ਕਿੰਨੇ ਧੋਖੇ ਖਾਧੇ ਫਿਰ ਵੀ ਹਾਂ ਚੰਗੇ ਰਹੇ।
ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਪਿਆਰ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਦੰਗੇ ਰਹੇ।
ਢਕ ਕੇ ਰੱਖੇ ਗਏ ਨਾ ਕੂੜ ਮੁਲੰਮੇ 'ਚ
ਮੇਰੇ ਸਭ ਅਲਫ਼ਾਜ਼ ਹਮੇਸ਼ਾ ਨੰਗੇ ਰਹੇ।
ਕਿੰਨੀ ਵਾਰੀ ਤੌਬਾ ਕਰੀ ਮੁਹੱਬਤ ਤੋਂ
ਪਰ ਚੰਦਰੇ ਜ਼ਜ਼ਬਾਤ ਨੇ ਲੈਂਦੇ ਪੰਗੇ ਰਹੇ।
ਵਕਤ ਹਮੇਸ਼ਾ ਦੁਸ਼ਮਣ ਤੇ ਦੋਸਤ ਬਣਿਆ
ਕਿੰਨੇ ਪਹਿਰ ਹੀ ਸੂਲੀ ਉਤੇ ਟੰਗੇ ਰਹੇ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਚ ਉਂਜ ਤਾਂ ਝੋਲੀ ਅੱਡੀ ਨਾ
ਪਰ ਮੁਹੱਬਤ ਲਈ ਸਦਾ ਭਿਖਮੰਗੇ ਰਹੇ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਰੱਜ ਕੇ ਮਾਣੀ ਪਰ ਨਾ ਭੁੱਖ ਮਿਟੀ
ਸੁਪਨੇ ਆਉਂਦੇ ਫਿਰ ਵੀ ਰੰਗ ਬਰੰਗੇ ਰਹੇ।
ਢਿੱਲੋਂ ਲੋਕਾਂ ਵਾਂਗ ਸਲੀਕਾ ਨਾ ਆਇਆ
ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਹੀ ਬੇਫ਼ਿਕਰ ਬੇਢੰਗੇ ਰਹੇ।
-------
ਇਸ ਬੇਦਰਦ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਇਹ ਹੀ ਅੰਜ਼ਾਮ ਹੋਣਾ ਹੀ।
ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਸੀ ਨਮੀ ਹੋਣੀ ਦਿਲ 'ਚ ਕੋਹਰਾਮ ਹੋਣਾ ਸੀ।
ਚਲੋ ਚੰਗਾ ਵਿਛੜ ਗਏ ਆਪਾਂ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਮਹਿਕ ਵਾਂਗੂ
ਜੇ 'ਕਠੇ ਰਹਿੰਦੇ ਐਵੇਂ ਖਾਹ -ਮਖਾਹ ਬਦਨਾਮ ਹੋਣਾ ਸੀ।
ਮੁਹੱਬਤ ਰਹਿ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ ਸ਼ੱਕ ਦੀ ਸਲਤਨਤ ਅੰਦਰ
ਤੇਰੇ ਇਸ ਸ਼ੱਕੀ ਮਿਜ਼ਾਜ਼ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਬੇਆਰਾਮ ਹੋਣਾ ਸੀ।
ਬੜੀ ਪਿਆਰੀ ਹੈ ਤਨਹਾਈ ਇਹ ਮੇਰੀ ਮੁੱਢ ਤੋਂ ਸਾਥਣ
ਇਹਨੇ ਹੀ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਹਰ ਸੁਬਾਹ ਅਤੇ ਸ਼ਾਮ ਹੋਣਾ ਸੀ।
ਮੇਰੀ ਹੀ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਨੇ ਹੈ ਮੁਆਸ਼ਰੇ ਦੀ ਲਾਜ ਰੱਖ ਲਈ
ਚਰਚਾ ਵਫ਼ਾਵਾਂ ਦਾ ਐਵੇਂ ਫਿਰ ਤੋਂ ਸ਼ਰੇਆਮ ਹੋਣਾ ਸੀ।
ਇਹ ਚੰਦਰੇ ਲਫ਼ਜ਼ ਮੈਥੋਂ ਬੇਮੁਹਾਰੇ ਖੁਦ ਬਖ਼ੁਦ ਹੋ ਜਾਂਦੇ
ਚਾਹੀਦਾ ਹਰ ਅਲਫ਼ਾਜ ਕਵੀ ਦਾ ਗੁਲਾਮ ਹੋਣਾ ਸੀ।
ਸਾਵਣ ਰੁੱਤ ਕਿਧਰੇ ਜੇ ਮਿਲਾਪਾਂ ਵਾਲੀ ਬਣ ਜਾਂਦੀ
ਮੇਰੇ ਹੱਥਾਂ 'ਚ ਆਥਣ ਦਾ ਇਹ ਕਿਥੇ ਜਾਮ ਹੋਣਾ ਸੀ।
ਸੋਨ ਮਿਰਗ ਦੀ ਨਾ ਤਲਬ ਕਰਦੀ ਸੀਤਾ ਤੂੰ ਬਣਦੀ
ਵਿਛੋੜੇ ਵਿਚ ਤੜਪਦਾ ਫਿਰ ਕਦੋਂ ਮੈਂ ਰਾਮ ਹੋਣਾ ਸੀ।
ਢਿੱਲੋਂ ਤੈਨੂੰ ਜੁਦਾਈ ਦੇ ਇਹ ਨਸ਼ਤਰ ਜੇ ਨਾ ਚੁਭਦੇ
ਫਿਰ ਇਸ ਗ਼ਜ਼ਲ ਦਾ ਦਸ ਕਦੋਂ ਇਲਹਾਮ ਹੋਣਾ ਸੀ।
ਹਾਲਾਤ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਕੁਰੱਖ਼ਤ ਬਣਾ ਦਿੰਦੇ ਨੇ।
ਕਈ ਵਾਰ ਤਖਤਿਆਂ ਨੂੰ ਤਖ਼ਤ ਬਣਾ ਦਿੰਦੇ ਨੇ।
ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਪੈਦਾ ਕਰ ਹਰਿਆਲੀ ਦੋਸਤੀ ਦੀ
ਸਹਿਰਾ ਤਾਈਂ ਵੀ ਜੰਨਤ ਦਰੱਖਤ ਬਣਾ ਦਿੰਦੇ ਨੇ।
ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਤੋਂ ਵਾਰ ਦੇਣੀ ਜ਼ਿੰਦ ਹੈ ਮੁਹੱਬਤ ਤਾਂ
ਮੁਹੱਬਤ ਤਾਈਂ ਖੇਡ ਕੁਝ ਕੰਬਖ਼ਤ ਬਣਾ ਦਿੰਦੇ ਨੇ।
ਮਖ਼ਮਲੀ ਜਿਹੇ ਚਿਹਰੇ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਨੇ ਮੁਲਾਇਮ ਹੀ
ਕੁਝ ਹਾਦਸੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸਖ਼ਤ ਬਣਾ ਦਿੰਦੇ ਨੇ।
ਦੋਸਤ ਵਖ਼ਤ ਕਰਦੇ ਸੁਹਣੇ ਵਕਤ 'ਚ ਤਬਦੀਲ
ਸਵਾਰਥੀ ਬੰਦੇ ਵਕਤ ਨੂੰ ਵਖ਼ਤ ਬਣਾ ਦਿੰਦੇ ਨੇ।
ਕਈ ਸ਼ੇਅਰ ਜ਼ਿਹਨ 'ਚ ਵਰਿ•ਆਂ ਬੱਧੀ ਨੇ ਰੁਲਦੇ
ਕਈ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਸ਼ਾਇਰ ਯਕਲਖ਼ਤ ਬਣਾ ਦਿੰਦੇ ਨੇ।
ਢਿੱਲੋਂ ਆਪਣੇ 'ਚ ਪੈਦਾ ਕਰ ਤੂੰ ਹਲੀਮੀ ਤੇ ਸਬਰ
ਇਹ ਗੁਣ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਤ ਬਣਾ ਦਿੰਦੇ ਨੇ।
ਖ਼ਾਹ ਮਖ਼ਾਹ ਨਾ ਐਵੇਂ ਖ਼ਾਮ ਖ਼ਿਆਲੀਆਂ ਪੈਦਾ ਕਰੋ।
ਕੁਝ ਦਿਲਚਸਪ ਕਹਾਣੀਆਂ ਮਤਵਾਲੀਆਂ ਪੈਦਾ ਕਰੋ।
ਜੇ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਗੌਣ ਵਾਲੇ ਪੰਛੀ ਇਸ ਵਿਚ ਆਉਣ ਤਾਂ
ਆਪਣੇ ਦਿਲ 'ਚ ਦੋਸਤੋ ਹਰਿਆਲੀਆਂ ਪੈਦਾ ਕਰੋ।
ਜੇ ਲੁਟੇਰੇ ਹੋ ਰਹੇ ਨੇ ਪੈਦਾ ਇਸ ਨਿਜ਼ਾਮ ਵਿਚ ਤਾਂ
ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਅੰਦਰ ਆਪਣੇ ਰਖਵਾਲੀਆਂ ਪੈਦਾ ਕਰੋ।
ਛੱਡ ਦਿਓ ਇਹ ਰੋਣੇ ਧੋਣੇ ਵਿਹਲੜਾਂ ਸੰਗ ਬਹਿਣ ਦੇ
ਕਿਰਤ ਕਰਕੇ ਚਿਹਰੇ ਉਪਰ ਲਾਲੀਆਂ ਪੈਦਾ ਕਰੋ।
ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਲਫ਼ਜ਼ ਡਿਗਣ ਨਾ ਤਹਿਜ਼ੀਬ ਤੋਂ
ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਜ਼ੁਬਾਨ 'ਚ ਨਾ ਗਾਲੀਆਂ ਪੈਦਾ ਕਰੋ।
ਫੁੱਲ , ਬੱਚੇ , ਰੁੱਖ , ਪੰਛੀ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਰਹਿਣ ਲਈ
ਕਦੇ ਨਾ ਫਿਰ ਤੋਂ ਉਹ ਰੁੱਤਾਂ ਕਾਲੀਆਂ ਪ ੈਦਾ ਕਰੋ।
ਰੋਕਣੀ ਲੁੱਟ ਕਿਰਤ ਦੀ ਲਿਆਉਣੀ ਸਾਂਝੀਵਾਲਤਾ
ਰਲ ਕੇ ਇਸ ਤਰ•ਾਂ ਦੀਆਂ ਪਰਣਾਲੀਆਂ ਪੈਦਾ ਕਰੋ।
ਧੱਕੇ ਨਾਲ ਤਾਂ ਢਿੱਲੋਂ ਦਾਦ ਦੇਣੀ ਨਹੀਂ ਸਰੋਤਿਆਂ
ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਜਿਹੇ ਸ਼ੇਅਰ ਆਖੋ , ਤਾਲੀਆਂ ਪੈਦਾ ਕਰੋ।
ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਕਾਹਤੋਂ ਪਿਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਦੀ ਤਰਾਂ ਵੀ ਕੋਈ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਜੁੜ ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਸੱਭ ਦੀ ਨਿਗਾ• ਅੰਬਰ ਦੇ ਵੱਲ ਉਪਰ ਜਾਣ ਦੀ ਤਾਂ ਹੈ ਐਪਰ
ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਤਰਾਂ ਕੋਈ ਰੁੜ• ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਅਲਵਿਦਾ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਟਾਹਣੀ ਰੁੱਖ ਦੀ ਹਿਲਕੇ ਕਿਵੇਂ ?
ਬਿਰਖ ਤੋਂ ਉਡਿਆ ਪਰਿੰਦਾ ਇਹ ਮੁੜ ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਹਿੰਦੂ, ਸਿੱਖ , ਇਸਾਈ , ਮੁਸਲਮਾਨ ਤਾਂ ਬਣਦੇ ਸੱਭ ਨੇ ਇੱਥੇ
ਪਰ ਕੋਈ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਦੇ ਨਾਲ ਜੁੜ ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਉੱਡ ਸਕਦੈ ਜੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਹੋਵੇ ਖਾਹਿਸ਼ ਉੱਡਣ ਦੀ ਤਾਂ ਐਪਰ
ਰੀਂਘਦਾ ਹੋਇਆ ਕੋਈ ਕੀੜਾ ਕਦੇ ਉੜ ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਮਾਇਆ ਦੇ ਢੇਰ ਜੋੜਦਾ ਇਹ ਬੰਦਾ ਰਹੇ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਹੀ ਪਰ
ਥੁੜਿ•ਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਵਾਰ ਇਹ ਥੁੜ• ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਨਫ਼ਰਤ ਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਹਿੰਦਸਾ ਢਿੱਲੋਂ ਜੀ ਭੁੱਲ ਕੇ ਕਦੇ ਵੀ
ਆਪਣੇ ਇਸ ਪਾਗਲ ਮਨ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹੁੜ• ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।
----
ਰਸਮਾਂ ਦੇ ਗੁਲਾਮ ਅਸੀਂ ਹਾਂ ਦਿਵਸ ਮਨਾਉਂਦੇ ਬੰਦੀ ਛੋੜ।
ਆਪਣੇ ਮਸਤਿਕ ਅੰਦਰ ਵੀ ਹੈ ਅੱਜ ਦੀਵਾ ਬਾਲਣ ਦੀ ਲੋੜ।
ਆਪਣੇ ਤਨ ਦੇ ਖੋਲ 'ਚ ਕੈਦ ਹੈ ਅੱਜਕੱਲ• ਤਾਂ ਹਰਇੱਕ ਜਣਾ
ਹਰ ਕੋਈ ਚਾਹੁੰਦੈ ਮੈਂ ਬੱਸ ਦੂਜੇ ਬੰਦੇ ਤਾਈਂ ਤਾਂ ਦਿਆਂ ਮਰੋੜ।
ਕਹਿਣੀ ਕਰਨੀ ਦਾ ਇੱਕ ਹੋਵੇ ਤੇ ਅੰਦਰੋਂ ਬਾਹਰੋਂ ਵੀ ਸਮਦਰਸ਼ੀ
ਇੱਕ ਬੰਦਾ ਹੀ ਕਾਫੀ ਹੈ ਬੱਸ ਹੋਰ ਚਾਹੀਦੇ ਨਹੀਂ ਲੱਖ ਕਰੋੜ।
ਸਾਹ ਲੈਣ ਦੀ ਕਿਰਿਆ ਨੂੰ ਹੀ ਜੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤਾਂ
ਰੀਂਘ ਰਹੇ ਜੀਵਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਹੈ ਫਿਰ ਤਾਂ ਆਦਮ ਦਾ ਵੀ ਜੋੜ।
ਕਾਵਾਂ ਰੌਲੀ ਦੇ ਇਸ ਯੁਗ ਵਿੱਚ ਸੁਣਦਾ ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਦੀ ਨਹੀਂ
ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਸੱਭ ਸਿਆਣਾ ਸਮਝਣ ਸੱਭ ਵਿੱਚ ਹੈ ਬੋਲਣ ਦੀ ਹੋੜ•।
ਢਿੱਲੋਂ ਤੂੰ ਵੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਲਿਖ ਇੱਕ ਤਾਂ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਗ਼ਜ਼ਲ
ਪੜ•ਨ ਸੁਨਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਜਿਹੜੀ ਮਨ ਦੀ ਤਹਿ ਤੱਕ ਦਏ ਝੰਝੋੜ।
ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਹੁਸਨ ਨੂੰ ਹੈ ਕਿੰਨਾ ਮੂੰਹਜ਼ੋਰ ਬਣਾ ਦਿਤਾ।
ਮੁਲਾਇਮ ਮਖ਼ਮਲੀ ਚਿਹਰਾ ਹੈ ਕਠੋਰ ਬਣਾ ਦਿਤਾ।।
ਮਿੰਨਤਾਂ ਕਰ ਕੇ ਦਿੱਤੀ ਤੇਰੀ ਆਦਤ ਅਸੀਂ ਵਿਗਾੜ
ਜਾਣ ਬੁਝ ਕੇ ਮਹਿਰਮ ਨੂੰ ਆਕੜਖੋਰ ਬਣਾ ਦਿਤਾ।
ਪਹਿਲਾਂ ਗੀਤ ਸੰਗੀਤ ਸੀ ਦਿੰਦਾ ਮਨ ਤਾਈਂ ਸਕੂਨ
ਅੱਜ ਦੇ ਗਾਇਕਾਂ ਇਸਨੂੰ ਭੱਦਾ ਸ਼ੋਰ ਬਣਾ ਦਿਤਾ।
ਜਦ ਵੀ ਮਨ 'ਚ ਪੈਲ ਪਾਉਣ ਦੀ ਰੀਝ ਜਿਹੀ ਜਾਗੀ
ਅਸੀਂ ਕੰਧੋਲੀ ਮਨ 'ਤੇ ਕਲਪਿਤ ਮੋਰ ਬਣਾ ਦਿਤਾ।
ਬਾਜਾਰ ਵਾਲਿਆਂ ਸਭ ਖਿਡੌਣੇ ਮਹਿੰਗੇ ਕਰ ਕਰ ਕੇ
ਦੇਸ਼ ਦੇ ਹਰ ਮੁਫ਼ਲਿਸ ਦਾ ਬੱਚਾ ਚੋਰ ਬਣਾ ਦਿਤਾ।
ਮਰ ਮੁੱਕ ਚੁੱਕੀਆਂ ਰੀਝਾਂ ਤਾਈਂ ਹਰ ਵਾਰੀ ਦਫ਼ਨਾ
ਦਿਲ ਚੰਦਰਾ ਹੈ ਜੀਂਂਦੀ ਜਾਗਦੀ ਗੋਰ ਬਣਾ ਦਿਤਾ।
ਖ਼ੁਦਗਰਜ਼ੀ ਦੀ ਅੰਨ•ੀ ਹਵਸ ਦੀ ਮਾਇਆ ਨਗਰੀ ਨੇ
ਹਰ ਮਾਇਆਧਾਰੀ ਹੈ ਆਦਮਖੋਰ ਬਣਾ ਦਿਤਾ।
ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਜਮਾਂ ਨਿਤਾਣਾ ਜਿਹਾ ਕਰਕੇ
ਇਕ ਬਹਾਦਰ ਬੰਦੇ ਤਾਈਂ ਹਕਮਜ਼ੋਰ ਬਣਾ ਦਿਤਾ।
ਜਿੰਨੀ ਮਰਜ਼ੀ ਦਏ ਸਫਾਈ ਸੱਚੇ ਹੋਣ ਦੀ ਉਹ
ਢਿੱਲੋਂ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਹੁਸਨ ਨੂੰ ਚਿੱਤਚੋਰ ਬਣਾ ਦਿਤਾ।
--
ਸਾਡੀ ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਦਾਣੇ ਹੋ ਗਏ। ਲਗਦੈ ਆਪਾਂ ਵੀ ਸਿਆਣ ਹੋ ਗਏ।
ਜ਼ਿਦ ਕਰਨ ਨਾ ਹੁਣ ਖਿਡੌਣੇ ਵਾਸਤੇ ਬੱਚੇ ਕਿੰਨੇ ਬੀਬੇ ਰਾਣੇ ਹੋ ਗਏ।
ਭੁੱਲ ਜਾ ਹੁਣ ਤੱਕੜੀ ਇਨਸਾਫ ਦੀ ਜੱਜ ਰਾਜੇ ਅੰਨ•ੇ ਕਾਣੇ ਹੋ ਗਏ।
ਸੱਦਾ ਦੇਈਏ ਹੁਣ ਕਿਹੜੇ ਚੋਰ ਨੂੰ ਮੱਤਦਾਤੇ ਜੀਅ-ਭਿਆਣੇ ਹੋ ਗਏ।
ਮੈਂ ਵੀ ਹਾਂ ਕਬੀਲਦਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇਰੇ ਵੀ ਹੁਣ ਨੇ ਨਿਆਣੇ ਹੋ ਗਏ।
ਜਿੰਨ•ਾਂ ਨੂੰ ਸੀ ਰੋ ਕੇ ਪੜਿ•ਆ ਕਦੇ ਹਾਏ ਉਹ ਖ਼ਤ ਵੀ ਪੁਰਾਣੇ ਹੋ ਗਏ।
ਨਿੱਤ ਲਿਖਣੇ ਪੈਂਦੇ ਨੇ ਰੋਜ਼ਨਾਮਚੇ ਘਰ ਵੀ ਲਗਦੇ ਨੇ ਥਾਣੇ ਹੋ ਗਏ।
ਕਿਰਤ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਦਿੰਦੇ ਫਿਰ ਰਹੇ ਕਿੰਨੇ ਲੋਕ ਨੇ ਮੰਗ ਖਾਣੇ ਹੋ ਗਏ।
ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਚਿੰਤਨ ਕਰਨ ਦਾ ਹੈ ਵਕਤ ਬਹੁਤ ਢਿੱਲੋਂ ਗੀਤ ਗਾਣੇ ਹੋ ਗਏ। ।
------
ਸ਼ਬਨਮ ਦੇ ਹੰਝੂ --ਕਿਸ਼ਾਂਵਲ
ਮੈਂ ਸ਼ਬਨਮ ਦੇ ਹੰਝੂ ਅੜਿਆ
ਸੁਬਾਹ ਸਵੇਰੇ ਫੁੱਲਾਂ ਉਤੇ ਪਈ ਵਰਸਦੀ
ਫੁੱਲ ਜੋ ਉਗੇ ਤੇਰੇ ਵਿਹੜੇ
ਫੁੱਲ ਜੋ ਪਿਆਰ ਦੀ ਆਸ ਨੇ ਮੇਰੇ
ਸਦਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਪਾਸ ਨੇ ਮੇਰੇ
ਮੇਰੇ ਮਨ ਦਾ ਅੰਬਰ ਰੋਜ ਇਹ
ਸ਼ਬਨਮ ਦੇ ਅਥਰੂ ਕੇਰਦਾ
ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਦੀ ਤਸਬੀ ਦੇ ਮਣਕੇ ਫੋਰਦਾ
ਮੈਂ ਪਿਆਰ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਨਿੱਤ ਪਿਆਸ ਬੁਝਾਵਾਂ
ਧੁੱਪ ਚੜ•ੀ ਤੋਂ ਉਡ ਪੁੱਡ ਜਾਵਾਂ!
ਅਗਲੇ ਤੜਕੇ ਫਿਰ ਵਰ•ਣ ਲਈ
ਸਿਜਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ
ਮੈਂ ਹਾਂ ਬੱਸ ਸ਼ਬਨਮ ਦੇ ਹੰਝੂ
ਰੋਜ ਸਵੇਰੇ ਤੇਰੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਉਤੇ ਪਈ ਵਰਸਦੀ--
