ਹਮ ਫਕੀਰੋਂ ਸੇ ਜੋ ਚਾਹੇ ਦੁਆ ਲੇ ਜਾਏ

*****ਦਿਲ ਮੇ ਕੁਛ ਔਰ ਹੈ -----
*ਕਿਆ ਅਜਬ ਲੋਗ ਹੈਂ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲੇ ਦਿਲ ਮੇ ਕੁਛ ਔਰ ਹੈ ਚਿਹਰੋਂ ਪੇ ਲਿਖਾ ਔਰ ਹੈ।
*ਕਬਰ ਮੇ ਕਿਉਂ ਨਾ ਆਊਂ ਮੂੰਹ ਛੁਪਾ ਕਰ ਭਰੀ ਮਹਿਫਿਲ ਸੇ ਉਠਵਾਇਆ ਗਿਆ ਹੂੰ।
*ਬਹੁਤ ਮੁਮਕਿਨ ਹੈ ਇਨਮੇ ਕੋਈ ਹੀਰਾ ਨਿਕਲ ਆਏ ਗਲੀ ਕੂਚੇ ਕਾ ਹਰ ਪਥਰ ਉਠਾ ਕਰ ਦੇਖ ਲੇਤਾ ਹੂੰ।
*ਵੋਹ ਆਏਂਗੇ ਆਏਂਗੇ ਆ ਹੀ ਜਾਏਂਗੇ ਯਹੀ ਬਾਤ ਹਰ ਰਾਤ ਹੋਤੀ ਰਹੀ।
ਚਮਨ ਮੇ ਸ਼ਗੂਫੇ ਝੁਲਸਤੇ ਰਹੇ ਬੀਆਂਬਾਂ ਮੇ ਬਰਸਾਤ ਹੋਤੀ ਰਹੀ।
*ੋਅਪਨੇ ਗ਼ਜ਼ਰੇ ਹਰ ਇਕ ਤਾਰੀਫ਼ ਸੁਨੀ ਜ਼ਖ਼ਮੇ-ਦਿਲ ਹਮਨੇ ਦਿਖਾਇਆ ਤੋ ਬੁਰਾ ਮਾਨ ਗਏ।
*ਯੇ ਜੋ ਸਿਰ ਨੀਚੇ ਕੀਏ ਬੈਠੇ ਹੈਂ , ਜਾਨ ਕਿਤਨੋ ਕੀ ਲੀਏ ਬੈਠੇ ਹੈਂ।
*ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਾ ਮਕਸਦ ਨਾ ਕੋਈ ਮੁਸਤਕਬਿਲ(ਭਵਿਖ)ਇਸ ਦੌਰ ਕੇ ਇਨਸਾਨ ਕੀ ਕੀਮਤ ਕਿਆ ਹੈ।
ਹਮਸਾ ਮਜ਼ਬੂਰ ਜ਼ਮਾਨੇ ਮੇ ਨਾ ਹੋਗਾ ਕੋਈ ਬਾਤ ਰੋਨੇ ਕੀ ਹੈ ਔਰ ਹਮਕੇ ਹੰਸੀ ਆਤੀ ਹੈ।
*ਅਨਜਾਨ ਤੁਮ ਬਨੇ ਰਹੇ ਯੇ ਔਰ ਬਾਤ ਹੈ ਐਸਾ ਨਹੀਂ ਕਿ ਤੁਮ ਕੋ ਹਮਾਰੀ ਖ਼ਬਰ ਨਾ ਹੋ।
*ਭੁਲੇ ਸੇ ਕੋਈ ਹਿਰਨ ਜੈਸੇ ਆਬਾਦੀ ਮੇ ਆ ਜਾਏ ਯੇ ਭੀ ਕੋਈ ਮਿਲਨਾ ਹੈ ਘਬਰਾਏ
ਹੂਏ ਰਹਿਨਾ।
*ਮੇਰੇ ਵਜੂਦ ਕੋ ਦਾਮਨ ਸੇ ਝਾੜਨੇ ਵਾਲੇ,ਤੇਰੀ ਜੋ ਆਖਰੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਹੈ ਮੈਂ ਵੋਹ ਮਿਟੀ ਹੂੰ।
*ਰਾਤ ਕੇ ਸੰਨਾਟੇ ਮੇ ਹਮਨੇ ਕਿਆ ਕਿਆ ਧੋਖੇ ਖਾਏ ਹੈਂ,ਅਪਨਾ ਹੀ ਜਬ ਦਿਲ ਧੜਕਾ
ਤੋ ਮੈਂ ਸਮਝਾ ਵੋਹ ਆਏ ਹੈਂ।
*ਜਿਸੇ ਦੇਖੋ ਵਹੀ ਹੈ ਚੁਪ ਚੁਪ ਸਾ ਜੈਸੇ ਹਰ ਸ਼ਖਸ਼ ਇਮਤਿਹਾਨ ਮੇ ਹੈ।
ਖੋ ਚੁਕੇ ਹਮ ਯਕੀਨ ਜੈਸੀ ਕੋਈ ਸ਼ੈਅ ਤੂ ਅਬ ਕਿਸੀ ਗੁਮਾਨ ਮੇ ਹੈ।
*ਦੋ ਕਦਮ ਭੀ ਬਿਨ ਚਲੇ ਥਕ ਕਰ ਠਹਿਰ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਲੋਗ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੇ ਬੋਝ ਤੇ ਬੇਮੌਤ ਮਰ
ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਲੋਗ।
*ਆਪ ਭੀ ਕਿਆ ਪੂਛਤੇ ਹੈਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਾ ਰਾਸਤਾ , ਬਸ ਉਧਰ ਮਤ ਜਾਈਏ ਭਾਗੇ
ਜਿਧਰ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਲੋਗ।
*ਤੁਮਨੇ ਦੇਖਾ ਜੋ ਮੁਝੇ ਮੁਸਕਰਾਕਰ ਮੈਂ ਅਪਨੇ ਆਪ ਕੇ ਅਛਾ ਲਗਨੇ ਲਗਾ ਹੂੰ।
**ਕਹੀਂ ਪੇ ਭੂਖਮਰੀ ਕੀ ਧੂਪ ਤੀਖੀ ਹੋ ਗਈ ਹੋਗੀ ਸ਼ਾਇਦ ਜੋ ਹੈ ਸੰਗੀਨ ਕੇ
ਸਾਏ ਕੀ ਚਰਚਾ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰੋਂ ਮੇ।
*ਤੁਮ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਹੋਤੇ ਹੋ ਗੋਯਾ ਜਬ ਕੋਈ ਦੂਸਰਾ ਨਹੀਂ ਹੋਤਾ।
*ਐਸਾ ਨਹੀਂ ਕਿ ਹਰ ਜਗ•ਾ ਹੀ ਖ਼ੁਸ਼ਕ ਮਿਲੇਗੀ ਜ਼ਮੀਨ ਪਿਆਸੇ ਜੋ ਚਲ ਪੜੇ ਹੋ ਤੋ
ਦਰਿਆ ਭੀ ਆਏਗਾ।
*ਤੁਮ ਆਏ ਹੋ ਤੋ ਮੇਰੇ ਘਰ ਮੇ ਉਜਾਲਾ ਫੈਲਾ ਇਸ ਕਦਰ ਬਰਨਾ ਹਸੀਂ ਰਾਤ ਕਹਾਂ ਥੀ ਪਹਿਲੇ।
>*ਯੇ ਤੈਅ ਹੈ ਰਾਸਤੇ ਮੇ ਬਹੁਤ ਦੁਖ ਉਠਾਓਗੇ ਜੋ ਸ਼ੱਕ ਕੀ ਸਲਤਨਤ ਮੇ ਦੀਆ
ਢੂੰਢਤੋ ਹੋ ਤੁਮ।
ਹਮ ਫਕੀਰੋਂ ਸੇ ਜੋ ਚਾਹੇ ਦੁਆ ਲੇ ਜਾਏ ,ਫਿਰ ਨਾ ਜਾਨੇ ਹਮ ਕੋ ਕਹਾਂ ਹਵਾ ਲੇ ਜਾਏ।