ਗ਼ਜ਼ਲ

ਸੋਚਾਂ ਵਿਚਲਾ ਸ਼ੋਰ ਇੰਜ ਮੈਨੂੰ ਇਕੱਲਾ ਕਰ ਗਿਆ।
ਤਨਹਾਈ ਦੇ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਮਨ ਦਾ ਵਿਹੜਾ ਭਰ ਗਿਆ।
ਕੰਡਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਯਾਰੀ ਪਾ ਕੇ ਸੀ ਸਰ ਗਿਆ।
ਮਹਿਕਦਾ ਫੁੱਲ ਕਿਉਂ ਕੋਈ ਮੇਰੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਧਰ ਗਿਆ।
ਢਲਦਾ ਸੂਰਜ ਦੇ ਗਿਆ ਇੱਕ ਸਾਥੀ ਤਾਂ ਕੁਝ ਦੇਰ ਲਈ
ਮੇਰਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਮੇਰੇ ਕੱਦ ਦੇ ਬਾਰੋਬਰ ਕਰ ਗਿਆ।
ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਦਾ ਇਸ ਤਰ•ਾਂ ਵੀ ਤਾਂ ਬੁਰਾ ਕੀਤਾ ਨਾ ਸੀ
ਮੋਹ ਦਾ ਦੀਵਾ ਬਾਲ ਕੇ ਕੋਈ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਕਿਉਂ ਕਰ ਗਿਆ।
ਕਿੰਨੇ ਮਜ਼ੇ ਸੀ ਹੋਰ ਰਹਿੰਦਾ ਜੇ ਜਵਾਨੀ ਦਾ ਸਰੂਰ,ਹਾਏ!
ਇਹ ਦਰਿਆ ਤਾਂ ਬਰਸਾਤਾਂ 'ਚ ਹੀ ਉੱਤਰ ਗਿਆ।
ਢਿੱਲੋਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਦਾ ਦੁੱਖ ਦੀ ਦਵਾ ਦਿੰਦਾ ਰਿਹਾ
ਪਰ ਦਵਾ ਬਾਝੋ ਆਪਣੇ ਦਵਾਖਾਨੇ 'ਚ ਮਰ ਗਿਆ।