ਖੂਨ ਸੀ। ਇਹ ਖੂਨ ਹੈ ਅੱਜ ਵੀ ਡੁੱਲ ਰਿਹਾ।
ਕਿਰਤੀ ਹੈ ਅੱਜ ਵੀ ਰੁੱਲ ਰਿਹਾ।
ਇਨ•ਾਂ ਵਿਹਲੜਾਂ ਤਾਈਂ ਟਾਲੀਏ, ਆਓ ਆਪਣੀ ਕਿਰਤ ਸੰਭਾਲੀਏ।
ਹੋ ਕੇ ਰੱਬ ਤੋਂ ਬੇਵਾਸਤਾ। ਇਸ ਯੱਬ ਦਾ ਵੱਢੀਏ ਫਾਸਤਾ।
ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਰੱਬ ਹੈ, ਇਹ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਯੱਭ ਹੈ।
ਆਖਿਰ ਨੇਕੀ ਤੇ..
ਆਖਿਰ ਨੇਕੀ 'ਤੇ ਬਦੀ ਦੀ ਜਿੱਤ ਹੋਈ, ਦਰਾਵੜ ੂਰਮਾ ਆਰੀਅਨਾਂ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ।
ਮਰਿਆਦਾ ਪ੍ਰਸ਼ੋਤਮ ਕਹਿਲਾਉਂਦੇ ਇੱਕ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ, ਮਕਰ, ਝੂਠ ਦਾ ਜਾਲ ਪਸਾਰ ਦਿੱਤਾ।
ਘਰ ਦੇ ਭੇਤੀ ਨੂੰ ਰਾਜ ਦਾ ਲੋਭ ਦੇ ਕੇ, ਲੰਕਾ ਸਾੜ ਦਿੱਤੀ ਰਾਵਣ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ।
ਦਰਾਵੜ ਕੌਮ ਹਰਾ ਕੇ ਬ੍ਰਹਿਮਣਾਂ ਨੇ, ਮਨੂੰ ਸਿਮਰਤੀ ਤਾਈਂ ਪ੍ਰਚਾਰ ਦਿੱਤਾ।
.’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’
ਗਰਭਵਤੀ ਪਤਨੀ ਉੱਤੇ ਸ਼ੱਕ ਕਰਕੇ, ਘਰੋਂ ਕੱਢ ਕੇ ਮਨੋਂ ਵਿਸਾਰ ਦਿੱਤਾ।
ਹਰੀ ਕੌਮ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਅਛੂਤ ਸ਼ੂਦਰ, ਉਹਨੂੰ ਕੁੱਤਿਆ ਵਾਂਗ ਦੁਰਕਾਰ ਦਿੱਤਾ।
ਪੜ•ਣ ਲੱਗਾ ਸੀ ਇੱਕ ਸ਼ੰਭੂਕ ਸ਼ੂਦਰ, ਉਹਦਾ ਰਾਮ ਨੇ ਕਰ ਸੰਘਾਰ ਦਿੱਤਾ।
ਜਿਵੇਂ ਵਿੱਚ ਗੁਜਰਾਤ ਦੇ ਅੱਗ ਲਾ ਕੇ, ਤੋਹਫਾ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਸੰਘ ਪਰਿਵਾਰ ਦਿੱਤਾ।
ਮੌਤ
ਬੰਦਾ ਸੋਚਦਾ ਨਹੀਂ ਕੁਝ ਵੀ ਮਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ,
ਕੁਝ ਨਾ ਸੋਚਣ ਤੇ ਬੰਦਾ ਹੈ ਮਰ ਜਾਂਦਾ।
ਦੁੱਖ ਸਹਿਣ ਦੀ ਆਦਤ ਹੈ ਬਣ ਜਾਂਦੀ,
ਸ਼ੋਰ ਕਪਟ ਦੇ ਤੋਂ ਬੰਦਾ ਡਰ ਜਾਂਦਾ।
ਪਸ਼ੂ ਚਰ ਕੇ ਜਿਸ ਤਰ•ਾਂ ਪਰਤਦੇ ਨੇ,
ਘਰੋਂ ਦਫਤਰ ਤੇ ਦਫਤਰੋਂ ਘਰ ਜਾਦਾ।
ਖਤਮ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਗਰਮਜੋਸ਼ੀ,
ਬੰਦਾ ਠਰਦਿਆਂ ਠਰਦਿਆਂ ਠਰ ਜਾਂਦਾ।
ਨਿਰਾਰਥਕ ਦੌੜ
ਕਿਸ ਕਿਸ ਨੂੰ ਖੋਲ• ਵਿਸਥਾਰ ਦੱਸੀਏ,
ਅਸੀਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਆਪਣੇ ਘਰ ਜਾਂਦੇ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਨਿਰਾਰਥਕ ਦੌੜ ਦੇ ਵਿੱਚ,
ਨਿੱਤ ਸੁਪਨੇ ਦਰਜਨਾਂ ਮਰ ਜਾਦੇ।
ਸਿਆਸਤ ਵਾਲੇ ਨੇ ਹਾਰ ਕੇ ਜਿੱਤ ਜਾਂਦੇ,
ਅਸੀਂ ਜਿੱਤ ਕੇ ਰੋਜ਼ ਹਾਂ ਹਰ ਜਾਂਦੇ।
ਸਾਡੇ ਜਜ਼ਬੇ ਤੂਤ ਦੀ ਲਗਰ ਵਰਗੇ,
ਵਿਹਲੜ ਸਾਧਾਂ ਦੇ ਬੋਤੇ ਨੇ ਚਰ ਜਾਂਦੇ।
ਗੁਰਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ ਬਰਾੜ
Ðਰੱਬ ਦੇ ਕੋਲੋ ਡਰਦਾ ਹੈ ਗੁਰਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ
Ñਲੋਕ ਭਲਾਈ ਕਰਦਾ ਹੈ ਗੁਰਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ।
ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲ ਪੈਂਦਾ ਉਹੀਓ ਕਹਿ ਦਿੰਦੈ,
ਬੰਦਾ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦਾ ਹੈ.. .ਗੁਰਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ
ਸੱਚੀ ਗੱਲ ਅਗਲੇ ਦੇ ਮੂੰਹ 'ਤੇ ਆਖਣ ਤੋਂ,
ਥੋੜ•ਾ ਥੋੜ•ਾ ਡਰਦਾ ਹੈ, ਗੁਰਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ।
ਤਨ ਤੇ ਬੜਾ ਨਿਕੰਮਾ ਰੋਗ ਹੰਢਾਇਆ ਹੈ,
ਅੱਜ ਕੱਲ• ਰੋਜ ਨਿਖਰਦਾ ਹੈ ਗੁਰਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ।
ਕਿੱਤੇ ਪੱਖੋਂ ਭਾਵੇਂ ਕਰੇ ਵਕਾਲਤ ਉਹ
ਸੱਚ ਦੀ ਹਾਮੀ ਭਰਦਾ ਹੈ ਗੁਰਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ।
ਬਾਰ ਵਕੀਲਾਂ ਦੀ ਦਾ ਬਣ ਪ੍ਰਧਾਨ ਗਿਆ,
ਪਰ ਨਾ ਆਕੜ ਕਰਦਾ ਹੈ ਗੁਰਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ।
ਵਿਗਿਆਨਕ ਸੋਚ ਦੀ ਇੱਛਾ ਮਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦਾ ਹੈ,
ਉਝ ਪੈਰ ਸਿੱਖੀ ਵਿੱਚ ਧਰਦਾ ਹੈ, ਗੁਰਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ।
Ñਲੇਖਕ, ਪੱਤਰਕਾਰ ਤੇ ਅਫਸਰ ਦੋਸਤ ਨੇ,
ਨੇਤਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿੱਚਰਦਾ ਹੈ ਗੁਰਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ।
ਦਾਰੂ ਪੀਣ ਦਾ ਭਾਵੇਂ ਹੈ ਸੌਕੀਨ ਬੜਾ,
ਪਰ ਨਾ ਲਾਉਂਦਾ ਜ਼ਰਦਾ ਹੈ ਗੁਰਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ।
ਸਾਲ ਦੇ ਸਾਲ ਪਹਾੜਾਂ ਉੱਤੇ ਜਾ ਜਾ ਕੇ,
ਜਾਂਦਾ ਹੋਰ ਸੰਵਰਦਾ ਹੈ ਗੁਰਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ।
ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਐਮ.ਐਲ.ਏ. ਬਣਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਸੀ,
ਰਿਹਾ ਜੱਗ ਨੂੰ ਮੀਤ ਵੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਗੁਰਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ।
ਢਿੱਲੋਂ ਔਗੁਣ ਮਿੱਤਰਾਂ ਦੇ ਅਣਡਿੱਠ ਕਰਕੇ,
ਸਦਾ ਹੀ ਰੱਖਦਾ ਪਰਦਾ ਹੈ ਗੁਰਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ।